[บทสรุปเกม Guide & Walkthrough]
DIABOLIK LOVERS
- DARK FATE -
(ชะตากรรมอันมืดมิด)
________________________________________________________
How to (วิธีเล่นเกม)
แนะนำเกมภาค DARK FATE
>>Guide คำตอบของแต่ละรูท<<
________________________________________________________
**รวมคำพูดหน้าเมนู**
All - Diabolik Lovers DARK FATE
อายาโตะ
Start - ดีล่ะ ชิชินาชิ เตรียมใจพร้อมรึยัง?
Load - จะโหลดสินะ เข้าใจแล้ว
Option - ออฟชั่น? มันคืออะไรล่ะนั่น? รีบ ๆ ทำให้เสร็จ ๆ ซะ
Start - ดีล่ะ ชิชินาชิ เตรียมใจพร้อมรึยัง?
Load - จะโหลดสินะ เข้าใจแล้ว
Option - ออฟชั่น? มันคืออะไรล่ะนั่น? รีบ ๆ ทำให้เสร็จ ๆ ซะ
Chapter - เลือกเรื่องที่ชอบเลยนะ
คานาโตะ
Start - มาเริ่มกันเลยไหมครับ?
Load - อย่างงั้นเหรอครับ จะโหลดสินะครับ
Option - ออฟชั่น? รีบกำหนดด้วยครับ
คานาโตะ
Start - มาเริ่มกันเลยไหมครับ?
Load - อย่างงั้นเหรอครับ จะโหลดสินะครับ
Option - ออฟชั่น? รีบกำหนดด้วยครับ
Chapter - จะเริ่มจากตอนไหนดีครับ?
ไรโตะ
Start - เอ้า จะเริ่มแล้วนะ บิทช์จัง
Load - โหลดเลยได้ใช่ไหม?
Option - เอ๋? เลือกออฟชั่นเหรอ? ช่วยไม่ได้
ไรโตะ
Start - เอ้า จะเริ่มแล้วนะ บิทช์จัง
Load - โหลดเลยได้ใช่ไหม?
Option - เอ๋? เลือกออฟชั่นเหรอ? ช่วยไม่ได้
Chapter - บิทช์จังชอบตอนไหนเหรอ?
ชู
Start - จะเริ่มเลยก็ได้อยู่
Load - โหลด? ทำตามใจเถอะ
Option - ออฟชั่น? เอาตามที่ชอบเลย
ชู
Start - จะเริ่มเลยก็ได้อยู่
Load - โหลด? ทำตามใจเถอะ
Option - ออฟชั่น? เอาตามที่ชอบเลย
Chapter - ดูเหมือนจะเลือกตอนที่ชอบได้...ฮ้าววว
เรย์จิ
Start - เช่นนั้น มาเริ่มกันเลยครับ
Load - ตกลงเลือกโหลดแล้วนะครับ?
Option - เลือกออฟชั่น? เอาเถอะ ก็ได้นี่ครับ
เรย์จิ
Start - เช่นนั้น มาเริ่มกันเลยครับ
Load - ตกลงเลือกโหลดแล้วนะครับ?
Option - เลือกออฟชั่น? เอาเถอะ ก็ได้นี่ครับ
Chapter - ดูเหมือนจะเลือกตอนที่ชอบได้ครับ
สุบารุ
สุบารุ
Start - เฮ้ เธอจะเริ่มแล้วนะ!
Load - จะโหลดสินะ?
Option - หน้าออฟชั่นจะเปิดขึ้นมาแล้วนะ
Chapter - ถ้าเธออยากเห็นจะเล่นด้วยก็ได้นะ
รุกิ
Start - เอ้า มาเริ่มกันเลยแล้วกัน
Load - คาชิคุ หน้าจอโหลดจะปรากฎแล้วนะ
Option - ทำตามที่เธอต้องการได้เลย
Chapter - เหมือนจะเลือกตอนที่ชอบได้
โคว
Start - เอ็มเนโกะจัง♪ เอ้าจะเริ่มแล้วนะ
Load - จะโหลดเกมเองเหรอ
Option - ออฟชั่นเหรอ...ก็ดีแล้วนี่ เป็นคนจุกจิกน่ะ★
Chapter - นี่ ๆ เธอชอบตอนไหนเหรอ?
ยูมะ
Start - ถ้างั้นเริ่มเลยนะ ยัยหมูตัวเมีย!!
Load - รีบ ๆ โหลดเร็ว ๆ เข้า
Option - หา? ออฟชั่นเหรอ รีบ ๆ ทำซะ!
Chapter - ดูเหมือนจะเลือกตอนที่ชอบได้นะ
อาซึสะ
Start - เริ่มต้น จะเริ่มต้นสินะ อีฟ
Load - เอ้า จะโหลดแล้วนะ
Option - ออฟชั่น...จะเปลี่ยนเหรอ? เข้าใจแล้ว
Chapter - สามารถเริ่มจากตอนที่ชอบได้นะ
คาร์ล่า
Start - ยัยผู้หญิง เตรียมใจพร้อมรึยัง จะเริ่มในทันทีเลย
Load - จงอ่านให้สง่างาม
Option - ออฟชั่น? เหมือนจะไม่ใช่อย่างเจ้าคิดไว้ แต่ย่อมได้
Chapter - เจ้ามีความชอบตอนไหนอย่างนั้นรึ
ชิน
Start - เอ้า เธอ อย่ามัวแต่ยืดยาดอยู่สิ มาเริ่มกันสักที
Load - จะโหลดเกมนี่เอง ก็ได้อยู่ฉันไม่ว่า
Option - ออฟชั่น? เฮอะ รีบ ๆ ทำให้เสร็จซะสิ
Chapter - เชิญเลือกตอนที่ชอบซะสิ
เริ่มเกม
จะให้กรอกชื่อตัวเอกที่เราต้องเล่น
ชื่อที่ตั้งมาคือ 小森 ユイ (โคโมริ ยุย) เปลี่ยนหรือไม่ก็ได้
เมื่อได้แล้วกด start ตกลง Yes
Prologue (บทนำ)
--- ตัวหนังสือ ---
--愛の光なき人生は無価値である
---ช่วงชีวิตที่ไร้ซึ่งแสงแห่งรักนั้นไร้ค่า
--- สถานที่ : ?? ---
คาร์ลไฮนซ์ : เชคแมทต์
โซคราเทส : ...ฮึม...
คาร์ลไฮนซ์ : สหายเอ๋ย เดินหมากเลินเล่ออีกแล้วนะ
โซคราเทส : ให้ตายสิ นี่มันตาที่เท่าไรแล้วนะ
คาร์ลไฮนซ์ : นี่เป็นตาที่ 183 แล้ว
โซคราเทส : ...โกหกใช่ไหม?
คาร์ลไฮนซ์ : เปล่าเลย ไม่ผิดแน่ เพราะทำสัญลักษณ์ไว้ที่กระดานหมากแบบนี้ ดูให้ดีสิ มี 183
โซคราเทส : *ถอนหายใจ*...น่าเจ็บใจ!
คาร์ลไฮนซ์ : ไม่ต้องโมโหแบบนั้นไปหรอก สหายเอ๋ย ถ้าสะสมไปเรื่อย ๆ วันที่ชนะได้จะต้องมาถึงแน่นอน
โซคราเทส : เอาชนะฉันไปตั้ง 183 ครั้งยังมาพูดอะไรเนี่ย ถากถางกันเหรอ?
คาร์ลไฮนซ์ : น่าจะมองเห็นทางออกได้แล้วนะ อีกก้าวเดียวเท่านั้นเองนะ?
โซคราเทส : ก็ก้าวเดียวนั่นมันไม่พอน่ะสิ เพราะอย่างนั้นถึงได้แพ้ น่าโมโหเสียจริง
คาร์ลไฮนซ์ : ประสบการณ์จะสั่งสมมาไม่น้อยด้วยการทำผิดพลาดซ้ำ ๆ ไม่ใช่เหรอ
จิตวิญญาณไม่มีวันลืมเรื่องนั้นเด็ดขาด
คาร์ลไฮนซ์ : ต่อให้พยายามทำซ้ำเท่าไหร่ ก็จะคว้านหาสถานที่มีแสงสว่าง
จิตวิญญาณที่ไม่รู้จะออกเดินทาง
โซคราเทส : ....หรือว่ากำลังพูดถึงโลกเบื้องล่างอยู่งั้นหรือ? ทางนั้นเป็นยังไงบ้าง
โซคราเทส : อีฟที่ถูกเลือกกับตัวเลือกผู้ที่จะเป็นอดัมเป็นยังไงบ้างแล้ว?
