[บทสรุปเกม Guide & Walkthrough]
DIABOLIK LOVERS
- MORE BLOOD -
**เราจะไม่สปอยและไม่เฉลยช่วงตอน 1-6 ก่อนนะคะ อยากให้เล่นแบบอ่านเนื้อเรื่องด้วย
เพราะเกมแบบนี้มันสนุกตรงที่ผลคำตอบที่เลือก
เพื่อความฟิน (ฮา)
______________________________________________________________________
______________________________________________________________________
-------------------------------------------------------------
ซาคามากิ สุบารุ CV.คอนโด ทากาชิ
Prologue (บทนำ)
---ตัวหนังสือกล่าวถึงความในใจของสุบารุ ---
----ถึงอยู่คนเดียว
แต่ก็ไม่มีที่ที่ทำให้จะสบายใจได้เลย
ต้องถูกใครบางคนเข้ามารบกวน
ต้องถูกใครบางคนเข้ามาทำร้าย
ถ้าอยู่คนเดียวแล้วล่ะก็
คงไม่ต้องทำให้ใครบาดเจ็บ
ถ้าตามปกติแล้ว แม่ควรจะเป็นคู่สนทนาของลูก
มันแปลกมาตั้งนานแล้ว
การได้พบเจอแบบปกติน่ะมีแค่ส่วนน้อยเท่านั้นล่ะ
พอเกิดอะไรขึ้นก็ตะโกนเรียกชื่อของฉัน,และกรีดร้อง
ทุกวันพอได้ยินเสียงร้องโหยหวน
กับเสียงของพวกคนที่ร้องเรียกหาฉัน
มันน่าเบื่อเกินทนเลย
การอยู่ลำพังน่ะดี,พอคิดอยากดื้อที่จพทำ
แล้วก็วนกลับเรื่องเดิมซ้ำไปมา
ฉันอยู่ตัวคนเดียวลำพังน่ะดีแล้ว
--- สถานที่ : สวน ---
ย้อนอดีตสุบารุตอนเด็ก
คนรับใช้ : ท่านสุบารุ !? ...ท่านสุบารุ !
สุบารุ : ชิ ... ตัวหนวกหูมาจนได้ ...
คนรับใช้ : อ่า มาอยู่ที่นี่เองหรือครับ รีบกลับเข้าไปเถอะครับ
สุบารุ : แม่ เป็นอีกแล้วเหรอ ?
คนรับใช้ : ท่านเอาแต่ส่งเสียงร้องเรียกหาแต่ท่านสุบารุไม่หยุด ... ต้องขออภัยด้วยครับ
สุบารุ : ช่างเถอะ ไม่เป็นไร ... ชินแล้วล่ะ
--- สถานที่ : ห้องนอน ---
คริสต้า : ---สุบารุ ! สุบารุน่ะ ... อยู่ที่ไหนกัน !?
สาวใช้3 : กะ- ใกล้จะมาถึงแล้วค่ะ กรุณารอสักครู่นะคะ ...
คริสต้า : อุ...อย่านะ!! ช่วยด้วย!! ฉันน่ะ ... ฉันน่ะ ...!
---แกร๊ก *สุบารุเปิดประตูเข้ามา*
สุบารุ : (...เฮ่อ สับสนอีกแล้วงั้นเหรอ )
(สุบารุหมายถึงคริสต้า สภาพจิตใจไม่ปกติเลย สับสนวุ่นวายอาละวาดไปทั่ว)
สาวใช้3 : ...ท่านสุบารุ ! คุณนายคะ ท่านสุบารุมาแล้วค่ะ
คริสต้า : สุบารุ ...!? อ่า สุบารุ ... ไปอยู่ที่ไหนมาเหรอ ...
สุบารุ : ขอโทษ
คริสต้า : อ่า ... โล่งอกไปที ...สุบารุของฉัน. เอ้า ขอมองหน้า ...ให้ชัด ๆ หน่อยสิ
สุบารุ : ... (ยืนนิ่งให้คริสต้ามอง)
คริสต้า : สงบใจแล้วล่ะ. ไปอยู่ที่ไหนมา ... พอแม่ไม่ได้เห็นหน้าลูกแล้วก็เอาแต่เป็นกังวล ๆ ...
สุบารุ : แค่ไปที่สวนมาแป๊บเดียว ผม...ไม่ไปไหนหรอก ...
คริสต้า : โกหก...คนโกหก ...!
สุบารุ : โกหก ...?
คริสต้า : อึก...ไม่นะ...ฉันน่ะ ... ฉันตัวคนเดียว ...ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว !
สุบารุ : คุณแม่ สงบใจก่อน ผมไม่ไปไหนหรอก
คริสต้า : เธอน่ะ ... ทำฉัน ... อ๊าาาา ... ไม่...อย่านะ!! ...ฉันน่ะ ... สกปรก !!!!
*ผลักสุบารุออก*
สุบารุ : อะ ...!?
คริสต้า : ลูกจะแปดเปื้อน ! สุบารุ ...ลูกน่ะ...จะสกปรก...ไม่ได้!! ไม่ได้นะ ..!!
สาวใช้3 : คุณนายคะ...! สงบใจไว้ก่อนค่ะ !
คริสต้า : อย่านะ ! ปล่อยนะ ...! เรื่องแบบนี้ฉัน ... ไม่เอานะค่ะ !! ฉันไม่เอา !!
สุบารุ : ...อุ...
---ตัวหนังสือกล่าวถึงความในใจของสุบารุ ---
แต่ก็ไม่มีที่ที่ทำให้จะสบายใจได้เลย
ต้องถูกใครบางคนเข้ามารบกวน
ต้องถูกใครบางคนเข้ามาทำร้าย
ถ้าอยู่คนเดียวแล้วล่ะก็
คงไม่ต้องทำให้ใครบาดเจ็บ
ถ้าตามปกติแล้ว แม่ควรจะเป็นคู่สนทนาของลูก
มันแปลกมาตั้งนานแล้ว
การได้พบเจอแบบปกติน่ะมีแค่ส่วนน้อยเท่านั้นล่ะ
พอเกิดอะไรขึ้นก็ตะโกนเรียกชื่อของฉัน,และกรีดร้อง
ทุกวันพอได้ยินเสียงร้องโหยหวน
กับเสียงของพวกคนที่ร้องเรียกหาฉัน
มันน่าเบื่อเกินทนเลย
การอยู่ลำพังน่ะดี,พอคิดอยากดื้อที่จพทำ
แล้วก็วนกลับเรื่องเดิมซ้ำไปมา
ฉันอยู่ตัวคนเดียวลำพังน่ะดีแล้ว
--- สถานที่ : สวน ---
ย้อนอดีตสุบารุตอนเด็ก
คนรับใช้ : ท่านสุบารุ !? ...ท่านสุบารุ !
สุบารุ : ชิ ... ตัวหนวกหูมาจนได้ ...
คนรับใช้ : อ่า มาอยู่ที่นี่เองหรือครับ รีบกลับเข้าไปเถอะครับ
สุบารุ : แม่ เป็นอีกแล้วเหรอ ?
คนรับใช้ : ท่านเอาแต่ส่งเสียงร้องเรียกหาแต่ท่านสุบารุไม่หยุด ... ต้องขออภัยด้วยครับ
สุบารุ : ช่างเถอะ ไม่เป็นไร ... ชินแล้วล่ะ
--- สถานที่ : ห้องนอน ---
คริสต้า : ---สุบารุ ! สุบารุน่ะ ... อยู่ที่ไหนกัน !?
สาวใช้3 : กะ- ใกล้จะมาถึงแล้วค่ะ กรุณารอสักครู่นะคะ ...
คริสต้า : อุ...อย่านะ!! ช่วยด้วย!! ฉันน่ะ ... ฉันน่ะ ...!
---แกร๊ก *สุบารุเปิดประตูเข้ามา*
สุบารุ : (...เฮ่อ สับสนอีกแล้วงั้นเหรอ )
(สุบารุหมายถึงคริสต้า สภาพจิตใจไม่ปกติเลย สับสนวุ่นวายอาละวาดไปทั่ว)
สาวใช้3 : ...ท่านสุบารุ ! คุณนายคะ ท่านสุบารุมาแล้วค่ะ
คริสต้า : สุบารุ ...!? อ่า สุบารุ ... ไปอยู่ที่ไหนมาเหรอ ...
สุบารุ : ขอโทษ
คริสต้า : อ่า ... โล่งอกไปที ...สุบารุของฉัน. เอ้า ขอมองหน้า ...ให้ชัด ๆ หน่อยสิ
สุบารุ : ... (ยืนนิ่งให้คริสต้ามอง)
คริสต้า : สงบใจแล้วล่ะ. ไปอยู่ที่ไหนมา ... พอแม่ไม่ได้เห็นหน้าลูกแล้วก็เอาแต่เป็นกังวล ๆ ...
สุบารุ : แค่ไปที่สวนมาแป๊บเดียว ผม...ไม่ไปไหนหรอก ...
คริสต้า : โกหก...คนโกหก ...!
สุบารุ : โกหก ...?
คริสต้า : อึก...ไม่นะ...ฉันน่ะ ... ฉันตัวคนเดียว ...ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว !
สุบารุ : คุณแม่ สงบใจก่อน ผมไม่ไปไหนหรอก
คริสต้า : เธอน่ะ ... ทำฉัน ... อ๊าาาา ... ไม่...อย่านะ!! ...ฉันน่ะ ... สกปรก !!!!
*ผลักสุบารุออก*
สุบารุ : อะ ...!?
คริสต้า : ลูกจะแปดเปื้อน ! สุบารุ ...ลูกน่ะ...จะสกปรก...ไม่ได้!! ไม่ได้นะ ..!!
สาวใช้3 : คุณนายคะ...! สงบใจไว้ก่อนค่ะ !
คริสต้า : อย่านะ ! ปล่อยนะ ...! เรื่องแบบนี้ฉัน ... ไม่เอานะค่ะ !! ฉันไม่เอา !!
สุบารุ : ...อุ...
---ตัวหนังสือกล่าวถึงความในใจของสุบารุ ---
ถ้าพูดถึงแม่ที่เป็นแบบนั้น,ทุกคนก็คงอยาก
ให้อยู่คนเดียวให้เป็นอิสระคงจะคิดแบบนั้นอยู่แน่ ๆ
แต่ว่า สำหรับฉันแล้ว
ไม่อาจทอดทิ้งแม่ไปได้
แต่กลับกันแล้ว, เรื่องนั้น
คิดว่ามันน่าจะเป็นการทรมานแม่
พอมองฉันแล้ว, แม่ก็จะถึงขึ้นมาได้
เรื่องของหมอนั่น ...
ถ้าลองไม่มีฉันอยู่,คงลืมเรื่องของหมอนั่น
ไปอย่างสมบูรณ์
แม่อาจจะอาการดีขึ้นก็ได้
ถ้างั้นลองทอดทิ้งไปซะเลยก็ได้นี่
แต่ว่า ฉันกลับทำเรื่องนั้นไม่ได้
....ฉันมัน อ่อนแอ ...
--- สถานที่ : ระเบียง ---
(ปัจจุบัน)
สุบารุ : ... (สุบารุตกใจตื่น)
ยุย : อ๊ะ สุบารุคุง ...มาอยู่ที่นี่เอง
สุบารุ : ชิ...เธอเองเหรอ มีธุระอะไรล่ะ
ยุย : ขอโทษนะ ...เพราะว่าไม่เห็นตัวสักพักแล้วก็เลยมาตามหาดูน่ะ
สุบารุ : ฉันจะอยู่ที่ไหนก็ไม่เกี่ยวกับเธอไม่ใช่เหรอ
ยุย : ...แต่ว่าที่นี่มันหนาวซะด้วยสิ กลับเข้าไปจะดีกว่า ...
สุบารุ : นี่เธอ ...กำลังหันหน้ามาพูดกับใครอยู่ ?
ยุย : เอ๊ะ ?
สุบารุ : ฉันไม่ทำตามคำแนะนำของใครทั้งนั้น แน่นอน คำแนะนำของเธอก็ด้วยเหมือนกัน !
*สุบารุทุบกำแพง*
ยุย : ...อึ๊ก (สุบารุคุงเป็นอะไรไปนะ ดูหงุดหงิดกว่าปกติอีก)
สุบารุ : ...เธอ ทำไมถึงเลือกฉันล่ะ
ยุย : เอ๊ะ ?
สุบารุ : เรื่องเมื่อกี้ไงเล่า !
(จากตอนที่เลือกผ่านมาแปบเดียวเท่านั้น)
ยุย : อ่า เอ่อ ... คือว่า
สุบารุ : เฮอะ ...ตอบไม่ได้งั้นเหรอ
ยุย : มะ- ไม่ใช่นะ...
สุบารุ : งั้นแล้วอะไรล่ะ
ยุย : ถ้าเป็นสุบารุคุงล่ะก็ ถ้าคนพวกนั้นเข้ามาทำร้ายคงจะช่วยทำอะไรได้บ้างล่ะมั้งนะ...
สุบารุ : ชิ...
ยุย : (จะเข้าใจสักนิดรึเปล่านะ...)
สุบารุ : น่ารำคาญ ...
สุบารุ : ฟังนะ ฉันไม่ทำเรื่องอะไรที่มันจิ๊บจ๊อยหรอก ร่างกายของตัวเองก็ปกป้องเองซะ
ยุย : อื้ม ...แต่ว่า ขอบคุณนะ
สุบารุ : เพราะว่าไม่รู้ว่าเจ้าพวกน่าหงุดหงิดเฮงซวยนั่นจะเข้ามาพัวพันกับเธอเมื่อไหร่อีกน่ะสิ
สุบารุ : ระวังตัวไม่ให้ถูกดูดเลือดไปให้เต็มที่หน่อยล่ะ
ยุย : เข้าใจแล้ว...จะจำใส่ใจไว้
สุบารุ : ชิ ... น่ารำคาญ ดันทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ กันอยู่ได้ ...จะเรื่องนั้นเรื่องนี้ทั้งหมดมันเป็นความผิดของเจ้าพ่อนั่น !
ยุย : ความผิดของคุณพ่อ .. ?
สุบารุ : ใช่แล้ว ...ก็เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าจนถึงป่านนี้เคยเกิดเรื่องพรรค์นี้มาตั้งไม่รู้กี่ครั้ง น่ะ
ยุย : อื้ม ...เคยได้ยินอยู่
สุบารุ : ทุกอย่างก็เป็นเพราะเล็งตำแหน่งของเจ้าหมอนั่นอยู่ไงเล่า ! เรื่องคราวนี้เองก็ต้องเป็นแบบนั้นแน่ ...
สุบารุ : หนอย... ไม่ว่าเมื่อไหร่ ๆ ก็เป็นความผิดของหมอนั่น ...
แล้วยุยก็บอกว่า แต่ว่าถ้าไม่ได้เล็งที่บ้านซาคามากิแต่เป็นฉันล่ะ สุบารุก็ซึน...
สุบารุ : ยังไม่ได้ตัดสินว่าสักหน่อย ว่าเจ้าพวกนั้นทำเพราะเธออยู่ที่นี่ไม่ใช่เหรอ
สุบารุ : เพราะงั้นต้องเป็นความผิดของพ่อแน่นอนอยู่แล้ว !
*สุบารุทุบกำแพง*
ยุยคิดในใจว่า สุบารุคุงดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบพ่อเลยนะ
สุบารุ : อะไรล่ะ ...มีเรื่องอะไรที่อยากจะพูดรึไง ?
ยุย : คือว่า ...สุบารุคุงไม่ชอบคุณพ่องั้นเหรอ ...?
สุบารุ : ...มันก็ต้องเกลียดแน่อยู่แล้วสิ เป็นเพราะหมอนั่นทุกอย่างมันถึงได้วุ่นวายกันไปหมด...
สุบารุ : ไม่ว่าจะอะไร ทุกอย่างเลย ... !
ยุย : ... (จะทำยังไงดี ... วันนี้สุบารุคุง ... หงุดหงิดยิ่งกว่า...ปกติอีก...)
(ถึงจะมักโมโหง่าย แต่พอเป็นเรื่องของพ่อรู้สึกว่าจะโมโหกว่าปกติเลยนะ ...)
(คงมีเรื่องอะไรสักอย่างอยู่สินะ ตอนนี้ไม่ควรจะถามลึกไปมากกว่านี้จะดีกว่า)
--- สถานที่ : ห้องครัว ---
เปิดมายุยอยู่ในห้องครัวและคิดว่า ต้องรวบรวมจานที่จะต้องล้าง ดีล่ะ ตอนนี้ว่างซะด้วยล้างไปเลยดีกว่า และเปิดน้ำล้างจาน
ยุย : (หือ ? มีใครมา ?)
*เสียงเปิดประตูและเดินเข้ามา*
สุบารุ : ...
ยุย : อ๊ะ สุบารุคุง อรุุณสวัสดิ์
สุบารุ : ...(ถอนหายใจหน่อย ๆ)
ยุย : มาหาอะไรทานเหรอ ?
สุบารุ : ...(สุบารุหงุดหงิด)
ยุย : (อ่าว? หรือว่าจะไม่ได้ยินกันนะ ?)
ยุย : สุบารุคุง ?
สุบารุ : ... ทำอะไร เหยาะแหยะอยู่น่ะ
ยุย : เอ๊ะ ...?
สุบารุ : พอตื่นมาก็เห็นท่าทางเซ่อซ่าของเธอเป็นอย่างแรก มันทำให้ทางนี้รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเลยล่ะ
ยุย : อะไรกัน ใจร้าย... ฉันก็แค่ ...
สุบารุ : "ก็แค่" อะไรล่ะ ? ... หาา ?
--- หมับ *จับยุย*
--- ผลัก!
ยุย : อุ ...! (ถูกกดติดกำแพงซะแล้ว...!?)
สุบารุ : เธออยากจะทำอะไรกันแน่ พูดออกมาให้ชัด ๆ อย่ามาทำให้หงุดหงิดน่า
ยุย : ฉันก็แค่คิดว่า ... ไม่ควรทักทายหรอกเหรอเท่านั้นเอง...
สุบารุ : ...อึ๊ก ...ก็พอจะรู้อยู่หรอกนะแต่ เธอบ้ารึเปล่าเนี่ย !?
ยุย : ก็มัน...
สุบารุ : หนวกหูน่า ...อย่าถูกฉันอัดรึไงกัน ?
สุบารุ : ก็มนุษย์เปราะบางนี่นะ ...อย่างเธอน่ะแค่แป๊บเดียวก็พังแล้ว
*สุบารุบีบข้อมือยุย*
ยุย : ...อุ...เจ็บ ... (ข้อมือถูกบีบ ...)
ยุย : สุบารุคุง เจ็บนะ...!
สุบารุ : ก็แน่อยู่แล้วสิ ก็ทำให้เจ็บนี่น่า
ยุย : อะไรกัน...!
สุบารุ : ถ้าไม่อยากเจอเรื่องแบบนี้ล่ะก็ อย่ามาทำลายอารมณ์ฉันเข้าล่ะ
สุบารุ : อย่าทำเรื่องไม่เข้าท่าแม้แต่เรื่องเดียว เข้าใจนะ ?
ยุย : แต่ว่า ต้องทำยังไง ...
*สุบารุบีบข้อมือยุย*
ยุย : เจ็บ...!
สุบารุ : ไม่ได้ยินเรื่องที่ฉันพูดเมื่อกี้นี้รึไง ?
สุบารุ : หรือว่า ... อยากถูกทำลายที่นี่ ?
ยุย : (สุบารุคุง ...สายตาเอาจริงด้วย)
ยุย : ขะ เข้าใจแล้ว ...
สุบารุ : ฮึ พูดซะดี ๆ แต่แรกก็ดีแล้ว
*สุบารุปล่อยยุย* (สะบัดปล่อย)
แล้วยุยก็คิด ในที่สุดสุบารุคุงก็ปล่อยแล้ว...แต่ว่าเป็นรอยแดงเลย
สุบารุ : ชิ ... ยังไงก็ตาม เป็นเพราะหงุดหงิดก็เลยหิวซะแล้วสิแหะ...
ยุย : (อุ สุบารุ ...มองจ้องมาทางนี้อยู่)
1. 何か作ろうか ? (ให้ทำอะไรให้มั้ย ?)
2. どうかした ? (เป็นอะไรไปเหรอ ?)
ถ้าเลือก 何か作ろうか ? (ให้ทำอะไรให้มั้ย ?)
แล้วยุยก็คิดว่า สุบารุกำลังโกรธแบบจริงจังอยู่ถ้าเกิดปฏิเสธไปล่ะก็จะเกิดอะไรก็ไม่รู้ ... ช่วยไม่ได้สินะ
*ยุยเปิดคอเสื้อ*
ยุย : ...บะ- แบบนี้ใช้ได้มั้ย ?
สุบารุ : เฮ่อ ช่างเถอะ มาทางนี้สิ
*เข้าใกล้สุบารุ*
ยุย : !!
ยุย : (เสียงเมื่อกี้ ... ดังมาจากทางห้องของสุบารุคุงสินะ)
ยุย : ( ...เกิดอะไรขึ้นรึเปล่านะ ?)
ยุย : (ก็รู้สึกติดใจอยู่หรอก ... แต่ว่าตอนนี้ต้องกำลังทบทวนหนังสือที่จะทดสอบพรุ่งนี้ด้วย)
ยุย : ....
ยุย : ....
--- โครม เพล้ง !! ---
ยุย : (ไม่ไหว ติดใจจริง ๆ นั่นแหละ ... ถึงจะนิดหน่อย แต่ไปดูสถานการณ์หน่อยดีกว่า)
--- สถานที่ : ทางเดิน ---
ยุยกำลังเดิน เจอกับคานาโตะ
ยุย : (อ่าว คานาโตะคุงนี่น่า ...)
ยุย : (อาจจะรู้เรื่องเสียงเมื่อกี้นี้ก็ได้)
ยุย : คานาโตะคุง !
คานาโตะ : ... อ่า เธอเองหรอกเหรอครับ
ยุย : เอ่อคือ มีเรื่องอยากจะถามหน่อยน่ะ ...
คานาโตะ : เฮ่อ ... อะไรล่ะครับ ? รีบ ๆ ถามมาสิครับ
ยุย : เมื่อกี้ได้ยินเสียงดังมากมาจากทางด้านห้องของสุบารุคุง รู้อะไรบ้างมั้ย ?
คานาโตะ : ไม่รู้สิ ไม่รู้หรอกครับ ทำไมถึงมาถามผมล่ะครับ ?
ยุย : งั้นเหรอ ... ขอโทษนะ ที่เรียกให้หยุดน่ะ
คานาโตะ : ให้ตายสิครับ ... ไปกันเถอะนะ เทดดี้
คานาโตะ : ... อ๊ะ จริงด้วย อย่าไปที่ห้องของสุบารุในตอนนี้จะเป็นการดีกว่านะครับ
ยุย : เอ๊ะ ... ?
คานาโตะ : ก็อย่างที่พูดไปเมื่อกี้นี้ ถึงจะไม่รู้ว่าต้นเหตุคืออะไรแต่กำลังอารมณ์เสียอยู่ครับ คนที่เข้าไปใกล้หมอนั่นจะต้องจบทุกรายนะครับ
ยุย : งั้นเหรอ ... ขอบคุณนะ คานาโตะคุง
คานาโตะ : อย่าเพิ่งไปพูดว่าอย่าทำเสียงดังเอะอะไปมากกว่านี้ล่ะครับ
คานาโตะ : ถ้างั้น ผมขอตัวแค่นี้
--- คานาโตะเดินไป ---
ยุย : (ถึงคานาโตะคุงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่ว่าเสียงมันเหมือนกับกำลังอารมณ์เสียอยู่เลย ...)
ยุย : (แต่ว่า รู้สึกติดใจจริง ๆ นั่นแหละ ลองไปดูหน่อยแล้วกัน)
--- สถานที่ : ห้องสุบารุ ---
1. 顔を見に来た (มาดูหน้าน่ะ)
2. 特に用はない(ไม่มีธุระอะไรเป็นพิเศษ)
ถ้าเลือก 顔を見に来た (มาดูหน้าน่ะ)
นักเรียนหญิงปีสอง B : จริงด้วย ...
ยุย : (แต่การที่เด่นสะดุดตาแบบนี้ จะบอกว่าไม่สันทัดดีรึเปล่านะ ...)
สุบารุ : เหม่ออะไรอยู่น่ะ ?
--- สถานที่ : ทางเดิน ---
ยุย : สุบารุคุง เข้าไปได้มั้ย ?
...
(อ่าว ? แปลกจังเลย นึกว่าอยู่ในห้องซะอีก ... )
สุบารุคุง ? ไม่อยู่เหรอ ?
*ยุยเปิดประตูเข้าห้อง*
--- สถานที่ : ห้องสุบารุ ---
สุบารุ : เฮ้ ... ใครบอกว่าให้เข้ามาได้กัน ? ออกไปซะ !
ยุย : อ๊ะ สุบารุคุงอยู่นี่น่า เห็นไม่ขานตอบก็เลยนึกว่าไม่อยู่ซะอีก
สุบารุ : เฮ่อ ... เพราะไม่อยากขานตอบก็เลยไม่ตอบไงล่ะ. เข้าห้องคนอื่นมาตามใจชอบ มีธุระอะไรล่ะ ?
ยุย : ขอโทษนะ ... แต่ว่า อายาโตะคุงให้มาเรียกสุบารุคุงน่ะ ...
สุบารุ : หา ? อายาโตะน่ะเหรอ ? มีธุระอะไรกันฉัน
ยุย : เหมือนว่าจากนี้ไปทุกคนจะไปเล่นบิตเลียตกัน ก็เลยบอกว่าให้เข้าร่วมน่ะ ...
สุบารุ : ใครจะไปกันฟะ,ของพรรค์นั้น เธอเองก็อย่าให้พวกนั้นใช้พร่ำเพรื่อสิ
สุบารุ : ก็เพราะเป็นอาหารของฉัน อย่าไปฟังคนอื่นนอกจากฉันสิ
ยุย : อะไรกัน ... จะปฏิเสธได้ยังไง. ก็แค่ถูกบอกให้มาเรียกสุบารุคุงเท่านั้นเองนี่
สุบารุ : หนวกหู. ฉันบอกว่าให้ตอบปฏิเสธไปยังไงล่ะ เพราะงั้นคราวหน้าทำซะ
สุบารุ : ไปบอกเจ้าพวกนั้นว่าฉันไม่ไปเข้าร่วมหรอก ซะ
ยุย : เรื่องนั้น ฉันเดือดร้อนนะ ... !
สุบารุ : ฮึ ทำไมเธอต้องเดือดร้อนด้วยล่ะ การละเล่นของเจ้าพวกนั้นไม่เกี่ยวอะไรกับเธอไม่ใช่เหรอ
ยุย : พูดแบบนั้นมันก็ใช่อยู่หรอก ...
ยุย : แต่ว่า ถ้าเกิดเรียกสุบารุมาไม่ได้ล่ะก็จะเล่นกับฉันแทน ... ถูกบอกมาแบบนั้นน่ะสิ
สุบารุ : หา !? ใครเป็นคนพูดเรื่องนั้นกัน ! อายาโตะเรอะ ? หรือว่าไรโตะ ?
ยุย : เอ๊ะ เอ่อ ใครพูดกันนะ ... ทุกคนเลยล่ะมั้ง ?
สุบารุ : ชิ เจ้าพวกนั้นทุกคนทำบ้า ๆ ซะได้ ... น่ารำคาญจริงว้อย !
--- ตูม !
*สุบารุทุบกำแพง*
1. 少しはみんなと仲良くしたら？ (ไม่ลองทำความสนิทสนมกับทุกคนดูหน่อยเหรอ ?)
2. たまには部屋から出よう (บางครั้งก็นอกไปนอกห้องบ้างสิ)
ถ้าเลือก 少しはみんなと仲良くしたら？ (ไม่ลองทำความนิทสนมกับทุกคนดูหน่อยเหรอ ?)
ยุย : มันก็อาจจะใช่อยู่หรอกนะ แต่ไม่คิดเหรอว่านอกห้องอาจจะมีเรื่องอะไรก็ได้ ?
สุบารุ : เห อย่างเช่นอะไรล่ะ ไหนลองพูดมาดูสิ
ยุย : เอ่อคือ ... ก็อย่างบางเรื่องน่ะ
สุบารุ : ฉันมันโง่เองที่ไปถามเธอ พอแล้ว ออกไปซะ
--- ต่อ ---
สุบารุ : ... (สุบารุตกใจตื่น)
ยุย : อ๊ะ สุบารุคุง ...มาอยู่ที่นี่เอง
สุบารุ : ชิ...เธอเองเหรอ มีธุระอะไรล่ะ
ยุย : ขอโทษนะ ...เพราะว่าไม่เห็นตัวสักพักแล้วก็เลยมาตามหาดูน่ะ
สุบารุ : ฉันจะอยู่ที่ไหนก็ไม่เกี่ยวกับเธอไม่ใช่เหรอ
ยุย : ...แต่ว่าที่นี่มันหนาวซะด้วยสิ กลับเข้าไปจะดีกว่า ...
สุบารุ : นี่เธอ ...กำลังหันหน้ามาพูดกับใครอยู่ ?
ยุย : เอ๊ะ ?
สุบารุ : ฉันไม่ทำตามคำแนะนำของใครทั้งนั้น แน่นอน คำแนะนำของเธอก็ด้วยเหมือนกัน !
*สุบารุทุบกำแพง*
ยุย : ...อึ๊ก (สุบารุคุงเป็นอะไรไปนะ ดูหงุดหงิดกว่าปกติอีก)
สุบารุ : ...เธอ ทำไมถึงเลือกฉันล่ะ
ยุย : เอ๊ะ ?
สุบารุ : เรื่องเมื่อกี้ไงเล่า !
(จากตอนที่เลือกผ่านมาแปบเดียวเท่านั้น)
ยุย : อ่า เอ่อ ... คือว่า
สุบารุ : เฮอะ ...ตอบไม่ได้งั้นเหรอ
ยุย : มะ- ไม่ใช่นะ...
