[บทสรุปเกม Guide & Walkthrough] Haunted Dark Bridal - ซาคามากิ อายาโตะ (Maniac)

              [บทสรุปเกม Guide & Walkthrough]               

  

DIABOLIK LOVERS

- Haunted Dark Bridal -

(เจ้าสาวที่ถูกความมืดหลอกหลอน)

***ภาคนี้จะเป็นจุดเริ่มต้นของปริศนาของทั้งซีรีส์

**เราจะไม่สปอยและไม่เฉลยช่วงตอน 1-6 ก่อนนะคะ อยากให้เล่นแบบอ่านเนื้อเรื่องด้วย

เพราะเกมแบบนี้มันสนุกตรงที่ผลคำตอบที่เลือก 

เพื่อความฟิน (ฮา)

**พยายามจะแปลให้หมด แต่บางช่วงขอแค่สรุปนะคะ**

______________________________________________________________________

                               System (ระบบเกม)                             

                          เฉลยคำตอบทั้งหมดในภาค                       

                 แนะนำเกมภาค Haunted Dark Bridal              

______________________________________________________________________

        เลือกบท        

Dark , Maniac , Ecstasy

-------------------------------------------------------------

     Maniac     

(หลงใหลคลั่งไคล้)

-------------------------------------------------------------

逆巻アヤト CV.緑川 光

ซาคามากิ อายาโตะ 

(CV.มิโดริคาว่า ฮิคารุ)

ขอเรียกตัวที่เราเล่นหรือนางเอก ว่า "ยุย" นะคะ

  Prologue (บทนำ)               

--- ฉาก : สวนในอดีต ---

อายาโตะ : หว๋าา !!

--- จ๋อม 
*เสียงตกน้ำ*

อายาโตะ : *อายาโตะทำเสียงจมน้ำ*
คอร์เดเลีย : ทำหัวให้เย็นลงสักหน่อยตรงนั้นไปซะ
อายาโตะ : อะไรกัน ... คุณแม่ ...
คอร์เดเลีย : ใครบอกให้ขึ้นมาได้กัน ?
อายาโตะ : อึ๊ก ...!
คอร์เดเลีย : ยังไม่ให้ขึ้นหรอก เพราะว่านี่คือการลงโทษไงล่ะ
คอร์เดเลีย : ลูกจะด้อยกว่าคนอื่นไม่ได้
คอร์เดเลีย : จะเสมอก็ไม่ได้ ถ้าไม่เป็นที่สุดไปเลยไม่ได้หรอก
คอร์เดเลีย : ถ้าทำเรื่องนั้นไม่ได้ล่ะก็ ... เธอก็ไม่ใช่ลูกของฉันหรอก !
คอร์เดเลีย : ฉันไม่อยากได้เธอที่ไม่ได้เป็นที่หนึ่ง ฉันหมดธุระด้วยแล้ว
อายาโตะ : ไม่นะ ! ไม่เอานะ คุณแม่ ! อุ ... ฮึก ...

