[บทสรุปเกม Guide & Walkthrough]
DIABOLIK LOVERS
- Haunted Dark Bridal -
(เจ้าสาวที่ถูกความมืดหมายตัว)
***ภาคนี้จะเป็นจุดเริ่มต้นของปริศนาของทั้งซีรีส์
**เราจะไม่สปอยและไม่เฉลยช่วงตอน 1-6 ก่อนนะคะ อยากให้เล่นแบบอ่านเนื้อเรื่องด้วย
เพราะเกมแบบนี้มันสนุกตรงที่ผลคำตอบที่เลือก
เพื่อความฟิน (ฮา)
**พยายามจะแปลให้หมด แต่บางช่วงขอแค่สรุปนะคะ**
______________________________________________________________________
______________________________________________________________________
เลือกบท
Dark , Maniac , Ecstasy
-------------------------------------------------------------
DARK
-------------------------------------------------------------
逆巻カナト CV.梶 裕貴
ซาคามากิ คานาโตะ CV.คาจิ ยูกิ
Prologue (บทนำ)
--- สถานที่ : ห้องรับแขกบ้านซาคามากิ ---
ยุย : เอ... คานาโตะคุง อยู่รึเปล่า ...?
ยุย : หว๋า ... หนาว
(อา ... หน้าต่างเปิดอยู่ ข้างนอกฝนตกอยู่นี่เอง)
(ถ้าไม่ผิดห้องคงเย็นฝั่งเดียวแน่เลยสินะ)
ยุย : โธ่เอ้ย ใครกันนะ ที่เปิดหน้าต่างเอาไว้แบบนี้
คานาโตะ : ช่วยอย่าเข้ามาใกล้มาเกินกว่านั้นจะได้มั้ยครับ
ยุย : ว้าย !
คานาโตะ : ...เฮ่อ ทั้งที่กำลังมีความสนุกกับช่วงเวลาที่ได้อยู่เงียบ ๆ คนเดียวแท้ ๆ พังหมดเลยครับ
ยุย : คะ คานาโตะคุงอยู่ตรงนี้นี่เอง มืดจนนึกว่าไม่มีใครอยู่ซะอีก
คานาโตะ : ผมมองเห็นในความมืดได้ครับ เพราะงั้นเลยไม่รู้สึกว่าจำเป็นต้องมีแสงหรือจุดไฟครับ
ยุย : งั้นเหรอ ... แวมไพร์เนี่ยสะดวกดีนะ
คานาโตะ : ช่วยอย่าคิดว่าผมระดับเดียวกับพวกมนุษย์ชั้นต่ำอย่างคุณ ๆ สิครับ
ยุย : ...ขอโทษนะ
แต่ว่า คือว่า... ถ้าเป็นแบบนี้ฉันไม่ค่อยสะดวกน่ะ ขอเปิดไฟหน่อยได้มั้ย ?
คานาโตะ : ถ้าไม่สะดวกล่ะก็ ไปห้องอื่นก็ได้นี่ครับ
ยุย : แต่ว่าถ้าไม่ปิดหน้าต่างล่ะก็ห้องจะเย็นเอานะ
คานาโตะ : ข้างนอกหน้าต่างมีวิวทิวทัศน์อยู่นะครับ ไม่คิดว่าถ้าปิดหน้าต่างแล้วมันไม่น่าดูบ้างเหรอครับ ?
ยุย : เอ๋ ... อย่างนั้นเหรอ ไม่เปียกฝนเอาเหรอ ?
คานาโตะ : ....
คานาโตะ : ถ้าไม่มีธุระล่ะก็ออกไปสักทีได้แล้วครับ เธอหนวกหูน่ารำคาญมากเลยครับ
ยุย : (หว๋า ... ถูกไล่ซะแล้วสิ ...)
