[บทสรุปเกม Guide & Walkthrough] DIABOLIK LOVERS Hunted Dark Bridal - บทนำ Prologue

              [บทสรุปเกม Guide & Walkthrough]               

  

DIABOLIK LOVERS

Haunted Dark Bridal

(เจ้าสาวที่ถูกความมืดหลอกหลอน)

________________________________________________________

                             How to (วิธีเล่นเกม)                              

             แนะนำเกมภาค Haunted Dark Bridal                 

                        เฉลยคำตอบทั้งหมดในภาค                        

________________________________________________________

**รวมคำพูดหน้าเมนู**

All - Diabolik Lovers

อายาโตะ
Start - ให้ตายสิ รีบ ๆ ทำเร็ว ๆ ล่ะ ยัยคนงุ่มง่าม
Load - ให้ฉันคนนี้ต้องรอเนี่ย ใจกล้าดีนะ 
Option - รีบ ๆ ตั้งค่าแล้วมาหาฉันเร็ว ๆ เซ่

คานาโตะ
Start - อย่าให้ผมต้องรอนานมากสิครับ
Load - ทิ้งผมไว้แล้วคิดจะไปที่ไหนกันครับ !?
Option - กรุณารีบ ๆ ทำเร็ว ๆ ด้วยนะครับ

ไรโตะ
Start - เร็ว ๆ สิ ผมจะทนไม่ไหวแล้วนะ
Load - ฮึ ๆ จะมาหาผมอีกใช่มั้ยล่ะ ?
Option - ทำตามที่เธอชอบเถอะ

ชู 
Start - ฉันจะนอนแล้ว ... เชิญทำตามใจชอบเถอะ
Load - หืม ? อ้อ ... ยังยุ่งอยู่หรอกเหรอ 
Option - เธอเนี่ย ... จู้จี้จุ๊กจิ๊กจังนะ

เรย์จิ
Start - รีบ ๆ ทำเข้าเร็ว ๆ เลยครับ มัวแต่ชักช้าเดี๋ยวผมก็โกรธหรอก
Load - ให้ผมคนนี้ต้องมารอเนี่ย มันหมายความว่ายังไงกันครับ ?
Option - คิดจะทำอะไรโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาตจากผมกันครับ ?

สุบารุ
Start - ชิ ! ไร้สาระ ทำตามสบายเถอะ
Load - นี่เธอ ... อยากเจ็บตัวมากขนาดนั้นเลยเหรอ ?
Option - ของแบบนั้น ทำลายมันให้หมดไปซะก็พอแล้วนี่น่า 

________________________________________________________

**นี่เป็นการสรุปโดยรวมเท่านั้นไม่ได้แปลทุกคำนะคะ**

                                 เริ่มเกม                                

จะให้กรอกชื่อตัวเอกที่เราต้องเล่น 

ชื่อที่ตั้งมาคือ 小森 ユイ (โคโมริ ยุย)  เปลี่ยนหรือไม่ก็ได้

เมื่อได้แล้วกด start ตกลง Yes

**ถ้าเล่นรอบสองจะมีถามว่าจะดูบทนำเรื่องมั้ย ถ้าดูกด YES ถ้าไม่กด NO

________________________________________________________

               Prologue (บทนำ)                 

--- ตัวหนังสือ ---

ยิ่งรักมากขึ้นเท่าไหร่ยิ่งอยากกินคุณมากเท่านั้น 

แล้วถ้ากลายเป็นหนึ่งเดียวกับร่างกายแล้วนั้น

ความกระหายนี้ ความระทมนี้

จะถูกบรรเทารึเปล่านะ?

ยิ่งเข้าใกล้เท่าไหร่ก็ยิ่งห่างไกลออกไปทุกที

คุณนั้นเหมือนดั่งภาพลวงตาที่คลุมเครือ

ที่มองเห็นได้ที่อีกฟากฝั่งของทะเลทรายร้อนระอุ

[เซอร์ริชเตอร์]

--- สถานที่ : หน้าคฤหาสน์ ---

(บ้านซาคามากิ)

ยุย : ---มาตามที่ถูกบอกแล้วก็จริงแต่ว่า...ที่นี่...เป็นคฤหาสน์ผีสิงในข่าวลืออย่างที่คิดเลยนี่....

ยุย : คนที่ได้ถามทางในเมืองทุกคนมีปฎิกิริยาเดียวกันเลย...ไม่น่าผิดหรอกใช่ไหม?

        (มีญาติเราอาศัยอยู่ที่แบบนี้ด้วยเหรอ? จะใช่จริงเหรอ?)

        (เฮ้อ...ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ก็ไม่คิดว่าพ่อจะพูดไปงั้น ๆ ซะด้วยสิ)

---เปรี้ยง!!

*ฟ้าฝ่า*

ยุย : ว้าย!!!

        (ถึงยังไงก็คงต้องลองไปดูก่อน...)

---ก๊อก ๆ 

*เคาะประตู*

ยุย : ....สวัสดีค่า!

        ..........

---ก๊อก ๆ 

*เคาะประตู*

ยุย : สวัสดีค่า!

        (ไม่มีการตอบรับเลย...อา...ทำยังไงดีล่ะ นึกแล้วเชียวว่าไม่มีคน ไฟก็ไม่เปิดซะด้วย...)

        (เรื่องนั้นมันก็ต้องใช่แหละเนอะ เพราะที่นี่...คือคฤหาสน์ผีสิงชื่อดังในแถบนี้นี่นา)

        (จะมีคนของโบสถ์อาศัยอยู่ในบ้านที่มีข่าวลือว่ามีผีออกมาได้ยังไง...)

        (จะต้องมีอะไรผิดพลาดแน่เลย?)

--- ย้อนความ ---

--- สถานที่ : ภายในโบสถ์ ---

ยุย : เอ๋!? ....ถูกเรียกตัวไปโบสถ์ต่างประเทศ? ต้องออกเดินทางพรุ่งนี้เลย...