ริชเตอร์ : ... อ่าว ๆ ยังสุดโต่งเหมือนเดิมเลยนะครับ 
คอร์เดเลีย : ตายจริง ริชเตอร์ ไม่ใช่แบบนั้นหรอก นี่เป็นการลงโทษ เป็นการสอนวินัยให้ไงล่ะ
อายาโตะ : ริชเตอร์ ... !
ริชเตอร์ : ถ้าเช่นนั้น ...
*เสียงจับตัวคอร์เดเลีย*
ริชเตอร์ : การที่เรียกผมออกมาที่แบบนี้ และเรื่องที่จะทำหลังจากนี้ ก็เป็นส่วนหนึ่งของการลงโทษด้วยเหรอครับ ?
อายาโตะ : !?
คอร์เดเลีย : ฮึ ๆ นั่นไม่ใช่การลงโทษของเด็กคนนี้หรอก
คอร์เดเลีย : ปล่อยฉันทิ้งไว้ ... แล้วไปหาผู้หญิงพรรค์นั้น ... เป็นการลงโทษคนคนนั้นต่างหาก ... *เสียงจูบ*
ริชเตอร์ : ... (ริชเตอร์กะคอร์เดเลียจู๋จี๋กัน)
คอร์เดเลีย : ริชเตอร์ ...
ริชเตอร์ : เป็นผู้ที่ใจร้ายจริง ๆ นะครับ ทั้งที่คุณรู้ความรู้สึกของผมแท้ ๆ แต่ก็ยังมาหลอกใช้กันได้
คอร์เดเลีย : ตายจริง ๆ ว่าฉันหลอกใช้กัน แต่คุณก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ ?
คอร์เดเลีย : เลือดนี้ของฉัน อยากใช้มันใช่มั้ยล่ะ ?
คอร์เดเลีย : เพื่อเอาชนะคนคนนั้น
ริชเตอร์ : ... คอร์เดเลีย ...
คอร์เดเลีย : ...อื้ม ... ฮึ ๆ ไปทางโน้นกันเถอะ
ริชเตอร์ : ...ครับ...
*ทั้งสองคนเดินไป*
อายาโตะ : ไม่ ...ไม่นะ ... คุณแม่ !
อายาโตะ : พอที ... ไม่นะ-- !!

--- ตัดฉาก ---
ฉาก : ห้องของอายาโตะ

อายาโตะสะดุ้งตื่นขึ้น
อายาโตะ : .... อึ๊ก !!
อายาโตะ : ...แฮ่ก แฮ่ก

--- ตัดฉาก ---
ฉาก : ห้องของยุย

ยุย : เฮ่อ วันนี้ตาสว่างยังไงก็ไม่รู้
ยุยคิด รู้สึกเหมือนฝันแปลก ๆ แต่จำไม่ได้ 
ยุย : ไปหาน้ำดื่มดีกว่า ...

--- เพล้ง !!!
ยุย : เอ๊ะ ? อะ-อะไรน่ะ ?

*ยุยวิ่งไปดู*

--- ตัดฉาก ---
ห้องครัว

อายาโตะ : ว้ากกก !!

--- เพล้ง !!!
*ยุยวิ่งมา*

ยุย : เอ๊ะ ---!
ยุย : อะ- อายาโตะคุง !? ทำอะไรอยู่น่ะ ...
อายาโตะ : หนอย ! นี่มันอะไรกันเนี่ย !!
--- เพล้ง !!!
*ทำของแตก*
ยุย : ยะ- อย่านะ อายาโตะคุง !

*ยุยวิ่งไปห้ามอายาโตะ*
อายาโตะ : หะ...!?
ยุย : มือเป็นแผลหมดแล้วนะ ...!
ยุย : เป็นอะไรไปเหรอ ? เกิดอะไรขึ้นเหรอ ?
อายาโตะ : ...อุ... (อายาโตะหายใจหอบ)
ยุย : ถะ-ถ้าไม่รีบทำแผลที่มือล่ะก็ ...

