Diabolik Lovers Limited V Edition
限定版特典ドラマCD
Drama CD ตอนพิเศษ
「ブラザーズコンプレックス~棺桶の中の君へ~」
Brothers Complex - ไปหาเธอที่อยู่ในโลง
# Download # หรือกดเพื่อฟัง
Credit : https://www.facebook.com/dialoversth
(บทแปลเดิมจาก Lyric Lullabyr )
แปลเพิ่มและเรียบเรียงใหม่ By PearlzDeWitch
ชู : เฮ้ .. เรย์จิ ...
เรย์จิ : โอ้ ? แปลกจังเลยนะครับ ที่คุณมาคุยกับผมแบบนี้
ชู : ฉันกำลังตามหาสุบารุ ..เฮ่อ ... รู้หรือเปล่าว่าหมอนั่นอยู่ที่ไหน ?
เรย์จิ : ไม่รู้ครับ. แล้วยิ่งกว่านั้น ทำไมผมถึงต้องรู้ที่อยู่สุบารุอยู่ด้วย ? ผมไม่ใช่คนคอยดูแลเขาหรืออะไรทั้งนั้น
ชู : *ถอนหายใจ* งั้นก็ช่างเถอะ
*ไรโตะโผล่มา*
ไรโตะ : เกิดอะไรกับสุบารุคุงหรอ ? ไปอาละวาดใช้กำลังอีกแล้วเหรอ ?
ชู : ไรโตะ .. นายเห็นสูบารุบ้างไหม ?
ไรโตะ : ไม่เห็นเลยนะ~ ที่ผมรู้น่ะ ... มีแค่ที่อยู่ของบิทช์จังเท่านั้น แต่จะว่าไป ทำไมชูถึงต้องตามหาสุบารุคุงด้วยล่ะ ? แปลกจังนะ
ชู : เจ้าพ่อนั่น ..
เรย์จิ : อื๋อ ? ท่านพ่อ ?
ชู : เมื่อกี้สัตว์รับใช้มาบอกว่า ให้ลากคอคนร้ายของสุบารุแล้วพาไปหา น่ะ
ไรโตะ : ลากคอคนร้าย … งั้นก็หมายความว่า ...
ชู : … อ่า *ถอนหายใจ* คงไปทำอะไรไม่ดีมาล่ะมั้ง
เรย์จิ : หมายความว่า ...ถ้าไม่หาให้เจอตัวเดี๋ยวนี้ แล้วลากตัวสุบารุออกมา จะต้องเกิดเรื่องแย่ขึ้นแน่เลยสินะครับ ?
ชู : อ่า .. ถ้าไม่ส่งสุบารุให้เจ้าพ่อนั่น ต้องถูกรับผิดชอบร่วมกันแน่ … หนอย ! น่าเบื่อชะมัด
ไรโตะ : คนคนนั้น … ดูเหมือนจะเบื่อขั้วโลกเหนือแล้วสินะ ? … คราวนี้ จะเป็นที่ไหนนะ ? หรือว่า … อาจจะถูกส่งไปนอกโลกก็ได้นะ !
*อายาโตะกับคานาโตะมา*
อายาโตะ : ว่าไงนะ !? อย่าล้อเล่นนะเฟ้ย !
คานาโตะ : นั่นสิครับ. ไอ้การออกไปนอกโลกเนี่ย ผมไม่เอาเด็ดขาดเลยครับ !
ชู : ทั้งอายาโตะ ทั้งคานาโตะ ถ้าไม่อยากโดนก็มาช่วยหาสูบารุสิ
อายาโตะ : ชู ถ้าแบบนั้นล่ะ ฉันมีความคิดดี ๆ แล้ว เฮ้ ยัยอกไม้กระดาน มานี่ดิ
ชู : จะทำอะไรกับผู้หญิงคนนั้น ?
คานาโตะ : อ๋อ นั้นคือความคิดดี ๆ สินะครับ ? เหะเหะ แค่ให้เธอเรียกก็พอสินะครับ
อายาโตะ : ถูกต้องแล้ว. เพราะเจ้าสูบารุมันอ่อนแปลก ๆ กับยัยนี่น่ะสิ ฮะฮะ
ไรโตะ : ฮึฮึ นั่นสิน๊า .. ถึงจะปฏิเสธอยู่ก็เถอะ
เรย์จิ : อย่างนี้นี่เอง .. มันก็จริงที่วิธีนี้ดูจะเร็วและง่ายที่สุดนะครับ. คุณน่ะคงให้ความร่วมมืออยู่แล้วใช่มั้ยครับ ?
ชู : ก็นะ ต่อให้บอกว่าไม่ร่วมมือมันก็ไร้ประโยชน์อยู่ดีนั่นล่ะนะ นี่เป็นคำสั่ง
*ออกตามหาสุบารุ*
อายาโตะ : เจ้าสูบารุไม่ออกมาเลยแหะ. ยัยอกไม้กระดาน ลองเรียกให้มันเสียงดังกว่านี้หน่อยซิ.
