[บทสรุปเกม Guide & Walkthrough]
DIABOLIK LOVERS
- Haunted Dark Bridal -
(เจ้าสาวที่ถูกความมืดหลอกหลอน)
***ภาคนี้จะเป็นจุดเริ่มต้นของปริศนาของทั้งซีรีส์
**เราจะไม่สปอยและไม่เฉลยช่วงตอน 1-6 ก่อนนะคะ อยากให้เล่นแบบอ่านเนื้อเรื่องด้วย
เพราะเกมแบบนี้มันสนุกตรงที่ผลคำตอบที่เลือก
เพื่อความฟิน (ฮา)
**พยายามจะแปลให้หมด แต่บางช่วงขอแค่สรุปนะคะ**
______________________________________________________________________
______________________________________________________________________
-------------------------------------------------------------
逆巻アヤト CV.緑川 光
ซาคามากิ อายาโตะ
(CV.มิโดริคาว่า ฮิคารุ)
ขอเรียกตัวที่เราเล่นหรือนางเอก ว่า "ยุย" นะคะ
Prologue (บทนำ)
--- ฉาก : ห้องเรียน ---
เปิดมาจะเป็นฉากในห้องเรียนที่ยุยอยู่ ยุยจะบ่นว่า
"เฮ่อ ทุกคนไปกันหมดแล้ว"
(มันก็แน่อยู่แล้วนี่นะ ... ก็หมดชั่วโมงเรียนแล้วนี่)
(แต่ว่า ... ยังไม่อยากกลับเลยยังไงก็ไม่รู้)
(ไม่คิดเลยว่าบ้านของญาติห่าง ๆ ที่ได้ยินมาจะเป็นบ้านของแวมไพร์เนี่ย ...)
(แล้วยังถูกบอกว่าให้ยกเลือดให้อีกด้วยสิ)
"เฮ่อ ..."
"จากนี้ไป ... ฉันจะเป็นยังไงกันนะ ?"
"ยิ่งไปกว่านั้น ... มีโรงเรียนภาคค่ำแบบนี้อยู่ด้วย มันรู้สึกแปลก ๆ จัง"
--ยุยนึกย้อนกลับไป--
ยุย : เอ๋ ย้ายไปเรียนโรงเรียนภาคค่ำ !?
เรย์จิ : ใช่แล้วครับ
ยุย : ทำไมต้องอุตส่าห์ให้ย้ายด้วยล่ะคะ
เรย์จิ : พอได้มาอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้แล้ว จะไม่ใช้ชีวิตประจำวันร่วมในวงจรของพวกเราไม่ได้หรอกนะครับ
เรย์จิ : เพราะสามัญสำนึกของมนุษย์เลยจะบอกว่าให้ทำกิจกรรมน่ารำคาญในตอนกลางวันน่ะมันเป็นการรบกวนนะครับ
ยุย : หมายความว่ายังไงกันคะ ?
เรย์จิ : ให้ตายสิ ... เข้าใจอะไรยากจริง ๆ ถ้าไม่อธิบายตั้งแต่ต้นจนจบก็จะไม่เข้าใจเหรอครับ ?
ยุย : ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ ...
เรย์จิ : แวมไพร์อย่างพวกเรานั้น โดยหลัก ๆ แล้วช่วงเวลากลางคืนคือเวลาการทำกิจกรรมและกลางวันจะพักผ่อนครับ
เรย์จิ : ผมกำลังบอกว่าหวังจะให้คุณเองก็ต้องทำกิจกรรมตามวงจรที่แบบเดียวกันครับ
ยุย : งั้น โรงเรียนนั้นก็ ...
เรย์จิ : ผมได้จัดการให้คุณได้เข้าโรงเรียนไปกลับเดียวกับพวกเราแล้วครับ
(**เรย์จิพูดว่าโรงเรียนไปกลับ คือเหมือนโรงเรียนไทย ที่ญี่ปุ่นจะแบ่งเป็นโรงเรียนไปกลับและโรงเรียนที่ต้องประจำหอ)
ยุย : อะ -อะไรกัน จัดการให้แล้ว ... !
เรย์จิ : ถ้ามีเรื่องจะบ่นล่ะก็ เชิญออกไปเมื่อไหร่ก็ได้ตามสบายเลยครับ
ยุย : อุ ...
--กลับมาฉากในห้องเรียน--
ยุยคิดในใจว่า (ที่จริงก็ไม่มีที่จะไปด้วยสิ ... คงมีแต่ต้องทำตามแล้วล่ะนะ)
แล้วก็ถอนหายใจ "เฮ่อ" แล้วก็คิดในใจว่า
(นึกว่าจะเป็นพวกโรงเรียนที่รองรับเฉพาะแวมไพร์รึเปล่าแต่นักเรียนคนอื่น ๆ เป็นมนุษย์ธรรมดากันหมดเลย)
(คงน่าจะพอไหวล่ะนะ ? อื้ม)
(แต่จะว่าไป มีแต่ต้องทำให้ได้เท่านั้นสิ !)
แล้วก็ถอนหายใจ "เฮ่อ" แล้วก็คิดในใจว่า
(นึกว่าจะเป็นพวกโรงเรียนที่รองรับเฉพาะแวมไพร์รึเปล่าแต่นักเรียนคนอื่น ๆ เป็นมนุษย์ธรรมดากันหมดเลย)
(คงน่าจะพอไหวล่ะนะ ? อื้ม)
(แต่จะว่าไป มีแต่ต้องทำให้ได้เท่านั้นสิ !)
อยู่ ๆ ไฟก็ดับ ยุยตกใจ "เอ๊ะ อะไรน่ะ ?" แล้วก็คิด
(ไฟดับเหรอ !?แต่ว่าโรงเรียนภาคค่ำไฟดับเนี่ยนะ )
(จะทำยังไงดีล่ะ? เบรกเกอร์ ... อยู่ไหนก็ไม่รุ้ ก่อนอื่นไปที่ห้องพักครูก่อนดีกว่า ..)
แล้วอายาโตะก็โผล่มา
(ไฟดับเหรอ !?แต่ว่าโรงเรียนภาคค่ำไฟดับเนี่ยนะ )
(จะทำยังไงดีล่ะ? เบรกเกอร์ ... อยู่ไหนก็ไม่รุ้ ก่อนอื่นไปที่ห้องพักครูก่อนดีกว่า ..)
แล้วอายาโตะก็โผล่มา
อายาโตะ : เฮ้
ยุยร้องกรี๊ด อายาโตะเลยบอกว่า
อายาโตะ : อย่าส่งเสียงดังเซ่
ยุย : อายาโตะคุง ! ขอโทษนะ อยู่ ๆ ก็โผล่มาในความมืดเลยตกใจ
อายาโตะ : นึกว่าผีโผล่มาเหรอ ?
ยุยก็พูดไม่ถูกเลย
ยุย : คือว่า... (ก็มันเหมือนผีโผล่มาเลยนี่น่า ...)
อายาโตะ :เอ้า ท่านอายาโตะคนนี้อุตส่าห์มารับเชียวนะ อย่ามัวแต่ชักช้าอยู่เซ่ รีบ ๆ กลับกันได้แล้ว
ยุย : เอ๊ะ ? กลับ ?
อายาโตะ : ว่าแต่มาอยู่ซะดึกในที่แบบนี้ทำอะไรอยู่ ?
ยุย : เอ๊ะ!? เอ่อคือ ...
ยุย : ฉันเพิ่งย้ายเข้ามาเรียน ก็เลยคิดว่าอยากจะรีบ ๆ ทำตัวให้คุ้นไว ๆ น่ะ
อายาโตะ : หืม ?
อายาโตะ : ฉันคิดว่าจะหนีไปแล้วซะอีก
ยุยเลยตกใจ อายาโตะก็เลยบอกว่า
อายาโตะ : ฮึ ทำหน้าแบบนั้นแสดงว่า กะว่าจะทำแบบนั้นเหมือนกันสินะ ?
อายาโตะ : นี่เธอ ไม่รู้จุดยืนของตัวเองเลยเหรอ ?
ยุย : จุดยืน ?
อายาโตะ : เธอเลือกฉันแล้วนี่น่า ? ก็หมายความว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเธอคืออาหารของฉันไงเล่า
ยุย : อะไรกัน ?
*เสียงอายาโตะเหมือนพังโต๊ะ*
อายาโตะ : อา ... หิวชะมัด เพราะว่าเธอไม่ยอมรีบกลับนั่นล่ะ !
*อายาโตะจับยุย*
ยุยกรีดร้อง แล้วอายาโตะก็แก้ผ้ายุย (แค่คอฮ่าๆ) ยุยก็ร้องอีก แล้วก็คิดว่า
(แรงเยอะจัง...ไม่ใช่แรงของมนุษย์ธรรมดาแล้ว ! ว่าแล้วเชียวว่า อายาโตะคุงน่ะต้องเป็น ... )
อายาโตะพูดขึ้นว่า
(แรงเยอะจัง...ไม่ใช่แรงของมนุษย์ธรรมดาแล้ว ! ว่าแล้วเชียวว่า อายาโตะคุงน่ะต้องเป็น ... )
อายาโตะพูดขึ้นว่า
อายาโตะ : ฮะ ๆ ๆ ผิวที่ไร้รอยเขี้ยวเนี่ยสวยดีนะ เฮ้
ยุยก็เขินเลย
อายาโตะ : หมายความว่าฉันเป็นคนแรกสินะ (คนแรก!!)
อายาโตะ : ฮ่า ... รอจนกลับไปถึงบ้านไม่ไหวแล้ว ขอกินที่นี่เลยล่ะกัน
ยุยตกใจว่า
ยุย : กินเหรอ...
อายาโตะ : ก็แน่อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ? แบบนี้ไงเล่า *แล้วก็กัด*
ยุย : อย่า ... ! เจ็บ อย่านะ หยุดเถอะ ... !
ยุยดิ้น อายาโตะก็ยังดูดเลือดต่อ ในระหว่างนั้นยุยก็คิด (บรรยายนั่นเอง) ว่า
"ท้ายทอยที่ถูกกัด ... มันร้อน แต่ที่จริงแล้วอายาโตะคุงกำลังดูดเลือดอยู่ ..."
อายาโตะ : *ฮ่า* ... อร่อย ... นี่มันอะไรกันเนี่ย ...*ดูดต่อ*
ยุย : ปะ ปล่อยนะ ... !
ยุยดิ้นสะบัดอายาโตะออก อายาโตะตกใจ "โอ๊ะโอ๋" ยุยก็กรีดร้องว่าเจ็บ อายาโตะก็บอกว่า
อายาโตะ : บ้ารึเปล่าเธอน่ะ ? ก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าถ้าขัดขืนในสถานการณ์แบบนี้มันยิ่งทำให้เจ็บไปใหญ่
ยุยก็คิดในใจว่า
(ที่ไหลออกมาจากปากของอายาโตะคุง ... นั่น ... คือเลือดของฉันเหรอ ... ?)
อายาโตะ : ฮะ ๆ อะไรกัน ร้องไห้รึไง ?
อายาโตะ : ทั้งในหน้าตอนร้องไห้นั่น แล้วก็ใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด มันปลุกเร้ากันสุด ๆ เลยนะ ...
อายาโตะ : ยิ่งไปกว่านั้น รสเลือดของเธอไม่เลวเลย อร่อยมากเลยล่ะ
อายาโตะ : หวานขนาดที่ว่าไม่เคยได้ลิ้มรสมาก่อนเลยล่ะ
อายาโตะ : ฮะ ๆ ช่วงเวลาอาหารต่อจากนี้ไปยิ่งตั้งตารอเลยล่ะ
ยุยก็บอกให้พอได้แล้ว แต่อายาโตะบอกว่า "จะพอได้ไงเล่า" แล้วก็ดูดต่อ ยุยก็ร้องบอกว่า "ไม่นะ เจ็บ"
อายาโตะก็ยังดูดต่อ แล้วบอกว่า
อายาโตะ : เธอนี่ยอดเลยแหะ ชักชอบแล้วสิ
อายาโตะ : ไม่มีทางหนีไปจากฉันได้อีกแล้วล่ะ เตรียมใจไว้ซะ
แล้วก็เป็นตัวหนังสือ บอกว่า
"ทำท่าทีเหมือนกับเด็ก ๆ ที่ราวกับได้ของเล่นชิ้นใหม่ แล้วก็เผยรอยยิ้มที่ร้ายกาจ ดูดเลือดซ้ำแล้วซ้ำอีกไม่หยุด จนฉันไร้แรงจะต่อต้าน สติค่อย ๆ เลือนหายไป ในอนาคตข้างหน้าของฉัน รู้สึกได้ถึงความมืดที่เล็ดลอดออกมา "
DARK 01
เปิดมาจะอยู่ในความมืด
ยุยตื่นขึ้นมาแล้วคิดว่า
(อ่าว ? ทำไมมันมืดจัง? แต่เดี๋ยวก่อนสิ ... รู้สึกเหมือนขยับไม่ได้เลย ... ? ถูกอะไรรัดอยู่ ... รึเปล่านะ ?)
แล้วยุยก็พยายามจะขยับ แล้วก็คิดว่า
(ว่าแล้วเชียว...ขยับไม่ได้เลย...)
ทันใดนั้นเสียงอายาโตะก็หัวเราขึ้นมา "ฮะ ๆ" ยุยก็ตกใจคิดในใจ
(เอ๊ะ ? เสียงหัวเราะนั่น ...)
อายาโตะ : ไง ตื่นแล้วเหรอ ?
ยุย : เอ๊ะ !? อายาโตะคุง
---โป๊ก *เสียงหัวโขก*
ยุย : เจ็บ !
แล้วยุยก็คิด (อะไรน่ะ ? ทำไมเพดานมันต่ำจัง ... แต่จะว่าไปแล้ว นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย !? )
อายาโตะก็หัวเราะบอกว่า "ทำอะไรของเธอน่ะ ?"
ยุย : ทำไมอายาโตะคุงถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ... ว่าแต่ที่นี่ที่ไหน ?
อายาโตะ : ที่นอนของฉันไงล่ะ
ยุยเลยตกใจ
ยุย : ที่นอน ... หรือว่าจะเป็น โลงศพ !?
อายาโตะก็ไม่พอใจบอกว่า
อายาโตะ : อย่าเอาไปเหมารวมกับพวกแวมไพร์พรรค์นั้นนะ ที่นอนของฉันไม่ใช่โลงศพสักหน่อย ไออ้อนเมเด้น ต่างหาก
ยุย : ไออ้อนเมเด้น ... หรือว่าจะเป็นเครื่องที่ใช้ทรมาน ?
อายาโตะ : ใช่ รู้เหมือนกันนี่ ไอ้นั่นล่ะ ๆ แต่ก็นะ ถึงเหล็กแหลมจะถูกเอาออกไปแล้วก็เถอะ
อายาโตะ : แต่ยังได้กลิ่นของเลือดที่ติดอยู่นิดหน่อย ... สุดยอดไปเลยใช่มั้ย ?
ยุย : เอ๊ะ !? (ก็ว่ากลิ่นเหล็กที่ได้กลิ่นมาตั้งแต่เมื่อกี้ก็ ... หรือว่าจะเป็น ...)
ยุยก็ดิ้นแล้วบอกว่า
ยุย : ให้ฉันออกไปจากที่นี่นะ ! ว่าแต่ทำไมฉันถึงมาอยู่ในที่แบบนี้ได้กันเนี่ย !?
อายาโตะ : ไม่คิดว่าเป็นเกียรติหน่อยเหรอ ? อุตส่าห์ไปแบกมาเชียวนะ
ยุยก็เลยถามว่า "ทำไมถึงทำเรื่องแบบนั้น ..." อายาโตะก็บอกว่า "ก็แน่อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ? ก็เพราะหิวแล้วไงล่ะ" ยุยตกใจแล้วก็คิดว่า (หรือว่า ... ตอนกำลังหลับ !?) อายาโตะก็หัวเราะแล้วบอกว่า
อายาโตะ : วางใจเถอะ การกินในระหว่างตอนที่หลับน่ะ ไม่ทำหรอกน่าเพราะมันน่าเบื่อ
แล้วก็ค่อย ๆ ถอดเสื้อยุย ยุยก็ร้องว่าอย่า แต่อายาโตะบอกว่า
อายาโตะ : ใช่ ๆ หน้านั่นล่ะ การได้กินไปมองใบหน้านั่นไปมันอร่อยที่สุดแล้ว
ยุยก็ร้องห้าม แต่อายาโตะก็หัวเราะแล้วบอกว่า "สีหน้าดีเลยนี่น่า" แล้วก็บ่นว่า "อ่า แต่ว่า ว่าแล้วว่าในนี้มันมองเห็นไม่ค่อยชัดเลย ... เชอะ"
แล้วก็เปิดฝาโลง ฉากมาเป็นห้องของอายาโตะ
ยุยคิดในใจว่า "แสบตาจัง !" แล้วอายาโตะก็พูดว่า
อายาโตะ : เท่านี้ก็มองสภาพสีหน้าของเธอได้ชัด ๆ แล้ว
ยุยก็ร้องว่าให้ปล่อย
อายาโตะ : ปล่อยเหรอ ? เป็นอาหารแท้ ๆ พูดอะไรน่ะ ?
อายาโตะ : ฉันคนนี้บอกว่าต่อจากนี้จะกินอาหารไงเล่า อยู่ ๆ เฉยให้กินซะดี ๆ
ยุยบอกว่า ไม่เอา ! อายาโตะก็งง บอกว่า "หา ? ทำไมล่ะ ?" ยุยก็ตอบไม่ถูกเลย
ยุย : ทำไมน่ะเหรอ ...
ตรงนี้เป็นตัวเลือก
1. 痛いから (ก็มันเจ็บนี่น่า)
2. 言いなりになりたくないから (ก็ไม่อยากอย่างที่พูดไปไงล่ะ)
ถ้าเลือก 痛いから (ก็มันเจ็บนี่น่า)
ยุย : ก็การถูกกัด มะ -มันเจ็บออก ...
อายาโตะ : หืม ? งั้น ... จะกัดลงไปให้เต็มแรงเลยล่ะ
*จับยุย*
ยุย : อะ ... ! อย่านะ ...
ถ้าเลือก 言いなりになりたくないから (ก็ไม่อยากอย่างที่พูดไปไงล่ะ)
ยุย : ก็ไม่อยากอย่างที่พูดไปไงล่ะ !
อายาโตะ : ว่าไงนะ ?
ยุย : ถ้ายอมให้ตรงนี้แล้วจากนี้ไปก็ต้องยกเลือดให้ตามที่พูดไปใช่มั้ยล่ะ ?
อายาโตะ : นี่เธอ ... จะอวดดีไปแล้วนะ !
*จับยุย*
ยุย : ว้าย !
อายาโตะ : เรื่องนั้นมันคือหน้าที่ของเธอ ... ของอาหารไงเล่า !
---ต่อ---
*กัด*
ยุยร้อง อายาโตะก็ดูดเลือด
อายาโตะ : *ฮ่า* ว่าแล้วเลือดของเธออร่อยจริง ๆ
ยุย : โหดร้าย
อายาโตะ : โหดร้ายตรงไหน ฉันแค่กินอาหารเท่านั้นเองนะ ?
อายาโตะ : ให้คนที่กำลังหิวกินอาหารเพียงเล็กน้อยมันโหดร้ายกว่าไม่ใช่เหรอ ?
แล้วก็ดูดต่อ
อายาโตะ : เฮ่อ ... พออิ่มแล้วก็รู้สึกง่วงทันทีเลยนะ *เสียงกอดยุยนอน*
ยุย : ว้าย ! ดะ-เดี๋ยวสิ อะไร ... !?
อายาโตะ : อะไรน่ะเหรอ ก็นอนน่ะสิ
ยุยก็บอกว่า "แล้วทำไมต้องกอดฉันไว้ด้วยล่ะ ?" อายาโตะก็หัวเราะแล้วบอกว่า
อายาโตะ : หน้าเธอแดงเชียวนะ ? ป่านนี้แล้วจะมาอายอะไรกัน ?
อายาโตะ : หน้าเธอแดงเชียวนะ ? ป่านนี้แล้วจะมาอายอะไรกัน ?
อายาโตะ : ฉันกอดเธอมาตลอดจนกระทั่งเธอตื่นเลยนะ ? (
ยุยตกใจ แล้วก็คิดว่า (เพราะงั้นเลยขยับร่างกายไม่ได้นี่เอง !) แล้วก็บอกว่า "ฉันจะกลับห้องของตัวเองแล้ว! กินเสร็จแล้วนี่น่า คงได้สินะ !?" แล้วก็ดิ้น ๆ อายาโตะก็จับไว้แล้วบอกว่า
อายาโตะ : อะไรเล่า อย่าอาละวาดน่า ! ให้ตายสิ หนวกหูชะมัด ฉันยังอยากลิ้มรสกลิ่นเลือดอยู่นะ
อายาโตะ : อะไรเล่า อย่าอาละวาดน่า ! ให้ตายสิ หนวกหูชะมัด ฉันยังอยากลิ้มรสกลิ่นเลือดอยู่นะ
อายาโตะ : เฮ่อ เลือดยังไหลจากคออยู่เลย กลิ่นนี้ทนไม่ไหวจริง ๆ
อายาโตะ : ขออีกคำ ... *ดูดเลือด*
อายาโตะ : ... *ดูดเลือด* ... อื้ม ...
ยุย : ... ?
ยุย : อายาโตะคุง ?
อายาโตะ : ....
ยุย : อายาโตะคุงนี่ล่ะก็
*เสียงอายาโตะหลับ*
ยุย : (หลับไปแล้ว)
ยุย : (โธ่เอ้ย ! พออิ่มแล้วก็หลับเลยเนี่ย อย่างกับเด็ก ๆ)
(ต้องทำอะไรที่จะออกไปได้โดยไม่ทำให้ตื่นได้มั้ยนะ ? ค่อย ๆ ...)
*ถูกกอดแน่นขึ้น*
ยุย : (หลุดออกจากปากที่กัดคาไว้อยู่ได้แล้วแต่ ... ยิ่งกอดแน่นขึ้นไปอีกแล้วล่ะ ...)
*เสียงอายาโตะหลับ*
ยุย : (นะ- หน้าใกล้เกินไปแล้ว !)
อายาโตะ : ....
ยุย : (เฮ่อ คืนนี้สงสัยต้องนอนทั้ง ๆ แบบนี้ไปซะแล้วล่ะมั้ง ?)
ยุย : (ตั้งแต่มาที่บ้านนี้ อายาโตะคุงก็เอาแต่คอยแกล้งตลอด)
*เสียงอายาโตะหลับ*
ยุย : (แต่ว่า ...)
ยุย : (หน้าตอนหลับก็ดูน่ารักนิดหน่อย ... ล่ะมั้ง ... ว่าไปนั่น ...)
DARK 02
--- ฉาก : ห้องของยุย ---
ยุย : เฮ่อ ... รู้สึกนอนไม่หลับเลย ... ทั้งที่เหนื่อยแท้ ๆ
ยุย : (ยังไงก็ตาม ก่อนอื่นหลับตาลงดีกว่า)
แล้วก็มืดไปเพราะยุยหลับตา
ยุย : (ขอให้ฝันดี ฝันเห็นเรื่องสนุก ๆ ด้วยเถอะ)
ยุย : ...
*เสียงอะไรอยู่ในผ้าห่ม*
แล้วก็มืดไปเพราะยุยหลับตา
ยุย : (ขอให้ฝันดี ฝันเห็นเรื่องสนุก ๆ ด้วยเถอะ)
ยุย : ...
*เสียงอะไรอยู่ในผ้าห่ม*
ยุย : เอ๊ะ ?
ยุย : เอ๊ะ ? อะไร !?
ยุย : (มีอะไรมาโดนแถว ๆ สีข้าง !?)
ยุย : หรือว่า ... อายาโตะคุง ?
ยุย : เอ๊ะ ? อะไร !?
ยุย : (มีอะไรมาโดนแถว ๆ สีข้าง !?)
ยุย : หรือว่า ... อายาโตะคุง ?
ยุย : (แต่ว่า มันเล็กเกินไป ... ตัวอะไรกัน ...!?)
*เสียงกระพือปีก*
ยุย : กรี๊ดดดดดดดดดดด !!
*เสียงคนวิ่งมา และเปิดประตูห้อง*
อายาโตะ : อะไร ๆ ? มีเกิดอะไรขึ้นเรอะ !?
*เสียงกระพือปีก*
ยุย : กรี๊ดดดดดดดดดดด !!