สุบารุ : งั้นแล้วอะไรล่ะ
ยุย : ถ้าเป็นสุบารุคุงล่ะก็ ถ้าคนพวกนั้นเข้ามาทำร้ายคงจะช่วยทำอะไรได้บ้างล่ะมั้งนะ...
สุบารุ : ชิ...
ยุย : (จะเข้าใจสักนิดรึเปล่านะ...)
สุบารุ : น่ารำคาญ ...
สุบารุ : ฟังนะ ฉันไม่ทำเรื่องอะไรที่มันจิ๊บจ๊อยหรอก ร่างกายของตัวเองก็ปกป้องเองซะ
ยุย : อื้ม ...แต่ว่า ขอบคุณนะ
สุบารุ : เพราะว่าไม่รู้ว่าเจ้าพวกน่าหงุดหงิดเฮงซวยนั่นจะเข้ามาพัวพันกับเธอเมื่อไหร่อีกน่ะสิ
สุบารุ : ระวังตัวไม่ให้ถูกดูดเลือดไปให้เต็มที่หน่อยล่ะ
ยุย : เข้าใจแล้ว...จะจำใส่ใจไว้
สุบารุ : ชิ ... น่ารำคาญ ดันทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ กันอยู่ได้ ...จะเรื่องนั้นเรื่องนี้ทั้งหมดมันเป็นความผิดของเจ้าพ่อนั่น !
ยุย : ความผิดของคุณพ่อ .. ?
สุบารุ : ใช่แล้ว ...ก็เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าจนถึงป่านนี้เคยเกิดเรื่องพรรค์นี้มาตั้งไม่รู้กี่ครั้ง น่ะ
ยุย : อื้ม ...เคยได้ยินอยู่
สุบารุ : ทุกอย่างก็เป็นเพราะเล็งตำแหน่งของเจ้าหมอนั่นอยู่ไงเล่า ! เรื่องคราวนี้เองก็ต้องเป็นแบบนั้นแน่ ...
สุบารุ : หนอย... ไม่ว่าเมื่อไหร่ ๆ ก็เป็นความผิดของหมอนั่น ...
แล้วยุยก็บอกว่า แต่ว่าถ้าไม่ได้เล็งที่บ้านซาคามากิแต่เป็นฉันล่ะ สุบารุก็ซึน...
สุบารุ : ยังไม่ได้ตัดสินว่าสักหน่อย ว่าเจ้าพวกนั้นทำเพราะเธออยู่ที่นี่ไม่ใช่เหรอ
สุบารุ : เพราะงั้นต้องเป็นความผิดของพ่อแน่นอนอยู่แล้ว !
*สุบารุทุบกำแพง*
ยุยคิดในใจว่า สุบารุคุงดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบพ่อเลยนะ
สุบารุ : อะไรล่ะ ...มีเรื่องอะไรที่อยากจะพูดรึไง ?
ยุย : คือว่า ...สุบารุคุงไม่ชอบคุณพ่องั้นเหรอ ...?
สุบารุ : ...มันก็ต้องเกลียดแน่อยู่แล้วสิ เป็นเพราะหมอนั่นทุกอย่างมันถึงได้วุ่นวายกันไปหมด...
สุบารุ : ไม่ว่าจะอะไร ทุกอย่างเลย ... !
ยุย : ... (จะทำยังไงดี ... วันนี้สุบารุคุง ... หงุดหงิดยิ่งกว่า...ปกติอีก...)
(ถึงจะมักโมโหง่าย แต่พอเป็นเรื่องของพ่อรู้สึกว่าจะโมโหกว่าปกติเลยนะ ...)
(คงมีเรื่องอะไรสักอย่างอยู่สินะ ตอนนี้ไม่ควรจะถามลึกไปมากกว่านี้จะดีกว่า)
__________________________________________________________
DARK 01
เปิดมายุยอยู่ในห้องครัวและคิดว่า ต้องรวบรวมจานที่จะต้องล้าง ดีล่ะ ตอนนี้ว่างซะด้วยล้างไปเลยดีกว่า และเปิดน้ำล้างจาน
ยุย : (หือ ? มีใครมา ?)
*เสียงเปิดประตูและเดินเข้ามา*
สุบารุ : ...
ยุย : อ๊ะ สุบารุคุง อรุุณสวัสดิ์
สุบารุ : ...(ถอนหายใจหน่อย ๆ)
ยุย : มาหาอะไรทานเหรอ ?
สุบารุ : ...(สุบารุหงุดหงิด)
ยุย : (อ่าว? หรือว่าจะไม่ได้ยินกันนะ ?)
ยุย : สุบารุคุง ?
สุบารุ : ... ทำอะไร เหยาะแหยะอยู่น่ะ
ยุย : เอ๊ะ ...?
สุบารุ : พอตื่นมาก็เห็นท่าทางเซ่อซ่าของเธอเป็นอย่างแรก มันทำให้ทางนี้รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเลยล่ะ
ยุย : อะไรกัน ใจร้าย... ฉันก็แค่ ...
สุบารุ : "ก็แค่" อะไรล่ะ ? ... หาา ?
--- หมับ *จับยุย*
--- ผลัก!
ยุย : อุ ...! (ถูกกดติดกำแพงซะแล้ว...!?)
สุบารุ : เธออยากจะทำอะไรกันแน่ พูดออกมาให้ชัด ๆ อย่ามาทำให้หงุดหงิดน่า
ยุย : ฉันก็แค่คิดว่า ... ไม่ควรทักทายหรอกเหรอเท่านั้นเอง...
สุบารุ : ...อึ๊ก ...ก็พอจะรู้อยู่หรอกนะแต่ เธอบ้ารึเปล่าเนี่ย !?
ยุย : ก็มัน...
สุบารุ : หนวกหูน่า ...อย่าถูกฉันอัดรึไงกัน ?
สุบารุ : ก็มนุษย์เปราะบางนี่นะ ...อย่างเธอน่ะแค่แป๊บเดียวก็พังแล้ว
*สุบารุบีบข้อมือยุย*
ยุย : ...อุ...เจ็บ ... (ข้อมือถูกบีบ ...)
ยุย : สุบารุคุง เจ็บนะ...!
สุบารุ : ก็แน่อยู่แล้วสิ ก็ทำให้เจ็บนี่น่า
ยุย : อะไรกัน...!
สุบารุ : ถ้าไม่อยากเจอเรื่องแบบนี้ล่ะก็ อย่ามาทำลายอารมณ์ฉันเข้าล่ะ
สุบารุ : อย่าทำเรื่องไม่เข้าท่าแม้แต่เรื่องเดียว เข้าใจนะ ?
ยุย : แต่ว่า ต้องทำยังไง ...
*สุบารุบีบข้อมือยุย*
ยุย : เจ็บ...!
สุบารุ : ไม่ได้ยินเรื่องที่ฉันพูดเมื่อกี้นี้รึไง ?
สุบารุ : หรือว่า ... อยากถูกทำลายที่นี่ ?
ยุย : (สุบารุคุง ...สายตาเอาจริงด้วย)
ยุย : ขะ เข้าใจแล้ว ...
สุบารุ : ฮึ พูดซะดี ๆ แต่แรกก็ดีแล้ว
*สุบารุปล่อยยุย* (สะบัดปล่อย)
แล้วยุยก็คิด ในที่สุดสุบารุคุงก็ปล่อยแล้ว...แต่ว่าเป็นรอยแดงเลย
สุบารุ : ชิ ... ยังไงก็ตาม เป็นเพราะหงุดหงิดก็เลยหิวซะแล้วสิแหะ...
ยุย : (อุ สุบารุ ...มองจ้องมาทางนี้อยู่)
ตรงนี้เป็นตัวเลือก
1. 何か作ろうか ? (ให้ทำอะไรให้มั้ย ?)
2. どうかした ? (เป็นอะไรไปเหรอ ?)
ถ้าเลือก 何か作ろうか ? (ให้ทำอะไรให้มั้ย ?)
ยุย : ให้ฉันทำอะไรให้มั้ย ?
สุบารุ : หา ?
ยุย : ก็สุบารุคุงหิวใช่มั้ยล่ะ ? แต่ถ้าเป็นของยาก ๆ อาจจะทำไม่ได้ก็ได้นะ ...
สุบารุ : นี่เธอตั้งใจพูดแบบนั้นออกมาจริง ๆ เหรอ ?
ยุย : กะ- ก็เห็นบอกว่าหิวอยู่นี่น่า ...
สุบารุ : หา ?
ยุย : ก็สุบารุคุงหิวใช่มั้ยล่ะ ? แต่ถ้าเป็นของยาก ๆ อาจจะทำไม่ได้ก็ได้นะ ...
สุบารุ : นี่เธอตั้งใจพูดแบบนั้นออกมาจริง ๆ เหรอ ?
ยุย : กะ- ก็เห็นบอกว่าหิวอยู่นี่น่า ...
--- ตูม !
*สุบารุทุบกำแพง*
*สุบารุทุบกำแพง*
สุบารุ : ถ้าไม่เลิกสักที จะอัดให้เละเลยนะเว้ย .. ?
ยุย : (สุบารุคุงโกรธจริง ๆ แล้ว...)
ถ้าเลือก どうかした ? (เป็นอะไรไปเหรอ ?)
ยุย : เอ่อ ...มีอะไรเหรอ ?
ยุย : (สุบารุคุงโกรธจริง ๆ แล้ว...)
ถ้าเลือก どうかした ? (เป็นอะไรไปเหรอ ?)
ยุย : เอ่อ ...มีอะไรเหรอ ?
สุบารุ : หา ? ถามว่าเป็นอะไรงั้นเหรอ ?
สุบารุ : ก็บอกว่าฉันกำลังหิวอยู่ไงเล่า
สุบารุ : อย่าทำให้ฉันต้องหงุดหงิดมากไปกว่านี้นะ รีบ ๆ ทำซะสิ
--- ต่อ ---
ยุย : งะ- งั้น ต้องทำยังไงถึงจะดีล่ะ ...?
สุบารุ : ก็ง่าย ๆ ไม่ต้องพูดอะไรแล้วส่งเลือดของเธอมาซะ แค่ฉันคนเดียวเท่านั้นนะ ...
ยุย : ...อึ๊ก...
สุบารุ : ก็บอกว่าฉันกำลังหิวอยู่ไงเล่า
สุบารุ : อย่าทำให้ฉันต้องหงุดหงิดมากไปกว่านี้นะ รีบ ๆ ทำซะสิ
--- ต่อ ---
ยุย : งะ- งั้น ต้องทำยังไงถึงจะดีล่ะ ...?
สุบารุ : ก็ง่าย ๆ ไม่ต้องพูดอะไรแล้วส่งเลือดของเธอมาซะ แค่ฉันคนเดียวเท่านั้นนะ ...
ยุย : ...อึ๊ก...
แล้วยุยก็คิดว่า สุบารุกำลังโกรธแบบจริงจังอยู่ถ้าเกิดปฏิเสธไปล่ะก็จะเกิดอะไรก็ไม่รู้ ... ช่วยไม่ได้สินะ
*ยุยเปิดคอเสื้อ*
ยุย : ...บะ- แบบนี้ใช้ได้มั้ย ?
สุบารุ : เฮ่อ ช่างเถอะ มาทางนี้สิ
*เข้าใกล้สุบารุ*
(โปรดระวัง : เสียงอยู่ข้างหูแล้วค่า เสียวคอวาบบบ)
สุบารุ : ฮึ ๆ ๆ ยังมีกลิ่นที่หอมเหลือเชื่อเหมือนเดิมเลยนะเธอน่ะ ...
สุบารุ : ทนไม่ไหวเลยล่ะ ... *อ้าปาก*
*กัด*
*ดูดเลือด*
ยุย : ...อุก...! ไม่นะ ...!
สุบารุ : อย่าอาละวาดน่า หรือว่าอยากจะเจ็บมากขึ้นไปกว่านี้งั้นเหรอ ?
ยุย : อะไรกัน ...! ไม่ใช่นะ...!
สุบารุ : อื้ม ...พูดด้วยหน้าตาแบบนั้น มันไม่มีพลังในการเกลี้ยกล่อมเลยนะ ...*ดูดเลือด* ...*ซู้ดดดด*
ยุย : อ๊ะ...
สุบารุ : *ฮ่า* ง่ายเกินไปแบบนี้มันน่าเบื่อชะมัดเลย ... จะขัดขืนให้มากกว่านี้ก็ได้นะ ?
(อารายเดวไม่ให้ขัดขืนเดวให้ขัดขืน)
ยุย : ...อึก...
สุบารุ : ฮึ ๆ ...ไม่ขัดขืนก็หมายความว่า ให้ทำตามใจชอบทั้งแบบนี้ได้เลยใช่มั้ย ...?
ยุย : อุ...อึก (แย่แล้ว...สมองมันว่างเปล่าไปหมดแล้ว...)
*ดูดเลือด*
สุบารุ : ได้สิ จะทำอย่างเอ็นดูให้เอง ยุย ... (ชื่อยุยจะไม่ถูกพูดขึ้น)
ยุย : (คิด...อะไรไม่ออกแล้ว ...)
--- สถานที่ : ห้องนอนนางเอก ---
--- ตูม !!! ---
สุบารุ : ฮึ ๆ ๆ ยังมีกลิ่นที่หอมเหลือเชื่อเหมือนเดิมเลยนะเธอน่ะ ...
สุบารุ : ทนไม่ไหวเลยล่ะ ... *อ้าปาก*
*กัด*
*ดูดเลือด*
ยุย : ...อุก...! ไม่นะ ...!
สุบารุ : อย่าอาละวาดน่า หรือว่าอยากจะเจ็บมากขึ้นไปกว่านี้งั้นเหรอ ?
ยุย : อะไรกัน ...! ไม่ใช่นะ...!
สุบารุ : อื้ม ...พูดด้วยหน้าตาแบบนั้น มันไม่มีพลังในการเกลี้ยกล่อมเลยนะ ...*ดูดเลือด* ...*ซู้ดดดด*
ยุย : อ๊ะ...
สุบารุ : *ฮ่า* ง่ายเกินไปแบบนี้มันน่าเบื่อชะมัดเลย ... จะขัดขืนให้มากกว่านี้ก็ได้นะ ?
(อารายเดวไม่ให้ขัดขืนเดวให้ขัดขืน)
ยุย : ...อึก...
สุบารุ : ฮึ ๆ ...ไม่ขัดขืนก็หมายความว่า ให้ทำตามใจชอบทั้งแบบนี้ได้เลยใช่มั้ย ...?
ยุย : อุ...อึก (แย่แล้ว...สมองมันว่างเปล่าไปหมดแล้ว...)
*ดูดเลือด*
สุบารุ : ได้สิ จะทำอย่างเอ็นดูให้เอง ยุย ... (ชื่อยุยจะไม่ถูกพูดขึ้น)
ยุย : (คิด...อะไรไม่ออกแล้ว ...)
__________________________________________________________
DARK 02
--- สถานที่ : ห้องนอนนางเอก ---
--- ตูม !!! ---
ยุย : !!
ยุย : (เสียงเมื่อกี้ ... ดังมาจากทางห้องของสุบารุคุงสินะ)
ยุย : ( ...เกิดอะไรขึ้นรึเปล่านะ ?)
ยุย : (ก็รู้สึกติดใจอยู่หรอก ... แต่ว่าตอนนี้ต้องกำลังทบทวนหนังสือที่จะทดสอบพรุ่งนี้ด้วย)
ยุย : ....
ยุย : ....
ยุย : (ไม่ไหว ติดใจจริง ๆ นั่นแหละ ... ถึงจะนิดหน่อย แต่ไปดูสถานการณ์หน่อยดีกว่า)
--- สถานที่ : ทางเดิน ---
ยุยกำลังเดิน เจอกับคานาโตะ
ยุย : (อ่าว คานาโตะคุงนี่น่า ...)
ยุย : (อาจจะรู้เรื่องเสียงเมื่อกี้นี้ก็ได้)
ยุย : คานาโตะคุง !
คานาโตะ : ... อ่า เธอเองหรอกเหรอครับ
ยุย : เอ่อคือ มีเรื่องอยากจะถามหน่อยน่ะ ...
คานาโตะ : เฮ่อ ... อะไรล่ะครับ ? รีบ ๆ ถามมาสิครับ
ยุย : เมื่อกี้ได้ยินเสียงดังมากมาจากทางด้านห้องของสุบารุคุง รู้อะไรบ้างมั้ย ?
คานาโตะ : ไม่รู้สิ ไม่รู้หรอกครับ ทำไมถึงมาถามผมล่ะครับ ?
ยุย : งั้นเหรอ ... ขอโทษนะ ที่เรียกให้หยุดน่ะ
คานาโตะ : ให้ตายสิครับ ... ไปกันเถอะนะ เทดดี้
คานาโตะ : ... อ๊ะ จริงด้วย อย่าไปที่ห้องของสุบารุในตอนนี้จะเป็นการดีกว่านะครับ
ยุย : เอ๊ะ ... ?
คานาโตะ : ก็อย่างที่พูดไปเมื่อกี้นี้ ถึงจะไม่รู้ว่าต้นเหตุคืออะไรแต่กำลังอารมณ์เสียอยู่ครับ คนที่เข้าไปใกล้หมอนั่นจะต้องจบทุกรายนะครับ
ยุย : งั้นเหรอ ... ขอบคุณนะ คานาโตะคุง
คานาโตะ : อย่าเพิ่งไปพูดว่าอย่าทำเสียงดังเอะอะไปมากกว่านี้ล่ะครับ
คานาโตะ : ถ้างั้น ผมขอตัวแค่นี้
--- คานาโตะเดินไป ---
ยุย : (ถึงคานาโตะคุงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่ว่าเสียงมันเหมือนกับกำลังอารมณ์เสียอยู่เลย ...)
ยุย : (แต่ว่า รู้สึกติดใจจริง ๆ นั่นแหละ ลองไปดูหน่อยแล้วกัน)
--- สถานที่ : ห้องสุบารุ ---
ยุย : (อุหวา ... ห้องเละได้สุด ๆ ไปเลย ...)
สุบารุ : .... (หอบหายใจ)
ยุย : เอ่อ ... สุบารุคุง เกิดอะไรขึ้นเหรอ ?
สุบารุ : ... ชิ สุดท้ายก็เป็นเธอเองเหรอ ...
ยุย : (ว่าแล้วเชียวโมโหอยู่จริงด้วย ... )
สุบารุ : ... มาทำอะไร
ตรงนี้เป็นตัวเลือก
1. 顔を見に来た (มาดูหน้าน่ะ)
2. 特に用はない(ไม่มีธุระอะไรเป็นพิเศษ)
ถ้าเลือก 顔を見に来た (มาดูหน้าน่ะ)
ยุย : เอ่อ คือว่า ... มาเพื่อดูหน้าของสุบารุคุงน่ะ
สุบารุ : หา ?
ยุย : เมื่อกี้นี้ได้ยินเสียงดังมาก ก็เลยคืดว่าจะเป็นอะไรรึเปล่านะ น่ะ ...
สุบารุ : ...ไม่มีอะไรสักหน่อย
ยุย : บอกว่าไม่มีอะไร ... แต่ว่าห้องเป็นถึงขนาดนี้เลยนะ ...
สุบารุ : หา ?
ยุย : เมื่อกี้นี้ได้ยินเสียงดังมาก ก็เลยคืดว่าจะเป็นอะไรรึเปล่านะ น่ะ ...
สุบารุ : ...ไม่มีอะไรสักหน่อย
ยุย : บอกว่าไม่มีอะไร ... แต่ว่าห้องเป็นถึงขนาดนี้เลยนะ ...
--- ตูม !
*สุบารุทุบกำแพง*
*สุบารุทุบกำแพง*
สุบารุ : หา !? อยากจะพูดอะไรกันฟะ !
ยุย : ขะ ขอโทษ ...
ถ้าเลือก 特に用はない(ไม่มีธุระอะไรเป็นพิเศษ)
ยุย : (รีบกลับห้องก่อนที่จะทำให้สุบารุคุงโกรธมากไปกว่านี้ดีกว่า)
ยุย : (... เอ๊ะ อ่าว ... ?)
ยุย : สุบารุคุง ที่แขนมีเลือดออกมาล่ะ !
สุบารุ : เอ๊ะ ? อ่า ... แผลแค่นี้ไม่ได้ลึกไปถึงข้างในหรอกน่า
ยุย : ระ เรื่องนั้นจะใช่แบบนั้นรึเปล่าก็ไม่รู้ ถ้าไม่รีบรักษา ... มันจะติดเชื้อเอาได้นะ ...
สุบารุ : ... ทำไมเธอต้องลนลานด้วยล่ะ
ยุย : กะ ก็เพราะถ้าไม่ทำแผลล่ะก็ แผลมันจะอักเสบทำให้แย่ขึ้นน่ะสิ
สุบารุ : ถ้าเป็น "มนุษย์" ปกติธรรมดาล่ะก็นะ ฉันเป็นแวมไพร์ ไม่เกี่ยวกันหรอก
ยุย : แต่ว่า ยังไงก็ตามถ้าไม่รีบทำแผลก่อนล่ะก็ ! ก่อนอื่นเอานี่ปิดไว้ก่อน ...
--- ยุยจะเดินเข้าไปหา ---
สุบารุ : อึก ... อย่าเข้ามานะ
ยุย : เอ๊ะ ... ?
สุบารุ : ก็บอกว่า ... อย่าเข้ามาใกล้ฉันไงล่ะ !
ยุย : ทะ ทำไมล่ะ ? ก็แค่ปฐมพยาบาลเท่านั้น ...
สุบารุ : ปัญหาไม่ได้อยู่ตรงนั้นสักหน่อยเฟ้ย ... ! โธ่เว้ย ... นี่เธอ วันนี้คือวันอะไรไม่รู้รึไง ?
ยุย : (วันอะไร ... อ๊า ... ! )
ยุย : วันพระจันทร์เต็มดวง ...
สุบารุ : ในที่สุดก็รู้สึกตัวแล้วเหรอ ... แต่ว่า มันช้าไปแล้ว
---- แคว๊ก !! ---
(เสียงฉีกเสื้อยุย)
ยุย : ว้าย ... ! สุ สุบารุคุง ... !
สุบารุ : ทั้งที่เตือนแล้ว แต่เธอที่เมินมันนั่นแหละผิด
(เสียงกำข้อมืออย่างแรง)
ยุย : เจ็บ ... !
ยุย : (ไม่เหมือนสุบารุคุงอย่างทุกที ... ร่างกายสั่นเทิ้ม ...)
ยุย : สุบารุคุง ... ! ขอร้องล่ะ หยุดเถอะ ... !
สุบารุ : ... สบายใจเถอะ ถึงจะบอกว่าเป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง แต่ก็ไม่บ้าพอที่จะทำลายอาหารหรอก
สุบารุ : เพียงแต่ ทำอย่างอ่อนโยนไม่ได้เท่านั้นล่ะ (ตาย!! กำเดาไหลแล้ว)
สุบารุ : ขอรับไปจากตรงนี้ไปล่ะนะ
ยุย : รอก่อน สุบารุคุง ... !
สุบารุ : ใครจะไปรอกัน. อึก ... อื้ม .... อึก
ยุย : อึก !
สุบารุ : ... อึก ... สมแล้วที่เป็นเลือดของเธอ ... อึก ...
ยุย : อุ ... อึก ... !
ยุย : (รู้ได้เลยว่าเลือดถูกสูบออกไปอย่างรวดเร็วกว่าทุกครั้ง ...)
ยุย : (ทั้งที่ร่างกายเย็นเฉียบแท้ ๆ แต่ตรงที่ที่เขี้ยวของสุบารุคุงเจาะลงไปเท่านั้นที่ร้อน ... !)
สุบารุ : (ฮ่า) นี่ เธอเองก็รู้สึกแปลก ๆ ไปเหมือนกันสินะ ? ยุย ...
ยุย : ไม่ นะ ... !
สุบารุ : อื้ม ... ยังไม่พอเลย ... เอามาให้ฉันอีก ... (โอ้ยเสียงดูด ตายค่า)
ยุย : (เย็นก็จริง แต่ว่า ร้อน ... ร่างกายไม่มีแรงเลย ...)
สุบารุ : เฮ้ อย่าเพิ่งหลับเซ่ ยุย กลางคืนมันยังมีต่อจากนี้ไปต่างหาก ...
--- สถานที่ : โถงทางเดินโรงเรียน ---
ยุย : (ก่อนหน้านี้ตอนช่วงพักกลางวันระหว่างคาบเรียนเคยเป็นช่วงที่ดีมากแท้ ๆ แต่ตอนนี้ ...)
สุบารุ : ...
นักเรียนหญิงปีสอง A : นี่ สุบารุคุงล่ะ ...ยุย : ขะ ขอโทษ ...
ถ้าเลือก 特に用はない(ไม่มีธุระอะไรเป็นพิเศษ)
ยุย : เอ่อ ก็ไม่ได้มีธุระอะไรเป็นพิเศษ ...
สุบารุ : ชิ ... ถ้าไม่มีธุระอะไรล่ะก็กลับไปซะ น่ารำคาญ
ยุย : อะ ... ขอโทษค่ะ
--- ต่อ ---สุบารุ : ชิ ... ถ้าไม่มีธุระอะไรล่ะก็กลับไปซะ น่ารำคาญ
ยุย : อะ ... ขอโทษค่ะ
ยุย : (... เอ๊ะ อ่าว ... ?)
ยุย : สุบารุคุง ที่แขนมีเลือดออกมาล่ะ !
สุบารุ : เอ๊ะ ? อ่า ... แผลแค่นี้ไม่ได้ลึกไปถึงข้างในหรอกน่า
ยุย : ระ เรื่องนั้นจะใช่แบบนั้นรึเปล่าก็ไม่รู้ ถ้าไม่รีบรักษา ... มันจะติดเชื้อเอาได้นะ ...
สุบารุ : ... ทำไมเธอต้องลนลานด้วยล่ะ
ยุย : กะ ก็เพราะถ้าไม่ทำแผลล่ะก็ แผลมันจะอักเสบทำให้แย่ขึ้นน่ะสิ
สุบารุ : ถ้าเป็น "มนุษย์" ปกติธรรมดาล่ะก็นะ ฉันเป็นแวมไพร์ ไม่เกี่ยวกันหรอก
ยุย : แต่ว่า ยังไงก็ตามถ้าไม่รีบทำแผลก่อนล่ะก็ ! ก่อนอื่นเอานี่ปิดไว้ก่อน ...
--- ยุยจะเดินเข้าไปหา ---
สุบารุ : อึก ... อย่าเข้ามานะ
ยุย : เอ๊ะ ... ?
สุบารุ : ก็บอกว่า ... อย่าเข้ามาใกล้ฉันไงล่ะ !
ยุย : ทะ ทำไมล่ะ ? ก็แค่ปฐมพยาบาลเท่านั้น ...
สุบารุ : ปัญหาไม่ได้อยู่ตรงนั้นสักหน่อยเฟ้ย ... ! โธ่เว้ย ... นี่เธอ วันนี้คือวันอะไรไม่รู้รึไง ?
ยุย : (วันอะไร ... อ๊า ... ! )
ยุย : วันพระจันทร์เต็มดวง ...
สุบารุ : ในที่สุดก็รู้สึกตัวแล้วเหรอ ... แต่ว่า มันช้าไปแล้ว
---- แคว๊ก !! ---
(เสียงฉีกเสื้อยุย)
ยุย : ว้าย ... ! สุ สุบารุคุง ... !
สุบารุ : ทั้งที่เตือนแล้ว แต่เธอที่เมินมันนั่นแหละผิด
(เสียงกำข้อมืออย่างแรง)
ยุย : เจ็บ ... !
ยุย : (ไม่เหมือนสุบารุคุงอย่างทุกที ... ร่างกายสั่นเทิ้ม ...)
ยุย : สุบารุคุง ... ! ขอร้องล่ะ หยุดเถอะ ... !
สุบารุ : ... สบายใจเถอะ ถึงจะบอกว่าเป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง แต่ก็ไม่บ้าพอที่จะทำลายอาหารหรอก
สุบารุ : เพียงแต่ ทำอย่างอ่อนโยนไม่ได้เท่านั้นล่ะ (ตาย!! กำเดาไหลแล้ว)
สุบารุ : ขอรับไปจากตรงนี้ไปล่ะนะ
ยุย : รอก่อน สุบารุคุง ... !
สุบารุ : ใครจะไปรอกัน. อึก ... อื้ม .... อึก
ยุย : อึก !
สุบารุ : ... อึก ... สมแล้วที่เป็นเลือดของเธอ ... อึก ...
ยุย : อุ ... อึก ... !
ยุย : (รู้ได้เลยว่าเลือดถูกสูบออกไปอย่างรวดเร็วกว่าทุกครั้ง ...)
ยุย : (ทั้งที่ร่างกายเย็นเฉียบแท้ ๆ แต่ตรงที่ที่เขี้ยวของสุบารุคุงเจาะลงไปเท่านั้นที่ร้อน ... !)
สุบารุ : (ฮ่า) นี่ เธอเองก็รู้สึกแปลก ๆ ไปเหมือนกันสินะ ? ยุย ...
ยุย : ไม่ นะ ... !
สุบารุ : อื้ม ... ยังไม่พอเลย ... เอามาให้ฉันอีก ... (โอ้ยเสียงดูด ตายค่า)
ยุย : (เย็นก็จริง แต่ว่า ร้อน ... ร่างกายไม่มีแรงเลย ...)
สุบารุ : เฮ้ อย่าเพิ่งหลับเซ่ ยุย กลางคืนมันยังมีต่อจากนี้ไปต่างหาก ...
__________________________________________________________
DARK 03
--- สถานที่ : โถงทางเดินโรงเรียน ---
ยุย : (ก่อนหน้านี้ตอนช่วงพักกลางวันระหว่างคาบเรียนเคยเป็นช่วงที่ดีมากแท้ ๆ แต่ตอนนี้ ...)