เรย์จิ : *ถอนหายใจ* แปลกจริงครับ … เรียกตั้งขนาดนี้แล้วยังไม่โผล่มาอีก … ให้ตายสิ เป็นเพราะเธอไม่มีประโยชน์ในเวลาแบบนี้เอาซะเลยนะ
ชู : คาดว่าหมอนั่นคงรู้ว่าตัวเองอยู่ในสถานการณ์ลำบากซะล่ะมั้ง ?
อายาโตะ : หมายความว่าไง ?
ไรโตะ : อะฮึ เพราะรู้ตัวว่าต้องถูกคนคนนั้นดุเอายกใหญ่ ก็เลยไม่ออกมาใช่มั้ยล่ะ ...อย่างนั้นน่ะ
อายาโตะ : อ้อ อย่างนี้นี่เอง
คานาโตะ : แบบนั้นผมไม่ให้อภัยเด็ดขาดเลย. ไม่ว่าผมต้องทำอะไรยังไงก็ต้องหาสุบารุให้เจอให้ได้เลยครับ … ถ้าไม่งั้นล่ะก็ … !
ชู : ไม่อยากขนาดนั้นเลยสินะ ? การออกไปนอกโลกเนี่ย … ถ้าจะให้ฉันพูด นอกโลกมันน่าจะนอนได้เป็นสุขกว่าขั้วโลกเหนืออีกจริง ๆ นะ
เรย์จิ : กรุณาอย่าเอาสถานการณ์แบบสุดโต่งนั่นมาเทียบกันจะได้มั้ยครับ ? ยิ่งกว่านั้นผมน่ะต่างจากคุณ ไม่ได้ใจกล้าหน้าด้านนอนมันได้ทุกที่หรอกนะครับ. จะนอกโลกหรือขั้วโลกก็ไม่ขอเอาทั้งนั้นครับ
อายาโตะ : ว่าแต่นะ … ไปหาที่นั่นกันแล้วรึไง ?
คานาโตะ : ที่นั่น ?
อายาโตะ : โลงไง. ถ้าหมอนั่นจะหมกตัวล่ะก็ มีที่นั่นที่เดียวนี่
ชู : อ่า นั่นมันก็ใช่อยู่นะ ... แต่จะอยู่ในที่ที่ดูออกง่ายแบบนั้นเหรอ ?
ไรโตะ : แต่ว่านะ ถ้าจะซ่อนใบไม้ก็ต้องซ่อนในป่าไม่ใช่เหรอ ? แล้วอีกอย่าง สำหรับสุบารุคุงน่ะ เป็นที่ซ่อนที่สบายที่สุดเลยด้วย
คานาโตะ : จริงด้วยครับ. ขนาดจะทำให้เป็นรอยยังเป็นอะไรที่ยากสุด ๆ เลยนะ
เรย์จิ : อย่างนี้นี่เอง. ไรโตะกับคานาโตะก็มีความคิดที่ดีอยู่บ้างเหมือนกันนี่ครับ ถ้างั้น ไปดูที่โลงของสุบารุกันเถอะ
*เรย์จิเคาะโลงสุบารุ*
เรย์จิ : สุบารุ ! สูุบารุ ! อยู่ในนี้รึเปล่าครับ ?
ชู : ไม่อยู่มั้ง
คานาโตะ : *อารมณ์เสีย*.. ลองเรียกดูอีกหน่อย. เพราะด้วยขนาดของโลงนี่ มันคงซ่อนเค้าไอได้ไม่หมดหรอกมั้งครับ
อายาโตะ : คานาโตะ สติแตกแล้วนะ
คานาโตะ : หนวกหู ! ผมไม่อยากไปนอกโลกนี่น่าครับ ! ก็เพราะ .. นอกโลกน่ะ มีสัตว์ที่มีขายั๊วเยี๊ยะอยู่น่ะสิครับ !
ชู : หา?
คานาโตะ : ... ตอนเด็ก ๆ ผมอ่านหนังสือเจอมาน่ะ
ไรโตะ : อืมฮึ คานาโตะคุง ไม่มีของแบบนั้นอยู่หรอก เพราะงั้นตั้งสติ…
คานาโตะ : โกหก !!
*หยิบไม้กวาด*
อายาโตะ : โอ๊ะ ? เฮ้ คานาโตะ ! ถือไม้กวาดแบบนั้น คิดจะทำอะไรน่ะ ?
คานาโตะ : ก็ทำแบบนี้ ไงล่ะครับ !!