เอ่อ ... ก็มีธุระอยู่นะ
คานาโตะ : ถ้าอย่างนั้นก็รีบ ๆ บอกธุระมาไม่ต้องมาถามคำถามไม่เข้าท่าก็ได้นี่ครับ
ยุย : นะ นั่นสินะ
คือว่า พอตื่นขึ้นมาเมื่อกี้นี้ ที่หน้าห้องเจอชุดฟอร์มที่ไม่เคยเห็น คานาโตะรู้อะไรมั้ย ?
คานาโตะ : ทำไมน่ะเหรอ เพราะตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปเธอจะต้องไปโรงเรียนเรียวเทย์เดียวกับพวกผม ถ้าไม่มีชุดฟอร์มก็ลำบากใช่มั้ยล่ะ ?
ยุย : ... เอ๊ะ ?
คานาโตะ : ชู ไปดำเนินเรื่องจัดการให้เรียบร้อยแล้วครับ
คานาโตะ : ขาไปทุกคนจะขึ้นรถไปพร้อมกันหมด ในตอนนั้นช่วยจำทางเอาเองนะครับ
คานาโตะ : แน่นอนว่า ที่พวกเราไปเรียนคือโรงเรียนภาคค่ำ ระวังเรื่องเวลาตื่นให้ดีด้วยล่ะครับ
ยุย : เอ๊ะ? เป็นโรงเรียน ... ภาคค่ำหรอกเหรอ ?
คานาโตะ : ใช่แล้วสิครับ ไม่ได้บอกหรอกเหรอครับ
ยุย : มะ ไม่เห็นเคยได้ยินเลย!
คานาโตะ : งั้นเหรอครับ แต่ว่า เมื่อกี้บอกไปแล้วก็คงไม่เป็นไรแล้วสินะครับ
ยุย : (เอ๋ ...!? ไม่บังคับกันเกินไปหน่อยเหรอ!?)
คานาโตะ : มีอะไรเหรอครับ?
ยุย : ปะ ... เปล่า
(เฮ่อ เอาเถอะ ... จัดการเดินเรื่องเรียบร้อยไปแล้วนี่ ช่วยไม่ได้นะ ... )
(ถึงจะบอกว่าไปเรียนก็เถอะ แต่จากนี้ไปต้องไปเรียนภาคค่ำ ลำบากปรับเวลาแย่เลย...)
คานาโตะ : ถ้าไม่มีธุระอื่นแล้วล่ะก็ รีบออกไปสักทีได้แล้วครับ
ยุย : ไม่ต้องไล่กันขนาดนั้นก็ได้ ... ไหนๆก็ไหนๆแล้วไม่คุยกันอีกหน่อยเหรอ?
คานาโตะ : คุย?
ยุย : อื้ม ฉันคิดว่าถ้าเป็นคานาโตะคุงคุยอาจจะคุยกันถูกคอก็ได้
คานาโตะ : ...? ทำไมล่ะครับ?
ยุย : เพราะเหมือนว่าคานาโตะคุงจะให้ความคำสัญกับคุณหมีตัวนั้นมากเลยน่ะสิ
ฉันคิดว่าคนที่กอดตุ๊กตาน่ะไม่มีคนเลวหรอกนะ
คานาโตะ : ...หืม อย่างนั้นเองเหรอครับ
ยุย : คุณหมีตัวนั้นน่ารักมากเลยนะ มีชื่อเรียกว่าอะไรเหรอ ?
คานาโตะ : ...เท็ดดี้
ยุย : งั้นเหรอจ้ะ ! ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะจ้ะ เท็ดดี้ !
คานาโตะ : ช่วยอย่ามาทำพูดจาตีสนิทจะได้มั้ยครับ?
ยุย : เอ๊ะ ... ?
คานาโตะ : คู่สนทนาของเท็ดดี้มีแค่ผมคนเดียวก็พอแล้วครับ ... เนอะ เท็ดดี้ ?
ยุย : งะ งั้นเหรอ ...
(สำหรับคานาโตะคุงแล้ว เท็ดดี้อาจเป็นคนพิเศษล่ะมั้ง ... ?)