*เสียงคนวิ่งมา และเปิดประตูห้อง*
อายาโตะ : อะไร ๆ ? มีเกิดอะไรขึ้นเรอะ !?
อายาโตะ : โอ๊ะ !?
อายาโตะ : อะไรเนี่ย ที่เธอมากอดแบบนี้ได้เนี่ย วันนี้ดูกระตืนรือร้นซะน่า ...
ยุย : ที่เตียง ...
อายาโตะ : หา ?
ยุย : มีตัวอะไรก็ไม่รู้อยู่ในเตียงของฉัน ... !
อายาโตะ : หา ? อะไรล่ะนั่น ?
*เสียงกระพือปีก*
อายาโตะ : อะไรกัน ก็แค่ค้างคาวเองนี่น่า
ยุย : ค้างคาว ?
อายาโตะ : นี่เธอ กลัวของแบบนั้นด้วยเหรอ ?
ยุย : กะ... ก็ ...
อายาโตะ : หืม
อายาโตะ : นี่เธอ โดนค้างคาวนั่นถูกตัวเอาเหรอ ?
ยุย : เอ๊ะ ? อื้ม ดูเหมือนจะเข้ามาในเตียงตอนไหนก็ไม่รู้น่ะ ...
อายาโตะ : ตรงไหนล่ะ ?
ยุย : โดนแถว...สีข้างน่ะ
อายาโตะ : ให้ฉันดูซิ
อายาโตะเปิดเสื้อยุยดู
อายาโตะ : อ่า แบบนี้แย่แล้วล่ะ
ยุยก็ตกใจว่า "ว่าอะไรนะ ?" อายาโตะก็บอกว่า "มีรอยข่วนอยู่ เล็บของค้างคาวนั่นน่ะมีพิษอยู่ด้วยนะ" ยุยก็ตกใจ อายาโตะก็พูดอีก พร้อมกับมีเสียงค้างคาวบิน
อายาโตะ : อ้อ ... เจ้านั่นก็หลงเสน่อห์เลือดของเธอเข้าแล้วเหรอ ? ดูเหมือนจะยังเล็งจะดูดอีกด้วยแน่ะ ?
ยุยก็บอกว่า "ไม่นะ พอเถอะ" พร้อมกะดิ้น อายาโตะก็จับไว้ แล้วหัวเราะบอกว่า "นี่เธอ ... ตอนนี้ตัวเองอยู่ในสถานการณ์แบบไหนไม่รู้รึไง ?" ยุยก็แปลกใจ
อายาโตะ : มาโชว์ต้นคอต่อหน้าฉันอยู่นะ ... กำลังเชิญชวนกันสินะ ?
ยุย : มะ- ไม่ใช่ ..
อายาโตะ : ... จะกินให้ตามที่ต้องการก็แล้วกันถึงตอนนี้จะไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ก็เถอะ
*ดูดเลือด*
ยุยก็ร้องว่าเจ็บ แต่อายาโตะก็ดูดต่อ แล้วยุยก็ดิ้น
อายาโตะ : เลือดของเธอเนี่ย มันทำให้ฉันอยากอาหารจริง ๆ ซะด้วยนะ
อายาโตะ : ถ้าได้ดื่มสักอึก แทนที่จะชุ่มชื่นขึ้นกลับกลายเป็นคอแห้งแทนซะได้
ยุยร้องบอกให้ปล่อย
อายาโตะ : อะไรเล่า เธอเป็นคนเชิญชวนเองนี่น่า ? ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า
อายาโตะ : จริงด้วย ฉันจะดูดพิษของค้างคาวออกให้เองแล้วกัน
*เสียงประมาณถลกเสื้อโดยไม่ถามสักคำ ฮ่า ๆ*
อายาโตะ : เอ ? แถว ๆ นี้สินะ ? *ดูด*
ตรงนี้เป็นตัวเลือก
1. 帰っちゃおうかな (กลับดีกว่ามั้ง)
2. とりあえず探してみよう(ก่อนอื่นลองหาดูก่อนดีกว่า)
ถ้าเลือก 帰っちゃおうかな (กลับดีกว่ามั้ง)
ยุย : (กลับดีกว่ามั้ง?)
ยุย : (เป็นคนเรียกมาเองแท้ ๆ แต่กลับมาช้า อายาโตะคุงนั่นล่ะที่ผิด)
*ยุยเดินไปที่ประตู*
---แกร๊ก *ประตูล็อค*
ยุย : เอ๊ะ ?
ยุย : ปะ เปิดไม่ออก !?
ยุย : (ไม่เอานะ ... จะทำไงดีล่ะ นี่มันหรือว่าจะเป็นฝีมือของอายาโตะคุง ?)
ถ้าเลือก とりあえず探してみよう(ก่อนอื่นลองหาดูก่อนดีกว่า)
ยุย : (ก่อนอื่น ลองหาดูก่อนดีกว่า เป็นเรียกออกมาซะด้วย อาจจะไปที่ไหนสักแห่งก็ได้)
ยุย : อายาโตะคุงงงง ! อยู่มั้ยยยย ?
*เงียบ*
ยุย : อื้ม ว่าแล้วเชียวไม่มีเสียงตอบรับเลย ...
*เสียงอะไรสักอย่าง*
ยุย : (เอ๋ ? เสียงอะไรน่ะ ...)
ยุย : อายาโตะคุงเหรอ ?
---ต่อ---
*เสียงคนเดิน*
ยุย : (เสียงฝีเท้า ... เหมือนกำลังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว ... หรือว่าเป็นอายาโตะคุงอย่างที่คิด ?)
ยุย : อายาโตะคุง ?
*มีเงาปรากฏ*
ยุย : (...ไม่ใช่สิ ใหญ่กว่าอายาโตะคุงอีก ... อะ เอ๋ ... !?)
ยุย : กรี๊ดดดด !!
ยุย : (หะ- หุ่นขี้ผึ้ง ขะ ขะ ขะ ขยับได้ด้วย !)
*เสียงเดินเข้ามาใกล้*
ยุย : มะ ไม่นะ ... อย่าเข้ามานะ !
*เสียงเดินเข้ามาใกล้*
ยุย : อ๊า !
ยุย : (มะ ไม่นะ ... ยืนไม่ไหวแล้ว ... !)
ยุย : ม่าย ใครก็ได้ ... ! คุณพ่อขา !
??? : อุ๊บ !
ยุย : เอ๊ะ ?
??? : ฮะ ๆ ๆ ๆ ! พูดว่า "คุณพ่อขา" ด้วยล่ะ !
??? : นี่เธอเป็นไอ้นั่นเหรอ พวกติดพ่อน่ะ !?
ยุย : อะ อายาโตะคุง ... !
อายาโตะ : อ๊า สนุกชะมัด ไม่คิดเลยว่าจะมีคนที่คิดว่าพ่อแม่จะมาช่วยอยู่ด้วยเลยนะเนี่ย
ยุย : มะ เมื่อกี้ ... อายาโตะคุงเป็นคนขยับมันเหรอ !?
อายาโตะ : แล้วจะมีใครที่ไหนทำอีกเล่า ? บ้ารึเปล่า ?
ยุย : จะ ใจร้าย ... ! ฉันกลัวจริง ๆ นะ !
---ตุ๊บ
*ยุยจะลุกขึ้นมาแต่ล้มลงไป*
ยุย : (อุ ... ยืนไม่ไหว ระ- ร่างกายท่อนล่างมันไม่มีแรงเลย ...)
อายาโตะ : นี่เธอ ... หรือว่า ... ขาอ่อนงั้นเหรอ ?
ยุย : อื้ม ...
อายาโตะ : ฮะ ๆ ๆ ๆ !ว่าแล้วเชียวเธอเนี่ยสุดยอดไปเลยนะ ! รีแอ็คชั่นยิ่งกว่าที่คาดไว้อีกนะ !
อายาโตะ : อ่า แย่ล่ะสิ ขำท้องแข็งซะแล้วสิ ... ฮะ ๆ ๆ
ยุย : โธ่ ! หัวเราะมากไปแล้วนะ !?
อายาโตะ : ฮะ ๆ ๆ ถ้ายืนไม่ไหว ก็สะดวกสำหรับฉันเลยล่ะ
ยุย : เอ๊ะ ?
อายาโตะ : จะเพิ่มเธอเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของหุ่นขี้ผึ้งพวกนี้ให้ ทั้งแบบนี้เลย
*เหมือนอายาโตะถืออะไรสักอย่าง*
ยุย : เอ๊ะ ? นั่นคืออะไร ?
อายาโตะ : อะไรน่ะเหรอ ก็เทียนไม่ใช่เหรอ ?
ยุย : คิดจะทำอะไรน่ะ ?
อายาโตะ : ก็แน่นอน แบบนี้ไงเล่า
*หยดเทียน*
ยุย : อย่า ... ! เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนสิ !
ยุย : (เฉียดโดนขี้ผึ้งไปนิดเดียวเอง ... !)
ยุย : มะ มันอันตรายไม่ใช่เหรอ ! ถ้าหยดของแบบนั้นลงมาล่ะก็ ...
อายาโตะ : ชิ พลาดไปเหรอ ?
ยุย : ... ! (หรือว่า ... ตั้งใจจะให้มันโดนจริง ๆ !?)
อายาโตะ : เอ้า ก็บอกว่าให้อยู่เฉย ๆ ไงเล่า มันร้อนแค่ช่วงแรก ๆ เท่านั้นล่ะ เดี๋ยวก็จะชอบเองล่ะ ฮึ ๆ
ยุย : ยะ อย่านะ ... !
อายาโตะ : ฮะ ๆ ๆ
ยุย : ทำไมถึงทำเรื่องแบบนี้ !?
อายาโตะ : ทำไมน่ะเหรอ ? อ่า ... นั่นสินะ ...
อายาโตะ : อ่า ไอ้นั่นไง ไอ้ "my move" นั่น ?
ยุย : my move ?
ยุย : หรือว่า ... อยากจะพูดว่า "my boom" ... ?
(***เป็นสำนวนวลีอิ้ง-ยุ่น แปลว่าความชื่นชอบในปัจจุบัน ไม่แน่ใจว่าเป็นแนวเหมือนตอนนี้กำลังฮิตชอบที่จะทำนี่ รึป่าว)
อายาโตะ : เรียกงั้นหรอกเหรอ ? เอาน่า อย่าไปสนใจเรื่องหยุมหยิมเลยน่า
ยุย : จะบอกว่าการทำหุ่นขี้ผึ้งเป็น my boom เหรอ !?
อายาโตะ : เฮอะ ไม่ใช่หรอก
ยุย : งั้น ...
*หยดเทียน*
ยุย : ว้าย .. !
อายาโตะ : น้ำเสียงที่บอกว่าไม่ของเธอนั่นน่ะ
ยุย : หยุดเถอะนะ ... อายาโตะคุง... !
อายาโตะ : ฮะ ๆ แล้วหลังจากนั้น ใบหน้าที่ตื่นกลัวนั่น ... ทนไม่ไหวเลยล่ะ
อายาโตะ : ขอฟังเสียงนั่นให้มากกว่านี้หน่อยสิ ทำท่ารังเกียจให้มากกว่านี้ หวาดกลัวให้มากกว่านี้ !
ยุย : อย่า ... !
อายาโตะ : ถ้าทำให้ได้เห็นปฏิกิริยาของเธอแล้วล่ะก็ ไม่ว่าอะไรก็จะทำ
---*ตุ๊บ*
*ยุยถูกดันติดกำแพง*
ยุย : (กำแพงอยู่ข้างหลัง ... หนีไม่ได้ซะแล้ว ...)
อายาโตะ : ฮะ ๆ ดูเหมือนจะหนีไม่ได้แล้วสินะ ...ต่อไปไม่พลาดแน่ ?
ยุย : ... อุ
อายาโตะ : ถ้ากลายเป็นหุ่นขี้ผึ้งไปทั้งตัวแล้ว หลังจากนั้นฉันจะลิ้มรสเลือดร้อน ๆ ให้เต็มที่เลย *เลียริมฝีปาก*
ยุย : อะไรกัน ... !
ยุย : (อายาโตะคุง ... สายตาเอาจริงซะด้วย ...)
อายาโตะ : ฮึ ๆ ที่นี่คืนนี้ ฉันจะแกล้งเธอให้เต็มที่เลย ... เตรียมใจไว้ซะ
ยุย : (ช่วยด้วย ... คุณพ่อขา ... !)
อายาโตะ : ว่าแต่ เธอกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย ?
ยุย : (มะ-ไม่ได้ฟังกันเลย ...)
ยุย : ... ดูก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ ทำการบ้านของวันนี้ไงล่ะ
อายาโตะ : เอ๊ะ จริงดิ !? ไม่มีใครเค้าตั้งใจทำกันจริงจังขนาดนี้หรอกน่า !
ยุย : ทางอายาโตะคุงที่ไม่ทำมากกว่าที่ไม่รู้ว่ามีน่ะ !
อายาโตะ : ให้ตายสิ ไปทำที่บ้านก็ได้ไม่ใช่เหรอ รีบ ๆ กลับกันได้แล้วน่า
ยุย : ก็อยู่ที่บ้านชอบมีคนมากวนจนทำไม่ได้ไงล่ะ ถึงต้องมาทำที่นี่น่ะ
อายาโตะ : ฉันหิวแล้วนะ รีบ ๆ กลับไปให้กินได้แล้วน่า
*อายาโตะดึงสมุดการบ้านยุยไป*
ยุย : ดะ เดี๋ยวสิ เอาสมุดโน๊ตคืนมานะ !
อายาโตะ : ไม่มีทาง ถ้าถึงบ้านแล้วจะคืนให้
ยุย : (โธ่เอ้ย !)
ยุย : ... อ้ะ ! มีสาวสวยหน้าอกใหญ่อยู่ที่ระเบียงล่ะ !
อายาโตะ : อะไรนะ !?
ยุย : เปิดช่องว่่าง !
*ยุยแย่งสมุดคืนมา*
อายาโตะ : อ๊ะ ... ! นี่เธอ !
ยุย : อายาโตะคุงผิดเองนะ ที่โดนของแบบนั้นหลอกเอาน่ะ !
ยุย : (ทุกครั้งมักจะมาหลอกกันอยู่เรื่อยเลย นาน ๆ ที โดนเองซะบ้างคงได้สินะ ?)
ยุย : (แต่ว่า ... พอทำแบบนี้แล้ว เหมือนเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันแบบปกติเลย)
ยุย : ( ... ถ้าอายาโตะคุงไม่ใช่แวมไพร์ล่ะก็ ... เราจะสนิทกันได้มากกว่านี้มั้ยนะ ?)
อายาโตะ : กล้ามาหลอกท่านอายาโตะคนนี้ กล้าดีนี่น่า ...
ยุย : (อุ ... โกรธเหรอ ? แต่ว่าจะยอมถอยตอนนี้ไม่ได้สินะ !)
ตรงนี้เป็นตัวเลือก
ยุย : ระ- รอเดี๋ยวก่อนสิ ! ยังมีนักเรียนคนอื่นอยู่เลยนะ ...!
อายาโตะ : ทำไมล่ะ ที่นี่ไม่มีอยู่เลยสักคนนี่น่า มีแค่เธอกับฉันสองคนเท่านั้น ...
*เสียงถลกเสื้อ*
ยุย : ที่ระเบียงยังมีคนอยู่นะ ถ้ามีคนเห็นเข้าล่ะก็ ... !
อายาโตะ : ดีออก มันเร้าใจ ทำให้ตื่นเต้นดีไม่ใช่เหรอ ?
*ดูดเลือด*
ยุยร้องและคิดว่า (ไม่ได้การ ! ถ้าส่งเสียงออกไปล่ะก็ คนอื่นคงรู้ตัวแน่เลย !)
อายาโตะ : ฮึ ๆ ดูเหมือนเธอมีจุดอ่อนตรงคอนี่น่า เฮะ ๆ
ยุยเสียว (ฮา)
ยุย : อื้มมมม !
อายาโตะ : ยอดเลย หน้าตาที่อดกลั้นเอาไว้น่ะ จะทำก็ได้นะ ? ที่จะส่งเสียงออกมาน่ะ
*ดูดเลือด*
ยุยพยายามกลั้นเสียงเอาไว้
อายาโตะ : ฮึ ๆ เอ้า อย่าปิดปากเอาไว้เซ่ เอามืออกไปซะ
ยุย : ขะ- เข้าใจแล้ว ! ฉันแพ้แล้ว จะกลับบ้านแล้ว !
อายาโตะ : ฮึ มันช้าไปแล้วเฟ้ย
อายาโตะ : จะกลั้นเสียงไปได้จนถึงไหนกันนะ ? ฮึ ๆ เอาล่ะนะ ?
*กัด + ดูดเลือด*
ยุยพยายามกลั้นเสียงเอาไว้ อายาโตะก็ดูดเลือดต่อ
ยุย : (...เจ็บ...เหมือนกับว่ากัดลงไปแรงกว่าปกติเลย)
อายาโตะ : ฮะ ๆ พยายามดีนี่น่า
ยุย : พะ- พอแล้วใช่มั้ย ?
อายาโตะ : หา ... ไม่ยอมแพ้เลยนะ จะทำให้ส่งเสียงออกมาให้ได้เลย
ยุย : ว้าย ! ... อื้มมมม ! (ยุยกลั้นเสียง)
*ดูดเลือด*
ยุย : (หะ- หัวมัน ... หมุนไปหมดแล้ว ...)
อายาโตะ : *ดูดเลือด* ... ฮ่า
*ยุยล้มลงไป*
อายาโตะ : โอ๊ะโอ๋ ดูดมากเกินไปเหรอ ?
อายาโตะ : ดีชะมัดเลยสถานการณ์แบบนี้ ไว้จะทำอีกนะ
ยุย : (ทั้งตัวไม่มีเรี่ยวแรงเลย ... ขยับไม่ได้ ...)
อายาโตะ : เอาล่ะ ท้องก็อิ่มแล้วด้วยสิกลับดีกว่าแหะ ไปนะ ชิชินาชิ
ยุย : เอ๊ะ ... !? (หรือว่าคิดจะปล่อยฉันทิ้งเอาไว้อย่างนี้เหรอ!?) (โหดร้ายที่สุดเลย ...)
อายาโตะ : ก็คิดแบบนั้นอะนะ ... เอาเถอะ ถ้าขืนถูกปีศาจชั้นต่ำมาเล่นงานเอาล่ะก็ มันก็น่าเบื่อแย่เลยล่ะ ... ฮึบ !
ตรงนี้เป็นตัวเลือก
---ต่อ---
ยุย : อ๊า แต่ว่าเข้ามาไม่ได้นะ ! ถ้าจะให้ล่ะก็ ให้ผ่านบานประตูนะ !
อายาโตะ : ชิ ให้ตายสิ เข้าใจแล้ว ๆ
อายาโตะ : เอ้า แง้มประตูซะสิ
ยุย : อะ- อื้ม ..
ยุยแง้มประตูแล้วอายาโตะยื่นให้
อายาโตะ : เอ้า
ยุย : ขะ ขอบคุณนะ
*ยุยปิดประตู*
ยุย : (รู้สึกเหมือนยามากกว่าเกลืออาบน้ำอีกนะ)
ยุย : อ่า แต่ว่ากลิ่นหอมจัง ...
อายาโตะ : ใช่มั้ยล่ะ ? รีบ ๆ เทลงไปในอ่างสิ
ยุย : อื้ม (ยังไงก็ก่อนอื่น ... เทลงไปก่อนดีกว่า)
*เสียงเทเกลือลงอ่าง*
*อยู่มีควันปรากฏขึ้นมา*
ยุย : ว้าย ... ! (ควันขึ้นมาเยอะเลย ... !)
ยุย : แค่ก ๆ ! *ยุยสำลัก*
อายาโตะ : ฮะ ๆ
ยุย : (ว่าแล้วเชียว ... หลอกกันสินะ ? หัวมันหมุนไปหมดเลย )
*ยุยหมดสติไป*
*ยุยรู้สึกตัวขึ้นมา*
อายาโตะ : โอ๊ะ ... ไง ฟื้นแล้วเหรอ ?
ยุย : อายาโตะ ... คุง ? (นี่มัน ... เตียงของฉัน ? ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...)
ยุยคิด
ยุย : (ร่างกายมันหนัก ... จะอ้าปากพูดก็ ... รู้สึกลำบากจัง ...)
อายาโตะ : ร่างกายไม่มีอิสระเลยสินะ ? มันรู้สึกยังไงเหรอ ?
ยุย : ร้ ... อน ... (มันร้อน ... มึน ๆหัว ... เหมือนอาการเมาเหล้า ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ ?)
อายาโตะ : ฮะ ๆ ก็นั่นสินะ
อายาโตะ : ซาบซึ้งใจด้วยล่ะ ? เธอที่นอนแผ่อยู่ในอ่าง ท่านอายาโตะคนนี้อุตส่าห์อุ้มมาเชียวนะ
ยุย : (นอนแผ่ ... ? เป็นอย่าง ... นั้นเหรอ ?)
อายาโตะ : ฮะ ๆ หน้าร้อนไปหมดเลยนะ ? *เอามือจับหน้ายุย*
ยุย : อ่า ...
อายาโตะ : หือ ?
ยุย : ... มือของอายาโตะคุง ... เย็นดี ... รู้สึกดีจัง
อายาโตะ : ... อะ ... (อายาโตะตกใจ)
อายาโตะ : ... ถ้างั้น จะให้ฉันสัมผัสให้มากกว่านี้มั้ยล่ะ ?
อายาโตะ : ... เธออยากให้สัมผัสตรงไหนล่ะ ? แค่วันนี้เท่านั้น ฉันจะทำตามที่เธอต้องการให้
ยุย : ตรงไหน ... ?
อายาโตะ : ใช่ ... ตรงไหนที่ร้อนล่ะ ?
ยุย : ... แก้ม ที่แก้มมันร้อน ...
อายาโตะ : ชิ อะไรกันหน้าหรอกเหรอ น่าเบื่อชะมัด
อายาโตะ : เอ้าช่างเถอะ หน้าสินะ ?
---*จุ๊บ*
*อายาโตะจุ๊บที่แก้ม*
ยุย : อา... (ริมฝีปากของอายาโตะคุง ... ที่ตรงแก้ม)
อายาโตะ : ร้อน ! ร้อนเกินไปแล้วมั้งเนี่ย ... *จุ๊บ*
ยุย : (รู้สึกเย็นเฉียบเลย ...)
อายาโตะ : อะไรกัน ? รู้สึกดีงั้นเหรอ ?
ยุย : อื้ม ...
อายาโตะ : ... เยี่ยมเลย เธอในตอนนี้ ไร้การป้องกัน ทำหน้าเคลิ้ม ๆ อยู่อีกด้วย
อายาโตะ : แบบนี้ก็ไม่เลวเหมือนกันนะ ... มันปลุกเร้ากันดีชะมัด ... *จุ๊บ*
อายาโตะ : *ฮ่า* ... กลิ่นของเธอก็เหมือนกัน ... ได้กลิ่นหวานหอมกว่าทุกทีเลยนะ ?
อายาโตะ : ... *ฮ่า*
อายาโตะ : โธ่เว้ย ทนไม่ไหวแล้ว คงได้นะ ? ชิชินาชิ
ยุย : เอ๊ะ
*กัด + ดูดเลือด*
อายาโตะ : ... หวาน ...
ยุย : (ไม่เจ็บ ... เหมือนทุกครั้ง ยิ่งไปกว่านั้นก็ยังร้อน ... รู้สึกดีจัง ...)
ยุย : ...
อายาโตะ : อื๋อ ?
*เสียงยุยหลับ*
อายาโตะ : แงะ ในสถานการณ์แบบนี้ยังจะหลับได้อีกเรอะ !?
อายาโตะ : เรื่องสนุก ๆ มันหลังจากนี้ไปต่างหากเล่า ! เฮ้ ตื่นขึ้นมา ชิชินาชิ !
*เสียงยุยหลับ*
อายาโตะ : หนอย เดี๋ยวก็เล่นงานซะเลย ยัยนี่ !
*เสียงยุยหลับ*
อายาโตะ : ชิ ช่างเถอะ วันนี้จะทนให้แล้วกัน
อายาโตะ : เพราะว่าเธอที่ไม่มีรีแอ็คชั่นอะไรเลย มันน่าเบื่อนี่น่า
อายาโตะ : เพราะงั้น ... ตอนที่ฉันทำร้องไห้ให้เต็มที่เลยล่ะ ฉันรอคอยที่จะดูอยู่นะ ?