*ตูม !!*
*เอาไม้กวาดฟาดโลง*
ชู : หนวกหู
คานาโตะ : ถ้าไม่ถึงขนาดหนวกหู สูบารุก็คงไม่ได้ยินใช่มั้ยล่ะ !?
*ทำต่อไป .. *
คานาโตะ : นี่ ! นี่ ! ฮึ้บ ! ฮึ่ย !
สุบารุ : หนวกหูว้อย ! อย่าฟาดสิฟะ !
อายาโตะ : อะ … ได้ผลด้วย !
คานาโตะ : เห็นมั้ยล่ะ ? คิดแล้วว่าต้องอยู่ ! ผมคิดไม่ผิดใช่มั้ยล่ะ ?
*ผั๊วะ! *
สุบารุ : หยุดนะเฟ้ย ! หัวมันก้องไปหมดแล้ว !
เรย์จิ : ถ้าไม่อยากให้เป็นแบบนั้น ก็รีบ ๆ ออกมาสักทีสิครับ !
สุบารุ : ฮึ ใครจะออกไปให้โง่ ? ยังไงซะ ก็จะมาลากตัวฉันไปหาตาพ่อนั่นใช่มั้ย ? ฉันไม่ออกไปเด็ดขาดเลยเฟ้ย ! ถ้าต้องออกไป ขอนอนอยู่ในนี้จนตายดีกว่า !
อายาโตะ : น่ารำคาญชิบ เฮ้ คานาโตะ ส่งไม้กวาดมาสิ !
อายาโตะ : บอกว่าให้ออกมาไงเฟ้ย !
*เอาไม้กวาดมาแล้วตีโลง*
สุบารุ : เฮอะ ! ทำแบบนั้นไปก็เปล่าประโยชน์เฟ้ย
อายาโตะ : ชิ ! น่ารำคาญชะมัดเลยนะ ... หา ? ว่าไงนะยัยอกไม้กระดาน ? “ไร้ประโยชน์” งั้นเหรอ ? งั้นแล้วจะให้ทำไงดีเล่า หา ?
ไรโตะ : อืมมม ~ แย่จังเลย ถ้าไม่หาทางทำอะไรอย่างด่วนล่ะก็ … ดูท่าจะไม่ออกมาซะด้วยสิ~
ชู : ถ้าใช้กำลังไม่ได้ผล … คงต้องหาเหยื่อมาล่อแล้วล่ะ *เฮ่อ*
อายาโตะ : เหยื่อล่อ ? มันคืออะไรล่ะ ?
ชู : ก็นะ ถึงจะพูดแบบนั้น … ฉันก็ไม่รู้ของที่เจ้าหมอนี่ชอบซะด้วยสิ … เฮ้ นี่เธอ รู้พวกของโปรดของสูบารุบ้างมั้ย ?
ชู : หา ? บอกว่า “ไม่มีเลย” เหรอ … *เฮ่อ*
อายาโตะ : อ๊ะ ! คิดอะไรดี ๆ ออกแล้วล่ะ !
เรย์จิ : ได้แนวทางอะไรเหรอครับ ?
อายาโตะ : เฮ้ ยัยอกไม้กระดาน ! เอาหูมาแป๊บสิ ! เอาเถอะน่า เร็ว ๆ เข้า !
*ซุบซิบ ๆ *
อายาโตะ : แล้วก็ … เอานั่น … อย่างที่บอกไปนั่นแหละ ! เข้าใจมั้ย ? ถ้าเข้าใจแล้วก็รีบ ๆ ไปเอามาซะ
ไรโตะ : อายาโตะคุง .. คิดจะทำอะไรเหรอ ?
อายาโตะ : มีของที่ใช้เชิญชวนให้สูบารุให้ออกมาพอดีเลยไงล่ะ. ถ้าเป็นเจ้านี่ต้องได้ผลแน่เลย !
เรย์จิ : ให้ตายสิ ๆ … ยังไงซะ ก็คงเป็นของสิ้นคิดอีกแน่ ๆ. แต่ก็ไม่มีหนทางอื่นแล้วด้วย … รอดูเฉย ๆ แล้วกัน
*เสียงทำทาโกะยากิ*
อายาโตะ : ไงเล่า !! ว่าแล้วเชียว ถ้าเป็นกลิ่นหอม ๆ ล่ะก็ต้องเป็นเจ้านี่แหละ !
คานาโตะ : ทาโกะยากิ … สินะครับ ?
อายาโตะ : โอ้ !! ถ้าถูกกลิ่นนี้เชิญชวนแล้วคงไม่มีใครไม่ออกมาหรอกน่า !
อายาโตะ : เอ้า ยัยอกไม้กระดาน ! ไอ้นี่คงได้ที่แล้วมั้ง ? พลิกอีกข้างได้แล้ว !
*เสียงทำทาโกะยากิ*
ชู : สุบารุจะออกมาเพราะกลิ่นของทาโกะยากิรึไง ?