คานาโตะ : เอ้า พอได้แล้วมั้งครับ ? รีบหายไปจากหน้าผมได้แล้ว
ยุย : มะ ... ไม่ต้องพูดถึงขนาดนั้นก็ได้ ... อ๊ะ จริงด้วย คานาโตะคุง อยู่ที่ห้องนี้มาตลอดเลยสินะ ?
คานาโตะ : แล้วเรื่องนั้นมันทำไมเหรอครับ ?
ยุย : ร่างกายคงเย็นสินะ? เดี๋ยวจะทำเครื่องดื่มอุ่น ๆ มาให้เดี๋ยวนี้ล่ะ รอก่อนนะ !
คานาโตะ : ... น่ารำคาญจริง ๆ เลยนะ ...
--- ตัดฉาก ---
ยุย : ว้าย !
คานาโตะ : ...เฮ่อ ทั้งที่กำลังมีความสนุกกับช่วงเวลาที่ได้อยู่เงียบ ๆ คนเดียวแท้ ๆ พังหมดเลยครับ
ยุย : คะ คานาโตะคุงอยู่ตรงนี้นี่เอง มืดจนนึกว่าไม่มีใครอยู่ซะอีก
คานาโตะ : ผมมองเห็นในความมืดได้ครับ เพราะงั้นเลยไม่รู้สึกว่าจำเป็นต้องมีแสงหรือจุดไฟครับ
ยุย : งั้นเหรอ ... แวมไพร์เนี่ยสะดวกดีนะ
คานาโตะ : ช่วยอย่าคิดว่าผมระดับเดียวกับพวกมนุษย์ชั้นต่ำอย่างคุณ ๆ สิครับ
ยุย : ...ขอโทษนะ
แต่ว่า คือว่า... ถ้าเป็นแบบนี้ฉันไม่ค่อยสะดวกน่ะ ขอเปิดไฟหน่อยได้มั้ย ?
คานาโตะ : ถ้าไม่สะดวกล่ะก็ ไปห้องอื่นก็ได้นี่ครับ
ยุย : แต่ว่าถ้าไม่ปิดหน้าต่างล่ะก็ห้องจะเย็นเอานะ
คานาโตะ : ข้างนอกหน้าต่างมีวิวทิวทัศน์อยู่นะครับ ไม่คิดว่าถ้าปิดหน้าต่างแล้วมันไม่น่าดูบ้างเหรอครับ ?
ยุย : เอ๋ ... อย่างนั้นเหรอ ไม่เปียกฝนเอาเหรอ ?
คานาโตะ : ....
คานาโตะ : ถ้าไม่มีธุระล่ะก็ออกไปสักทีได้แล้วครับ เธอหนวกหูน่ารำคาญมากเลยครับ
ยุย : (หว๋า ... ถูกไล่ซะแล้วสิ ...)
เอ่อ ... ก็มีธุระอยู่นะ
คานาโตะ : ถ้าอย่างนั้นก็รีบ ๆ บอกธุระมาไม่ต้องมาถามคำถามไม่เข้าท่าก็ได้นี่ครับ
ยุย : นะ นั่นสินะ
คือว่า พอตื่นขึ้นมาเมื่อกี้นี้ ที่หน้าห้องเจอชุดฟอร์มที่ไม่เคยเห็น คานาโตะรู้อะไรมั้ย ?
คานาโตะ : ทำไมน่ะเหรอ เพราะตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปเธอจะต้องไปโรงเรียนเรียวเทย์เดียวกับพวกผม ถ้าไม่มีชุดฟอร์มก็ลำบากใช่มั้ยล่ะ ?
ยุย : ... เอ๊ะ ?