อายาโตะ : นี่ ตื่นสิ
---เพี๊ยะ !!
*ตบหน้ายุย*
อายาโตะ : ก็บอกว่าให้ตื่นไงเล่า !
---เพี๊ยะ !!
ยุย : เจ็บ ... เจ็บนะ อายาโตะคุง ...
*ยุยลืมตาขึ้นมา*
อายาโตะ : ลืมตาได้แล้วเรอะ ?
ยุย : เอ๊ะ ... อะไร ?
ยุย : เอ๊ะ ... ? *มีเสียงโซ่*
อายาโตะ : ฮะ ๆ
ยุย : (นี่มัน ... อะไรกัน ... แขนถูกรัดไว้ด้วยโซ่ ...)
ยุย : อุ ... ! อะ- อายาโตะคุง !? ไม่นะ นี่มันอะไร ... !
ยุย : (ร่างกายถูกมัดติดไว้กับอะไรสักอย่าง ! ที่นี่ ... ห้องสันทนาการ ?)
อายาโตะ : เป็นฉากที่ดีชะมัด ฮะ ๆ
อายาโตะ : คืนนี้ ... ประสาทมันตื่นตัวจนนอนไม่หลับเลย อยู่เป็นเพื่อนเล่นกันหน่อยสิ
ยุย : ปะ-เป็นเพื่อนเล่นเหรอ ... ก่อนหน้านั้น เอาโซ่นี้ออกให้ก่อนสิ ... !
อายาโตะ : ยัยบ้า เพราะจำเป็นกับการละเล่นของฉันคนนี้ ถึงได้อุตส่าห์มัดเอาไว้ไงเล่า ?
ยุย : การละเล่น ... ?
อายาโตะ : ใช่ ... แบบนี้ไงล่ะ !
---ฟิ้ว !
*เสียงปาลูกดอก*
ยุยกรีดร้องแล้วคิด (เมื่อกี้ที่ผ่านหน้าไปนั่น ... ลูกดอก !?)
*อายาโตะเดินเข้ามาใกล้*
อายาโตะ : ตอนนี้เธอเป็นกระดานลูกดอกนะ
อายาโตะ : ฮะ ๆ บังคับได้แม่นมาก สมกับเป็นฉันจริง ๆ
อายาโตะ : ในที่สุดก็มีเลือดไหลออกมา จากรอยที่ลูกดอกเฉียดไป ... *ดูดเลือด*
ยุย : ... อุก...
อายาโตะ : ... *ฮ่า* ถ้าไหลออกมาเกินไป จะตามเช็ดเลือดออกจะลำบากไปหน่อยนะ
*อายาโตะเดินกลับไปจุด*
อายาโตะ : เอ้า คราวนี้จะเล็งตรงไหนดีนะ ?
ยุย : อย่านะ ... ทำไมถึงทำเรื่องแบบนี้ ...
ยุย : (ถึงปกติจะคอยแกล้งอยู่ตลอดก็เถอะ ... แต่คืนนี้รู้สึกเหมือนบรรยากาศมันต่างออกไปเลย...)
ยุย : (อากาศที่อยู่รอบ ๆ ตัวอายาโตะคุง ... พอเข้ามาใกล้ ๆ แล้ว รู้สึกหายใจลำบาก)
อายาโตะ : เป็นอะไรไป ? นั่นสินะ ... ? ฮึบ ...
---ฟุ่บ !
*เสียงปาลูกดอก*
ยุยกรีดร้อง
อายาโตะ : ฮะ ๆ เพราะว่าอยากเห็นหน้าแบบนั้นของเธอไง
ยุย : (อายาโตะคุง ... ทำหน้าเอาจริงอยู่ ไม่เหมือนทุกที เหมือนกับว่ารู้สึกได้ถึงความกระหายเลย)
อายาโตะ : ถ้าอยากให้ยกโทษให้ละก็ ร้องขอชีวิตซะสิ
ยุย : เอ๊ะ ... ?
อายาโตะ : "จะให้เลือดของฉันเท่าที่ต้องการเลย เพราะงั้นกรุณาไว้ชีวิตด้วยเถอะค่ะ " น่ะนะ
อายาโตะ : อ่า ... ไม่สิ ... ? แบบนั้นมันก็น่าเบื่อแย่เลย
อายาโตะ : บางทีเธอลองขอดูบ้างสิ ว่า "กรุณาดูดเลือดของฉันแล้วทำให้รู้สึกดีด้วยเถอะค่ะ" ฮะๆ นี่ดีกว่านะ
ยุย : ทะ- ทำให้รู้สึกดีเหรอ ... เรื่องแบบนั้น ...
อายาโตะ : ถ้าบอกว่าไม่ล่ะก็ ก็แค่เฉือนร่างกายของเธอด้วยเจ้านี่ก็เท่านั้นเองนะ
ยุย : ... !
ตรงนี้เป็นตัวเลือก
อายาโตะ : ถ้างั้น ... เอ้า เธอเรียกร้องมาสิ ไหนลองพูดว่าอยากได้เขี้ยวของฉันดูสิ
ยุย : ...
ยุย : ฉัน- เลือด ... ของฉัน ...
อายาโตะ : ... เลือด ? ทำไม ? ถ้าไม่พูดจนจบไม่ยกโทษให้หรอกนะ
ยุย : เลือด ...
ยุย : (มะ- มันน่าอายอย่างที่คิดเลย พูดไม่ได้ ... !)
อายาโตะ : ...
อายาโตะ : หมดเวลาแล้ว
ยุย : เอ๊ะ ?
[+M]
---ต่อ---
อายาโตะ : จะแทงลงไปที่หัวใจนั่นให้เต็มแรงเลย ... !
---ฟุ่บ !
*เสียงปาลูกดอก*
ยุยคิดในตอนที่ลูกดอกลอยมา (ลูกดอกมัน ... ตรงมาที่กลางหน้าอกของฉัน ... !)
ยุย : ไม่น๊าาาาา !!
*ภาพมืด มีเสียงจับ*
ยุย : (มะ ... ไม่โดนเหรอ ... ?)
อายาโตะ : ขอบคุณความใจกว้างของฉันซะสิ
ยุยตกใจและคิด
(ก่อนหน้าที่ลูกดอกจะแทงเข้าที่หัวใจ อายาโตะคุงช่วยหยุดเอาไว้ให้เหรอ...? มะ- มาอยู่ใกล้ขนาดนี้ตอนไหนกัน?)
ยุย : ... อะ ...
ยุย : (สะ- เสียงมันไม่ออกมา ... ร่างกายมันสั่นไปหมด ... หยุดไม่ได้เลย)
อายาโตะ : ดีมาก ... ทนแทบไม่ไหวเลย ... สภาพสีหน้าของเธอที่ตัวสั่นเพราะกลัวความตายนั่น
อายาโตะ : วันนี้จะยกให้เพราะเห็นแก่สภาพแบบนั้นแล้วกัน
*อายาโตะจับคางยุยเงยขึ้นมา*
ยุย : (จะ ... เจ็บ มือของอายาโตะคุงที่จับคาง ... พลังเยอะกว่าปกติ ... !)
อายาโตะ : อ่า โทษที เจ็บเหรอ ? คืนวันพระจันทร์เต็มดวงทีไรคุมระดับแรงไม่ค่อยได้ทุกทีเลย ฮะ ๆ
อายาโตะ : รู้รึเปล่า ? ว่าคืนวันพระจันทร์เต็มดวงพลังของแวมไพร์จะแข็งแกร่งที่สุดนะ
อายาโตะ : และในส่วนนั้น แรงกระตุ้นความอยากดูดเลือดมันก็รุนแรงขึ้นด้วย
ยุย : (เอ๊ะ ...)
อายาโตะ : ... *จุ๊บ*
ยุย : อื้ม...
ยุย : (ระ ... ริมฝีปาก ... ถูกกัด ...!)
อายาโตะ : ... เธอในวันนี้ดีจริง ๆ ด้วย ทำสีหน้าที่ทำเอาฉันทนไม่ไหวเลยล่ะ ... *ดูดเลือดจากปาก*
อายาโตะ : ขนาดที่คิดว่าไม่อยากจะพลาดดูไปสักแบบเลยล่ะ .. *ดูดเลือดจากปาก*
ยุย : ... *ฮ่า*
อายาโตะ : ... *ฮ่า* ว่าแล้วเชียว เลือดของเธอเนี่ยพิเศษจริง ๆ ด้วย ...
อายาโตะ : เหมือนกับว่าพลังมันเพิ่มมากยิ่ง ๆ ขึ้นเลยล่ะ ฮึ ๆ สุดยอด ... !
*ดูดเลือดจากปาก*
อายาโตะ : แย่แล้ว หยุดไม่ได้แล้ว ... ! อื้ม ... *ดูดเลือดจากปาก*
Keyword selection
ราวกับไม่ใช่แค่ดูดเลือดที่ไหลออกมาจากปากเพียงแค่หยดเดียว
แต่ริมฝีปากปากซ้อนทับกัน ลึกลงไป ๆ ขนาดที่หายใจไม่ได้เลย
นั่นไม่ใช่จูบหรอก
สำหรับอายาโตะคุงแล้ว, ก็แค่กินอาหาร [ただの食事]เหมือนปกติเท่านั้น
เป็นการดูดเลือด
ทั้งที่ต้องคิดเช่นนั้นแท้ ๆ
มันช่วยไม่ได้ ที่ อาการเสียความรู้สึก [喪失感] จะเข้าจู่โจมใส่ฉัน
จูบแรกของฉัน
เหมือนกับเหล็ก ... มี รสเลือด [血の味]อยู่ด้วย
*เทโกโก้ใส่ยุย*
ยุย : ว้าย ..!
อายาโตะ : อ๊า โทษที มือมันลื่นน่ะ ฮะ ๆ สงสัยต้องเปลี่ยนชุดซะแล้วสินะ
ยุย : จงใจชัด ๆ เลยนี่ ...!
อายาโตะ : ถอดซะ
ยุย : เอ๋ ... !?
อายาโตะ : เดี๋ยวก็เป็นคราบหรอกนะ ? จะดีเหรอ ?
ยุย : งะ- งั้น อายาโตะคุงหันไปทางอื่นสิ ...!
อายาโตะ : ยัยบ้า ป่านนี้แล้วอย่ามาทำอายน่า ถอดมันตรงนี้ล่ะ ต่อหน้าฉันเดี๋ยวนี้เลย
ยุย : เรื่องแบบนั้น ...
อายาโตะ : ให้ฉันได้เห็นหมดทุกอย่างซะสิ
*เดินเข้ามาใกล้*
ยุย : อ๊ะ ...!
อายาโตะ : ให้ตายสิ มัวชักช้าอยู่ได้
อายาโตะ : ถ้าไม่ถอดเองล่ะก็ ... ฉันทำให้เอามั้ย ?
ยุย : อย่า...!
---แคว่ก !!
*เสียงฉีกเสียง*
ยุย : ไม่นะ ...!
อายาโตะ : อ่า ถ้าทำตามที่บอกไปดี ๆ ล่ะก็ ก็ไม่เสียชุดไปอย่างอย่างเสียเปล่าหรอกนี่นะ ?
*เสียงจับ*
ยุย : ยะ- อย่านะ อายาโตะคุง!
อายาโตะ : อ๊า หอมชะมัด กลิ่นของเลือดกับ ... กลิ่นส่วนเกินมันผสมกันไปหมด ...
*เสียงเหมือนดูดหรือเลียโกโก้บนตัวยุย*
ยุย :อ๊า...! ยะ- อย่านะ ...
อายาโตะ : อะไรเล่า ฉันกำลังทำที่มันเปื้อนให้สะอาดไงเล่า ?
อายาโตะ : *ฮ่า* หวาน เลือดของมันก็หวานดีอยู่หรอก แต่เจ้านี่ก็หวานดีเหมือนกันนะ
อายาโตะ : แต่ที่ถูกปาก ...ต้อง .... อื้ม... *ดูดเลือด*
ยุย : มะ- ไม่น๊า... !
อายาโตะ : ฮะ ๆ ว่าแล้ว ต้องรสชาตินี้ล่ะ
อายาโตะ : แบบนี้อร่อยกว่าให้ดื่มแบบนั้นอีกนะ ? ... อื้ม *ดูดเลือด*
ยุย :(อ๊าา ...!)
Keyword selection
โกโก้ที่เปื้อนบนหน้าอกถูกเลีย เขี้ยว[牙] ได้ถูกปักลงไป
ความรู้สึกที่ถูกกระตุ้นจากความเจ็บปวดมันแปลกไป
ราวกับ ตัวมันชา [痺れる] , ราวกับมันสั่นเทิ้ม
เป็นเพราะว่าเคยชินกับการถูกกัดแล้วงั้นเหรอ
ถึงได้ไม่รู้สึกเจ็บเท่าก่อนหน้านี้เลย
ความรู้สึกที่มาแทนความเจ็บปวดก็คือ
ความรู้สึกที่ไม่เคยได้ลิ้มรสมาก่อนเลย
จะถูก ความรู้สึกนี้ [この感覚] เข้าครอบงำไปมากกว่านี้ไม่ได้
ข้างในส่วนลึกของหัวใจของฉันบอกมาเช่นนั้น
ยุยก็ร้องว่าเจ็บ แต่อายาโตะก็ดูดต่อ แล้วยุยก็ดิ้น
อายาโตะ : เลือดของเธอเนี่ย มันทำให้ฉันอยากอาหารจริง ๆ ซะด้วยนะ
อายาโตะ : ถ้าได้ดื่มสักอึก แทนที่จะชุ่มชื่นขึ้นกลับกลายเป็นคอแห้งแทนซะได้
ยุยร้องบอกให้ปล่อย
อายาโตะ : อะไรเล่า เธอเป็นคนเชิญชวนเองนี่น่า ? ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า
อายาโตะ : จริงด้วย ฉันจะดูดพิษของค้างคาวออกให้เองแล้วกัน
*เสียงประมาณถลกเสื้อโดยไม่ถามสักคำ ฮ่า ๆ*
อายาโตะ : เอ ? แถว ๆ นี้สินะ ? *ดูด*
ตรงนี้เป็นตัวเลือก
1. 毒を吸い出すなんて危ないよ(การดูดพิษออกมันอันตรายนะ)
2. そんなところ噛まないで (อย่ากัดที่ตรงนั้นสิ)
ถ้าเลือก 毒を吸い出すなんて危ないよ(ดูดพิษออกมันอันตรายนะ)
ยุย : ดูดพิษออกแบบนั้น ... มันอันตรายนะ
อายาโตะ : หา ?
ยุย : อายาโตะคุงจะถูกพิษไปด้วยนะ .. !
อายาโตะ : ฮะ ในสถานการณ์แบบนี้ยังห่วงฉันอีกเหรอ ?
อายาโตะ : วางใจเถอะ ร่างกายฉันไม่อ่อนแอขนาดถูกพิษเล่นงานเอาได้หรอก
ยุย : (อ่าว ? แต่ว่า ตรงที่ถูกค้างคาวมัน ...)
ยุย : (...ไม่ใช่นี่น่า ! มันอยู่อีกด้านต่างหาก ! )
อายาโตะ : ฮะ ในสถานการณ์แบบนี้ยังห่วงฉันอีกเหรอ ?
อายาโตะ : วางใจเถอะ ร่างกายฉันไม่อ่อนแอขนาดถูกพิษเล่นงานเอาได้หรอก
ยุย : (อ่าว ? แต่ว่า ตรงที่ถูกค้างคาวมัน ...)
ยุย : (...ไม่ใช่นี่น่า ! มันอยู่อีกด้านต่างหาก ! )
ถ้าเลือก そんなところ噛まないで (อย่ากัดที่ตรงนั้นสิ)
ยุย : ว้าย ! อย่ากัด ... ตรงที่แบบนั้นสิ ... !
อายาโตะ : ก็บอกว่าจะดูดพิษออกให้ไงเล่า ?
*ดูดเลือด*
ยุย : ค้างคาวไม่ได้ถูกที่ตรงนั้น ... สักหน่อยนะ ... !
อายาโตะ : อ่า ! *ดูด*... งั้นหรอกเหรอ ?
*ดูดเลือด*
ยุย : ค้างคาวไม่ได้ถูกที่ตรงนั้น ... สักหน่อยนะ ... !
อายาโตะ : อ่า ! *ดูด*... งั้นหรอกเหรอ ?
---ต่อ---
ยุย : ระ- หรือว่า ...
อายาโตะ : ฮะ ๆ ในที่สุดก็รู้ตัวแล้วเหรอ ?
ยุย : ว่าแล้วเชียว ! รอยเล็บอะไรนั่นน่ะ โกหกสินะ !?
อายาโตะ : แล้วอีกอย่าง ที่ว่าเจ้านั่นมีพิษก็โกหกด้วยเหมือนกัน
ยุย : นะ- นี่ ... !
อายาโตะ : ครับ ๆ หลังจากนี้แล้วจะฟังคำบ่นให้น่า
*เสียงจับแน่น*
ยุย : อะ- อายาโตะคุง ...
อายาโตะ : ตอนนี้ ... ขอรู้สึกถึงเนื้อที่นุ่ม ๆ ของเธอ ... จากการสัมผัสหน่อยเถอะ ...
ยุย : อ๊า ... !
อายาโตะ : ขอฉันได้สำราญไปกับรสเลือดหน่อย
DARK 03
ยุย : (หุ่นขี้ผึ้งตั้งเต็มไปหมดเลย ... แล้วยังมีฝุ่นจับ ... เหมือนว่ามันเก่ามากเลย)
ยุย : (เรียกมาในที่แบบนี้ อายาโตะคุงตั้งใจจะทำอะไรกัน ?)
ยุย : (แต่จะว่าไป ... ไม่รู้สึกถึงวี่แววของคนอยู่เลย ...)
แล้วยุยก็ลองเรียก
ยุย : อะ- อายาโตะคุงงงง ?
*เงียบ*
ยุย : (ไม่อยู่ล่ะมั้ง ? โธ่เอ้ย ตัวเองเป็นคนเรียกมาเองแท้ ๆ)
ยุย : (ทำไงดีล่ะ ... ที่นี่รู้สึกน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้ ไม่ค่อยอยากจะอยู่นาน ๆ เลยซะด้วยสิ)
ยุย : ระ- หรือว่า ...
อายาโตะ : ฮะ ๆ ในที่สุดก็รู้ตัวแล้วเหรอ ?
ยุย : ว่าแล้วเชียว ! รอยเล็บอะไรนั่นน่ะ โกหกสินะ !?
อายาโตะ : แล้วอีกอย่าง ที่ว่าเจ้านั่นมีพิษก็โกหกด้วยเหมือนกัน
ยุย : นะ- นี่ ... !
อายาโตะ : ครับ ๆ หลังจากนี้แล้วจะฟังคำบ่นให้น่า
*เสียงจับแน่น*
ยุย : อะ- อายาโตะคุง ...
อายาโตะ : ตอนนี้ ... ขอรู้สึกถึงเนื้อที่นุ่ม ๆ ของเธอ ... จากการสัมผัสหน่อยเถอะ ...
ยุย : อ๊า ... !
อายาโตะ : ขอฉันได้สำราญไปกับรสเลือดหน่อย
--- ฉาก : ห้องหุ่นขี้ผึ้ง ---
เริ่มเรื่องเปิดมาจะเป็นห้องมืดสลัว ๆ
ยุยเปิดประตูเข้ามา
ยุย : (หว๋า ... อะไรกันห้องน่าขนลุกนี่)ยุยเปิดประตูเข้ามา
ยุย : (หุ่นขี้ผึ้งตั้งเต็มไปหมดเลย ... แล้วยังมีฝุ่นจับ ... เหมือนว่ามันเก่ามากเลย)
ยุย : (เรียกมาในที่แบบนี้ อายาโตะคุงตั้งใจจะทำอะไรกัน ?)
ยุย : (แต่จะว่าไป ... ไม่รู้สึกถึงวี่แววของคนอยู่เลย ...)
แล้วยุยก็ลองเรียก
ยุย : อะ- อายาโตะคุงงงง ?
*เงียบ*
ยุย : (ไม่อยู่ล่ะมั้ง ? โธ่เอ้ย ตัวเองเป็นคนเรียกมาเองแท้ ๆ)
ยุย : (ทำไงดีล่ะ ... ที่นี่รู้สึกน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้ ไม่ค่อยอยากจะอยู่นาน ๆ เลยซะด้วยสิ)
ตรงนี้เป็นตัวเลือก
2. とりあえず探してみよう(ก่อนอื่นลองหาดูก่อนดีกว่า)
ถ้าเลือก 帰っちゃおうかな (กลับดีกว่ามั้ง)
ยุย : (กลับดีกว่ามั้ง?)
ยุย : (เป็นคนเรียกมาเองแท้ ๆ แต่กลับมาช้า อายาโตะคุงนั่นล่ะที่ผิด)
*ยุยเดินไปที่ประตู*
---แกร๊ก *ประตูล็อค*
ยุย : เอ๊ะ ?
ยุย : ปะ เปิดไม่ออก !?
ยุย : (ไม่เอานะ ... จะทำไงดีล่ะ นี่มันหรือว่าจะเป็นฝีมือของอายาโตะคุง ?)
ถ้าเลือก とりあえず探してみよう(ก่อนอื่นลองหาดูก่อนดีกว่า)
ยุย : (ก่อนอื่น ลองหาดูก่อนดีกว่า เป็นเรียกออกมาซะด้วย อาจจะไปที่ไหนสักแห่งก็ได้)
ยุย : อายาโตะคุงงงง ! อยู่มั้ยยยย ?
*เงียบ*
ยุย : อื้ม ว่าแล้วเชียวไม่มีเสียงตอบรับเลย ...
*เสียงอะไรสักอย่าง*
ยุย : (เอ๋ ? เสียงอะไรน่ะ ...)
ยุย : อายาโตะคุงเหรอ ?
---ต่อ---
*เสียงคนเดิน*
ยุย : (เสียงฝีเท้า ... เหมือนกำลังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว ... หรือว่าเป็นอายาโตะคุงอย่างที่คิด ?)
ยุย : อายาโตะคุง ?
*มีเงาปรากฏ*
ยุย : (...ไม่ใช่สิ ใหญ่กว่าอายาโตะคุงอีก ... อะ เอ๋ ... !?)
ยุย : กรี๊ดดดด !!
ยุย : (หะ- หุ่นขี้ผึ้ง ขะ ขะ ขะ ขยับได้ด้วย !)
*เสียงเดินเข้ามาใกล้*
ยุย : มะ ไม่นะ ... อย่าเข้ามานะ !
*เสียงเดินเข้ามาใกล้*
ยุย : อ๊า !
ยุย : (มะ ไม่นะ ... ยืนไม่ไหวแล้ว ... !)
ยุย : ม่าย ใครก็ได้ ... ! คุณพ่อขา !
??? : อุ๊บ !
ยุย : เอ๊ะ ?
??? : ฮะ ๆ ๆ ๆ ! พูดว่า "คุณพ่อขา" ด้วยล่ะ !
??? : นี่เธอเป็นไอ้นั่นเหรอ พวกติดพ่อน่ะ !?
ยุย : อะ อายาโตะคุง ... !
อายาโตะ : อ๊า สนุกชะมัด ไม่คิดเลยว่าจะมีคนที่คิดว่าพ่อแม่จะมาช่วยอยู่ด้วยเลยนะเนี่ย
ยุย : มะ เมื่อกี้ ... อายาโตะคุงเป็นคนขยับมันเหรอ !?
อายาโตะ : แล้วจะมีใครที่ไหนทำอีกเล่า ? บ้ารึเปล่า ?
ยุย : จะ ใจร้าย ... ! ฉันกลัวจริง ๆ นะ !
---ตุ๊บ
*ยุยจะลุกขึ้นมาแต่ล้มลงไป*
ยุย : (อุ ... ยืนไม่ไหว ระ- ร่างกายท่อนล่างมันไม่มีแรงเลย ...)
อายาโตะ : นี่เธอ ... หรือว่า ... ขาอ่อนงั้นเหรอ ?
ยุย : อื้ม ...
อายาโตะ : ฮะ ๆ ๆ ๆ !ว่าแล้วเชียวเธอเนี่ยสุดยอดไปเลยนะ ! รีแอ็คชั่นยิ่งกว่าที่คาดไว้อีกนะ !