สุบารุ : ...
ยุย : (ทุกช่วงเวลาพัก สุบารุคุงจะมาเรียกบอกว่าต้องคอยเฝ้าจับตาดู ... เลยต้องใช้เวลาอยู่ด้วยกัน)
ยุย : (มันก็ดีที่เริ่มชินกับการอยู่ด้วยกันกับสุบารุมากขึ้นแล้วล่ะแต่ ... )นักเรียนหญิงปีสอง B : จริงด้วย ...
ยุย : (แต่การที่เด่นสะดุดตาแบบนี้ จะบอกว่าไม่สันทัดดีรึเปล่านะ ...)
สุบารุ : เหม่ออะไรอยู่น่ะ ?
ยุย : อะ ขอโทษ ...
ยุย : (สุบารุคุงไม่สนใจเลยรึไงนะ สายตาที่จ้องมองน่ะ)
ยุย : (มันแปลกซะด้วยสิที่นักเรียนปีหนึ่งจะมาอยู่ในโถงตึกเรียนของปีสอง ทั้งที่สุบารุคุงเด่นสะดุดตาแท้ ๆ ...)
นักเรียนหญิงปีสอง A : ว่าแล้วเชียว เท่จริง ๆ ด้วยน๊า ...
นักเรียนหญิงปีสอง B : อืม ถึงจะน่ากลัวนิด ๆ แต่ว่าตรงนั้นแหละที่เท่สุด ๆ ...
ยุย : (... สุบารุคุงดึงดูดสายตามาก ๆ เลยแท้ ๆ... )
ยุย : (แต่ก็จริงพอดูแล้วก็เท่มากจริง ๆ ด้วยนะ)
สุบารุ : ชิ ... หนวกหู ได้ยินหมดตั้งแต่เมื่อกี้นี่แล้วเฟ้ย
ยุย : (สุบารุคุงไม่สนใจเลยรึไงนะ สายตาที่จ้องมองน่ะ)
ยุย : (มันแปลกซะด้วยสิที่นักเรียนปีหนึ่งจะมาอยู่ในโถงตึกเรียนของปีสอง ทั้งที่สุบารุคุงเด่นสะดุดตาแท้ ๆ ...)
นักเรียนหญิงปีสอง A : ว่าแล้วเชียว เท่จริง ๆ ด้วยน๊า ...
นักเรียนหญิงปีสอง B : อืม ถึงจะน่ากลัวนิด ๆ แต่ว่าตรงนั้นแหละที่เท่สุด ๆ ...
ยุย : (... สุบารุคุงดึงดูดสายตามาก ๆ เลยแท้ ๆ... )
ยุย : (แต่ก็จริงพอดูแล้วก็เท่มากจริง ๆ ด้วยนะ)
สุบารุ : ชิ ... หนวกหู ได้ยินหมดตั้งแต่เมื่อกี้นี่แล้วเฟ้ย
ยุย : เอ๊ะ ... !? ดะ ได้ยินอะไรเหรอ !?
สุบารุ : เสียงของผู้หญิงพวกนั้นไงเล่า
1. でも悪い噂じゃないよ？ (แต่ก็ไม่ได้เป็นการพูดลับหลังที่ไม่ดีไม่ใช่เหรอ ?)
2. そっか… ... (งั้นเหรอ ...)
ถ้าเลือก でも悪い噂じゃないよ？ (แต่ก็ไม่ได้เป็นการพูดลับหลังที่ไม่ดีไม่ใช่เหรอ ?)
สุบารุ : ... นี่ เธอ(ยุย) ทำอะไรอยู่น่ะ ไม่เข้าบ้านรึไง ?
สุบารุ : เสียงของผู้หญิงพวกนั้นไงเล่า
ยุย : (ตกใจหมดเลย นึกว่าได้ยินเรื่องที่ฉันคิดอยุ่ซะอีก ...)
สุบารุ : จะคนไหน ๆ ก็ส่งเสียงรำคาญหูอยู่ได้ ... หงุดหงิดชะมัด
ตรงนี้เป็นตัวเลือก
1. でも悪い噂じゃないよ？ (แต่ก็ไม่ได้เป็นการพูดลับหลังที่ไม่ดีไม่ใช่เหรอ ?)
2. そっか… ... (งั้นเหรอ ...)
ถ้าเลือก でも悪い噂じゃないよ？ (แต่ก็ไม่ได้เป็นการพูดลับหลังที่ไม่ดีไม่ใช่เหรอ ?)
ยุย : แต่ก็ไม่ได้เป็นการพูดลับหลังที่ไม่ดีไม่ใช่เหรอ ?
ยุย : ถึงเมื่อกี้จะได้ยินนิดหน่อยก็เถอะ แต่ก็บอกว่าสุบารุคุงเท่ด้วยนะ
สุบารุ : หา ? ก็บอกว่ามันน่ารำคาญไงเล่า
ยุย : (ก็นะ เกลียดการถูกพูดกระซิบกระซาบใส่สินะ ...)
ถ้าเลือก そっか… ... (งั้นเหรอ ...)
--- ตูม !
*สุบารุทุบกำแพง*
นักเรียนหญิงปีสอง A : ว้าย !
สุบารุ : ถ้ามีเรื่องอยากพูดล่ะก็พูดออกมาให้ชัด ๆ เซ่ ให้ทั้งฉันแล้วก็ยัยนี่ได้ยิน เข้าใจมั้ย ?
นักเรียนหญิงปีสอง A : คะ ค่ะ ...
ยุย : สุ สุบารุคุง !
ยุย : ทำเกินไปหน่อยแล้วนะ ... ! กำแพงเป็นรูเลยด้วย ...
สุบารุ : ทำไมต้องปกป้องด้วย เธอถูกยัยนี่พูดจาบ้า ๆ ใส่นะ ?
ยุย : แต่ว่า ถึงจะทำถึงขนาดนี้ไปมันก็ ...
สุบารุ : ชิ ... น่ารำคาญ
ยุย : ... อุ ...
สุบารุ : หงุดหงิดชะมัด ... มานี่ !
--- หมับ !
*สุบารุจับยุยไป*
ยุย : ว้าย ... !
--- สถานที่ : บันได ---
ยุย : สุ สุบารุคุงรอเดี๋ยวก่อน ! ดึงแขนแรงขนาดนี้มันเจ็บนะ ... !
สุบารุ : หนวกหู ... ถ้างั้นฉันปล่อยให้ก็ได้
--- พั่บ !
*เสียงสุบารุสะบัดปล่อยมือ*
ยุย : (เฮ่อ ในที่สุดก็ปล่อยสักที)
ยุย : (ยังไงก็เถอะสุบารุคุงถึงกับโมโหขึ้นมาถึงขนาดนั้นเลยเนี่ย ...)
สุบารุ : หา ? ... มองอะไรของเธอ
ยุย : ขะ ขอโทษ ...
ยุย : แต่ว่า แค่นึกตกใจที่สุบารุคุงโมโหขึ้นมาถึงขนาดนั้น ...
สุบารุ : ชิ ... จะคนไหน ๆ ก็เอาแต่กระซิบกระซาบกันอยู่ได้ มันน่าหงุดหงิด
ยุย : (มันก็จริงที่ไม่ชอบถูกพูดจาซุบซิบใส่อยู่หรอกนะ แต่ว่าที่หงุดหงิดขึ้นมาถึงขนาดนั้นมันแปลก)
ยุย : (หรือว่าสุบารุคุงจะ ...)
ยุย : เกลียดเด็กผู้หญิงเหรอ ?
สุบารุ : หา ? พูดเรื่องอะไรน่ะ ? (เสียง หา น่ารักไปนะ !!!)
ยุย : พอนึกถึงเรื่องที่ว่าสุบารุคุงโมโหขึ้นมาขนาดนั้นเมื่อกี้นี้แล้ว ...
ยุย : เป็นเพราะว่าเกลียดผู้หญิงก็เลยทำเรื่องแบบนั้นขึ้นมาน่ะนะ
สุบารุ : ใช่แบบนั้นซะที่ไหนกันเล่า ไม่ได้ชอบแล้วก็ไม่ได้เกลียดผู้หญิงด้วย
สุบารุ : อีกอย่าง พวกแบบยัยนั่นไม่ได้มีความสนใจมาตั้งแต่แรกแล้วด้วย
ยุย : ถ้างั้นเป็นเพราะอะไร ...
สุบารุ : ผู้หญิงนั่นทำให้น่ารำคาญขึ้นมาง่าย ๆ เลย
สุบารุ : ดันมาพูดจาบ่นจู้จี้กับอาหารของคนอื่นซะได้ ...
ยุย : (เอ๊ะ ... นั่นมัน ... )
(สุบารุขยับเข้ามาใกล้)
สุบารุ : จะบอกเธอให้รู้ให้เอง ที่ฉันสนใจน่ะมีแค่เรื่องอาหารเท่านั้นแหละ *จุ๊บ*
ยุย : อุ ... !
ยุย : (ริมฝีปากถูกกัด ... !)
สุบารุ : (เสียงเลียปาก) ... ฮึ ๆ รสชาติเยี่ยม ...
สุบารุ : ... ดูดจากริมฝีปากก็ไม่เลวเหมือนกันแหะ
ยุย : เดี๋ยวก่อน ... สุบารุคุง ...
สุบารุ : หนวกหูน่า อย่าขยับนะ เดี๋ยวเลือดก็หกหมดหรอก ... *ดูด/เลียเลือด*
สุบารุ : ... ฮึ ๆ หวานชะมัดเลยนะ ...
ยุย : ... อุ ... สุบาุรุคุง ...
สุบารุ : อยู่เงียบ ๆ น่า จนกว่าเลือดจะหยุดไหลน่ะนะ ...
สุบารุ : จะให้เลือดของเธอหกไปมันน่าเสียดายจะตาย ฉันจะดูดจนกว่าเลือดจะหยุด ... ให้เอง
(ตายเถอะค่ะ ขอตายเลย ฉากนี้ เสียวคอ ดาเมจรุนแรงมาก !! )
--- สถานที่ : ห้องนอนนางเอก ---
ยุย : เฮ่อ ...
(ตั้งแต่มาอยู่บ้านนี้ ฉันกลายเป็นคนที่ใช้ชีวิตในตอนกลางคืนไปซะแล้ว)
(ถึงจะช่วยไม่ได้ที่ต้องบอกว่าช่วยไม่ได้ก็เถอะ แต่ก็อยากจะอาบแสงอาทิตย์ที่ไม่ได้เจอมานานจังเลยนะ)
(พรุ่งนี้ไม่ได้ไปโรงเรียนซะด้วยสิ ออกไปรอข้างนอกจนกว่าพระอาทิตย์จะขึ้นดีกว่า)
--- สถานที่ : ห้องนอนนางเอก ---
ยุย : (ตอนเช้ามืดยังหนาวหน่อย ๆ อยู่เลยนะ ...)
(เสียงอะไรน่ะ ... ?)
(ไม่นะ ค่อย ๆ เข้ามาใกล้ ๆ ทางนี้แล้ว ... !?)
(ทะ- ทำไงดี ... ! ร้องเรียกใครจะดีกว่ามั้ยนะ)
--- เสียงเดิน ---
??? : อ๊ะ ? ... เธอ(ยุย)เองเหรอ ? มาทำอะไรน่ะ
ยุย : ว้าย !
สุบารุ : อะ ... ! นี่เธออย่าส่งเสียงกรี๊ดกระทันหันสิ !
ยุย : สุ- สุบารุคุง !?
สุบารุ : หา ? อะไรกันเธอ โง่ขนาดที่ไม่รู้จักหน้าตาของเจ้าของตัวเองไปแล้วรึไง ?
ยุย : (เจ้าของเหรอ ...)
ยุย : มีอะไรเหรอ ออกมาข้างนอกในเวลาแบบนี้ จะไปที่ไหนเหรอ ?
สุบารุ : จะไปที่ไหนก็ช่างฉันเถอะน่า มันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วยรึไง ?
ยุย : ก็ไม่ใช่แบบนั้นหรอก ...
สุบารุ : งั้นก็อย่าถามสิฟะ
ยุย : ... เข้าใจแล้ว
--- เสียงสุบารุเดินเข้าบ้าน ---
ยุย : ถึงเมื่อกี้จะได้ยินนิดหน่อยก็เถอะ แต่ก็บอกว่าสุบารุคุงเท่ด้วยนะ
สุบารุ : หา ? ก็บอกว่ามันน่ารำคาญไงเล่า
ยุย : (ก็นะ เกลียดการถูกพูดกระซิบกระซาบใส่สินะ ...)
ถ้าเลือก そっか… ... (งั้นเหรอ ...)
ยุย : งั้นเหรอ
ยุย : เอาน่า ได้ยินคนพูดถึงตัวเราในทางที่ดีมันอาจจะทำให้อารมณ์ดีขึ้นก็ได้นะ
สุบารุ : อาจจะดีก็ได้นะ ซะเมื่อไหร่ ไม่ดีเลยต่างหากเฟ้ย
ยุย : (มันก็จริงนะ ...)
--- ต่อ ---
นักเรียนหญิงปีสอง A : จะว่าไปแล้ว ผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ สุบารุคุงเป็นใครกัน ?
นักเรียนหญิงปีสอง B : ไม่รู้สินะ ... ? เหมือนว่าจะเป็นนักเรียนย้ายมาใหม่น่ะ
ยุย : (พะ พูดถึงฉันอยู่เหรอ ... ?)
นักเรียนหญิงปีสอง A : หืม ... ผู้หญิงธรรมดา ๆ พรรค์นั้นมีอะไรดีกันนะ สุบาุรุคุง
ยุย : ....
ยุย : (อย่างน้อยก็น่าจะพูดกันเบา ๆ ให้ฉันไม่ได้ยินหน่อยนะ ... )
สุบารุ : ... เฮ้ ผู้หญิงตรงนั้นน่ะ
นักเรียนหญิงปีสอง A : เอ๊ะ ...
สุบารุ : กระซิบกระซาบกันอยู่ได้ตั้งแต่เมื่อกี้มันน่ารำคาญนะเฟ้ย !!
ยุย : เอาน่า ได้ยินคนพูดถึงตัวเราในทางที่ดีมันอาจจะทำให้อารมณ์ดีขึ้นก็ได้นะ
สุบารุ : อาจจะดีก็ได้นะ ซะเมื่อไหร่ ไม่ดีเลยต่างหากเฟ้ย
ยุย : (มันก็จริงนะ ...)
--- ต่อ ---
นักเรียนหญิงปีสอง A : จะว่าไปแล้ว ผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ สุบารุคุงเป็นใครกัน ?
นักเรียนหญิงปีสอง B : ไม่รู้สินะ ... ? เหมือนว่าจะเป็นนักเรียนย้ายมาใหม่น่ะ
ยุย : (พะ พูดถึงฉันอยู่เหรอ ... ?)
นักเรียนหญิงปีสอง A : หืม ... ผู้หญิงธรรมดา ๆ พรรค์นั้นมีอะไรดีกันนะ สุบาุรุคุง
ยุย : ....
ยุย : (อย่างน้อยก็น่าจะพูดกันเบา ๆ ให้ฉันไม่ได้ยินหน่อยนะ ... )
สุบารุ : ... เฮ้ ผู้หญิงตรงนั้นน่ะ
นักเรียนหญิงปีสอง A : เอ๊ะ ...
สุบารุ : กระซิบกระซาบกันอยู่ได้ตั้งแต่เมื่อกี้มันน่ารำคาญนะเฟ้ย !!
--- ตูม !
*สุบารุทุบกำแพง*
นักเรียนหญิงปีสอง A : ว้าย !
สุบารุ : ถ้ามีเรื่องอยากพูดล่ะก็พูดออกมาให้ชัด ๆ เซ่ ให้ทั้งฉันแล้วก็ยัยนี่ได้ยิน เข้าใจมั้ย ?
นักเรียนหญิงปีสอง A : คะ ค่ะ ...
ยุย : สุ สุบารุคุง !
ยุย : ทำเกินไปหน่อยแล้วนะ ... ! กำแพงเป็นรูเลยด้วย ...
สุบารุ : ทำไมต้องปกป้องด้วย เธอถูกยัยนี่พูดจาบ้า ๆ ใส่นะ ?
ยุย : แต่ว่า ถึงจะทำถึงขนาดนี้ไปมันก็ ...
สุบารุ : ชิ ... น่ารำคาญ
ยุย : ... อุ ...
สุบารุ : หงุดหงิดชะมัด ... มานี่ !
--- หมับ !
*สุบารุจับยุยไป*
ยุย : ว้าย ... !
--- สถานที่ : บันได ---
ยุย : สุ สุบารุคุงรอเดี๋ยวก่อน ! ดึงแขนแรงขนาดนี้มันเจ็บนะ ... !
สุบารุ : หนวกหู ... ถ้างั้นฉันปล่อยให้ก็ได้
--- พั่บ !
*เสียงสุบารุสะบัดปล่อยมือ*
ยุย : (เฮ่อ ในที่สุดก็ปล่อยสักที)
ยุย : (ยังไงก็เถอะสุบารุคุงถึงกับโมโหขึ้นมาถึงขนาดนั้นเลยเนี่ย ...)
สุบารุ : หา ? ... มองอะไรของเธอ
ยุย : ขะ ขอโทษ ...
ยุย : แต่ว่า แค่นึกตกใจที่สุบารุคุงโมโหขึ้นมาถึงขนาดนั้น ...
สุบารุ : ชิ ... จะคนไหน ๆ ก็เอาแต่กระซิบกระซาบกันอยู่ได้ มันน่าหงุดหงิด
ยุย : (มันก็จริงที่ไม่ชอบถูกพูดจาซุบซิบใส่อยู่หรอกนะ แต่ว่าที่หงุดหงิดขึ้นมาถึงขนาดนั้นมันแปลก)
ยุย : (หรือว่าสุบารุคุงจะ ...)
ยุย : เกลียดเด็กผู้หญิงเหรอ ?
สุบารุ : หา ? พูดเรื่องอะไรน่ะ ? (เสียง หา น่ารักไปนะ !!!)
ยุย : พอนึกถึงเรื่องที่ว่าสุบารุคุงโมโหขึ้นมาขนาดนั้นเมื่อกี้นี้แล้ว ...
ยุย : เป็นเพราะว่าเกลียดผู้หญิงก็เลยทำเรื่องแบบนั้นขึ้นมาน่ะนะ
สุบารุ : ใช่แบบนั้นซะที่ไหนกันเล่า ไม่ได้ชอบแล้วก็ไม่ได้เกลียดผู้หญิงด้วย
สุบารุ : อีกอย่าง พวกแบบยัยนั่นไม่ได้มีความสนใจมาตั้งแต่แรกแล้วด้วย
ยุย : ถ้างั้นเป็นเพราะอะไร ...
สุบารุ : ผู้หญิงนั่นทำให้น่ารำคาญขึ้นมาง่าย ๆ เลย
สุบารุ : ดันมาพูดจาบ่นจู้จี้กับอาหารของคนอื่นซะได้ ...
ยุย : (เอ๊ะ ... นั่นมัน ... )
(สุบารุขยับเข้ามาใกล้)
สุบารุ : จะบอกเธอให้รู้ให้เอง ที่ฉันสนใจน่ะมีแค่เรื่องอาหารเท่านั้นแหละ *จุ๊บ*
ยุย : อุ ... !
ยุย : (ริมฝีปากถูกกัด ... !)
สุบารุ : (เสียงเลียปาก) ... ฮึ ๆ รสชาติเยี่ยม ...
สุบารุ : ... ดูดจากริมฝีปากก็ไม่เลวเหมือนกันแหะ
ยุย : เดี๋ยวก่อน ... สุบารุคุง ...
สุบารุ : หนวกหูน่า อย่าขยับนะ เดี๋ยวเลือดก็หกหมดหรอก ... *ดูด/เลียเลือด*
สุบารุ : ... ฮึ ๆ หวานชะมัดเลยนะ ...
ยุย : ... อุ ... สุบาุรุคุง ...
สุบารุ : อยู่เงียบ ๆ น่า จนกว่าเลือดจะหยุดไหลน่ะนะ ...
สุบารุ : จะให้เลือดของเธอหกไปมันน่าเสียดายจะตาย ฉันจะดูดจนกว่าเลือดจะหยุด ... ให้เอง
(ตายเถอะค่ะ ขอตายเลย ฉากนี้ เสียวคอ ดาเมจรุนแรงมาก !! )
__________________________________________________________
DARK 04
--- สถานที่ : ห้องนอนนางเอก ---
ยุย : เฮ่อ ...
(ตั้งแต่มาอยู่บ้านนี้ ฉันกลายเป็นคนที่ใช้ชีวิตในตอนกลางคืนไปซะแล้ว)
(ถึงจะช่วยไม่ได้ที่ต้องบอกว่าช่วยไม่ได้ก็เถอะ แต่ก็อยากจะอาบแสงอาทิตย์ที่ไม่ได้เจอมานานจังเลยนะ)
(พรุ่งนี้ไม่ได้ไปโรงเรียนซะด้วยสิ ออกไปรอข้างนอกจนกว่าพระอาทิตย์จะขึ้นดีกว่า)
--- สถานที่ : ห้องนอนนางเอก ---
ยุย : (ตอนเช้ามืดยังหนาวหน่อย ๆ อยู่เลยนะ ...)
(เสียงอะไรน่ะ ... ?)
(ไม่นะ ค่อย ๆ เข้ามาใกล้ ๆ ทางนี้แล้ว ... !?)
(ทะ- ทำไงดี ... ! ร้องเรียกใครจะดีกว่ามั้ยนะ)
--- เสียงเดิน ---
??? : อ๊ะ ? ... เธอ(ยุย)เองเหรอ ? มาทำอะไรน่ะ
ยุย : ว้าย !
สุบารุ : อะ ... ! นี่เธออย่าส่งเสียงกรี๊ดกระทันหันสิ !
ยุย : สุ- สุบารุคุง !?
สุบารุ : หา ? อะไรกันเธอ โง่ขนาดที่ไม่รู้จักหน้าตาของเจ้าของตัวเองไปแล้วรึไง ?
ยุย : (เจ้าของเหรอ ...)
ยุย : มีอะไรเหรอ ออกมาข้างนอกในเวลาแบบนี้ จะไปที่ไหนเหรอ ?
สุบารุ : จะไปที่ไหนก็ช่างฉันเถอะน่า มันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วยรึไง ?
ยุย : ก็ไม่ใช่แบบนั้นหรอก ...
สุบารุ : งั้นก็อย่าถามสิฟะ
ยุย : ... เข้าใจแล้ว
--- เสียงสุบารุเดินเข้าบ้าน ---
ยุย : อ่า ฉันไม่เป็นไร จะอยู่ตรงนี้อีกสักพักน่ะ
สุบารุ : ... คิดจะทำอะไร ? ถ้าคิดจะหนีล่ะก็ พูดออกมาตามจริงซะ
สุบารุ : แล้วฉันจะจับเธอมัดด้วยโซ่ที่แข็งแรงให้เอง
ยุย : มะ- ไม่หนีหรอกน่า !
สุบารุ : เอาเถอะ เดิมทีแล้วการจะหนีไปจากที่นี่ด้วยขาของเธอน่ะ คงไม่ไหวหรอกมั้ง
สุบารุ : แล้วไง ตั้งใจจะทำอะไร
ยุย : เอ่อคือ ...
(แสงอาทิตย์เนี่ย ดูเหมือนแวมไพร์จะไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ซะด้วย)
(ถ้าบอกไปว่าจะดูพระอาทิตย์ขึ้น สุบารุคุงคงไม่เอาด้วยแน่เลย)
สุบารุ : เงียบทำไม รีบ ๆ พูดมาซะสิ
ตรงนี้เป็นตัวเลือก
1. このまま黙り込む (เงียบแบบนี้ต่อไป)
2. なんでそんなに知りたいの？ (ทำไมถึงอยากรู้ขนาดนั้นล่ะ ?)
ถ้าเลือก このまま黙り込む (เงียบแบบนี้ต่อไป)
2. なんでそんなに知りたいの？ (ทำไมถึงอยากรู้ขนาดนั้นล่ะ ?)
ถ้าเลือก このまま黙り込む (เงียบแบบนี้ต่อไป)
ยุย : ...
ยุย : (คิดข้ออ้างดี ๆ ไม่ออกเลย ... ทำยังไงดีล่ะ )
สุบารุ : นี่เธอ อยากให้ฉันโกรธงั้นเหรอ ... ? หรือว่าอยากจะโดนบังคับให้พูดออกมารึไง ?
ยุย : อะ ... ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย ก็แค่พูดยากเท่านั้นเอง ...
สุบารุ : พูดยาก ? นี่เธอคิดจะทำอะไรกันแน่ ถ้าให้เหตุผลไม่ดีได้ถูกจับยัดเข้าไปในคุกใต้ดินแน่
สุบารุ : แล้วอีกอย่าง กรณีที่ไม่ยอมพูดต่อไปแบบนี้ก็จะให้ไปอยู่คุกใต้ดินด้วยเหมือนกันนะ
ถ้าเลือก なんでそんなに知りたいの？ (ทำไมถึงอยากรู้ขนาดนั้นล่ะ ?)
ยุย : (คิดข้ออ้างดี ๆ ไม่ออกเลย ... ทำยังไงดีล่ะ )
สุบารุ : นี่เธอ อยากให้ฉันโกรธงั้นเหรอ ... ? หรือว่าอยากจะโดนบังคับให้พูดออกมารึไง ?
ยุย : อะ ... ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย ก็แค่พูดยากเท่านั้นเอง ...
สุบารุ : พูดยาก ? นี่เธอคิดจะทำอะไรกันแน่ ถ้าให้เหตุผลไม่ดีได้ถูกจับยัดเข้าไปในคุกใต้ดินแน่
สุบารุ : แล้วอีกอย่าง กรณีที่ไม่ยอมพูดต่อไปแบบนี้ก็จะให้ไปอยู่คุกใต้ดินด้วยเหมือนกันนะ
ถ้าเลือก なんでそんなに知りたいの？ (ทำไมถึงอยากรู้ขนาดนั้นล่ะ ?)
ยุย : ทำไมถึงอยากรู้ขนาดนั้นล่ะ ?
สุบารุ : หา ? ก็เธอเป็นอาหารของฉันนี่ มันก็ต้องอยากรู้แน่อยู่แล้วนี่ (ซึนนนนน)
สุบารุ : หา ? ก็เธอเป็นอาหารของฉันนี่ มันก็ต้องอยากรู้แน่อยู่แล้วนี่ (ซึนนนนน)
สุบารุ : เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว รีบ ๆ บอกมาซะ ฉันอยากจะไปนอนแล้ว
ยุย : ถึง- ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ ...
สุบารุ : ก็ ... ถ้าไม่ว่ายังไงก็จะไม่ยอมบอกล่ะก็
จะให้ฉันถามจากร่างกายของเธอโดยตรงเองเลยดีมั้ย ?
ยุย : ... เอ๊ะ ?
สุบารุ : จะเอาแบบไหนดีล่ะ ? หา ?
สุบารุ : ก็ ... ถ้าไม่ว่ายังไงก็จะไม่ยอมบอกล่ะก็
จะให้ฉันถามจากร่างกายของเธอโดยตรงเองเลยดีมั้ย ?
ยุย : ... เอ๊ะ ?
สุบารุ : จะเอาแบบไหนดีล่ะ ? หา ?
--- ต่อ ---
ยุย : เดี๋ยว- เดี๋ยวรอก่อน ! จะบอกแล้ว !
ยุย : ช่วงนี้ใช้ชีวิตอยู่ในตอนกลางคืนมาตลอดเลย
เพราะงั้นก็เลยคิดอยากจะดูพระอาทิตย์ที่ไม่ได้เห็นมานานแล้วน่ะ
ยุย : เพราะงั้นเลยคิดว่าจะรออยู่ตรงนี้จนกว่าพระอาทิตย์ของวันนี้จะขึ้นมาน่ะนะ
สุบารุ : ... นี่เธอ พูดจริงเรอะ ? บอกว่าอยากดูพระอาทิตย์ขึ้นงั้นเหรอ ?
ยุย : (ว่าแล้วเชียวโกรธจริงด้วย ... หรือว่าแค่แปลกใจกันนะ ?)
สุบารุ : อยากจะดูของพรรค์นั้น ไม่อยากจะเชื่อเลย ...
ยุย : เรื่องแบบนั้นน่ะพวกสุบารุคุงก็คงเป็นแบบนั้นนั่นล่ะ ...
ยุย : แต่ว่าฉันเป็นคนนะ เพราะงั้นถ้าได้อาบแสงอาทิตย์ก็จะคิดว่ารู้สึกดีจังเลยน่ะ
สุบารุ : เฮอะ งั้นเหรอ. แต่ว่านะ กลับเข้าบ้านซะ เดี๋ยวนี้เลย
ยุย : อะไรกัน ... ไม่ได้คิดจะหนีให้สุบารุคุงต้องลำบากใจเลยนะ ...
สุบารุ : ฉันบอกว่าเธอคืออาหารของฉันไม่ใช่เหรอ หัดสำนึกตัวไว้บ้าง ฟังที่ฉันพูดซะ (ซึน)
ยุย : อุ ...
สุบารุ : ถ้าเข้าใจแล้ว ก็รีบ ๆ เข้าบ้านซะ
ยุย : แต่ว่า ...
สุบารุ : ไม่มีแต่เฟ้ย อีกอย่างคิดว่ากว่าพระอาทิตย์จะขึ้นมันอีกกี่ชั่วโมงกันหา ?
ยุย : เอ๊ะ ... ?