พ่อ : ไม่ต้องเสียงดังขนาดนั้นหรอก ยุย ใจเย็นก่อน

ยุย : จะใจเย็นได้ยังไง...อยู่ ๆ ก็พูดเรื่องแบบนั้นมากะทันหัน ใครก็ต้องเป็นแบบนั้นกันทั้งนั้นแหละ?

ยุย : แล้วงานที่ต่างประเทศที่ว่า...คือที่ไหนเหรอ?

พ่อ : อืม เรื่องนั้น เหมือนว่าจะเป็นทางยุโรปตะวันออก

ยุย : มะ หมายถึงทางตะวันออกของยุโรปเหรอ?

พ่อ : ใช่ ตอนพ่อหนุ่ม ๆ เคยไปแถวนั้นมาก่อนน่ะ

พ่อ : เอกสารอย่างเป็นทางการจากคริสตจักรมาถึงกะทันหัน

ยุย : อะไรกัน ถ้าอย่างนั้นโบสถ์นี่จะทำยังไงเหรอ?

พ่อ : บอกว่าเจะส่งคนมาแทนทันที เกี่ยวกับเรื่องนั้นลูกไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ

บอกว่า ตัวเองต้องแถวยุโรปพรุ่งนี้เนื่องจากมีธุระ แต่ไม่เอายุยไปด้วย ยุยไม่ยอมจะตามไปด้วย แต่พ่อบอกว่า "ที่ต้องห่างกันพ่อก็เป็นทุกข์นะ นี่เป็นการทำเพื่อยุย เป็นงานที่ทำมีแต่พ่อเท่านั้นที่ทำได้" ยุยต้องไปอยู่ที่อื่นและบอกว่าฝากยุยไว้ที่บ้านของญาติห่างๆ (ซาคามากิ) ยุยบอกว่าอยู่ที่โบสถ์ไม่ได้เหรอ พ่อบอกว่าไม่ได้ แล้วในบ้านนั้นจะดีกว่า มีพวกพี่น้องในบ้านนั้นเขารับรู้แล้วและห้ามยุยทำไม่ดีกับคนพวกนั้น ให้ยุยทำอะไรก็ได้เพื่อเป็นการตอบแทนแทนพ่อ ยุยก็ตอบรับ ตัดกลับมาที่หน้าบ้าน 

ยุยกำลังคิดในใจว่า "ไม่นึกว่าจะเป็น "บ้านผีสิง" แบบนี้เลยนะ"  แล้วยุยก็กำลังคิดว่าพ่อเดินทางไปทำงานอะไรกันนะ  อยู่ ๆ ประตูเปิดเอง!! ยุยเลยร้องเรียกคนพร้อมแนะนำตัวแล้วเดินเข้าไปในบ้าน ไปห้องโถงและเหลือไปเห็นคนนอนอยู่ 

ยุยลองปลุกดูแต่ไม่มีการตอบสนอง พอแตะตัวก็เย็นเฉียบ ลองฟังหัวใจดูไม่เต้น 

แต่หัวใจตัวเองอยู่ๆก็กระตุกขึ้นมา แล้วมีเสียงผู้ชายพูดขึ้นมาในหัว 

??? : อยู่ที่ไหนกันครับ? อยู่ที่ไหน?

แต่ยุยก็เป็นห่วงอายาโตะเลยกดโทรศัพท์เรียกรถพยาบาล ผู้ชายที่นอนอยู่ก็ครางแล้วลืมตาขึ้นมา

A :  หนวกหู

ยุยตกใจกรีดร้อง อายาโตะก็ลุกขึ้นมาบอกว่า 
A : หา? อะไรกันเธอ มาเอะอะในบ้านคนอื่นซะได้

ยุยงงว่าเมื่อกี้หัวใจยังไม่เต้นเลยนี่น่าแล้วทำไมลุกได้ 

A : อะไรกัน ผู้หญิงหรอกเหรอ? มาทำอะไรที่นี่หา?

ยุย : คะ ...คุณ เมื่อกี้นี้ยัง...

A : เมื่อกี้มีอะไร? ฉันกำลังนอนหลับได้ที่เลย มีปัญหาอะไรรึไง? (คนละเรื่องเลยพี่ -..-)

ยุย : นอน? แต่เมื่อกี้มันจริง ๆ นี่ ...

ยุย : (หัวใจไม่เต้นนี่น่า?)

A : เมื่อกี้นี้จริง ๆ อะไร?

ยุย : !? (ถูกผลักกดที่โซฟา)

A : แมงเม่าที่บินเข้ากองไฟ คือเธอสินะ พอดีเลยเพิ่งตื่นก็เลยหิวพอดี มาเลี้ยงอาหารให้ถึงหน้าเลยสินะ (เลีย)

ยุย : ปล่อยนะ อยู่ๆ ทำอะไร?

A : นั่นเป็นคำพูดของทางนี้ต่างหาก คนที่บุกเข้ามาน่ะคือเธอไม่ใช่เหรอ?

ยุย : เรื่องนั่นมันก็ใช่แต่ฉันมาที่นี่เพราะ...

A : หนวกหูน่า

ยุยดิ้น 

A :: เป็นเหยื่อที่มีชีวิตชีวาดีนะ อย่าดิ้นน่า อยู่เฉยๆ (ฉีกเสื้อ)

ยุยคิดว่าผู้ชายคนนี้แปลกมากเลย อยู่ๆก็ทำแบบนี้ แล้วร้องเรียกพระเจ้า อยู่ๆหัวใจก็เต้น อายาโตะผงะไป

A : เมื่อกี้มันอะไร? 

มีเสียงคนเดินเข้ามา 

??? : เอะอะอะไรกัน ช่วยกรุณาอย่าทำเสียงดังตอนนอนได้มั้ยครับ อายาโตะ

อายาโตะ : เรย์จิ...

เรย์จิ : อะไรกันครับ สภาพตกใจแบบนั้น?

ยุยคิดว่า ต้องหนีตอนนี้ล่ะ แล้วไปขอความช่วยเหลือจากเรย์จิ 

เรย์จิ : หา? คุณเป็นใคร?

