ต้นฉบับแปล และ ไฟล์เสียง
Credit : Lullabyr
แปลเพิ่มและเรียบเรียงใหม่
by PearlzDeWitch
* มินิดราม่าซีดีอันนี้จะต่อจากฉากอายาโตะโยนยุยลงสระน้ำในตอนที่ 2 ในอะนิเมะ *
เปิดฟังหรือโหลด
(แนะนำให้โหลดมาแล้วใช้หูฟัง เพราะใน Diabolik lovers จะใช้ระบบเสียงรอบด้าน เสมือนจริง)
*เสียงเปิดประตู*
*เสียงถอดเสื้อผ้า*
อายาโตะ : เพราะยัยนั่นเลยเปียกไปหมดเลย *เสียงถอดเสื้อ* เสื้อเชิ้ตมันติดผิวไปหมด ขยะแขยงชะมัด อึ้บ … คนอย่างยัยนั่นปล่อยไปก็ได้แท้ ๆ แล้วทำไม ... ?
*เสียงลากเก้าอี้ เอาเสื้อพาด*
อายาโตะ : ถ้าปล่อยไว้หน้าเตาผิง เสื้อก็คงแห้งเองสินะ ? … เฮ้ย ไรโตะ ทำอะไรอยู่หา ? ถ้าอยู่ก็อย่ามายืนมองเงียบ ๆ มันน่าขยะแขยงน่า !
ไรโตะ : ฮึฮึ ความแตกแล้วเหรอ ?
อายาโตะ : อย่ามาพูดจาเหมือนคนบ้าน่า มันก็ต้องแตกอยู่แล้วสิ.
ไรโตะ : เอ๋ ? อายาโตะคุง เปียกขนาดนั้น ไปทำอะไรมาเหรอ ?
วันนี้ฝนตกหรอกเหรอ ?
อายาโตะ : ชิ … เหมือนเดิมเลยนะ
ไรโตะ : เรื่องอะไรเหรอ ?
อายาโตะ : รู้อยู่แล้วแต่แกล้งทำเป็นไม่รู้ มันดูเสแสร้งน่า ขอทีเถอะ
ไรโตะ : อะฮึฮึฮึ แหม แหม ดูเหมือนอารมณ์ไม่ค่อยดีเลยนะ อะฟุ … หรือเป็นเพราะริมฝีปากของบิทช์จังหวานกว่าที่จินตนาการเอาไว้กันล่ะ ? นี่~ เป็นไงบ้าง ? ขอถามความเห็นหน่อยสิ
อายาโตะ : หนวกหู อย่าเที่ยวมาแอบดูตามใจชอบน่า !
ไรโตะ : ไม่ได้เที่ยวแอบดูตามใจสักหน่อย ก็แค่ตามันไปเห็นเอง
อายาโตะ : แล้วอีกอย่างทำไมถึงไปอยู่ที่สระว่ายน้ำได้เล่า ? นายเกลียดการว่ายน้ำแท้ ๆ นี่
ไรโตะ : เอ๋~ ? ใครบอกว่าเกลียดว่ายน้ำกัน ? ที่เกลียดน้ำน่ะคืออายาโตะคุงไม่ใช่เหรอ ? ยิ่งกว่านั้น .. ยังไม่ได้ตอบคำถามผมเลยนะ ... เป็นยังไงบ้าง ริมฝีปากของบิทช์จังน่ะ ? อย่าเลี่ยงน่า บอกกันหน่อยสิ.
อายาโตะ : ฉันไม่มีหน้าที่ต้องตอบเรื่องแบบนั้นกับนาย
ไรโตะ : อึฮึ ดีมากเลยนี่เอง ~
อายาโตะ : หนวกหูเฟ้ย !
ไรโตะ : ฮะฮะฮะ โกรธอยู่ล่ะ โกรธอยู่ อายาโตะคุงหรือว่า กำลังหวั่นไหวอยู่เหรอ ?
แปลกจังเลยนะ.
อายาโตะ : ไม่ได้หวั่นไหวอะไรทั้งนั้นเฟ้ย !
อายาโตะ : ไรโตะ ถ้าไม่หุบปากสักทีเดี๋ยวเจอต่อยแน่ !
ไรโตะ : เดี๋ยวสิ ถ้ามาชกหน้าอันงดงามของไรโตะคุง ผู้หญิงทั้งโลกคงจะเศร้ากันน่าดูเลย เพราะงั้นอย่าเลยนะ
อายาโตะ : หนวกหู ไม่สนด้วยหรอกเฟ้ย !
