[ซีดีจำลองสถานการณ์] DIABOLIK LOVERS DARK FATE Vol. 3 บทระยะเสี้ยวสุดท้าย

DIABOLIK LOVERS 
DARK FATE Vol.3 

-下弦の章 -
(บทระยะเสี้ยวสุดท้าย)

*แปลชื่อบทได้อีกแบบคือ บทพระจันทร์ข้างแรม*

下弦 (kagen) แปลว่า ไตรมาสสุดท้ายของพระจันทร์ข้างแรม หรือก็คือ 

พระจันทร์ช่วงแรม 8 ค่ำ ที่จะเห็นครึ่งซีกของพระจันทร์ทางซ้าย 

ก่อนที่จะหายไปเป็นคืนเดือนมืด

พระจันทร์ตามแบบในรูปข้างล่างเลย

**คำนวนจากการขึ้นของพระจันทร์ 

ระยะห่างจาก vol.2 ถึง vol.3 มีประมาณ 3 สัปดาห์โดยเฉลี่ย

รวมคำเรียกเฉพาะใน cd นี้ 

Gesshoku - จันทรคราส

*(1) Kachiku (คาชิคุ) - สัตว์ที่เลี้ยงไว้เป็นอาหาร,ปศุสัตว์ (คำเรียกยุยของรุกิ)

*(2) M-neko Chan (เอ็มเนโกะจัง) - แม่แมวน้อยมาโซ (คำเรียกยุยของโคว)

*(3) Mesubuta (เมสุบุตะ) - ยัยหมูตัวเมีย (คำเรียกยุยของยูมะ)

*(4) Eve (อีฟุ) - อีฟ (คำเรียกยุยของอาซึสะ)

shichimi - เครื่องเทศที่ผสมกัน 7 ชนิด ของโปรดของอาซึสะ

Track 1 無神家へ (สู่บ้านมุคามิ)

รุกิ : ทันทีที่หลังจากที่ได้ยินจากปีศาจรับใช้ว่า ลูกชายคนที่สามของบ้านซาคามากิถูกหมาป่าเล่นงาน จนได้รับบาดแผลสาหัส ก็มีจดหมายฉบับนึง ส่งมาหาฉัน 

*เสียงเปิดกระดาษจดหมายอ่าน*

รุกิ : เป็นจดหมายที่ส่งมาจากผู้ส่งที่ไม่คาดคิด ... นั่นเป็น ... ของที่ส่งมาจาก เรย์จิ ลูกชายคนที่ของสองของบ้านซาคามากิ ที่น่าจะกลับไปปราสาทที่โลกปีศาจ
      "ทำไมหมอนั่นถึงส่งจดหมายมาให้ฉันกัน ?" รู้สึกสงสัยชั่วขณะนึง แต่ตราประทับบนขี้ผึ้งปิดผนึกที่อยู่บนจดหมายนั่น เป็นสัญลักษณ์ของบ้านซาคามากิอย่างไม่ต้องสงสัยเลย บ่งบอกว่าเป็นผู้หนึ่งในบ้านของท่านคาร์ลไฮนซ์

รุกิ : เนื้อหาสรุปใจความได้ว่าแบบนี้ "น้องชายถูกหมาป่าทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส พวกเราได้พิจารณาจากเหตุการณ์นั่น และเพื่อหลีกเลี่ยงผลกระทบของจันทรคราส จึงจะไปที่โลกปีศาจ ...สำหรับผู้หญิงที่เป็นมนุษย์ โลกปีศาจนั้นอันตราย จึงอยากให้ช่วยดูแล ในระหว่างที่ทิ้งไว้อยู่ที่นั่นหน่อย"
     
รุกิ : หมายความว่ายังไง ? มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ ?

*เสียงขยำจดหมาย*

รุกิ : ชิ ! แบบนี้มันก็เหมือนกับว่า พวกเราคนรับใช้เลยไม่ใช่เหรอ ? น่าหงุดหงิด ... ทั้งที่พวกตัวเองหนีไปที่โลกปีศาจแล้วแท้ ๆ

*จุดไฟเผากระดาษ*

รุกิ : จันทรคราส... คือผลกระทบของการเกิดข้างขึ้นข้างแรมของดวงจันทร์นั้นสำหรับพวกเราเหล่าแวมไพร์แล้วนั้น ... มีความเกี่ยวพันกันอย่างหนีไม่พ้น 
      ทั้งมีการเกิดความแตกต่างไปจากสภาพปกติบ้าง ... พบเห็นได้จากการกระทำที่ผิดแปลกไปจากทุกครั้งอยู่ และมีความเป็นไปได้ที่จะเกิดความวุ่นวาย จากพฤติกรรมในสถานการณ์เช่นนั้น

รุกิ : แต่ว่า ผลกระทบที่ได้รับจากคืนวันจันทรคราสนั้น ... ที่โลกปีศาจกับโลกมนุษย์นั้นมันต่างกันอย่างมาก ผลที่มีอยู่ในโลกมนุษย์ เมื่อเทียบกับทางโลกปีศาจแล้ว สำหรับแวมไพร์แล้วมีผลกระทบเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

รุกิ : ยิ่งไปกว่านั้นที่โลกปีศาจนั้น มีปราสาทที่ถูกป้องกันด้วยพลังปีศาจอันแข็งแกร่งของท่านคาร์ลไฮนซ์อยู่ ...และจากที่พูดไปนั่น ...จันทรคราสของโลกปีศาจนั้นมีต่อไปอย่างยาวนาน ถ้าพูดด้วยช่วงเวลาของโลกทางนี้ล่ะก็ ประมาณราว ๆ เกือบเดือนเลยล่ะ 

รุกิ : จากที่วิเคราะห์เรื่องนั้นแล้ว และเรื่องที่ทางบ้านซาคามากิเจอ จะอพยพไปที่โลกปีศาจคงไม่ผิดแน่ ... มันคงไม่ใช่เรื่องสนุกแน่นอน 

รุกิ : ในระหว่างที่พวกตัวเองหนีไปอยู่ในปราสาทที่ปลอดภัย ก็มาบอกให้พวกเรา ดูแลผู้หญิงมนุษย์ที่เหลืออยู่ในคฤหาสน์ให้ ... ถ้าพูดกลับกันก็แปลว่า ไม่มีใครอื่นนอกจากพวกเราที่อยู่ที่นี่อีกแล้ว

รุกิ : ถึงจะพูดแบบนั้น ... แต่จะทิ้งให้ ปศุสัตว์*(1) อยู่ลำพังที่คฤหาสน์นั้นก็ไม่ได้ ... 
     ไม่ใช่ว่าจะทำตามที่ลูกชายคนที่สองของบ้านซาคามากิบอกหรอกนะ 
     แต่ดูท่าจะต้องไปรับเจ้าหล่อนมาซะแล้วสิ ... 
     ยังไงก็ตาม ... เธอคนนั้นเป็นถึง "อีฟคนสำคัญ" ... ในสถานการณ์แบบนั้นไม่ปกป้องคงไม่ได้

รุกิ : เฮ้ ! ยูมะ โคว อาซึสะ

รุกิ : DIABOLIK LOVERS DARK FATE Vol.3 (วอลลูม ทรี) บทไตรมาสสุดท้าย 

----------------------------------------------

*เสียงเข็มวินาทีของนาฬิกาในบ้าน*

---ติ๊งต่อง !
*เสียงกดออดประตู*

*เสียงยุยเดินไปมาในบ้านเป็นกังวล*

---ติ๊งต่อง ! ติ๊งต่อง ! ติ๊งต่อง !

---ก๊อก ๆ ๆ ๆ ๆ
*เสียงเคาะประตู*

โคว : เอ็มเนโกะจัง*(2) อยู่ใช่มั้ย ?

*ยุยเดินไปเปิดประตู*

โคว : ยะโฮ่ว ไม่เจอกันซะนานเลย สบายดีมั้ย ?
โคว : มองจากด้านนอกมันมืดทมิฬไปหมดเลยจนเผลอคิดว่า "หรือว่าจะไม่มีคนอยู่กันนะ" เลยล่ะ
         ...แต่ว่าคฤหาสน์หลังนี้ มันทั้งทะมึนมองเห็นได้แต่เป็นบ้านผีสิงของจริงเท่านั้นเลยเนอะ

ยูมะ : ไง ยัยหมูตัวเมีย*(3) ถูกทิ้งให้เฝ้าบ้านอยู่คนเดียว ในที่โครตจะน่าเบื่อพรรค์นี้ซะได้นะ ... เจ้าพวกนั้นก็กล้าให้ผู้หญิงอยู่ที่นี่คนเดียวได้
         ก็นะเดิมทีแล้ว ตัวตนที่อันตรายที่สุดคือเจ้าพวกนั้นนี่นะ ? ก็หมายความว่า ... ถึงจะทิ้งเธอเอาไว้ที่นี่เพียงลำพังคนเดียวก็ไม่มีปัญหาอะไรสินะ ?

อาซึสะ : อีฟ*(4) สายันต์สวัสดิ์ ... ได้ยินมาว่าอยู่ลำพังคนเดียวน่ะ ... เพราะงั้น ... ก็เลยมาเล่นด้วยน่ะ

โคว : ใช่ ๆ ก็อย่างที่อาซึสะคุงพูด ก็อย่างที่ว่า ขอรบกวนด้วยคร้าบ ...

*พวกโควเดินเข้าบ้าน*

ยูมะ : เฮ้ นี่เธอ ! พวกเราเป็นแขกนะ รีบ ๆ เอาชามาเสริฟ์เซ่ !
อาซึสะ : โอ่โถงขนาดนี้เลย ? ... เพิ่งจะเคยเข้ามาถึงตรงนี้ ... จากประตูหน้า ...ครั้งแรกเลยนะ
ยูมะ : เพราะปกติแล้วเจ้าพวกครอบครัวแวมไพร์นั่นมันหนวกหูน่ารำคาญจนเข้ามาไม่ได้น่ะสิ
ยูมะ : อ๊ะ จริงด้วย ยัยหมูตัวเมีย ลืมไปเลย

*ยูมะวางห่อของ*
ยูมะ : เจ้านี่ เอามาให้น่ะ ถึงแต่เดิมมันจะเป็นมันฝรั่งจากสวนของฉันก็เถอะนะ มันเหี่ยวเร็วซะด้วย รีบเอาไปทำอาหารซะล่ะ "จะย่าง จะต้ม จะนึ่ง ก็อร่อยทั้งนั้น" รุกิบอกเสมอเลยล่ะ

ยูมะ : หา ? "มาทำอะไร" เสียมารยาทชะมัดเลย ... จะมาเจอเธอต้องมีเหตุผลพิเศษอะไรด้วยเหรอ ?
(แอร๊ย จู่โจมด้วยคำหวานหน้าตาย แดเมจ100)

ยูมะ : ใช่ มาหาเธอไงล่ะ คิดว่า "อยู่คฤหาสน์โทรม ๆ แบบนี้ตามลำพังคงจะเหงา" น่ะ ... ฮึบ !