อายาโตะ : หา ? ชู นี่แกคิดว่าทาโกะยากิมันไร้สาระงั้นเหรอ ?
ชู : เฮอะ สุดท้ายก็แค่อาหารขยะไม่ใช่เหรอ ?
อายาโตะ : หา ! ตั้งใจจะพูดอะไร ? อย่ามาพูดบ้า ๆ กับทาโกะยากินะเฟ้ย !
สุบารุ : เฮ้ย น่ารำคาญเป็นบ้า ! ว่าแต่ … มันเหม็นสุด ๆ เลยว้อย ! ใครจะออกไปเพราะกลิ่นนี้กันฟะ ไอ้บ้า !
อายาโตะ : หา !?
ไรโตะ : อึฮึ … ว่าแล้วเชียว ไม่ได้ผลสินะ คงไม่ใช่ทาโกะยากิหรอกมั้ง
สุบารุ : พวกแกรีบ ๆ ไปให้พ้นได้แล้ว น่ารำคาญชิบเป๋งเลยเว้ย !
*คานาโตะร้องไห้*
คานาโตะ : ฮึก .. ถึงจะพูดแบบนั้นน่ะ ... พูดแบบนั้น ... จะไปยอมตัดใจได้ยังไงกันเล่า !?
อายาโตะ : อา … เป็นฮิลทีเรียอีกแล้วสิ
คานาโตะ : … นี่ เท็ดดี้ … คิดว่าในเวลาแบบนี้ควรทำยังไงดีล่ะ ? อ๋อ ถ้าเอาไฟเผาโลงจะเป็นยังไงบ้างนะ ? สุบารุที่ไม่อยากเป็นกุ้งอบวุ้นเส้น* คงจะออกมาแน่ ๆ เลยล่ะมั้ง ?
*mushiyaki = อาหารประเภทอบด้วยหม้อมีฝาปิด
*เสียงหยุดคานาโตะ*
คานาโตะ : …เอ๋? ทำไมเธอถึงมาหยุดผมล่ะ ? นี่ ? *สะอื้น* เธอ … ไม่ใช่ว่า … มีแค่ผมคนเดียวก็พอเหรอ ? … *สะอื้น*
ไรโตะ : คานาโตะคุง .. ถึงผมจะไม่หยุดให้นายทำกุ้งอบก็เถอะ … แต่ถ้าไฟเกิดลุกขึ้นมาบ้านหลังนี้ก็ต้องไหม้ไปด้วยนะ. ถ้าเป็นแบบนั้น ก่อนที่สุบารุคุงจะสุก พวกเราทั้งหมดมีหวังถูกส่งออกไปนอกโลกแน่
คานาโตะ : *สะอื้น* งั้นจะทำยังไงล่ะ ? เท็ดดี้ .. ผมไม่ไปนอกโลกนะ … คิดว่าต้องทำยังไงดีล่ะ ? *สะอื้น*
*อายาโตะกินทาโกะยากิ*
อายาโตะ : ง่ำ ๆ … นี่ !
เรย์จิ : อะไรเหรอครับ ? ช่วยอย่าพูดตอนที่มีของอยู่ในปากจะได้มั้ยครับ ? แต่จะว่าไปสุดท้ายทาโกะยากิเมื่อกี้นี้ คุณก็กินซะเองหมด
อายาโตะ : …*ง่ำ* … ก็มันน่าเสียดายนี่. *เอื้อก* ยิ่งกว่านั้นนะ ที่คานาโตะถือน่ะ …
*ง่ำ* คือเจ้าเท็ดดี้นั่น … *ง่ำ*
ชู : แล้วเรื่องนั้นมันยังไง ?
อายาโตะ : ถึงหมอนั่นจะพูดด้วยก็เถอะ แต่เท็ดดี้ไม่มีชีวิตนี่น่า
คานาโตะ : อายาโตะ อยากถูกฆ่าเหรอ ? เท็ดดี้ต้องมีชีวิตแน่อยู่แล้ว
อายาโตะ : หา?
ไรโตะ : สต๊อป ! สต๊อป ! ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่พี่น้องจะมาทะเลาะกันไม่ใช่เหรอ ? อีกอย่างนะ ผมคิดอะไรดี ๆ ออกแล้วล่ะ. อึฮึ .. ถ้าทำแบบนั้นแล้ว คิดว่าสุบารุคุงเองคงจะอายจนออกมาก็ได้นะ ?
เรย์จิ : โอ๊ะ ? คิดจะทำอะไรหรือครับ ?