*เสียงทุบเก้าอี้*
ไรโตะ : ฮึฮึ ขอโทษ ขอโทษ อย่าโกรธขนาดนั้นสิ
อายาโตะ : ชิ !
ไรโตะ : แต่ว่านะ พอมาคิดดูดี ๆ แล้ว นั่นเป็นจูบแรกสำหรับบิทช์จังไม่ใช่เหรอ ?
อายาโตะ : แน่นอนอยู่แล้วสิ ! ครั้งแรกของยัยนั่นเป็นของฉันทุกอย่าง ตั้งแต่ตอนที่มาบ้านนี้แล้ว
ไรโตะ : ครั้งแรกเนี่ย มันดีขนาดนั้นเลยเหรอ ? อายาโตะคุงเนี่ยยึดติดกับพวกอย่างต้องเป็นที่ 1 บ้างล่ะ ครั้งแรกบ้างล่ะ มากเลยนะ
อายาโตะ : ก็แล้วมันทำไม ?
ไรโตะ : ก็เพราะว่า ผู้หญิงที่เป็นของคนอื่นแล้ว มันไม่เร้าใจกว่าเหรอ ? นอกจากผมแล้วยังมีคนอื่นที่เป็นคนให้ความรักมากที่สุด ให้ความสำคัญมากที่สุด เป็นคนที่เกลียดชังมากที่สุด … อึฮึ การแย่งสิ่งนั้นมาน่ะ มันรู้สึกตื่นเต้น น่าสนุกดีไม่ใช่เหรอ ? ฮึฮึ
อายาโตะ : เจ้าคนพิลึก ไปยุ่งกับของคนอื่นมันจะไปมีค่าตรงไหนกัน ? ผิวขาวผุดผ่องสวยงามไร้รอยเขี้ยว การได้สิ่งนั้นมาเป็นคนแรกมันดีกว่าไม่ใช่รึไง ?
ไรโตะ : แต่ว่า บิทช์จังก็ไม่ใช่ผิวผุดผ่องแล้วนี่น่า.
อายาโตะ : อึก …
ไรโตะ : อะฮึ เร็ว ๆ นี้ผมก็จะไปขอชิมรสบ้างล่ะนะ
อายาโตะ : เรื่องแบบนั้น คิดว่าฉันคนนี้จะยอมให้ทำได้รึไงกันเล่า ?
ไรโตะ : ผมจะมอบความรักให้กับบิทช์จังอย่างมาก ๆ เลยล่ะ. จะเลียตรงที่อายาโตะคุงเคยสัมผัส จะเอาเขี้ยวของผมลงไปทับที่รอยเขี้ยวของอายาโตะคุง แล้วจะขอรับไป … อ่าว ? แต่ว่านะ ในตอนนั้นจะจินตนาการว่าใครกำลังดูดเลือดอยู่กันนะ ? ไม่สิ
ต้องบอกว่าจะนึกได้ว่าใครเป็นคนดูดอยู่จะดีกว่าสินะ
อายาโตะ : ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วพอนิ่งฟังเฉย ๆ ก็พูดจาเข้าข้างตัวเองใหญ่เลยนะ
ไรโตะ : ผมรึเปล่านะ ? หรือว่าจะเป็นอายาโตะคุงกันนะ ? หรือว่าจะเป็นคนอื่นนะ ? ฮึฮึฮึ
อายาโตะ : ไรโตะ … แก อย่ามาล้อเล่นนะ ! ยัยนั่นเป็นของฉัน ! แกออกไปที่อื่นหาผู้หญิงคนอื่นซะ !
ไรโตะ : ถ้าโมโหขนาดนั้น .. เดี๋ยวมันจะกลับมาเผาตัวเองเอานะ
*เสียงอายาโตะลุกจากเก้าอี้*
อายาโตะ : หาเรื่องทะเลาะกับฉันอยู่รึไง ?
ไรโตะ : อย่าทำหน้าตาน่ากลัวแบบนั้นน่า อายาโตะคุง. อีกอย่าง ถึงจะพูดว่าของของฉันก็เถอะ แต่ระหว่างที่บิทช์จังอยู่ที่นี่ ผมคิดว่าผมเองก็มีสิทธิในการชิมรสของเธอด้วยนะ เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะว่าเธอเป็น “เจ้าสาวผู้ถูกสังเวย” ของพวกเรานี่น่า
อายาโตะ : หนวกหู !! ถ้าฉันบอกว่าเป็นของของฉันมันก็ต้องเป็นแบบนั้น !