คาร์ลไฮนซ์ : ตอนนี้ก้าวหนึ่งแล้ว ถึงเวลาแล้ว เป็นช่วงเวลาเหมาะแก่การเปลี่ยนแปลง
พระจันทร์เต็มดวงและราหูจะเกิดขึ้น
โซคราเทส : ที่พูดหมายถึงจะมีอะไรเกิดขึ้นเหรอ
คาร์ลไฮนซ์ : แขกที่ไม่ได้รับเชิญจะร้อยความมืดแห่งราหูเข้าจู่โจมอีฟล่ะมั้ง
คาร์ลไฮนซ์ : ทั้งหมดนั่นอยู่ในแหล่งกำเนิดแห่งความกลมกลืนที่กำหนดไว้
นั่นเป็นดาวแห่งหายนะที่ขาดเสียมิได้ในการออกผลของแผนการแอปเปิ้ลแห่งเอเดน
โซคราเทส : ...จะบอกว่าเป็นชะตากรรมแห่งความมืดงั้นเหรอ
หมายความว่าความเจ็บปวดเป็นสิ่งจำเป็นสินะ? สหายเอ๋ย
คาร์ลไฮนซ์ : ใช่ ถ้าไม่ปาก้อนหินออกไปก็ไม่เกิดคลื่น ถ้าไม่มีคลื่นโชคชะตาก็ไม่หมุน
การไปถึงสถานที่ที่อีฟกับอดัมควรอยู่จะเป็นต้องมีผู้เสียสละ
สถานะของจิตวิญญาณของทั้งสองที่ยอมรับในเรื่องนั้นน่าจะเตรียมพร้อมเสร็จแล้ว
ถ้าเป็นเวลานี้ จิตวิญญาณจะสามารถยอมรับความเจ็บปวดได้
โซคราเทส : เริ่มมองเห็นจุดจบแล้วสินะ
คาร์ลไฮนซ์ : จะชนะหรือไม่ ทั้งหมดมอบหมายให้จิตวิญญาณของพวกเขาเป็นคนจัดการ
เอาล่ะ พวกเราเองก็มาเดินหมากกันอีกสักตาดีกว่า
โซคราเทส : พวกเขาจะมาถึงเอเดนเร็วกว่า หรือฉันจะชนะได้เร็วกว่า...
คาร์ลไฮนซ์ : จะทางไหนก็ตั้งตารอคอยชมเลยจริง ๆ
--- สถานที่ : ใกล้ปราสาทผู้ครองดินแดนจอมปีศาจไบร์ ---
??? (คาร์ล่า) : หยุดกันตรงนี้ก่อน
???(ชิน) : เฮ้ พวกนาย หยุดก่อน! หยุด!!
–วี้ดวิ้ว!!
*ผิวปาก*
*ผิวปาก*
???(ชิน) : เฮ้อ ให้ตายสิ...เพราะไม่ได้วิ่งไกลกันมานาน
พวกปีศาจรับใช้สภาพเพี้ยนกันไปซะส่วนใหญ่เลย
แต่ว่า โลกภายนอกนี่ดีกว่าจริงด้วยนะ ดีกว่าในกรงขังที่อึดอัดนั่นเยอะเลย
หือ? ...พี่ ปราสาทนั่นคือ?
??? (คาร์ล่า) : ปราสาทของจอมปีศาจไบร์
???(ชิน) : นั่นเหรอ...งั้นก็หมายความว่า หรือจิตตกค้างของเมเน่จะอยู่ที่นั่น?
??? (คาร์ล่า) : ใช่ คาดว่าผู้หญิงอยู่ที่ปราสาทนั่น
???(ชิน) : หนอย...ทำไมถึงอยู่ที่นั่นได้? ไอ้คนทรยศ...! คิดจะทำอะไรกัน...?
พี่ รีบบุกเข้าไปในปราสาทกัน! อย่างเจ้าพวกวงศ์ตระกูลบีโบล่า
ถ้าพวกเรารวมกันบุกเข้าไปคงจำนนในทันที
??? (คาร์ล่า) : ไม่ต้องรีบร้อน ตามจิตไปอีกนิด
???(ชิน) : ...อึก...
??? (คาร์ล่า) : ไม่ขอรับการพ่ายแพ้อีกเป็นครั้งที่สอง เจ้าเองก็เข้าใจไม่ใช่เหรอ?
???(ชิน) : มันก็ใช่อยู่หรอก...
??? (คาร์ล่า) : .....
---วิ้ง---
*บางอย่างเปล่งแสง*
???(ชิน) : เป็นยังไงบ้างพี่?
??? (คาร์ล่า) : ...ดูเหมือนเราจะหมดธุระกับที่นี่แล้ว
???(ชิน) : ...เอ๋?
??? (คาร์ล่า) : เมเน่ไม่ได้อยู่ที่นี่
???(ชิน) : งั้นไปอยู่ที่ไหน?
??? (คาร์ล่า) : ตายแล้ว
???(ชิน) : อะ! หรือว่า Endzeit? *Endzeit ภาษาเยอรมันแปลว่า จุดสิ้นสุด
??? (คาร์ล่า) : ใช่ น่าจะติดโรคมาจากในราชวังหมื่นปีศาจแล้ว
???(ชิน) : ...แล้วจะเอายังไง? หล่อนน่าจะเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่มีเลือดของต้นตระกูล
หมายความว่าที่ยอมรับความเสี่ยงมาจนถึงที่นี่มันไร้ประโยชน์เหรอ?
??? (คาร์ล่า) : ถึงเมเน่ไม่อยู่แต่ผู้หญิงคนนั้นเหลือลูกสาวอยู่
???(ชิน) : ลูกสาว...? ใครกัน...?
??? (คาร์ล่า) : อ่านจิตตกค้างไม่ได้ถึงขนาดนั้น แต่ถึงจะพูดแบบนั้น
ถ้ามีลูกสาวอยู่ก็ไม่มีอย่างอื่นให้หวังได้นอกจากเรื่องนั้นแล้ว
???(ชิน) : จะสะดวกกว่า ถ้าเป็นลูกกับคนในต้นตระกูลสักคนก็คงดีนะ
??? (คาร์ล่า) : ก่อนอื่นตามหาลูกสาวกัน ไปกันเถอะ
???(ชิน) : ชิ เรื่องทรมานพวกบิโบล่าจะเอาไว้ทีหลังแล้วกัน
รอไว้ให้ดีล่ะ ความแค้นของตาข้างหนึ่งนี้...จะต้องมาชำระแน่
–วี้ดวิ้ว!!
*ผิวปาก*
*ผิวปาก*
??? : กรุณารอก่อนครับ
???(ชิน) : หา? อะไรของนาย
*เสียงชักมีดขึ้น*
??? (คาร์ล่า) : ....
??? : มาเพื่อพบท่านผู้สืบสายเลือดต้นตระกูลทั้งสองท่านครับ
???(ชิน) : หา? แล้วนั่นมันทำไม? มีธุระอะไร? นายเป็นแวมไพร์สินะ?
เป็นพวกระดับล่างแต่บังอาจมาเรียกเฟิร์สบลัด((First Blood)สายเลือดต้นตระกูล) ห้วน ๆ
คิดว่าจะยกโทษให้งั้นเหรอ?
*เสียงยกมีดขึ้นมา*
??? : กรุณาเก็บมีดเถอะครับ กระผมมิใช่คนน่าสงสัยหรอกครับ
???(ชิน) : คนน่าสงสัยที่ไหนจะพูดว่าตัวเองน่าสงสัยกันล่ะ? ล้อกันเล่นอยู่รึไง?
??? : กระผมชื่อว่า เมรุส เป็นแวมไพร์ก็จริงครับแต่ว่าเป็นผู้นิยมเลือดบริสุทธิ์ครับ
??? (คาร์ล่า) : ผู้นิยมเลือดบริสุทธิ์...
เมรุส : ครับ หนึ่งในผู้ที่ตั้งตารอคอยการผงาดขึ้นสู่โลกปีศาจอีกครั้งของเฟิรสต์บลัด...!
