Diabolik Lovers Limited V Edition
限定版特典ドラマCD
Drama CD ตอนพิเศษ
「入れ替わり騒動 ～三つ子編～」
(การสลับบุคลิกของแฝด 3 ที่ยุ่งเหยิง)
Credit : https://www.facebook.com/dialoversth
(บทแปลเดิมจาก Lyric Lullabyr )
แปลเพิ่มและเรียบเรียงใหม่ By PearlzDeWitch
download :
ไรโตะ : Diabolik Lovers More Blood
อายาโตะ : Bonus CD
คานาโตะ : การสลับบุคลิกของแฝด 3 ที่ยุ่งเหยิง
คานาโตะ : บอกมาตลอดเลยไม่ใช่เหรอ ว่าพุดดิ้งอันนี้เป็นพุดดิ้งของผม ! ทั้งที่เป็นแบบนั้น อายาโตะใจร้าย ! ไม่ตลกเลยนะ !
อายาโตะ : อ่า หนอย โธ่เอ้ย หนวกหูน่า ! แค่พุดดิ้งให้เจ้าแว่นนั้นทำให้ใหม่ก็สิ้นเรื่อง ! ให้ตายสิ !
คานาโตะ : *ร้องไห้* ปัญหาไม่ได้อยู่ตรงนั้น ! ผมน่ะอยากกินพุดดิ้งที่อยู่ในกระเพาะของอายาโตะในตอนนี้ !
อายาโตะ : แล้วจะให้ทำยังไงเล่า ? หนวกหู อย่าร้องนะ ! ต้องให้ฉันล้วงจนอ้วกออกมาถึงจะพอใจรึไง ? หา ? ชิ !
คานาโตะ : แบบนั้นมันก็กินไม่ได้ไม่ใช่เหรอ ?
ไรโตะ : อื้ม วันนี้ก็สงบสุขจังเลยนะ บิทช์จังก็คิดแบบนั้นใช่มั้ย ?
ไรโตะ : คุณหนู ๆ ส่งเสียงร้องแย่งขนมกันเนี่ย … คือความรู้สึก “ความสงบสุข” ที่พวกมนุษย์เค้าวาด
ภาพกันไว้สินะ ? ที่อร่อยกว่าพุดดิ้งอะไรนั่นต้องเป็นมาการอนแน่อยู่แล้วใช่มั้ย ? อีก - อย่าง - นึง ถ้าได้หยดเลือดของบิทช์จังลงไปล่ะก็ … ฮือฮึ ต้องเป็นของว่างที่เลิศที่สุด จนไฟฟ้าไหลผ่านทั่วตัวเลยล่ะ
ไรโตะ : ด้วยเหตุนั้น … บิทช์จัง ช่วยมอบเลือดที่สุดแสนหวานนั่นให้ไรโตะคุงหน่อยนะ
อายาโตะ : เฮ้ย เจ้าโรคจิตตรงนั้น ! อย่าแตะตัวยัยอกไม้กระดานโดยที่ฉันคนนี้ยังไม่อนุญาตเชียวนะ
ไรโตะ : โธ่ เห็นจนได้ … นึกว่าคิดว่าจะอยู่ท่ามกลางสงครามพุดดิ้งซะอีก … แล้วในระหว่างนั้นกะว่าจะดูดเลือดบิชจังสักหน่อยนะ
อายาโตะ : …!
คานาโตะ : ไรโตะ ! แบบนั้นผมไม่ยกโทษให้หรอกนะ
ไรโตะ : เอ๋~? แม้แต่คานาโตะคุงด้วย ? ฮือฮึ แย่จังเลยนะ ว่าแต่ … สงครามพุดดิ้งละเป็นไงบ้างล่ะ ?
คานาโตะ : ยังไม่ได้ตัดสินกันหรอกครับ ! แต่ยิ่งกว่านั้นคือ เจ้าหน้าโง่ที่อยากดูดเลือดตรงนั้นสำคัญกว่าครับ !
อายาโตะ : ดูท่านายจะชอบเลือดของยัยอกไม้กระดานมากกว่าพุดดิ้งอีกนะ *หัวเราะ*
คานาโตะ : อายาโตะ ! กำลังล้อผมอยู่งั้นหรือครับ ?
อายาโตะ : ไม่ใช่สักหน่อย ใครจะไปยั่วโมโหคนน่ารำคาญอย่างนายกัน ?