*จับตัวยุย*

ยูมะ : แล้วมีอะไรรึไง ? ที่ฉันเป็นห่วงเธอ มันแปลกนักรึไง ? 

(ยุยบอกอะไรสักอย่าง)

ยูมะ : ใช่ ๆ ผู้หญิงที่ซื่อตรงน่ะดีที่สุดแล้ว อย่าได้สงสัยในความปรารถนาดีของคนอื่น ... ก็อย่างที่ว่าไป ... ได้ใช่มั้ย ?

ยูมะ : ถ้าเป็นตอนนี้เจ้าพวกนั้นก็ไม่อยู่ซะด้วย ...ฉันกำลังบอกว่าขอคำขอบคุณที่เอามันฝรั่งมาให้ยังไงล่ะ

*ยุยดิ้น*
ยูมะ : ดิ้นอะไรของเธอน่ะ ? ถึงจะบอกว่าคำขอบคุณแต่ของที่เธอจะให้กับแวมไพร์ได้น่ะ ... มีแค่อย่างเดียวเท่านั้นนี่น่า ? 

ยูมะ : ...หรือว่า ... เธอไม่ชอบการที่ยินยอมด้วยกันทั้งสองฝ่ายแบบนี้เหรอ ? .. ฮึ ๆ แต่ยังไงซะเจ้าพวกครอบครัวแวมไพร์นั่น คงเมินความเห็นของเธออยู่แล้วนี่น่ะ แล้วเธอก็ดันชินกับการปฏิบัติแบบนั้นไปซะได้

*ยูมะจับยุย*

ยูมะ : นาน ๆ ทีคงได้ใช่มั้ยล่ะ ? การทำแบบนี้น่ะ ... เพราะฉันขอไปแล้ว ก็ควรยกให้สิ ... *จูบ* ...เข้ามาใกล้ ๆ อีกสิ 

*ยุยขยับ*
ยูมะ : เธอเอง ... ที่จริงแล้วก็คิดว่าไม่เลวเท่าไรใช่มั้ย ?  ...*อ้าปากกัด*

*ดูดเลือด*

ยูมะ :  ... อื้ม ... อร่อย ... *ดูดเลือด* ... อืม ... *ดูดเลือด* .. หือ ? อะไรล่ะ ? ถามว่า"เอามันฝรั่งมาเพื่อแบบนี้สินะ" เหรอ ? ... ฮึ ความแตกแล้วเหรอ ? ช่วงหลัง ๆ ไม่ค่อยได้เจอกันเลยนี่น่า พอได้เห็นหน้าเธอแล้ว ... ไม่ว่ายังไง ก็ดันรู้สึกอยากได้ขึ้นมาซะได้ 

ยูมะ : ... แต่ว่านะ ถึงจะถูกดูดเลือดไปแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกถึงความต้องการอยู่ใช่มั้ยล่ะ ? เอาเถอะ นั่นมันก็เป็นความจริงซะด้วยสิ ... *ดูดเลือด*

ยูมะ : *ดูดเลือด* ... อื้ม ...

*อาซึสะโผล่มาเงียบ ๆ*
ยูมะ : ... !!
อาซึสะ : ยูมะ ขี้โกง ... ตลอดเลย
ยูมะ : เหวอ !! ตะ- ตกใจหมดเลย ... อะไรกันอาซึสะ ไม่ใช่ว่า นายเดินไปทางโน้นแล้วเหรอ ?
โคว : ก็คิดว่ามัวแต่ชักช้าอะไรกันอยู่ได้ก็เลยกลับมาหาทั้งสองคนไงเล่า ! รู้สึกสังหรณ์ไม่ดี แต่ดันเป็นงี้จนได้
ยูมะ : ...แงะ !! โควก็ด้วย
โคว : ห้ามเอาเปรียบ ! อย่าสร้างโลกส่วนตัวกันแค่สองคนตามใจชอบสิ ! (ชอบเสียงโควตอนนี้จัง)
ยูมะ : โทษที ... พอเข้าใกล้ยัยนี่แล้วได้กลิ่นหอมมา ก็เลย ... เผลอไป ... น่ะ
โคว : ก็ ... มันก็จริงอยู่หรอกนะ
อาซึสะ : อีฟ เป็นอะไรมั้ย ?
(ยุยบอกอะไรสักอย่าง)
โคว : ยังไงก็ตามอย่าอยู่ตรงนี้กันเลยไปห้องรับแขกกันเถอะ เอ็มเนโกะจังก็ไปยกชามาให้พวกเราซะ รบกวนด้วยนะ ❤
ยูมะ : คร้าบ ๆ ... ให้ตายสิ อยากทำต่อไปอีกหน่อยแท้ ๆ ...
อาซึสะ : พูด ... อะไรเหรอ ?
ยูมะ : เปล่านี่ ไม่ได้พูดอะไร

--- ตัดฉาก ---

โคว : เฮ่อ... สมกับเป็นชาของบ้านซาคามากิ อร่อยจริง ๆ ❤
ยูมะ : ชามันมีแบบอร่อยกับแบบไม่อร่อยด้วยเหรอฟะ ? ชาก็คือชาเฟ้ย
*ยูมะซดชา*
อาซึสะ : ถ้าใส่น้ำตาลก้อนมากขนาดนั้น ... ก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วนี่ ?
*อาซึสะดื่มชา*
อาซึสะ  : อร่อย ! หรือว่าเป็นเพราะอีฟเป็นคนยกมาให้กันนะ .. รู้สึกอร่อย ... เป็นพิเศษเลยล่ะ
(อาซึส่าาาาา หวานละลายแล้ว ไม่ต้องใส่น้ำตาลแบบยูมะหรอก)
ยูมะ : เฮอะ ! ชาที่ไม่ใส่ ชูการ์จัง(น้ำตาล) น่ะไม่ใช่ของที่จะดื่มได้หรอกเฟ้ย ! อีกอย่าง ไม่อยากฟังจากอาซึสะคนที่ใส่ shichimi*(4) ไปซะทุกอย่างที่กินหรอกนะ !
อาซึสะ : ... ไม่ได้ใส่ ...ลงไปในชานี้ ..นะ ... นี่ อีฟ ...ใช่มั้ยล่ะ ? *ขยับเข้าใกล้ยุย* ... อย่างนั้นใช่มั้ย ?
โคว : เอ้า ๆ ทั้งสองคนนั่นน่ะ เอ็มเนโกะจังทำหน้าไม่ชอบอยู่นะ โทษทีนะ รู้สึกว่าดันพาเจ้าพวกตัวยุ่งยากมาด้วยซะแล้ว

(ยุยบอกอะไรสักอย่าง)

โคว : หือ ? คิดแบบนั้นจริง ๆ เหรอ ? ฮิ ดีใจจัง เพราะว่าอยู่ ๆ ก็มา ก็เลยคิดว่ามารบกวนรึเปล่านะ
ยูมะ : มันก็จริงล่ะนะ ... ว่าแต่ ที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้น ? เห็นว่าคฤหาสน์หลังนี้ไม่มีแวมไพร์อยู่สักตัวเลย เรื่องใหญ่มากเลยนี่
(ยูมะเรียก"ตัว"จริง ๆ นะคะ) 

(ยุยเล่าเรื่อง)
อาซึสะ : หมาป่าบุกเข้ามาทำร้าย ... นั่นมัน ... ดูท่าทาง ... น่าจะเจ็บสุด ๆ ไปเลย ...สินะ
โคว : ครับ ๆ เรื่องรสนิยมของอาซึสะคุงน่ะตอนนี้จะยังไงก็ช่าง ... หมาป่าในเมืองนี้เหรอ ...เรื่องนั้นน่ะ จริงเหรอ ?

(ยุยตอบรับ)
ยูมะ : ถ้าจำไม่ผิด มันเป็นข่าวลือแบบเงียบ ๆ นี่น่า ว่าเห็นฝูงหมาป่าเดินป้วนเปี้ยนแถว ๆ เมืองในตอนกลางคืนน่ะ ...ดูเหมือนรุกิจะใช้ให้ปีศาจรับใช้ไปสืบแล้วก็เถอะ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้เบาะแสที่สำคัญอะไรเลย
โคว : ที่มาหมายตาอายาโตะคุงไว้ก็หมายความว่า... มีเจตนาอะไรกันนะ ?
ยูมะ : หมายความว่าไง ?
โคว : อื้ม..ก็เรื่องที่ว่ามาเล่นงานเพราะรู้ว่าเป็นแวมไพร์รึเปล่าน่ะสิ
อาซึสะ : หมาป่าน่ะ ...ดูเหมือนจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่จมูกดีมากซะด้วย ... ว่าแล้วเชียว ...คงไม่ใช่ว่า ...เจอปุ๊บ ...ก็เข้าเล่นงานเหรอ ?
อาซึสะ : นอกจากนั้น ... ในเมือง ...มีหมาป่าธรรมดาอยู่ ...คิดว่าไม่น่าแปลกอะไร ... ในตอนที่ฉันยังเป็นมนุษย์ ...ก็เคยเจอฝูงหมาป่า ...เข้าเล่นงานเหมือนกัน
โคว : เรื่องนั้น ตอนที่พวกเรายังเป็นมนุษย์อยู่โลกยังไม่ได้เป็นแบบที่ว่านี่น่า แต่ตอนนี้ ถ้าคิดอยากเจอหมาป่าให้เดินเข้าไปในอาณาจักรสัตว์บนภูเขาจะเร็วกว่ามั้ง ?
ยูมะ : นั่นสินะ ...นอกจากนั้น มาเล่นงานแวมไพร์แทนที่จะเป็นมนุษย์ คิดยังไงก็ไม่น่าใช่นะ ... เนื้อแวมไพร์ดูท่าห่วยแตกด้วยสิ
โคว : ก็ ... ยังไงก็ตาม มีเพียงเกิดเรื่องแปลก ๆ ขึ้นที่แน่ใจน่ะนะ

*เสียงนาฬิกาบอกเวลา*
ยูมะ : โอ๊ะโอ๋ 2 ทุ่มแล้วเหรอ ?
อาซึสะ : รุกิจะอารมณ์เสียเอา ... ไปกันเถอะ ...เอ้า อีฟ

(ยุยถามว่าจะไปไหน)
โคว : บ้านของพวกเราไงล่ะ ..ฮึ ๆ รุกิทำอาหารเย็นไว้รออยู่ล่ะ บอกว่าวันนี้ให้มาชวนเอ็มเนโกะจังไปกินด้วยกันน่ะ

(ยุยทำอะไรสักอย่าง)

ยูมะ : เป็นอะไร ? มีธุระอะไรรึไง ? 