อายาโตะ : อ่า แย่ล่ะสิ ขำท้องแข็งซะแล้วสิ ... ฮะ ๆ ๆ
ยุย : โธ่ ! หัวเราะมากไปแล้วนะ !?
อายาโตะ : ฮะ ๆ ๆ ถ้ายืนไม่ไหว ก็สะดวกสำหรับฉันเลยล่ะ
ยุย : เอ๊ะ ?
อายาโตะ : จะเพิ่มเธอเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของหุ่นขี้ผึ้งพวกนี้ให้ ทั้งแบบนี้เลย
*เหมือนอายาโตะถืออะไรสักอย่าง*
ยุย : เอ๊ะ ? นั่นคืออะไร ?
อายาโตะ : อะไรน่ะเหรอ ก็เทียนไม่ใช่เหรอ ?
ยุย : คิดจะทำอะไรน่ะ ?
อายาโตะ : ก็แน่นอน แบบนี้ไงเล่า
*หยดเทียน*
ยุย : อย่า ... ! เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนสิ !
ยุย : (เฉียดโดนขี้ผึ้งไปนิดเดียวเอง ... !)
ยุย : มะ มันอันตรายไม่ใช่เหรอ ! ถ้าหยดของแบบนั้นลงมาล่ะก็ ...
อายาโตะ : ชิ พลาดไปเหรอ ?
ยุย : ... ! (หรือว่า ... ตั้งใจจะให้มันโดนจริง ๆ !?)
อายาโตะ : เอ้า ก็บอกว่าให้อยู่เฉย ๆ ไงเล่า มันร้อนแค่ช่วงแรก ๆ เท่านั้นล่ะ เดี๋ยวก็จะชอบเองล่ะ ฮึ ๆ
ยุย : ยะ อย่านะ ... !
อายาโตะ : ฮะ ๆ ๆ
ยุย : ทำไมถึงทำเรื่องแบบนี้ !?
อายาโตะ : ทำไมน่ะเหรอ ? อ่า ... นั่นสินะ ...
อายาโตะ : อ่า ไอ้นั่นไง ไอ้ "my move" นั่น ?
ยุย : my move ?
ยุย : หรือว่า ... อยากจะพูดว่า "my boom" ... ?
(***เป็นสำนวนวลีอิ้ง-ยุ่น แปลว่าความชื่นชอบในปัจจุบัน ไม่แน่ใจว่าเป็นแนวเหมือนตอนนี้กำลังฮิตชอบที่จะทำนี่ รึป่าว)
อายาโตะ : เรียกงั้นหรอกเหรอ ? เอาน่า อย่าไปสนใจเรื่องหยุมหยิมเลยน่า
ยุย : จะบอกว่าการทำหุ่นขี้ผึ้งเป็น my boom เหรอ !?
อายาโตะ : เฮอะ ไม่ใช่หรอก
ยุย : งั้น ...
*หยดเทียน*
ยุย : ว้าย .. !
อายาโตะ : น้ำเสียงที่บอกว่าไม่ของเธอนั่นน่ะ
ยุย : หยุดเถอะนะ ... อายาโตะคุง... !
อายาโตะ : ฮะ ๆ แล้วหลังจากนั้น ใบหน้าที่ตื่นกลัวนั่น ... ทนไม่ไหวเลยล่ะ
อายาโตะ : ขอฟังเสียงนั่นให้มากกว่านี้หน่อยสิ ทำท่ารังเกียจให้มากกว่านี้ หวาดกลัวให้มากกว่านี้ !
ยุย : อย่า ... !
อายาโตะ : ถ้าทำให้ได้เห็นปฏิกิริยาของเธอแล้วล่ะก็ ไม่ว่าอะไรก็จะทำ
---*ตุ๊บ*
*ยุยถูกดันติดกำแพง*
ยุย : (กำแพงอยู่ข้างหลัง ... หนีไม่ได้ซะแล้ว ...)
อายาโตะ : ฮะ ๆ ดูเหมือนจะหนีไม่ได้แล้วสินะ ...ต่อไปไม่พลาดแน่ ?
ยุย : ... อุ
อายาโตะ : ถ้ากลายเป็นหุ่นขี้ผึ้งไปทั้งตัวแล้ว หลังจากนั้นฉันจะลิ้มรสเลือดร้อน ๆ ให้เต็มที่เลย *เลียริมฝีปาก*
ยุย : อะไรกัน ... !
ยุย : (อายาโตะคุง ... สายตาเอาจริงซะด้วย ...)
อายาโตะ : ฮึ ๆ ที่นี่คืนนี้ ฉันจะแกล้งเธอให้เต็มที่เลย ... เตรียมใจไว้ซะ
ยุย : (ช่วยด้วย ... คุณพ่อขา ... !)
DARK 04
--- ฉาก : ห้องเรียน ---
ยุยจะบ่นว่า
(วันนี้มีการบ้านเยอะจริง ๆ ถ้าอยู่ที่บ้านก็จะตั้งสมาธิทำไม่ได้แน่ อยู่ที่นี่ต่ออีกหน่อยดีกว่า)
แล้วก็มีเสียงคนเดินเข้ามา
อายาโตะ : ไง กลับกันได้แล้ว ชิชินาชิ*
(ชิชินาชิ = ยัยอกไม้กระดาน)
ยุย : อายาโตะ ก็บอกว่าอย่าเรียกชื่อเล่นนั่นนี่น่า
อายาโตะ : ก็ ฉันจำชื่อของเธอไม่ได้นี่น่า
อายาโตะ : แล้วพอเรียกด้วยคำว่า "ชิชินาชิ" สักครั้ง เธอก็ตอบสนองกลับมาทันทีเลยนี่ ชิ-ชิ-นา-ชิ
ยุย : ... !
ยุย : (ถะ ถึงมันจะไม่ใหญ่ ... ก็เถอะนะ !)
ยุย : ยุยไง โคโมริ ยุย ! ช่วยจำให้ได้หน่อยสิยุยจะบ่นว่า
(วันนี้มีการบ้านเยอะจริง ๆ ถ้าอยู่ที่บ้านก็จะตั้งสมาธิทำไม่ได้แน่ อยู่ที่นี่ต่ออีกหน่อยดีกว่า)
แล้วก็มีเสียงคนเดินเข้ามา
อายาโตะ : ไง กลับกันได้แล้ว ชิชินาชิ*
(ชิชินาชิ = ยัยอกไม้กระดาน)
ยุย : อายาโตะ ก็บอกว่าอย่าเรียกชื่อเล่นนั่นนี่น่า
อายาโตะ : ก็ ฉันจำชื่อของเธอไม่ได้นี่น่า
อายาโตะ : แล้วพอเรียกด้วยคำว่า "ชิชินาชิ" สักครั้ง เธอก็ตอบสนองกลับมาทันทีเลยนี่ ชิ-ชิ-นา-ชิ
ยุย : ... !
ยุย : (ถะ ถึงมันจะไม่ใหญ่ ... ก็เถอะนะ !)
อายาโตะ : ว่าแต่ เธอกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย ?
ยุย : (มะ-ไม่ได้ฟังกันเลย ...)
ยุย : ... ดูก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ ทำการบ้านของวันนี้ไงล่ะ
อายาโตะ : เอ๊ะ จริงดิ !? ไม่มีใครเค้าตั้งใจทำกันจริงจังขนาดนี้หรอกน่า !
ยุย : ทางอายาโตะคุงที่ไม่ทำมากกว่าที่ไม่รู้ว่ามีน่ะ !
อายาโตะ : ให้ตายสิ ไปทำที่บ้านก็ได้ไม่ใช่เหรอ รีบ ๆ กลับกันได้แล้วน่า
ยุย : ก็อยู่ที่บ้านชอบมีคนมากวนจนทำไม่ได้ไงล่ะ ถึงต้องมาทำที่นี่น่ะ
อายาโตะ : ฉันหิวแล้วนะ รีบ ๆ กลับไปให้กินได้แล้วน่า
*อายาโตะดึงสมุดการบ้านยุยไป*
ยุย : ดะ เดี๋ยวสิ เอาสมุดโน๊ตคืนมานะ !
อายาโตะ : ไม่มีทาง ถ้าถึงบ้านแล้วจะคืนให้
ยุย : (โธ่เอ้ย !)
ยุย : ... อ้ะ ! มีสาวสวยหน้าอกใหญ่อยู่ที่ระเบียงล่ะ !
อายาโตะ : อะไรนะ !?
ยุย : เปิดช่องว่่าง !
*ยุยแย่งสมุดคืนมา*
อายาโตะ : อ๊ะ ... ! นี่เธอ !
ยุย : อายาโตะคุงผิดเองนะ ที่โดนของแบบนั้นหลอกเอาน่ะ !
ยุย : (ทุกครั้งมักจะมาหลอกกันอยู่เรื่อยเลย นาน ๆ ที โดนเองซะบ้างคงได้สินะ ?)
ยุย : (แต่ว่า ... พอทำแบบนี้แล้ว เหมือนเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันแบบปกติเลย)
ยุย : ( ... ถ้าอายาโตะคุงไม่ใช่แวมไพร์ล่ะก็ ... เราจะสนิทกันได้มากกว่านี้มั้ยนะ ?)
อายาโตะ : กล้ามาหลอกท่านอายาโตะคนนี้ กล้าดีนี่น่า ...
ยุย : (อุ ... โกรธเหรอ ? แต่ว่าจะยอมถอยตอนนี้ไม่ได้สินะ !)
ตรงนี้เป็นตัวเลือก
1. 怖くないんだから！(ฉันไม่กลัวหรอกนะ!)
2. 帰るならひとりで帰って! (ถ้าจะกลับก็กลับไปคนเดียวสิ!)
ถ้าเลือก 怖くないんだから！(ฉันไม่กลัวหรอกนะ!)
ยุย : ถะ ถึงจะทำหน้าแบบนั้น ฉันก็ไม่กลัวอายาโตะคุงหรอกนะ !
อายาโตะ : เห ? พูดได้ดีนี่ ...
ยุย : เอ๊ะ !?
*ผลักยุยไปกระแทก*
อายาโตะ : ถ้างั้น ... คงต้องใส่อารมณ์เข้าไปอีกให้เธอกลัวซะแล้วสินะ
อายาโตะ : เห ? พูดได้ดีนี่ ...
ยุย : เอ๊ะ !?
*ผลักยุยไปกระแทก*
อายาโตะ : ถ้างั้น ... คงต้องใส่อารมณ์เข้าไปอีกให้เธอกลัวซะแล้วสินะ
ถ้าเลือก 帰るならひとりで帰って! (ถ้าจะกลับก็กลับไปคนเดียวสิ!)
ยุย : ยังไงก็ตาม ! จนกว่าฉันจะทำการบ้านเสร็จจะไม่กลับ ถ้าจะกลับก็กลับไปคนเดียวเลยนะ
อายาโตะ : ...
ยุย : (พูดไปจนได้ !)
อายาโตะ : น่าหงุดหงิด
ยุย : เอ๊ะ ...!?
*ผลักยุยไปกระแทก*
อายาโตะ : ถึงจะไม่ได้เกลียดผู้หญิงที่จิตใจเข้มแข็งก็เถอะ แต่ผู้หญิงที่กล้ามาลองดีกับฉันนี้มันน่าโมโห
ยุย : ดะ- เดี๋ยวก่อนสิ ...
อายาโตะ : จะทำให้ต่อต้านไปมากกว่านี้ไม่ได้อีกเลย
---ต่อ---ยุย : (พูดไปจนได้ !)
อายาโตะ : น่าหงุดหงิด
ยุย : เอ๊ะ ...!?
*ผลักยุยไปกระแทก*
อายาโตะ : ถึงจะไม่ได้เกลียดผู้หญิงที่จิตใจเข้มแข็งก็เถอะ แต่ผู้หญิงที่กล้ามาลองดีกับฉันนี้มันน่าโมโห
ยุย : ดะ- เดี๋ยวก่อนสิ ...
อายาโตะ : จะทำให้ต่อต้านไปมากกว่านี้ไม่ได้อีกเลย
ยุยกรีดร้อง และอายาโตะก็ถอดโบว คอเสื้อยุย
ยุย : อะ อายาโตะคุง !?
อายาโตะ : ถ้าเธอไม่ยอมกลับล่ะก็ ช่วยไม่ได้
อายาโตะ : คงต้องกินซะที่นี่ซะแล้วสินะ ?อายาโตะ : ถ้าเธอไม่ยอมกลับล่ะก็ ช่วยไม่ได้
ยุย : ระ- รอเดี๋ยวก่อนสิ ! ยังมีนักเรียนคนอื่นอยู่เลยนะ ...!
อายาโตะ : ทำไมล่ะ ที่นี่ไม่มีอยู่เลยสักคนนี่น่า มีแค่เธอกับฉันสองคนเท่านั้น ...
*เสียงถลกเสื้อ*
ยุย : ที่ระเบียงยังมีคนอยู่นะ ถ้ามีคนเห็นเข้าล่ะก็ ... !
อายาโตะ : ดีออก มันเร้าใจ ทำให้ตื่นเต้นดีไม่ใช่เหรอ ?
*ดูดเลือด*
ยุยร้องและคิดว่า (ไม่ได้การ ! ถ้าส่งเสียงออกไปล่ะก็ คนอื่นคงรู้ตัวแน่เลย !)
อายาโตะ : ฮึ ๆ ดูเหมือนเธอมีจุดอ่อนตรงคอนี่น่า เฮะ ๆ
ยุยเสียว (ฮา)
ยุย : อื้มมมม !
อายาโตะ : ยอดเลย หน้าตาที่อดกลั้นเอาไว้น่ะ จะทำก็ได้นะ ? ที่จะส่งเสียงออกมาน่ะ
*ดูดเลือด*
ยุยพยายามกลั้นเสียงเอาไว้
อายาโตะ : ฮึ ๆ เอ้า อย่าปิดปากเอาไว้เซ่ เอามืออกไปซะ
ยุย : ขะ- เข้าใจแล้ว ! ฉันแพ้แล้ว จะกลับบ้านแล้ว !
อายาโตะ : ฮึ มันช้าไปแล้วเฟ้ย
อายาโตะ : จะกลั้นเสียงไปได้จนถึงไหนกันนะ ? ฮึ ๆ เอาล่ะนะ ?
*กัด + ดูดเลือด*
ยุยพยายามกลั้นเสียงเอาไว้ อายาโตะก็ดูดเลือดต่อ
ยุย : (...เจ็บ...เหมือนกับว่ากัดลงไปแรงกว่าปกติเลย)
อายาโตะ : ฮะ ๆ พยายามดีนี่น่า
ยุย : พะ- พอแล้วใช่มั้ย ?
อายาโตะ : หา ... ไม่ยอมแพ้เลยนะ จะทำให้ส่งเสียงออกมาให้ได้เลย
ยุย : ว้าย ! ... อื้มมมม ! (ยุยกลั้นเสียง)
*ดูดเลือด*
ยุย : (หะ- หัวมัน ... หมุนไปหมดแล้ว ...)
อายาโตะ : *ดูดเลือด* ... ฮ่า
*ยุยล้มลงไป*
อายาโตะ : โอ๊ะโอ๋ ดูดมากเกินไปเหรอ ?
อายาโตะ : ดีชะมัดเลยสถานการณ์แบบนี้ ไว้จะทำอีกนะ
ยุย : (ทั้งตัวไม่มีเรี่ยวแรงเลย ... ขยับไม่ได้ ...)
อายาโตะ : เอาล่ะ ท้องก็อิ่มแล้วด้วยสิกลับดีกว่าแหะ ไปนะ ชิชินาชิ
ยุย : เอ๊ะ ... !? (หรือว่าคิดจะปล่อยฉันทิ้งเอาไว้อย่างนี้เหรอ!?) (โหดร้ายที่สุดเลย ...)
อายาโตะ : ก็คิดแบบนั้นอะนะ ... เอาเถอะ ถ้าขืนถูกปีศาจชั้นต่ำมาเล่นงานเอาล่ะก็ มันก็น่าเบื่อแย่เลยล่ะ ... ฮึบ !
*อุ้มยุยขึ้นมา*
ยุยตกใจ
อายาโตะ : เธอเป็นอาหารของฉัน อย่าเที่ยวขาดเลือดเดินเซไปมาล่ะ
อายาโตะ : เพราะว่ากลิ่นเลือดของเธอมันอันตราย จะมีใครหน้าไหนเข้ามาเล่นงานบ้างก็ไม่รู้
ยุย : (ไอ้ที่เซไปมาน่ะ ... เป็นเพราะใครกันล่ะ )
อายาโตะ : ฉันคนนี้พาอุ้มกลับไปให้เป็นพิเศษเลยนะ คิดซะว่าเป็นเกียรติด้วยล่ะ
ยุย : ( เจ็บใจ ... แต่ว่า ... บางครั้งก็ช่วยทำแบบนี้ให้ ...)
ยุย : (จะทำหน้ายังไงดี สับสนไปหมดแล้ว)
ยุย : ขอโทษค่า --
ยุย : (อ่าว ? ดูเหมือนอาจารย์ห้องพยาบาลจะไม่อยู่...)
ยุย : น่า เอาเถอะ แค่แผลหกล้มเอง ทำแผลเองก็ได้
ยุย : (สะดุดล้มตรงที่ที่ไม่มีอะไรได้เนี่ย ถึงตามปกติแล้วจะไม่ใช่คนซุ่มซ่ามก็เถอะนะ อาจจะเป็นโลหิตจางอย่างที่คิดจริง ๆ ก็ได้)
ยุย : เอ ยาฆ่าเชื้อ ๆ
??? : ...ได้กลิ่นเลือด
ยุย : หว๋า !
อายาโตะ : นี่เธอ ... เป็นแผลเหรอ !?
ยุย : อะ อายาโตะคุง ตกใจหมดเลย
อายาโตะ : ฉันถามว่าได้แผลมาเหรอ !
ยุย : อะ- อื้ม ... หกล้มตอนคาบพละน่ะ ...
อายาโตะ : ชิ ปฏิเสธตัวฉันคนนี้แต่ดันไปทำให้เลือดไหลซะได้ ...
ยุย : ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ ...
อายาโตะ : เอาแผลมานี่ ฉันจะทำแผลให้เอง
ยุย : เอ๊ะ ? ไม่ต้องหรอก ฉันทำแผลเองได้
อายาโตะ : หุบปากแล้วนั่งลงตรงนั้นซะ !
*บังคับยุยนั่งลง*
ยุย : ว้าย !
*อายาโตะดมกลิ่นเลือด*
อายาโตะ : ตรงนี้เหรอ ?
ยุย : อ๊า ดะ เดี๋ยวก่อน ! ไม่ต้องถลกขึ้นมาขนาดนั้นก็มองเห็นแผลที่เข่าไม่ใช่เหรอ !?
อายาโตะ : หนวกหูน่า อยู่เฉย ๆ เถอะ
ยุย : อะ ... ยาฆ่าเชื้ออยู่ตรงนั้น ...
อายาโตะ : ไม่จำเป็นหรอก
ยุย : เอ๊ะ ?
*ดูดเลือด*
ยุย : เอ๊ะ !? อะ- อายาโตะคุง!? แผลยังไม่ได้ล้างเลย มันสกปรกนะ ...
*ดูดเลือด*
อายาโตะ : ... *ถุย* ... ได้รสของดินด้วย
ยุย : กะ- ก็บอกแล้วไง ... ว่าต้องเอาน้ำล้างแผลก่อน
อายาโตะ : ให้เลือดของเธอไหลไปกับน้ำมันไม่ตลกเลยนะ
อายาโตะ : ใครจะยอมให้เสียเปล่าไปสักหยดเล่า ... *ดูดเลือด*
ยุย : (หว๋า จั๊กจี้จัง ... !)
*ดูดเลือด*
ยุยร้องขึ้นมา
อายาโตะ : ฮะ ๆ ดูสิ พอสะอาดปุ๊บเลือดสดใหม่ก็เอ่อล้นออกมาเลยล่ะ
ยุย : (จะยังไงก็ตามเหมือนจะถูกดูดเลือดอีกแล้วสิ ...)
ยุย : (แต่ว่าแผลก็สะอาดขึ้นจริง ๆ)
ยุย : อายาโตะคุง
อายาโตะ : *ดูดเลือด* ... หา ?
ตรงนี้เป็นตัวเลือก
---ต่อ---
อายาโตะ : เอ้า ยกเลือดมาให้ฉันมากกว่านี้อีกสิ
ในระหว่างนั้นยุยคิด
(หว๋า อย่างที่คิดเลยจั๊กจี๊่จริง ๆ ... !)
(แต่ว่ามันก็ดีกว่าถูกกัดเหมือนทุก ๆ ครั้ง ... ล่ะมั้ง ?)
อายาโตะยังคงดูดเลือดต่อ แล้วยุยก็คิดอีก
(อื้ม แต่จะว่าไป มีเด็กผู้ชายมาเลียหัวเข่าเนี่ยมันน่าอายจริง ๆ ด้วยสิ ...)
และอายาโตะก็ยังคงดูดเลือดต่อไปเรื่อย ๆ แล้วยุยก็รู้สึกตัว
ยุย : อ๊า ...!? ดะ เดี๋ยวก่อน ! ตรงนั้นไม่ได้เป็นแผลนะ ... อุ !
ยุย : (ละ- ลิ้นค่อย ๆ เลียขึ้นมาเรื่อย ๆ แล้ว ... !)
อายาโตะ : ฉันเบื่อหัวเข่าแล้วล่ะ
ยุย : ว้าย ! ยะ- อย่านะ ! ก็บอกว่าตรงนั้นไม่ได้ไง ... !
---ฝุ่บ!!
*ยุยเขินจนยกขาจะเตะอายาโตะ*
*อายาโตะหลบ*
อายาโตะ : โอ๊ะ !
อายาโตะ : ทำอะไรของเธอเนี่ย !
ยุย : ก็ อายาโตะคุงมาเลียต้นขาของคนอื่นเค้านี่น่า ... !
อายาโตะ : ก็อุตส่าห์มาช่วยไม่ใช่เหรอ ? ก็ต้องขอรับคำขอบคุณกันหน่อยเซ่
อายาโตะ : เอ้า อย่าปิดเซ่ ถลกกระโปรงขึ้นมาซะ ! (พรวดดดดด !!! อายาโตะ !!)
ยุย : ถะ- ถ้าเป็นคำขอบคุณก็ให้เลือดไปแล้วไง !
อายาโตะ : ยังไม่พอ
ยุย : มะ- ไม่ได้ ! ยังไงก็ไม่มีทางเด็ดขาด !
อายาโตะ : ชิ จะมาแสร้งทำตัวไร้เสียงสาอะไรกันเล่า
ยุย : นั่นไม่ใช่ปัญหาสักหน่อย !
ยุย : (โธ่เอ้ย จะไม่ประมาทให้ฉวยโอกาสได้อีกแล้ว !)
ยุย : อา ... น้ำร้อนกำลังดีเลย
ยุย : (เป็นห้องน้ำที่กว้างแล้วก็สวยจัง)
ยุย : (ฮึ ๆ รอเวลานี้มาตลอดเลยล่ะ)
*เสียงคนวิ่งมา*
ยุย : (...หือ ?)
*อายาโตะเปิดประตูออก*
อายาโตะ : โอ๊ะ ว่าแล้วเชียวต้องเข้าอยู่ ...
ยุยร้อง
ยุย : กรี๊ดดดดดดดดดดด !
แล้วปิดประตูดังปัง
(อายาโตะยังไม่ได้เข้าห้องแค่เปิดประตูแล้วพูดข้างนอกยุยเลยปิดประตูได้ เพราะงั้นเสียงอายาโตะเลยพูดอยู่นอกประตู)
อายาโตะ : อ๊ะ ยัยบ้า ! เปิดนะเฟ้ย !
ยุย : ไม่เปิดหรอก ! ตอนนี้ฉันกำลังใช้อยู่นะ อายาโตะคุงรอใช้ทีหลังสิ !
อายาโตะ : ยัยบ้า เพราะรู้ก็เลยมาไงเล่า
ยุย : เอ๋ !? (ประกาสกันโต้ง ๆ เลยเหรอว่ามาแอบดู !? โชคดีที่ยังไม่ได้ถอดเสื้อผ้าออกหมด)
อายาโตะ : ไม่ต้องระวังตัวกันขนาดนั้นก็ได้ เอาของดีมาให้เชียวนะ
ยุย : ของดี ?
อายาโตะ : ใช่ ฮะ ๆ มันอะไรนะ ? ที่เหมือนเกลืออาบน้ำล่ะมั้ง ?