ไรโตะ : อะฮึ .. สุบารุคุง ~ ! ถ้าไม่รีบ ๆ ออกมาล่ะก็ … จะค้นให้ทั่วห้อง ของน่าอับอายที่สุบารุคุงซ่อนเอาไว้ อย่างของแบบนั้น หรือของแบบโน้น จะเอาให้บิทช์จังดูให้หมดเลยนะ
อายาโตะ : ของน่าอับอายที่ซ่อนอยู่ ? อะไรล่ะนั่น ?
คานาโตะ : ไม่รู้สิ … ผมจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ
ไรโตะ : เอ้า ๆ จะดีเหรอ ? สุบารุคู๊งงงง ~
สุบารุ : หนวกหู ! จะทำอะไรก็เชิญเถอะ ! ฉันไม่มีของน่าอายเหมือนนายหรอกเฟ้ย ไอ้จิตวิตถาร !
เรย์จิ : ไรโตะ … คุณนี่เกินจะเยียวยาแล้วนะครับ
ไรโตะ : เอ๋ ~ ? แปลกจังเลย. คิดว่าต้องมีแน่ ๆ แท้ ๆเลยนะ
ชู : *เฮ่อ* ถ้างั้นคงต้องใช้ไม้สุดท้ายแล้วสินะ ?
ชู : นี่เธอ. ใช่ เธอนั่นล่ะ. มานี่ซิ
*เสียงชูดึงตัวไป* (น่าจะนั่งตัก >w<)
เรย์จิ : ชู คิดจะทำอะไรน่ะครับ ?
ชู : เปล่านี่. เพราะคอมันแห้ง ก็เลยคิดว่าจะดูดเลือดยัยนี่สักหน่อยเท่านั้นเอง
*เสียงชูกระซิบข้างหู*
ชู : นี่ ได้ใช่มั้ยล่ะ ? ก็เพราะเธอน่ะ … น่าจะอยากเหมือนกันนี่น่า. จะเอาเขี้ยวของฉัน … หรือว่าเขี้ยวของเจ้าพวกคนอื่นที่อยู่ตรงนี้ดีล่ะ ? ฮึฮึฮึ
คานาโตะ : จู่ ๆ ก็ทำอะไรน่ะครับ ?
ไรโตะ : อ๋อ ~ ฮึฮึฮึ. ดีนี่น่า ชู. ผมเองก็จะร่วมมือด้วยนะ
อายาโตะ : หา ? หมายความว่าไงน่ะ ?
ไรโตะ : ก็ไม่มีอะไรทั้งนั้น. แค่อยากดูดเลือดของบิทช์จัง แล้วก็อยากให้รู้สึกดี … ก็แค่นั้นเท่านั้นล่ะ
*เสียงไรโตะเข้ามาใกล้ ๆ กระซิบข้างหู*
ไรโตะ : นี่ ~ บิทช์จัง. เขี้ยวของผมกับชูน่ะ อันไหนดีกว่าเหรอ ? ทางไหนจะทำให้รู้สึกดีมากกว่ากันเหรอ ? บอกผมหน่อยสิ. ผมน่ะนะ จะตอบฝั่งไหนก็ไม่โกรธหรอกนะ. ถ้าบอกว่าชอบของชู มันก็เท่านั้น … มันยิ่งทำให้รู้สึกดีมากขึ้นอีกนะ ฮึฮึฮึ
เรย์จิ : *ถอนหายใจ* ให้ตายสิ. หมายความว่าแบบนั้นเองสินะครับ ? ผมเองก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ แต่นี่ก็ช่วยไม่ได้สินะ
* เสียงเรย์จิเข้ามาใกล้ ๆ กระซิบข้างหู*
เรย์จิ : นี่ คุณ อย่าเอาแต่สนใจสองคนนั้นสิ หันหน้ามาทางผมซะ. ไม่ฟังที่ผมพูดเหรอครับ ? ผมจะมอบความรักมากมายให้กับคุณเองนะ ให้ความสำคัญกับผมให้มากกว่าคนอื่นซะสิ. การที่ต้องมาแย่งคุณแบบละโมบกับคนพวกนี้ สำหรับผมแล้วไม่เป็นไปตามที่คาดเท่าไหร่นักครับ … แต่ทว่า … คนที่จะทำให้คุณไปสู่ความหฤหรรษ์ที่สุดยอด*ได้นั้น ...ไม่ใช่สองคนนั้นหรอกครับ
*ถลกเสื้อผ้า*
อายาโตะ : ไม่เห็นเข้าใจสักนิดเลย ! อยู่ดี ๆ ก็มารวมหัวกันซะได้ … อีกอย่าง ถ้าฉันคนนี้ไม่อนุญาตอย่ามาจับยัยอกไม้กระดานนะเฟ้ย !