อายาโตะ : ยังไงก็ตาม คนที่จะดูดเลือดของยัยไม้กระดานนี่ได้อย่างอิสระ ก็คือฉันคนนี้เพียงคนเดียวเท่านั้น
ไรโตะ : ฮือฮึ เรื่องนั้นจะเป็นยังไงกันนะ … เรื่องแบบนั้นไม่ใช่เรื่องที่ผู้ชายอย่างเรา ๆ จะตัดสินได้หรอกใช่มั้ย ?
คานาโตะ : ก็ถึงได้บอกไง … คิดว่าไม่ว่ายังไงมันก็ไม่ใช่เป็นการตัดสินใจของเจ้าศัตรูพืชตรงนั้นอยู่ดี
อายาโตะ : วุ่นวายชะมัด งั้นดูดเลือดไว้ก่อนเลยดีกว่า ! เฮ้ ยัยอกไม้กระดาน มานี่ซิ !
*จับแขนนางเอก*
ไรโตะ : อายาโตะคุง ถ้าคิดว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามที่ตัวเองคิดละก็ เป็นความผิดใหญ่หลวงเลยนะ
*จับแขนนางเอก*
คานาโตะ : เดี๋ยวก่อนสิ ไรโตะ ! ช่วยเอามือออกไปจากคนคนนั้นด้วย ! ช่วยอย่ามาจับของของผม … ถ้าผมไม่อนุญาตนะ !
*ดึงนางเอกแย่งกัน*
อายาโตะ : ปล่อยสิเฟ้ย ! ยัยอกไม้กระดานเป็นของฉันคนนี้นะ !
คานาโตะ : ไม่ปล่อยหรอก … ไม่มีทางปล่อยหรอกนะ ... คนนี้เป็นของของผมนะครับ !
ไรโตะ : เดี๋ยวก่อน พอสักทีน่า เดิมทีแล้วคนที่จะได้ดูดเลือดบิชจังเป็นคนแรกน่ะ … คือผมคนนี้ !
อายาโตะ : หนอย โธ่เว้ย !
คานาโตะ : กรุณาปล่อยสิครับ
ไรโตะ : เดี๋ยวเถอะ … เดี๋ยวแขนก็ขาดกันพอดีหรอก
อายาโตะ : ใครจะปล่อยเล่า !
คานาโตะ : ผมไม่ไหวแล้วล่ะครับ ! *ปล่อยมือ*
อายาโตะ & ไรโตะ & คานาโตะ : เหวอ !
*เสียงชนกัน*
คานาโตะ : เจ็บ ๆ ๆ ๆ หัวกระแทกกันซะแรงเลย
ไรโตะ : โธ่ …เพราะงั้นถึงได้บอกแล้วไง ถ้าให้ผมซะเรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิด .. เอ๊ะ ? หา ?เอ๋ ? ทำไมผมถึงได้ …
อายาโตะ : อื๋อ ? หมายความว่ายังไง ? ผมอยู่ตรงหน้าตัวเอง ? เอ๊ะ ? เอ๋ ๆ ๆ ? ผมกลายเป็นอายาโตะไปแล้ว ?
คานาโตะ : อ๊ะ ! จริงด้วย ! แต่ เอ๋ งั้นก็หมายความว่าฉันคนนี้อยู่ในร่างของคานาโตะไม่ใช่เหรอ ?
ไรโตะ : ผ- ..ผม กลายเป็นไรโตะไปแล้ว .. หมายความว่ายังไงเนี่ยยย !?
*ทำความเข้าใจเรื่องราว**
อายาโตะ(ไรโตะ) : เอ่ งั้นเพราะผลกระทบจากการชนกัน วิญญาณก็เลยสลับกันสินะ ?
คานาโตะ(อายาโตะ) : ในร่างของตัวฉันมีไรโตะอยู่สินะ … เอ่แล้ว … ฉันอยู่ในร่างของคานาโตะ แล้วก็ร่างของไรโตะมีคานาโตะอยู่ อย่างนั้นสินะ ?
ไรโตะ(คานาโตะ) : เป็นไปไม่ได้ ไม่เชื่อหรอก แต่ว่า .. นี่เป็นความจริง อย่างนั้นสินะครับ ?
อายาโตะ(ไรโตะ) : ฮือฮึ นี่มันน่าสนุกจัง
คานาโตะ(อายาโตะ) : ก็นะ มันก็จริงแหะ ดันสลับตัวกันซะได้
ไรโตะ(คานาโตะ) : สลับตัวกัน ? หรือว่าจะ … เป็นความต้องการของใครบางคนแน่เลย ? เช่นถ้าทำได้ล่ะก็คงสบายหลายอย่างบ้างล่ะ ...