ยุย : เกลืออาบน้ำ ? (ที่เทลงอ่างแล้วแช่ตัว)
อายาโตะ : ใช่ มันจะทำให้รู้สึกดียิ่ง ๆ ขึ้นด้วยนะ
ยุย : ทะ- ทำไมอายาโตะคุงถึงเอาให้ของแบบนั้นมาให้กับฉันล่ะ ?
ยุย : (อย่างที่คิดเลย หรือว่าจะเป็นกับดักอะไรอีก ?)
อายาโตะ : เธอหมู่นี้เหนื่อย ๆ ใช่มั้ยล่ะ ? เพราะฉันดูดเลือดมาเยอะ
ยุย : เอ๊ะ ?
อายาโตะ : ก็ค่อย ๆ แช่น้ำไป ... อ่า มันว่าไงนะ ? Chi no Kouka ? เอ่อ ... Kekou ?
(อายาโตะไม่แม่นภาษาทั้งคันจิทั้งอังกฤษเลยชอบพูดผิดประจำ)
ยุย : ... อัตราการไหลเวียนของเลือด (Kekkou) ?
อายาโตะ : อะ นั่นแหละ ๆ ใช้มันให้ดี ๆ เป็นน้ำใจจากฉันคนนี้เชียวนะ
ยุย : อายาโตะคุง ...
ยุยตกใจ
อายาโตะ : เธอเป็นอาหารของฉัน อย่าเที่ยวขาดเลือดเดินเซไปมาล่ะ
อายาโตะ : เพราะว่ากลิ่นเลือดของเธอมันอันตราย จะมีใครหน้าไหนเข้ามาเล่นงานบ้างก็ไม่รู้
ยุย : (ไอ้ที่เซไปมาน่ะ ... เป็นเพราะใครกันล่ะ )
อายาโตะ : ฉันคนนี้พาอุ้มกลับไปให้เป็นพิเศษเลยนะ คิดซะว่าเป็นเกียรติด้วยล่ะ
ยุย : ( เจ็บใจ ... แต่ว่า ... บางครั้งก็ช่วยทำแบบนี้ให้ ...)
ยุย : (จะทำหน้ายังไงดี สับสนไปหมดแล้ว)
DARK 05
--- ฉาก : ห้องพยาบาล ---
ยุย : ขอโทษค่า --
ยุย : (อ่าว ? ดูเหมือนอาจารย์ห้องพยาบาลจะไม่อยู่...)
ยุย : น่า เอาเถอะ แค่แผลหกล้มเอง ทำแผลเองก็ได้
ยุย : (สะดุดล้มตรงที่ที่ไม่มีอะไรได้เนี่ย ถึงตามปกติแล้วจะไม่ใช่คนซุ่มซ่ามก็เถอะนะ อาจจะเป็นโลหิตจางอย่างที่คิดจริง ๆ ก็ได้)
ยุย : เอ ยาฆ่าเชื้อ ๆ
??? : ...ได้กลิ่นเลือด
ยุย : หว๋า !
อายาโตะ : นี่เธอ ... เป็นแผลเหรอ !?
ยุย : อะ อายาโตะคุง ตกใจหมดเลย
อายาโตะ : ฉันถามว่าได้แผลมาเหรอ !
ยุย : อะ- อื้ม ... หกล้มตอนคาบพละน่ะ ...
อายาโตะ : ชิ ปฏิเสธตัวฉันคนนี้แต่ดันไปทำให้เลือดไหลซะได้ ...
ยุย : ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ ...
อายาโตะ : เอาแผลมานี่ ฉันจะทำแผลให้เอง
ยุย : เอ๊ะ ? ไม่ต้องหรอก ฉันทำแผลเองได้
อายาโตะ : หุบปากแล้วนั่งลงตรงนั้นซะ !
*บังคับยุยนั่งลง*
ยุย : ว้าย !
*อายาโตะดมกลิ่นเลือด*
อายาโตะ : ตรงนี้เหรอ ?
ยุย : อ๊า ดะ เดี๋ยวก่อน ! ไม่ต้องถลกขึ้นมาขนาดนั้นก็มองเห็นแผลที่เข่าไม่ใช่เหรอ !?
อายาโตะ : หนวกหูน่า อยู่เฉย ๆ เถอะ
ยุย : อะ ... ยาฆ่าเชื้ออยู่ตรงนั้น ...
อายาโตะ : ไม่จำเป็นหรอก
ยุย : เอ๊ะ ?
*ดูดเลือด*
ยุย : เอ๊ะ !? อะ- อายาโตะคุง!? แผลยังไม่ได้ล้างเลย มันสกปรกนะ ...
*ดูดเลือด*
อายาโตะ : ... *ถุย* ... ได้รสของดินด้วย
ยุย : กะ- ก็บอกแล้วไง ... ว่าต้องเอาน้ำล้างแผลก่อน
อายาโตะ : ให้เลือดของเธอไหลไปกับน้ำมันไม่ตลกเลยนะ
อายาโตะ : ใครจะยอมให้เสียเปล่าไปสักหยดเล่า ... *ดูดเลือด*
ยุย : (หว๋า จั๊กจี้จัง ... !)
*ดูดเลือด*
ยุยร้องขึ้นมา
อายาโตะ : ฮะ ๆ ดูสิ พอสะอาดปุ๊บเลือดสดใหม่ก็เอ่อล้นออกมาเลยล่ะ
ยุย : (จะยังไงก็ตามเหมือนจะถูกดูดเลือดอีกแล้วสิ ...)
ยุย : (แต่ว่าแผลก็สะอาดขึ้นจริง ๆ)
ยุย : อายาโตะคุง
อายาโตะ : *ดูดเลือด* ... หา ?
ตรงนี้เป็นตัวเลือก
1. ありがとう (ขอบคุณนะ)
2. ちょっと控えて (ช่วยยั้งมือหน่อย)
ถ้าเลือก ありがとう (ขอบคุณนะ)
ยุย : ขอบคุณนะ
อายาโตะ : *ดูดเลือด* ... หา ?
ยุย : ก็อุตส่าห์มาช่วยนี่น่า ? เพราะงั้นก็เลยขอบคุณ
อายาโตะ : กำลังพูดเรื่องอะไรอยู่ก็ไม่รู้หรอกนะ ฉันก็แค่ไม่อยากให้อาหารของตัวเองต้องเหลือทิ้งเท่านั้นเองนะ ?
ยุย : (ฮุๆ ไม่ซื่อตรงเลยนะ)
อายาโตะ : *ดูดเลือด* ... หา ?
ยุย : ก็อุตส่าห์มาช่วยนี่น่า ? เพราะงั้นก็เลยขอบคุณ
อายาโตะ : กำลังพูดเรื่องอะไรอยู่ก็ไม่รู้หรอกนะ ฉันก็แค่ไม่อยากให้อาหารของตัวเองต้องเหลือทิ้งเท่านั้นเองนะ ?
ยุย : (ฮุๆ ไม่ซื่อตรงเลยนะ)
ถ้าเลือก ちょっと控えて (ช่วยยั้งมือหน่อย)
ยุย : ช่วยยั้ง ๆ ไว้หน่อยจะได้รึเปล่า ?
อายาโตะ : ... หา ?
ยุย : ช่วงนี้ฉันเป็นโลหิตจางน่ะ ... ไม่อยากหกล้มอีกครั้งแล้วด้วย
อายาโตะ : เฮอะ เรื่องพรรค์นั้นไม่เกี่ยวกับฉันนี่
ยุย : แต่ว่า ...
อายาโตะ : ไม่แต่อะไรทั้งนั้น ! ถ้าฉันคนนี้หิวเมื่อไหร่ก็จะกิน
อายาโตะ : ตอนเป็นอาหารอย่ามาเที่ยวบ่นอะไรอวดดีน่า !
ยุย : (โธ่เอ้ย ! เป็นห่วงกันแค่นิดหน่อยก็ได้แท้ ๆ !)
อายาโตะ : ... หา ?
ยุย : ช่วงนี้ฉันเป็นโลหิตจางน่ะ ... ไม่อยากหกล้มอีกครั้งแล้วด้วย
อายาโตะ : เฮอะ เรื่องพรรค์นั้นไม่เกี่ยวกับฉันนี่
ยุย : แต่ว่า ...
อายาโตะ : ไม่แต่อะไรทั้งนั้น ! ถ้าฉันคนนี้หิวเมื่อไหร่ก็จะกิน
อายาโตะ : ตอนเป็นอาหารอย่ามาเที่ยวบ่นอะไรอวดดีน่า !
ยุย : (โธ่เอ้ย ! เป็นห่วงกันแค่นิดหน่อยก็ได้แท้ ๆ !)
---ต่อ---
อายาโตะ : เอ้า ยกเลือดมาให้ฉันมากกว่านี้อีกสิ
ในระหว่างนั้นยุยคิด
(หว๋า อย่างที่คิดเลยจั๊กจี๊่จริง ๆ ... !)
(แต่ว่ามันก็ดีกว่าถูกกัดเหมือนทุก ๆ ครั้ง ... ล่ะมั้ง ?)
อายาโตะยังคงดูดเลือดต่อ แล้วยุยก็คิดอีก
(อื้ม แต่จะว่าไป มีเด็กผู้ชายมาเลียหัวเข่าเนี่ยมันน่าอายจริง ๆ ด้วยสิ ...)
และอายาโตะก็ยังคงดูดเลือดต่อไปเรื่อย ๆ แล้วยุยก็รู้สึกตัว
ยุย : อ๊า ...!? ดะ เดี๋ยวก่อน ! ตรงนั้นไม่ได้เป็นแผลนะ ... อุ !
ยุย : (ละ- ลิ้นค่อย ๆ เลียขึ้นมาเรื่อย ๆ แล้ว ... !)
อายาโตะ : ฉันเบื่อหัวเข่าแล้วล่ะ
ยุย : ว้าย ! ยะ- อย่านะ ! ก็บอกว่าตรงนั้นไม่ได้ไง ... !
---ฝุ่บ!!
*ยุยเขินจนยกขาจะเตะอายาโตะ*
*อายาโตะหลบ*
อายาโตะ : โอ๊ะ !
อายาโตะ : ทำอะไรของเธอเนี่ย !
ยุย : ก็ อายาโตะคุงมาเลียต้นขาของคนอื่นเค้านี่น่า ... !
อายาโตะ : ก็อุตส่าห์มาช่วยไม่ใช่เหรอ ? ก็ต้องขอรับคำขอบคุณกันหน่อยเซ่
อายาโตะ : เอ้า อย่าปิดเซ่ ถลกกระโปรงขึ้นมาซะ ! (พรวดดดดด !!! อายาโตะ !!)
ยุย : ถะ- ถ้าเป็นคำขอบคุณก็ให้เลือดไปแล้วไง !
อายาโตะ : ยังไม่พอ
ยุย : มะ- ไม่ได้ ! ยังไงก็ไม่มีทางเด็ดขาด !
อายาโตะ : ชิ จะมาแสร้งทำตัวไร้เสียงสาอะไรกันเล่า
ยุย : นั่นไม่ใช่ปัญหาสักหน่อย !
ยุย : (โธ่เอ้ย จะไม่ประมาทให้ฉวยโอกาสได้อีกแล้ว !)
DARK 06
--- ฉาก : ห้องน้ำในบ้าน ---
ยุยกำลังอาบน้ำอยู่ยุย : อา ... น้ำร้อนกำลังดีเลย
ยุย : (เป็นห้องน้ำที่กว้างแล้วก็สวยจัง)
ยุย : (ฮึ ๆ รอเวลานี้มาตลอดเลยล่ะ)
*เสียงคนวิ่งมา*
ยุย : (...หือ ?)
*อายาโตะเปิดประตูออก*
อายาโตะ : โอ๊ะ ว่าแล้วเชียวต้องเข้าอยู่ ...
ยุยร้อง
ยุย : กรี๊ดดดดดดดดดดด !
แล้วปิดประตูดังปัง
(อายาโตะยังไม่ได้เข้าห้องแค่เปิดประตูแล้วพูดข้างนอกยุยเลยปิดประตูได้ เพราะงั้นเสียงอายาโตะเลยพูดอยู่นอกประตู)
อายาโตะ : อ๊ะ ยัยบ้า ! เปิดนะเฟ้ย !
ยุย : ไม่เปิดหรอก ! ตอนนี้ฉันกำลังใช้อยู่นะ อายาโตะคุงรอใช้ทีหลังสิ !
อายาโตะ : ยัยบ้า เพราะรู้ก็เลยมาไงเล่า
ยุย : เอ๋ !? (ประกาสกันโต้ง ๆ เลยเหรอว่ามาแอบดู !? โชคดีที่ยังไม่ได้ถอดเสื้อผ้าออกหมด)
อายาโตะ : ไม่ต้องระวังตัวกันขนาดนั้นก็ได้ เอาของดีมาให้เชียวนะ
ยุย : ของดี ?
อายาโตะ : ใช่ ฮะ ๆ มันอะไรนะ ? ที่เหมือนเกลืออาบน้ำล่ะมั้ง ?
ยุย : เกลืออาบน้ำ ? (ที่เทลงอ่างแล้วแช่ตัว)
อายาโตะ : ใช่ มันจะทำให้รู้สึกดียิ่ง ๆ ขึ้นด้วยนะ
ยุย : ทะ- ทำไมอายาโตะคุงถึงเอาให้ของแบบนั้นมาให้กับฉันล่ะ ?
ยุย : (อย่างที่คิดเลย หรือว่าจะเป็นกับดักอะไรอีก ?)
อายาโตะ : เธอหมู่นี้เหนื่อย ๆ ใช่มั้ยล่ะ ? เพราะฉันดูดเลือดมาเยอะ
ยุย : เอ๊ะ ?
อายาโตะ : ก็ค่อย ๆ แช่น้ำไป ... อ่า มันว่าไงนะ ? Chi no Kouka ? เอ่อ ... Kekou ?
(อายาโตะไม่แม่นภาษาทั้งคันจิทั้งอังกฤษเลยชอบพูดผิดประจำ)
ยุย : ... อัตราการไหลเวียนของเลือด (Kekkou) ?
อายาโตะ : อะ นั่นแหละ ๆ ใช้มันให้ดี ๆ เป็นน้ำใจจากฉันคนนี้เชียวนะ
ยุย : อายาโตะคุง ...
ตรงนี้เป็นตัวเลือก
1. やっぱり怪しい (น่าสงสัยจริง ๆ ด้วย)
2. 使わせてもらうね (ขอรับมาใช้ก็แล้วกันนะ)
ถ้าเลือก やっぱり怪しい (น่าสงสัยจริง ๆ ด้วย)
ยุย : (อายาโตะคุงพูดว่าน้ำใจแบบนั้นเนี่ย ... มันน่าสงสัยจริง ๆ ด้วยสิ)
อายาโตะ : ดีใจใช่มั้ยล่ะ ?
ยุย : อะ-อื้ม แต่ว่าตอนนี้ฉันใส่อันอื่นลงไปแล้ว ... เพราะงั้นจะใช้อันที่ให้คราวหน้าแล้วกันนะ
อายาโตะ : ก็บอกว่าไม่เป็นไรไงเล่า ถึงจะผสมลงไปก็ไม่มีปัญหาหรอกน่า
อายาโตะ : มันต้องได้ผลดีแน่ ๆ เลย ลองใช้ดูเลยสิ นะ ?
ยุย : อื้ม ... (ถ้ามันได้ผลดีจริง ๆ ปฏิเสธไปก็อาจจะไม่ดีก็ได้นี่นะ ?)
ยุย : งั้น จะลงเทผสมลงไปผสมดูก็แล้วกันนะ
อายาโตะ : ต้องแบบนั้นสิ !
อายาโตะ : ดีใจใช่มั้ยล่ะ ?
ยุย : อะ-อื้ม แต่ว่าตอนนี้ฉันใส่อันอื่นลงไปแล้ว ... เพราะงั้นจะใช้อันที่ให้คราวหน้าแล้วกันนะ
อายาโตะ : ก็บอกว่าไม่เป็นไรไงเล่า ถึงจะผสมลงไปก็ไม่มีปัญหาหรอกน่า
อายาโตะ : มันต้องได้ผลดีแน่ ๆ เลย ลองใช้ดูเลยสิ นะ ?
ยุย : อื้ม ... (ถ้ามันได้ผลดีจริง ๆ ปฏิเสธไปก็อาจจะไม่ดีก็ได้นี่นะ ?)
ยุย : งั้น จะลงเทผสมลงไปผสมดูก็แล้วกันนะ
อายาโตะ : ต้องแบบนั้นสิ !
ถ้าเลือก 使わせてもらうね (ขอรับมาใช้ก็แล้วกันนะ)
ยุย : งั้น ขอใช้ก็แล้วกัน ขอบคุณนะ อายาโตะคุง
ยุย : (เป็นห่วงเรื่องร่างกายของฉันด้วย แปลกจังเลย ... แต่ว่า ดีใจจัง)
อายาโตะ : ฮะ ๆ งั้นก็ ...ยุย : (เป็นห่วงเรื่องร่างกายของฉันด้วย แปลกจังเลย ... แต่ว่า ดีใจจัง)
---ต่อ---
ยุย : อ๊า แต่ว่าเข้ามาไม่ได้นะ ! ถ้าจะให้ล่ะก็ ให้ผ่านบานประตูนะ !
อายาโตะ : ชิ ให้ตายสิ เข้าใจแล้ว ๆ
อายาโตะ : เอ้า แง้มประตูซะสิ
ยุย : อะ- อื้ม ..
ยุยแง้มประตูแล้วอายาโตะยื่นให้
อายาโตะ : เอ้า
ยุย : ขะ ขอบคุณนะ
*ยุยปิดประตู*
ยุย : (รู้สึกเหมือนยามากกว่าเกลืออาบน้ำอีกนะ)
ยุย : อ่า แต่ว่ากลิ่นหอมจัง ...
อายาโตะ : ใช่มั้ยล่ะ ? รีบ ๆ เทลงไปในอ่างสิ
ยุย : อื้ม (ยังไงก็ก่อนอื่น ... เทลงไปก่อนดีกว่า)
*เสียงเทเกลือลงอ่าง*
*อยู่มีควันปรากฏขึ้นมา*
ยุย : ว้าย ... ! (ควันขึ้นมาเยอะเลย ... !)
ยุย : แค่ก ๆ ! *ยุยสำลัก*
อายาโตะ : ฮะ ๆ
ยุย : (ว่าแล้วเชียว ... หลอกกันสินะ ? หัวมันหมุนไปหมดเลย )
*ยุยหมดสติไป*
*ยุยรู้สึกตัวขึ้นมา*
อายาโตะ : โอ๊ะ ... ไง ฟื้นแล้วเหรอ ?
ยุย : อายาโตะ ... คุง ? (นี่มัน ... เตียงของฉัน ? ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...)
ยุยคิด
ยุย : (ร่างกายมันหนัก ... จะอ้าปากพูดก็ ... รู้สึกลำบากจัง ...)
อายาโตะ : ร่างกายไม่มีอิสระเลยสินะ ? มันรู้สึกยังไงเหรอ ?
ยุย : ร้ ... อน ... (มันร้อน ... มึน ๆหัว ... เหมือนอาการเมาเหล้า ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ ?)
อายาโตะ : ฮะ ๆ ก็นั่นสินะ
อายาโตะ : ซาบซึ้งใจด้วยล่ะ ? เธอที่นอนแผ่อยู่ในอ่าง ท่านอายาโตะคนนี้อุตส่าห์อุ้มมาเชียวนะ
ยุย : (นอนแผ่ ... ? เป็นอย่าง ... นั้นเหรอ ?)
อายาโตะ : ฮะ ๆ หน้าร้อนไปหมดเลยนะ ? *เอามือจับหน้ายุย*
ยุย : อ่า ...
อายาโตะ : หือ ?
ยุย : ... มือของอายาโตะคุง ... เย็นดี ... รู้สึกดีจัง
อายาโตะ : ... อะ ... (อายาโตะตกใจ)
อายาโตะ : ... ถ้างั้น จะให้ฉันสัมผัสให้มากกว่านี้มั้ยล่ะ ?
อายาโตะ : ... เธออยากให้สัมผัสตรงไหนล่ะ ? แค่วันนี้เท่านั้น ฉันจะทำตามที่เธอต้องการให้
ยุย : ตรงไหน ... ?
อายาโตะ : ใช่ ... ตรงไหนที่ร้อนล่ะ ?
ยุย : ... แก้ม ที่แก้มมันร้อน ...
อายาโตะ : ชิ อะไรกันหน้าหรอกเหรอ น่าเบื่อชะมัด
อายาโตะ : เอ้าช่างเถอะ หน้าสินะ ?
---*จุ๊บ*
*อายาโตะจุ๊บที่แก้ม*
ยุย : อา... (ริมฝีปากของอายาโตะคุง ... ที่ตรงแก้ม)
อายาโตะ : ร้อน ! ร้อนเกินไปแล้วมั้งเนี่ย ... *จุ๊บ*
ยุย : (รู้สึกเย็นเฉียบเลย ...)
อายาโตะ : อะไรกัน ? รู้สึกดีงั้นเหรอ ?
ยุย : อื้ม ...
อายาโตะ : ... เยี่ยมเลย เธอในตอนนี้ ไร้การป้องกัน ทำหน้าเคลิ้ม ๆ อยู่อีกด้วย
อายาโตะ : แบบนี้ก็ไม่เลวเหมือนกันนะ ... มันปลุกเร้ากันดีชะมัด ... *จุ๊บ*
อายาโตะ : *ฮ่า* ... กลิ่นของเธอก็เหมือนกัน ... ได้กลิ่นหวานหอมกว่าทุกทีเลยนะ ?
อายาโตะ : ... *ฮ่า*
อายาโตะ : โธ่เว้ย ทนไม่ไหวแล้ว คงได้นะ ? ชิชินาชิ
ยุย : เอ๊ะ
*กัด + ดูดเลือด*
อายาโตะ : ... หวาน ...
ยุย : (ไม่เจ็บ ... เหมือนทุกครั้ง ยิ่งไปกว่านั้นก็ยังร้อน ... รู้สึกดีจัง ...)
ยุย : ...
อายาโตะ : อื๋อ ?
*เสียงยุยหลับ*
อายาโตะ : แงะ ในสถานการณ์แบบนี้ยังจะหลับได้อีกเรอะ !?
อายาโตะ : เรื่องสนุก ๆ มันหลังจากนี้ไปต่างหากเล่า ! เฮ้ ตื่นขึ้นมา ชิชินาชิ !
*เสียงยุยหลับ*
อายาโตะ : หนอย เดี๋ยวก็เล่นงานซะเลย ยัยนี่ !
*เสียงยุยหลับ*
อายาโตะ : ชิ ช่างเถอะ วันนี้จะทนให้แล้วกัน
อายาโตะ : เพราะว่าเธอที่ไม่มีรีแอ็คชั่นอะไรเลย มันน่าเบื่อนี่น่า
อายาโตะ : เพราะงั้น ... ตอนที่ฉันทำร้องไห้ให้เต็มที่เลยล่ะ ฉันรอคอยที่จะดูอยู่นะ ?
DARK 07
เริ่มมาจะฉากมืด ๆ มีเสียงโซ่
อายาโตะ : ... ฮึบ ดีล่ะ ฮะ ๆ
ยุย : (เสียงของอายาโตะ ... คุง ?)อายาโตะ : นี่ ตื่นสิ
---เพี๊ยะ !!
*ตบหน้ายุย*
อายาโตะ : ก็บอกว่าให้ตื่นไงเล่า !
---เพี๊ยะ !!
ยุย : เจ็บ ... เจ็บนะ อายาโตะคุง ...
*ยุยลืมตาขึ้นมา*
--- ฉาก : ห้องสันทนาการ ---
อายาโตะ : ลืมตาได้แล้วเรอะ ?
ยุย : เอ๊ะ ... อะไร ?
ยุย : เอ๊ะ ... ? *มีเสียงโซ่*
อายาโตะ : ฮะ ๆ
ยุย : (นี่มัน ... อะไรกัน ... แขนถูกรัดไว้ด้วยโซ่ ...)
ยุย : อุ ... ! อะ- อายาโตะคุง !? ไม่นะ นี่มันอะไร ... !
ยุย : (ร่างกายถูกมัดติดไว้กับอะไรสักอย่าง ! ที่นี่ ... ห้องสันทนาการ ?)