สุบารุ : แล้วในระหว่างนั้นลองเป็นไข้หวัดดูสิ คิดว่าใครกันที่ต้องมาลำบากคอยดูน่ะ (ซึนได้อีก)
ยุย : (นั่น หรือว่าสุบาุรุคุงจะแสดงความเป็นห่วงรึเปล่านะ ... ? )
สุบารุ : แล้วก็ เลือดของผู้หญิงที่เป็นหวัดน่ะ ห่วยจนดื่มไม่ลงเลยล่ะ
สุบารุ : แล้วอีกทั้งยังถ้าขืนอาบแสงอาทิตย์ล่ะก็ รสชาติของเลือดก็ห่วยลงพอดีน่ะสิ (ซึนเข้าไป)
ยุย : ( ... )
ยุย : (เป็นห่วงในฐานะ "อาหาร" หรอกเหรอ ....)
สุบารุ : เฮ้ ฟังอยู่รึเปล่า ? ถ้าเข้าใจแล้วก็กลับเข้าไปในบ้านซะเดี๋ยวนี้เลย
ยุย : ... เข้าใจแล้วล่ะ จะกลับเข้าไปนอนในบ้านแล้ว
สุบารุ : ถ้างั้นก็ดี เธอน่ะ อย่าได้คิดจะหลบสายตาฉันมาอาบแสงอาทิตย์เชียวนะ
สุบารุ : เพราะแค่ดูดเลือดก็รู้ได้ทันทีเลยล่ะ
ยุย : อื้ม ...
สุบารุ : ... สีหน้าดูไม่ดีเลยนะ จะไปส่งจนถึงห้องเอง
ยุย : เอ๊ะ ? อย่างนั้นเหรอ ... แต่ว่าไม่เป็นไรหรอก ฉันไปคนเดียวได้
สุบารุ : ... ก็เธอเป็นอาหารที่โอชะนี่น่า ถ้าหากในตอนที่ล้มลงไป
แล้วถ้าเกิดเพื่อมีใครมาจู่โจมเข้าใส่มันจะเดือดร้อนฉันได้ (ยังซึนต่อ)
ยุย : ช่วงนี้ใช้ชีวิตอยู่ในตอนกลางคืนมาตลอดเลย
เพราะงั้นก็เลยคิดอยากจะดูพระอาทิตย์ที่ไม่ได้เห็นมานานแล้วน่ะ
ยุย : เพราะงั้นเลยคิดว่าจะรออยู่ตรงนี้จนกว่าพระอาทิตย์ของวันนี้จะขึ้นมาน่ะนะ
สุบารุ : ... นี่เธอ พูดจริงเรอะ ? บอกว่าอยากดูพระอาทิตย์ขึ้นงั้นเหรอ ?
ยุย : (ว่าแล้วเชียวโกรธจริงด้วย ... หรือว่าแค่แปลกใจกันนะ ?)
สุบารุ : อยากจะดูของพรรค์นั้น ไม่อยากจะเชื่อเลย ...
ยุย : เรื่องแบบนั้นน่ะพวกสุบารุคุงก็คงเป็นแบบนั้นนั่นล่ะ ...
ยุย : แต่ว่าฉันเป็นคนนะ เพราะงั้นถ้าได้อาบแสงอาทิตย์ก็จะคิดว่ารู้สึกดีจังเลยน่ะ
สุบารุ : เฮอะ งั้นเหรอ. แต่ว่านะ กลับเข้าบ้านซะ เดี๋ยวนี้เลย
ยุย : อะไรกัน ... ไม่ได้คิดจะหนีให้สุบารุคุงต้องลำบากใจเลยนะ ...
สุบารุ : ฉันบอกว่าเธอคืออาหารของฉันไม่ใช่เหรอ หัดสำนึกตัวไว้บ้าง ฟังที่ฉันพูดซะ (ซึน)
ยุย : อุ ...
สุบารุ : ถ้าเข้าใจแล้ว ก็รีบ ๆ เข้าบ้านซะ
ยุย : แต่ว่า ...
สุบารุ : ไม่มีแต่เฟ้ย อีกอย่างคิดว่ากว่าพระอาทิตย์จะขึ้นมันอีกกี่ชั่วโมงกันหา ?
ยุย : เอ๊ะ ... ?
สุบารุ : แล้วในระหว่างนั้นลองเป็นไข้หวัดดูสิ คิดว่าใครกันที่ต้องมาลำบากคอยดูน่ะ (ซึนได้อีก)
ยุย : (นั่น หรือว่าสุบาุรุคุงจะแสดงความเป็นห่วงรึเปล่านะ ... ? )
สุบารุ : แล้วก็ เลือดของผู้หญิงที่เป็นหวัดน่ะ ห่วยจนดื่มไม่ลงเลยล่ะ
สุบารุ : แล้วอีกทั้งยังถ้าขืนอาบแสงอาทิตย์ล่ะก็ รสชาติของเลือดก็ห่วยลงพอดีน่ะสิ (ซึนเข้าไป)
ยุย : ( ... )
ยุย : (เป็นห่วงในฐานะ "อาหาร" หรอกเหรอ ....)
สุบารุ : เฮ้ ฟังอยู่รึเปล่า ? ถ้าเข้าใจแล้วก็กลับเข้าไปในบ้านซะเดี๋ยวนี้เลย
ยุย : ... เข้าใจแล้วล่ะ จะกลับเข้าไปนอนในบ้านแล้ว
สุบารุ : ถ้างั้นก็ดี เธอน่ะ อย่าได้คิดจะหลบสายตาฉันมาอาบแสงอาทิตย์เชียวนะ
สุบารุ : เพราะแค่ดูดเลือดก็รู้ได้ทันทีเลยล่ะ
ยุย : อื้ม ...
สุบารุ : ... สีหน้าดูไม่ดีเลยนะ จะไปส่งจนถึงห้องเอง
ยุย : เอ๊ะ ? อย่างนั้นเหรอ ... แต่ว่าไม่เป็นไรหรอก ฉันไปคนเดียวได้
สุบารุ : ... ก็เธอเป็นอาหารที่โอชะนี่น่า ถ้าหากในตอนที่ล้มลงไป
แล้วถ้าเกิดเพื่อมีใครมาจู่โจมเข้าใส่มันจะเดือดร้อนฉันได้ (ยังซึนต่อ)
ยุย : ....
ยุย : (ทั้ง ๆ ที่เป็นห่วงฉันในฐานะอาหารเหมือนกับเมื่อกี้นี้แท้ ๆ ...)
ยุย : (ทำไมก็ไม่รู้ รู้สึกดีใจนิด ๆ ...)
สุบารุ : เอ้า เอามือมาสิ ... ไปกันได้แล้ว
ยุย : อื้ม ...
ยุย : (ทำไมก็ไม่รู้ รู้สึกดีใจนิด ๆ ...)
สุบารุ : เอ้า เอามือมาสิ ... ไปกันได้แล้ว
ยุย : อื้ม ...
(ค่า สุบารุ ซึนเข้าไปลูก โอ้ย ฟินนนนนนนนนนนน )
__________________________________________________________
DARK 05
ยุย : สุบารุคุง เข้าไปได้มั้ย ?
...
(อ่าว ? แปลกจังเลย นึกว่าอยู่ในห้องซะอีก ... )
สุบารุคุง ? ไม่อยู่เหรอ ?
*ยุยเปิดประตูเข้าห้อง*
--- สถานที่ : ห้องสุบารุ ---
สุบารุ : เฮ้ ... ใครบอกว่าให้เข้ามาได้กัน ? ออกไปซะ !
ยุย : อ๊ะ สุบารุคุงอยู่นี่น่า เห็นไม่ขานตอบก็เลยนึกว่าไม่อยู่ซะอีก
สุบารุ : เฮ่อ ... เพราะไม่อยากขานตอบก็เลยไม่ตอบไงล่ะ. เข้าห้องคนอื่นมาตามใจชอบ มีธุระอะไรล่ะ ?
ยุย : ขอโทษนะ ... แต่ว่า อายาโตะคุงให้มาเรียกสุบารุคุงน่ะ ...
สุบารุ : หา ? อายาโตะน่ะเหรอ ? มีธุระอะไรกันฉัน
ยุย : เหมือนว่าจากนี้ไปทุกคนจะไปเล่นบิตเลียตกัน ก็เลยบอกว่าให้เข้าร่วมน่ะ ...
สุบารุ : ใครจะไปกันฟะ,ของพรรค์นั้น เธอเองก็อย่าให้พวกนั้นใช้พร่ำเพรื่อสิ
สุบารุ : ก็เพราะเป็นอาหารของฉัน อย่าไปฟังคนอื่นนอกจากฉันสิ
ยุย : อะไรกัน ... จะปฏิเสธได้ยังไง. ก็แค่ถูกบอกให้มาเรียกสุบารุคุงเท่านั้นเองนี่
สุบารุ : หนวกหู. ฉันบอกว่าให้ตอบปฏิเสธไปยังไงล่ะ เพราะงั้นคราวหน้าทำซะ
สุบารุ : ไปบอกเจ้าพวกนั้นว่าฉันไม่ไปเข้าร่วมหรอก ซะ
ยุย : เรื่องนั้น ฉันเดือดร้อนนะ ... !
สุบารุ : ฮึ ทำไมเธอต้องเดือดร้อนด้วยล่ะ การละเล่นของเจ้าพวกนั้นไม่เกี่ยวอะไรกับเธอไม่ใช่เหรอ
ยุย : พูดแบบนั้นมันก็ใช่อยู่หรอก ...
ยุย : แต่ว่า ถ้าเกิดเรียกสุบารุมาไม่ได้ล่ะก็จะเล่นกับฉันแทน ... ถูกบอกมาแบบนั้นน่ะสิ
สุบารุ : หา !? ใครเป็นคนพูดเรื่องนั้นกัน ! อายาโตะเรอะ ? หรือว่าไรโตะ ?
ยุย : เอ๊ะ เอ่อ ใครพูดกันนะ ... ทุกคนเลยล่ะมั้ง ?
สุบารุ : ชิ เจ้าพวกนั้นทุกคนทำบ้า ๆ ซะได้ ... น่ารำคาญจริงว้อย !
--- ตูม !
*สุบารุทุบกำแพง*
ยุย : ว้าย !
ยุย : มะ ไม่ได้นะ ... ! จะใช้กำลังไม่ได้นะ
สุบารุ : หนวกหู ! หุปปากซะ ! อะไรหรือว่าเธอ ... คิดจะปกป้องเจ้าพวกนั้นเหรอ ?
สุบารุ : หนวกหู ! หุปปากซะ ! อะไรหรือว่าเธอ ... คิดจะปกป้องเจ้าพวกนั้นเหรอ ?
ยุย : ไม่ใช่แบบนั้นนะ แต่ว่า เพราะพวกสุบารุคุงเป็นครอบครัวน่ะสิ ...
(แต่ก็รู้อยู่หรอกว่าความสัมพันธ์ของพวกสุบารุคุงน่ะลึกลับและซับซ้อนมาก ...)
(แต่ทุกคนเป็นครอบครัวเดียวกันด้วยนี่ มาทะเลาะด้วยเรื่องแบบนี้ไม่ดีเลย)
(โดยเฉพาะสุบารุคุงน่ะ เอาแต่อยู่แต่ในห้องแบบนี้ตลอดซะด้วยสิ ...)
สุบารุ : หา ? เธออยากจะพูดอะไรรึไง ?
(แต่ก็รู้อยู่หรอกว่าความสัมพันธ์ของพวกสุบารุคุงน่ะลึกลับและซับซ้อนมาก ...)
(แต่ทุกคนเป็นครอบครัวเดียวกันด้วยนี่ มาทะเลาะด้วยเรื่องแบบนี้ไม่ดีเลย)
(โดยเฉพาะสุบารุคุงน่ะ เอาแต่อยู่แต่ในห้องแบบนี้ตลอดซะด้วยสิ ...)
สุบารุ : หา ? เธออยากจะพูดอะไรรึไง ?
ตรงนี้เป็นตัวเลือก
1. 少しはみんなと仲良くしたら？ (ไม่ลองทำความสนิทสนมกับทุกคนดูหน่อยเหรอ ?)
2. たまには部屋から出よう (บางครั้งก็นอกไปนอกห้องบ้างสิ)
ถ้าเลือก 少しはみんなと仲良くしたら？ (ไม่ลองทำความนิทสนมกับทุกคนดูหน่อยเหรอ ?)
ยุย : ไม่ ไม่ลองไปทำความสนิทสนมกับทุกคนดูหน่อยเหรอ น่ะ
สุบารุ : หา ? ไม่สนใจหรอก. แล้วทำแล้วมันจะได้ความหมายอะไร. มีผลดีอะไรกับฉันรึไง ?
ยุย : (... อาจจะมีผลดีกับใครสักคนก็ได้นี่น่า ...)
สุบารุ : อ่า แต่ว่าการไปเล่นกับเจ้าพวกนั้นก็ไม่เลวเหมือนกันนะ
สุบารุ : จะโชว์ให้พวกนั้นเห็นถึงการใช้เธอเป็นของเล่นไงล่ะ
สุบารุ : แบบนั้นอาจจะน่าสนุกดีก็ได้นะ ... ฮึ ๆ
ยุย : แบบนั้นฉันก็แย่น่ะสิ ... !
ถ้าเลือก たまには部屋から出よう (บางครั้งก็นอกไปนอกห้องบ้างสิ)
สุบารุ : ฉันชอบอยู่ที่นี่ มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องไปข้างนอกด้วยสุบารุ : หา ? ไม่สนใจหรอก. แล้วทำแล้วมันจะได้ความหมายอะไร. มีผลดีอะไรกับฉันรึไง ?
ยุย : (... อาจจะมีผลดีกับใครสักคนก็ได้นี่น่า ...)
สุบารุ : อ่า แต่ว่าการไปเล่นกับเจ้าพวกนั้นก็ไม่เลวเหมือนกันนะ
สุบารุ : จะโชว์ให้พวกนั้นเห็นถึงการใช้เธอเป็นของเล่นไงล่ะ
สุบารุ : แบบนั้นอาจจะน่าสนุกดีก็ได้นะ ... ฮึ ๆ
ยุย : แบบนั้นฉันก็แย่น่ะสิ ... !
ถ้าเลือก たまには部屋から出よう (บางครั้งก็นอกไปนอกห้องบ้างสิ)
ยุย : บางครั้งก็นอกไปนอกห้องบ้างน่าจะดีน่ะ ...
ยุย : มันก็อาจจะใช่อยู่หรอกนะ แต่ไม่คิดเหรอว่านอกห้องอาจจะมีเรื่องอะไรก็ได้ ?
สุบารุ : เห อย่างเช่นอะไรล่ะ ไหนลองพูดมาดูสิ
ยุย : เอ่อคือ ... ก็อย่างบางเรื่องน่ะ
สุบารุ : ฉันมันโง่เองที่ไปถามเธอ พอแล้ว ออกไปซะ
--- ต่อ ---
ยุย : (จะ ... จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย ... )
(ทุกคนจะต้องรออยู่ที่ห้องสันทนาการแน่ ๆ เลย ...)
ยุย : บางครั้งลองไปญาติดีกับพวกพี่น้องก็อาจจะดีก็ได้นะ ?
สุบารุ : หา ?
ยุย : ก็ทุกคนเป็นพี่น้องกันนี่น่า ...
สุบารุ : เฮ่อ .... จะหน้าไหน ๆ ...
สุบารุ : น่ารำคาญชะมัดเลย ... ! อย่ามาสั่งฉันนะ !
ยุย : เจ็บ ... !
(มะ มาผลักกันกระทันหันแบบนี้ โหดร้าย ...)
สุบารุ : อยากให้ฉันเล่นมากขนาดนั้นเลยเหรอ ? ถ้างั้นจากนี้ไปจะเอ็นดูให้เองนะ
ยุย : ไม่ใช่ ... ! ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นนะ ... !
สุบารุ : จะหมายความว่ายังไงก็ช่างเถอะ. ตอนนี้ฉันกำลังหงุดหงิดอยู่
ยุย : (อะไรกัน ...)
สุบารุ : นี่ ยุย ตรงไหนที่กัดแล้วมันจะเจ็บที่สุดกัน ?
ยุย : เอ๊ะ ... ?
สุบารุ : รีบตอบมาสิ หรือว่าจะให้ฉันไล่กัดไปทั่วตัวหาเอาเองล่ะ ?
ยุย : ไม่นะ ... !
สุบารุ : นี่ ... มีอยู่ไม่ใช่เหรอ ... ?
สุบารุ : สถานที่ที่พอเอาเขี้ยวของฉันทาบลงไปแล้วจะส่งเสียงร้องขึ้นมาโดยที่ไม่ได้ตั้งใจน่ะ ...
ยุย : (นะ นิ้ว ... กำลังถูกเลียอยู่ ...)
ยุย : อย่านะ ... !
สุบารุ : อึก ... *ดูด* .... ฮ่า เป็นไง ? ทายถูกเหรอ ? ... อะไรกันน่าเบื่อชะมัดเลย
ยุย : อึ๊ก ... !
ยุย : ยะ อย่า ... ขอร้องล่ะ ... หยุดเถอะ ... !
สุบารุ : เฮอะ ไม่มีทางหยุดอยู่แล้วนี่. เพราะหน้าตาที่รังเกียจของเธอมันใช้ได้ไม่เลวเลยนี่น่า ... อึก
ยุย : เจ็บนะ เจ็บ ... !
สุบารุ : ฮึ ทำหน้าตาเจ็บปวดแล้วมันทำให้เลือดรสดีขึ้นอีกนะ ... ?
ยุย : อะไรกัน ...
สุบารุ : ที่จริงแล้วรู้สึกดีใช่มั้ยล่ะ ? ฉันน่ะรู้ได้ด้วยรสชาติของเลือดว่ามันยิ่งกว่าการที่ไม่ชอบซะอีกนะ ?
ยุย : มะ ไม่ใช่นะ ... อึก ... !
สุบารุ : ฮะ ๆ จะแข็งขืนแบบนั้นไปได้ถึงเมื่อไหร่กันนะ ?
สุบารุ : เอาล่ะ นี่เป็นการลงโทษที่ฟังคำของผู้ชายคนอื่นนอกจากฉันไงล่ะ
สุบารุ : วันนี้จะทำตามที่เธอต้องการ จะเล่นด้วยจนกว่าฉันจะเบื่อให้เต็มที่เลยนะ ...
ยุย : (สุบารุคุง ... )
สุบารุ : เธอน่ะ ... ฟังแต่สิ่งที่ฉันพูดก็พอแล้ว
สุบารุ : จากนี้ตลอดไปเลย นะ ...
ยุย : อะ ค่ะ ทราบแล้วค่ะ
(... ดูท่าต้องใช้เวลาซะด้วยสิ ...)
(บอกสุบารุคุงให้รู้ไว้ก่อนท่าจะดีกว่าสินะ)
--- สถานที่ : โถงทางเดินโรงเรียน ---
ยุย : (เอ ... ห้องเรียนปีหนึ่งไปทางไหนนะ ... อ๊ะ สุบารุคุงนี่น่า)
ยุย : สุบารุคุง !
--- เสียงระฆังเข้าห้องเรียน ---
ยุย : กระดิ่งเข้าห้องดังแล้ว ... สุบารุคุง ไม่ไปเข้าห้องเรียนจะดีเหรอ ?
สุบารุ : เรื่องนั้นเธอเองก็เหมือนกันไม่ใช่รึไง
ยุย : กะ ก็ใช่อยู่หรอก ...
สุบารุ : ฉันจะโดด ไม่มีอารมณ์เข้าเรียนหรอก
ยุย : (ไม่มีอารมณ์เนี่ยนะ ...)
ยุย : แต่ว่า ถ้าเวลาเข้าเรียนไม่พอ อาจจะไม่ได้เลื่อนชั้นก็ได้นะ ?
สุบารุ : เรื่องแบบนั้น เดี๋ยวก็หาทางทำอะไรก็ได้นี่น่า
สุบารุ : ... ยิ่งไปกว่านั้น อย่าเที่ยวมาจู้จี้กับการกระทำของฉันนะ น่ารำคาญ
ยุย : ... ขอโทษ
สุบารุ : ... ถ้าเข้าใจแล้วก็ไปที่อื่นไป
ยุย : อ๊ะ คือว่าวันนี้น่ะกลับไปก่อนเลยได้มั้ย ?
สุบารุ : ...หา ?
ยุย : คือวันนี้อาจารย์ขอให้เก็บสมุดให้น่ะ เลยดูท่าจะกลับช้า
สุบารุ : อย่างนั้นเองหรอกเหรอ ...
สุบารุ : ธุระมีแค่นี้ใช่มั้ย ?
ยุย : อะ อื้ม มีเท่านี้ล่ะ ...
สุบารุ : งั้นเหรอ ... ถ้างั้นดื่มตอนนี้เลยก็แล้วกัน
ยุย : เอ๊ะ ... ? เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน ... ?
สุบารุ : ยื่นคอมาอีกหน่อยสิ มันกัดไม่ได้ไม่ใช่เหรอ
ยุย : ... ! ทะ ทำไมกลายเป็นแบบนั้นไปได้ล่ะ !?
สุบารุ : หา ? ก็วันนี้จะไม่ได้ดื่มเลือดของเธอจนกว่าเธอจะกลับไม่ใช่เหรอ ?
สุบารุ : เพราะงั้นก็เลยต้องดูดมันซะตั้งแต่ตอนนี้เลยไงล่ะ
ยุย : อะไรกัน ... !
(รู้สึกเหมือนไม่ได้เข้าใจที่พูดเลย ... !)
สุบารุ : ป่านนี้แล้วจะมาตกใจอะไรกันเล่า เอาเถอะน่า รีบ ๆ ให้ฉันกัดสักทีสิ
ยุย : (เป็นเหยื่อที่ต้องถูกดูดเลือดไปโดยสมบูรณ์เลย ...)
(คาบเรียนเริ่มไปแล้วซะด้วยสิ อยากกลับไปที่ห้องเรียนแท้ ๆ เลยนะ ... )
1. 拒否する (ปฏิเสธไป)
2. 素直に従う (ทำตามที่บอกแต่โดยดี)
ถ้าเลือก 拒否する (ปฏิเสธไป)
ยุย : มะ ไม่ได้นะ ! ตรงนี้เป็นโถงทางเดินซะด้วย ...
สุบารุ : แล้วมันมีปัญหาตรงไหนกัน
ยุย : กะ ก็ ... ! อาจจะมีคนมาก็ได้นี่น่า
สุบารุ : อยู่ในเวลาเรียนกันอยู่ไม่ใช่เหรอ คงไม่รีบร้อนมากันในที่แบบนี้หรอก
สุบารุ : ถ้าเกิดเป็นกังวลล่ะก็ รีบ ๆ ทำให้มันจบไปจะไม่ดีกว่าเหรอ ?
สุบารุ : ก่อนหน้าที่เธอจะร้องกรี๊ดกร๊าดทำให้คนอื่นมากันน่ะนะ ฮึ ๆ ...
ยุย : (ไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดเลย ...)
ถ้าเลือก 素直に従う (ทำตามที่บอกแต่โดยดี)
ยุย : (ถึงจะบอกว่าอย่าก็ไม่รู้ว่าจะฟังรึเปล่าซะด้วย ... ตอนนี้ทำตามที่พูดไปก่อนจะดีกว่าก็ได้)
ยุย : (... จะทางไหนก็ตาม ถึงจะเป็นตอนกลับไปก็คงถูกดูดอยู่ดี ...)
ยุย : ขะ เข้าใจแล้วล่ะ ...
สุบารุ : ฮึ วันนี้ว่าง่ายดีแหะ เอ้า ยื่นคอออกมาสิ
--- ต่อ ---
ยุย : ( ... ช่วยไม่ได้นะ)
ยุย : ... เท่านี้ก็พอแล้วใช่มั้ย ?
สุบารุ : อ่า เพียงพอแล้ว เพียงแต่ ...
สุบารุ : มาใกล้ ๆ ฉันอีกหน่อยสิ ... (โอ้ย เสียงเข้าหูซ้ายเต็ม ๆ)
ยุย : อึก ...
(เขี้ยวของสุบารุคุงกำลังโดนที่คอ ...)
(อ๊ะ ... แต่ว่า ... !)
ยุย : มะ ไม่ได้จริง ๆ นั่นแหละ !
--- ยุยผลักสุบารุออก ---
สุบารุ : หา ... ? ยอมให้ทำถึงขนาดนี้แล้วตอนนี้จะมาอะไรอีกล่ะ
ยุย : ทะ ที่คอไม่ได้นะ ... ! ถ้าเป็นรอยแผลคนจะเห็นเอาได้น่ะสิ ...
สุบารุ : หา ? รอยแผลเหรอ ? ไม่ต้องใส่ใจเรื่องพรรค์นั้นหรอกน่า
ยุย : แต่ว่าต่อจากนี้ยังมีคาบเรียนอยู่นะ ถ้าเกิดคนอื่นรู้เข้าล่ะก็ ...
สุบารุ : ถ้าเกิดรู้เข้าแล้วจะเป็นยังไงล่ะ
ยุย : เอ๊ะ ...
สุบารุ : ก็เป็นเครื่องหมายที่แปลว่าเธอเป็นของฉันยังไงล่ะ ถึงจะถูกเห็นก็ไม่มีปัญหาอะไรไม่ใช่เหรอ
สุบารุ : ฉันจะทำให้ ... เห็นชัด ๆ ไปซะเลยแล้วกัน เอ้า มาทางนี้อีกสิ
ยุย : แต่ว่า ...
สุบารุ : เอาเถอะน่า มาให้ดูดซะ ...
ยุย : ... อึก
สุบารุ : ใช่แล้ว ... ผ่อนร่างกายให้กับฉันแต่โดยดีซะ
สุบารุ : จะกัดลงไปลึก ๆ ให้เต็มแรงไปเลยนะ ...
สุบารุ : จะให้เหลือรอยแผลขนาดที่ว่าจะไม่หายไปได้อีกเลยล่ะ ...
ยุย : (สุบารุคุงจะคอยมาเฝ้าดูฉันทุกวันตอนหมดคาบเรียนตามปกติ)
(ถึงจะเกิดอุบัติเหตุนั่นก็ตามก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย ...)
(พวกมุคามินั่นเองก็ตั้งแต่ตอนนั้นก็ไม่เห็นอีกเลยซะด้วยสิ ...)
นักเรียน A : ว้ายยยย !!
ยุย : หือ ... !?
(เสียงร้องเมื่อกี้คืออะไรนะ ... เกิดอะไรขึ้นรึไงกันนะ ?)
นักเรียน B : โควคุง ! ฉันทำขนมที่โควคุงชอบมาให้ล่ะ เห็นบอกในนิตยสารเล่มก่อนใช่มั้ยล่ะ ?
นักเรียน B : เอ้า เชิญจ้ะ ♪
นักเรียน A : อ๊า ! ขี้โกงเอาหน้าคนเดียว ! นี่ คราวหน้าถ้าฉันทำมาให้ช่วยกินหน่อยได้มั้ย ?
โคว : ขอบใจนะ ! ยินดีรับไว้เสมอเลยล่ะ ♪
ยุย : (อ๊า ... คนคนนั้น คนที่มาเมื่อนก่อนหน้านี้นี่น่า ก็นึกอยู่ว่าเคยเห็นที่ไหน เรียนอยู่ที่โรงเรียนนี้จริง ๆ ด้วยสินะ ...)
ยุย : (เอ ... ใครน้า ... รู้สึกจะชื่อ มุคามิ โคว สินะ ... ?)
ยุย : (เนื้อหอมกับเด็กผู้หญิงจังเลย ... ใครก็คงว่าไม่ได้หรอกก็หน้าตาดีมากเลยนี่น่า ...)
โคว : อ๊ะ !!
ยุย : เอ๊ะ ?
นักเรียน A : อ๊ะ ! เดี๋ยวสิโคว ! อยู่ดี ๆ เป็นอะไรไปน่ะ ?
ยุย : (มาทางนี้แล้ว !?)
โคว : ยะโฮ่ ! เอ็มเนโกะจัง ♪
ยุย : เอ๊ะ ? อะ อะไรกันอยู่ดี ๆ ... ?
(จับมือด้วย ...)
นักเรียน B : เดี๋ยวสิ ! โควคุง ? ผู้หญิงคนนั้นใครน่ะ !
โคว : โทษทีน้า ! พอดีมีธุระกับเธอคนนี้นิดหน่อยน่ะ ! ไว้มาเล่นกันใหม่นะ !
ยุย : ดะ เดี๋ยวสิ ...
โคว : ---เอาเถอะน่า ! คิดซะว่าช่วยกันหน่อยแล้วกันนะ !!
ยุย : ช่วย ?
โคว : งั้นทุกคน ไว้เจอกันนะ !
นักเรียน A : เอ๋อออออออ !?
ยุย : เดี๋ยวก่อน ... อ๊า !
---โควพายุยวิ่ง---
ยุย : (จะ จู่ ๆ มันเรื่องอะไรกัน... ? แล้วที่ว่าช่วย ... หมายความว่ายังไง !? )
(เดี๋ยว ถูกดึงมาแบบนี้จะไม่เป็นไรเหรอเนี่ย ...)
(ที่พวกคนพวกนี้เล็งไว้อาจจะเป็นฉันก็ได้สินะ ... ?)
(ถ้าเจอช่องว่าง ต้องรีบหนีแล้ว ...)
--- สถานที่ : ดาดฟ้าโรงเรียน ---
โคว : เฮ่อ--... รอดไปที ขอบใจนะ เอ็มเนโกะจัง
ยุย : ...เปล่านี่ แต่คิดว่ามันไม่ใช่สถานการณ์ที่จะวิ่งหนีมานะ ...
โคว : ไม่ล่ะ มันเรื่องใหญ่มากเลยนะ ผู้หญิงพวกนั้นตื้อสุด ๆ ไปเลย ... เฮ่อ ... ทั้งที่อยู่โรงเรียนแท้ ๆ เลยนะ
ยุย : แต่ว่า ... เป็นคนที่ป๊อปมากเลยนะ ... ?
โคว : หรือว่า ... จะไม่รู้จักฉัน ... เหรอ ?