*อายาโตะจับยุย*
ยุย : เอ๊ะ !?
อายาโตะ : ...หนอย ...
ยุย : อ๊ะ ...! อายาโตะคุง !? (แรงของแขนที่จับ ... มันแรงมากกว่าปกติอีก ...!)
อายาโตะ : .. แฮ่ก ... *กัด*
ยุย : เจ็บ ! เจ็บนะ โหดร้าย !
*ดูดเลือดแบบกระหายมาก+อารมณ์ไม่ดี*
ยุย : ...อึก (ว่าแล้ว ...ไม่เหมือนอายาโตะคุง ...ตามปกติ )
*ดูดเลือด*
ยุย : อายาโตะ ... คุง ?
อายาโตะ : ใช่แล้ว ... ฉันเองก็ใช้เลือดของยัยนี่ ...
ยุย : เอ๊ะ ?
อายาโตะ : จะก้าวข้ามผ่านทุกอย่างไป เพื่อฆ่า ... เจ้าหมอนั่น
ยุย : (จะก้าวข้ามผ่านทุกอย่างไป ...? ฆ่า ? หมายความว่ายังไง ? ที่ว่าหมอนั่นใครกัน ?)
อายาโตะ : เตรียมใจไว้ล่ะ มันไม่ใช่แค่นี้หรอกน่า (อายาโตะไม่ได้พูดกับยุย พูดกับตัวเอง)
ยุย : อายาโตะคุง ... (ถึงจะยิ้ม ... แต่เปล่าเปลี่ยว ...รู้สึกว่างเปล่า)
อายาโตะ : ...!
ยุย : (อะ ...อ๊ะ เผลอกอดไปโดยไม่ได้คิดซะได้) (ก็มันดูแล้วรู้สึกว่า ... ขาดที่พึ่งกว่าทุกที)
อายาโตะ : เฮ้ย ...! (เรียกชื่อยุย แต่จะไม่พูด)
ยุย : เอ๊ะ ... อ่า ... เอ่อ ...
อายาโตะ : จะเกิดอะไรขึ้น ... ก็ไม่รู้ด้วยแล้วนะ ...*จูบ*

  Maniac 01                  

--- ฉาก : ห้องเรียน ---

อายาโตะ : เฮ้ ! (ยุย!)
ยุย : อายาโตะคุง
อายาโตะ : ไปแวะข้างทางตอนกลับกัน
ยุย : เอ๊ะ ? มาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยอีกแล้ว ... จะไปที่ไหนเหรอ ?
อายาโตะ : อ่า ... นั่นสินะ อย่างพวกย่านช็อปปิ้งล่ะมั้ง ? ที่ที่คนเยอะ ๆ ก็ดี
ยุย : (เป็นอะไรไปนะ ? น่าแปลก ...)
ยุย : อะ แต่ว่า ถ้าไปด้วยชุดนักเรียนจะเจอกรรมการนักเรียนจับเอาได้ กลับบ้านไปเปลี่ยนชุดก่อน ...
อายาโตะ : ฮึ ๆ ไม่มีพลาดแบบนั้นหรอกน่า เอ้า
*เสียงอายาโตะให้ถุง*
ยุย : เอ๊ะ ?
อายาโตะ : เปลี่ยนเจ้านั่นเสร็จแล้ว เจอกันที่ประตูหน้าโรงเรียนนะ
*อายาโตะเดินออกไป*
ยุย : เอ๊ะ เดี๋ยวก่อน อายาโตะคุง !?
ยุย : (ไปซะแล้วสิ...ก่อนอื่น คงต้องเปลี่ยนชุดแล้วไปสินะ ...) 
      (...แต่จะว่าไปแล้ว ทำไมอายาโตะคุงถึงมีเสื้อผ้าผู้หญิงเตรียมไว้พร้อมได้ล่ะ ? )
*ยุยเปิดดู*
ยุย : ...เอ๊ะ !? นะ- นี่มัน...