ยุยบอกว่าฉันชื่อโคโมริยุย จากนี้ไปต้องมาขออาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้

เรย์จิ : เอ๊ะ ? ขออาศัย? มันอะไรกันครับ อายาโตะ?

อายาโตะ : ...ไม่รู้เฟ้ย ! ว่าแต่ ยัยอกไม้กระดาน ! เมื่อกี้ไม่เห็นบอกเรื่องแบบนั้นเลยนี่น่า

ยุยก็บอกว่าเป็นเพราะว่าอยู่ๆอายาโตะก็รุกเข้ามาเองนี่ แล้วชิชินาชินี่อะไร? 

อายาโตะ : บ้าเหรอ มันก็ต้องเธออยู่แล้ว ชิชินาชิ(ยัยอกไม้กระดาน) 

ยุยเริ่มโมโห อายาโตะเปลี่ยนเรื่อง 
อายาโตะ : ว่าแต่เรย์จิเคยได้ยินเรื่องเมื่อกี้มั้ย?

เรย์จิ : ไม่ครับ ไม่เคยได้ยินเลย 
ยุยบอกว่าคงมีอะไรผิดพลาดแน่ แล้วพวกคุณเป็นใคร

เรย์จิ : เรย์จิครับ ซาคามากิ เรย์จิ

ยุยคิดว่าถ้าเป็นเรย์จิคงพูดรู้เรื่องว่าอายาโตะคนนั้น 

อยู่ๆก็มีเสียงผู้ชายขึ้นมาอีก 

??? : แหมๆๆๆๆๆ ? มีเด็กสาวมนุษย์น่ารักอยู่ในที่แบบนี้ด้วยเหรอ?

ยุยตกใจว่าทำไมอยู่ๆก็โผล่มาได้ 
??? : สายันต์สวัสดิ์ กับยินดีที่ได้รู้จักนะ บิทช์จัง *เลีย*

เรย์จิ : ไรโตะ กับหญิงสาวที่เพิ่งเจอหน้าช่วยสุภาพหน่อยได้มั้ยครับ?

ไรโตะ : เรย์จิยังเคร่งครัดเหมือนเดิมนะ ไม่เห็นเป็นไรเลย ก็แค่ชิมอาหารที่น่าอร่อยเท่านั้นเอง

อายาโตะ : หนอย เดี๋ยวก็ฆ่าซะหรอกแก บังอาจมาชิมยัยอกไม้กระดานก่อนหน้าฉันได้

ไรโตะ : ฮึฮึ ของอร่อยถ้าชักช้าเดี๋ยวก็ถูกพี่น้องที่หิวโหยงาบไปกินพอดี เนอะคานาโตะคุง?

คานาโตะ : ขอให้ผมได้ชิมด้วยสิครับ อย่าขยับนะครับ (เลีย) 
คานาโตะ : อื้ม หวาน เป็นมนุษย์แท้ๆ เป็นของอร่อยที่หายากไม่ใช่เหรอครับ?

ยุยงงว่าอยู่ๆก็โผล่มาอีกแล้ว หมายความว่าไง แล้วยังมาเลียด้วย 

คานาโตะ : ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงมาอยู่นี่ได้ 
ไรโตะ : ก็อาหารเย็นไม่ใช่เหรอ? 

อายาโตะ : บ้าสิ ไม่ใช่อาหารเย็นของคนไร้สมองอย่างพวกนายหรอก ของฉันต่างหาก

อายาโตะ : เพราะฉันคนนี้เป็นคนเจอคนแรกนี่น่า? ฮะๆๆๆ
เรย์จิ : แต่ว่าของกินมีมลทินซะแล้วนะ
อายาโตะ : อย่ามาล้อเล่นนะ เรย์จิ ไม่ต้องพูดเรื่องไร้สาระน่า 
อยู่ ๆ ก็มีเสียงผู้ชายพูดขึ้น 

?? : "เหอะ ทุเรศ" 
ยุยคิดว่า เสียงมาจากไหน

อายาโตะ : หา? เฮ้ย เสียงนั่นเจ้าสุบารุสินะ!? รีบ ๆออกมาซะ 

สุบารุ : เฮอะ !

ยุย งงว่าเมื่อกี้ยังไม่เห็นไม่รู้สึกเลย มาจากไหน เข้ามาได้ยังไง 

สุบารุ : ก็ยังว่าได้กลิ่นของมนุษย์ ... เพราะเธอสินะ 
สุบารุ : เวลานอนที่มีค่าต้องพังหมดเลย คิดจะชดใช้ให้ยังไง? 

ยุยก็ปฏิเสธไป แล้วคิดว่าคนพวกนี้แปลกจังเลย ทำยังไงดี

สุบารุ : เฮ้ย ตอบสักหน่อยเป็นไรเล่า หา? *พังของ*
ยุย : ว้าย !!

ไรโตะ : วิ้ว เป็นน้องชายที่เลือดร้อนเหมือนเดิมเลยนะ ฮึๆๆ

สุบารุ : หนวกหูเฟ้ย ไอ้คนตกมันตลอดปี ! ไม่เคยคิดว่าคนอย่างนายเป็นพี่เลยสักนิดเฟ้ย

คานาโตะ : ....ไม่ชอบใจเลย ปากที่พูดจาอวดดีนั่น เดี๋ยวก็ตัดให้หรอกครับ ?