*เสียงอายาโตะเข้ามาใกล้ ๆ ข้างหน้า*
อายาโตะ : เฮ้ย ยัยอกไม้กระดาน ทำไมถึงทำหน้าน่าสมเพชแบบนั้นเล่า ? ไม่ตลกเลยนะ เธอจะรู้สึกดีได้ก็ต่อเมื่ออยู่กับตัวฉันคนนี้เท่านั้นลืมแล้วรึไง ? เอ้า มองมาทางนี้สิ ! ฉันจะทำให้ร่างกายของเธอรับรู้เอง. จะทำยังไงไม่ต้องบอกก็คงรู้สินะ ? มือกับเขี้ยวของฉัน ... จะทำให้ตรงไหนของเธอรู้สึกดีที่สุด ... จำเอาไว้ให้ดีล่ะ
*ถลกเสื้อผ้า*
คานาโตะ : เดี๋ยวก่อนสิครับ ! ทุกคนเที่ยวมาเล่นกับของเล่นของผมตามใจชอบ … เธอก็พอเธอเลยนะครับ ! พูดว่า “อย่า” สักหน่อยมันจะเป็นอะไรไปครับ !? *เฮ่อ*
*คานาโตะเข้ามาใกล้*
คานาโตะ : เธอน่ะ … ดูเหมือนว่าอยากจะเจ็บสักนิดสักหน่อยพอสมควรสินะครับ ?
*เสียงคานาโตะเข้ามาใกล้ ๆ ข้างตัว*
คานาโตะ : *หัวเราะ* สำหรับเธอแล้วคงเป็นสิ่งที่ปรารถนาสินะ ? เพราะเป็นแบบนี้ … ผมถึงได้หงุดหงิดอยู่เสมอ ๆ … ตกใจใช่มั้ยล่ะ ? อยากจะเจ็บสินะ … ถึงยังจะฝึกไม่เก่ง … แต่ก็อยากให้เขี้ยวกัดฝังลงไป … จนถึงเส้นประสาทสินะครับ ? แล้วก็อยาก
… ถูกดูดเลือดอย่างป่าคลั่งรุนแรงทั้งอย่างนั้นใช่มั้ยล่ะครับ ? เฮอะ … ได้สิ ผมจะทำให้เอง. และเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน ถ้าร้องไห้ด้วยมือคนอื่นจะไม่ยกโทษให้เลย. เพราะผมจะฆ่าเธอเอง
สุบารุ : ฮะ … เฮ้ย พวกแก … สุมหัวทำอะไรกันน่ะ ? หา !? ถ้าฉันไม่อนุญาตห้ามจับเด็ดขาดเลยนะเว้ย ! ยัยนั่นน่ะ … เป็นของของฉันนะ !
*เสียงเคาะโลง*
ชู : หึ … ถึงนายจะพูดแบบนั้น … แต่ยัยนี่จะเป็นยังไงก็ช่างใช่มั้ยล่ะ ? เพราะงั้นถึงได้หมกตัวอยู่ในโลงแบบนั้น. จากนี้ไปฉันจะดูดเลือดแสนอร่อยจากต้นคอของยัยนี่ไปเรื่อย ๆ … ยัยนี่เป็นของฉัน … ดูเหมือนว่าไม่จำเป็นต้องของคำอนุญาตจากนายเลยนี่นะ
ไรโตะ : อือฮึ เรื่องนั้นจะยังไงกันแน่นะ ? ถึงชูจะพูดแบบนั้นก็ตาม … แต่ความรู้สึกจริง ๆ ของบิทช์จังน่ะ … อยู่ที่ผมคนนี้. ผมคนนี้ให้ความเพลิดเพลินจากก้นบึ้งของร่างกาย คิดอยากไปจนถึงท้ายที่สุด … ผมน่ะ เห็นทุกอย่างนะ
*เสียงไรโตะเลีย + จูบอะไรสักอย่าง*
คานาโตะ : ไรโตะ ! อย่าเที่ยวเลียตามอำเภอใจสิ ถ้าทำมากกว่านี้ล่ะก็ … ผมน่ะ !
เรย์จิ : *เฮ่อ* … ไรโตะ ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของอย่าเที่ยวเลียเธอสิครับ มันไม่สบอารณ์เลยนะ ?
อายาโตะ : หา !? พวกแกอย่าละเมอน่า ! ลองถามตัวยัยนี่ดูเซะ ! ต้องตอบว่า ยัยอกไม้กระดานเป็นของฉันอยู่แล้ว … อย่างนั้นใช่มั้ยล่ะ ? เธอที่เป็นแบบนั้นต้องตอบว่า
“ชอบ” ใช่มั้ยล่ะ ?
ชู : อายาโตะ อย่ามาจับนะ ตรงนั้นเป็นที่ฉันจะดูดหลังจากนี้นะ
อายาโตะ : หาา !?
สุบารุ : ชิ ! พวกแก … พอคนเค้าฟังนิ่ง ๆ เฉย ๆ ทำกันตามใจชอบเลยนะ !