--- ตัดฉาก ---
ฉาก - ย่านช็อปปิ้ง

ยุย : อะ- อายาโตะคุง กลับกันเถอะ
อายาโตะ : ทำไมล่ะ เพิ่งจะมาถึงเองไม่ใช่เหรอ ?
ยุย : มะ- มันก็ใช่อยู่หรอก... งั้นก็รีบ ๆ ทำธุระให้เสร็จไว ๆ แล้วกัน ...
อายาโตะ : ไม่ได้มีธุระอะไรหรอก
ยุย : เอ๊ะ ?
อายาโตะ : ก็ ถ้าจะให้พูดล่ะก็ ...เดินเล่นมั้ง ?
ยุย : ! (ถะ-ถูกปั่นหัวเล่น...นี่ก็เป็นหนึ่งในการแกล้งของอายาโตะคุงน่ะเอง...!)
      (มะ- ไม่เอานะ ถูกคนที่เดินผ่านไปมามองอยู่ด้วยล่ะ.. )
*ยุยจับอายาโตะ*
อายาโตะ : โอ๊ะ อะไรกันเนี่ย ที่เธอเป็นฝ่ายเข้ามาหาฉันเองแบบนี้เนี่ย 
ยุย : ก็ ..
อายาโตะ : อ๊ะ ร้านตรงนั้นดูท่าทางน่าสนุกดีแหะ
ยุย : หว๋า ระ- รอด้วยสิ อายาโตะคุง ! อย่าทิ้งฉันไว้สิ !
*ยุยจับอายาโตะ*
อายาโตะ : ฮะ ๆ ในที่สุดเธอก็รู้ตัวว่าไม่มีฉันไม่ได้แล้วสินะ ?
ยุย : ไม่ใช่สักหน่อย ! โธ่ คิดว่าเป็นความผิดของใครกันล่ะ
      (กระโปรงที่อายาโตะคุงให้มา ... มันสั้นเกินไป...) 
      (แค่ขยับนิดหน่อยก็เห็นหมดแล้วน่ะสิ...!)
      (แบบนี้จะเดินตามปกติก็ไม่ได้เลยด้วย ...)
อายาโตะ : อะไรกันเล่า อย่าปิดเซ่
*อายาโตะจับมือออก*
ยุย : อ๊า ..!
อายาโตะ : เอ้า ฉันจะยอมอนุญาตให้เดินนำหน้าฉันได้แค่วันนี้เท่านั้นน่ะ ?
ยุย : (อุ ถูกจับไขว้จากหลังกันแบบนี้ ... ก็ปิดไม่ได้น่ะสิ)
อายาโตะ : โอ๊ะโอ๋ ไม่มีมือจะปิดแล้วสินะ
ยุย : พะ-พอเถอะ ! อายาโตะคุง ...
อายาโตะ : ไม่เห็นเป็นไรเลย โชว์ให้คนอื่นดูซะสิ
อายาโตะ : เธอน่ะ ถึงหน้าอกจะหมดหวังให้มีก็เถอะ แต่แค่ขาเท่านั้นที่ไม่เลวเลย
ยุย : เอ๊ะ ...?
อายาโตะ : ปิดไว้มันก็เสียของแย่เลยใช่มั้ย ?
ยุย : ( ไม่หลงกลหรอกน่า ก็แค่เล่นสนุกเท่านั้นเองแหละ...!)
อายาโตะ : ฮะ ๆ เอ้า รีบ ๆ เดินสิ

   ตรงนี้เป็นตัวเลือก                   

1. 歩き出す (ออกเดิน)
2. しゃがみこむ (นั่งลงคุดคู้)

ถ้าเลือก 歩き出す (ออกเดิน)

ยุย : (ถ้าเป็นแบบนี้คงต้องทำแล้ว !)

*ยุยเดิน*
อายาโตะ : โอ๊ะ
ยุย : (อุหว๋า ขาเย็นวาบเลย ไม่เคยใส่กระโปรงสั้นเท่านี้มาก่อนเลย )

อายาโตะ : อะไรกัน ทิ้งความอายไปแล้วเหรอ ? ชิ น่าเบื่อชะมัด
ยุย : อะ...น่าเบื่อเหรอ !
อายาโตะ : ทั้งที่ตั้งใจรอดูเธอที่เขินอายแท้ ๆ เลยนะ
ยุย : (นะ-นิสัยไม่ดี... !)

ถ้าเลือก しゃがみこむ (นั่งลงคุดคู้)

ยุย : ไม่เอาแล้ว !

อายาโตะ : โอ๊ะโอ๋ 

ยุย : ฉันทนอยู่ในเมืองด้วยชุดแบบนี้ไม่ไหวแล้วล่ะ !
ยุย : ขอร้องล่ะนะ กลับกันเถอะ อายาโตะคุง !
อายาโตะ : นี่เธอ ... นั่นตั้งใจจะปิดมันแล้วเหรอ ?
ยุย : เอ๊ะ ...
อายาโตะ : แบบนั้นมองเห็นชัดเลยนะ ข้างในกระโปรงน่ะ
ยุย : วะ... มะ- ไม่น๊า !!
อายาโตะ : ฮะ ๆ ๆ ยัยบ้า เธอเนี่ยเซ่อซ่าชะมัดเลยนะ !