ยุย : เอ๊ะ ? ก็ มุคามิ โควคุง ไม่ใช่เหรอ ?
โคว : ... ก็ใช่ ... เฮ่อ โกหกใช่มั้ยเนี่ย ... เพราะงั้นเองเหรอเนี่ย ... ก็นึกอยู่ว่ามีปฏิกิริยาผิดไปจากพวกผู้หญิงปกติ ...
ยุย : เอ่อ ... ?
โคว : ฉันน่ะนะ เป็นไอดอลล่ะ ไม่รู้เหรอ ?
ยุย : ... อ๋อ อย่างนี้นี่เอง พอดีไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนั้นน่ะ ... ขอโทษนะ
โคว : เอ้า ช่างเถอะ ผู้หญิงอย่างเธอไม่ค่อยจะมีหรอกนะ
ยุย : แปลกเหรอ ... ?
โคว : ก็ไม่ได้แปลกอะไรนี่น่า ในโลกนี้มีอยู่อยู่หลายแบบเป็นเรื่องปกตินี่ ต้องบอกว่าสมกับที่เป็นอีฟสินะ
ยุย : (...อีฟอีกแล้ว ? ก่อนหน้านี้ก็ถูกเรียกแบบนี้นี่น่า มันคืออะไรกันนะ ...? )
ยุย : (...เดี๋ยว นี่ไม่ใช่เวลามาคุยอะไรแบบนี้สักหน่อย)
ยุย : (เพราะมุคามิคุงเลยลืมเรื่องการระวังตัวไปเลย ...)
ยุย : (ถ้าไม่รีบกลับไปล่ะก็ ...)
ยุย : อ่า ถ้างั้น ฉันขอตัวกลับห้องเรียนก่อนนะ
โคว : เอ๊ะ ? ไม่ได้นะไม่ได้ ! อยู่ตรงนี้อีกแปบนึงซี่
ยุย : แต่ว่า ...
โคว : หรือว่าจะระวังตัวอยู่เหรอ ? ถึงจะไม่เข้าใจก็เถอะ แต่ว่าที่นี่เป็นโรงเรียนนี่น่า ไม่ทำร้ายหรอกนะ สบายใจเถอะ
ยุย : ...
ยุย : (ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ถ้าทำเรื่องแบบนี้มีหวังสุบารุคุงคงเป็นห่วงแล้วก็โกรธอีกแน่เลย ... )
ยุย : (ถ้าไม่รีบทำอะไรสักอย่างล่ะก็ ...)
โคว : ใช่ ๆ นี่ เธอรู้จักเมืองนี้ละเอียดดีใช่มั้ย ?
ยุย : เอ๊ะ ? อื้ม ก็พอจะรู้คร่าว ๆ น่ะ ?
โคว : งั้น รู้จักร้านขนมปังขึ้นชื่อบ้างมั้ย ?
ยุย : เอ๊ะ ? ร้านขนมปัง ? แต่ว่า พวกมุคามิคุงน่ะเป็น ...
โคว : ถึงจะเป็นแวมไพร์แต่ก็มีกินอาหารปกติทั่วไปได้เหมือนกันนะ โดยเฉพาะพวกเราน่ะนะ
ยุย : (เป็นแวมไพร์แบบนั้นเองหรอกเหรอ ...)
โคว : เพราะงั้น ถ้ารู้จักร้านขนมปังอร่อย ๆ ล่ะก็ อยากให้ช่วยบอกให้ทีน่ะ
ยุย : อ๋อ ถ้าเรื่องนั้นล่ะก็ ... ในช๊อปปิ้งมอลล์มีร้านขนมปังขึ้นชื่ออยู่นะ
ยุย : โดยเฉพาะขนมปังฝรั่งเศษอร่อยมากเลยนะ พ่อของฉันชอบมากเลยล่ะ ...
โคว : เห อย่างนี้นี่เอง ช๊อปปิ้งมอลล์งั้นเหรอ ...
ยุย : อ๊ะ ! แล้วก็ที่ช๊อปปิ้งมอลล์มีร้านขายผักผลไม้ขึ้นชื่อด้วยนะ
ยุย : เจ้าของร้านที่นั่นเป็นคนใจดีมากเลย บางครั้งก็จะแถมให้ด้วยนะ ...
ยุย : (อะ ! เอ๋ แล้วนี่ฉันมาพูดอะไรอยู่เนี่ย ... !)
โคว : เห ดีจัง ถ้าฉันไปจะแถมให้ด้วยรึเปล่านะ ?
ยุย : อะ อื้ม ... แต่จะว่าไป เป็นไอดอลนี่น่า คงได้ของแถมม่เยอะเลยล่ะ
โคว : ฮิ ๆ ๆ ไชโย ... ♪
ยุย : (รู้สึกแปลก ๆ แหะ ... คนคนนี้เป็นแวมไพร์จริง ๆ เหรอ ?)
ยุย : (แบบนี้ ... ไม่ต่างไปจากเด็กผู้ชายม.ปลายธรรมดา ๆ เลย ... อาจจะปกติเกินปกติด้วยซ้ำไป ... !)
โคว : ... ? เป็นอะไรไปเหรอ ?
ยุย : มุคามิคุงเป็นแวมไพร์แท้ ๆ แต่ว่าดูเป็นปกติ ...
ยุย : ผิดจากที่คิดไว้เลย ตกใจนิดหน่อยน่ะ
โคว : เรียกโควก็ได้ แล้วอีกอย่างแวมไพร์ก็มีหลายประเภทนะ มีทั้งดีแล้วก็ไม่ดี ก็เหมือนมนุษย์น่ะแหละ
ยุย : ... เอ๊ะ !?
โคว : อยู่นิ่ง ๆ แปบนึงได้มั้ย ... ?
ยุย : หะ ... !?
โคว : ฮิ ๆ เธอเนี่ยเป็นผู้หญิงที่ซื่อดีนะ สมแล้วที่เป้นอีฟ ฟังนะ ? อยู่นิ่ง ๆ ล่ะ ...
ยุย : จะ จะทำอะไรน่ะ ---
--- เพียะ ---
??? : อย่าแตะนะ ... !!!
โคว : อะ ... !? เจ็บ ๆ ๆ ๆ ! ดะ เดี๋ยวสิ ! อย่า ... อย่าบิดแขนสิ ! มันเจ็บนะ !!
ยุย : สุบารุ ... คุง !?
--- สถานที่ : โถงบันได ---
สุบารุ : ... รำคาญชะมัด ...
ยุย : (อุ ... สุบารุคุง ... เหมือนจะโกรธอยู่เลย ? คงเป็นเรื่องที่ไปคุยกับโควคุงจริง ๆ ด้วยสินะ ...)
(ถึงจะไม่ไหวแต่ก็น่าจะหนีจริง ๆ ด้วยสิ ... ทำยังไงดี ขอโทษดีมั้ยนะ)
ถ้าเลือก 謝らない (ไม่ขอโทษ)
[+S]
ถ้าเลือก 素直に謝る (ยอมขอโทษแต่โดยดี)
[+M]
สุบารุ : เที่ยวไปเห็นใจคนอื่นเขาไปทั่วเลย ! โธ่เว้ย ...
ยุย : (คงต้องระวังตัวซะแล้วสินะ ... สุบารุคุงอุตส่าห์มาช่วยเฝ้าระวังให้แท้ ๆ แต่ตัวเองกลับไม่ระวังเอาซะเลยเนี่ย ...)
--- สถานที่ : ดาดฟ้าโรงเรียน ---
โคว : ... อะไรกัน ... ทั้งสองคนนั่นก็ดูสนิทกันดีนี่น่า ฮิ ๆ ๆ ... ค่อยคุ้มกับที่จะทำลายหน่อย
Keyword selection
เพื่อหาเป้าหมายของบ้านมุคามิ
สุบารุคุงจึงต้องมาคอย เฝ้าจับตาดู[見張っている]ฉันยังไงล่ะ
มันพูดซ้ำไปซ้ำมาในอกของตัวเอง
รู้สึกเจ็บในอกเล็ก ๆ
ตัวเองเป็นเพียงแค่เหยื่อสำหรับพวกเขานั้น
แล้วยังจะหวังอะไรอยู่กันนะ
สุบารุ : หนวกหู ! หุบปากไปซะ
ยุย : ถ้าเป็นเรื่องเมื่อกี้ล่ะก็บอกขอโทษไปแล้วนี่ ... อย่าโกรธเลย---
---สุบารุทุบกำแพง---
ยุย : ... !?
สุบารุ : นี่เธอ ฉันบอกว่าให้หุบปากไปไม่ได้ยินรึไง !? หา ?
ยุย : ขอโทษนะ ก็แค่คิดว่าต้องขอโทษให้เรียบร้อยน่ะ ...
สุบารุ : ฉันน่ะ กำลังหงุดหงิดกับ ... การสำนึกตัวของเธออยู่ไงเล่า !
ยุย : .. อึก ...
สุบารุ : นี่เธอ ลืมแล้วไงรึไงว่าเลือกฉันเพราะอะไร !?
สุบารุ : ก็เพราะว่าเธออาจจะเป็นเป้าหมายของเจ้าพวกนั้นก็ได้ยังไงเล่า !
ยุย : อื้ม ... ฉันรู้ ... ขอโทษนะ ...
สุบารุ : ฉันน่ะ ถึงเธอจะถูกเจ้าพวกนั้นจับไปดูดเลือดหรือถูกทำอะไรจะยังไงก็ช่าง
สุบารุ : ตราบเท่าที่ฉันยังสามารถดูดเลือดเธอได้ล่ะก็
ยุย : (...เรื่องนั้นก็รู้อยู่หรอก แต่ว่าวิธีพูดแบบนั้นมันรู้สึกแย่จัง ...)
สุบารุ : ... หรือว่าเธอ ทำเป็นพูดท่านั้นท่านี้ แต่ที่จริงแล้วไม่ใช่ว่าอยากให้เจ้าพวกนั้นมารุมทึ้งเธอหรอกเหรอ ?
ยุย : อะไรกัน ... ใจร้าย !
สุบารุ : เฮอะ ก็การกระทำของเธอมันทำให้เห็นเป็นแบบนั้นนี่หว่า !
ยุย : แต่ว่า ก็ไม่ได้ถูกทำอะไรนี่น่า ... ?
สุบารุ : ชิ เธอนี่ไม่ได้เข้าใจอะไรเลยนะ
สุบารุ : อย่าต้องให้พูดหลายครั้งน่า เธอน่ะสำหรับพวกเราแล้วเป็นอาหารชั้นเยี่ยมเลยไงเล่า !
สุบารุ : สำนึกตัวเองได้แล้ว !
---สุบารุทุบกำแพง---
ยุย : อึก ...
สุบารุ : เข้าใจแล้วหรือว่าไม่เข้าใจ อันไหนกันแน่ !?
ยุย : ฉัน ... อุก ...
ถ้าเลือก 分からない (ไม่เข้าใจ)
สุบารุ : ชิ ... !
สุบารุ : โธ่เว้ย ... หงุดหงิดชะมัด ทำไมถึงไม่เข้าใจกันล่ะฟะ ...
ยุย : ... ขอโทษนะ
สุบารุ : ไม่ต้องมาขอโทษเลย !
ยุย : !
ยุย : ... แต่ว่า ...
สุบารุ : ก็บอกว่าอย่าทำอะไรตามอำเภอใจไงเล่า ! เธอน่ะ ... มองแค่ฉันคนเดียวก็พอแล้ว !
---สุบารุกดยุยติดกำแพง---
ยุย : ... อุก ... จะทำ ... อะไรน่ะ ... !
สุบารุ : ก็เพราะเธอไม่ฟังที่ฉันพูดเลยสักนิดน่ะสิ ...
สุบารุ : เพราะงั้นเลยจะบอกผ่านทางร่างกายให้ไงล่ะ
ยุย : อะไรกัน ในสถานที่แบบนี้ ...
สุบารุ : ไม่สนเฟ้ย ถ้าไม่อยากล่ะก็ .... คราวหน้าก็อย่าได้เที่ยวทำอะไรตามใจชอบ !
สุบารุ : เธอได้เลือกฉันแล้ว ไม่ใช่เจ้าพวกคนอื่น แต่เป็นฉัน เพราะงั้นทำตามที่ฉันพูดซะ
สุบารุ : งับ ... !!
ยุย : อือออ ... !!
ยุย : (เขี้ยวมัน ... กัดที่ไหล่)
สุบารุ : อึก ... เอื้อก ... ซู้ด ... อึก ... อึก
สุบารุ : ฮ่า ... ฉันพูดถึงขนาดนี้แล้วแท้ ๆ ...
สุบารุ : ทำไมเธอถึงยังไม่เข้าใจอีกนะ ... อึก ... เอื้อก ... อึก ...
ยุย : สุบารุ ... คุง ... มันเจ็บนะ ...
สุบารุ : ... ก็กำลังทำให้เจ็บอยู่ไงเล่า ! ฮ่า ... เพื่อให้ ... ร่างกายของเธอได้รับรู้ ... อึก ...
สุบารุ : ต่อให้เธอความจำแย่ขนาดไหนก็ตาม แต่ความทรงจำของความเจ็บปวด ... คงไม่ลืมไปง่าย ๆ หรอกใช่มั้ย ... ?
สุบารุ : หรือว่า ... สำหรับเธอแล้วมันเป็นความทรงจำที่สุขสม ... กันล่ะ ?
สุบารุ : จุ๊บ ... อึก ... ฮ่า
สุบารุ : ... ฟังนะ คงเข้าใจแล้วใช่มั้ย ? ห้ามไปพบกับหมอนั่นในสถานที่ที่ฉันไม่เห็นอีกเด็ดขาดล่ะ
สุบารุ : ถ้าเกิดอะไรขึ้นฉันไม่รู้ด้วยนะ
ยุย : เอ๊ะ ...
ยุย : (หรือว่าที่สุบารุคุงโกรธเนี่ย เพราะเป็นห่วงฉันเหรอ ... )
สุบารุ : เธอเป็นเหยื่อของฉัน ไม่ยกให้ใครคนอื่นหรอก
สุบารุ : โดยเฉพาะ เจ้าพวกมุคามินั่น ใครจะยอมให้คาบเอาเหยื่ออันโอชะแบบนี้ไปกันเล่า
ยุย : (... ไม่มีทางเป็นแบบนั้นสินะ ... เพราะไม่อยากให้ที่เป็นเป้าหมายเป็นเลือดของฉัน เพราะเรื่องนั้นสินะ ก็เข้าใจอยู่หรอก ...)
สุบารุ : ชิ ... เพราะเธอน่ะ ... ไม่ยอมทำตามที่พูดให้ดีไงล่ะ ... เกิดอะไรขึ้นฉันไม่รู้ด้วยแล้วนะ ?
ยุย : อึกกก ... อุก ...
ยุย : (ป่านนี้แล้วจะมาพูดแบบนี้มันก็ทำอะไรไม่ได้หรอก ... แต่ถ้าฉันเป็นคนธรรมดา ถ้าไม่ได้มีเลือดที่พิเศษแบบนี่แล้วล่ะก็)
ยุย : (จะใช้ชีวิตได้อย่างปกติกว่านี้รึเปล่านะ ...)
ยุย : (...แต่ว่า ที่สุบารุคุง ... ทำเรื่องแบบนี้ ...)
ยุย : (นี่ฉัน ... คิดอะไรอยู่กันเนี่ย ? แต่ว่า มันมาโดยไม่ได้ตั้งใจหยุดไม่ได้นี่น่า )
--- สถานที่ : ด้านหลังโรงเรียน ---
สุบารุ : โธ่เว้ย ... ยังไม่หายหงุดหงิดเลย ... ! มันอะไรกันฟะ ...
สุบารุ : พอคิดเรื่องของยัยนั่นทีไร ... ก็เป็นแบบนี้ทุกทีเลย
สุบารุ : ทำไมคนอย่างฉันถึงได้ถูกเลือกกันนะ ... ถ้าไม่ได้ถูกยัยนั่นเลือก ก็ได้อยู่ตามลำพังตลอดเลยแท้ ๆ ...
สุบารุ : จะได้ไม่ถูกยัยนั่นมาวนเวียนรอบ ๆ ตัว...
สุบารุ : ทำไมถึงชอบมาป้วนเปี้ยนอยู่ตรงหน้าฉันเล่า ... โธ่เว้ย !
Keyword selection
ตอนที่กำลังอยู่ในช่วงหงุดหงิด, นึกว่าคงจะเป็นห่วงฉัน
ฉันคิดจะให้เรื่องแบบนี้
--- สถานที่ : ห้องสมุด ---
ยุย : (เพราะเรื่องก่อนหน้านี้ เลยยิ่งทำให้คุยกับสุบารุคุงลำบากขึ้นกว่าเมื่อก่อนอีก ...)
ยุย : สุบารุคุงดูโกรธมาก ๆ เลย ... หรือการที่ฉันไม่ปฏิเสธโควคุงให้เด็ดขาดไปเลยจะเป็นเรื่องที่ไม่ดีเข้าจริง ๆ นะ)
ยุย : (ที่สุบารุคุงระแวงโควคุง ระวังตัวแล้วก็โมโหน่ะพอเข้าใจอยู่หรอก)
ยุย : (แต่สำหรับฉันแล้ว ไม่คิดว่าโควคุงจะเป็นคนไม่ดีเลยนะ ...)
ยุย : (ยิ่งไปกว่านั้น สุบารุคุงบอกว่าห้ามไปไหนตามใจด้วย แต่ต้องทำยังไงถึงจะดีล่ะ ...)
ยุย : ถึงจะมาเพื่อคิดจะสงบอารมณ์ให้ลงสักหน่อยก็ตาม แต่มันมีเรื่องต้องคิดเยอะมากเลยจริงๆซะด้วย
ยุย : (ที่จริงแล้วเรื่องที่มาห้องสมุดเนี่ย มันก็เป็นการทำโดยพลการซะด้วยจะถูกโกรธเอาทีหลังรึเปล่าก็ไม่รู้ ...)
ยุย : เฮ่อ ...
---จอมืด---
ยุย : เอ๊ะ !? อะ อะไรน่ะ ... !?
??? : มาถอนหายใจระหว่างอ่านหนังสือเนี่ย ทำอะไรเป็นนัยลึกซึ้งจังนะ
ยุย : ...คะ ใครน่ะ !?
โคว : อยากให้รู้ได้ด้วยกลิ่น หรือสัมผัสที่มือ หรือเสียงจังเลยน้า ก่อนหน้านี้ขอบคุณน้า !
ยุย : ... อะ ...! โควคุง !?
ยุย : (ทำไงดีล่ะ ... ในที่แบบนี้ ถ้าเกิดสุบารุคุงมาเห็นเข้าอีกล่ะก็ ต้องถูกโกรธ ... อีกแน่เลย ...)
ยุย : เอ่อ ... คือว่า ขอโทษนะ พอดีนึกได้ว่ายังไม่ได้ทำการบ้านภาษาอังกฤษเลย ต้องกลับไปที่ห้องแล้วล่ะ !
โคว : เอ็มเนโกะจัง ... เกลียดฉันเหรอ ? ฉันทำเรื่องไม่ดีลงไปเหรอ ? (น้ำเสียงน่าสงสารมาก T^T)
ยุย : เอ๊ะ ...
ยุย : (โควคุงทำหน้าเสียใจมากเลย ... รู้สึกเหมือนทำผิดมากเลยยังไงก็ไม่รู้ ...)
ยุย : อะไรกัน ไม่ได้ทำเรื่องไม่ดีหรอกนะ ... ก็แค่คิดกลัวขึ้นมาน่ะ ...
โคว : กลัว !? เอ๊ะ ทำไมล่ะ ?
ยุย : ก็เพราะ ... โควคุงน่ะเป็นนั่น ... เป็นแวมไพร์ใช่มั้ยล่ะ ?
ยุย : แล้วยังอาจจะมีเป้าหมายเป็นคนที่บ้านซากามากิอีกด้วยก็ไม่รู้ ...
โคว : หื-ม อย่างนี้นี่เอง แล้วนี่อ่านอะไรอยู่เหรอ ?
---โควมานั่งข้าง ๆ ---
ยุย : อ๊า !
ยุย : (ทะ ทำยังไงดี โควคุงนั่งลงซะแล้ว... )
โคว : เห เช็คสเปียร์เหรอ ถ้าเป็นเช็คสเปียร์ล่ะก็ ฉันชอบเรื่อง โอเทโล่ นะ
ยุย : ชะ ชอบเรื่องโศกนาฏกรรมเหรอ ... ?
โคว : ก็แหม มันมีอยู่ในความเป็นจริงด้วยนี่น่า ผู้ชายที่เป็นทุกข์เพราะหึงเลยสงสัยในตัวสาวคนรัก และปลายทางของเรื่องนั้นก็จบแบบโศกนาฏกรรมน่ะ
ยุย : อะ อื้ม
ยุย : (ทำไงดี ต้องหาจังหวะ ...)
โคว : แล้วก็นะ เหตุผลที่เะอกระสับกระส่ายแบบนั้น ให้ฉันทายให้เอามั้ย
ยุย : เอ๊ะ ?
โคว : หรือก็เธอเป็น เดสเดโมน่า ใช่ม้า ? เป็นกังวลมากว่าโอเทลโล่จะมาที่นี่รึเปล่า
ยุย : (หรือว่า กำลังพูดถึงสุบารุคุง ...)
ยุย : ... ไม่เหมือนกับสองคนนั้นหรอกนะ
โคว : หมายความว่ายังไง ?
ยุย : ก็โอเทลโล่น่ะหึงใช่มั้ยล่ะ ? ที่หึงก็เพราะมีความรักยังไงล่ะ ... แต่พวกฉันไม่ได้เป็นแบบนั้นสักหน่อยนี่น่า
โคว : ... หื-ม แต่ว่าไม่เป็นว่าเป็นแบบนั้นเลยนะ
ยุย : เอ๊ะ ?
โคว : ก็หมายความว่าฉันเห็นว่าโอเทลโล่กำลังหึงหวงอยู่ยังไงล่ะ !
ยุย : เอ๋ ...
(ก็หมายความว่า ... สุบารุคุงน่ะ ... ถ้าเกิดเป็นแบบนั้นจริง ... ก็น่าดีใจนิดหน่อยล่ะมั้ง )
โคว : --- ดีใจสินะ ?
ยุย : เอ๊ะ ... ?
โคว : อ่า พูดกับตัวเองน่ะ เอาเถอะ ก็หมายความว่าแบบนั้นนั่นล่ะ เชื่อใจแฟนหน่อยสิ ? นะ ?
ยุย : แฟน !?
โคว : อ่าว ไม่ใช่เหรอ
ยุย : อะ ... ไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อยนะ ...
(เรื่องพรรค์นั้น ไม่เคยคิดถึงเลยสักนิด ... ฉัน ... เป็นอะไรของสุบารุคุงกันนะ ... )
(เพื่อน ... ดูจะไม่ใช่หรอกนะ หรือว่าเป็นแค่เหยื่ออย่างที่คิดกันนะ ...)
โคว : เห ไม่ใช่หรอกเหรอ ? เห็นสนิทกันดีเลยคิดว่าต้องใช่แท้ ๆ เลยน้า ถ้างั้น ... หรือว่า
โคว : ฉันก็มีโอกาสสิเนี่ย ? แย่งมาเลยได้มั้ย ? ฮึ ๆ
ยุย : หะ ... ?
--- ยุยผลักโควออก ---
โคว : เอ๋ ? ไม่เห็นต้องผลักออกห่างขนาดนั้นเลยก็ได้นี่
ยุย : กะ ก็ ... เรื่องแบบนั้นมันเดือดร้อนนะ ... ขอโทษนะ ฉัน ...
โคว : ฮิ ๆ เมื่อกี้ล้อเล่นน่ะ ! อีฟเนี่ยเป็นคนจริงจังจังเลยนะ
ยุย : ยะ อย่ามาแกล้งแซวกันสิ ...
โคว : แต่ว่า กลับกันแล้วถ้าไม่ทำคุ้ยเคยทั้งที่ไม่สนิทมันก็จะไปรอดรึเปล่านะ ? การทำตัวเป็นไอดอลทั้งที่อยู่โรงเรียนเนี่ย มันอึดอัดนิดหน่อย
ยุย : (โควคุง แสดงอาการขมขื่นจริง ๆ ด้วยสิ)
ยุย : คงลำบากสินะ ... การเป็นไอดอลเนี่ย
โคว : ... ก็นะ แต่ก็ชินซะแล้วล่ะนะ
ยุย : โควคุง ?
โคว : อ๊า โทษที พอดีนึกเรื่องเมื่อก่อนขึ้นมานิดหน่อยก็เลยรู้สึกแย่ขึ้นมาน่ะ
โคว : เด็กผู้หญิงน่ะน่ารักดี ก็ไม่ได้เกลียดหรอกนะ ---โดยเฉพาะเธอน่ะนะ
ยุย : กะ ก็บอกว่าเรื่องแบบนั้นมัน ...
สุบารุ : ----นี่เธอ ไม่เข็ดเลยจริง ๆ สินะ
ยุย : อะ ... !? สุบารุคุง !? (ตายแน่ยุย T^T)
ยุย : (ทำไงดี ... ต้องโกรธอยู่แน่ ๆ เลย)
โคว : ยะโฮ่ว ก่อนหน้านี้ขอบคุณน้า ! สบายดีมั้ย ?
สุบารุ : ... หนวกหู ... ไม่ต้องมาชวนคุยนะเฟ้ย !
ยุย : อะ เอ่อคือ ... เมื่อกี้ กำลังคุยกันเรื่องหนังสือน่ะ ...
สุบารุ : หาาา !?
ยุย : (ว่าแล้วเชียว สุบารุโกรธอยู่จริง ๆ ด้วย... เหมือนก่อนหน้านี้เลย ถึงจะไม่ตีโควคุงอย่างกระทันหันก็เถอะ)
ยุย : (แต่ว่า ฉันผิดสินะ ...สุดท้ายก็คุยกับโควคุงจนได้ ...)
โคว : โอเทลโล่น่ะนะ เรื่องราวมีอยู่ว่าเพราะคนรักไปนอกใจ ... ก็เลยสงสัยไปซะหมดทุกเรื่อง เพราะงั้นเลยสร้างโศกนาฏกรรมที่เหลือเชื่อขึ้นมาไงล่ะ
สุบารุ : ... อึก ...
โคว : อ๊ะ ว่าแล้วว่าต้องมีปฏิกิริยา ฮึ ๆ นายเนี่ยอ่านง่ายจังนะ
สุบารุ : นี่แก อยากโดนฉันต่อยรึไง !? หา ?
ยุย : (อะ ! แย่แล้ว ถ้าขืนเป็นแบบนี้มีหวังต้องทะเลาะกันอีกแน่เลย )
ถ้าเลือก 私が悪いの！ (ฉันเป็นคนผิดเองล่ะ !)
ยุย : ยังไงก็สงบสติอารมณ์ก่อนเถอะนะ ? ห้ามใช้ความรุนแรงนะ
สุบารุ : ชิ เปล่าสักหน่อย ... ไม่ได้คิดจะต่อยหมอนี่จริง ๆ สักหน่อย
สุบารุ : ... อีกอย่าง อย่าเข้าใจผิดไปล่ะ
สุบารุ : ฉันน่ะ ... ไม่ได้มาที่นี่เพื่อช่วยเธอหรอกนะ ก็แค่ ...
สุบารุ : เลือดของเธอ ... มันเป็นสิ่งพิเศษนี่น่า ไม่มีทางให้เจ้าหมอนี่ได้ไปฟรี ๆ หรอก
ยุย : ... อึก ...
โคว : พิเศษเหรอ ... ถ้าเข้าใจก็ดีแล้วล่ะ แต่คิดแบบนั้นจริง ๆ เหรอ ? ฮึ ๆ
สุบารุ : หาา !?
โคว : เปล่า ไม่มีอะไร ... โอ๊ะ แย่แล้ว ได้เวลาไปทำงานแล้ว ไว้เจอกันใหม่น้า ♪
--- โคววิ่งไป ---
ยุย : อ๊า ... !!
ยุย : (ไปซะแล้ว ....)
สุบารุ : ชิ ... ! อะไรของหมอนั่นกัน ... ! เฮ้ ยุย ไปกันได้แล้ว
ยุย : อะ อืม ...
ยุย : (...ยังไงก็ตาม โล่งอกไปทีที่ไม่ได้ทะเลาะกัน ...)
ยุย : (พอได้คุยกันแล้ว ก็ไม่คิดว่าโควคุงจะเป็นคนไม่ดีได้เลยนะ ...)
ยุย : (แต่ก็ยังไม่รู้จักตัวตนดีพอเลยเพราะงั้นคงต้องระวังหน่อยแล้ว ...)
ยุย : (ถ้าเกิดเข้ามาคุยอีกล่ะก็ จะทำยังไงดีนะ ... ?)
Keyword selection
โควคุง เอาเรื่องของฉันกับสุบารุคุง
ไเป็นตัวอย่างอ้างถึง ผลงาน [作品] ของเช็คเสปียร์
บอกว่าสุบารุคุงน่ะ หึง [嫉妬 ] ฉันอยู่
เรื่องแบบนั้นไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้วแท้ ๆ
แต่ว่าถ้าเกิดว่า,มีความรู้สึกแบบนั้นขึ้นมาล่ะก็ ...
จะดีใจมั้ยนะ, ความรู้สึกที่ไม่เข้าใจมันพุ่งขึ้นมา
ต่อให้นั่นจะไม่ใช่ รักหรือหลง [恋や愛] ก็ตามทีเถอะ
ถ้าหากไม่ได้อยู่ในฐานะอาหารของสุบารุคุง ,ถ้าหาก
จะช่วยมองมาที่ตัวตนของฉันแล้ว, คิดว่าแค่นั้นก็เพียงพอแล้วล่ะ
--- สถานที่ : โถงทางเดินโรงเรียน ---
สุบารุ : ...
ยุย : อ๊ะ ...