(ยุยบอกอะไรสักอย่าง)
โคว : ก็เจ้าพวกนั้นไปโลกฝั่งโน้นนี่น่า เพิ่งจะผ่านไป 2-3 วันเองไม่ใช่เหรอ ? เพราะงั้นคิดว่าคงยังไม่กลับมาในทันทีหรอก

โคว : ยิ่งไปกว่านั้น ถึงเอ็มเนโกะจังจะไม่อยู่ที่นี่ คิดว่าเจ้าพวกนั้นคงไม่ใส่ใจอะไรหรอกมั้ง
ยูมะ : หน้าแบบนั้น ...ถึงจะพูดยังไงก็ยังเป็นห่วงสินะ เธอน่ะ ... หรือว่า ไม่อยากขัดคำสั่งของเจ้านายมากขนาดนั้นเลยเหรอ ?
อาซึสะ : ไปอยู่ที่บ้านพวกเรา.. ดีกว่าอยู่ที่แบบนี้อีกนะ ... ถ้าเผื่อว่า ...มีใครมาที่นี่ ...หรือกลับมาก็ตาม ... เพื่อให้สบายใจ ... จะทิ้งปีศาจรับใช้ ... ของฉันเอาไว้ให้ก็แล้วกัน  ... เนอะ ?
โคว : เอ้า ไปกันเถอะ ! พวกเราได้รับคำสั่งจากรุกิให้มาพาไปด้วยกันนะ ..ถ้าเกิดเธอไม่ไปด้วยกันล่ะก็ รุกิคุงคงสวดยับแน่เลย ... นะ ?

*ยูมะลุกจากเก้าอี้*
ยูมะ : บอกให้กลับไปถึงตอน 2 ทุ่มแท้ ๆ แต่ดันเลยมาเยอะแล้วซะนี่ ... เร็วเข้าน่า

โคว : แย่แล้ว ! รุกิคุงคงโมโหอยู่แน่ เร็วเข้า ๆ

*เสียงทยอยกันเดินออกจากบ้าน*

(❤❤❤ บ่นบลาๆๆๆ : อ๊ากกก ยูมะ ไม่เคยชอบเลยนะๆๆ แต่ฟังอันนี้แล้วหลงเลย 
เสียงกระซิบทำหูละลายแล้ว ยูมะพูดแนวออกเว้ยเฮ้ยหน่อยนะคะ ขอแปลเถื่อนดิบนิด
//ของโควนี่ยังไงก็ต้องลงท้ายด้วยรูปหัวใจถึงจะเหมาะนะ 55
 //อาซึสะ โอ้ย สุภาพบุรุษหลงอีกคน )

-------------------------------------------------------------------------

Track 2 食卓での会話 (การสนทนาบนโต๊ะอาหาร)

รุกิ : ฉันบอกว่า ให้กลับมาถึงตอน 2 ทุ่มนี่น่า
โคว : น่า ๆ รุกิคุง อย่าไปพูดถึงรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ เลยน่า เอ็มเนโกะจังก็อุตส่าห์มาด้วยแบบนี้แล้ว
รุกิ : นี่ คาชิคุ ... เป็นเพราะเธอมัวแต่ชักช้าเลยมาถึงเอาป่านนี้งั้นเหรอ ?
อาซึสะ : ยูมะน่ะ 
รุกิ : หือ ? ยูมะ ? ยูมะทำอะไรงั้นเหรอ ?
อาซึสะ : ยูมะ ... เข้าไปนัวเนียกับอีฟ ...ก็เลยมาช้าเลยน่ะสิ
ยูมะ : เดี๋ยว ! อาซึสะ นาย !!
รุกิ : คาชิคุ เรื่องนั้นเป็นความจริงเหรอ ?

*เงียบ*
รุกิ : ไม่ตอบกลับ ...งั้นก็หมายความว่า เป็นเรื่องจริง
ยูมะ : เปล่าสักหน่อย ! ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ! ก็แค่ไปแซวเล่นหน่อยเดียวเอง 
รุกิ : ฮึ ...จะใช่รึเปล่านะ ? ...ให้ตายสิ ...ยังไงก็ตามเข้าไปข้างในก่อน ...อาหารเย็นหมดพอดีไม่ใช่รึไง ?

*เดินเข้าบ้านกัน*
--- แอ๊ด ---
*เปิดประตู*

โคว : กลิ่นหอมจังเลย อาหารเย็นวันนี้จะเป็นอะไรกันนะ ♪
รุกิ : สตูว์น่ะ
โคว : อื้ม ...ก็ชอบสตูว์อยู่หรอกนะ แต่ถ้าเป็นวองโกเล่จะดีกว่านะ 
*เสียงนั่งเก้าอี้*
รุกิ : อย่ามีปัญหากับของกินที่ทำน่า ...เดิมทีแล้วพวกเราไม่มีความจำเป็นต้องกินเลยแท้ ๆ แต่ก็ยังกินนะ
โคว : ก็นั่นน่ะสินะ นอกจากนั้นถ้าขืนบ่นละก็คงถูกลงโทษแน่เลยเนอะ 

*เสียงนั่งเก้าอี้*
รุกิ : ...เอ้า ทุกคนก็มานั่งกันพร้อมเพรียงแล้วนะ ...คืนนี้มาก็ทานด้วยความซาบซึ้งในกรุณาของท่านผู้นั้นกันเถอะ

โคว : ทานละนะคร้าบ ♪
ยูมะ : ขอทานละนะ
อาซึสะ : ขอทาน... เลยนะครับ

*เสียงหยิบช้อน*

รุกิ : เป็นไง คาชิคุ ...อร่อยมั้ย ?

(ยุยบอกอะไรสักอย่าง)
รุกิ : งั้นเหรอ งั้นก็ดีแล้ว ...พอเรียกเธอมา ก็ฝึกทำตั้งแต่เช้าเลยล่ะ

(ยุยบอกอะไรสักอย่าง)
รุกิ : ฮึ ...ถ้าได้ทานพร้อมกับทุกคนคงดีก็เลยมางั้นเหรอ ...ที่จริงแล้วอยู่คนเดียวที่คฤหาสน์หลังนั้นคงเหงาสินะ ?
รุกิ : พูดออกมาตามตรงก็ได้ ...ถึงจะบอกว่าเป็นพวกแวมไพร์โหดร้ายมากมายขนาดแค่ไหน แต่ถ้าได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาเป็นปี ก็พอจะเข้าใจโครงสร้างของความรู้สึก
      ...แต่เดิมแล้ว เจ้าพวกแวมไพร์จะมีความรู้สึกยังไงกับเธอก็ไม่เข้าใจหรอกนะ ...แต่สิ่งที่เรียกว่ามนุษย์น่ะก็เป็นแบบนั้นล่ะ

รุกิ : การใช้เวลาร่วมกันน่ะ กล่าวได้ว่าทำให้สัตว์ที่เลี้ยงไว้กินแปรเปลี่ยนเป็นสัตว์เลี้ยงเป็นแบบนั้นเพียงอย่างเดียวเลย

*เสียงหยิบช้อนส้อม*

โคว : หรือนั่นก็คือ ...รุกิคงก็อยากจะพูดว่าเป็นแบบนั้นเหมือนกันเหรอ ?
รุกิ : แค่พูดยกตัวอย่างเท่านั้น ...ยิ่งไปกว่านั้น โคว ! อย่าพูดตอนมีของกินอยู่ในปากสิ
โคว : ไม่เห็นต้องเฉไฉเลยนี่น่า ♪
*รุกิวางช้อน*
รุกิ : ฉันน่ะ ... เปล่า ...ป่านนี้แล้วไม่มีอะไรต้องเฉไฉแล้วนี่น่า
รุกิ : คาชิคุ... ฉันเป็นห่วงเรื่องของเธอนะ ... ไม่ใช่แค่ฉันคนเดียว ...ทุกคนด้วยนะ

(ยุยบอกอะไรสักอย่าง)
โคว : ไม่ต้องพูดขอบคุณฉันถึงขนาดนั้นก็ได้น่า ...ก็ ให้เด็กผู้หญิงอยู่บ้านผีสิงพรรค์นั้นคนเดียวมันก็ ... ไม่ว่าจะคิดยังไงมันก็ไม่ใช่สถานการณ์ที่ดีเลยใช่มั้ยล่ะ ?

รุกิ : คืนวันจันทรคราสใกล้เข้ามาแล้วด้วยสินะ 

อาซึสะ : จันทรคราส ?

รุกิ : เมื่อก่อนเคยได้ยินจากท่านผู้นั้นมา "คืนวันจันทรคราส" นั้น จะเกิดเรื่องที่ต่างไปจากปกติบ้าง หรือทำเรื่องที่ต่างไปบ้าง น่ะ ...พวกเราเหล่าแวมไพร์ที่ได้รับผลกระทบจากดวงจันทร์ง่าย จะต้องคอยเฝ้าระมัดระวังให้ดี
      ยิ่งไปกว่านั้น ...จันทรคราสในคราวนี้ต่างไปจากจันทรคราสปกติ ...ต้องระวังให้เป็นพิเศษเลยล่ะ 

รุกิ : ที่เรียกเธอมาแบบนี้ก็ด้วย ...อะ ...เปล่า ...มันเป็นเรื่องที่ไม่เกี่ยวอะไรกับตอนนี้หรอก

โคว : อืมมมม ...ที่ว่าจันทรคราสในคราวนี้มันพิเศษออกไปน่ะ เป็นเพราะต่อจากที่โลกปีศาจมีจันทรคราส โลกมนุษย์ทางนี้เองก็เข้าสู่ช่วงของจันทรคราสต่อเลยอย่างนั้นสินะ ?