---ต่อ---
ยุย : (ฮึก...คนมองกันแปลก ๆ ยิ่งกว่าเมื่อกี้นี้อีก...)
--- ตุ๊บ !
*เสียงชน*
ยุย : ว้าย...! (คะ- คนเมื่อกี้ ตั้งใจเข้ามาชนเหรอ !?)
อายาโตะ : ... *ฮึ่ม* (อายาโตะเริ่มหงุดหงิด)
ยุย : (ยิ่งกว่านั้นคนฟากโน้นเองก็มองมาทางนี้ด้วย...สินะ ไม่เอาแล้ว อยากกลับจังเลย...)
อายาโตะ : เฮ้ กลับกันได้แล้ว
ยุย : เอ๊ะ ?
อายาโตะ : รีบ ๆ มาเซ่ ...ชิ ยุ่งยากจริง จะบินไปล่ะนะ
--- หมับ !
*อายาโตะจับยุย*
ยุย : อะ-อะไรกัน จู่ ๆ ?
อายาโตะ : เบื่อแล้ว เลิกแล้ว
ยุย : เบื่อเหรอ ... (รอดแล้ว แต่ว่า ...จริง ๆ แล้วก็เพราะความเอาแต่ใจนั่นล่ะ !)

--- ตัดฉาก ---
ฉาก - ห้องนอนยุย

โยนยุยลงบนที่นอน
ยุย : ว้าย ! 
ยุย : โธ่ ถ้าจะโยนลงก็ช่วยทำให้นุ่มนวลกว่านี้หน่อยสิ ...
--- หมับ !
*อายาโตะจับยุย*
ยุย : เอ๊ะ ...?
อายาโตะ : อยู่เฉย ๆ ล่ะ
ยุย : อะไร...! มะ- ไม่น่ะ อย่ามาจับขาสิ ...! 
      (เห็นข้างในกระโปรงหมดพอดี...!)
อายาโตะ : เฮอะ ฉันไม่สนใจชั้นในที่ไร้ความเซ็กซี่ของเธอหรอกน่า
ยุย : วะ... ว่าไงนะ...!
*ยุยดิ้น*
อายาโตะ : ชิ อย่าอาละวาดน่า ! ล้อเล่นหรอกน่า ...ตอนนี้น่ะนะ
--- หมับ !
*อายาโตะดึงขายุย*
อายาโตะ : ....
ยุย : เจ็บ ...(มะ-ไม่ได้...ถูกกัดที่ขา ...แต่ว่า ตรงที่สัมผัสมันรู้สึกจี๊ด ๆ ยังไงก็ไม่รู้ ...!)
อายาโตะ : ....อื้ม... เอาล่ะ ฮะ ๆ
ยุย : อะ-อะไร ? ทำอะไรเหรอ ?
อายาโตะ : ดูสิ ออกมาสวยเลยล่ะ
ยุย : (ตรงที่อายาโตะคุงสัมผัส.. มันเป็นรอยแดง...)
       (มันก็เจ็บอยู่นิดหน่อยอยู่หรอกนะ...แต่ว่าไม่ได้ถึงขนาดเป็นแผลนี่น่า ? )
ยุย : นี่มัน ... ?
อายาโตะ : อะไรกัน เรื่องแค่นั้นก็ไม่รู้เหรอ ?
อายาโตะ : แกล้งทำเป็นซื่อมาได้ถึงขนาดนี้น่าหัวเราะชะมัดเลยนะ ฮะ ๆ
อายาโตะ : รอยจูบไงล่ะ รอย-จูบ
ยุย : เอ๋ !?
อายาโตะ : ถ้าถูกเห็นรอยจูบที่ตรงนั้นแล้ว... จะคิดยังไงกันนะ ? (อายาโตะจูบแถวต้นขา)
อายาโตะ : เธอต้องถูกคิดว่าเป็นผู้หญิงลามกในทันทีแน่เลยล่ะ ?
ยุย : อะ...
อายาโตะ : ถ้าไม่อยากให้เป็นแบบนั้นล่ะก็ ...อย่าให้ใครเห็นรอยนั้นเชียวล่ะ
ยุย : ... เอ๊ะ ?
อายาโตะ : ใส่กระโปรงยาวซ่อนมันไว้ให้เต็มที่เลยล่ะ
*อายาโตะเดินออกไป*
ยุย : เฮ่อ กระโปรงของชุดนักเรียนคงจะซ่อนไว้ได้อย่างฉิวเฉียดเลย ...ล่ะมั้ง คงต้องสวมถุงน่องไว้สักพักแล้ว
ยุย : (เดี๋ยวก็บอกว่าให้โชว์บ้างล่ะ เดี๋ยวก็บอกว่าห้ามโชว์บ้างล่ะ...)
ยุย : โธ่เอ้ย จะเอายังไงกันแน่เนี่ย ?