???(ชิน) : ให้ตายสิ ยิ่งน่าสงสัยขึ้นไปใหญ่เลยนะ แวมไพร์ผู้นิยมเลือดบริสุทธิ์เหรอ
ถ้าจะโกหกก็หาเรื่องโกหกให้มันเนียนกว่านี้หน่อยสิ
*ยกมีดขึ้น*
*ชินเข้าหาเมรุส*
เมรุส : อึก...กรุณารอก่อนครับ!
???(ชิน) : ทั้งพี่ทั้งฉันกำลังรีบอยู่นะ สาปแช่งเรื่องที่ได้มาเจอกันที่นี่แล้วกัน
ช่วยตายไปซะตอนนี้เลยได้ไหม
*ยกมีดขึ้น*
เมรุส : ...อึก...กระผมเป็นผู้ให้ความร่วมมือกับพวกท่านนะครับ...! กรุณาเชื่อกระผมเถอะ
??? (คาร์ล่า) : พูดมากจริง ฉันไม่เชื่อถือเจ้าพวกที่เรียกว่าเป็นผู้นิยมเลือดบริสุทธิ์
เจ้าคงจะ...เป็นสมุนของคาร์ลไฮนซ์ที่ถูกส่งมานั่นแหละ
เมรุส : เปล่าเลยครับ สาบานว่าไม่มีเรื่องแบบนั้นครับ
*ยกมีดขึ้น*
???(ชิน) : งั้นแล้วมันคืออะไรล่ะ? นี่นายคงเข้าใจสถานการณ์ที่ถูกวางไว้ของพวกเราสินะ?
แวมไพร์มาสนับสนุนพวกเรา มันไม่ใช่เรื่องดีไม่ใช่เหรอ?
พวกเราต้นตระกูล เป็นคนร้ายตัวจริงที่นำพาความโกลาหล
ปั่นป่วนโลกของพวกระดับล่างของพวกนายนะ
เมรุส : ครับ ทราบดีทุกอย่างครับ
ในสงครามกลางเมืองครั้งก่อน คุณนั้นถูกราชาปีศาจกับคาร์ลไฮนซ์ขับไล่และถูกกักขังไว้ที่ราชวังหมื่นปีศาจ...
ตั้งแต่ตอนนั้นกระผมก็ได้รอคอยวันนี้มาตลอดเลยครับ
กระผมคือผู้ที่เคียดแค้นคาร์ลไฮนซ์ที่ทำการปกครองโลกปีศาจตามใจชอบ
ผู้ปกครองที่เหมาะสมแห่งโลกปีศาจคือพวกท่านครับ เพราะอย่างนั้น...
??? (คาร์ล่า) : ...ชิน จัดการซะ
???(ชิน) : เสียใจด้วยนะ หมดเวลาแล้ว
เมรุส : ...อึก...ทำยังไงถึงจะเชื่อกันครับ!?
??? (คาร์ล่า) : ...เปล่าประโยชน์ ฉันไม่เชื่อใครทั้งนั้น ยิ่งเป็นพวกผู้นิยมเลือดบริสุทธิ์ด้วยแล้ว
เมรุส : ...อึก...เช่นนั้น...คงไม่มีทางอื่นแล้วสินะครับ
*ยกมีดขึ้น*
??? (คาร์ล่า) : ...
???(ชิน) : หยิบมีดออกมาคิดจะทำอะไร? คิดว่าพวกเราจะถูกของพรรค์นั้นเล่นงานเอาได้งั้นเหรอ?
เมรุส : ฮึฮึ...ทำแบบนี้ไงครับ ...ฮึบ!!!
--ฉึก--
*แทงมีด*
เมรุส : อ้ากกกก....!!
--ตุ๊บ--
*ล้มลง*
???(ชิน) : ....หา!? นี่นายทำอะไรของนาย!?
??? : ก็อย่างที่เห็น...อุก...ใช้มีด...ควักลูกตาข้างหนึ่ง...ออกมาครับ...!
???(ชิน) : ....อึก!! นะ...นี่นายจะบ้ารึไง
เมรุส : ยอมเข้าใจแล้วรึยังครับ...ถึงการเตรียมใจ...ของกระผม...! อึก...
??? (คาร์ล่า) : ขอถามอะไรเจ้าหนึ่งอย่าง
เมรุส : ฮ่า...ฮ่า *เสียงหอบ*...เชิญถามมาได้เลย...
??? (คาร์ล่า) : อยากรู้ที่อยู่ของลูกสาวของเมเน่
เมรุส : เมเน่?
???(ชิน) : อย่ามาทำไม่รู้นะ ผู้หญิงที่เข้ามาปะปนกับวงศ์ตระกูลบีโบล่าไง
เมรุส : ...?
??? (คาร์ล่า) : พวกเราตามหาผู้หญิงนั่นมาจนถึงที่นี่
ดึงเอาจิตตกค้างของผู้หญิงจากของดูต่างหน้าที่เหลือไว้ของเมเน่จนมาถึงนี่
เมรุส : เรื่องนั้นเลยมาที่ปราสาทนี้...?
??? (คาร์ล่า) : ได้ค้นพบว่าเมเน่ตายไปแล้วและมีลูกสาวอยู่
เมรุส : ลูกสาว...หรือว่าอาจจะเป็นคนที่กระผมรู้จัก...ก็เป็นได้ครับ
???(ชิน) : เลิกวางท่าแล้วรีบพูดออกมาซะ
เมรุส : ไม่รู้ถึงขนาดว่าชื่อเมเน่หรือไม่ แต่ว่า...นางสนมของจอมปีศาจ...มีลูกสาวอยู่คนหนึ่ง
??? (คาร์ล่า) : อยู่ที่ไหน
เมรุส : ไม่ได้หวงที่จะบอกหรอกนะครับ
แต่ว่า...ก่อนหน้านั้น...ช่วยลดมีดที่หันมาหากระผมหน่อยจะได้ไหมครับ?
??? (คาร์ล่า) : ชิน
???(ชิน) : พี่ จะเชื่อหมอนี่เหรอ?
??? (คาร์ล่า) : ...รีบทำ
???(ชิน) : ชิ...เข้าใจแล้ว...แค่นี้ก็พอแล้วใช่ไหม?
*ลดมีด*
เมรุส : อ่า ขอบพระคุณมากครับ ความภักดีของกระผมเป็นของพวกท่านครับ...
??? (คาร์ล่า) : เลิกพูดไม่เข้าเรื่องได้แล้ว เลิกอ้อมค้อมด้วย
เมรุส : ...ลูกสาวของจอมปีศาจ...มีเหตุผลบางอย่างตอนนี้ต้องเปลี่ยนรูปร่างไปอยู่โลกเบื้องล่าง...
ใช้ชีวิตอยู่ในฐานะมนุษย์ครับ
??? (คาร์ล่า) : โลกเบื้องล่างเหรอ...ชิน งั้นไปกันเถอะ
???(ชิน) : ครับ ครับ
*ทั้งคู่เดินไป*
เมรุส : กรุณารอก่อนครับ!
??? (คาร์ล่า) : หมดธุระกับเจ้าแล้ว ไปซะ
เมรุส : ขอกระผมไปด้วย...กระผมพอจะมีหน้ามีตาอยู่ที๋โลกเบื้องล่างครับ
??? (คาร์ล่า) : ....
เมรุส : ถึงจะบอกว่าโลกเบื้อล่างแต่ก็กว้างขวาง อยากอาสานำทางและคอยดูแลรับใช้ครับ...!
???(ชิน) : เรื่องพรรค์นั้น ขอแค่มีปีศาจรับใช้ก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้คนอย่างนายมาดูแล...
??? (คาร์ล่า) : ได้สิ
เมรุส : ขอบพระคุณมากครับ!
???(ชิน) : อะ...พี่! เชื่อเจ้าคนน่าสงสัยนี่เหรอ? เป็นอะไรไปแล้วรึไง!?
??? (คาร์ล่า) : ที่หมอนั่นพูดพอมีเหตุผลอยู่
???(ชิน) : ...เรื่องนั้นมันก็จริงอยู่...
??? (คาร์ล่า) : ....