คานาโตะ : ชู ไปดำเนินเรื่องจัดการให้เรียบร้อยแล้วครับ
คานาโตะ : ขาไปทุกคนจะขึ้นรถไปพร้อมกันหมด ในตอนนั้นช่วยจำทางเอาเองนะครับ
คานาโตะ : แน่นอนว่า ที่พวกเราไปเรียนคือโรงเรียนภาคค่ำ ระวังเรื่องเวลาตื่นให้ดีด้วยล่ะครับ
ยุย : เอ๊ะ? เป็นโรงเรียน ... ภาคค่ำหรอกเหรอ ?
คานาโตะ : ใช่แล้วสิครับ ไม่ได้บอกหรอกเหรอครับ
ยุย : มะ ไม่เห็นเคยได้ยินเลย!
คานาโตะ : งั้นเหรอครับ แต่ว่า เมื่อกี้บอกไปแล้วก็คงไม่เป็นไรแล้วสินะครับ
ยุย : (เอ๋ ...!? ไม่บังคับกันเกินไปหน่อยเหรอ!?)
คานาโตะ : มีอะไรเหรอครับ?
ยุย : ปะ ... เปล่า
(เฮ่อ เอาเถอะ ... จัดการเดินเรื่องเรียบร้อยไปแล้วนี่ ช่วยไม่ได้นะ ... )
(ถึงจะบอกว่าไปเรียนก็เถอะ แต่จากนี้ไปต้องไปเรียนภาคค่ำ ลำบากปรับเวลาแย่เลย...)
คานาโตะ : ถ้าไม่มีธุระอื่นแล้วล่ะก็ รีบออกไปสักทีได้แล้วครับ
ยุย : ไม่ต้องไล่กันขนาดนั้นก็ได้ ... ไหนๆก็ไหนๆแล้วไม่คุยกันอีกหน่อยเหรอ?
คานาโตะ : คุย?
ยุย : อื้ม ฉันคิดว่าถ้าเป็นคานาโตะคุงคุยอาจจะคุยกันถูกคอก็ได้
คานาโตะ : ...? ทำไมล่ะครับ?
ยุย : เพราะเหมือนว่าคานาโตะคุงจะให้ความคำสัญกับคุณหมีตัวนั้นมากเลยน่ะสิ
ฉันคิดว่าคนที่กอดตุ๊กตาน่ะไม่มีคนเลวหรอกนะ
คานาโตะ : ...หืม อย่างนั้นเองเหรอครับ
ยุย : คุณหมีตัวนั้นน่ารักมากเลยนะ มีชื่อเรียกว่าอะไรเหรอ ?
คานาโตะ : ...เท็ดดี้
ยุย : งั้นเหรอจ้ะ ! ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะจ้ะ เท็ดดี้ !
คานาโตะ : ช่วยอย่ามาทำพูดจาตีสนิทจะได้มั้ยครับ?
ยุย : เอ๊ะ ... ?
คานาโตะ : คู่สนทนาของเท็ดดี้มีแค่ผมคนเดียวก็พอแล้วครับ ... เนอะ เท็ดดี้ ?
ยุย : งะ งั้นเหรอ ...
(สำหรับคานาโตะคุงแล้ว เท็ดดี้อาจเป็นคนพิเศษล่ะมั้ง ... ?)
คานาโตะ : เอ้า พอได้แล้วมั้งครับ ? รีบหายไปจากหน้าผมได้แล้ว
ยุย : มะ ... ไม่ต้องพูดถึงขนาดนั้นก็ได้ ... อ๊ะ จริงด้วย คานาโตะคุง อยู่ที่ห้องนี้มาตลอดเลยสินะ ?
คานาโตะ : แล้วเรื่องนั้นมันทำไมเหรอครับ ?
ยุย : ร่างกายคงเย็นสินะ? เดี๋ยวจะทำเครื่องดื่มอุ่น ๆ มาให้เดี๋ยวนี้ล่ะ รอก่อนนะ !
คานาโตะ : ... น่ารำคาญจริง ๆ เลยนะ ...
--- ตัดฉาก ---
--- สถานที่ : ห้องรับแขก ---
ยุย : ขอโทษที่ให้รอนะ ... เอ๋ อ่าว ? เปิดไฟให้เหรอ ?