  Maniac 02                  

--- ฉาก : ห้องเรียน ---

อายาโตะ : ฮ้าวววว ...
ยุย : หาวกว้างเชียว
อายาโตะ : หา ?
ยุย : นอนมาทั้--งวันแล้วแท้ ๆ ยังจะง่วงอีกเรหอ ?

อายาโตะ : จะว่าง่วงก็ไม่เชิง ...ถึงจะตื่นในที่แบบนี้มันก็ไม่มีความหมายอะไรไม่ใช่เหรอ
อายาโตะ : ถ้าจะต้องนั่งฟังวิชาเรียนที่น่าเบื่อล่ะก็ ให้นอนไปหมื่นปียังจะดีกว่าอีก
ยุย : โธ่เอ้ย แล้วแบบนั้นจะมาโรงเรียนเพื่ออะไรกัน ไม่เข้าใจเลย
       (แต่มันก็จริงนะ ... ไม่เคยเห็นอายาโตะคุงตื่นในชั่วโมงเรียนเลย)
       (แต่จะว่าไป แล้วคนอื่น ๆ จะเป็นยังไงกันนะ ? ไรโตะคุงกับคานาโตะคุงอยู่คนละห้องกันด้วยสิ...)       
       (คุณเรย์จิกับคุณชูกับสุบารุคุง ก็อยู่คนละชั้นปี)
ยุย : เอ้านี่ ต่อไปเป็นคาบวิชาประวัติศาสตร์ญี่ปุ่นนะ ? มีหนังหลายแบบเลย ฉันคิดว่ามันน่าสนใจมากเลยนะ
ยุย : บางทีก็ตื่นฟังเรื่องราวบ้างก็ได้นะ
อายาโตะ : เห~ อ๋อเหรอ ว่าแต่เธอเป็นแม่ฉันรึไง ?
ยุย : (ดูท่าจะไม่มีความสนใจสักนิดเลยแหะ ...)

---แกร๊ก 
*เสียงเปิดประตู* 
ยุย : อะ อาจารย์มาแล้ว ยังไงก็ตาม บางทีก็หัดฟังบรรยายซะบ้างนะ
อายาโตะ : หนวกหูน่า อย่ามาสั่งฉันคนนี้นะ
ยุย : โธ่เอ้ย
อายาโตะ : ... *ฮึ่ม* (อายาโตะเริ่มเบื่อ)
ยุย : (ถึงจะพูดท่านั้นท่านี้ แต่วันนี้ก็ตื่นอยู่นี่น่า)
       (รับฟังคำที่ฉันบอกหน่อย ๆ แล้วละมั้ง ? ฮึ ๆ ถ้าเป็นแบบนั้นก็น่าดีใจจังเลยนะ)
อายาโตะ : เฮ้ (ยุย)
ยุย : เอ๊ะ ?
อายาโตะ : ยืมยางลบหน่อยซิ ยางลบน่ะ
ยุย : ฮิ ๆ ได้สิ
ยุย : (เขียนอะไรลงสมุดโน๊ตกันนะ ? ถ้าเป็นงั้นพรุ่งนี้ฝนคงตกแน่เลย) 
(ยุยจ๋า !!! -0-)