*คาร์ล่าเดินไป*
???(ชิน) : ชิ...! ถ้าพี่พูดแบบนั้นก็ช่วยไม่ได้...เฮ้ นายมานำทางไปสิ
เมรุส : อะ...ครับ!
*เสียงเดินไป*
???(ชิน) : พี่ คิดอะไรอยู่กันนะ ดันให้คนแบบนั้นมาคอยดูแลได้...
หนอย...
*เสียงชินเดินไป*
??? (คาร์ล่า) : คาร์ลไฮนซ์กำลังคิดอะไรอยู่กัน ที่แอบซ่อนเมเน่ไว้ในปราสาทราชาปีศาจ....
หลบไม่พ้นสายตาของฉันหรอก น่าจะวางแผนอะไรสักอย่างไว้
แกคิดจะใช้เลือดของต้นตระกูลทำอะไรกันแน่
--- สถานที่ : ห้องเรียน ---
อาจารย์ : ตั้งแต่สมัยโบราณ ทฤษฎีปโตเลมีได้รับการสนับสนุนว่าโลกอยู่ในอวกาศ หมุนรอบจักรวาล
แต่ตามที่โคเปอร์นิคัสเรื่องแนวคิดดวงอาทิตย์เป็นศูนย์กลาง
ทฤษฎีปโตเลมีถูกปฏิเสธก็ถูกปฏิเสธ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่นักเรียนทุกคนทราบดีอยู่แล้ว
ทั้งการที่พระอาทิตย์จะขึ้นจากทิศตะวันออกไปทางทิศตะวันตก
และการที่พระจันทร์มีการเต็มดวงและเป็นเสี้ยว ทั้งหมดก็มาจากการที่โลกหมุนรอบตัวเองเรื่อย ๆ
อ่า จะว่าไปจันทรุปราคาคือ...ขอตั้งคำถามหน่อยแล้วกันนะ
เอ่อ คุณโคโมริ ยุย
ยุย : คะ ค่า!?
(ตะ ตกใจหมดเลย...จู่ ๆ ก็โดนเรียกชื่อกะทันหัน..)
อาจารย์ : เพราะอะไรถึงเกิดเหตุการณ์จันทรุปราคา
ยุย : คือว่าเพราะโลกเข้ามาอยู่ระหว่างดวงอาทิตย์และดวงจันทร์
ทำให้เงาของโลกทาบบนดวงจันทร์ เลยเห็นว่าดวงจันทร์แหว่งเป็นเสี้ยวค่ะ
อาจารย์ : ถูกต้องตามนั้นเลยครับ นั่งได้ครับ
ยุย : (...เฮ่อ โลกอกไปที ที่ไม่ตอบผิด...)
อาจารย์ : แล้วอีกอย่างถ้าเกิดขึ้นในคืนพระจันทร์เต็มดวงแล้ว
จะเกิดเป็นจันทรุปราคาเต็มดวงที่ทุกส่วนจะเข้าไปอยู่ในเงามืดเต็มดวง
ถ้าเข้าไปในเงามืดเพียงส่วนหนึ่งจะเรียกว่าจันทรุปราคาบางส่วน
คิดว่าน่าจะเป็นหัวข้อที่ถูกพูดถึงใน TV แล้วนะ อีกไม่นานจะเกิดจันทรุปราคาเต็มดวง
ยุย : (จะว่าไปอีกไม่นานก็จะได้เห็นจันทรุปราคาแล้วสินะ
คราวก่อนฝนตกลงมาเลยมองเห็นได้ไม่ชัดเลย)
(อยากเห็นจัง)
(จะว่าไปแล้ว แวมไพร์ที่พลังขึ้นสูงในคืนพระจัทร์เต็มดวง เวลามีจันทรุปราคาจะเป็นยังไงกันนะ?)
ยุย : ...
*ยุยหันออกไปมองข้างนอก*
ยุย : อ้าว...?
(เมื่อกี้เหมอืนเห็นเงาอะไรใหญ่ ๆ อยุ่นอกหน้าต่างเลย)
อาจารย์ : คุณโคโมริ? เป็นอะไรงั้นเหรอ?
ยุย : ปะ เปล่าค่ะ ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ
*เสียงกริ่งเลิกคาบเรียน*
อาจารย์ : อ้าว ชั่วโมงเรียนจบแค่นี้ ...ทั้งหมดทำความเคารพ
*เสียงนักเรียนยืนทำความเคารพ*
ยุย : (สงสัยดูผิดไปแน่เลย)
นักเรียนหญิงA : นี่ ๆ ได้ยินข่าวลือนั่นไหม?
นักเรียนหญิงB : ข่าวลืออะไรเหรอ?
นักเรียนหญิงA : ที่ว่ามีหมาป่าตัวใหญ่โผล่มาที่เมืองน่ะสิ
นักเรียนหญิงB : เอ๋!? หมาป่าตัวใหญ่เหรอ...เรื่องนั้นไม่มีทางหรอก!
ต่อให้เจอก็น่าจะเป็นตัวที่หลุดมาจากสวนสัตว์ล่ะมั้ง
นักเรียนหญิงB : มองสับสนกับหมาจรจัดรึเปล่า
นักเรียนหญิงA : นั่นสินะ! เป็นไปไม่ได้หรอก
ยุย : ...!
อาจารย์ประจำชั้น : จะเริ่มชั่วโมงโฮมรูมแล้วนะ!
ยุย : (ที่เมืองมีข่าวลือ...งั้นที่เห็นเมื่อกี้นี้ก็...)
(หมาป่ารึเปล่านะ?)
อาจารย์ประจำชั้น : งั้นก็กลับกันระวัง ๆ ด้วยนะ
อ้อ แล้วก็ลืมบอกไปอย่างว่าอาทิตย์หน้าจะมีนักเรียนย้ายมาใหม่
ถ้าเจอก็สนิทสนมกันไว้นะ เป็นนักเรียนย้ายมาใหม่จากอังกฤษ
อาจจะไม่ได้มายุ่งกันโดยตรง แต่ฝากด้วยนะ
ยุย : (มีคนย้ายจากอังกฤษมาโรงเรียนนี้ด้วย ไม่เคยรู้เลยนะ...)
(ตั้งใจย้ายมาเรียกภาคค่ำนี่แปลกจังเลย)
*เสียงกริ่งเลิกคาบเรียน*
ยุย : เฮ้อ ในที่สุดก็เลิกเรียนแล้ว...!
--บรู๋ว--
*เสียงหมาหอน*
ยุย : ...เอ๊ะ..?
(อะไรกันเมื่อกี้...เสียงเหมือนหมาป่าหอนเลย)
(...แต่เหมือนไม่มีใครรู้ตัวเลย หรือฉันจะหูฝาดไปนะ...?)
*ยุยหันออกไปมองข้างนอก*
ยุย : อ๊ะ..!
(ที่หลังคาตึกเรียนตรงข้าม...อ้าว หมาป่าที่เห็นเมื่อกี้เหรอ?)
...คงไม่ใช่หรอกมั้ง?
นักเรียนหญิงC : นี่ ๆ ยุยจัง!
ยุย : มีอะไรเหรอ?
นักเรียนหญิงC : จากนี้ไปจะทำอะไรเหรอ? กลับเลยรึเปล่า?
ถ้าจะกลับล่ะก็กลับด้วยกันไหม อ๊ะ ...แต่ว่าวันนี้มีรถมารับรึเปล่า?
ยุย : เอ...วันนี้...
(ทำยังไงดี อุตส่าห์มาชวนทั้งที ให้เดินกลับด้วยกันก้ได้อยู่หรอกนะ...)
(แต่ก็อยากรีบกลับไปทบทวนที่เหลือเพราะใกล้สอบแล้วด้วยสิ...)
(ทำยังไงดีนะ?)
ตรงนี้เป็นตัวเลือก
1. 残って勉強する (ทบทวนที่เหลือ) ---(เนื้อเรื่องบ้านสึกินามิ)
2. 車で帰る (กลับด้วยรถ) ---(เนื้อเรื่องบ้านซาคามากิ)
3. 徒歩で帰る (เดินกลับ) ---(เนื้อเรื่องบ้านมุคามิ)
__________________________________________________________
ถ้าเลือก 残って勉強する (ทบทวนที่เหลือ)
ยุย : ...วันนี้อยากทบทวนบทเรียนที่เหลืออีกหน่อยนะ
นักเรียนหญิงC : งั้นเหรอ น่าเสียดายแต่การสอบก็ใกล้เข้ามาแล้วด้วย มาพยายามกันนะ
ยุย : อื้ม ขอบคุณที่ชวนนะ!