ไรโตะ : เดี๋ยวสิ นั่นอายาโตะคุงคิดเอาแต่ใจคนเดียวต่างหากเล่า เนอะ ชู ?
คิดแบบนั้นใช่มั้ย ?
อายาโตะ : หา ? ชู !?
ชู : … หนวกหูน่า .. ให้ฉันนอนเงียบ ๆ หน่อย. ถ้าไม่ใช่แบบนั้นเพราะ วันนี้เป็นวันพระจันทร์เต็มดวง … มันเหนื่อย
ไรโตะ : ไม่ใช่เหนื่อยสิ ไม่ใช่ว่ามีพลังเปี่ยมล้นขึ้นมาหรอกเหรอ ?
ชู : จะยังไงก็ช่าง.
ไรโตะ : แต่ผมชอบพระจันทร์เต็มดวงมากเลยนะ. มันกระตุ้นให้ร่างกายได้ปลดปล่อยออกหมดทุกอย่าง วันทั้งวันมีความต้องการเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น ในคืนนี้นี้ที่พระจันทร์เต็มดวงน่ะนะ
ชู : ฮึ
อายาโตะ : ชู … มาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไร ?
ชู : จะยังไงก็ช่างไม่ใช่หรอ ?
ไรโตะ : อะฮึ อยู่มาตลอดนั่นแหละ เนอะ ? เพราะงั้นที่เราคุยกันจนถึงเมื่อกี้ ก็ได้ยินแล้วสินะ ? … อ๋อ ชูไม่ได้เห็นสินะ การดำน้ำที่สวยงามของอายาโตะคุงและอ้อมกอดที่ร้อนแรงกับบิทช์จัง
อายาโตะ : แก … หุบปากสักทีเถอะน่า !
ชู : เห็นแล้ว
อายาโตะ : เห็น … เหรอ ?
*....(อึ้งคู่)*
อายาโตะ + ไรโตะ : หาาา !? อยู่ด้วยเหรอ ?/อยู่ด้วยหรอกเหรอ ?
ชู : *ถอนหายใจ* หนวกหู ทั้งสองคนอย่าส่งเสียงดังน่า. ตรงนั้นเป็นที่ไว้นอนกลางวันตอนไปโรงเรียนน่ะสิ
อายาโตะ : ชิ ! น่าหงุดหงิดจริง ๆ !
ไรโตะ : อึฮึ ใครอยู่ที่ไหน ทุกคนรู้ดีกันหมดเลยสินะ. ก็นะ แต่ก็คิดว่าคงไม่รู้ถึงความคิดในใจของตัวได้หรอกนะ
อายาโตะ : สุบารุอยู่ในโลง เรย์จิหมกตัวอยู่ในห้องทดลองไม่ใช่เหรอ ?
ไรโตะ : ก็ใช่อยู่หรอก แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ. สุบารุคุงอาจจะเงี่ยหูตั้งใจฟังอยู่ก็ได้
เรย์จิเองในระหว่างที่ทำการทดลองอาจจะสนใจอยู่ก็ได้ … แต่ อ้าว ? คานาโตะคุง เป็นยังไงบ้างนะ ?
ชู : อยู่สิ
ไรโตะ : เอ๋ ? อยู่เนี่ย … ที่สระนั่นเหรอ ?
ชู : อา .. มองลงมาจากระเบียงชั้น 2 น่ะ
ไรโตะ : ฮะฮะฮะ ! งั้นเหรอ คานาโตะคุงทำหน้าเหมือนไม่สนใจ แต่ที่จริงเฝ้าสังเกตุบิทช์จังอย่างดีเลยสินะ
อายาโตะ : ชิ !