รุกิ : เป็นความบังเอิญที่นาน ๆ จะมีทีละมั้ง ... แต่ถึงจะพูดแบบนั้น ...สำหรับพวกเราเผ่าพันธุ์แวมไพร์ที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงผลกระทบของจันทรคราสได้ ...ยิ่งช่วงระยะเวลานานแค่ไหนมันก็ยาวนานเท่านั้น ...หมายความว่าสถานการณ์ที่อันตรายมันมีต่อ ๆ ไปไงล่ะ

ยูมะ : รู้สึกอย่างกับจะมีอะไรเกิดขึ้นมากมายเลยแหะ

รุกิ : ถ้าเป็นแค่ลางสังหรณ์ได้ก็ดี ... แต่ว่า ลางสังหรณ์นั่นกลายเป็นเรื่องจริงไปแล้ว

อาซึสะ : เรื่องที่ คุณอายาโตะ ... ถูกหมาป่าเล่นงานเอาเหรอ ?

รุกิ : ใช่ ...ถึงจะพูดแบบนั้น พวกหมาป่าที่ป๊วนเปี๊ยนอยู่รอบเมืองน่ะ จะอ้างว่าเป็นพวกเผ่าพันธุ์หมาป่าก็ไม่ได้นี่ 

โคว : เอ๊ะ ? งั้นเหรอ ? หือ ? อะไรเหรอ เอ็มเนโกะจัง ?

(ยุยบอกอะไรสักอย่าง)
โคว : เห...พวกบ้านซาคามากิคิดว่าหมาป่าพวกนั้นเป็นอะไรสักอย่างจากโลกปีศาจ ...นั่นก็หมายความว่า ต้องเป็นฝีมือของพวกเผ่าหมาป่าอย่างที่คิดจริง ๆ สินะ ? ...แต่ถึงรุกิคุงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ...
โคว : นี่รุกิคุง ทำไมถึงสามารถพูดชี้ชัดลงไปว่าไม่ใช่ล่ะ ? ที่นายพูดแบบนั้นออกมาก็หมายความว่า มันต้องมีเหตุผลที่มากกว่านั้นสินะ ?
รุกิ : ไหวพริบดีไม่เลวเลยนี่น่า โคว
ยูมะ : อะไรกัน ทำเป็นวางมาดไปได้
รุกิ : ...เป็นเรื่อง ในอดีตตอนที่พวกเราอาศัยอยู่ในที่พักของท่านคาร์ลไฮนซ์ "เอเดน" น่ะ

รุกิ : พวกนายเองก็ช่วยนึกขึ้นมาหน่อยสิ เรื่องของจันทรคราสคราวก่อน 
อาซึสะ : จันทรคราสคราวก่อน ...มันผ่านมานานขนาดไหนกันแล้วนะ ?
โคว : อ๋อ ..จำได้แล้ว ! ตอนนั้นมีใครมาที่เอเดนด้วย ...เอ่อ ...เอ ว่าแต่ใครมากันนะ ?
ยูมะ : เอ...เอ่อ ...รู้สึกเหมือนว่าเป็นคนที่มีชื่อที่ดูยิ่งใหญ่นะ 
รุกิ : ผู้นำเผ่าพันธุ์หมาป่า ...ท่านก็อดฟรีด ไงล่ะ
โคว : อ่า ! ใช่ ๆ หมอนั่นแหละ ๆ
อาซึสะ : จำได้ว่า ...พอออกไปต้อนรับ ...ก็เจอหมาป่า... ตัวใหญ่สุด ๆ ...ฉัน ... คิดว่าจะถูกกินซะแล้ว ...หัวใจเต้นตึกตั๊กเลย ...
ยูมะ :  หมอนั่นก็เป็นคนของเผ่าพันธุ์หมาป่าสินะ 
รุกิ : ใช่แล้ว ...ท่านคาร์ลไฮนซ์กับท่านก็อดฟรีดเป็นเพื่อนเก่ากัน เพราะงั้นถึงได้ถูกเชิญไปที่เอเดน
ยูมะ : อ๋อ อย่างนี้นี่เอง เท่านี้ก็เข้าใจดีแล้วล่ะ ...หรือก็คือ ทั้งสองคนสนิทกันดี ด้วยเหตุนั้นหมาป่าจึงไม่มีทางเข้าเล่นงานแวมไพร์ได้ รุกิพูดแบบนั้นสินะ ?
รุกิ : ใช่
อาซึสะ : งั้น ...เรื่องในคราวนี้ ... ที่มาเล่นงานคุณอายาโตะคือ ?
รุกิ : อย่างน้อย ๆ ก็คงไม่ใช่เผ่าหมาป่าที่ท่านก็อดฟรีดปกครองอยู่หรอกมั้ง
โคว : เอ๋ ? ถ้างั้น เป็นใครกันล่ะ ?
ยูมะ :  หรือว่า ... ไม่ใช่ว่าเป็นอย่างที่อาซึสะพูด เป็นเจ้าพวกหมาป่าในอาณาจักรสัตว์จากภูเขาออกมาหรอกเหรอ ?
รุกิ : อ่า ...เปล่า ...ไม่คิดว่าพวกซาคามากิไม่น่าจะโง่พอที่จะจำผิดหรอกนะ
อาซึสะ : งั้นก็หมายความว่า ...หมาป่า ...ถึงจะไม่ใช่พวกที่เรียกกันว่าเป็นพวกเผ่าพันธุ์หมาป่า ...แต่ว่าเป็นของจากโลกปีศาจ ?
โคว : ไม่เห็นจะเข้าใจเลย
โคว : โอ๋ ! ...ขอรับเนื้อชิ้นโตของเอ็มเนโกะไปล่ะ ! 
ยูมะ :  อ๊ะ เจ้าบ้า ! ฉันอุตส่าห์เล็งไว้อยู่แท้ ๆ
อาซึสะ : อีฟ ...ยกของฉันให้นะ ...ทานเยอะ ๆ นะ 
(อาซึสะน่ารักมาก >w<)
อาซึสะ : เอ้า ...อีฟ ..."อ้าม" สิ ... เนื้อของฉัน (**)... อร่อยนะ ...ใส่ shichimi ให้เยอะ ๆ แล้วด้วย... 
**โควกับยูมะเถียงกันแย่งของกินด้านหลัง
โคว : อ๊ะ อาซึสะคุง เอาเนื้อชิ้นนั้นไปแบบนั้นไม่ได้นะ !
ยูมะ : ไม่สนเฟ้ย เจ้าคนที่ปล่อยอาหารของตัวเองถูกแย่งไปนั่นล่ะผิด ! เอ้า !
ยูมะ : นี่แน่ะ ! ขอล่ะนะ !
โคว : ฝันไปเถอะ !!
*โควกับยูมะใช้ช้อนส้อมแย่งกัน*

อาซึสะ : เป็นอะไรไปเหรอ ? ทำไม ... ถึงก้มหน้าละ ? ...อ้อ ... งั้นเหรอ ... ฉันป้อนให้ทาน ...คงไม่ได้สินะ  ...คงฝืนบังคับให้ทำ ... สินะ ... เนอะ ...มันต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว

(ตรงนี้ข้างหลังที่โควกับยูมะพูดฟังไม่ค่อยถนัด ประมาณว่า โควบอกว่า ใครจะยอมยกให้คนอย่างยูมะกัน บลาๆๆๆ)

*เสียงวางแก้ว*

รุกิ : First Blood ...
ยูมะ :  หา!? ว่าไงนะ ? ... อึก ... (ยังแย่งกะโควอยู่)
โคว : ฮึ่ย ... อะไรนะ รุกิคุง ? เมื่อกี้ว่าอะไรนะ ?
รุกิ : พูดว่า First Blood ไงล่ะ
ยูมะ : หา ... เหมือนเคยได้ยินที่ไหนเลย คำนั้น ... First ...บรา ... ? 
(ยูมะออกเสียงไม่ถูก  //บลัด = บุ -รา -โดะ )
โคว : ฮิ ๆ ยูมะคุงลามก เฟิร์ส บลัด หรอก ฮะ ๆ (บุ -ละ -อึ้น -โดะ)
ยูมะ : เอ้ย ! เปล่า ! ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น ...
โคว : เปิดช่องว่าง !
ยูมะ : เอ๊ !!?
โคว : อ้ำ !! อื้ม ฮึ ๆ ๆ อื้ม... ว่าแล้วเชียวอาหารของรุกิคุงเนี่ยยอดเยี่ยมที่สุด
ยูมะ : โธ่เว้ย ! เล่นสกปรกนี่ !
รุกิ : ให้ตายสิ ๆ ... ไม่ได้รู้สึกถึงอันตรายกันเลยนะ
อาซึสะ : นี่ รุกิ ... First Blood เนี่ย .. คืออะไรเหรอ ?
(ยุยทำอะไรสักอย่าง)
อาซึสะ : อื๋อ ? อีฟเอง ...ก็รู้จักเหรอ ?
รุกิ : อย่างนั้นเหรอ คาชิคุ ?
(ยุยบอกอะไรสักอย่าง)
รุกิ : ถ้างั้นก็คุยกันได้เร็วขึ้น

รุกิ : หากจำแนกตามเผ่าพันธุ์ในโลกปีศาจเป็นหมวดใหญ่ ๆ แล้ว สามารถจำแนกได้ 4 ประเภท งู นกอิทรีย์ หมาป่า และพวกเรา ค้างคาว ไงล่ะ
       แต่ละชนิดถูกเรียนขานด้วยชื่อ Vibora(งูพิษ), Adler(นกอินทรีย์), Wolf(หมาป่า), Vampire(แวมไพร์)
       สิ่งที่เรียกว่า First Blood ก็คือ วงศ์ตระกูลหนึ่งที่มีสายเลือดของเผ่าทั้งสี่ที่ว่านั่นอยู่ทั้งหมด ...เดิมทีแล้วสิ่งมีชีวิตทั้งหมดในโลกปีศาจนั้น ...ก็มาจากเลือดของพวกเขา First Blood ด้วยกันทุกตัว ... และถูกเรียกว่า "ต้นตระกูล"