(โอเค แค่นี้ก็ถือของไปห้องสมุดดีกว่า)
--- สถานที่ : ห้องสมุด---
ยุย : ไม่มีใครอยู่เลย...
(เงียบไปหน่อย แต่ว่าน่าจะทำให้ตั้งสมาธิเรียนได้)
ก่อนอื่นต้องจัดการแก้โจทย์ก่อน...
--เปรี้ยง!!
*ฟ้าผ่า*
ยุย : อะ...!!
(ตกใจหมดเลยเมื่อกี้มัน...ฟ้าผ่าเหรอ? เมื่อกี้ 2)
(เหลือแค่ข้อที่ผิดสินะ ไม่ได้เอาร่มด้วยสิ...)
เฮ้อ...ดวงไม่ดีเลย...
--เปรี้ยง!!
*ฟ้าผ่าอีกหลายครั้ง*
*ไฟดับ*
ยุย : เอ๊ะ? อะไร...ไฟดับเหรอ...?
*ไฟติด*
ยุย : อ๊ะ...ตกใจหมดเลย...เอ๊ะ...
??? (คาร์ล่า) : ....
ยุย : อะ..!?
(ตกใจหมดเลย...มีคนอยู่ตรงนั้นด้วย...)
(แต่ว่าคนคนนั้น รู้สึกเหมือนก่อนหน้านี้ยังไม่เห็นเลยนี่...)
(โรงเรียนนี้ เห็นคนมาก็เยอะแยะแล้วจำนวนคนไม่ได้เยอะมากขนาดที่จำชั้นปีผิด...)
??? (คาร์ล่า) : ....
ยุย : (ไม่ได้การ ไปจ้องเขาเลยสบตากันจนได้)
สะ สวัสดีค่ะ...
(ตะ ตั้งสติใหม่ หาเอกสารที่ใช้ในโจทย์ดีกว่า...
ต้องหาหนังสือที่เขียนเป็นภาษาอังกฤษแล้วแปลสินะ)
อ่านเล่มไหนดีนะ...เอ...รู้สึกว่าทางนี้จะเป็น...
*ยุยเดินหาหนังสือ*
ยุย : (เชกสเปียร์ดีไหมนะ? ถ้าไม่ยากเกินไปก็คงดี...)
(อ๊ะ เจอแล้ว ถ้าเป็นเล่มนี้...)
--เปรี้ยง!!
*ฟ้าผ่าอีกหลายครั้ง*
ยุย : ว้าย!!
--ตุ๊บ--
ยุย : (อ๊ะ! แย่แล้ว ชนชั้นหนังสือเข้า...หนังสือจะ...!)
(กำลังหล่นลงมา...!!)
*ยุยหลับตา*
*เสียงหนังสือตกลงมาแต่ไม่เจ็บ*
ยุย : ...เอ๊ะ...?
??? (คาร์ล่า) : เป็นอะไรรึเปล่า
ยุย : ขะ...ขอบคุณมากค่ะ
(คนคนนี้น่าจะอยู่ห่างออกไปนี่น่า...ทำไมถึง?)
??? (คาร์ล่า) : บาดเจ็บไหม?
ยุย : ไม่ค่ะ ปลอดภัยดีค่ะ
??? (คาร์ล่า) : งั้นเหรอ
*คาร์ล่าถอยออกไป*
ยุย : ขะ ขอโทษค่ะ เดี๋ยวฉันเก็บเอง
??? (คาร์ล่า) : งั้นฉันขอตัว
ยุย : ขอบคุณมากค่ะ
??? (คาร์ล่า) : แม็คเบ็ธงั้นเหรอ ชอบเรื่องนี้เหรอ?
ยุย : เอ่อ...ค่ะ
??? (คาร์ล่า) : ...ฮึ เหมือนประชดกันเลยนะ
ยุย : ...เอ่อ...?
(เป็นคนที่ให้ความรู้สึกกดดันสุด ๆ ยังไงก็ไม่รู้...)
??? (คาร์ล่า) : อยากถามอะไรอย่างหนึ่ง
ยุย : !!อะ อะไรเหรอคะ?
??? (คาร์ล่า) : เจ้าคิดยังไงกับคำที่บอกว่าความกลัวนั้นมักเกิดมาจากความไม่รู้
เช่นนั้นแล้วถ้าสยบความไม่รู้ความกลัวก็จะหายไปเอง?
ยุย : ...เอ๊ะ เอ่อคือ...?
(จู่ ๆ ก็ถามอะไรเนี่ย...?)
(สรุปก็คือเพราะไม่รู้เลยกลัวสินะ...)
(ถ้ารู้ความรู้สึกกลัวก็จะหายไปอย่างนั้นสินะ...?)
??? (คาร์ล่า) : คำตอบล่ะ?
ยุย : ถ้าความไม่รู้หายไปความกลัวอาจจะหายไปนิดหน่อยก็ได้ค่ะ
แต่ความกลัวโดยสัญชาตญาณคงไม่หายไปอย่างง่าย ๆ ล่ะมั้งคะ
??? (คาร์ล่า) : ความกลัวโดยสัญชาตญาณคืออะไร
ยุย : คือว่า...ยกตัวอย่างนะคะ คิดว่ามีคนมากมายที่กลัวงูค่ะ
นั่นเพราะในสมัยตอนที่มนุษย์ยังอาศัยอยู่บนต้นไม้ งูเป็นศัตรูโดยธรรมชาติค่ะ
เคยอ่านมาจากหนังสือเล่มไหนสักเล่มค่ะ
ความกลัวที่มาจากประสบการณ์ที่ไม่ได้อยู่ในความทรงจำของตนเองเช่นนั้น
ฉันคิดว่ามันเป็นสัญชาตญาณค่ะ
เพราะงั้นบางทีคงไม่หายไปง่าย ๆ หรอกมั้งคะ...
??? (คาร์ล่า) : อย่างนี้นี่เอง เจ้าจะบอกว่าต่อให้เป็นแวมไพร์เองก็เป็นเช่นนั้นสินะ
ยุย : เอ๊ะ...?
(อะไรกันคนนี้...รู้เรื่องแวมไพร์ด้วย...?)
??? (คาร์ล่า) : ....
ยุย : เอ่อคือ...ก็ไม่รู้สิคะ
??? (คาร์ล่า) : ....
ยุย : (คนคนนี้รู้อะไรอย่างนั้นเหรอ...?)
??? (คาร์ล่า) : ฮึ...เป็นคำตอบที่น่าสนใจดี จะจำไว้
ยุย : คือว่า...!
??? (คาร์ล่า) : ขอตัว
*คาร์ล่าเดินไป*
ยุย : อ๊ะ...! รอก่อน...
(ไปซะแล้ว...)
อะไรของเขากันนะ...คนนั้น
--- สถานที่ : โถงทางเดินโรงเรียน---
--ซ่า--
*ฝนตกหนัก*
ยุย : ...นึกแล้วเชียวยังไม่หยุดจริงด้วย...ทำยังไงดี ไม่มีร่มซะด้วยสิ...
(นึกว่าจะหยุดตกในระหว่างที่ทำการบ้านซะอีกนะ...)
เฮ้อ...
???(ชิน) : ในที่สุดก็เจอตัวแล้ว...
ยุย : เอ๊ะ?
(ทั้งที่อยู่ด้านหลังใกล้ขนาดนี้แต่ไม่รู้ตัวเลย...)
???(ชิน) : ไง เธอกำลังทำอะไรอยู่ในเวลาแบบนี้?
ยุย : เอ๊ะ?
???(ชิน) : กำลังถามว่าเธอไปไหนมาอยุ่ไง?
ยุย : ปะ ไปทำการบ้านที่ห้องสมุดมา....
???(ชิน) : เฮ้อ...การบ้านเหรอ เธอนี่เป็นคนจริงจังกว่าที่คิดอีกนะ ให้ตายสิ...