สุบารุ : ชิ ... แล้วแบบนี้จะไม่ให้ดึงได้ยังไง ... เธอนี่อืดอาดเกินไปแล้วนะ !
สุบารุ : รีบ ๆ เดินเร็ว ๆ สิ
ยุย : อะ อื้ม ขอโทษนะ ...
ยุย : (...ถึงจะพูดอย่างนั้นอย่างนี้ ...แต่ก็อ่อนโยนนะ )
สุบารุ : ... เธอน่ะ ดูสนุกเวลาคุยกับหมอนั่นจังนะ
ยุย : เอ๋ !? หมอนั่น ? อ่า เอ่อ ... โควคุง ?
สุบารุ : ชิ แล้วจะมีใครนอกจากนั้นอีกเล่า
ยุย : เห็นว่าดูสนุกเหรอ ...?
สุบารุ : ก็เพราะเห็นถึงได้พูดไงเล่า
ยุย : (จริงด้วยสิ ... เพราะช่วงนี้ไม่มีใครรอบ ๆ ตัวเป็นแบบนั้น ก็เลยรู้สึกแปลกใหม่ล่ะมั้ง)
ยุย : อย่างนั้นเหรอ ... ? ก็ไม่มีอะไร ... ปกติไม่ใช่เหรอ ?
สุบารุ : ...อึก ...
--- สุบารุกำมือยุยแน่นขึ้น ---
ยุย : ... สุบารุคุง ?
สุบารุ : อึก ... ก็บอกว่าเพราะมันไม่ปกติแหง๋อยู่แล้วไงเล่า !?
ยุย : ... อุ !?
สุบารุ : ฉันน่ะ ... เธอ ... อึก ... โธ่เว้ย ... ไม่เห็นจะเข้าใจเลย ... ชิ !
ยุย : อืม ...
สุบารุ : หงุดหงิดชะมัดเลย ... ให้ตายสิ ... !
ยุย : ...ขะ ขอโทษนะ
สุบารุ : หา !? จะขอโทษทำไมเล่า แล้วก่อนอื่นเลิกสักทีเถอะไอ้ท่าทางแบบนั้นน่ะ ไม่ชอบใจเลย ... !
---ตูม !
ยุย : ยะ อย่าทำเสียงดังสิ ... ฉันกลัวนะ ...
สุบารุ : ชิ ... ถ้าเธอพูดเรื่องจริงออกมา ก็ไม่ทำเรื่องพรรค์นี้หรอก
ยุย : เรื่องจริง ?
สุบารุ : สนุกไม่ใช่เหรอ ? ที่ไปคุยกับหมอนั่นน่ะ หา ?
ยุย : ไม่ได้เป็นแบบนั้น ...
สุบารุ : ถ้าอย่างนั้น ก็พูดออกมาก็พอแล้วนี่ !
--- สุบารุทำของพัง ---
ยุย : อึก ... !
ยุย : (ไม่ว่ายังไงก็ไม่คิดจะฟังกันดี ๆ เลยสินะ ...)
ยุย : ไม่ใช่นะ นั่นน่ะ ...
สุบารุ : ทำไมถึงต้องกลบเกลื่อนด้วย !? ที่เธอมีความรู้สึกผิดมันก็เป็นหลักฐานอย่างดีแล้วไม่ใช่เหรอ !?
ยุย : (อะไรกัน ... !)
ยุย : อะ อืม ... สนุกมากเลยล่ะ
ยุย : (ถึงจะไม่ได้สนุกมากมายเป็นพิเศษก็เถอะ แต่ถ้าไม่พูดแบบนี้คงโกรธอีกแน่เลย ... )
ถ้าเลือก 違う (ไม่ใช่นะ)
ยุย : สุ สุบารุคุง ... ?
สุบารุ : ที่จริงแล้วอยากจะให้หมอนั่นดูดเลือดใช่มั้ยล่ะ ? เป็นอย่างนั้นใช่มั้ย !? หา ?
ยุย : ทำไมถึงกลายเป็นแบบนั้นไปได้กันล่ะ ? ไม่เคยคิดเรื่องแบบนั้นเลยนะ ... !!
สุบารุ : อึก ... ผู้หญิงน่ะชอบเป็นแบบนั้นเสมอ ทำแบบนั้น ... ชอบกลบเกลื่อนเอาตามพอใจ ... ชอบโกหก ... แล้วปิดเงียบ ...
ยุย : โกหกอะไรกัน ... เรื่องแบบนั้น ... !
สุบารุ : หา นี่เธอเป็นโดะM ขนาดไหนกันเนี่ย !
สุบารุ : ทำแบบนี้เพื่อยั่วให้ฉันโมโหใช่มั้ย !?
---ตูม !
สุบารุ : แล้วก็อยากจะให้ถูกดูดเลือดใช่มั้ยล่ะ ที่จริงแล้วน่ะ ... !
---ตูม !
ยุย : (มะ ... ไม่ไหว ... ที่ฉันพูดไปไม่ได้ฟังเลยสักนิด )
สุบารุ : ถ้าอยากให้ดูดล่ะก็ คราวหน้าก็ไปขอหมอนั่นซะ ถ้าเป็นหมอนั่นคงจะดีใจใช่มั้ยล่ะ
---ตูม !
ยุย : ใจร้าย ... ทำไมถึงพูดแบบนั้น ...
สุบารุ : หนวกหูเฟ้ย !
--- สุบารุผลักยุย ---
ยุย : ว้าย !!
สุบารุ : อ๊ะ ... !!
สุบารุ : อะ ... โธ่เว้ย !!
--- สุบารุวิ่งหนีไป ---
ยุย : สุบารุคุง
--- สถานที่ : โถงบันได ---
สุบารุ : โธ่เว้ย ... นี่ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย ...
สุบารุ : อุก ... ปัดโธ่เว้ย !
--- สุบารุวิ่งหนีไป ---
Keyword selection
----ความรู้สึกหงุดหงิดนั่น
ฉันน่ะแม้แต่ตัวเองก็ไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกที่ไม่สามารถเข้าใจยังไง
แม่ก็ยังพิลึกเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน,
พอจำเป็นก็เรียกหาฉัน,กรีดร้อง
พวกพี่น้องที่อาศัยอยู่ด้วยกันนั้น
ก็ไม่ได้สนิทกัน,ไม่เคยคุยกัน
---ฉันรับไม่ได้กัยการที่คิดว่าต้นเหตุนั้นต้องมีมีอยู่แม่ด้วย
คิดว่าอยากจะทิ้งไปสักกี่ครั้งแล้วนะ
แต่ทว่า,ถ้าฉันไม่อยู่แล้ว
แม่ก็ต้องตัวคนเดียว ...
พอคิดเรื่องนั้น,
ไม่ว่ายังไงก็ตัดสินใจให้เด็ดขาดไปไม่ได้เลย
ถ้าฉันออกไปจากที่นี่โดยทิ้งแม่ไป,
แม่คงเพี้ยนไปทั้งอย่างนั้นแน่เลย
ถ้าหากว่า,เป็นแบบนั้น
อาจจะดีกว่าเสียอีกก็ได้นะฉันคิดแบบนั้น
--- แต่ว่า,ฉันไม่มีทั้งอำนาจตัดสินใจ
และพลังที่จะทำแบบนั้นเลย
ที่จะกำหนดได้น่ะ,คือพ่อ
ต้นเหตุทั้งหมดก็เป็นเพราะ, เจ้าพ่อเฮงซวย
ที่แม่เป็นแบบนั้นด้วย,
ทั้งหมดเป็นเพราะหมอนั่นนั่นแหละ
ถ้าฉันมีพลังที่เหนือกว่าหมอนั่นได้ล่ะก็,
ก็จะได้ออกไปจากที่นี่ทันทีได้เลยแท้ ๆ
----แล้วพาแม่ไปด้วย
--- ฉากย้อนความหลัง : บันไดวนของปราสาท ---
สุบารุ : (ว่าแต่ ... การที่คิดจะพาแม่ไปด้วยเนี่ย เหมือนตัวเองเป็นคนบ้าเลยแหะ ...)
สุบารุ : (แต่ว่า จะให้ทิ้งไปก็ไม่ได้ซะด้วยสิ ...)
สุบารุ : หนอย !!
สุบารุ : ชิ ... เจ็บ ... หนอย ... ทำไมกันเล่า ... บ้าที่สุด !!
--- ต่อยกำแพง ---
สุบารุ : ทำไมถึงได้ ... หงุดหงิดขนาดนี้เนี่ย ... ฮึ่ย ...
--- ต่อยกำแพง ---
สุบารุ : ปราสาทโทรม ๆ แบบนี้ ... พังไปซะได้ก็ดี ... ฮึ่ย ... !! จะพังมันซะเลย
--- ต่อยกำแพง ---
สุบารุ : (ที่นี่น่ะไม่มีค่าอะไรเลยสักอย่าง ... อึก ... แน่นอน รวมถึงฉันด้วย )
--- ต่อยกำแพง ---
สุบารุ : ฮ่า ...
--- หยิบกริชขึ้นมา ---
สุบารุ : อึก ...
สุบารุ : (ถ้าใช้มีดเงินนี่แทงตัวเองไปทั้งอย่างนี้ ตัวเราคง ...)
สุบารุ : ไม่ล่ะ ... ฉันนี่บ้าชะมัด ...
สุบารุ : (ถ้าจะทำล่ะก็ ต้องทำให้แม่ไปสบายก่อน)
สุบารุ : (ไม่งั้นก็ออกจากกรงที่บิดเบี้ยวนี้ไม่ได้หรอก ...)
สุบารุ : ฉันน่ะ ...
สุบารุ : (อ่า ... อยากอยู่คนเดียว ... ลืมไปให้หมดทุกอย่าง ...อยากถูกปลดปล่อยจากภาระทุกอย่าง ...)
--- สถานที่ : ห้องนอนนางเอก ---
ยุย : เฮ่อ ...
ยุย : (สุบารุคุงดูโกรธมากเลย ...ถ้าขืนเป็นแบบนี้รู้สึกเหมือนจะไม่ได้การ )
ยุย : (ทุกครั้งที่โควคุงเข้ามาคุยด้วยทีไร เป็นแบบนี้ไปซะส่วนใหญ่เลย ...)
ยุย : ต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว ...
ยุย : (ทุกคน ตั้งแต่แรกก็สงสัยว่าพวกคนของมุคามิมีเป้าหมายที่ฉันหรือบ้านซากามาคิรึเปล่าก็ไม่แน่ใจด้วย...)
ยุย : (อาจจะเป็นการคาดเดาที่คิดมากเกินไปก็ได้)
ยุย : (ยิ่งไปกว่านั้น พวกโควคุงอาจจะไม่ได้เป็นแบบนั้นก็เป้นได้ ...)
ยุย : อื้-ม แต่ว่าก็ไม่มีหลักฐานซะด้วยสิ ...
ยุย : (โควคุงจากนี้ไปก็คงเข้ามาคุยกับฉันแบบเพื่อนอีกแน่เลย)
ยุย : (แล้วสุบารุคุงคงโกรธอีกแน่เลย ว่าแล้วเชียว คงมีแต่ต้องเดินหนีเท่านั้นสินะ ...)
ยุย : ... เพื่อน ... เหรอ
อายาโตะ : เฮ้ ชิชินาชิ !!
ยุย : หะ ... !? อายาโตะคุง ! ก่อนจะเข้ามาเคาะประตูก่อนสิ ...!
อายาโตะ : หนวกหูน่า ! นี่เธอ ไปทำทาโกะยากิเดี๋ยวนี้เลย
ยุย : หา ? ทาโกะยากิ !?
อายาโตะ : ตอนนี้ ฉันอยากกินสุด ๆ เลย ! เอ้า รีบ ๆ ไปทำให้หน่อยเซ่ !
ยุย : ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ ...
ยุย : อะ อายาโตะคุง ช่วยฟังหน่อยได้มั้ย ? เรื่องของสุบารุคุง
อายาโตะ : หา ? สุบารุ ? ไอ้เจ้าฮิคิโมรินั่นทำไมเรอะ ? (ฮิคิโมริ - คนที่ชอบเก็บตัวในห้องตัวเอง)
ยุย : สุบารุน่ะ ... มีเพื่อนบ้างมั้ย ? ทั้งตอนนี้แล้วก็เมื่อก่อน ...
อายาโตะ : หา ? เพื่อนเหรอ ? ทำไมถึงมาถามเรื่องแบบนั้นล่ะ
ยุย : อยากรู้นิดหน่อยน่ะ
อายาโตะ : ถ้าบอกเรื่องเจ้านั้นให้แล้วจะไปทำทาโกะยากิให้สินะ ?
ยุย : อื้ม ... เข้าใจแล้ว จะทำให้
อายาโตะ : ว่าแต่ คิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้หรอกนะ ... แต่ว่าเห็นว่าคนอย่างเจ้านั้นจะมีเพื่อนรึไงกัน ?
ยุย : เรื่องนั้น ...
อายาโตะ : ดูไม่เป็นแบบนั้นใช่มั้ยล่ะ ? จะตอนนี้หรือเมื่อก่อนหมอนั่นก็เป็นฮิคิโมริ
อายาโตะ : แต่ว่านะ ตอนที่อาศัยอยู่ในปราสาทกันน่ะ ดูเหมือนต้องไปคอยวุ่นวายลำบากรับมือดูแลยัยป้าฮิลทีเรียนั่นน่ะสิ
ยุย : หรือว่าจะเป็นคุณแม่ของสุบารุคุง ...?
อายาโตะ : ก็นะ ถ้าต้องไปเผชิญหน้าตรง ๆ กับยัยป้านั่น ก็คงต้องกลายเป็นฮิคิโมริไปอยู่แล้วล่ะ ถ้าเป็นฉันคงไม่ไหวตั้งแต่แรกแล้วล่ะ
ยุย : (เป็นคนแบบไหนกันนะ ...)
ยุย : ที่โรงเรียนเอง ก็ไม่เห็นอยู่กับเพื่อนคนไหนซะด้วยสินะ ...
อายาโตะ : ว่าแต่ ทั้งฉันทั้งชิชินาชิทั้งเจ้าพวกคนอื่นเองก็ไม่มีเพื่อนเหมือนกันนี่ ?
ยุย : มะ ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อยนะ ... !
อายาโตะ : เอาเถอะ ถึงจะบอกว่ามีเหตุผลอะไรสักอย่าง แต่ก็ใช่ว่าจะไปสนิทสนมกับพวกมนุษย์ได้ซะด้วย ...ชิชินาชิ ! ทาโกะยากิล่ะ !!
ยุย : เฮ่อ ...เข้าใจแล้ว จะทำให้นะ ไปรอก่อนก็ได้
อายาโตะ : อย่ามัวแต่ชักช้าล่ะ !?
ยุย : (ที่ว่าลำบากวุ่นวายเนี่ย หรือว่าสุบารุคุงกับคุณแม่จะไปกันได้ไม่ดีกันนะ)
(แต่ว่า ถึงอายาโตะคุงจะพูดถึงขนาดนั้นก็ตาม แต่สำหรับสุบารุคุงก็เป็นคุณแม่นี่นะ... )
(คงจะคอยดูแลคุณแม่เป็นอย่างดีเลยสินะ)
(ว่าแล้วเชียว สุบารุคุงเนี่ยมีส่วนที่อ่อนโยนจริง ๆ ด้วยสินะ...)
(ถ้าหากแสดงความอ่อนโยนให้มากกว่านี้ ก็คงจะมีเพื่อนได้แท้ ๆ เลยนะ ...)
(ถ้าได้เป็นเพื่อนกับโควคุงก็คงดีแท้ ๆ ... นะ แต่มันคงเป็นการยุ่งไม่เข้าเรื่อง)
(แต่ว่า ถ้าเกิดเจอกันอีกคงระแหวงอีกแน่ ไม่อยากให้ทะเลาะกันเลยนะ ... )
(ถ้าทั้งสองคนจะญาติดีกันอีกสักหน่อย จะเข้าใจในตัวโควคุงได้บ้างมั้ยนะ)
(เป้าหมายของพวกบ้านมุคามิเอง อาจจะรู้ได้ก็เป็นได้นะ)
สุบารุ : --- โธ่เว้ย .. ไอ้ความรู้สึกหัวเสียแบบนี้ ... เป็นเพราะยัยนั่น
สุบารุ : ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว ... ไม่ถนัดคิดนู่นคิดนี่เลย
สุบารุ : แต่ว่า ... ก็รู้ได้ด้วยกลิ่น
สุบารุ : ---เจ้าพวกนั้นปิดบังอะไรเอาไว้อยู่
สุบารุ : ถ้าหาก ... มาแตะต้องยุยเข้าล่ะก็ ฉัน ... จะใช้มีดนี่ ...
สุบารุ : กับพวกแกซะเลย ...!
(ทุกคนจะต้องรออยู่ที่ห้องสันทนาการแน่ ๆ เลย ...)
ยุย : บางครั้งลองไปญาติดีกับพวกพี่น้องก็อาจจะดีก็ได้นะ ?
สุบารุ : หา ?
ยุย : ก็ทุกคนเป็นพี่น้องกันนี่น่า ...
สุบารุ : เฮ่อ .... จะหน้าไหน ๆ ...
สุบารุ : น่ารำคาญชะมัดเลย ... ! อย่ามาสั่งฉันนะ !
ยุย : เจ็บ ... !
(มะ มาผลักกันกระทันหันแบบนี้ โหดร้าย ...)
สุบารุ : อยากให้ฉันเล่นมากขนาดนั้นเลยเหรอ ? ถ้างั้นจากนี้ไปจะเอ็นดูให้เองนะ
ยุย : ไม่ใช่ ... ! ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นนะ ... !
สุบารุ : จะหมายความว่ายังไงก็ช่างเถอะ. ตอนนี้ฉันกำลังหงุดหงิดอยู่
ยุย : (อะไรกัน ...)
สุบารุ : นี่ ยุย ตรงไหนที่กัดแล้วมันจะเจ็บที่สุดกัน ?
ยุย : เอ๊ะ ... ?
สุบารุ : รีบตอบมาสิ หรือว่าจะให้ฉันไล่กัดไปทั่วตัวหาเอาเองล่ะ ?
ยุย : ไม่นะ ... !
สุบารุ : นี่ ... มีอยู่ไม่ใช่เหรอ ... ?
สุบารุ : สถานที่ที่พอเอาเขี้ยวของฉันทาบลงไปแล้วจะส่งเสียงร้องขึ้นมาโดยที่ไม่ได้ตั้งใจน่ะ ...
ยุย : (นะ นิ้ว ... กำลังถูกเลียอยู่ ...)
ยุย : อย่านะ ... !
สุบารุ : อึก ... *ดูด* .... ฮ่า เป็นไง ? ทายถูกเหรอ ? ... อะไรกันน่าเบื่อชะมัดเลย
ยุย : อึ๊ก ... !
ยุย : ยะ อย่า ... ขอร้องล่ะ ... หยุดเถอะ ... !
สุบารุ : เฮอะ ไม่มีทางหยุดอยู่แล้วนี่. เพราะหน้าตาที่รังเกียจของเธอมันใช้ได้ไม่เลวเลยนี่น่า ... อึก
ยุย : เจ็บนะ เจ็บ ... !
สุบารุ : ฮึ ทำหน้าตาเจ็บปวดแล้วมันทำให้เลือดรสดีขึ้นอีกนะ ... ?
ยุย : อะไรกัน ...
สุบารุ : ที่จริงแล้วรู้สึกดีใช่มั้ยล่ะ ? ฉันน่ะรู้ได้ด้วยรสชาติของเลือดว่ามันยิ่งกว่าการที่ไม่ชอบซะอีกนะ ?
ยุย : มะ ไม่ใช่นะ ... อึก ... !
สุบารุ : ฮะ ๆ จะแข็งขืนแบบนั้นไปได้ถึงเมื่อไหร่กันนะ ?
สุบารุ : เอาล่ะ นี่เป็นการลงโทษที่ฟังคำของผู้ชายคนอื่นนอกจากฉันไงล่ะ
สุบารุ : วันนี้จะทำตามที่เธอต้องการ จะเล่นด้วยจนกว่าฉันจะเบื่อให้เต็มที่เลยนะ ...
ยุย : (สุบารุคุง ... )
สุบารุ : เธอน่ะ ... ฟังแต่สิ่งที่ฉันพูดก็พอแล้ว
สุบารุ : จากนี้ตลอดไปเลย นะ ...
__________________________________________________________
DARK 06
--- สถานที่ : ห้องเรียน ---
อาจารย์ : โคโมริ เย็นนี้อยากจะให้ช่วยรวบรวมโน็ตมาให้หน่อย จะได้มั้ย ?ยุย : อะ ค่ะ ทราบแล้วค่ะ
(... ดูท่าต้องใช้เวลาซะด้วยสิ ...)
(บอกสุบารุคุงให้รู้ไว้ก่อนท่าจะดีกว่าสินะ)
--- สถานที่ : โถงทางเดินโรงเรียน ---
ยุย : (เอ ... ห้องเรียนปีหนึ่งไปทางไหนนะ ... อ๊ะ สุบารุคุงนี่น่า)
ยุย : สุบารุคุง !
สุบารุ : ...
ยุย : (อ่าว ? หรือว่าจะไม่ได้ยินกันนะ ... ?)
--- สุบารุเดินไป ---
ยุย : (อ๊ะ เดินเข้าไปข้างในโถงทางเดินแล้ว ! ต้องตามไปซะแล้ว ... ! )
--- ยุยวิ่งตามไป ---
ยุย : แฮ่ก ... แฮ่ก ...
ยุย : (สุบารุ เดินเร็วจังเลย ... )
ยุย : (ว่าแต่ว่า มาไกลจากห้องเรียนจังเลยนะ ไม่มีวี่แววคนอยู่ซะด้วยสิ ... )
ยุย : สุบารุคุง !
สุบารุ : ... หะ ? อะไรกันเธอเองเหรอ มาทำอะไรในที่แบบนี้กันล่ะ
ยุย : นั่นเป็นคำพูดของฉันต่างหาก ใกล้จะถึงเวลาเรียนแล้วด้วยสิ ...
--- เสียงระฆังเข้าห้องเรียน ---
ยุย : กระดิ่งเข้าห้องดังแล้ว ... สุบารุคุง ไม่ไปเข้าห้องเรียนจะดีเหรอ ?
สุบารุ : เรื่องนั้นเธอเองก็เหมือนกันไม่ใช่รึไง
ยุย : กะ ก็ใช่อยู่หรอก ...
สุบารุ : ฉันจะโดด ไม่มีอารมณ์เข้าเรียนหรอก
ยุย : (ไม่มีอารมณ์เนี่ยนะ ...)
ยุย : แต่ว่า ถ้าเวลาเข้าเรียนไม่พอ อาจจะไม่ได้เลื่อนชั้นก็ได้นะ ?
สุบารุ : เรื่องแบบนั้น เดี๋ยวก็หาทางทำอะไรก็ได้นี่น่า
สุบารุ : ... ยิ่งไปกว่านั้น อย่าเที่ยวมาจู้จี้กับการกระทำของฉันนะ น่ารำคาญ
ยุย : ... ขอโทษ
สุบารุ : ... ถ้าเข้าใจแล้วก็ไปที่อื่นไป
ยุย : อ๊ะ คือว่าวันนี้น่ะกลับไปก่อนเลยได้มั้ย ?
สุบารุ : ...หา ?
ยุย : คือวันนี้อาจารย์ขอให้เก็บสมุดให้น่ะ เลยดูท่าจะกลับช้า
สุบารุ : อย่างนั้นเองหรอกเหรอ ...
สุบารุ : ธุระมีแค่นี้ใช่มั้ย ?
ยุย : อะ อื้ม มีเท่านี้ล่ะ ...
สุบารุ : งั้นเหรอ ... ถ้างั้นดื่มตอนนี้เลยก็แล้วกัน
ยุย : เอ๊ะ ... ? เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน ... ?
สุบารุ : ยื่นคอมาอีกหน่อยสิ มันกัดไม่ได้ไม่ใช่เหรอ
ยุย : ... ! ทะ ทำไมกลายเป็นแบบนั้นไปได้ล่ะ !?
สุบารุ : หา ? ก็วันนี้จะไม่ได้ดื่มเลือดของเธอจนกว่าเธอจะกลับไม่ใช่เหรอ ?
สุบารุ : เพราะงั้นก็เลยต้องดูดมันซะตั้งแต่ตอนนี้เลยไงล่ะ
ยุย : อะไรกัน ... !
(รู้สึกเหมือนไม่ได้เข้าใจที่พูดเลย ... !)
สุบารุ : ป่านนี้แล้วจะมาตกใจอะไรกันเล่า เอาเถอะน่า รีบ ๆ ให้ฉันกัดสักทีสิ
ยุย : (เป็นเหยื่อที่ต้องถูกดูดเลือดไปโดยสมบูรณ์เลย ...)
(คาบเรียนเริ่มไปแล้วซะด้วยสิ อยากกลับไปที่ห้องเรียนแท้ ๆ เลยนะ ... )
ตรงนี้เป็นตัวเลือก
1. 拒否する (ปฏิเสธไป)
2. 素直に従う (ทำตามที่บอกแต่โดยดี)
ถ้าเลือก 拒否する (ปฏิเสธไป)
ยุย : มะ ไม่ได้นะ ! ตรงนี้เป็นโถงทางเดินซะด้วย ...
สุบารุ : แล้วมันมีปัญหาตรงไหนกัน
ยุย : กะ ก็ ... ! อาจจะมีคนมาก็ได้นี่น่า
สุบารุ : อยู่ในเวลาเรียนกันอยู่ไม่ใช่เหรอ คงไม่รีบร้อนมากันในที่แบบนี้หรอก
สุบารุ : ถ้าเกิดเป็นกังวลล่ะก็ รีบ ๆ ทำให้มันจบไปจะไม่ดีกว่าเหรอ ?
สุบารุ : ก่อนหน้าที่เธอจะร้องกรี๊ดกร๊าดทำให้คนอื่นมากันน่ะนะ ฮึ ๆ ...
ยุย : (ไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดเลย ...)
ถ้าเลือก 素直に従う (ทำตามที่บอกแต่โดยดี)
ยุย : (ถึงจะบอกว่าอย่าก็ไม่รู้ว่าจะฟังรึเปล่าซะด้วย ... ตอนนี้ทำตามที่พูดไปก่อนจะดีกว่าก็ได้)
ยุย : (... จะทางไหนก็ตาม ถึงจะเป็นตอนกลับไปก็คงถูกดูดอยู่ดี ...)
ยุย : ขะ เข้าใจแล้วล่ะ ...
สุบารุ : ฮึ วันนี้ว่าง่ายดีแหะ เอ้า ยื่นคอออกมาสิ
--- ต่อ ---
ยุย : ( ... ช่วยไม่ได้นะ)
ยุย : ... เท่านี้ก็พอแล้วใช่มั้ย ?
สุบารุ : อ่า เพียงพอแล้ว เพียงแต่ ...
สุบารุ : มาใกล้ ๆ ฉันอีกหน่อยสิ ... (โอ้ย เสียงเข้าหูซ้ายเต็ม ๆ)
ยุย : อึก ...
(เขี้ยวของสุบารุคุงกำลังโดนที่คอ ...)
(อ๊ะ ... แต่ว่า ... !)
ยุย : มะ ไม่ได้จริง ๆ นั่นแหละ !
--- ยุยผลักสุบารุออก ---
สุบารุ : หา ... ? ยอมให้ทำถึงขนาดนี้แล้วตอนนี้จะมาอะไรอีกล่ะ
ยุย : ทะ ที่คอไม่ได้นะ ... ! ถ้าเป็นรอยแผลคนจะเห็นเอาได้น่ะสิ ...
สุบารุ : หา ? รอยแผลเหรอ ? ไม่ต้องใส่ใจเรื่องพรรค์นั้นหรอกน่า
ยุย : แต่ว่าต่อจากนี้ยังมีคาบเรียนอยู่นะ ถ้าเกิดคนอื่นรู้เข้าล่ะก็ ...
สุบารุ : ถ้าเกิดรู้เข้าแล้วจะเป็นยังไงล่ะ
ยุย : เอ๊ะ ...
สุบารุ : ก็เป็นเครื่องหมายที่แปลว่าเธอเป็นของฉันยังไงล่ะ ถึงจะถูกเห็นก็ไม่มีปัญหาอะไรไม่ใช่เหรอ
สุบารุ : ฉันจะทำให้ ... เห็นชัด ๆ ไปซะเลยแล้วกัน เอ้า มาทางนี้อีกสิ
ยุย : แต่ว่า ...
สุบารุ : เอาเถอะน่า มาให้ดูดซะ ...
ยุย : ... อึก
สุบารุ : ใช่แล้ว ... ผ่อนร่างกายให้กับฉันแต่โดยดีซะ
สุบารุ : จะกัดลงไปลึก ๆ ให้เต็มแรงไปเลยนะ ...
สุบารุ : จะให้เหลือรอยแผลขนาดที่ว่าจะไม่หายไปได้อีกเลยล่ะ ...
__________________________________________________________
DARK 07
--- สถานที่ : โถงทางเดินโรงเรียน ---
ยุย : (สุบารุคุงจะคอยมาเฝ้าดูฉันทุกวันตอนหมดคาบเรียนตามปกติ)
(พวกมุคามินั่นเองก็ตั้งแต่ตอนนั้นก็ไม่เห็นอีกเลยซะด้วยสิ ...)
นักเรียน A : ว้ายยยย !!
ยุย : หือ ... !?
(เสียงร้องเมื่อกี้คืออะไรนะ ... เกิดอะไรขึ้นรึไงกันนะ ?)
นักเรียน B : โควคุง ! ฉันทำขนมที่โควคุงชอบมาให้ล่ะ เห็นบอกในนิตยสารเล่มก่อนใช่มั้ยล่ะ ?