ยูมะ : อ่า...หรือว่า มีเลือดของหมาป่าอยู่ก็หมายความว่า...พวกนั้นกลายร่างเป็นหมาป่ามาเดินป้วนเปี้ยนแถวนี้เหรอ 
รุกิ : ฉันเองก็ไม่รู้รายละเอียดเหมือนกัน
รุกิ : แต่ยังไงซะ ... แค่เคยอ่านเจอห้องหนังสือของท่านคาร์ลไฮนซ์ที่มีการจดบันทึกรายละเอียดไว้เท่านั้นเอง

ยูมะ : มีความเป็นไปได้ว่าเจ้าพวกนั้นแปลงร่างมาสินะ 

รุกิ : ได้ยินมาว่าพวกเขา ถูกกักขังอยู่ในปราสาทของพวกเขาที่อยู่ใต้ก้นบึ้งของโลกปีศาจ เมื่ออดีตนานมาแล้ว และถูกดูแลทางเข้าออกอย่างเข้มงวด
       เนื่องจากพยายามที่จะทำการควบคุมปกครองผู้อ่อนแอในโลกปีศาจ จึงถูกเหล่าเผ่าพันธุ์ในโลกปีศาจที่รวมกันเป็นพันธมิตรกันเข้าเทียมพลังได้ โดยมีท่านคาร์ลไอนซ์เป็นแกนนำ .... แบบนั้นล่ะ

โคว : อื๋อ ... ? หรือก็คือ ...ทำรัฐประหารเหรอ ? (coup d’état)

รุกิ : เปล่า ไม่ใช่แบบนั้นหรอก ...เดิมทีแล้ว ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่ได้ถูกเรียกว่าเป็นราชาผู้ปกครองโลกปีศาจหรอก ...ตัวตนที่เรียกกันว่า "จอมราชาปีศาจ" เอง เห็นว่าตั้งแต่ก่อนเกิดข้อพิพาทนั้นขึ้นก็ไม่มีอยู่แล้ว

อาซึสะ : งั้น... ที่เรียกกันว่า "ราชาปีศาจ" ในตอนนี้ ... เกิดขึ้นมา ... หลังจากการต่อสู้ ... นั้น ...อย่างนั้นสินะ ?

รุกิ : สรุปก็คือ ดูเหมือนจะเป็นหนึ่งในคณะที่ทำการต่อต้านตระกูลนั้นน่ะ ...แล้วอีกอย่าง เรื่องทั้งหมดฉันก็เอามาจากหนังสือที่อ่านล่ะนะ 

โคว : งั้นก็หมายความว่า ... เอ่อ ..ที่เรียกว่า First Blood นั่น ที่ได้ออกมาที่โลกนี้ กลายร่างเป็นหมาป่าแล้วเล่นงานเจ้าพวกนั้นมีความเป็นไปได้ว่าต่ำสินะ ? ...ถึงจะไม่รู้ว่าที่ว่าก้นบึ้งของโลกปีศาจเป็นยังไงก็เถอะ ...แต่อย่างน้อย ก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่ที่ที่จะเข้าออกง่ายดายขนาดนั้นเลยล่ะ 

รุกิ : ใช่ ...แต่พวกนั้นก็มีเหตุผลที่จะเล่นงานพวกซาคามากิอยู่หรอก
ยูมะ : รู้สึกมันพัวพันกันยุ่งไปหมดเลยแหะ ... แล้วไง ?  แล้วสุดท้ายเจ้าหมาป่าที่อยู่ในเมืองนี้ แล้วเล่นงานอายาโตะคืออะไรกันแน่เล่า ? เป็นพวกเผ่าหมาป่าที่อยู่นอกเรื่องหรืออะไรรึไง ?
รุกิ : ความเป็นไปได้แบบนั้นก็ตัดไปไม่ได้ด้วย
อาซึสะ : คงมีแต่ต้อง ...จับมาแล้วสืบดู ... หรือเปล่านะ ?
รุกิ : ก็นะ คงมีแต่ต้องทำแบบนั้นเป็นอย่างสุดท้ายแล้วล่ะมั้ง

*เสียงรุกิลุกขึ้นยืน*
ยูมะ : เฮ้ รุกิ ยังคุยกันไม่จบเลยไม่ใช่เหรอ ?
รุกิ : มีเรื่องต้องคุยกันไปมากกว่านี้อีกเหรอ ?
ยูมะ : ก็เรื่องที่เจ้าหมาป่าพวกนั้นคิดจะทำอะไรน่ะสิ
รุกิ : ไม่มีคำสั่งอะไรจากท่านผู้นั้น ไม่ใช่เรื่องที่พวกเราจะเสนอหน้ากันตามใจชอบได้หรอก
ยูมะ : เสนอหน้าเหรอ ...ถ้าไม่ได้สั่งอะไรมาก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลยเหรอพวกเราน่ะ 
โคว : ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะนะ พอคิดเรื่องที่อายาโตะคุงโดนเล่นงานแล้ว ต่อให้พวกเราจะออกไปก็ไม่มีความหมายอะไรไม่ใช่เหรอ ?
ยูมะ : ก็อย่างน้อยที่สุด เจ้าพวกนั้นเก่งกว่าพวกเราอีกนะ 
รุกิ : เดี๋ยวก่อน ยูมะ อย่าตัดสินเอาเองสิ เรื่องที่ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นโดยที่ไม่มีคำแนะนำน่ะ ...ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น มันอาจจะเป็นเรื่องที่หวนคืนมาไม่ได้แล้วก็ได้
อาซึสะ : รุกิ ...กำลัง ... กลัวอะไรอยู่เหรอ ?
รุกิ : ไม่ใช่ว่ากลัวอะไรอยู่สักหน่อย ...เพียงแต่ ...ไม่หลีกเลี่ยงเรื่องการทำให้ตารางเวลายุ่งเหยิงไม่ได้
โคว : หือ ? อะไรล่ะนั่น ? 
รุกิ : คาดว่า ทุกสิ่งทุกอย่างจะอยู่ในการคำนวนของท่านผู้นั้น ... ทั้งเรื่องที่ลูกชายคนที่ 3 ของแฝดสามผู้โชคร้ายที่ถูกหมาป่าเล่นงานเอาด้วยนะ
ยูมะ : เฮ่อ ... ให้ตายสิ ๆ คิดอะไรอยู่กันนะ ท่านคาร์ลไฮนซ์น่ะ
อาซึสะ : ก็ไม่รู้หรอก ...แต่ว่า ...ถ้าพูดว่าท่านผู้นั้น ...คอยควบคุมอยู่ล่ะก็ ...คงไม่ผิดแน่ น่ะ
อาซึสะ : นี่... อีฟเองก็คิดแบบนั้นสินะ ? ...จะต้อง ... เป็นแบบนั้นแน่
รุกิ : ยังไงก็ตาม ยูมะ แล้วโควกับอาซึสะด้วย อยู่กับคาชิคุเผื่อเอาไว้ก่อนด้วยล่ะ ...จะทำอะไรตามอำเภอใจซ้าเดิมไม่ได้ ...เพียงแต่...คอยเฝ้าระวังไว้เท่านั้นล่ะ
โคว : คร้าบบบบ
ยูมะ : รู้แล้วน่า ให้ตายสิ

*เสียงลุกขึ้นยืน*
อาซึสะ : อีฟ ? เป็นอะไรไปเหรอ ? ...อยู่ ๆ ก็ลุกขึ้นแบบกระทันหัน ...จะกลับเหรอ ?

โคว : ถ้าเป็นเรื่องทางคฤหาสน์นั่นล่ะก็ไม่เป็นไรหรอกนะ ...เมื่อกี้ก็บอกไปแล้วนะ อาซึสะคุงทิ้งปีศาจรับใช้เอาไว้แล้วด้วย ...แล้วนอกจากนั้น มันมืดแล้วด้วย อาจจะเจอหมาป่าในระหว่างทางกลับก็ได้นะ

ยูมะ : จริงด้วย ๆ เจ้าพวกนั้นมีนิสัยออกหากินตอนกลางคืนด้วยนี่นะ อย่าออกไปเดินตุ่มตุ่มจะดีกว่า

อาซึสะ : อีฟ ...พักอยู่ที่นี่เถอะ ...นะ ? ...ห้องของเธอเอง ...ก็ยังอยู่ด้วย

รุกิ : คาชิคุ พักที่นี่น่ะดีแล้ว ไม่ต้องเกรงใจหรอก...นอกจากนั้น ถึงเธอจะกลับไปที่คฤหาสน์ ก็ใช่ว่าเจ้าพวกนั้นจะกลับมาแล้ว 

รุกิ : แต่ถ้ายังจะบอกว่าจะกลับ พวกเราก็ต้องพาไปส่งอยู่ดี เรื่องแบบนั้นมันเสียแรงนะ

(ยุยบอกอะไรสักอย่าง)

โคว : ไชโย ! ได้อยู่ใต้หลังคาเดียวกับเอ็มเนโกะจังทั้งคืนแล้ว !

รุกิ : ทำแบบนั้นเถอะ ..อ่า ...เรื่องเก็บกวาดให้ฉันจัดการเอง เธอไปที่ห้องเถอะ 
รุกิ : อาซึสะ ..ช่วยนำทางไปที
อาซึสะ : อื้ม ...เข้าใจแล้ว ... งั้น อีฟ ...กันกันเถอะ 

*เสียงอาซึสะพาเดินไป*

(❤❤❤ บ่นบลาๆๆๆ : *คาชิคุ* ขอไม่แปลนะคะ เพราะไม่คิดว่าจะหาคำเฉพาะได้ 
เรียกปศุสัตว์มันก็ไม่เชิงว่าจะใช่ สัตว์เลี้ยงก็ไม่ผิดแต่ก็ไม่ค่อยถูก 
เหมือน ๆ กับเป็น สิ่งมีชีวิตที่ถูกเลี้ยงไว้เป็นอาหารมากกว่า)

-------------------------------------------------------------------------

Track 3 不吉の予兆 (ลางบอกเหตุร้าย)

*เสียงเดิน + เปิดประตู*

รุกิ : หือ ? คาชิคุ เป็นอะไรไป ?

(ยุยบอกอะไรสักอย่าง)

รุกิ : ฮึ นอนไม่หลับเหรอ ? เธอค่อนข้างละเอียดอ่อนนี่นะ หรือไม่ก็ ...อย่าที่คิดเลย เป็นห่วงเจ้าพวกนั้นสินะ ?