*เตะโลง*
ไรโตะ : ฮึฮึ … แหม แหม โลงส่งเสียงดังเอะอะจริงนะ ฮะฮะฮะ
*สูบารุเตะโลงออกมา*
สุบารุ : หาาาาาาาาาา !?
อายาโตะ : อ๊ะ ออกมาจนได้ !
ชู : *หัวเราะ* ฮึฮึฮึฮึ ว่าแล้วเชียว เพราะงี้พวกคนที่มีความคิดตื้น ๆ ถึงได้อ่านง่ายไงล่ะ
สุบารุ : ว่าไงนะ ? เมื่อกี้พูดว่าไงนะ !?
คานาโตะ : "พวกคนมีความคิดตื้น ๆ" ครับ "พวกคนมีความคิดตื้น ๆ "
สุบารุ : หนอย .. อย่ามาล้อเล่นนะเฟ้ย ! อีกอย่าง เธอน่ะ ! หัดขัดขืนให้มากกว่านี้หน่อยเซ่ ! ทำไมต้องถึงทำตามที่เจ้าพวกนี้บอก หา !?
*สูบารุดึงยุย*
สุบารุ : อะ !
สุบารุ : ปะ … เปล่าสักหน่อย. ฉันไม่สนสิ่งที่เจ้าพวกนี้ทำกับเธอหรอกนะ … แต่ว่า … เลือดของเธอน่ะเป็นของฉันไม่ใช่เหรอ ? ของ ๆ ตัวเองต้องมาถูกคนอื่นจับน่ะ มันทนไม่ได้หรอกนะ. หัดระวังตัวหน่อยเซ่ ! ต้องบอกกี่ครั้งถึงจะเข้าใจเนี่ย ? ออกไปจากบ้านนี้ซะ ! ชิ ! มีกลิ่นของเจ้าพวกนั้นฟุ้งมาจากตัวเธอไปหมดเลย *เฮ่อ* … ทำไมถึงยอมให้แตะตัวได้เล่า ? ให้ตายสิ หงุดหงิดชะมัด ! เอ้า มานี่ ! เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปฆ่าเชื้อ !
เรย์จิ : ตอนนี้ล่ะครับ !
*ฝุ่บ*
*ใครสักคนโยนตะข่ายใส่สุบารุ*
สุบารุ : หว๋า—!? อ๊ะ !? อะไรกันฟะเนี่ย ไอ้ตาข่ายนี่ !?
คานาโตะ : ฮะฮะฮะ นายผิดเองนะที่ดันไปสนใจแต่เหยื่อล่อน่ะครับ สูบารุ
สุบารุ : หนอย ! ตาข่ายพรรค์นี้ … ใช้มีดก็ … อะ ..เอ๋ ? ตัดไม่ออก !?
เรย์จิ : ฮึ คิดไว้ว่าอาจจะเกิดเรื่องแบบนี้ ก็เลยสั่งทำตาข่ายมาเป็นพิเศษเพื่อเธอเลยนะครับ
สุบารุ : หนอย ! ปล่อยนะเฟ้ย ! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะเฟ้ย !
อายาโตะ : ใครจะปล่อยกันไอ้บ้า ! สาปส่งตัวเองไปซะ
ชู : เอาเถอะ สุบารุน่ะไม่ได้พูดกับนายแค่คนเดียวหรอกนะ. ที่เหลือก็ … ให้สัตว์รับใช้นำตัวไปเท่านั้นก็พอสินะ เฮ้ !
*สัตว์รับใช้โผล่มา*
ชู : เอาตัวสุบารุไปให้ตาพ่อนั่นซะ
ชู : หือ ? รอแป๊บนึง สุบารุ … ปล่อยยัยนี่ซะ .. เธอไม่มีความจำเป็นต้องไปด้วยนี่ หรือว่าอยากจะไปเจอตาแก่ แล้วถูกส่งออกนอกโลกด้วยกันงั้นเหรอ ? ฮึฮึฮึ
สุบารุ : ดะ … เดี๋ยวก่อน ! ฉันไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องไปหาตาแก่นั่นเลยนะ ! ก็บอกว่าเดี๋ยวก่อนไงเล่า เฮ้ย !!
เรย์จิ : การอธิบายเรื่องราวทั้งหมดน่ะ แค่ไปหาท่านพ่อแล้วสารภาพเรื่องทั้งหมดซะก็พอแล้วครับ
สุบารุ : หาาาา !? ไม่- ไปเด็ดขาดเฟ้ย !
สุบารุ : พวกแก ! ถึงคราวหน้าเมื่อไหร่ …จะฆ่าทิ้งให้ได้เลย !!! จำเอาไว้เลยนะเว้ยยยย !!