สุบารุ : เฮอะ ด้วยความสูงแบบนั้นจะทำได้เหรอ เจ้าเปี๊ยก! (สุบารุสูงกว่าคานาโตะ >.<) 

คานาโตะ : อึก ... เท็ดดี้ ดูไว้นะ หมอนี่คือเหยื่อคนต่อไปของพวกเราล่ะ

เรย์จิ : ฮึ่ม ... ให้ตายสิ ๆ พอได้แล้วมั้งครับ? ถึงผมจะใจเย็นแค่ไหนแต่ก็เริ่มมีน้ำโมโหแล้วนะ 
เรย์จิ : กับคนคนนี้จะต้มหรือย่างก็ช่างเถอะ ...ก็อยากจะบอกว่าแบบนั้นอยู่ 
เรย์จิ : แต่คงทนดูพวกน้องชายที่ซุกซนแย่งผู้หญิงคนนี้ไม่ไหว 
เรย์จิ : ก่อนอื่นทำไมถึงหลงทางมาที่นี่ได้ ขอฟังเหตุผลนั่นหน่อยนะครับ 
แต่ยุยพูดไม่ออก 
ยุย : คือว่า.. ก็บอกว่า ... 
คิดในใจว่า จะทำยังไงดีล่ะ น่ากลัวจัง 
ยุย : เพราะว่า ..

อายาโตะ : อะไรกันยัยอกไม้กระดาน สั่นอยู่เหรอ?
ไรโตะ : อะฮึ ว่าแล้วน่ารักจริง ๆ อยากจะกินซะตอนนี้เลยล่ะ 
คานาโตะ : ฟันกระทบกันดังแกร๊ก ๆ เลย คงกลัวพวกเราสินะครับ 
ยุย : ก็แน่อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ต้องมาอยู่ที่ที่ให้ความรู้สึกไม่ดีแบบนี้ แล้วก็พวกคุณทั้งหมด ... พูดอะไรก็ไม่รู้เรื่องด้วย

อายาโตะ : ไม่เข้าใจอะไรตรงไหน ? พวกฉันน่ะเข้าใจง่ายจะตาย เนอะ? 
ไรโตะ : แต่ก็นะ อย่างอายาโตะคุงน่ะไม่ได้เข้าใจง่ายเลยนะ ?
เรย์จิ : เดี๋ยวเถอะ อย่ามัวแต่คุยไร้สาระสิครับ เลยคุยไม่ไปไหนเลย พอสักทีผมจะโกรธจริง ๆ แล้วนะ
เรย์จิ : แล้วก็คุณตรงนั้นน่ะ เอาแต่สั่นแบบนั้นก็คุยไม่ได้กันพอดี รีบๆอธิบายสถานการณ์มาซะ 
แล้วขู่ยุย
เรย์จิ : ถ้าไม่อยากถูกแส้ของผมฟาดเอานะครับ ?
ยุยเลยรีบบอกหมดเลย เข้าใจแล้วค่ะ ! จะเล่าแล้ว ! จะเล่าแล้วค่ะ !!

---ยุยเล่าเรื่อง ----

พอฟังจบอายาโตะก็หัวเราะบอกว่า 
อายาโตะ : เธอเป็นลูกสาวของโบสถ์หรอกเหรอ? 
ยุย : มันก็ใช่อยู่หรอก...แล้วมีอะไรงั้นเหรอ ?
สุบารุ : มิน่าล่ะถึงได้เหม็นแบบนี้
เรย์จิ : เป็นลูกสาวของทางโบสถ์มาที่คฤหาสน์นี้งั้นเหรอ เป็นผลกรรมอะไรเนี่ย
เรย์จิ : อยู่ ๆ ก็มาบอกว่าเป็นญาติกระทันหัน นึกอะไรที่สะกิดใจไม่ออกเลยนะครับ
ยุย : ...อุ...นึกแล้วเชียว คงเป็นความผิดพลาดของทางนี้เองสินะคะ ?
ไรโตะ : น่าเสียดาย แต่ก็นั่นสินะ ไม่ว่าจะคิดยังไงก็ไม่มีทางที่ผู้เกี่ยวข้องกับทางโบสถ์จะแนะนำมาที่คฤหาสน์นี้หรอก
คานาโตะ : ไรโตะ นั่นน่ะซ้ำเติมตัวเองเหรอครับ ? 
ไรโตะ : อะฮึ ยังไงกันนะ 
ยุยก็บอกว่า งั้นก็ต้องขอโทษที่มารบกวนตอนกลางคืน แล้วคิดว่าต้องรีบออกไปจากที่นี่ ! รู้สึกว่าถ้าอยู่นานต้องเกิดเรื่องไม่ดีกับตัวเองแน่
อายาโตะพูดขึ้นมา 

อายาโตะ : เดี๋ยวก่อนสิ
ยุยตกใจ คิดว่า คนคนนี้หายตัวได้เหรอ !? อยู่ ๆ ก็มาอยู่ข้างหน้าตัวเองซะงั้น ...
อายาโตะ : ท่าทางแบบนั้นคงไม่มีที่ไปหรอกใช่มั้ย ? อยู่ที่นี่แหละ
ไรโตะ : เรื่องนั้นเห็นด้วย บ้านนี้มีแต่ผู้ชายที่แสนเหี่ยวเฉาน่าเศร้ามากเลย 
ไรโตะ : ถ้าบิทช์จังยอมอยู่ด้วย ... ชีวิตคงมีความชุ่มฉ่ำขึ้นกว่านี้นะ
แต่ยุยก็บอกว่า "ขอปฏิเสธค่ะ!" แล้ววิ่งหนีไป 
อายาโตะ : เฮ้ย ! หยุดก่อนเดี๋ยวนี้นะ !!
ยุย : (เรื่องอะไรจะหยุด ...!?)

ยุยวิ่งมาหน้าบันได แล้วคิดว่า (มันเกิดอะไรขึ้น ฝันอยู่รึไงกันนะ ? นึกว่าคฤหาสน์ผีสิงจะเป็นแค่เรื่องเล่าในเมืองเท่านั้นแท้ ๆ ... แต่มีจริง ๆ เหรอ ... คิดได้แต่เป็นผีหรือปีศาจอะไรแบบนี้เท่านั้นนี่น่า!!)
ยุย : อาเมน ... พระเจ้าได้โปรดช่วยลูกด้วยเถิดค่ะ

??? : ...เฮ้ วิ่งเตาะแตะอยู่ได้หนวกหูน่า 

ยุยก็ตกใจว่าอยู่ๆก็มาหน้าตัวเองอีกแล้ว แล้วถามว่าเป็นพวกเดียวกับคนในบ้านนี้เหรอ 
ชู : พวกเดียวกัน ? ...พอถูกพูดแบบนั้นใส่แล้วรู้สึกแย่ชะมัดเลยนะ
ยุย : งะ งั้น ...
ชู : ถ้าให้ฝืนพูดล่ะก็ ก็คงเป็น ความสัมพันธ์ที่เน่าเฟะ ซะล่ะมั้ง

ยุย : ความสัมพันธ์ที่เน่าเฟะ?