เพราะส่งกลิ่นรุนแรงเลยนึกว่าจะเจอตัวได้ทันทีซะอีก
เพราะฝนนี่เลยทำให้กลิ่นปนกันมั่ว เลยทำให้หาที่อยู่ของเธอยากเลยน่ะสิ
เพราะทางฉันจมูกยังไม่ชินกลิ่นเลย
เอาเถอะ ในเวลาที่อยู่ใกล้แบบนี้ กับการที่ฝนตกทำให้กำลังพอดีเลย
เพราะยังไงซะ กลิ่นของเธอมันเหม็นมากเลยน่ะสิ ฮะฮะฮะ
ยุย : อะ...!
(อะไรของคนคนนี้กันนะ...บอกว่ากลิ่นเหรอ?)
???(ชิน) : ตัวเธอไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ? โรงเรียนนี้ ฉันว่ากลิ่นมันเหม็นมากเลยนะ
ยุย : ฉะ ฉันไม่ได้กลิ่นอะไรเลย...
???(ชิน) : เห ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ แต่ก็ต้องเป็นแบบนั้นแหละนะ
เขาว่าอยู่ใกล้มากเกินไปจนชินจมูกเลยเพี้ยนไป
แถมยัง ตัวเธอยังถูกกลิ่นนั้นย้อมไปซะแล้วด้วยสิ ฮะฮะฮะ
ยุย : (...เป็นคนที่ให้ความรู้สึกน่ารังเกียจยังไงก็ไม่รู้)
*ยุยกำลังจะเดินหนี*
*ชินจับแขนไว้*
???(ชิน) : โอ๊ะ คิดจะไปไหน ฝนตกหนักขนาดนี้
ยุย : ...กรุณาปล่อยด้วยค่ะ
???(ชิน) : ฮึฮึ โกรธซะแล้วเหรอ โทษทีนะ แต่ว่าฝนน่ะอีก 5 นาทีก็หยุดแล้วไม่รอสักหน่อยเหรอ?
ยุย : เอ๊ะ?
???(ชิน) : ฉันจมูกดีนะ ก็อย่างที่บอกไปเมื่อกี้แต่นี่ไม่ใช่สภาพที่แท้จริงหรอกนะ
แต่ว่า ฝนจะหยุดแน่...
ยุย : ...
???(ชิน) : งั้นวันนี้เอาไว้แค่นี้แล้วกัน บ๊ายบาย
ยุย : ...คนเมื่อกี้อะไรของเขากันนะ...
*ชินเดินไป*
ยุย : (วันนี้ทำไมเจอแต่คนแปลกๆ...อย่างกับฝันไปแน่ะ)
อ๊ะ...
*ฝนหยุด*
ยุย : (ฝนหยุดแล้ว...อย่างที่คนคนนั้นพูดเลย)
กลับดีกว่า...
--ตึกตึก--
*ยุยวิ่ง*
--- สถานที่ : ดาดฟ้าโรงเรียน---
???(ชิน) : ให้ตายสิ ไม่นึกเลยว่าเด็กผู้หญิงที่ดูหัวช้าแบบนั้นจะเป็นคนที่พวกเราตามหาได้เลยนะ
???(ชิน) : ทำไมถึงได้ปลูกถ่ายหัวใจของลูกสาวของราชาปีศาจให้กับเด็กแบบนั้นได้นะ
??? (คาร์ล่า) : ....
???(ชิน) : พี่?
??? (คาร์ล่า) : ยังไงซะก็โชคดีที่ผู้หญิงยังมีชีวิตอยู่
???(ชิน) : ก็นะ ถ้ามองในเวลานี้แล้วก็ไม่เกี่ยวหรอกเนอะ
อุตส่าห์เดินทางผ่านจากอังกฤษที่ไกลห่างจนมาถึงที่นี่มันคุ้มรึเปล่านะ
คิดว่าไม่เห็นจำเป็นที่ต้องทำอะไรอ้อมค้อมแบบนั้นเลยนะ
เมรุส : ท่านชิน อย่างที่ได้บอกไปวันก่อน โรงเรียนอยู่ในการดูแลของคาร์ลไฮนซ์ครับ
ถ้าไม่ดำเนินเรื่องให้อ้อมค้อมสักหน่อย แผนการจะ...
???(ชิน) : หนวกหูน่า นี่นายกำลังพูดกับใครอยู่? เป็นแค่แวมไพร์ช่วยอย่ามาคุยแบบสนิทสนมจะได้ไหม
เมรุส : ...ขออภัยด้วยครับ
??? (คาร์ล่า) : การดำเนินเรื่องหลายอย่างไปได้สวยรึเปล่า
เมรุส : ครับ
ได้รับการอนุญาตว่าท่านทั้งสองท่านเป็นนักเรียนที่ย้ายกลับมาจากประเทศอังกฤษครับ
มีโอกาสต่ำมากที่จะรู้ถึงชาติกำเนิดของท่านทั้งสองได้ครับ
??? (คาร์ล่า) : งั้นเหรอ งั้นก็ใช้ประโยชน์จากจันทรุปราคาเอาตัวผู้หญิงมา
???(ชิน) : ฉวยช่องว่างตอนที่เจ้าพวกแวมไพร์เป็นบ้าสินะ
เมรุส : กระผมจะเป็นธุระเรื่องคฤหาสน์ที่ลวงตาของเจ้าพวกนั้นเองครับ
??? (คาร์ล่า) : อ่า
???(ชิน) : วันที่ได้ผู้หญิงมาจะกลับโลกปีศาจเหรอ พี่
??? (คาร์ล่า) : เปล่า ยังมีความจำเป็นต้องคว้านหาอยู่ที่นี่ก่อนไม่ใช่เหรอ
???(ชิน) : ...จะจัดการเจ้าพวกแวมไพร์เหรอ?
??? (คาร์ล่า) : เรื่องนั้นก็ใช่
แต่มีความจำเป็นที่ต้องรู้เหตุผลที่คาร์ลไฮนซ์เก็บซ่อนผู้หญิงที่มีสายเลือดของต้นตระกูลอยู่
???(ชิน) : แค่ชื่นชมเลือดของต้นตระกูลง่ายๆแค่นั้นไม่ใช่เหรอเหรอ?
??? (คาร์ล่า) : เรื่องนั้นยังไม่รู้ แต่ไม่ว่ายังไงซะก็จำเป็นที่ต้องล้วงให้ลึก
ควานหาความตั้งใจที่แท้จริงของหมอนั่น
เพื่ออนาคตของต้นตระกูล
???(ชิน) : อย่างนี้นี่เอง
เมรุส : เช่นนั้นไปกันเลยไหมครับ
??? (คาร์ล่า) : อ่า
--ตึกตึก--
*เสียงเดินไป*
--- สถานที่ : ห้องเรียน ---
ยุย : ฟู่ วันนี้ก็จบไปอีกหนึ่งวัน...ฮึบ
หือ? ทุกคนเป็นอะไรไปกันนะ?
นักเรียนหญิงA : นี่ ดูสิๆ ! พระจันทร์น่ะ...
นักเรียนหญิงB : อ๊ะ! หรือว่าจันทรุปราคา?
ยุย : จันทรุปราคา...งั้นเหรอ วันนี้หรอกเหรอ
(ฉันก็ไปดูบ้างดีกว่า!)
--ตึกตึก--
*ยุยเดิน*
ยุย : ว้าว...!
(พระจันทร์แดงแจ๋เลย เพิ่งเคยเห็น...)
ค่อย ๆ เหว้าแหว่งอยู่...
(น่าจะเข้าใจในหลักการแท้ ๆ แต่กลับให้ความรู้สึกพิศวง...)
. ..สวยจัง...
อาจารย์ประจำชั้น : นี่ โคโมริ!
ยุย : อะ ค่า!
*ยุยวิ่งมาหาครู*
ยุย : อาจารย์ มีอะไรเหรอคะ?
อาจารย์ประจำชั้น : โทษทีนะ ครูใหญ่เรียกเธอไปพบน่ะ ช่วยไปที่ห้องเรียนพิเศษเดี๋ยวนี้เลย
ยุย : ครูใหญ่เหรอคะ?
(...เรื่องอะไรกันนะ? ห้องพิเศษเนี่ยคือห้องเรียนที่ตึกแยกใช่ไหมนะ?)
(ทำไมต้องเรียนฉันไปที่แบบนั้นกันนะ?)