*บ๊าย บาย สุบารุ*
เรย์จิ : ให้ตายสิ ให้ตาย เท่านี้ก็จัดการไปได้หนึ่งเรื่องแล้วสินะครับ ? *เฮ่อ* แย่จริง ๆ สูบารุเนี่ยหาเรื่องมาให้ได้ทุก ๆ ครั้งเลยนะครับ
ไรโตะ : อะฮึ. เป็นอะไรไปเหรอ บิทช์จัง ? เอ๊ะ ? เหตุผลเหรอ ? เหตุผลที่สุบารุคุงถูกผู้ชายคนนั้นโกรธ ? ไม่รู้สิ ผมไม่รู้หรอกนะ. ชู ! แล้วสุดท้ายเหตุผลมันคืออะไรเหรอ ?
ชู : อ่า … รู้สึกว่าจะบอกว่า …ไปทำพังรูปปั้นล้ำค่าที่ตั้งโชว์ในปราสาทอะไรสักอย่าง สภาพแตกละเอียดจนคืนสภาพเดิมไม่ได้น่ะ
เรย์จิ : แล้วนั่น … มีหลักฐานว่าสูบารุเป็นคนทำเหรอครับ ?
ชู : ไม่รู้สิ … แต่ว่านะ การทำลายข้าวของพวกนั้นมีแค่เจ้านั่นอยู่แล้วนี่
อายาโตะ : อ๊ะ !!
ไรโตะ : อายาโตะคุง เป็นอะไรเหรอ ?
อายาโตะ : ปะ … เปล่า ไม่มีอะไรหรอกน่า
คานาโตะ : ถึงจะบอกว่าไม่มีอะไรแต่ดูยังไงก็มีแน่ ๆ นะครับ
อายาโตะ : ฉะ … ฉันเปล่าทำรูปปั้นผู้หญิงเปลือยแตกสักหน่อย !
เรย์จิ : อึก ! อายาโตะ … คนอย่างคุณนี่มัน ...
อายาโตะ : อะ … อะไรเล่า ?
ชู : *ถอนหายใจ* ฉันบอกว่าเป็นของตั้งโชว์ก็จริง แต่ไม่ได้พูดว่ารูปปั้นผู้หญิงเปลือยเลยนะ ?
คานาโตะ : อายาโตะเป็นคนทำพังเหรอครับ ?
อายาโตะ : ชิ ..!
ไรโตะ : อะฮึ .. แย่ล่ะสิ … เรื่องนี้ ... ถ้าเกิดเรื่องที่เราเงียบทำเป็นไม่รู้เรื่องแตกไปถึงคนคนนั้นล่ะก็ ...
คานาโตะ : ผมไม่อยากไปอวกาศนะครับ !
เรย์จิ : คงช่วยไม่ได้แล้วสินะครับ .. อายาโตะ คุณเองก็ไปหาท่านพ่อซะ
อายาโตะ : คะ .. ใครจะไปกันฟะ ! อย่ามาล้อเล่นนะ !
ชู : เฮ้ย หยุดก่อน ! ไรโตะจับไว้สิ !
ไรโตะ : อายาโตะคุง ! ช่วยถูกจับเพื่อพวกผมที่อยู่ตรงนี้เถอะนะ !
อายาโตะ : ใครจะยอมฟะ ! ไม่เอาเด็ดขาด !! นี่แน่ะ !
ไรโตะ : หวา !
อายาโตะ: ฉันขอผ่านก็แล้วกันเฟ้ย !
*เสียงอายาโตะวิ่งหนี ปิดประตูและเข้าไปในโลงไอรอนเมเดนแถมล็อคด้วย*
ชู : อะ … *เฮ่อ* เข้าไปซุกตัวอยู่ในไอรอนเมเดนซะแล้วสิ
เรย์จิ : ให้ตายสิ ๆ .. อีกแล้วสิ แผนปิดประตูขังตัวเอง*อีกแล้วเหรอครับ ?
*amanoiwato สำนวนมาจากตำนานเทพอามาเทราสุที่ใช้หินปิดตัวเองขังในถ้ำ จนต้องหาอะไรมาล่อให้ออกมา
ไรโตะ : ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ ถ้าไม่รีบเอาอายาโตะคุงออกมา แล้วสูบารุคุงที่เป็นแพะรับบาปพิสูจน์ตัวเองได้ล่ะก็ … เดี๋ยวสัตว์รับใช้ของคนคนนั้นก็มาหรอก !
ชู : ถ้าเป็นแบบนั้น … คงถูกส่งออกนอกโลกทันทีเลยล่ะ
คานาโตะ : ผะ .. ผมน่ะไม่เอาเด็ดขาดเลยนะครับ !!
เรย์จิ : *เฮ้อ* .. ช่วยไม่ได้นะครับ .. ก่อนอื่นคงต้องเริ่มจากการล่อด้วยทาโกะยากิสินะ ?
*FIN*
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น