อายาโตะ : เป็นฉากที่ดีชะมัด ฮะ ๆ
อายาโตะ : คืนนี้ ... ประสาทมันตื่นตัวจนนอนไม่หลับเลย อยู่เป็นเพื่อนเล่นกันหน่อยสิ
ยุย : ปะ-เป็นเพื่อนเล่นเหรอ ... ก่อนหน้านั้น เอาโซ่นี้ออกให้ก่อนสิ ... !
อายาโตะ : ยัยบ้า เพราะจำเป็นกับการละเล่นของฉันคนนี้ ถึงได้อุตส่าห์มัดเอาไว้ไงเล่า ?
ยุย : การละเล่น ... ?
อายาโตะ : ใช่ ... แบบนี้ไงล่ะ !
---ฟิ้ว !
*เสียงปาลูกดอก*
ยุยกรีดร้องแล้วคิด (เมื่อกี้ที่ผ่านหน้าไปนั่น ... ลูกดอก !?)
*อายาโตะเดินเข้ามาใกล้*
อายาโตะ : ตอนนี้เธอเป็นกระดานลูกดอกนะ
อายาโตะ : ฮะ ๆ บังคับได้แม่นมาก สมกับเป็นฉันจริง ๆ
อายาโตะ : ในที่สุดก็มีเลือดไหลออกมา จากรอยที่ลูกดอกเฉียดไป ... *ดูดเลือด*
ยุย : ... อุก...
อายาโตะ : ... *ฮ่า* ถ้าไหลออกมาเกินไป จะตามเช็ดเลือดออกจะลำบากไปหน่อยนะ
*อายาโตะเดินกลับไปจุด*
อายาโตะ : เอ้า คราวนี้จะเล็งตรงไหนดีนะ ?
ยุย : อย่านะ ... ทำไมถึงทำเรื่องแบบนี้ ...
ยุย : (ถึงปกติจะคอยแกล้งอยู่ตลอดก็เถอะ ... แต่คืนนี้รู้สึกเหมือนบรรยากาศมันต่างออกไปเลย...)
ยุย : (อากาศที่อยู่รอบ ๆ ตัวอายาโตะคุง ... พอเข้ามาใกล้ ๆ แล้ว รู้สึกหายใจลำบาก)
อายาโตะ : เป็นอะไรไป ? นั่นสินะ ... ? ฮึบ ...
---ฟุ่บ !
*เสียงปาลูกดอก*
ยุยกรีดร้อง
อายาโตะ : ฮะ ๆ เพราะว่าอยากเห็นหน้าแบบนั้นของเธอไง
ยุย : (อายาโตะคุง ... ทำหน้าเอาจริงอยู่ ไม่เหมือนทุกที เหมือนกับว่ารู้สึกได้ถึงความกระหายเลย)
อายาโตะ : ถ้าอยากให้ยกโทษให้ละก็ ร้องขอชีวิตซะสิ
ยุย : เอ๊ะ ... ?
อายาโตะ : "จะให้เลือดของฉันเท่าที่ต้องการเลย เพราะงั้นกรุณาไว้ชีวิตด้วยเถอะค่ะ " น่ะนะ
อายาโตะ : อ่า ... ไม่สิ ... ? แบบนั้นมันก็น่าเบื่อแย่เลย
อายาโตะ : บางทีเธอลองขอดูบ้างสิ ว่า "กรุณาดูดเลือดของฉันแล้วทำให้รู้สึกดีด้วยเถอะค่ะ" ฮะๆ นี่ดีกว่านะ
ยุย : ทะ- ทำให้รู้สึกดีเหรอ ... เรื่องแบบนั้น ...
อายาโตะ : ถ้าบอกว่าไม่ล่ะก็ ก็แค่เฉือนร่างกายของเธอด้วยเจ้านี่ก็เท่านั้นเองนะ
ยุย : ... !
ตรงนี้เป็นตัวเลือก
1. やれるもんなら (ถ้าอยากทำนักล่ะก็)
2. 言う通りにする (จะพูดตามนั้น)
ถ้าเลือก やれるもんなら (ถ้าอยากทำนักล่ะก็)
ยุย : ... ถ้าอยากทำนักก็ละก็ ลองทำดูสิ
ยุย : (อ่าว ?)
อายาโตะ : ... หา ?
ยุย : ถ้าเฉือนแล้ว ... ไม่กลัวเลือดไหลออกมาอย่างเสียเปล่าล่ะก็เชิญเลย
อายาโตะ : ว่าไงนะ ?
ยุย : (อ่าว ?)
อายาโตะ : ... หา ?
ยุย : ถ้าเฉือนแล้ว ... ไม่กลัวเลือดไหลออกมาอย่างเสียเปล่าล่ะก็เชิญเลย
อายาโตะ : ว่าไงนะ ?
ยุย : คุณน่ะติดใจในเลือดของฉันไม่ใช่เหรอ ?
ยุย : ถ้าทำร้ายร่างกายของฉันจนเกินจำเป็นแล้ว เลือดที่คุณชอบก็จะไหลออกมาอย่างเสียเปล่า
ยุย : และถ้าฆ่าฉันทิ้ง เลือดนี้ก็จะไม่มีทางเป็นของคุณอีกเป็นครั้งที่สองด้วย
อายาโตะ : นี่เธอ ... !
ยุย : ถ้าเห็นว่าเรื่องนั้นมันดีแล้ว ... ก็เชิญทำตามใจชอบเลย
ยุย : (ทำไม ... ฉันถึงทำเรื่องแบบนี้ ... ! )
อายาโตะ : พูดได้ดีนี่ ถ้างั้นฉันจะตามที่เธอปรารถนาให้เอง !!
ยุย : ถ้าทำร้ายร่างกายของฉันจนเกินจำเป็นแล้ว เลือดที่คุณชอบก็จะไหลออกมาอย่างเสียเปล่า
ยุย : และถ้าฆ่าฉันทิ้ง เลือดนี้ก็จะไม่มีทางเป็นของคุณอีกเป็นครั้งที่สองด้วย
อายาโตะ : นี่เธอ ... !
ยุย : ถ้าเห็นว่าเรื่องนั้นมันดีแล้ว ... ก็เชิญทำตามใจชอบเลย
ยุย : (ทำไม ... ฉันถึงทำเรื่องแบบนี้ ... ! )
อายาโตะ : พูดได้ดีนี่ ถ้างั้นฉันจะตามที่เธอปรารถนาให้เอง !!
[+S]
ถ้าเลือก 言う通りにする (จะพูดตามนั้น)
ยุย : เข้าใจแล้ว ... ฉันจะพูดตามนั้น
อายาโตะ : หืม ? ซื่อตรงดีนี่ อายาโตะ : ถ้างั้น ... เอ้า เธอเรียกร้องมาสิ ไหนลองพูดว่าอยากได้เขี้ยวของฉันดูสิ
ยุย : ...
ยุย : ฉัน- เลือด ... ของฉัน ...
อายาโตะ : ... เลือด ? ทำไม ? ถ้าไม่พูดจนจบไม่ยกโทษให้หรอกนะ
ยุย : เลือด ...
ยุย : (มะ- มันน่าอายอย่างที่คิดเลย พูดไม่ได้ ... !)
อายาโตะ : ...
อายาโตะ : หมดเวลาแล้ว
ยุย : เอ๊ะ ?
[+M]
---ต่อ---
อายาโตะ : จะแทงลงไปที่หัวใจนั่นให้เต็มแรงเลย ... !
---ฟุ่บ !
*เสียงปาลูกดอก*
ยุยคิดในตอนที่ลูกดอกลอยมา (ลูกดอกมัน ... ตรงมาที่กลางหน้าอกของฉัน ... !)
ยุย : ไม่น๊าาาาา !!
*ภาพมืด มีเสียงจับ*
ยุย : (มะ ... ไม่โดนเหรอ ... ?)
อายาโตะ : ขอบคุณความใจกว้างของฉันซะสิ
ยุยตกใจและคิด
(ก่อนหน้าที่ลูกดอกจะแทงเข้าที่หัวใจ อายาโตะคุงช่วยหยุดเอาไว้ให้เหรอ...? มะ- มาอยู่ใกล้ขนาดนี้ตอนไหนกัน?)
ยุย : ... อะ ...
ยุย : (สะ- เสียงมันไม่ออกมา ... ร่างกายมันสั่นไปหมด ... หยุดไม่ได้เลย)
อายาโตะ : ดีมาก ... ทนแทบไม่ไหวเลย ... สภาพสีหน้าของเธอที่ตัวสั่นเพราะกลัวความตายนั่น
อายาโตะ : วันนี้จะยกให้เพราะเห็นแก่สภาพแบบนั้นแล้วกัน
*อายาโตะจับคางยุยเงยขึ้นมา*
ยุย : (จะ ... เจ็บ มือของอายาโตะคุงที่จับคาง ... พลังเยอะกว่าปกติ ... !)
อายาโตะ : อ่า โทษที เจ็บเหรอ ? คืนวันพระจันทร์เต็มดวงทีไรคุมระดับแรงไม่ค่อยได้ทุกทีเลย ฮะ ๆ
อายาโตะ : รู้รึเปล่า ? ว่าคืนวันพระจันทร์เต็มดวงพลังของแวมไพร์จะแข็งแกร่งที่สุดนะ
อายาโตะ : และในส่วนนั้น แรงกระตุ้นความอยากดูดเลือดมันก็รุนแรงขึ้นด้วย
ยุย : (เอ๊ะ ...)
อายาโตะ : ... *จุ๊บ*
ยุย : อื้ม...
ยุย : (ระ ... ริมฝีปาก ... ถูกกัด ...!)
อายาโตะ : ... เธอในวันนี้ดีจริง ๆ ด้วย ทำสีหน้าที่ทำเอาฉันทนไม่ไหวเลยล่ะ ... *ดูดเลือดจากปาก*
อายาโตะ : ขนาดที่คิดว่าไม่อยากจะพลาดดูไปสักแบบเลยล่ะ .. *ดูดเลือดจากปาก*
ยุย : ... *ฮ่า*
อายาโตะ : ... *ฮ่า* ว่าแล้วเชียว เลือดของเธอเนี่ยพิเศษจริง ๆ ด้วย ...
อายาโตะ : เหมือนกับว่าพลังมันเพิ่มมากยิ่ง ๆ ขึ้นเลยล่ะ ฮึ ๆ สุดยอด ... !
*ดูดเลือดจากปาก*
อายาโตะ : แย่แล้ว หยุดไม่ได้แล้ว ... ! อื้ม ... *ดูดเลือดจากปาก*
Keyword selection
ราวกับไม่ใช่แค่ดูดเลือดที่ไหลออกมาจากปากเพียงแค่หยดเดียว
แต่ริมฝีปากปากซ้อนทับกัน ลึกลงไป ๆ ขนาดที่หายใจไม่ได้เลย
นั่นไม่ใช่จูบหรอก
สำหรับอายาโตะคุงแล้ว, ก็แค่กินอาหาร [ただの食事]เหมือนปกติเท่านั้น
เป็นการดูดเลือด
ทั้งที่ต้องคิดเช่นนั้นแท้ ๆ
มันช่วยไม่ได้ ที่ อาการเสียความรู้สึก [喪失感] จะเข้าจู่โจมใส่ฉัน
จูบแรกของฉัน
เหมือนกับเหล็ก ... มี รสเลือด [血の味]อยู่ด้วย
DARK 08
ยุย : (ครั้งที่แล้ว ... ทั้งปากทั้งลิ้นถูกกัดจนเจ็บขนาดนั้นแท้ ๆ ...)
ยุย : (แต่คราวนี้ ... ไม่เจ็บเลย เป็นแบบธรรมดา ... จูบที่เหมือนกับคนที่คบกัน ... เค้าทำกัน)
ยุย : (ทำไมถึงทำแบบนี้ ...)
อายาโตะ : ... *ฮ่า* ... ฮึ ๆ อะไรกัน รู้สึกดีเหรอ ? ทำหน้าตาเคลิ้มอยู่แน่ะ ?
ยุย : ไม่ ... ได้ ... อืมม ...
อายาโตะ : ชอบแบบนี้ใช่มั้ยล่ะ ? ... *จูบ* ... อย่าปิดบังเลยน่า
ยุย : (ต่างจากตอนที่ดูดเลือดเลย อ่อนโยน ราวกับกำลังค้นหา ... หัวมันเบาหวิวไปหมดแล้ว ...)
ยุย : อะ... อะไร !?
อายาโตะ : ฮึ ๆ นี่ ชิชินาชิ
อายาโตะ : แค่จูบเท่านั้นก็ออกอาการขนาดนั้นแล้วก็หมายความว่า ... เธอเป็น "สาวบริสุทธิ์" สินะ ?
ยุย : อะ... !
*จูบ*
ยุย : อะ...อย่า ! อะ- อะไร ...!? (ประมาณอายาโตะลูบไล้ไม่ก็แกะกระดุม ฮ่าๆ)
อายาโตะ : อะไรน่ะเหรอ ... ก็แน่อยู่แล้วนี่ ? ก็จะ"ทำ"ไงเล่า
ยุย : ...!
อายาโตะ : ไม่คิดว่าเป็นเกียรติหน่อยเหรอ ? ที่ฉันจะเป็นคนขอรับครั้งแรกไปน่ะ ...*จูบ*
ยุย : ยะ...อย่านะ... !
*เสียงเปิดประตู*
อายาโตะ : อ๊ะ !?
เรย์จิ : ...ขออภัย ดูเหมือนจะเข้ามาขัดจังหวะซะแล้วสินะ
ยุย : คุณเรย์จิ ...!
ยุย : (รอดแล้วเรา !)
อายาโตะ : เฮ้ย ! เจ้าแว่นหงำเหงือก ! นายดันขัดตอนกำลังจังหวะดี ๆ ซะได้ !
เรย์จิ : ถ้าไม่อยากถูกขัดจังหวะล่ะก็ขอเชิญไปทำที่ห้องตัวเองครับ ที่นี่เป็นสถานที่สาธารณะนะครับ
เรย์จิ : ผมแค่มาเอาของเท่านั้น ขอเชิญต่อกันตามสบาย
ยุย : อะ- อะไรกัน...!
เรย์จิ : แล้วก็ คราวหน้าถ้าเรียก "เจ้าแว่นหงำเหงือก" อีกครั้งล่ะก็ ผมจะเอาคีมเผาไฟลนปากนั้นของคุณให้พูดไม่ได้อีกเป็นครั้งที่สองเลยนะครับ
อายาโตะ : ... (อายาโตะโต้กลับไม่ได้)
เรย์จิ : เป็นอะไรไปครับ ? ไม่ต้องสนใจผมหรอก เชิญตามสบายเลย
อายาโตะ : ... ชิ เฮ่อออ ! หมดอารมณ์แล้ว กลับล่ะ
เรย์จิ : โอ้ งั้นเหรอครับ
ยุย : (ยะ-ยังไงก็ตาม...ดูเหมือนจะรอดแล้วสินะ ?)
ยุย : (หรือว่า ... คุณเรย์จิจะมาช่วยรึเปล่านะ ?)
อายาโตะ : อย่าคิดว่าจะจบแค่นี้นะ ?
ยุย : ...!
อายาโตะ : ครั้งแรกของเธอน่ะ ฉันจะเป็นคนชิงมันมาให้หมดเลย เตรียมตัวไว้ให้ดีล่ะ
Keyword selection
หลังจากกระซิบแบบนั้น ระหว่างที่จ้องมองแผ่นหลังเดินจากไป
ฉันยังคงมี รสจูบ [キスの余韻] หลงเหลืออยู่ตรงที่นิ้วที่แตะที่ริมฝีปากเลย
อายาโตะคุง ทำไมถึงทำเรื่องแบบนี้กันนะ ?
คำตอบมันชัดเจนอยู่แล้ว เพราะมันสนุกไงล่ะ
ฉันจะเป็นคนชิง ครั้งแรก [ハジメテ] ของเธอ มาให้หมดเลย
ทั้งหมดก็เพื่อ ความสำราญของเขา [彼の快楽] เท่านั้น
ตรงนั้นน่ะไม่มีอะไรที่เหมือนกับความรักหรอก
ตรงนี้เป็นตัวเลือก
อายาโตะ : ยิ่งไปกว่านั่นนะ
ยุย : เอ๊ะ ?
อายาโตะ : ฉันน่ะ ...
อายาโตะ : อยากจะชิมรสของทางนี้มากกว่าอีกนะ ?
[+M]
---ต่อ---
--- ฉาก : โถงบันไดที่โรงเรียน ---
ยุย : เฮ่อ ...
ยุย : (วิ่งหนีอายาโตะคุงอีกซะแล้วสิ...)
ยุย : (เรื่องที่ห้องสันทนาการคราวก่อนก็รู้สึกเข้าหน้าอายาโตะคุงไม่ติดเลย)
ยุย : (ที่จริงแล้วจูบแบบนั้นน่ะต้องไม่นับสิ)
ยุย : (ก็รู้นะว่าไม่ควรใส่ใจ)
อายาโตะ : เฮ้ !
ยุย : ว้าย !
*อายาโตะจับยุย*
ยุย : อะ- อายาโตะคุง ...!
อายาโตะ : จะหนีทำไมกันล่ะ ?
ยุย : ไม่ได้จะหนีนะ ...
อายาโตะ : หนีอยู่ไม่ใช่เหรอ ! ช่วงนี้หลบหน้าฉันตลอดเลยใช่มั้ย ?
ยุย : ...
อายาโตะ : คิดจะทำอะไรกัน ? หา ?
ยุย : ... อึก ... (ยุยพูดไม่ออก)
ยุย : ... อย่านะ !
*ยุยผลักอายาโตะ*
อายาโตะ : อะ !? (อายาโตะตกใจ)
ยุย : ขะ- ขอโทษนะ ! อายาโตะคุง !
*ยุยวิ่งหนี*
อายาโตะ : เฮ้ เดี๋ยวเซ่ !! อย่าหนีนะ !
อายาโตะ : ให้ตายสิ อะไรของยัยนั่นกัน ...!
--- ฉาก : ห้องเก็บของ ---
ยุย : (เฮ่อ ... คงต้องซ่อนตัวอยุ่ในที่แบบนี้ไปก่อนแล้วล่ะมั้ง)
ยุย : (จะที่บ้านหรือที่โรงเรียนก็อยู่ด้วยกันซะด้วยสิ จะหนีไปเรื่อย ๆ ก็ไม่ได้แท้ ๆ ...)
*อยู่ ๆ อายาโตะก็ปรากฏตัวมา*
ยุย : ...เอ๊ะ !?
อายาโตะ : คิดจะเล่นซ่อนแอบรึไง ? ฮะ ๆ ถ้าแบบนั้นล่ะก็ฉันคนนี้ไม่แพ้แน่ ?
*อายาโตะเดินเข้ามาใกล้*
ตรงนี้เป็นตัวเลือก
อายาโตะ : หา ? จิตใจของผู้หญิงเหรอ ?
ยุย : ใช่แล้ว
ยุย : ทำไมฉันถึงต้องหนีอายาโตะคุงด้วยน่ะเหรอ ... ไม่มีเรื่องที่เอะใจนึกออกเลยจริง ๆ เหรอ ?
อายาโตะ : เรื่องที่เอะใจนึกออก ?
ยุย : (อ่าว ? ตะ- ตายแล้ว ... แบบนี้เหตุผลที่หนีก็แตกกันพอดีสิ ... !)
ยุย : (ฉันนี่มันบ้าที่สุดเลย!)
[+S]
---ต่อ---
ยุย : (อุ ... ว่าแล้วเชียวพอมองหน้าอายาโตะคุงเมื่อไหร่ ... ก็นึกเรื่องนั้นออกทันทีเลย)
อายาโตะ : ... (อายาโตะจ้องหน้าอยู่)
ยุย : (ขอร้องล่ะ อายาโตะคุง ... อย่ามองฉันสิ ...!)
อายาโตะ : นี่เธอ ...
*อายาโตะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ*
ยุย : ว้าย ...
ยุย : (นะ- หน้าใกล้ไปแล้ว ... !)
อายาโตะ : ฮะฮ่า อย่างนี้นี่เอง
ยุย : อะ อะไรล่ะ !?
อายาโตะ : ฮึ ๆ หน้าแดงหมดแล้วนะ ? ความแตกหมดแล้วล่ะ
ยุย : มะ ไม่นะ อย่าจับนะ ... !
อายาโตะ : สาเหตุคือไอ้นี่สินะ ?
*จูบ*
ยุย : อะ ... !
ยุย : (ขะ- ข้าง ๆ ริมฝีปากเลย)
อายาโตะ : เฮะ ๆ เมื่อกี้ตั้งใจให้พลาดไปล่ะ ?
ยุย : อายาโตะคุง ..!
อายาโตะ : งั้นเหรอ นี่เธอ ตอนนั้นเป็น "จูบแรก" ล่ะสินะ
ยุย : ...!
ยุย : นะ- นั่นมัน .. แบบนั้นมันไม่ใช่จูบหรอกไม่ใช่หรอก ! มันแค่ดูดเลือดเท่านั้นเองไม่ใช่เหรอ!?
อายาโตะ : หืม ?
*อายาโตะผลักยุยล้ม*
ยุย : เจ็บ ...
อายาโตะ : ถ้างั้น ... คราวนี้จะชิงมาให้เรียบร้อยเลย
ยุย : เอ๊ะ ...
*จูบ*
อายาโตะ : อื้ม ..
ยุย : ...อุ...อื้ม
ยุย : (มะ ไม่นะ..!)
อายาโตะ : ...*ฮ่า*
ยุย : อย่านะ ... อุ ... อืมมม
อายาโตะ : *จูบ* ...อื้ม ..ยุย : เฮ่อ ...
ยุย : (วิ่งหนีอายาโตะคุงอีกซะแล้วสิ...)
ยุย : (เรื่องที่ห้องสันทนาการคราวก่อนก็รู้สึกเข้าหน้าอายาโตะคุงไม่ติดเลย)
ยุย : (ที่จริงแล้วจูบแบบนั้นน่ะต้องไม่นับสิ)
ยุย : (ก็รู้นะว่าไม่ควรใส่ใจ)
อายาโตะ : เฮ้ !
ยุย : ว้าย !
*อายาโตะจับยุย*
ยุย : อะ- อายาโตะคุง ...!
อายาโตะ : จะหนีทำไมกันล่ะ ?
ยุย : ไม่ได้จะหนีนะ ...
อายาโตะ : หนีอยู่ไม่ใช่เหรอ ! ช่วงนี้หลบหน้าฉันตลอดเลยใช่มั้ย ?
ยุย : ...
อายาโตะ : คิดจะทำอะไรกัน ? หา ?
ยุย : ... อึก ... (ยุยพูดไม่ออก)
ยุย : ... อย่านะ !
*ยุยผลักอายาโตะ*
อายาโตะ : อะ !? (อายาโตะตกใจ)
ยุย : ขะ- ขอโทษนะ ! อายาโตะคุง !
*ยุยวิ่งหนี*
อายาโตะ : เฮ้ เดี๋ยวเซ่ !! อย่าหนีนะ !
อายาโตะ : ให้ตายสิ อะไรของยัยนั่นกัน ...!
--- ฉาก : ห้องเก็บของ ---
ยุย : (เฮ่อ ... คงต้องซ่อนตัวอยุ่ในที่แบบนี้ไปก่อนแล้วล่ะมั้ง)
ยุย : (จะที่บ้านหรือที่โรงเรียนก็อยู่ด้วยกันซะด้วยสิ จะหนีไปเรื่อย ๆ ก็ไม่ได้แท้ ๆ ...)
*อยู่ ๆ อายาโตะก็ปรากฏตัวมา*
ยุย : ...เอ๊ะ !?
อายาโตะ : คิดจะเล่นซ่อนแอบรึไง ? ฮะ ๆ ถ้าแบบนั้นล่ะก็ฉันคนนี้ไม่แพ้แน่ ?
*อายาโตะเดินเข้ามาใกล้*
ตรงนี้เป็นตัวเลือก
1. ごめんなさい (ฉันขอโทษ)
2. 来ないで ! (อย่าเข้ามานะ!)
ถ้าเลือก ごめんなさい (ฉันขอโทษ)
ยุย : ขอโทษนะ ...
อายาโตะ : หา ? ทำไมถึงขอโทษล่ะ ?
ยุย : ...ก็ที่วิ่งหนีน่ะสิ
อายาโตะ : หืม ?
*อายาโตะผลักยุยติดผนัง*
ยุย : อะ..!