ชู : เธอคือผู้หญิงที่หมอนั่นพูดเหรอ?

ยุย : หมอนั่น? 

อายาโตะ : เฮ้ ชู ! รู้เรื่องของยัยนี่เหรอ? 

ชู : ก็นะ

คานาโตะ : .. ไม่ใช่ "ก็นะ" นะครับ เรื่องนี้หมายความว่ายังไงอยากให้อธิบายให้ชัดๆ ครับ

ชู : หมอนั่น ... จะว่าไปติดต่อมาเมื่อวันก่อน "เป็นคนที่จะมาอาศัยอยู่ร่วมกับพวกนาย สนิทสนมกันไว้ให้ดีล่ะ" แค่นั้น

อายาโตะ : หาาาา? งั้นก็หมายความว่าที่ยัยอกไม้กระดานพูดถึงบ้านเมื่อกี้นั่นก็ ...

ไรโตะ : อะฮะๆ ! แบบนี้ก็ลาภลอยน่ะสิ

เรย์จิ : ดูเหมือนจะเป็นที่นี่ไม่ผิดนะครับ 

ยุย : โกหก !?

อายาโตะ : ยัยบ้า พูดโกหกไปแล้วจะมีความหมายอะไรเล่า

ยุย : กะ ก็มันแปลกนี่น่า พ่อของฉันเป็นคนจากโบสถ์ แล้วโบสถ์จะแนะนมาที่ได้ยังไง ...
ชู : ก็ด๊แล้วไม่ใช่เหรอ ที่โบสถ์แนะนำมาน่ะ คือที่นี่ 
คานาโตะ : มีอะไรแปลกอย่างนั้นเหรอครับ ? 
ยุย : ที่แปลกก็แน่นอนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ก็พวกคุณน่ะ ... 

อายาโตะ : พวกคุณ ทำไม ?
ยุย : อุ ... เรื่องนั้น ...

ชู : เพราะพวกฉันเป็นแวมไพร์น่ะเหรอ?

ยุย : เอ๊ะ? แวม ...แวมไพร์ ? 

อายาโตะ : เฮ่อ ดันเฉลยไปง่าย ๆ ซะได้

ยุย : เฉลยเหรอ ...เดี๋ยวก่อนนะ พูดอะไรกันไม่เข้าใจเลย

คานาโตะ : ก็หมายความตามนั้นเลยนี่ครับ พวกผมน่ะเป็นเผ่าพันธุ์ที่เรียกว่าแวมไพร์ ไม่มีมากหรือน้อยไปกว่านั้นเลย
ยุย : เอ๊ะ ...!? โกหก ... ใช่มั้ย ? แวมไพร์ ? เรื่องแบบนั้นไม่น่า ...

เรย์จิ : ... คุณนี่เอาแต่พูดว่าโกหก ๆ อยู่ได้ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ไม่สบอารมณ์เลยครับ เหมือนที่อายาโตะพูดเมื่อกี้ ไม่มีเหตุผลที่จะต้องโกหก
ยุย : ตะ...แต่ว่า...!

ไรโตะ : เอาน่า ๆ บิทช์จังคงไม่อยากจะยอมรับสินะ ? ตัวตนอย่างพวกเราน่ะ ?

สุบารุ : ยอมรับได้หรือไม่ได้ก็ไม่เห็นเกี่ยวเลย น่ารำคาญ

ยุยคิดว่า แวมไพร์อะไรกัน ...ต้องแกล้งล้อกันเล่นแน่ ๆ เลย... ตัวตนแบบนั้นไม่มีอยู่หรอกน่า ...ต้องติดต่อพ่อเพื่อถามความจริง... โทรศัพท์ ๆ ...
อายาโตะเลยพูดขึ้นว่า 

อายาโตะ : ไอ้ที่เธอหาอยู่น่ะคือนี่เหรอ (อายาโตะถือโทสับยุย) 

ยุยขอให้คืนมาแต่อายาโตะไม่ยอมให้
อายาโตะ : ฮะ ๆ เอาไงดีนะ? 
ยุยก็เลยโมโหอายาโตะว่าอายาโตะไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้นนะ

อายาโตะ : อะไรกันวิธีการพูดนั่น ฉันเห็นมันตกอยู่เลยหยิบขึ้นมาให้เชียวนะ 
อายาโตะ : แล้วนั่นคือการขอบคุณกับคนที่หยิบมาให้งั้นเหรอ ?
ยุย : อุ...