--- สถานที่ : ชั้นเรียนห้องพิเศษ---
--ก๊อกๆ---
*เคาะประตู*
ยุย : ขอรบกวนด้วยค่ะ
ครูใหญ่ : โอ้ โคโมริคุง ขอโทษที่เรียกตัวมานะ
ยุย : อ๊ะ...!!
??? (คาร์ล่า) : ....
???(ชิน) : ไง เจอกันอีกแล้วนะ
ยุย : (สองคนนี้...ที่เจอวันก่อนนี่นา!?)
ครูใหญ่ : ที่จริงมีเรื่องอยากวานเธอหน่อย
ยุย : อะ ค่ะ
ครูใหญ่ : ทางนี้คือ สึกินามิ คาร์ล่าคุง กับ สึกินามิ ชินคุง
เป็นพี่น้องที่เพิ่งกลับมาจากอังกฤษเมื่อเร็ว ๆ นี้
ยุย : (...จะว่าไปแล้ว ก่อนหน้านี้อาจารย์เคยพูดไว้...งั้นเหรอ คือสองคนนี้เองเหรอ)
คาร์ล่า : ฉัน คาร์ล่า
ชิน : ขอแนะนำตัวอีกครั้ง ฉันชื่อ สึกินามิ ชิน ฝากตัวด้วยนะ!
ยุย : โคโมริ ยุย ค่ะ
เอ่อ อาจารย์คะเรื่องที่จะวานคือ....
ครูใหญ่ : เอ่อ อยากฝากให้เธอช่วยดูแลสองคนนี้หน่อยน่ะสิ
ยุย : เอ๊ะ...!?
ครูใหญ่ : อยู่ที่อังกฤษมานาน สองคนนี้เลยยังไม่คุ้นกับการใช้ชีวิตที่ญี่ปุ่น
เป็นความต้องการของสองคนนี้เองด้วย ช่วยรับทำหน่อยได้ไหม
*น้ำเสียงครูใหญ่กลัวๆกล้าๆสั่นๆ*
ครูใหญ่ : ถูกครูใหญ่ทางสาขาที่อังกฤษวานให้ช่วยดูแลให้หน่อยน่ะ
มันเกี่ยวพันถึงความก้าวหน้าของครูหลังจากนี้ด้วย ก็อย่างที่ว่า ฝากด้วยนะ!
(ครูใหญ่ก้มหัวขอร้องยุย พร้อมน้ำเสียงจะเป็นจะตาย)
ยุย : อะ อาจารย์คะ! เงยหน้าขึ้นเถอะค่ะ
ครูใหญ่ : ถ้างั้น ครูฝากเธอได้ใช่ไหม?
ยุย : มีเรื่องอยากถามอยู่อย่างหนึ่งค่ะ...
คาร์ล่า : เรื่องอะไร
ยุย : ...ทำไมถึงเป็นฉันล่ะคะ?
ชิน : เรื่องนั้นก็แน่อยู่แล้วนี่
*ชินเดินเข้ามาใกล้*
ชิน : เพราะถูกใจเธอไง
ยุย : ...อะ...
ชิน : อะไร? ไม่พอใจเหรอ?
ยุย : ไม่ใช่แบบนั้น...แค่คิดว่าไม่ต้องเป็นฉันก็ได้นี่คะ...
คาร์ล่า : ถ้าไม่ใช่เจ้าไม่ได้น่ะสิ
ยุย : เอ๊ะ...!?
ครูใหญ่ : ได้รึเปล่านะ?
(เสียงครูใหญ่เหลือนิดเดียว)
ยุย : เอ่อ ค่ะ....
ชิน : เยี่ยม! งั้นเป็นอันตกลงแล้วนะ!
ยุย : เอ๊ะ...!?
*ชินกระซิบ*
ชิน : นี่ อย่าบ่นนักเลยน่า ตอนนี้ยอมทำตามจะดีกว่า เธอเองคงไม่อยากเจอเรื่องร้าย ๆ หรอกใช่ไหม?
ยุย : อะ...!!
ชิน : พวกฉันตั้งใจทำตัวเรียบร้อยเชียวนะ? เพราะจะแล่เนื้อเธอตอนนี้ก็ไม่ได้ด้วย
ทำตามซะน่า ที่เธอยังให้เจ้าพวกแวมไพร์...ทำตามใจชอบแบบนั้นซะเต็มปะดาเลยไม่ใช่เหรอ?
เรื่องที่ถูกเล่นเป็นของเล่นตามใจชอบน่ะรู้หมดแล้วนะ
ยุย : คุณ...เป็นใครกัน?
ชิน : ฮึๆๆๆ...
ยุย : คะ ครูคะ!!
ครูใหญ่ : ...ขะ ขอโทษนะ! ก็อย่างนั้นแหละ...ที่เหลือฝากเธอด้วยนะ!!
*ครูใหญ่วิ่งหนีไปแล้วปิดประตู*
ยุย : อ๊า...!!
คาร์ล่า : ฮึ พวกสวะที่เห็นแก่ตัวเองสำคัญที่สุด
*ชินถอย*
ชิน : ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ คนพรรค์นั้นใช้งานง่ายที่สุดแล้ว
อ้อ...เธอเองก็เป็นพวกเดียวกันอย่างนั้นเลยนี่ ฮะฮะฮะ
คาร์ล่า : งั้นไปกันได้แล้ว
ยุย : ปะ ไปไหน?
คาร์ล่า : อย่ามาทำเซ่อนะ เจ้าเป็นคนดูแลพวกเราไม่ใช่เหรอ?
ชิน : ต้องนำทางโรงเรียนที่เป็นรังแวมไพร์นี้กันหน่อยสิ?
ยุย : (หรือว่า...จะรู้เรื่องที่ทุกคนเป็นแวมไพร์แล้ว...?)
คาร์ล่า : ชิน ฉันจะไปดูคนละที่กับเจ้า
ชิน : หือ? อย่างนั้นเหรอ? งั้นถ้าไปสองคนพร้อมกันคงยากสินะ
พี่ไปก่อนก็ได้ ฉันจะรออยู่ที่นี่แหละ...
คาร์ล่า : ไม่ล่ะ เจ้าเลือกสิ
ยุย : เอ๊ะ...?
คาร์ล่า : จะใครก่อนก็ได้ ตัดสินคนที่จะเจ้าพานำทางก่อนซะสิ
ยุย : อึก...
คาร์ล่า : ...
ยุย : (รุ้สึกตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอแล้วนะ สองคนนี้ให้ความรู้สึกกดดันข่มขู่สุด ๆ เลย...)
(ถ้าต่อต้านก็ไม่รู้ว่าจะโดนทำอะไรบ้าง...ความกลัวโดยสัญชาตญาณเนี่ยเขาเป็นกันแบบนี้รึเปล่า)
(...ยังไงก็ตามก่อนอื่นต้องตัดสินใจว่าจะนำทางใครก่อน)
ทำการเลือกตัวละคร
____________________________________________________________________________
ถ้าเลือก 車で帰る (กลับด้วยรถ)
ยุย : ...วันนี้ว่าจะกลับด้วยรถน่ะ
นักเรียนหญิงC : งั้นเหรอ จะว่าไปเขาบอกว่าวันนี้อากาศจะแปรปวนซะด้วย กลับแบบนั้นคงดีกว่านะ
ยุย : เอ๊ะ? อย่างนั้นเหรอ?
นักเรียนหญิงC : อื้ม พยากรณ์อากาศบอกแบบนั้น งั้นฉันกลับแล้วนะ! บ๊ายบาย!
ยุย : แล้วเจอกันนะ! บ๊ายบาย!
--- สถานที่ : โรงเรียนมัธยมเรียวเทย์กะคุอิน ---
ยุย : (จะว่าไป วันนี้อายาโตะคุงไม่ได้เข้าเรียนนี่นา)
(ตอนมาโรงเรียนก็มาด้วยกันแท้ ๆ โดดเรียนไปอยู่ที่ไหนกันนะ)
(ทั้งที่ถ้าถูกคุณเรย์จิรู้เข้ามีหวังเป็นเรื่องใหญ่แน่เลย...)
*เสียงค้างคาวกระพือปีก*
คนขับรถ : ขออภัยที่ให้รอครับ
*แกร๊ก*
*เสียงเปิดประตูรถ*
*เสียงเปิดประตูรถ*
(เปิดประตูรถให้ยุย)
ยุย : ขอบคุณมากค่ะ
(ยุยขึ้นรถ)
--- สถานที่ : ภายในรถ ---
ยุย : ฉันขึ้นรถเป็นคนแรกเหรอ แปลกจัง...