อายาโตะ : ถ้าจะขอโทษล่ะก็นะ มองตาฉันให้ดี ๆ สิ
ยุย : ... (ยุยหลบตาอยู่)
อายาโตะ : ก็บอกว่าให้มองไงล่ะ !
*อายาโตะจับหน้ายุยหัน*
ยุย : อ๊ะ ..!
อายาโตะ : ... (อายาโตะจ้องหน้าอยู่)
ยุย : (ทะ- ทำไงดีล่ะ หลบสายตาไปไหนไม่ได้ซะด้วยสิ)
อายาโตะ : หา ? ทำไมถึงขอโทษล่ะ ?
ยุย : ...ก็ที่วิ่งหนีน่ะสิ
อายาโตะ : หืม ?
*อายาโตะผลักยุยติดผนัง*
ยุย : อะ..!
อายาโตะ : ถ้าจะขอโทษล่ะก็นะ มองตาฉันให้ดี ๆ สิ
ยุย : ... (ยุยหลบตาอยู่)
อายาโตะ : ก็บอกว่าให้มองไงล่ะ !
*อายาโตะจับหน้ายุยหัน*
ยุย : อ๊ะ ..!
อายาโตะ : ... (อายาโตะจ้องหน้าอยู่)
ยุย : (ทะ- ทำไงดีล่ะ หลบสายตาไปไหนไม่ได้ซะด้วยสิ)
[+M]
ถ้าเลือก 来ないで ! (อย่าเข้ามานะ!)
ยุย : อย่าเข้ามาทางนี้นะ !
อายาโตะ : หะ ... ! อะไรล่ะนั่น ! นี่เธอเป็นอะไรของเธอกัน !?
ยุย : ไม่รู้รึไง ? ให้ตายสิ อายาโตะคุงเนี่ยไม่เข้าใจจิตใจของผู้หญิงเอาซะเลยนะอายาโตะ : หะ ... ! อะไรล่ะนั่น ! นี่เธอเป็นอะไรของเธอกัน !?
อายาโตะ : หา ? จิตใจของผู้หญิงเหรอ ?
ยุย : ใช่แล้ว
ยุย : ทำไมฉันถึงต้องหนีอายาโตะคุงด้วยน่ะเหรอ ... ไม่มีเรื่องที่เอะใจนึกออกเลยจริง ๆ เหรอ ?
อายาโตะ : เรื่องที่เอะใจนึกออก ?
ยุย : (อ่าว ? ตะ- ตายแล้ว ... แบบนี้เหตุผลที่หนีก็แตกกันพอดีสิ ... !)
ยุย : (ฉันนี่มันบ้าที่สุดเลย!)
[+S]
---ต่อ---
ยุย : (อุ ... ว่าแล้วเชียวพอมองหน้าอายาโตะคุงเมื่อไหร่ ... ก็นึกเรื่องนั้นออกทันทีเลย)
อายาโตะ : ... (อายาโตะจ้องหน้าอยู่)
ยุย : (ขอร้องล่ะ อายาโตะคุง ... อย่ามองฉันสิ ...!)
อายาโตะ : นี่เธอ ...
*อายาโตะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ*
ยุย : ว้าย ...
ยุย : (นะ- หน้าใกล้ไปแล้ว ... !)
อายาโตะ : ฮะฮ่า อย่างนี้นี่เอง
ยุย : อะ อะไรล่ะ !?
อายาโตะ : ฮึ ๆ หน้าแดงหมดแล้วนะ ? ความแตกหมดแล้วล่ะ
ยุย : มะ ไม่นะ อย่าจับนะ ... !
อายาโตะ : สาเหตุคือไอ้นี่สินะ ?
*จูบ*
ยุย : อะ ... !
ยุย : (ขะ- ข้าง ๆ ริมฝีปากเลย)
อายาโตะ : เฮะ ๆ เมื่อกี้ตั้งใจให้พลาดไปล่ะ ?
ยุย : อายาโตะคุง ..!
อายาโตะ : งั้นเหรอ นี่เธอ ตอนนั้นเป็น "จูบแรก" ล่ะสินะ
ยุย : ...!
ยุย : นะ- นั่นมัน .. แบบนั้นมันไม่ใช่จูบหรอกไม่ใช่หรอก ! มันแค่ดูดเลือดเท่านั้นเองไม่ใช่เหรอ!?
อายาโตะ : หืม ?
*อายาโตะผลักยุยล้ม*
ยุย : เจ็บ ...
อายาโตะ : ถ้างั้น ... คราวนี้จะชิงมาให้เรียบร้อยเลย
ยุย : เอ๊ะ ...
*จูบ*
อายาโตะ : อื้ม ..
ยุย : ...อุ...อื้ม
ยุย : (มะ ไม่นะ..!)
อายาโตะ : ...*ฮ่า*
ยุย : อย่านะ ... อุ ... อืมมม
ยุย : (ครั้งที่แล้ว ... ทั้งปากทั้งลิ้นถูกกัดจนเจ็บขนาดนั้นแท้ ๆ ...)
ยุย : (แต่คราวนี้ ... ไม่เจ็บเลย เป็นแบบธรรมดา ... จูบที่เหมือนกับคนที่คบกัน ... เค้าทำกัน)
ยุย : (ทำไมถึงทำแบบนี้ ...)
อายาโตะ : ... *ฮ่า* ... ฮึ ๆ อะไรกัน รู้สึกดีเหรอ ? ทำหน้าตาเคลิ้มอยู่แน่ะ ?
ยุย : ไม่ ... ได้ ... อืมม ...
อายาโตะ : ชอบแบบนี้ใช่มั้ยล่ะ ? ... *จูบ* ... อย่าปิดบังเลยน่า
ยุย : (ต่างจากตอนที่ดูดเลือดเลย อ่อนโยน ราวกับกำลังค้นหา ... หัวมันเบาหวิวไปหมดแล้ว ...)
ยุย : อะ... อะไร !?
อายาโตะ : ฮึ ๆ นี่ ชิชินาชิ
อายาโตะ : แค่จูบเท่านั้นก็ออกอาการขนาดนั้นแล้วก็หมายความว่า ... เธอเป็น "สาวบริสุทธิ์" สินะ ?
ยุย : อะ... !
*จูบ*
ยุย : อะ...อย่า ! อะ- อะไร ...!? (ประมาณอายาโตะลูบไล้ไม่ก็แกะกระดุม ฮ่าๆ)
อายาโตะ : อะไรน่ะเหรอ ... ก็แน่อยู่แล้วนี่ ? ก็จะ"ทำ"ไงเล่า
ยุย : ...!
อายาโตะ : ไม่คิดว่าเป็นเกียรติหน่อยเหรอ ? ที่ฉันจะเป็นคนขอรับครั้งแรกไปน่ะ ...*จูบ*
ยุย : ยะ...อย่านะ... !
*เสียงเปิดประตู*
อายาโตะ : อ๊ะ !?
เรย์จิ : ...ขออภัย ดูเหมือนจะเข้ามาขัดจังหวะซะแล้วสินะ
ยุย : คุณเรย์จิ ...!
ยุย : (รอดแล้วเรา !)
อายาโตะ : เฮ้ย ! เจ้าแว่นหงำเหงือก ! นายดันขัดตอนกำลังจังหวะดี ๆ ซะได้ !
เรย์จิ : ถ้าไม่อยากถูกขัดจังหวะล่ะก็ขอเชิญไปทำที่ห้องตัวเองครับ ที่นี่เป็นสถานที่สาธารณะนะครับ
เรย์จิ : ผมแค่มาเอาของเท่านั้น ขอเชิญต่อกันตามสบาย
ยุย : อะ- อะไรกัน...!
เรย์จิ : แล้วก็ คราวหน้าถ้าเรียก "เจ้าแว่นหงำเหงือก" อีกครั้งล่ะก็ ผมจะเอาคีมเผาไฟลนปากนั้นของคุณให้พูดไม่ได้อีกเป็นครั้งที่สองเลยนะครับ
อายาโตะ : ... (อายาโตะโต้กลับไม่ได้)
เรย์จิ : เป็นอะไรไปครับ ? ไม่ต้องสนใจผมหรอก เชิญตามสบายเลย
อายาโตะ : ... ชิ เฮ่อออ ! หมดอารมณ์แล้ว กลับล่ะ
เรย์จิ : โอ้ งั้นเหรอครับ
ยุย : (ยะ-ยังไงก็ตาม...ดูเหมือนจะรอดแล้วสินะ ?)
ยุย : (หรือว่า ... คุณเรย์จิจะมาช่วยรึเปล่านะ ?)
อายาโตะ : อย่าคิดว่าจะจบแค่นี้นะ ?
ยุย : ...!
อายาโตะ : ครั้งแรกของเธอน่ะ ฉันจะเป็นคนชิงมันมาให้หมดเลย เตรียมตัวไว้ให้ดีล่ะ
Keyword selection
หลังจากกระซิบแบบนั้น ระหว่างที่จ้องมองแผ่นหลังเดินจากไป
ฉันยังคงมี รสจูบ [キスの余韻] หลงเหลืออยู่ตรงที่นิ้วที่แตะที่ริมฝีปากเลย
อายาโตะคุง ทำไมถึงทำเรื่องแบบนี้กันนะ ?
คำตอบมันชัดเจนอยู่แล้ว เพราะมันสนุกไงล่ะ
ฉันจะเป็นคนชิง ครั้งแรก [ハジメテ] ของเธอ มาให้หมดเลย
ทั้งหมดก็เพื่อ ความสำราญของเขา [彼の快楽] เท่านั้น
ตรงนั้นน่ะไม่มีอะไรที่เหมือนกับความรักหรอก
.... ทันใดนั้นหน้าอกมันเจ็บขึ้นมา ฉันโอบกอดร่างกายตัวเองเอาไว้
DARK 09
--- ฉาก : บนระเบียง ---
ยุย : เฮ่อ ... ลมดีจังเลย ...
ยุย : (ตากลมแล้วจะเป็นหวัดมั้ยนะ ? แต่ว่ามองจากตรงนี้แล้วดาวสวยจังเลย...)
ยุย : (อย่างน้อย ก็จนกว่าโกโก้ร้อนนี้จะหายร้อน...คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง?)
*อายาโตะโผล่ออกมาด้านหลัง*
ยุยตกใจ
อายาโตะ : มาอยู่ในที่แบบนี้เองเหรอ
ยุย : อะ- อายาโตะคุง ...!
*ดมกลิ่น*
อายาโตะ : หือ ... รู้สึกได้กลิ่นอะไรหวาน ๆ
ยุย : อ๊ะ ... เพราะฉันทำโกโก้มาดื่มน่ะ
อายาโตะ : หืม ? อร่อยเหรอไอ้นั่นน่ะ ?
ยุย : (หว๋า อย่ามากระซิบที่ข้างหูสิ...!)
*ยุยสะบัดหนี*
อายาโตะ : โอ๊ะโอ๋ ...
ยุย : ละ- ลองชิมดูมั้ยล่ะ ?
ยุย : เฮ่อ ... ลมดีจังเลย ...
ยุย : (ตากลมแล้วจะเป็นหวัดมั้ยนะ ? แต่ว่ามองจากตรงนี้แล้วดาวสวยจังเลย...)
ยุย : (อย่างน้อย ก็จนกว่าโกโก้ร้อนนี้จะหายร้อน...คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง?)
*อายาโตะโผล่ออกมาด้านหลัง*
ยุยตกใจ
อายาโตะ : มาอยู่ในที่แบบนี้เองเหรอ
ยุย : อะ- อายาโตะคุง ...!
*ดมกลิ่น*
อายาโตะ : หือ ... รู้สึกได้กลิ่นอะไรหวาน ๆ
ยุย : อ๊ะ ... เพราะฉันทำโกโก้มาดื่มน่ะ
อายาโตะ : หืม ? อร่อยเหรอไอ้นั่นน่ะ ?
ยุย : (หว๋า อย่ามากระซิบที่ข้างหูสิ...!)
*ยุยสะบัดหนี*
อายาโตะ : โอ๊ะโอ๋ ...
ยุย : ละ- ลองชิมดูมั้ยล่ะ ?
ตรงนี้เป็นตัวเลือก
1. 飲ませてあげる (ยกให้ดื่ม)
2. カップを手渡す (ยื่นแก้วให้)
ถ้าเลือก 飲ませてあげる (ยกให้ดื่ม)
ยุย : เอ้า
อายาโตะ : เห ? อะไร ? จะให้ดื่มเหรอ ?
ยุย : เชิญเลย
อายาโตะ : ได้ ถ้าพูดถึงขนาดนั้นจะดื่มให้ เพียงแต่ ... ถ้ามันห่วยล่ะก็ ... คงเตรียมใจไว้แล้วนะ ?
อายาโตะ : ยกแก้วขึ้นมาอีกเซ่ ขึ้นมาอีก ... ดี
อายาโตะ : ...อึก *อายาโตะดื่ม*
อายาโตะ : แงะ หวานเจี๊ยบเลย ! ยังดื่มได้สบาย ๆ อีกนะ เธอเนี่ย !
ยุย : ...ฮึ่ม...
อายาโตะ : ถุด! อะ...เฮ้ ไม่เอาแล้ว !
ยุย : อาาา โธ่ ป้วนออกมาซะแล้ว ไม่กลืนลงไปให้ดี ๆ ไม่ได้นะ อายาโตะคุง
อายาโตะ : นี่เธอ ... ตั้งใจใช่มั้ย !
ยุย : ฮุ ๆ เอาคืนไงล่ะ
ยุย : (เอ๊! ถ้าทำแบบนี้ล่ะก็ มีหวังโดนเอาคืนเป็นสองเท่าแน่ ๆ เลย เผลอไปซะแล้วสิ ... )
อายาโตะ : ...ถ้างั้น ทางนี้เองก็มีเรื่องที่คิดไว้อยู่เหมือนกัน
อายาโตะ : เห ? อะไร ? จะให้ดื่มเหรอ ?
ยุย : เชิญเลย
อายาโตะ : ได้ ถ้าพูดถึงขนาดนั้นจะดื่มให้ เพียงแต่ ... ถ้ามันห่วยล่ะก็ ... คงเตรียมใจไว้แล้วนะ ?
อายาโตะ : ยกแก้วขึ้นมาอีกเซ่ ขึ้นมาอีก ... ดี
อายาโตะ : ...อึก *อายาโตะดื่ม*
อายาโตะ : แงะ หวานเจี๊ยบเลย ! ยังดื่มได้สบาย ๆ อีกนะ เธอเนี่ย !
ยุย : ...ฮึ่ม...
อายาโตะ : ถุด! อะ...เฮ้ ไม่เอาแล้ว !
ยุย : อาาา โธ่ ป้วนออกมาซะแล้ว ไม่กลืนลงไปให้ดี ๆ ไม่ได้นะ อายาโตะคุง
อายาโตะ : นี่เธอ ... ตั้งใจใช่มั้ย !
ยุย : ฮุ ๆ เอาคืนไงล่ะ
ยุย : (เอ๊! ถ้าทำแบบนี้ล่ะก็ มีหวังโดนเอาคืนเป็นสองเท่าแน่ ๆ เลย เผลอไปซะแล้วสิ ... )
อายาโตะ : ...ถ้างั้น ทางนี้เองก็มีเรื่องที่คิดไว้อยู่เหมือนกัน
[+S]
ถ้าเลือก カップを手渡す (ยื่นแก้วให้)
ยุย : แค่อึกเดียวนะ เอ้า
อายาโตะ : ...
ยุย : (อ่าว ? ไม่รับแก้วไป ... ไม่อยากกินหรอกเหรอ ?)อายาโตะ : ...
อายาโตะ : ยิ่งไปกว่านั่นนะ
ยุย : เอ๊ะ ?
อายาโตะ : ฉันน่ะ ...
อายาโตะ : อยากจะชิมรสของทางนี้มากกว่าอีกนะ ?
[+M]
---ต่อ---
*เทโกโก้ใส่ยุย*
ยุย : ว้าย ..!
อายาโตะ : อ๊า โทษที มือมันลื่นน่ะ ฮะ ๆ สงสัยต้องเปลี่ยนชุดซะแล้วสินะ
ยุย : จงใจชัด ๆ เลยนี่ ...!
อายาโตะ : ถอดซะ
ยุย : เอ๋ ... !?
อายาโตะ : เดี๋ยวก็เป็นคราบหรอกนะ ? จะดีเหรอ ?
ยุย : งะ- งั้น อายาโตะคุงหันไปทางอื่นสิ ...!
อายาโตะ : ยัยบ้า ป่านนี้แล้วอย่ามาทำอายน่า ถอดมันตรงนี้ล่ะ ต่อหน้าฉันเดี๋ยวนี้เลย
ยุย : เรื่องแบบนั้น ...
อายาโตะ : ให้ฉันได้เห็นหมดทุกอย่างซะสิ
*เดินเข้ามาใกล้*
ยุย : อ๊ะ ...!
อายาโตะ : ให้ตายสิ มัวชักช้าอยู่ได้
อายาโตะ : ถ้าไม่ถอดเองล่ะก็ ... ฉันทำให้เอามั้ย ?
ยุย : อย่า...!
---แคว่ก !!
*เสียงฉีกเสียง*
ยุย : ไม่นะ ...!
อายาโตะ : อ่า ถ้าทำตามที่บอกไปดี ๆ ล่ะก็ ก็ไม่เสียชุดไปอย่างอย่างเสียเปล่าหรอกนี่นะ ?
*เสียงจับ*
ยุย : ยะ- อย่านะ อายาโตะคุง!
อายาโตะ : อ๊า หอมชะมัด กลิ่นของเลือดกับ ... กลิ่นส่วนเกินมันผสมกันไปหมด ...
*เสียงเหมือนดูดหรือเลียโกโก้บนตัวยุย*
ยุย :อ๊า...! ยะ- อย่านะ ...
อายาโตะ : อะไรเล่า ฉันกำลังทำที่มันเปื้อนให้สะอาดไงเล่า ?
อายาโตะ : *ฮ่า* หวาน เลือดของมันก็หวานดีอยู่หรอก แต่เจ้านี่ก็หวานดีเหมือนกันนะ
อายาโตะ : แต่ที่ถูกปาก ...ต้อง .... อื้ม... *ดูดเลือด*
ยุย : มะ- ไม่น๊า... !
อายาโตะ : ฮะ ๆ ว่าแล้ว ต้องรสชาตินี้ล่ะ
อายาโตะ : แบบนี้อร่อยกว่าให้ดื่มแบบนั้นอีกนะ ? ... อื้ม *ดูดเลือด*
ยุย :(อ๊าา ...!)
Keyword selection
โกโก้ที่เปื้อนบนหน้าอกถูกเลีย เขี้ยว[牙] ได้ถูกปักลงไป
ความรู้สึกที่ถูกกระตุ้นจากความเจ็บปวดมันแปลกไป
ราวกับ ตัวมันชา [痺れる] , ราวกับมันสั่นเทิ้ม
เป็นเพราะว่าเคยชินกับการถูกกัดแล้วงั้นเหรอ
ถึงได้ไม่รู้สึกเจ็บเท่าก่อนหน้านี้เลย
ความรู้สึกที่มาแทนความเจ็บปวดก็คือ
ความรู้สึกที่ไม่เคยได้ลิ้มรสมาก่อนเลย
จะถูก ความรู้สึกนี้ [この感覚] เข้าครอบงำไปมากกว่านี้ไม่ได้
ข้างในส่วนลึกของหัวใจของฉันบอกมาเช่นนั้น
DARK 10
ตรงนี้เป็นตัวเลือก
ยุย : อ๊ะ ... อืม
อายาโตะ : จะทำจนไม่กล้าแบกหน้ามาหาพระเจ้าได้อีกเป็นครั้งสองเลย
*ฉีกเสื้อ*
*ยุยดิ้น*
ยุย : ขะ- ขอร้องล่ะ ปล่อยเถอะ ! อายาโตะคุง...!
*จูบอย่างรุนแรง*
ยุย : ไม่นะ...!
ยุย : เข้าใจแล้ว ! สาบานแล้ว ! จะไม่มาที่นี่อีกแล้ว !
อายาโตะ : *จูบ* ... คงจริงสินะ ?
ยุย : ...จริง ๆ
อายาโตะ : ดีล่ะ ฮึ ถ้าพูดออกมาซะดี ๆ ก็สบายไปแล้ว
อายาโตะ : ฟังนะ จำเอาไว้ให้ดีล่ะ
อายาโตะ : ที่เธอต้องเรียกหาน่ะไม่ใช่พระเจ้าหรอก แต่เป็นท่านอายาโตะคนนี้คนเดียวเท่านั้น
Keyword selection
--- ฉาก : โบสถ์ ---
ยุยนั่งภาวนาอยู่ในโบสถ์และคิดในใจ
(พอได้มาอธิษฐานต่อพระเจ้าแบบนี้แล้ว จิตใจก็สงบลงได้ ...)
(เพราะว่าหมู่นี้หัวใจมันวุ่นวายไปหมดเลยนี่น่า)
(ถ้าเป็นที่นี่ล่ะก็ อายาโตะคุงเองก็คงเข้ามาไม่ได้สินะ ก็เพราะเป็นแวมไพร์นี่น่า)
---ปึง!!
*เสียงประตูเปิด*
ยุย : ...?
อายาโตะ : นี่เธอ ... ยังทำเรื่องพรรค์นี้อยู่อีกเรอ ?
ยุย : เอ๊ะ ...!?
ยุย : (ทะ- ทำไมถึง... แวมไพร์น่าจะไม่ถูกกับโบสถ์ไม่ใช่เหรอ ...)
ยุย : (อ๊า แต่ว่า จำได้ว่าโรซาริโอ้เองก็ไร้ประโยชน์นี่น่า ...)
(Rosary (โรซารี่ ) = โรซาริโอ้ = สร้อยไม้กางเขน,เครื่องรางรูปไม้กางเขน)
อายาโตะ : อะไร ? ทำหน้าตื่นตกใจอะไรน่ะ ?
ยุย : ...
ยุยนั่งภาวนาอยู่ในโบสถ์และคิดในใจ
(พอได้มาอธิษฐานต่อพระเจ้าแบบนี้แล้ว จิตใจก็สงบลงได้ ...)
(เพราะว่าหมู่นี้หัวใจมันวุ่นวายไปหมดเลยนี่น่า)
(ถ้าเป็นที่นี่ล่ะก็ อายาโตะคุงเองก็คงเข้ามาไม่ได้สินะ ก็เพราะเป็นแวมไพร์นี่น่า)
---ปึง!!
*เสียงประตูเปิด*
ยุย : ...?
อายาโตะ : นี่เธอ ... ยังทำเรื่องพรรค์นี้อยู่อีกเรอ ?
ยุย : เอ๊ะ ...!?
ยุย : (ทะ- ทำไมถึง... แวมไพร์น่าจะไม่ถูกกับโบสถ์ไม่ใช่เหรอ ...)
ยุย : (อ๊า แต่ว่า จำได้ว่าโรซาริโอ้เองก็ไร้ประโยชน์นี่น่า ...)
(Rosary (โรซารี่ ) = โรซาริโอ้ = สร้อยไม้กางเขน,เครื่องรางรูปไม้กางเขน)
อายาโตะ : อะไร ? ทำหน้าตื่นตกใจอะไรน่ะ ?
ยุย : ...
1. ロザリオを突き付ける (ยกโรซาริโอ้ขึ้นมาต่อหน้า)
2. ロザリオを隠す (ซ่อนโรซาริโอ้)
ถ้าเลือก ロザリオを突き付ける (ยกโรซาริโอ้ขึ้นมาต่อหน้า)
ยุย : นี่แน่ะ!
อายาโตะ : หา!? ทำอะไรของเธอน่ะ !
ยุย : ...อะไรกัน ว่าแล้วเชียวว่าต้องไม่ได้ผล ...
อายาโตะ : เฮอะ คิดว่าฉันคนนี้จะกลัวไม้กางเขนรึไงกัน ยัยบ้า
อายาโตะ : ป่านนี้แล้วยังไม่เข้าใจดีอีกรึไง เป็นคนที่ไม่รู้จักเรียนรู้เลยนะ
อายาโตะ : ...แต่ว่า ... พอเห็นเจ้านั่นแล้วอารมณ์ก็ไม่ดีขึ้นมา ... เลยล่ะเฟ้ย !
ยุย : ว้าย...! เดี๋ยวก่อน อายาโตะคุง...!
ยุย : อ๊ะ ...!
อายาโตะ : หา!? ทำอะไรของเธอน่ะ !