สุบารุโผล่มา 

สุบารุ : เฮ้ย อายาโตะ เอาไอ้นั่นมาสิ
อายาโตะ : หา ?
สุบารุ : ชิ ...ก็บอกว่าเอามาให้ฉันไงเล่า !
ยุย : ดะ เดี๋ยวก่อน คิดจะทำอะไรน่ะ ...!?
สุบารุ : ก็ทำแบบนี้ ... ไงเล่า !!
แล้วก็พังโทสับ 
ยุย : อ๊าา !!
สุบารุ : เธอมันน่ารำคาญตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว 
ยุยก็คิดว่า โทรศัพท์นั่นเพิ่งจะเปลี่ยนมาใหม่ พังซะแล้ว ...!! 
ยุย : ใจร้าย ... !!
ไรโตะมากล่อมบอกว่า
ไรโตะ : น่าน่า บิทช์จัง ต่อจากนี้ต้องสนิทกับพวกเราทั้งหกคนแล้ว ของไร้ประโยชน์อย่างโทรศัพท์อะไรนั่นไม่จำเป็นหรอก เนอะ ? 
ยุยบอกว่าใครจะไปสนิทกับคนอย่างพวกคุณกัน ...!
คานาโตะเลยถามว่า 
คานาโตะ : งั้น จะออกไปจากที่นี่เหรอ? 
ยุย : มันก็แน่อยู่แล้วนี่ ! ไม่อยู่ด้วยหรอก จะออกไปแน่นอน !
คานาโตะ : อ่า งั้นเหรอครับ งั้น ก็พอดีเลยสินะครับ
ยุย : พอดีอะไร !? 
คานาโตะ : ผมน่ะนะท้องร้องตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้วล่ะครับ 
ยุย : ... แล้วไง? 
คานาโตะ : เธอเนี่ยบ้าจริง ๆ สินะ ? ถ้าแวมไพร์บอกว่าหิว มันต้องเป็นเรื่องนั้นอยู่แล้วนี่ครับ  
(จับตัวจะดูดเลือด) 
ยุย : ว้าย !! (ถูกผลักล้มซะแล้ว...!?)
อายาโตะท้วงขึ้น แต่คานาโตะไม่สนใจ 
อายาโตะ : เดี๋ยวก่อนสิ คานาโตะ ของแบบนี้มันต้องตามลำดับอายุเซ่ !
คานาโตะ : ฮะ ๆ พูดบ้าบออะไรน่ะครับ ของแบบนั้น...ไม่มีทางอยู่แล้วนี่

คานาโตะ : มาเสียใจทีหลังเอาป่านนี้ก็สายไปแล้วครับ ? เลือดของเธอดูท่าทางหวานน่าอร่อยซะด้วยสิ ...ฮึ ๆ

ยุย :  (เขี้ยวมัน ...วางอยู่ ... บนคอ ..?) 

คานาโตะ : จะดูดไม่ให้เหลือแม้แต่หยดเดียวเลยล่ะครับ ...นะ ?

ยุย : (ทะ-ทำไงดี ...!! อ๊ะ จริงด้วยสิ...!! )

ยุย : ระ-รอเดี๋ยวก่อน !!!!
คานาโตะ : อะไรเหรอ ?
ยุย : กะ-กิน...นี่ซะ !!
*เสียงยุยยื่นไม้กางเขนมา*

คานาโตะ : เอ๊ะ ?

ไรโตะ : อุ๊บฮะ ๆ บิทช์จังตลกจัง ! พกสร้อยไม้กางเขนเอาไว้ด้วยเหรอ ? 
เรย์จิ : ใช้วิธีโบราณจังนะครับ ไร้สาระจริง ๆ 
ยุย : อ่าว ? แวมไพร์กลัวไม้กางเขน น้ำมนตร์ กระเทียม ไม่ใช่เหรอ ...
อายาโตะ : เรื่องเล่าขานของที่ไหนกันล่ะ ไร้สาระ
ยุย : ไม่อยากถูกคุณที่เป็นพวกแวมไพร์ในเรื่องเล่ามาพูดใส่หรอกนะ !!
คานาโตะเริ่มไม่พอใจ 
คานาโตะ : น่าโมโห ... ความรู้สึกที่ทำให้อาหารกร่อยลงไปก่อนหน้าที่จะกิน ...จะชดใช้ยังไงครับ ?
ยุย : อาหารเหรอ ... อย่ามาพูดแบบนั้นนะ ! ฉันเป็นมนุษย์ไม่ใช่เหรอ ?
ชู : เฮ่อ ... น่ารำคาญ ก็บอกว่าสำหรับพวกเราแล้วมนุษย์ก็คืออาหารไงล่ะ จะดูถูกกันเหรอ ?
อายาโตะ : เธอเนี่ย บ้า จริง ๆ เลยนะ
ยุย :  แวมไพร์น่ะไม่มีอยู่หรอก !
ไรโตะ : อืม ...แบบนั้นค่อนข้างเสียใจนิด ๆ นะ นึกแล้วเชียว บิทช์จัง เพื่อให้เธอยอมรับในตัวของพวกเราได้นั้นน่ะ ... 
ไรโตะ : ---คงมีแต่ต้องทำแบบนี้แล้วไม่ใช่เหรอ ?
ยุย : (อยู่ ๆ ก็มาใกล้อีกแล้ว ...!!)
ไรโตะ : ขอทานล่ะนะครับ ...อะฮึ !

ยุย : เข้าใจแล้ว! เข้าใจแล้วล่ะ ! รอก่อน ! 
ไรโตะ : ไม่เอา 
ยุย : ไม่เอาเหรอพูดแบบนั้นได้ไง ...ละ เลือดของฉันไม่ใช่ถูก ๆ นะ !!
ยุย : ฉันเอง ยะ- อยากจะเป็นคนเลือก ...คนที่จะดูดเลือดฉันด้วยตัวเอง !!
อายาโตะ : ...เอ๋ ?
ยุย : (...ถึงจะทำเพื่อหยุดคนพวกนี้ก็เถอะ...แต่ดันพูดออกไปซะได้ ...)
เรย์จิ : ไม่ชอบใจเลย เธอจะมีเลือดแบบไหนก็ไม่รู้หรอก... แต่ไม่ทำตัวเป็นโสเภนีชั้นสูงไปหน่อยเหรอครับ

   รอบแรก                                

สุบารุ : ไร้สาระ ฉันจะไปนอนแล้ว เชิญพวกแกทำกันตามใจเถอะ
อายาโตะ : โอ๊ะ ! คิดจะหนีไปคนเดียวเหรอ? 
แล้วสุบารุก็เดินไป 
เรย์จิ : ผมก็ขอปฏิเสธผู้หญิงน่ารำคาญแบบนี้ครับ
ชู : ไร้สาระ พวกแกรีบทำเรื่องตลกนี้ให้จบ ๆไปซะ 
แล้วก็เดินไปกันหมด เหลือแค่อายาโตะ ไรโตะ คานาโตะ เท่านั้น แล้วแย่งกันบอกว่า 