   ตรงนี้เป็นตัวเลือก                   

1. 消しゴムを投げる (ขว้างยางลบให้)
2. 消しゴムを手渡す (ยื่นยางลบให้)

ถ้าเลือก 消しゴムを投げる (ขว้างยางลบให้)

ยุย : รับนะ ? เอ้า

*ยุยโยนยางลบ*
อายาโตะ : โอ๊ะ !

อายาโตะ : นี่เธอ ...ขว้างมาในระยะประชิดแบบนี้ เส้นประสาททำด้วยอะไรกันหา !
ยุย : ก็...ไม่อยากให้มือถูกกัดนี่น่า
ยุย : (ถ้าเป็นอายาโตะคุงล่ะก็อาจจะทำแบบนั้นก็ได้นี่นะ)
อายาโตะ : หืม ?
อายาโตะ : ถ้างั้น ไม่ตอบสนองความคาดหวังคงไม่ได้สินะ ?
ยุย : เอ๊ะ ?

ถ้าเลือก 消しゴムを手渡す (ยื่นยางลบให้)

ยุย : นี่ เชิญ ?

อายาโตะ : แท็งกิ้ว

อายาโตะ : ...ว่าไปนั่น
ยุย : เอ๊ะ ?

---ต่อ---
--- หมับ !
*อายาโตะจับมือยุย*
อายาโตะ : ฮึ ๆ ๆ ... *จุ๊บ* ...
ยุย : ...!
ยุย : อะ- อายาโตะคุง... นิ้ว...! (เลียนิ้วอยู่ ... !)
อายาโตะ : ชี่ ! ถ้าส่งเสียงดัง เดี๋ยวเจ้าพวกในห้องก็ได้ยินหรอกนะ ?
ยุย : อุ ...!
อายาโตะ : ...*จุ๊บ* ... *เลีย* ... ฮึ ๆ
ยุย : (มะ-ไม่นะ ... มันจั๊กจี้ ...!)
อายาโตะ : อ่า แย่ล่ะสิ ดันรู้สึกทนไม่ไหวขึ้นมาซะแล้วสิ
ยุย : ...เอ๊ะ ? (ระ- หรือว่า ...)
อายาโตะ : นี่ (ยุย) จะกัดล่ะนะ ...ได้ใช่มั้ย ?
ยุย : มะ- ไม่ได้ ไม่ได้!
      (ถ้าขืนทำแบบนั้นล่ะก็ ...ต้องเก็บเสียงไว้ไม่ได้แน่เลย...!)
อายาโตะ : ไม่เห็นเป็นไรเลย ให้อดทนแค่นี้ เป็นการทรมานระดับสามเองนี่ ? *จุ๊บ*
อายาโตะ : เธอน่ะนะ ถ้าเจอของกินที่ชอบอยู่ตรงหน้า ...*จุ๊บ*... แถมส่งกลิ่นหอมยั่วยวนกันอยู่ด้วย ... *ซู้ด* ... ฮ่า
อายาโตะ : จะอดทนแค่เลียเท่านั้นได้รึไง ?
ยุย : ระ- เรื่องแบบนั้น ...
อายาโตะ : เฮะ วางใจเถอะน่า วันนี้จะกัดอย่างเบ--า ๆเลยล่ะ
ยุย : ตรงนั้นไม่ใช่ปัญหาสัก --- !
อายาโตะ : *ดูดเลือด*
ยุย : ...อึก...!
     (มะ-มันก็จริง...ที่ดูเหมือนจะกัดเบากว่าปกติก็เถอะ...)
     (นอกจากความเจ็บแล้ว ... มันรู้สึก ... แปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้)
อายาโตะ : *ดูดเลือด*
ยุย : อ๊ะ ... (ไม่ได้การ ! เสียงมัน ...)
อายาโตะ : ฮะ ๆ ๆ อะไรกัน รู้สึกเหรอ ?
ยุย : มะ- ไม่ใช่ ...
อายาโตะ : โกหกชัด ๆ ... เอ้า ...*ดูดเลือด*
ยุย : ...อุ !
อายาโตะ : ฮะ ๆ ๆ 