(ยุยทำอะไรสักอย่าง)

รุกิ : *เฮ่อ* ...ถูก ...สินะ ?

*รุกิเดินไปจับยุย*

รุกิ : มาทางนี้ ...ถ้าอยู่แบบนี้ คงลบความกังวลไปได้สักนิดใช่มั้ยล่ะ (กอดมั้ง ?)

รุกิ : เธอเนี่ย ...หัวใจคงถูกเจ้าพวกนั้นทำให้หลงไปแล้วสินะ 

(ยุยบอกอะไรสักอย่าง)

รุกิ : ไม่ใช่ ? ไม่ต้องปิดบังฉันหรอกน่า ...ให้ฉันพูด ...ความในใจของเธอออกมามั้ย ?

รุกิ : เธอน่ะทำไมถึง ไม่ว่าเมื่อไหร่ ๆ ...ก็ทำให้ฉันหงุดหงิดขึ้นมาถึงขนาดนี้เสมอ

รุกิ : พฤติกรรมของเธอที่เป็นห่วง เป็นกังวลเจ้าพวกซาคามากินั่นน่ะ ...ไม่ว่ายังไง ...ก็คิดรังเกียจขึ้นมาทุกที

รุกิ : เธอที่มีความรู้สึกให้พวกนั้น ...ฉันนึกสงสารจับจิตเลย ... ทั้งที่เจ้าพวกนั้น ... ไม่เคยใส่ใจเธอเลยแท้ ๆ

รุกิ : ...จริงด้วย ... การใส่ใจน่ะ ... อึก ...

รุกิ : พวกสิ่งมีชีวิตในโลกปีศาจน่ะไม่มีความรู้สึกหรอก มันก็หมายความว่าทุกอย่างมันไร้สูญเปล่าไงล่ะ

(ยุยบอกอะไรสักอย่าง)
รุกิ : พอสักที เธอเองก็น่าจะรู้สึกถึงเรื่องนั้นนี่น่า ...แต่ว่าก็ไม่สามารถที่จะลบความรู้สึกนั้นทิ้งไปได้

รุกิ : ...ถ้าสามารถตัดสิ่งนั้น ด้วยเขี้ยวนี้ของฉันได้ล่ะก็ ...ก็อยากจะทำแบบนั้น ...*กัด*

*ดูดเลือด*
รุกิ : *ฮ่า* ... *ดูดเลือด* ... *ฮ่า* 

รุกิ : ฉันดันทำเรื่อง ที่ไม่น่าดูออกไปนิดหน่อยซะได้ ...คงดูไม่ได้เลยสินะ ...ที่ดันไปอิจฉาเจ้าพวกนั้นได้น่ะนะ 

*รุกิขยับ*รุกิ : ไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจความรู้สึกหรอกนะ แต่คฤหาสน์หลังนี้ปลอดภัย ...พวกหมาป่าเองก็คงจะเข้ามาที่นี่ไม่ได้ล่ะมั้ง

โคว : เจอตัวแล้ว~
รุกิ : โคว !? ... เฮ่อ มาทำอะไรดึกดื่นป่านนี้ ?
โคว : ฮะ โทษที ๆ ทำให้ตกใจซะแล้ว ก็ไม่ได้ตั้งใจหรอกนะ แต่ฉันเองก็นอนไม่หลับยังไงก็ไม่รู้สิ เลยแค่อยากจะออกมาสูดอากาศข้างนอกเท่านั้นล่ะแต่ว่า ...ไม่นึกว่าจะได้เห็นฉากในละครแบบนั้นจากรุกิคุงน่ะนะ ...
รุกิ : *เฮ่อ* ...อย่ามาล้อกันเล่นน่า
โคว : ไม่ได้ล้อเล่นสักหน่อยนะ ถ้าเกิด ... ฮึ ...รู้สึกโล่งใจยังไงก็ไม่รู้ ...เนอะ เอ็มเนโกะจังก็คิดแบบนั้นใช่มั้ยล่ะ ? 
รุกิ : หมายความว่ายังไง ?
โคว : *เฮ่อ* ... รุกิคุงที่ปกติจะเยือกเย็น พออยู่ในสถานการณ์แบบนี้แล้ว ก็คงคิดอะไรหลาย ๆ อย่างเหมือนกันน่ะ ...นะ
รุกิ : *เฮ่อ* ...ก็แค่ล้อกันเล่นอย่างที่คิดเลยไม่ใช่เหรอ ?
โคว : ก็บอกว่าไม่ใช่ไงล่ะ ...*เฮ่อ*... ยิ่งไปกว่านั้นนะ รุกิคุง ...ขอร้องล่ะ ...ขอฉันดูดเลือดของเอ็มเนโกะจังหน่อยสิ ...เพราะถูกรูกิคุงดูดเลือดผู้หญิงคนนี้เลย ... *สูดหายใจเข้า* ...ตอนนี้มีกลิ่นหอมสุด ๆ เลย ...

โคว : *เลียริมฝีปาก* ...ทนไม่ไหวเลยล่ะ ... ไม่ได้ ... อดทนไม่ได้แล้ว ...
รุกิ : เฮ้ โคว !

โคว : *ดูดเลือด*

โคว : แฮะ ... ขออีกหน่อยนะ ...*ดูดเลือด* .. อึ๊ก ... *ฮ่า* 

โคว : ...เอ้า รุกิคุงก็ด้วย ...เมื่อกี้ได้ดูดไปแค่นิดเดียวเองไม่ใช่เหรอ ? ...*ดูดเลือด*

รุกิ : อย่ามาชักนำกันน่า 

โคว : เอ๋ ? ... ดูสิ ๆ เอ็มเนโกะจังก็เป็นขนาดนี้ ..ฮิ  ดูไม่พอใจอยู่นะ ฮิ ๆ ...*ดูดเลือด* ... เอ้า เลือดออกถึงขนาดนี้แล้วแท้ ๆ ..*เลีย* ... เสียของเปล่า ๆ

รุกิ : โคว อย่าได้ใจไปน่า

*เสียงรุกิจับยุย*

รุกิ : คาชิคุ อย่าถูกโควยั่วยวนไปสิ ... เธอน่ะ มองมาที่ฉันซะ ...*กัด* ...*ดูดเลือด*

รุกิ : *ดูดเลือด* ... *ฮ่า* ...แฮ่ก ๆ ... เรื่องที่ฉันทำลงไปมัน ...*อ้าปาก* *ดูดเลือด*

โคว : ก็แค่ผ่อนลงสักหน่อยไม่ได้เหรอ ? รุกิคุงเอาจริงจังเกินไปจากปกติแล้วนะ ...เนอะ ? รีแล็กซ์หน่อยสิ 

รุกิ : อึก ! ... หรือว่านาย ...ตั้งใจเอาไว้ ?

โคว : หือ ? เรื่องอะไรเหรอ ?

รุกิ : *เฮ่อ* ...ให้ตายสิ ... ยังเหมือนเดิมสินะ ...ฉันเองก็ด้วย ... ฮึ !

*โยนยุย*
โคว : โอ๊ะโอ๋ ! ... รุกิคุง เสร็จแล้วเหรอ ? 

รุกิ : *เฮ่อ* ....วันนี้เซงแล้ว ... จะนอน

*รุกิเดินไป*

โคว : ไปซะแล้ว ทำเกินไปรึเปล่านะ ? ...แฮะ คงเป็นห่วงสินะ ? รุกิคุงตอนนี้ดูเหมือนหงุดหงิดกลัวอะไรอะไรอยู่เลย ... หรือเพราะว่าข่าวลือที่ว่ามีหมาป่าออกมาในเมืองกันนะ

โคว : อาจจคิดอะไรอยู่ในใจก็ได้ รู้สึกเหมือนกำลังเครียดอยู่เลยล่ะ ...โทษทีนะ เอาเธอเข้ามาพัวพันด้วยซะแล้ว ..ฮึ แต่ว่า รู้สึกดีใช่มั้ยล่ะ ? 

โคว : ...อะ เป็นอะไรมั้ย ? เลือดยังไหลออกมาอยู่เลยนะ อาจจะทำเกินไปหน่อยก็ได้ ...เอ่อ แต่จะว่าไป กลิ่นเลือดตลบอบอวลไปทั่วเลยนะ ...มีกลิ่นมากขนาดนี้ถ้าเกิดพวกหมาป่าได้กลิ่นขึ้นมา ...

---- โบร๋ววววว 

โคว : โอ๋ ... จังหวะพอดีเป๊ะเลย เข้าไปข้างในเถอะ คิดไว้เผื่อเกิดเหตุไม่คาดฝันน่ะ 

*เดินเข้าข้างใน*

โคว : ถึงจะบางทีก็เถอะ ...พวกหมาป่าน่ะไม่ดูดเลือดไม่เหมือนกับพวกเรา ที่ตามกลิ่นเหลือกมาน่ะก็เพื่อกินเนื้อไงล่ะ ...อย่างเธอน่ะ คงถูกพวกหมาป่ากินหมดในพริบตาเลยล่ะนะ ฮิ ๆ

*เดินเข้าข้างใน*
---แกร๊ก 
*เปิดประตู*
*ปิดประตู*

โคว : ว่าแล้วเชียว มีบางอย่างเกิดขึ้นสินะ ...พอคิดแบบนั้นแล้ว เอ็มเนโกะจังกลัวรึป่าว ?

(ยุยบอกอะไรสักอย่าง)

โคว : ถึงจะไม่รู้ว่าพวกหมาป่านั่นมีจุดประสงค์อะไรก็เถอะ 

*ยุยล้ม*
โคว : โอ๊ะโอ๋ !? *โควรับ* ...เป็นอะไรมั้ย ?

*เสียงของหล่น*
โคว : อ๊า-- จนได้สิ ถังขยะล้มจนได้ โชคร้ายชะมัด ฮึบ ... 