ยุย : ...อะไรกัน ว่าแล้วเชียวว่าต้องไม่ได้ผล ...
อายาโตะ : เฮอะ คิดว่าฉันคนนี้จะกลัวไม้กางเขนรึไงกัน ยัยบ้า
อายาโตะ : ป่านนี้แล้วยังไม่เข้าใจดีอีกรึไง เป็นคนที่ไม่รู้จักเรียนรู้เลยนะ
อายาโตะ : ...แต่ว่า ... พอเห็นเจ้านั่นแล้วอารมณ์ก็ไม่ดีขึ้นมา ... เลยล่ะเฟ้ย !
ยุย : ว้าย...! เดี๋ยวก่อน อายาโตะคุง...!
ยุย : อ๊ะ ...!
[+S]
ถ้าเลือก ロザリオを隠す (ซ่อนโรซาริโอ้)
ยุย : (แต่ว่า อาจจะทำให้อารมณ์ไม่ดีนิดหน่อยล่ะมั้ง ?)
ยุย : (อาจจะหักโรซาริโอ้ก็ได้)
อายาโตะ : ... เฮ้ย เมื่อกี้ซ่อนอะไรน่ะ ?
ยุย : เอ๊ะ ? เปล่า ไม่มีอะไรหรอก
อายาโตะ : โกหก เอามาดูซะ !
*อายาโตะแย่งยุย*
ยุย : อ๊า เดี๋ยว เดี๊ยวก่อน ! ก็บอกว่าไม่ได้ไงล่ะ ... !
อายาโตะ : หืม ? นี่เองเหรอ ?
ยุย : อะ ...
อายาโตะ : ... งะ ! อะไรเนี่ย ! ไม้กางเขนไม่ใช่เหรอ !!
ยุย : ก็- ก็บอกแล้วแท้ ๆ ...
อายาโตะ : ฮึ ก็ไม่ได้กลัวไม้กางเขนอะไรหรอกนะ ... แต่มันน่าหงุดหงิด
อายาโตะ : จะรับผิดชอบยังไงหา ?
ยุย : อะไรกัน ... อายาโตะคุงเป็นคนทำเองนะ ...
อายาโตะ : หนวกหูน่า ! อย่ามาย้อนฉันนะ !
ยุย : อ๊ะ ... !
[+M]
---ต่อ---
*ยุยล้ม*
อายาโตะ : จริงด้วยสิ นึกเรื่องดี ๆ ออกแล้วล่ะ
ยุย : เอ๊ะ .. ? เรื่องดี ๆ ?
อายาโตะ : ใช่ เรื่องดี ๆ
ยุย : (ทะ- ทำไมถึงมาจูบ ...!)
อายาโตะ : *จูบ* ...ฮะ ๆ
ยุย : (มาทำแบบนี้ ... ในโบสถ์ ...)
อายาโตะ : เอ้า พระเจ้าที่เธอรักมากกำลังมองอยู่นะ ? ... *จูบ*
ยุย : ...!
ยุย : ยะ- อย่านะ ... อุ ... อื้ม
*จับกด*
อายาโตะ : ถ้างั้น ... ทำซะที่นี่เลยดีมั้ย ? ฮะ ๆ จะต้องเป็นรีแอ็คชั่นที่สุดยอดมากเลยใช่มั้ย ?
ยุย : ยะ- อย่านะ! ที่โบสถ์ไม่ได้นะ!
อายาโตะ : งั้น ก็สัญญาซะสิว่าจะไม่มาที่นี่อีกเป็นครั้งที่สอง
อายาโตะ : เพราะว่าฉันคนนี้เกลียดที่นี่มาก เธอเองก็อย่าได้เข้าใกล้อีกนะ
ยุย : อะ- อะไรกัน ...
อายาโตะ : ถ้าไม่งั้นล่ะก็ ...
ยุย : อย่า- อย่านะ!
*จูบ*ยุย : (อาจจะหักโรซาริโอ้ก็ได้)
อายาโตะ : ... เฮ้ย เมื่อกี้ซ่อนอะไรน่ะ ?
ยุย : เอ๊ะ ? เปล่า ไม่มีอะไรหรอก
อายาโตะ : โกหก เอามาดูซะ !
*อายาโตะแย่งยุย*
ยุย : อ๊า เดี๋ยว เดี๊ยวก่อน ! ก็บอกว่าไม่ได้ไงล่ะ ... !
อายาโตะ : หืม ? นี่เองเหรอ ?
ยุย : อะ ...
อายาโตะ : ... งะ ! อะไรเนี่ย ! ไม้กางเขนไม่ใช่เหรอ !!
ยุย : ก็- ก็บอกแล้วแท้ ๆ ...
อายาโตะ : ฮึ ก็ไม่ได้กลัวไม้กางเขนอะไรหรอกนะ ... แต่มันน่าหงุดหงิด
อายาโตะ : จะรับผิดชอบยังไงหา ?
ยุย : อะไรกัน ... อายาโตะคุงเป็นคนทำเองนะ ...
อายาโตะ : หนวกหูน่า ! อย่ามาย้อนฉันนะ !
ยุย : อ๊ะ ... !
[+M]
---ต่อ---
*ยุยล้ม*
อายาโตะ : จริงด้วยสิ นึกเรื่องดี ๆ ออกแล้วล่ะ
ยุย : เอ๊ะ .. ? เรื่องดี ๆ ?
อายาโตะ : ใช่ เรื่องดี ๆ
*จูบ*
ยุย : อื้ม...!?ยุย : (ทะ- ทำไมถึงมาจูบ ...!)
อายาโตะ : *จูบ* ...ฮะ ๆ
ยุย : (มาทำแบบนี้ ... ในโบสถ์ ...)
อายาโตะ : เอ้า พระเจ้าที่เธอรักมากกำลังมองอยู่นะ ? ... *จูบ*
ยุย : ...!
ยุย : ยะ- อย่านะ ... อุ ... อื้ม
*จับกด*
อายาโตะ : ถ้างั้น ... ทำซะที่นี่เลยดีมั้ย ? ฮะ ๆ จะต้องเป็นรีแอ็คชั่นที่สุดยอดมากเลยใช่มั้ย ?
ยุย : ยะ- อย่านะ! ที่โบสถ์ไม่ได้นะ!
อายาโตะ : งั้น ก็สัญญาซะสิว่าจะไม่มาที่นี่อีกเป็นครั้งที่สอง
อายาโตะ : เพราะว่าฉันคนนี้เกลียดที่นี่มาก เธอเองก็อย่าได้เข้าใกล้อีกนะ
ยุย : อะ- อะไรกัน ...
อายาโตะ : ถ้าไม่งั้นล่ะก็ ...
ยุย : อย่า- อย่านะ!
ยุย : อ๊ะ ... อืม
อายาโตะ : จะทำจนไม่กล้าแบกหน้ามาหาพระเจ้าได้อีกเป็นครั้งสองเลย
*ฉีกเสื้อ*
*ยุยดิ้น*
ยุย : ขะ- ขอร้องล่ะ ปล่อยเถอะ ! อายาโตะคุง...!
*จูบอย่างรุนแรง*
ยุย : ไม่นะ...!
ยุย : เข้าใจแล้ว ! สาบานแล้ว ! จะไม่มาที่นี่อีกแล้ว !
อายาโตะ : *จูบ* ... คงจริงสินะ ?
ยุย : ...จริง ๆ
อายาโตะ : ดีล่ะ ฮึ ถ้าพูดออกมาซะดี ๆ ก็สบายไปแล้ว
อายาโตะ : ฟังนะ จำเอาไว้ให้ดีล่ะ
อายาโตะ : ที่เธอต้องเรียกหาน่ะไม่ใช่พระเจ้าหรอก แต่เป็นท่านอายาโตะคนนี้คนเดียวเท่านั้น
Keyword selection
ราวกับ เป็นคำพูดที่ดูจะ หึง [嫉妬] ต่อพระเจ้า
แต่ว่าฉัน รู้ดี [知っている]
อายาโตะคุงน่ะ ก็แค่ ...
อยากจะ ผูกขาด[独り占め] ของเล่นที่ชื่นชอบเอาไว้คนเดียวเท่านั้นเอง
Epilogue (บทส่งท้าย)
--- ฉาก : สวนในอดีต ---
จะเป็นฉากในความหลัง ในสวน 3 แฝดเล่นกันตอนเด็ก ๆ
จะเป็นฉากในความหลัง ในสวน 3 แฝดเล่นกันตอนเด็ก ๆ
คานาโตะ : อ๊า ค้างคาวที่อุตส่าห์จับมาได้หนีไปซะแล้ว ฮึก ๆ
ไรโตะ : เฮ่อ คานาโตะคุงล่ะก็อย่าร้องไห้ ของแบบนั้นเดี๋ยวก็จับได้อีก
อายาโตะ : ใช่แล้วล่ะ ! อย่าสะอื้นน่า เดี๋ยวท่านอายาโตะคนนี้จะจับให้เอง
ไรโตะ : เฮ่อ คานาโตะคุงล่ะก็อย่าร้องไห้ ของแบบนั้นเดี๋ยวก็จับได้อีก
อายาโตะ : ใช่แล้วล่ะ ! อย่าสะอื้นน่า เดี๋ยวท่านอายาโตะคนนี้จะจับให้เอง
ไรโตะ : ดีล่ะ งั้นก็ไปกันเถอะ อายาโตะคุง
อายาโตะ : อ๊ะ รอก่อนเซ่ ! ฉันคนนี้จะต้องจับได้ก่อน ...
อายาโตะ : อึก !
*อายาโตะชนใครบางคน*
อายาโตะ : อึก !
*อายาโตะชนใครบางคน*
คอร์เดเลีย : มาอยู่ที่นี่เองเหรอ อายาโตะ
อายาโตะ : ท่านแม่ ...
คอร์เดเลีย : จะเล่นไปตลอดไปได้นะ เอ้า กลับไปเรียนได้แล้วล่ะจ้ะ
อายาโตะ : มะ- ไม่เอา ... ! ผมเรียนมาตลอดตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้วไม่ใช่เหรอ !
คอร์เดเลีย : ลูกน่ะเอาแต่มองไปบนท้องฟ้า ไม่ได้มีอะไรเข้าหัวเลยไม่ใช่เหรอ ?
อายาโตะ : ก็เพราะ ...
คอร์เดเลีย : ไม่อยากฟังข้ออ้างหรอกนะ เอ้า ไปกันได้แล้ว
อายาโตะ : คานาโตะกับไรโตะยังได้เล่น แล้วทำไมมีแต่ผมที่ต้องเรียนด้วยล่ะ !?
คอร์เดเลีย : เพราะว่าลูกน่ะแตกต่างจากเด็กคนอื่นยังไงล่ะ เอ้า ฟังที่พูดซะนะ
อายาโตะ : ไม่เอา ! อยากจะเล่นอีกนี่น่า !
คอร์เดเลีย : ... เด็กคนนี้ อย่ามาต่อปากต่อคำนะ !
---เพี๊ยะ !!
*อายาโตะถูกตบหน้า*
อายาโตะ : อะ ... !
---ตุ๊บ !
*อายาโตะล้มลงไป*
คอร์เดเลีย : แล้วแบบนั้นคิดว่าจะเป็นที่หนึ่งได้งั้นเหรอ !?
คอร์เดเลีย : ลูกน่ะจะแพ้ไม่ได้หรอกนะ ! อย่างลูก ๆ ของยัยพวกนั้นน่ะ ... !
อายาโตะ : ท่านแม่ ...
คอร์เดเลีย : เพราะว่าลูกน่ะต้องเป็นที่หนึ่ง. ที่หนึ่งน่ะคือลูก เจ้าบ้านคนต่อไป ...ก็คือลูกนะ
คอร์เดเลีย : ลูกน่ะเป็นที่หนึ่งนะ ต้องเป็นแบบนั้นแน่นอน ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วฉันก็จะ ... กับคนคนนั้น ๆ ...
คอร์เดเลีย : ฉันในฐานะที่เป็นแม่ของลูกชายผู้ที่จะเป็นเจ้าบ้านคนต่อไป ... จะต้องได้รับการยอมรับแน่
คอร์เดเลีย : จะต้องไม่แพ้ยัยป้าเบียร์ทิกซ์นั่นเด็ดขาดเลย
--- ฉาก : ห้องอายาโตะ ---
กลับมาปัจจุบัน อายาโตะรู้สึกตัว แล้วก็มียุยอยู่ข้าง ๆ
อายาโตะ : หา ... ชิชินาชิ ? ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ...
อายาโตะ : อ๊ะ อ่า ฉันเป็นพามาเองนี่น่า
ยุย : เป็นอะไรรึเปล่า ? อายาโตะคุง เหมือนนอนหลับฝันร้ายอยู่เลยนะ ... ฝันเห็นเรื่องที่ไม่ดีเหรอ ?
อายาโตะ : ...อะไรกันเล่า ไม่พูดเหมือนทุกที "พามาในระหว่างที่กำลังนอนอีกแล้วนะ !" เหมือนบ่นแบบนั้นรึไง ?
ยุย : ก็ ...
ยุย : (อย่างที่คิดเลย สภาพแปลก ๆ ไป ... ?)
อายาโตะ : มันไม่ใช่เรื่องที่เธอจะต้องมาใส่ใจเลยสักนิดน่า
ยุย : อายาโตะคุง ...
อายาโตะ : ถ้าถึงขนาดเป็นห่วงกันล่ะก็ ...
อายาโตะ : ยกเลือดมาให็ฉันสิ ถ้าทำแบบนั้นอารมณ์อาจจะดีขึ้นก็ได้นะ ?
ยุย : ...
ยุย : (พอมองใกล้ ๆ แล้ว มีเหงื่อผุดอยู่บนหน้าผากหน่อย ๆ ด้วย ... อย่างที่คิดเลยเห็นฝันที่ไม่ดีสินะ?)
ยุย : ...ได้สิ
อายาโตะ : หา ?
ยุย : เอ่อ ... เชิญเลย (ยุยเปิดเสื้อตรงคอให้พร้อม)
อายาโตะ : นี่เธอ ... บ้าไปแล้วเหรอ ?
ยุย : "บ้า" เหรอ ... ตัวเองเป็นคนให้ยกเลือดให้เองแท้ ๆนะ ...
อายาโตะ : ก็ไม่คิดว่าจะยื่นเลือดให้ดื่มเอง แต่ว่าถ้าจะขอรับเลือดล่ะก็ มันต้องเอาในระหว่างที่มองสีหน้าที่รังเกียจอย่างที่คิดถึงจะดี
ยุย : อื้มมม ... งั้น ฉันจะแสดงท่าทางรังเกียจให้ก็แล้วกัน ?
อายาโตะ : ... (อายาโตะถึงกับอึ้ง)
อายาโตะ : อุ๊บ ฮะ ๆ ๆ ๆ ! นี่เธอพูดจริงเหรอนั่น ?
ยุย : อะ ...
ยุย : (เมื่อกี้ ฉันก็พูดแบบเอาจริงเลยนะ ...)
อายาโตะ : เธอเนี่ย ว่าแล้วเชียวยอดจริง ๆ เลย ... *กัด* ...
ยุย : ...!
อายาโตะ : *ฮ่า* ... *ดูดเลือด*
อายาโตะ : ... เลือดของเธอมันไหลอยู่ในตัวของฉัน ... สุดยอด มันกำลังเอ่อล้นขึ้นมา
อายาโตะ : ... *ดูดเลือด* ... งั้นเหรอ ถ้ามีเลือดของเธอแล้วล่ะก็ ...*ดูดเลือด*
อายาโตะ : ถ้ามีเธออยู่ล่ะก็ ฉันจะเก่งที่สุด ... จะเป็นที่หนึ่งได้แน่ ... เร็วเข้า ... รีบ ๆ ตื่นขึ้นมาสักทีสิ
ยุย : เอ๊ะ ที่หนึ่ง ... ? แล้ว "ตื่น" นี่ ... อ๊า !
*ดูดเลือด*
ยุย : อ๊ะ ...! อะ- อายาโตะคุง ...! ถ้าดูด ... มากขนาดนั้นล่ะก็ ...
*ยุยดิ้น*
คอร์เดเลีย : จะเล่นไปตลอดไปได้นะ เอ้า กลับไปเรียนได้แล้วล่ะจ้ะ
อายาโตะ : มะ- ไม่เอา ... ! ผมเรียนมาตลอดตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้วไม่ใช่เหรอ !
คอร์เดเลีย : ลูกน่ะเอาแต่มองไปบนท้องฟ้า ไม่ได้มีอะไรเข้าหัวเลยไม่ใช่เหรอ ?
อายาโตะ : ก็เพราะ ...
คอร์เดเลีย : ไม่อยากฟังข้ออ้างหรอกนะ เอ้า ไปกันได้แล้ว
อายาโตะ : คานาโตะกับไรโตะยังได้เล่น แล้วทำไมมีแต่ผมที่ต้องเรียนด้วยล่ะ !?
คอร์เดเลีย : เพราะว่าลูกน่ะแตกต่างจากเด็กคนอื่นยังไงล่ะ เอ้า ฟังที่พูดซะนะ
อายาโตะ : ไม่เอา ! อยากจะเล่นอีกนี่น่า !
คอร์เดเลีย : ... เด็กคนนี้ อย่ามาต่อปากต่อคำนะ !
---เพี๊ยะ !!
*อายาโตะถูกตบหน้า*
อายาโตะ : อะ ... !
---ตุ๊บ !
*อายาโตะล้มลงไป*
คอร์เดเลีย : แล้วแบบนั้นคิดว่าจะเป็นที่หนึ่งได้งั้นเหรอ !?
คอร์เดเลีย : ลูกน่ะจะแพ้ไม่ได้หรอกนะ ! อย่างลูก ๆ ของยัยพวกนั้นน่ะ ... !
อายาโตะ : ท่านแม่ ...
คอร์เดเลีย : เพราะว่าลูกน่ะต้องเป็นที่หนึ่ง. ที่หนึ่งน่ะคือลูก เจ้าบ้านคนต่อไป ...ก็คือลูกนะ
คอร์เดเลีย : ลูกน่ะเป็นที่หนึ่งนะ ต้องเป็นแบบนั้นแน่นอน ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วฉันก็จะ ... กับคนคนนั้น ๆ ...
คอร์เดเลีย : ฉันในฐานะที่เป็นแม่ของลูกชายผู้ที่จะเป็นเจ้าบ้านคนต่อไป ... จะต้องได้รับการยอมรับแน่
คอร์เดเลีย : จะต้องไม่แพ้ยัยป้าเบียร์ทิกซ์นั่นเด็ดขาดเลย
--- ฉาก : ห้องอายาโตะ ---
กลับมาปัจจุบัน อายาโตะรู้สึกตัว แล้วก็มียุยอยู่ข้าง ๆ
อายาโตะ : หา ... ชิชินาชิ ? ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ...
อายาโตะ : อ๊ะ อ่า ฉันเป็นพามาเองนี่น่า
ยุย : เป็นอะไรรึเปล่า ? อายาโตะคุง เหมือนนอนหลับฝันร้ายอยู่เลยนะ ... ฝันเห็นเรื่องที่ไม่ดีเหรอ ?
อายาโตะ : ...อะไรกันเล่า ไม่พูดเหมือนทุกที "พามาในระหว่างที่กำลังนอนอีกแล้วนะ !" เหมือนบ่นแบบนั้นรึไง ?
ยุย : ก็ ...
ยุย : (อย่างที่คิดเลย สภาพแปลก ๆ ไป ... ?)
อายาโตะ : มันไม่ใช่เรื่องที่เธอจะต้องมาใส่ใจเลยสักนิดน่า
ยุย : อายาโตะคุง ...
อายาโตะ : ถ้าถึงขนาดเป็นห่วงกันล่ะก็ ...
อายาโตะ : ยกเลือดมาให็ฉันสิ ถ้าทำแบบนั้นอารมณ์อาจจะดีขึ้นก็ได้นะ ?
ยุย : ...
ยุย : (พอมองใกล้ ๆ แล้ว มีเหงื่อผุดอยู่บนหน้าผากหน่อย ๆ ด้วย ... อย่างที่คิดเลยเห็นฝันที่ไม่ดีสินะ?)
ยุย : ...ได้สิ
อายาโตะ : หา ?
ยุย : เอ่อ ... เชิญเลย (ยุยเปิดเสื้อตรงคอให้พร้อม)
อายาโตะ : นี่เธอ ... บ้าไปแล้วเหรอ ?
ยุย : "บ้า" เหรอ ... ตัวเองเป็นคนให้ยกเลือดให้เองแท้ ๆนะ ...
อายาโตะ : ก็ไม่คิดว่าจะยื่นเลือดให้ดื่มเอง แต่ว่าถ้าจะขอรับเลือดล่ะก็ มันต้องเอาในระหว่างที่มองสีหน้าที่รังเกียจอย่างที่คิดถึงจะดี
ยุย : อื้มมม ... งั้น ฉันจะแสดงท่าทางรังเกียจให้ก็แล้วกัน ?
อายาโตะ : ... (อายาโตะถึงกับอึ้ง)
อายาโตะ : อุ๊บ ฮะ ๆ ๆ ๆ ! นี่เธอพูดจริงเหรอนั่น ?
ยุย : อะ ...
ยุย : (เมื่อกี้ ฉันก็พูดแบบเอาจริงเลยนะ ...)
อายาโตะ : เธอเนี่ย ว่าแล้วเชียวยอดจริง ๆ เลย ... *กัด* ...
ยุย : ...!
อายาโตะ : *ฮ่า* ... *ดูดเลือด*
อายาโตะ : ... เลือดของเธอมันไหลอยู่ในตัวของฉัน ... สุดยอด มันกำลังเอ่อล้นขึ้นมา
อายาโตะ : ... *ดูดเลือด* ... งั้นเหรอ ถ้ามีเลือดของเธอแล้วล่ะก็ ...*ดูดเลือด*
อายาโตะ : ถ้ามีเธออยู่ล่ะก็ ฉันจะเก่งที่สุด ... จะเป็นที่หนึ่งได้แน่ ... เร็วเข้า ... รีบ ๆ ตื่นขึ้นมาสักทีสิ
ยุย : เอ๊ะ ที่หนึ่ง ... ? แล้ว "ตื่น" นี่ ... อ๊า !
*ดูดเลือด*
ยุย : อ๊ะ ...! อะ- อายาโตะคุง ...! ถ้าดูด ... มากขนาดนั้นล่ะก็ ...
*ยุยดิ้น*
อายาโตะ : ฮะ ๆ มาอาละวาดอะไรเอาป่านนี้เล่า ? เธอเป็นคนยื่นมาให้เองไม่ใช่เหรอ ?
ยุย : ...อึก ...
อายาโตะ : ไม่ต้องเกรงใจน่า จะดูดไปจนกว่าจะถึงเส้นเฉียดตายเลยล่ะ
ยุย : ดะ- ได้ไปพอแล้วไม่ใช่เหรอ !?
ยุย : อ๊า ... อึก
*ยุยล้ม*
อายาโตะ : โอ๊ะโอ๋ ...! อะไรกัน เลือดหมดแล้วเหรอ ?
ยุย : (เวียนหัวจัง...)
อายาโตะ : เอ้า จะดูดต่อแล้วนะ ... จะดูดจนกว่าจะต่อต้านไม่ได้เลยล่ะ
ยุย : อย่า ... พอที จริง ๆ นะ ...!
อายาโตะ : ฮะ ๆ ก็ถึงได้บอกไม่ใช่เหรอ ?
อายาโตะ : "หนีไปจากฉันไม่ได้อีกแล้ว" น่ะนะ
ยุย : ดะ- ได้ไปพอแล้วไม่ใช่เหรอ !?
ยุย : อ๊า ... อึก
*ยุยล้ม*
อายาโตะ : โอ๊ะโอ๋ ...! อะไรกัน เลือดหมดแล้วเหรอ ?
ยุย : (เวียนหัวจัง...)
อายาโตะ : เอ้า จะดูดต่อแล้วนะ ... จะดูดจนกว่าจะต่อต้านไม่ได้เลยล่ะ
ยุย : อย่า ... พอที จริง ๆ นะ ...!
อายาโตะ : ฮะ ๆ ก็ถึงได้บอกไม่ใช่เหรอ ?
อายาโตะ : "หนีไปจากฉันไม่ได้อีกแล้ว" น่ะนะ
-----------------------------------------------------------------------------
รอให้กลับมาเเปลต่อนะคะ
ตอบลบรอรูทของคนอื่นๆต่อนะคะะ
ตอบลบ