นักเรียน B : เอ้า เชิญจ้ะ ♪
นักเรียน A : อ๊า ! ขี้โกงเอาหน้าคนเดียว ! นี่ คราวหน้าถ้าฉันทำมาให้ช่วยกินหน่อยได้มั้ย ?
โคว : ขอบใจนะ ! ยินดีรับไว้เสมอเลยล่ะ ♪
ยุย : (อ๊า ... คนคนนั้น คนที่มาเมื่อนก่อนหน้านี้นี่น่า ก็นึกอยู่ว่าเคยเห็นที่ไหน เรียนอยู่ที่โรงเรียนนี้จริง ๆ ด้วยสินะ ...)
ยุย : (เอ ... ใครน้า ... รู้สึกจะชื่อ มุคามิ โคว สินะ ... ?)
ยุย : (เนื้อหอมกับเด็กผู้หญิงจังเลย ... ใครก็คงว่าไม่ได้หรอกก็หน้าตาดีมากเลยนี่น่า ...)
โคว : อ๊ะ !!
ยุย : เอ๊ะ ?
นักเรียน A : อ๊ะ ! เดี๋ยวสิโคว ! อยู่ดี ๆ เป็นอะไรไปน่ะ ?
ยุย : (มาทางนี้แล้ว !?)
โคว : ยะโฮ่ ! เอ็มเนโกะจัง ♪
ยุย : เอ๊ะ ? อะ อะไรกันอยู่ดี ๆ ... ?
(จับมือด้วย ...)
นักเรียน B : เดี๋ยวสิ ! โควคุง ? ผู้หญิงคนนั้นใครน่ะ !
โคว : โทษทีน้า ! พอดีมีธุระกับเธอคนนี้นิดหน่อยน่ะ ! ไว้มาเล่นกันใหม่นะ !
ยุย : ดะ เดี๋ยวสิ ...
โคว : ---เอาเถอะน่า ! คิดซะว่าช่วยกันหน่อยแล้วกันนะ !!
ยุย : ช่วย ?
โคว : งั้นทุกคน ไว้เจอกันนะ !
นักเรียน A : เอ๋อออออออ !?
ยุย : เดี๋ยวก่อน ... อ๊า !
---โควพายุยวิ่ง---
ยุย : (จะ จู่ ๆ มันเรื่องอะไรกัน... ? แล้วที่ว่าช่วย ... หมายความว่ายังไง !? )
(เดี๋ยว ถูกดึงมาแบบนี้จะไม่เป็นไรเหรอเนี่ย ...)
(ที่พวกคนพวกนี้เล็งไว้อาจจะเป็นฉันก็ได้สินะ ... ?)
(ถ้าเจอช่องว่าง ต้องรีบหนีแล้ว ...)
--- สถานที่ : ดาดฟ้าโรงเรียน ---
โคว : เฮ่อ--... รอดไปที ขอบใจนะ เอ็มเนโกะจัง
ยุย : ...เปล่านี่ แต่คิดว่ามันไม่ใช่สถานการณ์ที่จะวิ่งหนีมานะ ...
โคว : ไม่ล่ะ มันเรื่องใหญ่มากเลยนะ ผู้หญิงพวกนั้นตื้อสุด ๆ ไปเลย ... เฮ่อ ... ทั้งที่อยู่โรงเรียนแท้ ๆ เลยนะ
ยุย : แต่ว่า ... เป็นคนที่ป๊อปมากเลยนะ ... ?
โคว : หรือว่า ... จะไม่รู้จักฉัน ... เหรอ ?
ยุย : เอ๊ะ ? ก็ มุคามิ โควคุง ไม่ใช่เหรอ ?
โคว : ... ก็ใช่ ... เฮ่อ โกหกใช่มั้ยเนี่ย ... เพราะงั้นเองเหรอเนี่ย ... ก็นึกอยู่ว่ามีปฏิกิริยาผิดไปจากพวกผู้หญิงปกติ ...
ยุย : เอ่อ ... ?
โคว : ฉันน่ะนะ เป็นไอดอลล่ะ ไม่รู้เหรอ ?
ยุย : ... อ๋อ อย่างนี้นี่เอง พอดีไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนั้นน่ะ ... ขอโทษนะ
โคว : เอ้า ช่างเถอะ ผู้หญิงอย่างเธอไม่ค่อยจะมีหรอกนะ
ยุย : แปลกเหรอ ... ?
โคว : ก็ไม่ได้แปลกอะไรนี่น่า ในโลกนี้มีอยู่อยู่หลายแบบเป็นเรื่องปกตินี่ ต้องบอกว่าสมกับที่เป็นอีฟสินะ
ยุย : (...อีฟอีกแล้ว ? ก่อนหน้านี้ก็ถูกเรียกแบบนี้นี่น่า มันคืออะไรกันนะ ...? )
ยุย : (...เดี๋ยว นี่ไม่ใช่เวลามาคุยอะไรแบบนี้สักหน่อย)
ยุย : (เพราะมุคามิคุงเลยลืมเรื่องการระวังตัวไปเลย ...)
ยุย : (ถ้าไม่รีบกลับไปล่ะก็ ...)
ยุย : อ่า ถ้างั้น ฉันขอตัวกลับห้องเรียนก่อนนะ
โคว : เอ๊ะ ? ไม่ได้นะไม่ได้ ! อยู่ตรงนี้อีกแปบนึงซี่
ยุย : แต่ว่า ...
โคว : หรือว่าจะระวังตัวอยู่เหรอ ? ถึงจะไม่เข้าใจก็เถอะ แต่ว่าที่นี่เป็นโรงเรียนนี่น่า ไม่ทำร้ายหรอกนะ สบายใจเถอะ
ยุย : ...
ยุย : (ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ถ้าทำเรื่องแบบนี้มีหวังสุบารุคุงคงเป็นห่วงแล้วก็โกรธอีกแน่เลย ... )
ยุย : (ถ้าไม่รีบทำอะไรสักอย่างล่ะก็ ...)
โคว : ใช่ ๆ นี่ เธอรู้จักเมืองนี้ละเอียดดีใช่มั้ย ?
ยุย : เอ๊ะ ? อื้ม ก็พอจะรู้คร่าว ๆ น่ะ ?
โคว : งั้น รู้จักร้านขนมปังขึ้นชื่อบ้างมั้ย ?
ยุย : เอ๊ะ ? ร้านขนมปัง ? แต่ว่า พวกมุคามิคุงน่ะเป็น ...
โคว : ถึงจะเป็นแวมไพร์แต่ก็มีกินอาหารปกติทั่วไปได้เหมือนกันนะ โดยเฉพาะพวกเราน่ะนะ
ยุย : (เป็นแวมไพร์แบบนั้นเองหรอกเหรอ ...)
โคว : เพราะงั้น ถ้ารู้จักร้านขนมปังอร่อย ๆ ล่ะก็ อยากให้ช่วยบอกให้ทีน่ะ
ยุย : อ๋อ ถ้าเรื่องนั้นล่ะก็ ... ในช๊อปปิ้งมอลล์มีร้านขนมปังขึ้นชื่ออยู่นะ
ยุย : โดยเฉพาะขนมปังฝรั่งเศษอร่อยมากเลยนะ พ่อของฉันชอบมากเลยล่ะ ...
โคว : เห อย่างนี้นี่เอง ช๊อปปิ้งมอลล์งั้นเหรอ ...
ยุย : อ๊ะ ! แล้วก็ที่ช๊อปปิ้งมอลล์มีร้านขายผักผลไม้ขึ้นชื่อด้วยนะ
ยุย : เจ้าของร้านที่นั่นเป็นคนใจดีมากเลย บางครั้งก็จะแถมให้ด้วยนะ ...
ยุย : (อะ ! เอ๋ แล้วนี่ฉันมาพูดอะไรอยู่เนี่ย ... !)
โคว : เห ดีจัง ถ้าฉันไปจะแถมให้ด้วยรึเปล่านะ ?
ยุย : อะ อื้ม ... แต่จะว่าไป เป็นไอดอลนี่น่า คงได้ของแถมม่เยอะเลยล่ะ
โคว : ฮิ ๆ ๆ ไชโย ... ♪
ยุย : (รู้สึกแปลก ๆ แหะ ... คนคนนี้เป็นแวมไพร์จริง ๆ เหรอ ?)
ยุย : (แบบนี้ ... ไม่ต่างไปจากเด็กผู้ชายม.ปลายธรรมดา ๆ เลย ... อาจจะปกติเกินปกติด้วยซ้ำไป ... !)
โคว : ... ? เป็นอะไรไปเหรอ ?
ยุย : มุคามิคุงเป็นแวมไพร์แท้ ๆ แต่ว่าดูเป็นปกติ ...
ยุย : ผิดจากที่คิดไว้เลย ตกใจนิดหน่อยน่ะ
โคว : เรียกโควก็ได้ แล้วอีกอย่างแวมไพร์ก็มีหลายประเภทนะ มีทั้งดีแล้วก็ไม่ดี ก็เหมือนมนุษย์น่ะแหละ
ยุย : ... เอ๊ะ !?
โคว : อยู่นิ่ง ๆ แปบนึงได้มั้ย ... ?
ยุย : หะ ... !?
โคว : ฮิ ๆ เธอเนี่ยเป็นผู้หญิงที่ซื่อดีนะ สมแล้วที่เป้นอีฟ ฟังนะ ? อยู่นิ่ง ๆ ล่ะ ...
ยุย : จะ จะทำอะไรน่ะ ---
--- เพียะ ---
??? : อย่าแตะนะ ... !!!
โคว : อะ ... !? เจ็บ ๆ ๆ ๆ ! ดะ เดี๋ยวสิ ! อย่า ... อย่าบิดแขนสิ ! มันเจ็บนะ !!
ยุย : สุบารุ ... คุง !?
สุบารุ : คิดจะทำอะไรยัยนี่กัน ... !!
โคว : ฉะ ฉันไม่ได้ ... คิดจะทำอะไรสักหน่อย ... ก็แค่มีอะไรติดอยู่ที่ผมของเธอเท่านั้นเอง ...
สุบารุ : หนวกหู !
ยุย : เอ๊ะ ? มีอะไรติดผม ... เหรอ !? ว้าย ! แมลงนี่น่า !!
สุบารุ : เอ๊ะ ...!?
โคว : เห็นมั้ยล่ะ ... ก็แค่เอาจะแมลงออกให้เท่านั้นเอง !
สุบารุ : ชิ ... วุ่นวาย อย่าทำให้เรื่องให้สับสนสิ !
โคว : เจ็บ ๆ ๆ ๆ ... เฮ่อ ตกใจหมดเลย ... อยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ?
สุบารุ : ฮึ ... เพิ่งมาเมื่อกี้เอง โธ่เอ้ย ทำให้ตกใจไปได้ ...
โคว : ---เพิ่งมาถึงเมื่อกี้เหรอ ... ฮึ ๆ ๆ โกหกไปได้ ฉันรู้สึกถึงวี่แววของนายมาตั้งนานแล้วนะ ...
สุบารุ : หา ? พูดอะไรรึเปล่า ?
โคว : เปล่า ไม่มีอะไรหรอก ! แต่จะว่าไป นี่เป็นครั้งแรกที่ได้คุยกับนายตรง ๆ เลยสินะ ?
สุบารุ : ...
โคว : อย่าจ้องแบบนั้นสิ ฉันชื่อ มุคามิ โคว ฝากตัวด้วยนะ ! มาจับมือกันหน่อย !
สุบารุ : ใครจะไปจับมือด้วยกัน เฮ้ ยุย ไปกันได้แล้ว !
ยุย : อ๊า ...!
สุบารุ : รีบ ๆ มาสิ ... !
ยุย : ไม่ต้องดึงแรงขนาดนั้นฉันก็จะไปอยู่แล้วล่ะ ... !
สุบารุ : ... ชิ ...
โคว : บ๊ายบาย ! แล้วเจอกันนะ !
--- สุบารุพายุยเดิน ------ สถานที่ : โถงบันได ---
สุบารุ : ... รำคาญชะมัด ...
ยุย : (อุ ... สุบารุคุง ... เหมือนจะโกรธอยู่เลย ? คงเป็นเรื่องที่ไปคุยกับโควคุงจริง ๆ ด้วยสินะ ...)
(ถึงจะไม่ไหวแต่ก็น่าจะหนีจริง ๆ ด้วยสิ ... ทำยังไงดี ขอโทษดีมั้ยนะ)
ตรงนี้เป็นตัวเลือก
1. 謝らない (ไม่ขอโทษ)
2. 素直に謝る (ยอมขอโทษแต่โดยดี)
ยุย : (...แต่ว่าโควคุงก็ไม่ใช่คนไม่ดีซะด้วย ไม่เห็นต้องปัดมือแรงขนาดนั้นก็ได้แท้ ๆ ...)
ยุย : สุบารุคุง ถ้ายอมจับมือด้วยก็น่าจะดีนะ ...
สุบารุ : หา ?
ยุย : อะ ... ขะ ขอโทษ ...
ยุย : (เผลอตัวขอโทษไปซะแล้ว ... )
ถ้าเลือก 素直に謝る (ยอมขอโทษแต่โดยดี)
ยุย : ขอโทษนะ ... สุบารุคุง ... ที่ฉันทำอะไรโดยพลการ
สุบารุ : ถ้าจะขอโทษล่ะก็อย่าทำตั้งแต่แรกสิฟะ
สุบารุ : ทำไมเธอถึงชอบทำแต่เรื่องที่ชวนโมโหตลอดเลยนะ
ยุย : ขะ ขอโทษค่ะ ...
--- ต่อ ---
ยุย : ขอโทษจริง ๆ นะ ... เขามาพูดขอให้ช่วยน่ะก็เลยถูกพาไป ...
ยุย : ไม่มีช่องว่างให้หนีอย่างที่คิดเลยน่ะ ...สุบารุ : เที่ยวไปเห็นใจคนอื่นเขาไปทั่วเลย ! โธ่เว้ย ...
ยุย : (คงต้องระวังตัวซะแล้วสินะ ... สุบารุคุงอุตส่าห์มาช่วยเฝ้าระวังให้แท้ ๆ แต่ตัวเองกลับไม่ระวังเอาซะเลยเนี่ย ...)
--- สถานที่ : ดาดฟ้าโรงเรียน ---
โคว : ... อะไรกัน ... ทั้งสองคนนั่นก็ดูสนิทกันดีนี่น่า ฮิ ๆ ๆ ... ค่อยคุ้มกับที่จะทำลายหน่อย
โคว : เป็นเด็กแห่งบาปแท้ ๆ หมอนั่น ... น่าโมโห ฉันจะแย่งเอาอีฟมาให้ได้อย่างแน่นอน เตรียมใจไว้เถอะ
Keyword selection
ถึงจะถูกบอกว่าให้ระวังตัวก็ตาม
แต่เพราะโควคุงดูเป็นเด็กผู้ชายปกติธรรมดา
จังหวะ [ペース] ก็เลยเสียไปเลย
สะเพร่าเองล่ะ, บอกว่าเห็นใจคนอื่น
จะถูกสุบารุคุง ต่อว่าเอา[咎められる] มันก็ช่วยไม่ได้เพื่อหาเป้าหมายของบ้านมุคามิ
สุบารุคุงจึงต้องมาคอย เฝ้าจับตาดู[見張っている]ฉันยังไงล่ะ
มันพูดซ้ำไปซ้ำมาในอกของตัวเอง
รู้สึกเจ็บในอกเล็ก ๆ
ตัวเองเป็นเพียงแค่เหยื่อสำหรับพวกเขานั้น
แล้วยังจะหวังอะไรอยู่กันนะ
__________________________________________________________
DARK 08
--- สถานที่ : โถงบันได ---
(เรื่องดำเนินต่อจากตอน 7 เลย)
ยุย : สุบารุคุงกำมือแน่นแบบนั้นมันเจ็บนะ ...
ยุย : ถ้าเป็นเรื่องเมื่อกี้ล่ะก็บอกขอโทษไปแล้วนี่ ... อย่าโกรธเลย---
---สุบารุทุบกำแพง---
ยุย : ... !?
สุบารุ : นี่เธอ ฉันบอกว่าให้หุบปากไปไม่ได้ยินรึไง !? หา ?
ยุย : ขอโทษนะ ก็แค่คิดว่าต้องขอโทษให้เรียบร้อยน่ะ ...
สุบารุ : ฉันน่ะ กำลังหงุดหงิดกับ ... การสำนึกตัวของเธออยู่ไงเล่า !
ยุย : .. อึก ...
สุบารุ : นี่เธอ ลืมแล้วไงรึไงว่าเลือกฉันเพราะอะไร !?
สุบารุ : ก็เพราะว่าเธออาจจะเป็นเป้าหมายของเจ้าพวกนั้นก็ได้ยังไงเล่า !
ยุย : อื้ม ... ฉันรู้ ... ขอโทษนะ ...
สุบารุ : ฉันน่ะ ถึงเธอจะถูกเจ้าพวกนั้นจับไปดูดเลือดหรือถูกทำอะไรจะยังไงก็ช่าง
สุบารุ : ตราบเท่าที่ฉันยังสามารถดูดเลือดเธอได้ล่ะก็
ยุย : (...เรื่องนั้นก็รู้อยู่หรอก แต่ว่าวิธีพูดแบบนั้นมันรู้สึกแย่จัง ...)
สุบารุ : ... หรือว่าเธอ ทำเป็นพูดท่านั้นท่านี้ แต่ที่จริงแล้วไม่ใช่ว่าอยากให้เจ้าพวกนั้นมารุมทึ้งเธอหรอกเหรอ ?
ยุย : อะไรกัน ... ใจร้าย !
สุบารุ : เฮอะ ก็การกระทำของเธอมันทำให้เห็นเป็นแบบนั้นนี่หว่า !
ยุย : แต่ว่า ก็ไม่ได้ถูกทำอะไรนี่น่า ... ?
สุบารุ : ชิ เธอนี่ไม่ได้เข้าใจอะไรเลยนะ
สุบารุ : อย่าต้องให้พูดหลายครั้งน่า เธอน่ะสำหรับพวกเราแล้วเป็นอาหารชั้นเยี่ยมเลยไงเล่า !
สุบารุ : สำนึกตัวเองได้แล้ว !
---สุบารุทุบกำแพง---
ยุย : อึก ...
สุบารุ : เข้าใจแล้วหรือว่าไม่เข้าใจ อันไหนกันแน่ !?
ยุย : ฉัน ... อุก ...
ตรงนี้เป็นตัวเลือก
1. 分かってる (เข้าใจแล้ว)
2. 分からない (ไม่เข้าใจ)
ถ้าเลือก 分かってる (เข้าใจแล้ว)
ยุย : เรื่องแบบนั้น ... เข้าใจดีน่า
สุบารุ : ถ้างั้นก็หัดพูดจาให้รู้ตัวเองหน่อย
ยุย : แต่ว่า ฉันถูกพาไปในระหว่างที่ยังไม่เข้าใจอะไรนี่น่า เพราะงั้นมันก็ช่วยไม่ได้ไม่ใช่เหรอ ... !
[+S]
ถ้าเลือก 分からない (ไม่เข้าใจ)
ยุย : ไม่เข้าใจหรอก ...
สุบารุ : ... หา ? ที่ผ่านมาก็พูดไปตั้งเยอะแล้วไม่ใช่รึไง
ยุย : ก็ เลือดของตัวเองอาจจะเป็นเป้าหมายอยู่ก็ได้นี่น่า เพราะว่าไม่รู้ถึงจะบอกว่าให้ระวังตัวก็ตาม เรื่องแบบนั้นมันทำยากนี่น่า ...
[+M]
--- ต่อ ---
สุบารุ : โธ่เว้ย ... หงุดหงิดชะมัด ทำไมถึงไม่เข้าใจกันล่ะฟะ ...
ยุย : ... ขอโทษนะ
สุบารุ : ไม่ต้องมาขอโทษเลย !
ยุย : !
ยุย : ... แต่ว่า ...
สุบารุ : ก็บอกว่าอย่าทำอะไรตามอำเภอใจไงเล่า ! เธอน่ะ ... มองแค่ฉันคนเดียวก็พอแล้ว !
---สุบารุกดยุยติดกำแพง---
ยุย : ... อุก ... จะทำ ... อะไรน่ะ ... !
สุบารุ : ก็เพราะเธอไม่ฟังที่ฉันพูดเลยสักนิดน่ะสิ ...
สุบารุ : เพราะงั้นเลยจะบอกผ่านทางร่างกายให้ไงล่ะ
ยุย : อะไรกัน ในสถานที่แบบนี้ ...
สุบารุ : ไม่สนเฟ้ย ถ้าไม่อยากล่ะก็ .... คราวหน้าก็อย่าได้เที่ยวทำอะไรตามใจชอบ !
สุบารุ : เธอได้เลือกฉันแล้ว ไม่ใช่เจ้าพวกคนอื่น แต่เป็นฉัน เพราะงั้นทำตามที่ฉันพูดซะ
สุบารุ : งับ ... !!
ยุย : อือออ ... !!
ยุย : (เขี้ยวมัน ... กัดที่ไหล่)
สุบารุ : อึก ... เอื้อก ... ซู้ด ... อึก ... อึก
สุบารุ : ฮ่า ... ฉันพูดถึงขนาดนี้แล้วแท้ ๆ ...
สุบารุ : ทำไมเธอถึงยังไม่เข้าใจอีกนะ ... อึก ... เอื้อก ... อึก ...
ยุย : สุบารุ ... คุง ... มันเจ็บนะ ...
สุบารุ : ... ก็กำลังทำให้เจ็บอยู่ไงเล่า ! ฮ่า ... เพื่อให้ ... ร่างกายของเธอได้รับรู้ ... อึก ...
สุบารุ : ต่อให้เธอความจำแย่ขนาดไหนก็ตาม แต่ความทรงจำของความเจ็บปวด ... คงไม่ลืมไปง่าย ๆ หรอกใช่มั้ย ... ?
สุบารุ : หรือว่า ... สำหรับเธอแล้วมันเป็นความทรงจำที่สุขสม ... กันล่ะ ?
สุบารุ : จุ๊บ ... อึก ... ฮ่า
สุบารุ : ... ฟังนะ คงเข้าใจแล้วใช่มั้ย ? ห้ามไปพบกับหมอนั่นในสถานที่ที่ฉันไม่เห็นอีกเด็ดขาดล่ะ
สุบารุ : ถ้าเกิดอะไรขึ้นฉันไม่รู้ด้วยนะ
ยุย : เอ๊ะ ...
ยุย : (หรือว่าที่สุบารุคุงโกรธเนี่ย เพราะเป็นห่วงฉันเหรอ ... )
สุบารุ : เธอเป็นเหยื่อของฉัน ไม่ยกให้ใครคนอื่นหรอก
สุบารุ : โดยเฉพาะ เจ้าพวกมุคามินั่น ใครจะยอมให้คาบเอาเหยื่ออันโอชะแบบนี้ไปกันเล่า
ยุย : (... ไม่มีทางเป็นแบบนั้นสินะ ... เพราะไม่อยากให้ที่เป็นเป้าหมายเป็นเลือดของฉัน เพราะเรื่องนั้นสินะ ก็เข้าใจอยู่หรอก ...)
สุบารุ : ชิ ... เพราะเธอน่ะ ... ไม่ยอมทำตามที่พูดให้ดีไงล่ะ ... เกิดอะไรขึ้นฉันไม่รู้ด้วยแล้วนะ ?
ยุย : อึกกก ... อุก ...
ยุย : (ป่านนี้แล้วจะมาพูดแบบนี้มันก็ทำอะไรไม่ได้หรอก ... แต่ถ้าฉันเป็นคนธรรมดา ถ้าไม่ได้มีเลือดที่พิเศษแบบนี่แล้วล่ะก็)
ยุย : (จะใช้ชีวิตได้อย่างปกติกว่านี้รึเปล่านะ ...)
ยุย : (...แต่ว่า ที่สุบารุคุง ... ทำเรื่องแบบนี้ ...)
ยุย : (นี่ฉัน ... คิดอะไรอยู่กันเนี่ย ? แต่ว่า มันมาโดยไม่ได้ตั้งใจหยุดไม่ได้นี่น่า )
--- สถานที่ : ด้านหลังโรงเรียน ---
สุบารุ : โธ่เว้ย ... ยังไม่หายหงุดหงิดเลย ... ! มันอะไรกันฟะ ...
สุบารุ : พอคิดเรื่องของยัยนั่นทีไร ... ก็เป็นแบบนี้ทุกทีเลย
สุบารุ : ทำไมคนอย่างฉันถึงได้ถูกเลือกกันนะ ... ถ้าไม่ได้ถูกยัยนั่นเลือก ก็ได้อยู่ตามลำพังตลอดเลยแท้ ๆ ...
สุบารุ : จะได้ไม่ถูกยัยนั่นมาวนเวียนรอบ ๆ ตัว...
สุบารุ : ทำไมถึงชอบมาป้วนเปี้ยนอยู่ตรงหน้าฉันเล่า ... โธ่เว้ย !
Keyword selection
ความโกรธ [怒り] ของสุบารุคุงที่ไม่ได้ลดลง,
สุดท้าย[結局] ก็ถูกดูดเลือดจนได้
ทำไมไม่รู้, แต่ท่าทางของสุบารุคุงน่ะ
ดูหงุดหงิดต่างไปจากปกติ [いつもと違う苛立ち]
ที่คิดว่ารู้สึกแบบนั้นมันอาจจะเป็นการคิดไปเองก็ได้
ตอนที่กำลังอยู่ในช่วงหงุดหงิด, นึกว่าคงจะเป็นห่วงฉัน
แต่มันก็กลายเป็นภาพมายาที่เข้าใจผิดคิดไปเอง
ว่าสุดท้ายก็เป็นที่ต้องการในฐานะของเหยื่อเท่านั้นเองจนรู้สึกท้อแท้
ฉันคิดจะให้เรื่องแบบนี้
ดำเนินไปจนถึงเมื่อไหร่กันนะ---
__________________________________________________________
DARK 09
--- สถานที่ : ห้องสมุด ---
ยุย : สุบารุคุงดูโกรธมาก ๆ เลย ... หรือการที่ฉันไม่ปฏิเสธโควคุงให้เด็ดขาดไปเลยจะเป็นเรื่องที่ไม่ดีเข้าจริง ๆ นะ)
ยุย : (ที่สุบารุคุงระแวงโควคุง ระวังตัวแล้วก็โมโหน่ะพอเข้าใจอยู่หรอก)
ยุย : (แต่สำหรับฉันแล้ว ไม่คิดว่าโควคุงจะเป็นคนไม่ดีเลยนะ ...)
ยุย : (ยิ่งไปกว่านั้น สุบารุคุงบอกว่าห้ามไปไหนตามใจด้วย แต่ต้องทำยังไงถึงจะดีล่ะ ...)
ยุย : ถึงจะมาเพื่อคิดจะสงบอารมณ์ให้ลงสักหน่อยก็ตาม แต่มันมีเรื่องต้องคิดเยอะมากเลยจริงๆซะด้วย
ยุย : (ที่จริงแล้วเรื่องที่มาห้องสมุดเนี่ย มันก็เป็นการทำโดยพลการซะด้วยจะถูกโกรธเอาทีหลังรึเปล่าก็ไม่รู้ ...)
ยุย : เฮ่อ ...
---จอมืด---
ยุย : เอ๊ะ !? อะ อะไรน่ะ ... !?
??? : มาถอนหายใจระหว่างอ่านหนังสือเนี่ย ทำอะไรเป็นนัยลึกซึ้งจังนะ
ยุย : ...คะ ใครน่ะ !?
โคว : อยากให้รู้ได้ด้วยกลิ่น หรือสัมผัสที่มือ หรือเสียงจังเลยน้า ก่อนหน้านี้ขอบคุณน้า !
ยุย : ... อะ ...! โควคุง !?
ยุย : (ทำไงดีล่ะ ... ในที่แบบนี้ ถ้าเกิดสุบารุคุงมาเห็นเข้าอีกล่ะก็ ต้องถูกโกรธ ... อีกแน่เลย ...)
ยุย : เอ่อ ... คือว่า ขอโทษนะ พอดีนึกได้ว่ายังไม่ได้ทำการบ้านภาษาอังกฤษเลย ต้องกลับไปที่ห้องแล้วล่ะ !
โคว : เอ็มเนโกะจัง ... เกลียดฉันเหรอ ? ฉันทำเรื่องไม่ดีลงไปเหรอ ? (น้ำเสียงน่าสงสารมาก T^T)
ยุย : เอ๊ะ ...
ยุย : (โควคุงทำหน้าเสียใจมากเลย ... รู้สึกเหมือนทำผิดมากเลยยังไงก็ไม่รู้ ...)
ยุย : อะไรกัน ไม่ได้ทำเรื่องไม่ดีหรอกนะ ... ก็แค่คิดกลัวขึ้นมาน่ะ ...
โคว : กลัว !? เอ๊ะ ทำไมล่ะ ?
ยุย : ก็เพราะ ... โควคุงน่ะเป็นนั่น ... เป็นแวมไพร์ใช่มั้ยล่ะ ?
ยุย : แล้วยังอาจจะมีเป้าหมายเป็นคนที่บ้านซากามากิอีกด้วยก็ไม่รู้ ...
โคว : หื-ม อย่างนี้นี่เอง แล้วนี่อ่านอะไรอยู่เหรอ ?
---โควมานั่งข้าง ๆ ---
ยุย : อ๊า !
ยุย : (ทะ ทำยังไงดี โควคุงนั่งลงซะแล้ว... )
โคว : เห เช็คสเปียร์เหรอ ถ้าเป็นเช็คสเปียร์ล่ะก็ ฉันชอบเรื่อง โอเทโล่ นะ
ยุย : ชะ ชอบเรื่องโศกนาฏกรรมเหรอ ... ?
โคว : ก็แหม มันมีอยู่ในความเป็นจริงด้วยนี่น่า ผู้ชายที่เป็นทุกข์เพราะหึงเลยสงสัยในตัวสาวคนรัก และปลายทางของเรื่องนั้นก็จบแบบโศกนาฏกรรมน่ะ
ยุย : อะ อื้ม
ยุย : (ทำไงดี ต้องหาจังหวะ ...)