ไรโตะ : อะไรกัน ให้ตายสิ ทุกคนมาผ่อนคลายแล้วสนุกกับเรื่องบันเทิงให้มากขึ้นกว่านี้ก็ได้นี่น่า
อายาโตะ : เอาน่า ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ? คนที่จะถูกยัยนี่เลือกลดไปก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ? เนอะ
คานาโตะ : ฮึ ตัวขัดขวางหายไปซะให้หมดก็ดีครับ

คานาโตะ : ถ้าไม่เลือกผมล่ะก็ ...เนอะ ? เทดดี้ มาตัดผู้หญิงคนนั้นให้เป็นสองท่อนกันเถอะ ?
อายาโตะ : ชักรู้สึกสนุกขึ้นมาแล้วสิ ยังไงซะต้องเลือกฉันแน่อยู่แล้วใช่มั้ย ? แน่อยู่แล้วนี่ ?
ไรโตะ : บิทช์จัง ถ้าไม่เลือกผมคนนี้ล่ะก็ ... จะต้องเสียใจภายหลังแน่เลยล่ะ ?
ยุย : (พูดออกไปแบบนั้นซะได้ ... จะทำไงดีเนี่ย)

   ทำการเลือกตัวละคร                        

(รอบแรกให้เราเลือกตัวละครได้ เริ่มแรกเหลือแค่ 3 แฝดเท่านั้น ต้องเล่นผ่านก่อน 1 รอบที่เหลือจึงจะเปิด)

ถ้าเลือกแล้วจะมีบทพูดอีกนิดหน่อย

   ถ้าเลือก อายาโตะ              

อายาโตะ : ฮึ ฉันคนนี้เหรอ มันแน่อยู่แล้วนี่
ยุย : (เลือกคนนี้ไปโดยไม่ได้คิดซะแล้วสิ แต่ดูเหมือนจะขี้หงุดหงิดยังไงไม่รู้สิ)
ชู : แล้วไง  จากนี้ไปจะทำยังไง ?
อายาโตะ : ไม่ทำไงทั้งนั้นล่ะ ก็จะขอรับเลือดของยัยนี่แน่อยู่แล้วน่ะสิ
ยุย : อุ ! 

ชู : ทำแค่พอดี ๆ ล่ะ เพราะการ "ฆ่า" น่ะ ห้ามนะ 
อายาโตะ : หา? ทำไมเล่า!
ชู : ไม่รู้หรอก หมอนั่นบอกมาว่าให้มีมารยาทกับแขกน่ะ
ยุย :  ช่วยพูดให้เร็วกว่านี้หน่อยสิคะ
ชู : ก็มันรำคาญนี่
ยุย :  รำคาญเหรอ ... !
อายาโตะ : หมอนั่นคิดอะไรอยู่ ? เด็กสาวมนุษย์ตัวจ๊อยแบบนี้ทำไมต้องทำตัวมีมารยาทด้วยกัน ? 
สุบารุ :  น่ารำคาญ หมอนั่นชอบแวบไปแวบมาเกะกะลูกตาชะมัด
เรย์จิ :  ... ทำเป็นปากดี ถ้างั้นก็ฆ่าซะเลยสิ สุบารุ ถ้ากล้าขัดคำสั่งของคนนั้นน่ะนะ
สุบารุ :  ชิ ... สักวันจะฆ่าให้ได้ ทั้งหมอนั่นทั้งพวกนี้ด้วย  
ไรโตะ : รู้สึกชักไม่สนุกแล้วสิ รู้สึกเหมือนถูกคนคนนั้นวางแผนอะไรไว้อยู่เลย
คานาโตะ : หมายความเด็กคนนี้มีความหมายอะไรเหรอ ?
ไรโตะ : ไม่รู้สินะ ? 
ยุย : ฉันก็ดูไม่น่าเป็นแบบนั้นนะคะ
อายาโตะ : หนวกหูน่า ชิชินาชิ นี่เป็นปัญหาในบ้านของพวกเรา
ยุย : (งะ ... งั้นก็หมายความว่าคนที่พูดถึงกัน "หมอนั่น" คือคนที่เป็นพ่อของพวกพี่น้องนี่สินะ ? )
(ยุยสงสัยในเรื่องที่ว่า พ่อของคนพวกนี้คือใครและทำไมพ่อของแวมไพร์ถึงเป็นคนรู้จักของพ่อตัวเอง)
ชู  : ก็อย่างที่บอกไป อย่าให้ตายล่ะ
อายาโตะ :  หนอย ... ไม่ชอบใจเลยนะ แต่ว่า ช่างเถอะ ที่เลือกฉันเนี่ย คิดซะว่าโชคดีแล้วกัน 
ยุย :  ... เอ๊ะ ? (ยังไงก็ตามจนกว่าคุณพ่อจะกลับมาคงจะหนีไปจากที่นี่ไม่ได้)
       (ยังไงก็เถอะ ... นี่มันเกิดอะไร ทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้ได้ไปกันนะ ... !?)

--- เข้าสู่รูทของ อายาโตะ --- 

   ถ้าเลือก คานาโตะ              

คานาโตะ : ฮิ ๆ ว่าแล้วเชียว คิดไว้แล้ว.. ว่าเธอจะต้องเลือกผมน่ะ ทราบแล้วครับ จะไม่ทำเรื่องไม่ดีหรอกครับ เนอะ เทดดี้ 
ยุย : (อย่างที่คิดเลย ... เลือกคนผิดจริง ๆ สินะ แต่ว่า คงไม่ต่างกับคนอื่น ๆ เท่าไหร่หรอก)
คานาโตะ : ... ฮึ ๆ