อายาโตะ : ไง ชิชินาชิ
ยุย : อายาโตะคุง! วันนี้หายตัวไปตลอดเลยนะ ไปที่ไหนมาเหรอ?
อายาโตะ : หา? ไม่เกี่ยวกับเธอสักหน่อยนี่
ยุย : เรื่องนั้นมันก็จริงอยู่หรอก...
--แกร๊ก--
*เสียงเปิดประตูรถ*
*เสียงเปิดประตูรถ*
ไรโตะ : ถ้าเป็นอายาโตะคุงละก็ ฉันเห็นไปนอนทำหน้าตาน่ารัก...หลับสบายอยู่ห้องพยาบาลน่ะ อะฮึ
อายาโตะ : อะ...น่ารักเหรอ อย่าพูดอะน่าคลื่นไส้สิเฟ้ย!
ไรโตะ : เอ๋? ชมแท้ ๆ ยอมรับคำชมอย่างซื่อตรงก็ได้นี่นา
--ปึง--
*เสียงปิดประตูรถ*
*เสียงปิดประตูรถ*
*ไรโตะเดินเข้ามาในรถ*
ยุย : แล้วไรโตะคุงโดดเรียนไปอยู่ไหนมาเหรอ?
ไรโตะ : บิทช์จัง อยากรู้ความลับของผมเหรอ?
แต่ถ้าบอกว่าไม่ว่ายังไงก็อยากรู้ละก็ผมจะบอกดีไหมนะ...
เรื่องความ ลับ ของ ผมคนนี้ไง?
ยุย : ไม่ล่ะ เกรงใจ
ไรโตะ : โธ่! อย่าปฏิเสธทันทีแบบนี้สิ?
--แกร๊ก--
*เสียงเปิดประตูรถ*
*เสียงเปิดประตูรถ*
คานาโตะ : ไม่มีทางอยากรู้ความลับของไรโตะอยู่แล้วนี่ครับ? ถึงขอร้องก็ไม่อยากฟังหรอกนะครับ
ยุย : คานาโตะคุง!
ไรโตะ : คานาโตะคุง ใจร้ายจัง ไม่เห็นต้องพูดจาเย็นชาแบบนั้นเลยก็ได้นี่?
คานาโตะ : ก็การที่มาบังคับให้ฟังเรื่องที่ไม่อยากฟังไม่มีทางเป็นอย่างอื่นได้นอกจากการถูกทรมานหรอกครับ...
แต่จะว่าไป ไรโตะ ตรงนั้น ที่นั่งข้างเธอคนนั้น เป็นที่นั่งของผมนะครับกรุณาลุกไปด้วยครับ
อายาโตะเองก็ถอยห่างไปอีกหน่อย
อายาโตะ : ไม่เอาเฟ้ย! ที่นั่งข้างชิชินาชิ ตกลงแล้วว่าเป็นที่นั่งของฉันนะ
คานาโตะ : หา?
--แกร๊ก--
*เสียงเปิดประตูรถ*
*เสียงเปิดประตูรถ*
ชู : ...เป็นพวกคนที่เสียงดังเอะอะเหมือนเดิมเลยนะ ดังออกไปนอกรถเลย...
ยุย : คุณชู...!
ไรโตะ : แย่จัง เหมือนชูคนเดียวเท่านั้นที่มีท่าทีเหมือนอยู่นอกวง
ชู : เพราะฉันไม่ได้ยึดติดกับที่นั่งไงล่ะ
เข้าใจอยู่หรอกว่าอยากเข้าใกล้ แต่ถ้าการที่ยึดติดเกินไปมันคือหลักฐานว่าเป็นเด็กน้อย
อายาโตะ : หา!? ว่าใครเป็นเด็กนะ?
--แกร๊ก--
*เสียงเปิดประตูรถ*
*เสียงเปิดประตูรถ*
เรย์จิ : ...ให้ตายสิ เอาอีกแล้วเหรอครับ?
ไรโตะ : อะฮึ เรย์จิ รู้ดีจังเลยว่าพวกผมกำลังเถียงกันอยู่
เรย์จิ : เพราะเถียงกันทุกวันเลยนี่ครับ ไร้สาระ ไม่ลองเถียงกันด้วยเรื่องอื่นดูหน่อยเหรอครับ?
แล้วก็...ชู อยากครองเบาะที่นั่งจะได้ไหมครับ? มันเกะกะครับ
ชู : ที่นั่งยังว่างมีอีกตั้งเยอะไม่ใช่รึไง ไปนั่งทางนั้นสิ
เรย์จิ : ถ้าไปนั่งทางนั้น สภาพไม่น่าดูของคุณก็เข้าสายตากันพอดีสิครับ เอ้า ช่วยหลบไปด้วยครับ
ชู : เฮ้อ น่ารำคาญ...
เรย์จิ : น่ารำคาญไม่ได้นะครับ อย่างน้อยคุณก็เป็นถึงลูกชายของเจ้าบ้านตระกูลซาคามากิ...
--แกร๊ก--
*เสียงเปิดประตูรถ*
*เสียงเปิดประตูรถ*
สุบารุ : พวกนายหนวกหูชะมัดเลย...ให้ตาย...
*--ตุ๊บ !*
*สุบารุทุบกำแพง*
ยุย : สุบารุคุง ยินดีต้อนรับกลับ
สุบารุ : อะ โอ้...(สุบารุเขิน)
สุบารุ : เฮ้ย เจ้าพวกเด็กน้อย หลบไปเลย ที่นั่งข้างยัยนั่นเป็นที่นั่งของฉัน
คานาโตะ : หา? เธอเองก็อยากนั่งข้างเด็กคนนี้ด้วยเหรอครับ?
สุบารุ : เปล่า...ไม่ใช่ว่าอยากนั่งข้างยัยนี่สักหน่อย
แค่นั่งตรงเบาะนั่นแล้วมันสบายดีเลยติดใจเท่านั้นเอง
ไรโตะ : อะฮึ เป็นข้ออ้างที่ไม่เอาไหนเลยนะ ฮึฮึฮึ
สุบารุ : หา!?
ยุย : (เป็นเหมือนเดิมกันไม่เปลี่ยนเลยค่อยรู้สึกโล่งใจหน่อย)
---บรืน
*เสียงรถวิ่ง*
ยุย : (ตั้งแต่มาที่บ้านนี้ก็มีอะไรเกิดขึ้นเยอะแยะเลย
ฉันเองพูดแบบนั้นแบบนี้แต่ก็กลมกลืนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้สิ...)
(ฉันอาจคิดไปเองก็ได้ แต่รู้สึกว่าทุกคนอ่อนโยนกว่าตอนแรกอีกนะ)
(ความรู้สึกเปลี่ยนกันได้สินะ...)
เรย์จิ : จะว่าไปทุกคนได้ยินกันรึเปล่าครับ?
อายาโตะ : เรื่องอะไร?
เรย์จิ : ดูเหมือนจะมีนักเรียนย้ายมาใหม่จากอังกฤษครับ
ยุย : อ๊ะ จะว่าไปอาจารย์ก็พูดถึงค่ะ
สุบารุ : ตั้งใจย้ายมาเรียนที่นี่ ทำอะไรลำบากซะจริง
ไรโตะ : เรย์จิรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องคนพวกนั้นเหรอ?
เรย์จิ : ไม่ครับ ไม่รู้เลย
ไรโตะ : งั้นทำไมถึงยกเรื่องนั้นมาพูดตอนนี้ล่ะ
เรย์จิ : ก็แค่คุยเรื่องทั่วไปเท่านั้นเองครับ เบื่อกับการที่เงียบไว้น่ะครับ
--เปรี้ยง!!
*ฟ้าผ่า*
ยุย : อะ...!
คานาโตะ : ฟ้าผ่าสินะครับ
อายาโตะ : ฝนก็ตกลงมาอีก น่ารำคาญ
ยุย : ...ฟ้าดำเลยนะ...
ชู : เรื่องนั้นเพราะเป็นตอนกลางคืนฟ้าก็ต้องมืดสิ พูดอะไรของเธอเนี่ย