อายาโตะ(ไรโตะ) : ยัยอกไม้กระดาน ! ยัยอกไม้กระดาน ! ยัยอกไม้กระดาน !
อายาโตะ(ไรโตะ) : เอ๊ะ อะไรเหรอ บิชจัง ? แหม อยากจะลองเรียก “ยัยอกไม้กระดาน” แบบอายาโตะคุงดูสักครั้งจังเลย ฮือฮึ
ไรโตะ(คานาโตะ) : อ๊ะ ความรู้สึกนั้นผมรู้สึกเข้าใจยังไงก็ไม่รู้ครับ ไรโตะ ... แต่ ..ชักสับสนจังเลยนะ ถึงจะมีสภาพเป็นอายาโตะก็ตาม … แต่ข้างในเป็นไรโตะสินะครับ ?
คานาโตะ(อายาโตะ) : หา อะไรนะ ยัยอกไม้กระดาน ? ชักสับสนงั้นเหรอ ? อา … เป็นแบบนี้ต่อไปก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ ไม่เห็นมีปัญหาอะไรเลยนี่
อายาโตะ(ไรโตะ) : อ่า ใช่แล้วล่ะ ! สับสนก็แค่ช่วงแรก ๆ เท่านั้นล่ะ
ไรโตะ(คานาโตะ) : นั่นสินะครับ ต่อให้เป็นแบบนี้ต่อไปผมก็ไม่มีปัญหา … นอกจากนั้น มีเรื่องที่อยากจะลองทำสักครั้งอยู่ครับ
อายาโตะ(ไรโตะ) : อ๊ะ นั่นสินะ ผมในร่างนี้ อยากรู้ว่าในร่างอายาโตะเวลาดูดเลือดจะรู้สึกยังไง ? อยากลองดูสักครั้งจังเลยนะ
คานาโตะ(อายาโตะ) : นั่นสินะ … ความรู้สึกรับรสมันต้องต่างไปแน่เลย เป็นเรื่องที่สนใจมากที่สุดเลยล่ะ
คานาโตะ(อายาโตะ) : นี่ ยัยอกไม้กระดาน มาให้ดูดหน่อยสิ
ไรโตะ(คานาโตะ) : เอ๋ ? ไม่ได้ ? ทำไมล่ะครับ … เธอ … จะไม่ฟังคำขอร้องของผม … ของพวกผม หรอกเหรอครับ ?
อายาโตะ(ไรโตะ) : หือ? รู้สึกแย่งั้นเหรอ ? เอาเถอะ ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจ แต่ว่า … บิชจังรู้รสชาติของเขี้ยวของทุกคนอยู่แล้วนี่ นาน ๆทีก็อยากปลุกเร้าอารมณ์ใช่มั้ยล่ะ ?
อายาโตะ(ไรโตะ) : ฮือฮึ ถ้าถูกพวกเราที่สับตัวกันดูดเลือดแบบนี้ล่ะก็ … อาจจะรู้สึกแตกต่างกว่าทุกวันก็ได้น๊า
คานาโตะ(อายาโตะ) : หา ? ไม่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นหรอก เหรอ ? ชิ ! เป็นแค่ยัยอกไม้กระดานแท้ ๆ ถือดีไปได้
คานาโตะ(อายาโตะ) : หา ? ไม่สะดวก ? ความลับของทุกคนอาจจะแตกก็ได้นะ …. เหรอ ?
อายาโตะ(ไรโตะ) : ความลับของทุกคนเนี่ย … อื้ม … เท่าที่นึกออกมันก็แย่เหมือนกันนะ
ไรโตะ(คานาโตะ) : นั่นสิ ไรโตะคงเป็นแบบนั้นล่ะนะ ผมน่ะ … อ๊ะ จริงด้วย ถ้าสถานที่สำหรับเก็บของหวานของผมถูกเจอจะแย่รึเปล่านะ ? ยิ่งกว่านั้น ถ้าไรโตะถือเทดดี้ไปโรงเรียน … รู้สึกขยะแขยงพิลึก
คานาโตะ(อายาโตะ): น่า มันก็จริงแหะ … แต่ว่า ถึงจะบอกว่ากลับร่างเดิมก็เถอะ แล้วมันต้องทำยังไงดีล่ะ ?
อายาโตะ(ไรโตะ) : ลองเอาหัวชนกันอีกทีก็คงพอแล้วมั้ง … แต่ว่าผมไม่อยากเจ็บตัวนี่น่า
คานาโตะ(อายาโตะ) : นั่นสิ ! ฉันก็ขอผ่านนะ ! ก็อย่างที่ว่า ยัยอกไม้กระดาน มันไม่ได้มีผลอะไรใหญ่โต ไม่ต้องใส่ใจนักหรอกน่า !