*โควเก็บขยะ*
โคว : เพราะแบบนี้ รุกิคุงถึงได้วางถังขยะเอาไว้ทั่วบ้านเลยสินะ ...ฮึบ

*โควตั้งถังขยะกลับคืน*
โคว : แต่จะยังไงก็เป็นเพราะฉันชอบโยนโน่นโยนนี่ทิ้งไปทั่วน่ะนะ ...เพราะงั้นขนาดที่มุมบันไดแบบนี้ก็ยังมีถังขยะวางไว้ ... หือ ? ..*โควหยิบกระดาษ*

โคว : ... นี่มัน ... *เสียงคลี่กระดาษ* ... จดหมาย ? ทำไมถึงถูกเอามาทิ้งไว้ตรงนี้ได้ล่ะ ? อีกอย่าง มันยับยู่ยี่แล้วก็ไหม้อยู่ซะด้วย ... อื้ม ...จะอ่านเนื้อหารู้เรื่องมั้ยเนี่ย ... อ๊ะ ! นี่มันจากเรย์จิคุงนี่ !

โคว : เธอจะดูด้วยมั้ย ? เอ้า เชิญ ..ถึงจะอ่านออกยากไปแต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีอะไรสำคัญเขียนไว้

*ยุยรับกระดาษ*

โคว : นี่ ... รุกิคุงเป็นคนเผาทิ้งรึเปล่านะ ? แต่ก็คิดเป็นอื่นไม่ได้เลยนะ ...เพราะอย่างนั้นรุกิคุง ถึงได้ให้ไปรับตัวเธอมา ... แต่จะว่าไป เกินคาดเลยนะ พวกซาคามากิเอง ...เรื่องของเธอ ...

*ยุยขยำกระดาษ*

โคว : เอ็มเนโกะจัง ? เป็นอะไรไปน่ะ ? ตัวสั่นมากเลยนะ ...

*ยุยวิ่ง*

โคว : เอ็มเนโกะจัง !? ..อ๊า ! เดี๋ยว ...เดี๋ยวก่อน รอก่อนสิ ! เอ็มเนโกะจัง !

*ยุยเปิดประตู*

โคว : ...อ๊า เป็นอะไรไปล่ะเนี่ย ? ไม่เห็นจะเข้าใจเลยนะ

(❤❤❤ บ่นบลาๆๆๆ : ว๊าก สองคนนี้ ดูดเลือดแล้วจะหอบทำมายเนี่ย !?)

-------------------------------------------------------------------------

Track 4  仕掛けられた罠 (กับดักที่ถูกจัดเตรียมขึ้น)

*เสียงนกร้องตอนเช้า*
โคว : ...ก็อย่างที่ว่ามา เอ็มเนโกะจังดูแปลกไปนิดหน่อยล่ะ ...
        ว่าแล้วเชียวเป็นเพราะฉันทำไม่ดีลงไปรึป่าวนะ ที่อยู่ ๆ ก็ไปดูดเลือดเข้าน่ะ

ยูมะ : นายที่รีบมารายงานเรื่องนั้นให้ฉันฟังในทันทีที่ตื่นเนี่ย ฉันก็คิดว่าแปลกเหมือนกันล่ะ ...ฮ้าวว~ (เสียงเพิ่งตื่น)

โคว : ก็เพราะว่า ! ก็ฉันคิดว่าถ้าเกิดเอ็มเนโกะถูกผลกระทบของจันทรคราสจนแปลกไปเหมือนกันล่ะ..น่ะสิ

ยูมะ : เจ้าโง่ ! จันทรคราสของโลกฝั่งนี้ยังไม่ได้เกิดขึ้นสักหน่อยนะ แต่ทางโลกปีศาจอาจจะอยู่ในช่วงกลาง ๆ ก็ได้มั้ง ...ยิ่งไปกว่านั้นยัยนั่นเป็นมนุษย์ไม่ใช่เหรอ ? 

โคว : แต่จะว่าไป จันทรคราสเนี่ย ใช้เวลานานขนาดนั้นเลยเหรอ ?

ยูมะ : โลกปีศาจน่ะช่วงกลางคืนกับกลางวันมันยาวนานต่างกับทางนี้ไม่ใช่เรอะ ?

โคว : อ๋อ~ จะว่าไปก็ใช่เนอะ ... อะไรกัน ยูมะคุงเนี่ยหัวก็ดีเหมือนกันนี่น่า

ยูมะ : หา !? ...นี่แกอยากถูกอัดรึไง ? 

อาซึสะ : ฮ้าวว~ 

โคว : อาซึสะคุง อรุณสวัสดิ์ ! กำลังจะถูกยูมะคุงอัดอยู่เลย มาช่วยไว้พอดีเลย 

อาซึสะ : ทะเลาะอะไรกัน ... ตั้งแต่เช้าเหรอ ?

ยูมะ : ก็ เรื่องนั้นน่ะนะ ...

*เสียงเดินนอกห้อง*

รุกิ : อยู่ ๆ ก็มาพูดอะไร ? เรื่องพรรค์นั้น ...ไม่มีทางอนุญาตอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ? 

---แกร๊ก 
*เปิดประตู*

รุกิ : โอ๊ะ !

โคว : หือ ? รุกิคุง อรุณสวัสดิ์ เอ็มเนโกะจังก็ด้วย เกิดอะไรขึ้นเหรอ ? ดูเหมือนกำลังจะมีปัญหาอะไรอยู่เลยนะ 

อาซึสะ : อีฟ ...ตาแดงไปหมดเลยนะ ... เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ ?

ยูมะ :  อ่า หรือว่าจะเป็นไอ้นั่น ... ที่โควพูดเมื่อกี้สินะ

โคว : กังวลเรื่องจดหมายที่ไหม้เมื่อวานนี้เหรอ ?

รุกิ : ... พวกนาย ...อ่านจดหมายนั่นแล้วเหรอ ?

อาซึสะ : จดหมาย ? ...เรื่องอะไรเหรอ ?

ยูมะ : เจ้าพวกซาคามากิ บอกว่าให้ช่วยดูแลยัยผู้หญิงคนนั้นในระหว่างที่พวกตัวเองไม่อยู่น่ะ ...ดูเหมือนจะส่งจดหมายมาหารุกิน่ะ 

อาซึสะ : พวกคุณซาคามากิน่ะเหรอ ? ... แปลกจังเลยนะ

รุกิ : ให้ตายสิ ฉันเผอเรอจนพลาดไปสินะ น่าจะเผาให้กลายเป็นถ่านไปให้เรียบร้อย ... *เฮ่อ*

รุกิ : เธอ บอกว่าให้ช่วยพาไปที่โลกปีศาจเดี๋ยวนี้เลยน่ะ

โคว : เอ๋ !?

ยูมะ : ตอนนี้เลยเรอะ ? นี่เธอทำไมถึงยัง --
อาซึสะ : อีฟ ...ใจเย็น ๆ ก่อนนะ ...ถึงทำเรื่องที่ดูจะไม่ดีลงไป ... มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกนะ ... แน่นอน

รุกิ : ใช่แล้ว ดูเหมือนเธอจะตื่นเต้นเกินไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ เรื่องนั้นยังไงก็พูดได้เพียงไม่มีอะไรเท่านั้น ...

*เสียงยุยดึง-จับ แขน/เสื้อรุกิ แล้วขอร้อง*

ยูมะ : เฮ่อ ...เป็นห่วงเจ้าพวกนั้นมากถึงขนาด ทำอย่างแข็งขันขนาดนั้นเลยสินะ ...เธอเนี่ย

--- ตูม !! *ยูมะทุบกำแพง*
ยูมะ : ป่านนี้แล้วอย่ามาปฏิเสธกันน่า ... เจ้าพวกนั้นมันทำอะไรให้เธอบ้างกัน หา ? ... ไม่แม้แต่จะปฏิบัติกับเธอให้ดี ...แต่การทั่งความอ่อนโยนก็ยังไม่มีให้เลยไม่ใช่เหรอ ? 

ยูมะ : ทั้งอย่างนั้น ... แล้วทำไมถึงได้หลงไหลฝักใฝ่ในตัวเจ้าพวกนั้นนักหา ? 

(ยุยบอกอะไรสักอย่าง)

ยูมะ : ...ถ้าบอกว่านี่ไม่ใช่การหลงไหลฝักใฝ่ล่ะก็ แล้วอะไรคือสิ่งที่เรียกว่าหลงไหลฝักใฝ่อยากจะลองฟังจังเลยนะ หา ?

(ยุยบอกอะไรสักอย่าง)

โคว : มันก็จริง คุณลูกชายคนรองของบ้านซาคามากิที่เป็นแบบนั้นส่งจดหมายมันก็แปลกอยู่นะ ...จะว่าเป็นเรื่องโกหกอะไรหรือเปล่า ..ดูไม่เห็นจะต้องมาขอร้องพวกเราเลยนะ

รุกิ : แต่ว่า ...ตราประทับที่อยู่บนขี้ผึ้งนั่น ไม่ผิดแน่ มันถูกสลักด้วยสัญลักษณ์ของบ้านซาคามากิ

อาซึสะ : เรื่องอย่าง... กับดัก ... อะไรรึเปล่า ?

ยูมะ : !! ...มีใครแอบอ้างชื่อของซาคามากิ แล้ววางแผนส่งผู้หญิงคนนี้มาที่บ้านของพวกเรางั้นเหรอ ?

โคว : เอ๋ !! ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ ? ให้พาเอ็มเนโกะจังมาที่คฤหาสน์ของพวกเราทำไมกัน ?

รุกิ : อ๊ะ ! จะว่าไป ...ตอนที่ลูกคนที่ 3 ถูกจู่โจมก็เหมือนกัน ได้ยินมาว่าผู้หญิงคนนี้ก็อยู่ด้วย

ยูมะ : หา ?

---- โบร๋ววววว 

อาซึสะ  : ..อะ !! ... เสียงหอนของหมาป่า ... ใกล้มากเลย

รุกิ : !! แย่ล่ะสิ ...ที่ฉันทำลงไป ... การที่เอาคาชิคุมาที่คฤหาสน์หลังนี้ ...เป็นกับดัก !

โคว : เอ๊ะ !! หมายความว่ายังไง ?

รุกิ : กลิ่นไงล่ะ ถ้าตามกลิ่นของผู้หญิงคนนั้นมาล่ะก็ จะต้องหาที่อยู่ของพวกเราได้แน่นอน 

อาซึสะ : ...!! จมูกของหมาป่า ... สินะ

รุกิ : ใช้กลิ่นเลือดของผู้หญิงคนนั้นเป็นสัญลักษณ์ ... คาดว่า ... คงคิดจะบุกเข้ามาเล่นงานพวกเราแน่--

--- เพล้ง !!