ชู : ทำแค่พอดี ๆ ล่ะ เพราะการ "ฆ่า" น่ะ ห้ามนะ 
คานาโตะ : เอ๊ะ ? ไม่ได้เหรอครับ ? ทำไมล่ะ ? หรือว่าโกหกเพื่อแกล้งผม ?
ชู : ไม่รู้หรอก หมอนั่นบอกมาว่าให้มีมารยาทกับแขกน่ะ
ยุย : ช่วยพูดให้เร็วกว่านี้หน่อยสิคะ
ชู : ก็มันน่ารำคาญนี่ 
ยุย :  รำคาญเหรอ ... !
อายาโตะ : หมอนั่นคิดอะไรอยู่ ? เด็กสาวมนุษย์ตัวจ๊อยแบบนี้ทำไมต้องทำตัวมีมารยาทด้วยกัน ? 
ไรโตะ : หืม เหมือนมีความหมายแฝงอยู่เลยนะ คนคนนั้นวางแผนอะไรไว้อยู่กันนะ...
คานาโตะ : อะไรกัน หมายความผู้หญิงบ้าน ๆ คนนี้มีความหมายอะไรเหรอ ?
ไรโตะ : ไม่รู้สินะ ? ผมไม่เข้าใจเรื่องที่คนคนนั้นคิดเลยแม้แต่นิดเดียว
ยุย : ฉันก็ดูไม่น่าเป็นแบบนั้นนะคะ
อายาโตะ : หนวกหูน่า ชิชินาชิ นี่เป็นปัญหาในบ้านของพวกเรา
ยุย : (งะ ... งั้นก็หมายความว่าคนที่พูดถึงกัน "หมอนั่น" คือคนที่เป็นพ่อของพวกพี่น้องนี่สินะ ? )
(ยุยสงสัยในเรื่องที่ว่า พ่อของคนพวกนี้คือใครและทำไมพ่อของแวมไพร์ถึงเป็นคนรู้จักของพ่อตัวเอง)
ชู  : ก็อย่างที่บอกไป อย่าให้ตายล่ะ

คานาโตะ : ให้ตายสิ น่ารำคาญ ทุกคนชอบทำแบบนั้นขัดขวางผมอยู่เรื่อย ...เธออย่าแกล้งผมแล้วกันนะ

ยุย : อุ...!! (ยังไงก็ตามจนกว่าคุณพ่อจะกลับมาคงจะหนีไปจากที่นี่ไม่ได้)
       (ยังไงก็เถอะ ... นี่มันเกิดอะไร ทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้ได้ไปกันนะ ... !?)

--- เข้าสู่รูทของ คานาโตะ --- 

   ถ้าเลือก ไรโตะ              

ไรโตะ : สมกับเป็นบิทช์จัง ตาถึงจริง ๆ เลยนะ ! จะดูดเลือดของเธอให้ ตามที่เธอต้องการเลย (เสียงสูดน้ำลาย)
ยุย : (ดันรีบร้อนซะได้ ฉันนี่ล่ะก็ คนคนนี้รู้สึกอันตรายแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้ )
ไรโตะ : ฮึ ๆ ตั้งตารอคอยจังเลย 
ยุย : อุ...!! 

ชู : ทำแค่พอดี ๆ ล่ะ เพราะการ "ฆ่า" น่ะ ห้ามนะ 
ไรโตะ : ไม่ฆ่าในทีเดียวหรอกน่า ค่อย ๆ ทำต่างหาก อยากจะไล่ต้อนไปน่ะ
ชู : จะทันทีหรือค่อย ๆ ก็ห้ามทำ ยังไงก็เถอะนายจะทำหรือจะดูดเลือดก็เชิญตามสบายแต่ห้ามฆ่าเท่านั้นล่ะ
ไรโตะ : ...ทำไมล่ะ ?

ชู : ไม่รู้หรอก หมอนั่นบอกมาว่าให้มีมารยาทกับแขกน่ะ
ยุย : ช่วยพูดให้เร็วกว่านี้หน่อยสิคะ
ชู : ก็มันน่ารำคาญนี่  
ยุย : รำคาญเหรอ ... !
อายาโตะ : หมอนั่นคิดอะไรอยู่ ? เด็กสาวมนุษย์ตัวจ๊อยแบบนี้ทำไมต้องทำตัวมีมารยาทด้วยกัน ? 
ไรโตะ : หืม เหมือนมีความหมายแฝงอยู่เลยนะ คนคนนั้นวางแผนอะไรไว้อยู่กันนะ...
คานาโตะ : หมายความเด็กคนนี้มีความหมายอะไรเหรอ ?
ไรโตะ : ไม่รู้สินะ ผมไม่เข้าใจเรื่องที่คนคนนั้นคิดเลยแม้แต่นิดเดียว
ยุย : ฉันก็ดูไม่น่าเป็นแบบนั้นนะคะ
อายาโตะ : หนวกหูน่า ชิชินาชิ นี่เป็นปัญหาในบ้านของพวกเรา
ยุย : (งะ ... งั้นก็หมายความว่าคนที่พูดถึงกัน "หมอนั่น" คือคนที่เป็นพ่อของพวกพี่น้องนี่สินะ ? )
(ยุยสงสัยในเรื่องที่ว่า พ่อของคนพวกนี้คือใครและทำไมพ่อของแวมไพร์ถึงเป็นคนรู้จักของพ่อตัวเอง)
ชู  : ก็อย่างที่บอกไป อย่าให้ตายล่ะ

ไรโตะ : คร้าบ ๆ เข้าใจแล้ว งั้นก็ บิทช์จัง จากนี้ไปฝากตัวด้วยนะ ? ฮึ ๆ
ยุย : อุ...!! (ยังไงก็ตามจนกว่าคุณพ่อจะกลับมาคงจะหนีไปจากที่นี่ไม่ได้)
       (ยังไงก็เถอะ ... นี่มันเกิดอะไร ทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้ได้ไปกันนะ ... !?)

--- เข้าสู่รูทของ ไรโตะ ---

   ถ้าเลือก ชู                    

   ถ้าเลือก เรย์จิ               

   ถ้าเลือก สุบารุ              

**กำลังอยู่ในระหว่างจัดทำ**

 - จบส่วนบทนำ -