ไรโตะ : แต่ว่านะ … การดูดเลือดในน้ำเนี่ย ดีไม่เลวเลยนี่น่า ผมเองก็ชอบนะ ถ้าได้อยู่ในน้ำแล้ว ทั้งลมหายใจและอุณหภูมิของร่างกายคงถ่ายทอดมาได้อย่างชัดเจนเลยสินะ ? นุ่มนิ่มราวกับนกน้อย ทั้งอบอุ่นและสิ้นหวัง … ทนแทบไม่ไหวเลยล่ะ
ชู : ฉันเกลียดการดูดเลือดในน้ำ
ไรโตะ : เห~ ชูเคยมีประสบการณ์นี่เอง เพิ่งเคยเข้าหูครั้งแรก
ชู : เพราะมีพลังมากกว่าปกตินั่นล่ะ … แล้วสระว่ายน้ำมันเย็นเลือดก็เลยเย็นไปด้วย
ไรโตะ : อ๋อ ก็นะ เรื่องนั้นก็ต้องเป็นอยู่แล้วล่ะนะ แต่ว่าผมน่ะจะอุ่นหรือเย็น จะอันไหนก็ชอบทั้งนั้นล่ะนะ
ชู : ยังไงก็ตาม สระเป็นสถานที่นอนของฉัน
ไรโตะ : เรื่องนั้นคิดว่าจะเป็นยังไงกันแน่นะ ? อะฮึ
อายาโตะ : ถ้าชอบนอนที่สระมาก ก็นอนไปตลอดเลยก็ได้นี่ ทำไมต้องมาขัดฉันที่นี่ด้วยเล่า ?
ชู : เฮ่อ เหนื่อย .. *ถอนหายใจ* ฉันชอบดูแสงจันทร์ที่มองจากที่ห้องนี้มากที่สุดน่ะสิ
ไรโตะ : อะไรกันพูดแบบนั้นแล้ว ก็ชอบคืนพระจันทร์เต็มดวงไม่ใช่เหรอ ?
ชู : ก็ไม่ได้บอกว่าเกลียดนี่น่า อีกอย่าง … ฉันมาที่นี่คนแรก หลังจากนั้นไรโตะก็มา อายาโตะ นายมาคนสุดท้าย *ฮึ* กลับห้องตัวเองไปซะจะดีกว่านะ
อายาโตะ : ชิ ! หนวกหูน่า ! แค่จะมาทำให้เสื้อที่เปียกแห้ง เพราะว่าที่นี่เตาผิงใหญ่ที่สุดในคฤหาสน์แล้ว
ชู : *ขยับ* อายาโตะ … ยิ่งไปกว่านั้น เปลือยครึ่งท่อนมันน่าขนลุก ไปหาอะไรใส่หน่อยซิ
อายาโตะ : หาา ? ราชาจอมขี้เกียจ ! ไม่อยากได้ยินคำว่าขนลุกจากนายหรอกนะ !
นายเองยังลงอ่างทั้ง ๆ ที่ใส่เสื้อผ้าอยู่เลยไม่ใช่รึไง ? ทางนั้นมันน่าขนลุกมากกว่าอีก
ชู : ไม่ได้ชอบใส่เสื้อผ้าลงอ่างสักหน่อย … ขี้เกียจต่างหาก
ไรโตะ : โธ่ เรื่องนั้นน่ะจะยังไงก็ช่างไม่ใช่เหรอ ?
ชู : อ่า จะยังไงก็ช่าง
ไรโตะ : หืมม? *ดมกลิ่นอะไรสักอย่าง*
อายาโตะ : อะไร ? มีใครมาอีกรึไง ?
ไรโตะ : เปล่า … ไม่รู้สึกว่าได้กลิ่นเหม็นไหม้เลยเหรอ ?
อายาโตะ : หา ? กลิ่นเหม็นไหม้ ?
*เสียงไหม้*
อายาโตะ : เหวอ !!
ไรโตะ : อุหวา ! เสื้อเชิ้ตกับแจ๊คเก็ตกำลังไหม้อยู่ล่ะ
ชู : เอาไปวางใกล้แบบนั้นมันก็ต้องไหม้อยู่แล้วนี่
อายาโตะ : เลิกพูดว่าไหม้สักทีน่า ! หนอย !
*เตะเก้าอี้ล้ม* * อายาโตะพยายามดับไฟ*
ไรโตะ : อาหะ .. ขอแสดงความเสียใจด้วย. เอาน่า ไปบอกเรย์จิตามตรง ให้เตรียมชุดใหม่ให้ก็พอนี่ บอกว่า “กระโดดลงสระน้ำเพื่อช่วยบิทช์จังจากการจมน้ำ แล้วหลังจากนั้นพอตากเสื้อให้แห้งก็ดันไหม้ซะได้” น่ะ … ฮึฮึ
อายาโตะ : แก ... ล้อฉันเล่นงั้นเหรอ ?
ไรโตะ : ไม่ใช่สักหน่อย แค่อยากเห็นปฏิกิริยาของเรย์จิถ้าบอกไปตามตรงเท่านั้นเอง.