ยูมะ : มะ- เมื่อกี้มันเสียงอะไรกัน ?

รุกิ : ยูมะ โคว อาซึสะ ! รีบออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้เลย 

อาซึสะ : แล้วจะ ... ไปที่ไหน เหรอ ?

รุกิ : โลกปีศาจไง ...อาจจะเป็นแผนของใครสักคนที่ทำให้พวกเราต้องเลือกตัวเลือกก็ได้ ... แต่ว่าตอนนี้มีแต่ต้องทำตาม !

รุกิ : เฮ้ ! คาชิคุ ! เธอเองก็มาซะ ... จะพาเธอไปที่โลกปีศาจ ตามที่เธอต้องการไงล่ะ ! 

รุกิ : มาสิ !

*รุกิกระแทกประตูพัง*

*วิ่ง*

รุกิ : ถ้าขืนอยู่ที่นี่ ... คงเป็นเหมือนลูกชายคนที่ 3 ...อาจจะถูกหมาป่าขยำเอาก็ได้ 

โคว : อุ... เดี๋ยวก่อนสิ ! ถ้าบอกว่าการพาผู้หญิงคนนี้มาด้วยเป็นกับดักแล้วพาไปด้วยนี่ไม่แย่เอาเหรอ ?

รุกิ : ที่ศัตรูต้องการคือตรงนั้นล่ะ ... ให้พวกเรารู้สึกตัวในเรื่องนั้น แล้วทิ้งผู้หญิงคนนั้นไว้---

--- เพล้ง !!

--- กรรรรรร 
*หมาป่ากระโจนเข้ามาตรงหน้า*

โคว : เหวอ !! 

--- กรรรรรร 
*หมาป่ากระโจนเข้าหาพวกมุคามิ*

*งับ*
(กัดยูมะ)
ยูมะ : !! อั่ก ... อะไรกันเจ้าพวกนี้ ... อั่ก ...อุหว๋า .. ปล่อยนะเฟ้ย ! 

*ยูมะต่อยหมาป่า*
ยูมะ : อึ๊ก ...

*เสียงหมาป่ากัดยูมะ*
อาซึสะ : ... รุกิ !
ยูมะ : หนอย ... แก ... ปล่อยสิเฟ้ย ! ...*ยูมะต่อยหมาป่า* ... ชิ !
รุกิ : อะไรกัน ? .. !!

*เสียงมุคามิสู้กับหมาป่า*

โคว : อ๊า ! เดี๋ยวสิ ... หยุดนะ ! ...อึ๊ก ...โธ่เอ้ย...พวกแก ...อย่ามาล้อกันเล่นนะเว้ย !!
*เสียงโควต่อยกับหมาป่า*

ยูมะ : ชิ ! แย่ล่ะสิ รุกิ ! ... อ๊ะ โธ่เว้ย ! ยุ่งยากชะมัด ... เฮ้ย อาซึสะ !!

อาซึสะ : ...!! อะไรเหรอ ?

ยูมะ : ผู้หญิงนั่น ... ชิ ! เอาไปไกล ๆ ... เร็ว ๆ เข้า !! ...อุก ...

รุกิ : เร็วสิ !!

อาซึสะ : เข้าใจแล้ว ! ... อีฟ ... ถ้าขืนอยู่ที่นี่ต่ออันตรายนะ ...ที่ศัตรูเล็งไว้น่ะ ... คือเธอ ... อย่างที่รุกิบอกไว้ ... ไปกันเถอะ !

โคว : ฝากด้วยนะ อาซึสะ !!

*อาซึสะกับยุยวิ่งหนี*

--- ปึง !!
*เสียงเปิดประตู*

อาซึสะ : แฮ่ก ๆ ... เอ้า ที่นี่ไงล่ะ ... เข้าไปข้างในสิ 

--- ปึง !!
*เสียงปิดประตู*

อาซึสะ : แฮ่ก ๆ ... ประตูบานนี้ ...ไม่ถูกทำลาย ... ง่าย ๆ ขนาดนั้นหรอก ... *หอบ* ...เพราะงั้น สบายใจได้ ... *หอบ* ... นี่ ... อีฟเอง ... ก็สงบใจเถอะนะ ... *หอบ*

*อาซึสะล้ม*
(ถูกหมาป่ากัดเป็นแผล)

อาซึสะ : แฮ่ก ๆ ... ถ้าเป็นเรื่องฉันล่ะก็ ... สบายมาก ...*หอบ* ...เป็นห่วง ... พวกรุกิจังเลยนะ ... *หอบ* ... นี่ อีฟ ...มีเรื่อง จะขอร้องน่ะ 

(ยุยบอกอะไรสักอย่าง)

อาซึสะ : *หอบ*... ขอเลือด ... สักหน่อยสิ ...ขอโทษนะ *เลีย* ...*ดูดเลือด* ... *ฮ่า* ... อีกนิดนะ ... *ดูดเลือด*

อาซึสะ : *ฮ่า* ... ขออีกนิดนะ ... อีฟ *อ้าปากดูดเลือด* ... อึ๊ก ... ซู้ด ... *ฮ่า* ... *ฮ่า*  ...

อาซึสะ : ขอบคุณนะ ...เท่านี้ ... ก็พอจะกลบเกลื่อนได้สักพักแล้วล่ะ 

(ยุยถามว่าอะไร)

อาซึสะ : ฉันรับเอา ... กลิ่นเลือดของเธอมาไงล่ะ ...เท่านี้ คิดว่าพวกหมาป่า ...ก็คงจะถูกหลอก ... ไปได้สักพักแล้ว ... ตอนนี้ เช้าอยู่ใช่มั้ย ? ... พวกหมาป่า เป็นสัตว์หากินกลางคืน ... คาดว่า ... ตาคงจะมองเห็นไม่ค่อยชัดเท่าไร ... พึ่งเฉพาะกลิ่น ...นำให้เคลื่อนไหวไปน่ะ

อาซึสะ : ... นี่ .. อีฟ ...ฟังนะ ... ฉันจะ ...กลับไปช่วย ... พวกรุกิ ...เธอ ...เดินตรงไปตามทางเดินนี้ ...ที่อยู่ข้างหน้าจะเป็นทางระบายน้ำใต้ดิน ... แล้วมุ่งหน้าไปยังโลกปีศาจซะ ..

(ยุยปฏิเสธ)

อาซึสะ : ที่จริงแล้ว ... ไม่อยากจะปล่อยให้เธอไปคนเดียวตามลำพัง ... แต่ว่า ... สำหรับฉันแล้ว ... พวกเขา ... เป็นครอบครัว ... ที่สำคัญ ... ที่สำคัญมาก ๆ เลยล่ะ 

อาซึสะ : โลกปีศาจ ... เป็นที่ที่อันตรายมาก ๆ ... แต่ว่า ... พวกเขา ... จะต้อง ... พวกคนในบ้านซาคามากิ ... น่าจะต้องรู้สึก ... ถึงเค้าไอของเธอได้อย่างแน่นอนเลย

อาซึสะ : *จุ๊บ*

อาซึสะ : ... อีฟ ... จะให้พวกหมาป่าพวกนี้ ... จับตัวไม่ได้นะ ... เพราะอย่างนั้น---

--- ตึง !! ตึง !! 
*เสียงกระแทกประตู*

อาซึสะ : ...!! ... อีฟ ไปสิ ! ... เร็วเข้า ... ฉันจะเป็นตัวล่อให้เอง 

--- ตึง !! ตึง !! 
*เสียงกระแทกประตู*

อาซึสะ : เอ้า !! 

*เสียงยุยวิ่งไป*

อาซึสะ : ... อีฟ ... ได้โปรด ... ขอให้ปลอดภัย ... ลาก่อน

--- ตึง !!
*หมาป่าพังประตูเข้ามา*
*กระโจนเข้าหาอาซึสะ*

อาซึสะ : อึ๊ก ! .... อะ ...*อาซึสะถูกกัด* ... เจ็บ ...  *หอบ* *ฮ่า* *ฮ่า*... อีฟ ... 


รุกิ : พวกเราในเวลานี้ ... ยังไม่ได้รู้ตัวเลยว่า ... สถานการณ์มันใหญ่เกินกว่าปกติ ... และ ... กำลังเดินหน้าไปยังชะตากรรมแห่งความมืดมิด ... ที่รอคอยอยู่ 
      พวกเรานั้น ... ได้ถูกขว้างลงไป ... อยู่ภายในกระแสน้ำวนที่วุ่นวายในระหว่างที่ไม่ทันได้รู้ตัวเลย

รุกิ : ความมืดในโลกปีศาจที่ไม่มีพระจันทร์นั้น ... มันค่อย ๆ ... ขยับเข้ามาใกล้ อย่างแน่นอน...โลกนี้ที่พวกเราได้อาศัยอยู่ ... ได้ผิดแปลกไป


---- โบร๋ววววว 

---------------------------------------------------------------------

- FIN -

---------------------------------------------------------------------

DIABOLIK LOVERS DARK FATE

DARK FATE Vol. 1 - 蝕の章 - (บทแห่งจันทรคราส)

DARK FATE Vol.2 -上弦の章 - (บทไตรมาสแรก)

DARK FATE Vol.3 -下弦の章 -(บทระยะเสี้ยวสุดท้าย)

---------------------------------------------------------------------

จบแล้วค่า Dark Fate 3 แผ่น ขอบคุณที่ติดตามอ่าน 

---------------------------------------------------------------------

❤❤❤ บ่นบลาๆๆๆ : ม่าย อาซึส๊าาาาาาาาาา อ่า จะร้องไห้ ...
อ่า อะไรเนี่ย ทำไมจบแบบรู้จุดจบอาซึสะแบบไม่ต้องบอกเลยเนี่ย T^T
ตกใจเสียงกระจกแตกมากเลยขอบอก ถึงกับสะดุดสุดตัว
 ตอนของมุคามิเนี่ยสนุกสุดเลยนะ มันตื่นเต้นมาก 555

*เผ่า กับ ตระกูล แตกต่างกันนะคะ 
เผ่าคือคนละสายเลือดแต่ชนิดเดียวกันอย่าง  ส่วนตระกูลคือสายเลือดเดียวกัน**

**นำไปแจกจ่ายกรุณาให้เครดิต PearlzDeWitch**

*ถ้านำไปแอบอ้างจะเปลี่ยนวิธีเผยแพร่ค่ะ*