คานาโตะ : เพราะผมเห็นภาพที่คุณจะล้มทำเครื่องดื่มหกหมดต่อหน้าน่ะสิครับ
ยุย : ฉะ ฉันคิดว่าไม่น่าซุ่มซ่ามขนาดนั้นนะ ... แต่ว่า ขอบคุณนะ
ยุย : ถ้างั้นก็ เอ้านี่ คานาโตะคุง มันร้อนนะระวังด้วยล่ะ
คานาโตะ : ขอบคุณมากครับ
ยุย : (ในเวลาหนาวๆก็ต้องชาขิงร้อน ๆ นี่ล่ะ)
คานาโตะ : ... (คานาโตะดื่มชา)
ยุย : โล่งอกไปที ที่คานาโตะคุงยอมดื่มด้วย
คานาโตะ : ... นี่ (คุณยุย)
ยุย : หืม?
คานาโตะ : ที่ผมอยากดื่มไม่ใช่สิ่งนี้
*คานาโตะคว่ำแก้วเทชาทิ้ง*
ยุย : ...! ว้าย ! ระ ร้อน ! (โดนมือเลย...! ... ทำไมล่ะ!?)
คานาโตะ : กรุณาไปทำมาใหม่ด้วยครับ
ยุย : ... เอ๊ะ ... ?
คานาโตะ : เธอเลือกผมแล้วใช่มั้ย ? ถ้างั้นการกระทำหลังจากการหาของที่ผมชอบก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ?
ยุย : ของที่คานาโตะคุงชอบ ... ?
คานาโตะ : ใช่แล้วครับ. ผมชอบของหวาน ๆ ครับ
คานาโตะ : เพราะอย่างนั้น เลยเกลียดของขม ๆ อย่างชาขิงที่สุด เข้าใจรึยังครับ?
ยุย : อะ ... อื้ม ...
แต่ว่า ... ไม่เห็นต้อง ... เทชาคว่ำแบบนั้นเลยนี่น่า ...
คานาโตะ : ... เห พูดย้อนใส่ผมงั้นเหรอ? คนอย่างเธอที่เป็นแค่มนุษย์ชั้นต่ำเนี่ยนะ? กล้าพูดย้อนผมงั้นเหรอ?
ยุย : ... อึก!
(ไม่ได้การ ... ทำไมก็ไม่รู้ คานาโตะคุง น่ากลัวมากเลย ... !)
(ระ รู้สึกเหมือนว่าจะไปต่อต้านไม่ได้ ... แต่ว่า เพราะอะไร ...?)
คานาโตะ : จะไปทำมาให้ใหม่สินะครับ?
ยุย : ...จ้ะ ...
คานาโตะ : ฮึ ๆ ...เป็นเด็กดีเหมือนกันนี่ครับ
ยุย : ว้าย!?
(เจ็บ ... ! ข้อมือถูกบีบแรงมากเลย ... !)
คานาโตะ : ดูเหมือนจะโดนชาลวกเอาสินะครับ ร้อนรึเปล่าครับ? น่าสงสาร ... อื้ม *เลีย*
ยุย : อ๊ะ ... !?
คานาโตะ : นี่ คุณยุย
คานาโตะ : ที่เลือกผมน่ะ มันหมายความว่ายังไง ... รู้รึเปล่าครับ?
ยุย : ...เอ๊ะ ... ?
คานาโตะ : ที่เลือกผมน่ะ มันหมายความว่ายังไง ... รู้รึเปล่าครับ?
ยุย : ...เอ๊ะ ... ?
ยุย : (ไม่เอานะ ... รู้สึกกลัวจัง ...)
คานาโตะ : จะช่วยสลักทุกสิ่งของผม ... ลงไปบนร่างกายนั่นให้อย่างเต็มที่เองนะครับ ...
__________________________________________________________
**กำลังอยู่ในระหว่างจัดทำ**
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น