มีความสนใจบิทช์จังมากขนาดไหนกันนะ น่ะนะ
อายาโตะ : เรื่องพรรค์นั้นไม่อยากรู้หรอกเฟ้ย ! ฟังนะ จะพูดอีกครั้ง ! ยัยอกไม้กระดานเป็นของของฉัน อย่าเที่ยวมาแตะตามใจชอบ !
ชู : ฉันไม่จำเป็นต้องทำตามคำสั่งของนาย
ไรโตะ : พูดได้ดีนี่ ชู
อายาโตะ : หา !? ลองพูดอีกครั้งสิ !
ชู : *ลุกเดิน* หนวกหู … ไม่อยู่กับพวกนายไปมากกว่านี้แล้ว
อายาโตะ : ชู ! ยังพูดกันไม่จบ !
ชู : เฮ่อ อะไรล่ะ ? รีบ ๆ พูดมาสิ
อายาโตะ : อย่ายุ่งกับยัยนั่นนะ
ชู : เรื่องแบบนั้น … ให้สัญญาไม่ได้อยู่แล้วนี่น่า
อายาโตะ : *ฮึ่ม*
ไรโตะ : เห~ แปลกจัง. ที่ชูสนใจเจ้าสาวผู้ถูกสังเวยยิ่งกว่าที่ทางนี้คาดไว้เนี่ย เป็นครั้งแรกเลยล่ะมั้ง ฮึฮึ ชักจะน่าสนุกขึ้นแล้วสิ
อายาโตะ : ไรโตะ ... แกน่ะหุบปากไปซะ !
ชู : ไม่ใช่ว่าสนใจอะไร ก็แค่เหยื่อ ไม่มีอะไรมากหรือน้อยไปกว่านั้น
อายาโตะ : ถ้าแค่เหยื่อก็ไปหาคนอื่นซะสิ
ชู : มันน่ารำคาญ เพราะว่าที่บ้านก็มีเหยื่อสังเวยอยู่แล้วนี่
อายาโตะ : ชิ !
ไรโตะ : ฮะฮะฮะ อะไรกัน ดูท่าจะสนุกขึ้นมาแล้วสินะ. นี่ นี่ ถ้าเป็นแบบนี้แล้ว มาพนันกันว่าบิทช์จังจะหลงการดูดเลือดของใครมากที่สุดกันเถอะ แบบนั้นมันท้าทายอะไรหลาย ๆ ดีไม่ใช่เหรอ ?
อายาโตะ : หา ? พูดอะไรน่ะ ? เรื่องนั้นต้องเป็นฉันคนนี้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ?
ชู : ความรู้สึกของเหยื่อน่ะจะยังไงก็ช่าง
ไรโตะ : เอ๋~ ? ยังไงก็ช่างเนี่ย …
อายาโตะ : เฮอะ ก็อย่างที่พูดนั้นล่ะ ไรโตะ ไม่ต้องแข่งอะไรพรรค์นั้นหรอก การที่ถูกฉันดูดเลือดสำหรับยัยนั่นแล้ว เป็นอันดับหนึ่งอยู่แล้ว !
ไรโตะ : แบบนั้นจะดีเหรอ ?
อายาโตะ : ว่างจริงนะ ไรโตะ
ชู : เห็นด้วย
อายาโตะ : ฉันจะกลับห้องแล้ว
ไรโตะ : เอ๋ ~ ?
ชู : ฉันด้วย ง่วงแล้ว
ไรโตะ : เอ๋ ? ชูก็ไปเหรอ ?
ชู : พระจันทร์มันถูกบังไปแล้วน่ะสิ
*เสียงปิดประตู*
ไรโตะ : *เฮ่อ* น่าเบื่อจัง สำหรับพวกเราแวมไพร์แล้วน่ะ ถึงจะบอกว่าชั่วนิรันดรแต่ก็แทบจะพูดได้ว่ามีเวลามากมาย มาเป็นเพื่อนเล่นสนุกกับผมกันสักหน่อยก็ได้แท้ ๆ
ไรโตะ : ฮึฮึ สำหรับบิทช์จัง จะรู้สึกยังไงนะ ? จะเข้าใจอะไรผมมั้ย ? แล้วผมจะเปิดเผยมันให้เอง ฮึฮึ ตรงที่รู้สึกดีมากที่สุดน่ะ …
- จบ -
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น