โคว : แล้วก็นะ เหตุผลที่เะอกระสับกระส่ายแบบนั้น ให้ฉันทายให้เอามั้ย
ยุย : เอ๊ะ ?
โคว : หรือก็เธอเป็น เดสเดโมน่า ใช่ม้า ? เป็นกังวลมากว่าโอเทลโล่จะมาที่นี่รึเปล่า
ยุย : (หรือว่า กำลังพูดถึงสุบารุคุง ...)
ยุย : ... ไม่เหมือนกับสองคนนั้นหรอกนะ
โคว : หมายความว่ายังไง ?
ยุย : ก็โอเทลโล่น่ะหึงใช่มั้ยล่ะ ? ที่หึงก็เพราะมีความรักยังไงล่ะ ... แต่พวกฉันไม่ได้เป็นแบบนั้นสักหน่อยนี่น่า
โคว : ... หื-ม แต่ว่าไม่เป็นว่าเป็นแบบนั้นเลยนะ
ยุย : เอ๊ะ ?
โคว : ก็หมายความว่าฉันเห็นว่าโอเทลโล่กำลังหึงหวงอยู่ยังไงล่ะ !
ยุย : เอ๋ ...
(ก็หมายความว่า ... สุบารุคุงน่ะ ... ถ้าเกิดเป็นแบบนั้นจริง ... ก็น่าดีใจนิดหน่อยล่ะมั้ง )
โคว : --- ดีใจสินะ ?
ยุย : เอ๊ะ ... ?
โคว : อ่า พูดกับตัวเองน่ะ เอาเถอะ ก็หมายความว่าแบบนั้นนั่นล่ะ เชื่อใจแฟนหน่อยสิ ? นะ ?
ยุย : แฟน !?
โคว : อ่าว ไม่ใช่เหรอ
ยุย : อะ ... ไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อยนะ ...
(เรื่องพรรค์นั้น ไม่เคยคิดถึงเลยสักนิด ... ฉัน ... เป็นอะไรของสุบารุคุงกันนะ ... )
(เพื่อน ... ดูจะไม่ใช่หรอกนะ หรือว่าเป็นแค่เหยื่ออย่างที่คิดกันนะ ...)
โคว : เห ไม่ใช่หรอกเหรอ ? เห็นสนิทกันดีเลยคิดว่าต้องใช่แท้ ๆ เลยน้า ถ้างั้น ... หรือว่า
โคว : ฉันก็มีโอกาสสิเนี่ย ? แย่งมาเลยได้มั้ย ? ฮึ ๆ
ยุย : หะ ... ?
--- ยุยผลักโควออก ---
โคว : เอ๋ ? ไม่เห็นต้องผลักออกห่างขนาดนั้นเลยก็ได้นี่
ยุย : กะ ก็ ... เรื่องแบบนั้นมันเดือดร้อนนะ ... ขอโทษนะ ฉัน ...
โคว : ฮิ ๆ เมื่อกี้ล้อเล่นน่ะ ! อีฟเนี่ยเป็นคนจริงจังจังเลยนะ
ยุย : ยะ อย่ามาแกล้งแซวกันสิ ...
โคว : แต่ว่า กลับกันแล้วถ้าไม่ทำคุ้ยเคยทั้งที่ไม่สนิทมันก็จะไปรอดรึเปล่านะ ? การทำตัวเป็นไอดอลทั้งที่อยู่โรงเรียนเนี่ย มันอึดอัดนิดหน่อย
ยุย : (โควคุง แสดงอาการขมขื่นจริง ๆ ด้วยสิ)
ยุย : คงลำบากสินะ ... การเป็นไอดอลเนี่ย
โคว : ... ก็นะ แต่ก็ชินซะแล้วล่ะนะ
ยุย : โควคุง ?
โคว : อ๊า โทษที พอดีนึกเรื่องเมื่อก่อนขึ้นมานิดหน่อยก็เลยรู้สึกแย่ขึ้นมาน่ะ
โคว : เด็กผู้หญิงน่ะน่ารักดี ก็ไม่ได้เกลียดหรอกนะ ---โดยเฉพาะเธอน่ะนะ
ยุย : กะ ก็บอกว่าเรื่องแบบนั้นมัน ...
สุบารุ : ----นี่เธอ ไม่เข็ดเลยจริง ๆ สินะ
ยุย : อะ ... !? สุบารุคุง !? (ตายแน่ยุย T^T)
ยุย : (ทำไงดี ... ต้องโกรธอยู่แน่ ๆ เลย)
โคว : ยะโฮ่ว ก่อนหน้านี้ขอบคุณน้า ! สบายดีมั้ย ?
สุบารุ : ... หนวกหู ... ไม่ต้องมาชวนคุยนะเฟ้ย !
ยุย : อะ เอ่อคือ ... เมื่อกี้ กำลังคุยกันเรื่องหนังสือน่ะ ...
สุบารุ : หาาา !?
ยุย : (ว่าแล้วเชียว สุบารุโกรธอยู่จริง ๆ ด้วย... เหมือนก่อนหน้านี้เลย ถึงจะไม่ตีโควคุงอย่างกระทันหันก็เถอะ)
ยุย : (แต่ว่า ฉันผิดสินะ ...สุดท้ายก็คุยกับโควคุงจนได้ ...)
โคว : โอเทลโล่น่ะนะ เรื่องราวมีอยู่ว่าเพราะคนรักไปนอกใจ ... ก็เลยสงสัยไปซะหมดทุกเรื่อง เพราะงั้นเลยสร้างโศกนาฏกรรมที่เหลือเชื่อขึ้นมาไงล่ะ
สุบารุ : ... อึก ...
โคว : อ๊ะ ว่าแล้วว่าต้องมีปฏิกิริยา ฮึ ๆ นายเนี่ยอ่านง่ายจังนะ
สุบารุ : นี่แก อยากโดนฉันต่อยรึไง !? หา ?
ยุย : (อะ ! แย่แล้ว ถ้าขืนเป็นแบบนี้มีหวังต้องทะเลาะกันอีกแน่เลย )
ตรงนี้เป็นตัวเลือก
1. 黙って！ (ไม่ได้นะ !)
2. 私が悪いの！ (ฉันเป็นคนผิดเองล่ะ !)
ถ้าเลือก 黙って！ (ไม่ได้นะ !)
ยุย : สุ สุบารุคุง ! ไม่ได้นะ !
สุบารุ : หาา !?
ยุย : กะ ก็ ... ไม่อยากให้ทะเลาะกันนี่น่า ...
[+S]
ถ้าเลือก 私が悪いの！ (ฉันเป็นคนผิดเองล่ะ !)
ยุย : สุบารุคุง ฉันเป็นคนผิดเองล่ะ ! เพราะงั้น ...
สุบารุ : หาา !? นี่เธอ ... กำลังปกป้องเจ้าหมอนี่อยุ่รึไง
ยุย : กะ ก็แค่อยากจะบอกว่าอย่าทะเลาะกันเลยนะเท่านั้นเอง ...
สุบารุ : ชิ ... น่ารำคาญ
[+M]
--- ต่อ ---
ยุย : ยังไงก็สงบสติอารมณ์ก่อนเถอะนะ ? ห้ามใช้ความรุนแรงนะ
สุบารุ : ชิ เปล่าสักหน่อย ... ไม่ได้คิดจะต่อยหมอนี่จริง ๆ สักหน่อย
สุบารุ : ... อีกอย่าง อย่าเข้าใจผิดไปล่ะ
สุบารุ : ฉันน่ะ ... ไม่ได้มาที่นี่เพื่อช่วยเธอหรอกนะ ก็แค่ ...
สุบารุ : เลือดของเธอ ... มันเป็นสิ่งพิเศษนี่น่า ไม่มีทางให้เจ้าหมอนี่ได้ไปฟรี ๆ หรอก
ยุย : ... อึก ...
โคว : พิเศษเหรอ ... ถ้าเข้าใจก็ดีแล้วล่ะ แต่คิดแบบนั้นจริง ๆ เหรอ ? ฮึ ๆ
สุบารุ : หาา !?
โคว : เปล่า ไม่มีอะไร ... โอ๊ะ แย่แล้ว ได้เวลาไปทำงานแล้ว ไว้เจอกันใหม่น้า ♪
--- โคววิ่งไป ---
ยุย : อ๊า ... !!
ยุย : (ไปซะแล้ว ....)
สุบารุ : ชิ ... ! อะไรของหมอนั่นกัน ... ! เฮ้ ยุย ไปกันได้แล้ว
ยุย : อะ อืม ...
ยุย : (...ยังไงก็ตาม โล่งอกไปทีที่ไม่ได้ทะเลาะกัน ...)
ยุย : (พอได้คุยกันแล้ว ก็ไม่คิดว่าโควคุงจะเป็นคนไม่ดีได้เลยนะ ...)
ยุย : (แต่ก็ยังไม่รู้จักตัวตนดีพอเลยเพราะงั้นคงต้องระวังหน่อยแล้ว ...)
ยุย : (ถ้าเกิดเข้ามาคุยอีกล่ะก็ จะทำยังไงดีนะ ... ?)
Keyword selection
ไเป็นตัวอย่างอ้างถึง ผลงาน [作品] ของเช็คเสปียร์
บอกว่าสุบารุคุงน่ะ หึง [嫉妬 ] ฉันอยู่
เรื่องแบบนั้นไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้วแท้ ๆ
แต่ว่าถ้าเกิดว่า,มีความรู้สึกแบบนั้นขึ้นมาล่ะก็ ...
จะดีใจมั้ยนะ, ความรู้สึกที่ไม่เข้าใจมันพุ่งขึ้นมา
ต่อให้นั่นจะไม่ใช่ รักหรือหลง [恋や愛] ก็ตามทีเถอะ
ถ้าหากไม่ได้อยู่ในฐานะอาหารของสุบารุคุง ,ถ้าหาก
จะช่วยมองมาที่ตัวตนของฉันแล้ว, คิดว่าแค่นั้นก็เพียงพอแล้วล่ะ
__________________________________________________________
DARK 10
--- สถานที่ : โถงทางเดินโรงเรียน ---
(ต่อจากตอน 9 เลย)
ยุย : (สุบารุคุงตั้งแต่ออกจากห้องสมุดมาก็เงียบตลอดเลย ...)
ยุย :
(ทั้งที่ถูกบอกถึงขนาดนั้นแท้ ๆ แต่ก็ยังคุยกับโควคุงอีก ...)
ยุย : (จะถูกโกรธก็ช่วยไม่ได้นี่นะ ...)
สุบารุ : เฮ้ย เป็นอะไรไป
ยุย : เอ๊ะ ? อ่า ขะ ขอโทษนะ
ยุย : (เพราะคิดตอนที่กำลังเดินอยู่ก็เลยเดินช้าลงเลย)
สุบารุ : ให้ตายสิ ... ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็เป็นผู้หญิงที่ทำให้ยุ่งยากจริง ๆ นะ เธอเนี่ย ...
สุบารุ : เฮ้ย เป็นอะไรไป
ยุย : เอ๊ะ ? อ่า ขะ ขอโทษนะ
ยุย : (เพราะคิดตอนที่กำลังเดินอยู่ก็เลยเดินช้าลงเลย)
สุบารุ : ให้ตายสิ ... ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็เป็นผู้หญิงที่ทำให้ยุ่งยากจริง ๆ นะ เธอเนี่ย ...
--- สุบารุจับมือยุย ---
ยุย : อ๊ะ ...
สุบารุ : ชิ ... แล้วแบบนี้จะไม่ให้ดึงได้ยังไง ... เธอนี่อืดอาดเกินไปแล้วนะ !
สุบารุ : รีบ ๆ เดินเร็ว ๆ สิ
ยุย : อะ อื้ม ขอโทษนะ ...
ยุย : (...ถึงจะพูดอย่างนั้นอย่างนี้ ...แต่ก็อ่อนโยนนะ )
สุบารุ : ... เธอน่ะ ดูสนุกเวลาคุยกับหมอนั่นจังนะ
ยุย : เอ๋ !? หมอนั่น ? อ่า เอ่อ ... โควคุง ?
สุบารุ : ชิ แล้วจะมีใครนอกจากนั้นอีกเล่า
ยุย : เห็นว่าดูสนุกเหรอ ...?
สุบารุ : ก็เพราะเห็นถึงได้พูดไงเล่า
ยุย : (จริงด้วยสิ ... เพราะช่วงนี้ไม่มีใครรอบ ๆ ตัวเป็นแบบนั้น ก็เลยรู้สึกแปลกใหม่ล่ะมั้ง)
ยุย : อย่างนั้นเหรอ ... ? ก็ไม่มีอะไร ... ปกติไม่ใช่เหรอ ?
สุบารุ : ...อึก ...
--- สุบารุกำมือยุยแน่นขึ้น ---
ยุย : ... สุบารุคุง ?
สุบารุ : อึก ... ก็บอกว่าเพราะมันไม่ปกติแหง๋อยู่แล้วไงเล่า !?
ยุย : ... อุ !?
สุบารุ : ฉันน่ะ ... เธอ ... อึก ... โธ่เว้ย ... ไม่เห็นจะเข้าใจเลย ... ชิ !
ยุย : อืม ...
สุบารุ : หงุดหงิดชะมัดเลย ... ให้ตายสิ ... !
ยุย : ...ขะ ขอโทษนะ
สุบารุ : หา !? จะขอโทษทำไมเล่า แล้วก่อนอื่นเลิกสักทีเถอะไอ้ท่าทางแบบนั้นน่ะ ไม่ชอบใจเลย ... !
---ตูม !
ยุย : ยะ อย่าทำเสียงดังสิ ... ฉันกลัวนะ ...
สุบารุ : ชิ ... ถ้าเธอพูดเรื่องจริงออกมา ก็ไม่ทำเรื่องพรรค์นี้หรอก
ยุย : เรื่องจริง ?
สุบารุ : สนุกไม่ใช่เหรอ ? ที่ไปคุยกับหมอนั่นน่ะ หา ?
ยุย : ไม่ได้เป็นแบบนั้น ...
สุบารุ : ถ้าอย่างนั้น ก็พูดออกมาก็พอแล้วนี่ !
--- สุบารุทำของพัง ---
ยุย : อึก ... !
ยุย : (ไม่ว่ายังไงก็ไม่คิดจะฟังกันดี ๆ เลยสินะ ...)
ยุย : ไม่ใช่นะ นั่นน่ะ ...
สุบารุ : ทำไมถึงต้องกลบเกลื่อนด้วย !? ที่เธอมีความรู้สึกผิดมันก็เป็นหลักฐานอย่างดีแล้วไม่ใช่เหรอ !?
ยุย : (อะไรกัน ... !)
ตรงนี้เป็นตัวเลือก
1. 楽しかったよ (สนุกมากเลยล่ะ)
2. 違う (ไม่ใช่นะ)
ถ้าเลือก 楽しかったよ (สนุกมากเลยล่ะ)
ยุย : (ต้องพูดยังไงถึงจะยอมรับได้กันนะ ...)
ยุย : (ถึงจะไม่ได้สนุกมากมายเป็นพิเศษก็เถอะ แต่ถ้าไม่พูดแบบนี้คงโกรธอีกแน่เลย ... )
สุบารุ : อึก ...
ยุย : (เอ๋ ... หน้าตาดูเศร้า ...)
[+S]
ถ้าเลือก 違う (ไม่ใช่นะ)
ยุย : อะไรกัน เรื่องนั้นไม่ใช่นะ ...
สุบารุ : หาา ? ไม่ใช่ตรงไหนกัน
ยุย : ถึงจะคุยกันก็จริง แต่ฉันก็พยายามหาทางกลับห้องอยู่นะ ...
สุบารุ : ... ชิ
[+M]
--- ต่อ ---
สุบารุ : ที่จริงแล้วอยากจะให้หมอนั่นดูดเลือดใช่มั้ยล่ะ ? เป็นอย่างนั้นใช่มั้ย !? หา ?
ยุย : ทำไมถึงกลายเป็นแบบนั้นไปได้กันล่ะ ? ไม่เคยคิดเรื่องแบบนั้นเลยนะ ... !!
สุบารุ : อึก ... ผู้หญิงน่ะชอบเป็นแบบนั้นเสมอ ทำแบบนั้น ... ชอบกลบเกลื่อนเอาตามพอใจ ... ชอบโกหก ... แล้วปิดเงียบ ...
ยุย : โกหกอะไรกัน ... เรื่องแบบนั้น ... !
สุบารุ : หา นี่เธอเป็นโดะM ขนาดไหนกันเนี่ย !
สุบารุ : ทำแบบนี้เพื่อยั่วให้ฉันโมโหใช่มั้ย !?
---ตูม !
สุบารุ : แล้วก็อยากจะให้ถูกดูดเลือดใช่มั้ยล่ะ ที่จริงแล้วน่ะ ... !
---ตูม !
ยุย : (มะ ... ไม่ไหว ... ที่ฉันพูดไปไม่ได้ฟังเลยสักนิด )
สุบารุ : ถ้าอยากให้ดูดล่ะก็ คราวหน้าก็ไปขอหมอนั่นซะ ถ้าเป็นหมอนั่นคงจะดีใจใช่มั้ยล่ะ
---ตูม !
ยุย : ใจร้าย ... ทำไมถึงพูดแบบนั้น ...
สุบารุ : หนวกหูเฟ้ย !
--- สุบารุผลักยุย ---
ยุย : ว้าย !!
สุบารุ : อ๊ะ ... !!
สุบารุ : อะ ... โธ่เว้ย !!
--- สุบารุวิ่งหนีไป ---
ยุย : สุบารุคุง
--- สถานที่ : โถงบันได ---
สุบารุ : โธ่เว้ย ... นี่ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย ...
สุบารุ : อุก ... ปัดโธ่เว้ย !
--- สุบารุวิ่งหนีไป ---
Keyword selection
ความรู้สึกของตัวเอง [自分の思い] นั้นมันตรงข้ามกับ,,
การที่ทำให้เขาโกรธขึ้นมาแล้วรู้สึก ผิดหวัง [がっかり] ขึ้นมา
รู้อยู่หรอกว่าตัวเองทำเรื่องไม่ดี,
การที่ไม่ได้รับการไว้ใจจากสุบารุคุงนั้นมันเป็นทุกข์นิดหน่อย
ยิ่งไปกว่านั้น, ที่ว่าผู้หญิงมักเป็นแบบนั้นเสมอ คำพูดนั้น
ตรงจุดนั้น, ดูเหมือนจะเป็น อดีตที่ห้ามแตะต้อง [触れられたくない過去] ที่หลับไหลอยู่
สำหรับเขา
ถึงจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
แต่ฉันก็ไม่ได้อยากวุ่นวายรอบ ๆ ไม่ได้อยากทำให้สุบารุคุงเจ็บเลย
เรื่องที่ทำให้โกรธก็เหมือนกัน, ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากทำเลยแท้ ๆ ---
__________________________________________________________
Epilogue (บทส่งท้าย)
---ตัวหนังสือกล่าวถึงความในใจของสุบารุ ---
----ความรู้สึกหงุดหงิดนั่น
มันคืออะไรกันนะ
ฉันน่ะแม้แต่ตัวเองก็ไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกที่ไม่สามารถเข้าใจยังไง
แม่ก็ยังพิลึกเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน,
พอจำเป็นก็เรียกหาฉัน,กรีดร้อง
พวกพี่น้องที่อาศัยอยู่ด้วยกันนั้น
ก็ไม่ได้สนิทกัน,ไม่เคยคุยกัน
---ฉันรับไม่ได้กัยการที่คิดว่าต้นเหตุนั้นต้องมีมีอยู่แม่ด้วย
คิดว่าอยากจะทิ้งไปสักกี่ครั้งแล้วนะ
แต่ทว่า,ถ้าฉันไม่อยู่แล้ว
แม่ก็ต้องตัวคนเดียว ...
พอคิดเรื่องนั้น,
ไม่ว่ายังไงก็ตัดสินใจให้เด็ดขาดไปไม่ได้เลย
ถ้าฉันออกไปจากที่นี่โดยทิ้งแม่ไป,
แม่คงเพี้ยนไปทั้งอย่างนั้นแน่เลย
ถ้าหากว่า,เป็นแบบนั้น
อาจจะดีกว่าเสียอีกก็ได้นะฉันคิดแบบนั้น
--- แต่ว่า,ฉันไม่มีทั้งอำนาจตัดสินใจ
และพลังที่จะทำแบบนั้นเลย
ที่จะกำหนดได้น่ะ,คือพ่อ
ต้นเหตุทั้งหมดก็เป็นเพราะ, เจ้าพ่อเฮงซวย
ที่แม่เป็นแบบนั้นด้วย,
ทั้งหมดเป็นเพราะหมอนั่นนั่นแหละ
ถ้าฉันมีพลังที่เหนือกว่าหมอนั่นได้ล่ะก็,
ก็จะได้ออกไปจากที่นี่ทันทีได้เลยแท้ ๆ
----แล้วพาแม่ไปด้วย
--- ฉากย้อนความหลัง : บันไดวนของปราสาท ---
สุบารุ : (ว่าแต่ ... การที่คิดจะพาแม่ไปด้วยเนี่ย เหมือนตัวเองเป็นคนบ้าเลยแหะ ...)
สุบารุ : (แต่ว่า จะให้ทิ้งไปก็ไม่ได้ซะด้วยสิ ...)
สุบารุ : หนอย !!
--- ต่อยกำแพง ---
สุบารุ : ชิ ... เจ็บ ... หนอย ... ทำไมกันเล่า ... บ้าที่สุด !!
--- ต่อยกำแพง ---
สุบารุ : ทำไมถึงได้ ... หงุดหงิดขนาดนี้เนี่ย ... ฮึ่ย ...
--- ต่อยกำแพง ---
สุบารุ : ปราสาทโทรม ๆ แบบนี้ ... พังไปซะได้ก็ดี ... ฮึ่ย ... !! จะพังมันซะเลย
--- ต่อยกำแพง ---
สุบารุ : (ที่นี่น่ะไม่มีค่าอะไรเลยสักอย่าง ... อึก ... แน่นอน รวมถึงฉันด้วย )
--- ต่อยกำแพง ---
สุบารุ : ฮ่า ...
--- หยิบกริชขึ้นมา ---
สุบารุ : อึก ...
สุบารุ : (ถ้าใช้มีดเงินนี่แทงตัวเองไปทั้งอย่างนี้ ตัวเราคง ...)
สุบารุ : ไม่ล่ะ ... ฉันนี่บ้าชะมัด ...
สุบารุ : (ถ้าจะทำล่ะก็ ต้องทำให้แม่ไปสบายก่อน)
สุบารุ : (ไม่งั้นก็ออกจากกรงที่บิดเบี้ยวนี้ไม่ได้หรอก ...)
สุบารุ : ฉันน่ะ ...
สุบารุ : (อ่า ... อยากอยู่คนเดียว ... ลืมไปให้หมดทุกอย่าง ...อยากถูกปลดปล่อยจากภาระทุกอย่าง ...)
--- ตัดฉาก ---
ยุย : เฮ่อ ...
ยุย : (สุบารุคุงดูโกรธมากเลย ...ถ้าขืนเป็นแบบนี้รู้สึกเหมือนจะไม่ได้การ )
ยุย : (ทุกครั้งที่โควคุงเข้ามาคุยด้วยทีไร เป็นแบบนี้ไปซะส่วนใหญ่เลย ...)
ยุย : ต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว ...
ยุย : (ทุกคน ตั้งแต่แรกก็สงสัยว่าพวกคนของมุคามิมีเป้าหมายที่ฉันหรือบ้านซากามาคิรึเปล่าก็ไม่แน่ใจด้วย...)
ยุย : (อาจจะเป็นการคาดเดาที่คิดมากเกินไปก็ได้)
ยุย : (ยิ่งไปกว่านั้น พวกโควคุงอาจจะไม่ได้เป็นแบบนั้นก็เป้นได้ ...)
ยุย : อื้-ม แต่ว่าก็ไม่มีหลักฐานซะด้วยสิ ...
ยุย : (โควคุงจากนี้ไปก็คงเข้ามาคุยกับฉันแบบเพื่อนอีกแน่เลย)
ยุย : (แล้วสุบารุคุงคงโกรธอีกแน่เลย ว่าแล้วเชียว คงมีแต่ต้องเดินหนีเท่านั้นสินะ ...)
ยุย : ... เพื่อน ... เหรอ
อายาโตะ : เฮ้ ชิชินาชิ !!
ยุย : หะ ... !? อายาโตะคุง ! ก่อนจะเข้ามาเคาะประตูก่อนสิ ...!
อายาโตะ : หนวกหูน่า ! นี่เธอ ไปทำทาโกะยากิเดี๋ยวนี้เลย
ยุย : หา ? ทาโกะยากิ !?
อายาโตะ : ตอนนี้ ฉันอยากกินสุด ๆ เลย ! เอ้า รีบ ๆ ไปทำให้หน่อยเซ่ !
ยุย : ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ ...
ยุย : อะ อายาโตะคุง ช่วยฟังหน่อยได้มั้ย ? เรื่องของสุบารุคุง
อายาโตะ : หา ? สุบารุ ? ไอ้เจ้าฮิคิโมรินั่นทำไมเรอะ ? (ฮิคิโมริ - คนที่ชอบเก็บตัวในห้องตัวเอง)
ยุย : สุบารุน่ะ ... มีเพื่อนบ้างมั้ย ? ทั้งตอนนี้แล้วก็เมื่อก่อน ...
อายาโตะ : หา ? เพื่อนเหรอ ? ทำไมถึงมาถามเรื่องแบบนั้นล่ะ
ยุย : อยากรู้นิดหน่อยน่ะ
อายาโตะ : ถ้าบอกเรื่องเจ้านั้นให้แล้วจะไปทำทาโกะยากิให้สินะ ?
ยุย : อื้ม ... เข้าใจแล้ว จะทำให้
อายาโตะ : ว่าแต่ คิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้หรอกนะ ... แต่ว่าเห็นว่าคนอย่างเจ้านั้นจะมีเพื่อนรึไงกัน ?
ยุย : เรื่องนั้น ...
อายาโตะ : ดูไม่เป็นแบบนั้นใช่มั้ยล่ะ ? จะตอนนี้หรือเมื่อก่อนหมอนั่นก็เป็นฮิคิโมริ
อายาโตะ : แต่ว่านะ ตอนที่อาศัยอยู่ในปราสาทกันน่ะ ดูเหมือนต้องไปคอยวุ่นวายลำบากรับมือดูแลยัยป้าฮิลทีเรียนั่นน่ะสิ
ยุย : หรือว่าจะเป็นคุณแม่ของสุบารุคุง ...?
อายาโตะ : ก็นะ ถ้าต้องไปเผชิญหน้าตรง ๆ กับยัยป้านั่น ก็คงต้องกลายเป็นฮิคิโมริไปอยู่แล้วล่ะ ถ้าเป็นฉันคงไม่ไหวตั้งแต่แรกแล้วล่ะ
ยุย : (เป็นคนแบบไหนกันนะ ...)
ยุย : ที่โรงเรียนเอง ก็ไม่เห็นอยู่กับเพื่อนคนไหนซะด้วยสินะ ...
อายาโตะ : ว่าแต่ ทั้งฉันทั้งชิชินาชิทั้งเจ้าพวกคนอื่นเองก็ไม่มีเพื่อนเหมือนกันนี่ ?
ยุย : มะ ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อยนะ ... !
อายาโตะ : เอาเถอะ ถึงจะบอกว่ามีเหตุผลอะไรสักอย่าง แต่ก็ใช่ว่าจะไปสนิทสนมกับพวกมนุษย์ได้ซะด้วย ...ชิชินาชิ ! ทาโกะยากิล่ะ !!
ยุย : เฮ่อ ...เข้าใจแล้ว จะทำให้นะ ไปรอก่อนก็ได้
อายาโตะ : อย่ามัวแต่ชักช้าล่ะ !?
ยุย : (ที่ว่าลำบากวุ่นวายเนี่ย หรือว่าสุบารุคุงกับคุณแม่จะไปกันได้ไม่ดีกันนะ)
(แต่ว่า ถึงอายาโตะคุงจะพูดถึงขนาดนั้นก็ตาม แต่สำหรับสุบารุคุงก็เป็นคุณแม่นี่นะ... )
(คงจะคอยดูแลคุณแม่เป็นอย่างดีเลยสินะ)
(ว่าแล้วเชียว สุบารุคุงเนี่ยมีส่วนที่อ่อนโยนจริง ๆ ด้วยสินะ...)
(ถ้าหากแสดงความอ่อนโยนให้มากกว่านี้ ก็คงจะมีเพื่อนได้แท้ ๆ เลยนะ ...)
(ถ้าได้เป็นเพื่อนกับโควคุงก็คงดีแท้ ๆ ... นะ แต่มันคงเป็นการยุ่งไม่เข้าเรื่อง)
(แต่ว่า ถ้าเกิดเจอกันอีกคงระแหวงอีกแน่ ไม่อยากให้ทะเลาะกันเลยนะ ... )
(ถ้าทั้งสองคนจะญาติดีกันอีกสักหน่อย จะเข้าใจในตัวโควคุงได้บ้างมั้ยนะ)
(เป้าหมายของพวกบ้านมุคามิเอง อาจจะรู้ได้ก็เป็นได้นะ)
--- ตัดฉาก ---
--- สถานที่ : ระเบียง ---
สุบารุ : ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว ... ไม่ถนัดคิดนู่นคิดนี่เลย
สุบารุ : แต่ว่า ... ก็รู้ได้ด้วยกลิ่น
สุบารุ : ---เจ้าพวกนั้นปิดบังอะไรเอาไว้อยู่
สุบารุ : ถ้าหาก ... มาแตะต้องยุยเข้าล่ะก็ ฉัน ... จะใช้มีดนี่ ...
สุบารุ : กับพวกแกซะเลย ...!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น