ไรโตะ(คานาโตะ) : มันก็จริงอยู่นะครับ ถ้าสมมติว่านอนแล้วอาจจะหายก็ได้นะครับ … เอ๊ะ อ่าว ?ไปไหนแล้วล่ะครับ ?
คานาโตะ(อายาโตะ) : หา ? จริงด้วย ไม่อยู่แล้ว
อายาโตะ(ไรโตะ) : หนีไปแล้วรึเปล่านะ ?
* เสียงเดิน
ไรโตะ(คานาโตะ) : อ๊ะ กลับมาแล้วล่ะ … เอ๊ะ ? นี่คุณ … ไปเอาค้อนนั่นมาจากที่ไหนเหรอครับ ?
อายาโตะ(ไรโตะ) : ยืมมาจากเรย์จิเหรอ ? เดี๋ยวก่อนนะ บิชจัง … ตามันน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้แหะ … คิดว่าคงไม่หรอกนะ คงไม่ตั้งใจจะทุบหัวเราจริง ๆ หรอกนะ ?
*ยุยจังเหวี่ยงค้อนไปมา*
อายาโตะ(ไรโตะ) : เหวอ ! ดูท่าตั้งใจแบบนั้นจริงด้วย !
คานาโตะ(อายาโตะ) : เดี๋ยว ขอเวลานอก ! ยัยอกไม้กระดาน ขอเวลานอก ! จะทุบหัวเหรอ ? ไม่เห็นต้องใช้ค้อนใหญ่ขนาดนั้นเลยนี่น่า !
ไรโตะ(คานาโตะ) : ใช้ความรุนแรงเกินไปแล้วนะครับ ! ปกติทำตัวเป็นศัตรูพืชให้ใช้ก็เถอะ แต่ดันมาทุบหัวพวกผมโดยชอบธรรมแบบนี้น่ะ
*เหวี่ยงค้อนอีกรอบ
คานาโตะ(อายาโตะ) : เกือบไป … เดี๋ยวเด้ ยัยอกไม้กระดาน ! เธอไม่ได้มีนิสัยใช้ความรุนแรงแบบนี้ไม่ใช่เหรอ !? … อะ แว้ก !!
อายาโตะ(ไรโตะ) : จะ ใจเย็นก่อน บิชจัง ! … !!
คานาโตะ(อายาโตะ) : แบบนี้หนีดีกว่ามั้ง !!
ไรโตะ(คานาโตะ) : เหวอ ! จะทำอะไรน่ะ ? หะ … ขอห้ามใช้ความรุนแรงนะ ! เหวอ !!
คานาโตะ(อายาโตะ) : ว่าแต่ยัยอกไม้กระดาน ! ทำไมถึงกลายเป็นพวกชอบใช้ความรุนแรงแบบนี้ได้ ไม่เห็นจะเข้าใจเลย ?
อายาโตะ(ไรโตะ) :ผะ ผมคิดว่าชักชอบร่างแบบเดิมซะแล้วสิ ร่างเดิมดีที่สุดแล้วนี่นะ ?
ไรโตะ(คานาโตะ) : จะอันไหนก็ช่าง แต่ถ้าไม่รีบหนีล่ะก็ ต้องโดนทุบแบนแน่เลยครับ !
คานาโตะ(อายาโตะ) : หนอย ! เรื่องนั้นเท่านั้นที่ไม่เอาด้วยล่ะ ! ต้องถูกยัยอกไม้กระดานทำเนี่ย … จะให้พูดกี่ครั้งกี่หนก็ไม่เอาเฟ้ย ! *หลบ … เฮ่อ !
*เสียงเหวี่ยงค้อนอีกหลายครั้ง*
อายาโตะ(ไรโตะ) : บิชจัง !! ใจเย็นก่อน !!
*เสียงเหวี่ยงค้อน *
ไรโตะ(คานาโตะ) : พุดดิ้ง … ใช่แล้ว ! ผมจะให้พุดดิ้งที่เหลือนะ … เนอะ ?
คานาโตะ(อายาโตะ) : อ๊า โธ่เว้ย น่ารำคาญชะมัด !! พอได้แล้ว ให้ตายสิ ! ไอ้ความรู้สึกขัดนั่นน่ะ ไม่ต้องไปสนใจก็ได้ไม่ใช่เร้อออออออ !!!
*FIN*
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น