*เสียงออดหมดชั่วเรียน*
ยุย : อ๊ะ ... (เสียงออด ! รอดแล้วเรา...!)
อายาโตะ : ชิ จังหวะดีชะมัด
อายาโตะ : เอ้า ช่างเถอะ ฆ่าเวลาได้ดีทีเดียวเลยเนอะ ?
อายาโตะ : ถ้าเธอมายอมเป็นคู่ให้ จะให้ตื่นอีกก็ได้นะ 
ยุย : ระ- เรื่องแบบนั้นขอผ่านค่ะ !
อายาโตะ : ฮะ ๆ 
แล้วยุยก็คิดว่า เฮ่อ โธ่เอ้ย เลยไม่ได้ตั้งใจฟังบรรยายเลย แย่ที่สุดเลย

  Maniac 03                  

--- ฉาก : ในสวน ---

ยุย : อ๊ะ
อายาโตะ : หา ? มีอะไร ?
ยุย : สุนัขล่ะ ! น่ารักจังเลย

*ยุยวิ่งไปหาน้องหมา*

อายาโตะ : อะ เฮ้ ! (ยุย)

--- ตัดฉาก ---

ยุย : สุนัขจรจัดรึเปล่านะ ? แต่ว่ามีปลอกคอซะด้วยสิ ... เด็กดี ๆ มานี่สิ
ยุย : หว๋า เข้ามาคลอเคลียซะด้วยสิ ! น่ารักจัง !

*เสียงอายาโตะเดินเข้ามา*
อายาโตะ : อย่าเที่ยวเดินไปทั่วตามใจชอบเซ่ !
ยุย : อ๊ะ อายาโตะคุง ดูนี่สิดูนี่ ! น้องหมาตัวนี้มันเชื่องกับคนซะด้วยสิ
อายาโตะ : เฮอะ เพราะว่ามันไม่มีวิธีอื่นที่จะใช้ชีวิตนอกจากประจบคนไม่ใช่เหรอ ?
ยุย : โธ่ ยังจะพูดเรื่องแบบนั้นอยู่ได้ ...
ยุย : โอ๋ ๆ ...ว้าย จั๊กจี้นะ !
ยุย : ฮิ ๆ เชื่องจริง ๆ นั่นล่ะ ว่าแล้วเชียวต้องหลงมาจากเจ้าของที่ไหนแน่เลย ?
ยุย : ว้าย ... หน้าเหนียวเหนอะไปหมดแล้วนะ 
อายาโตะ : ...
อายาโตะ : นี่เธอ ชอบสุนัขขนาดนั้นเลยเหรอ ?
ยุย : อื้ม ก็มันน่ารักนี่น่า
อายาโตะ : งั้น ...

*เสียงน้องหมาขู่อายาโตะ*
อายาโตะ : ชิ หนวกหูน่า ยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย
อายาโตะ : เอ้า อยู่เฉย ๆ เซ่ !

*เสียงน้องหมาครางเพราะกลัว*

ยุย : ดะ- เดี๋ยวก่อนอายาโตะคุง ! จะทำอะไรน่ะ !?
อายาโตะ : ขอยืมไอ้นี่สักเดี๋ยวนะ
ยุย : เอ๊ะ ... ปลอกคอ ?

*เสียงน้องหมาครางเพราะกลัว*
ยุย : อ๊า ...! (น้องหมาหนีไปซะแล้ว...)
อายาโตะ : มานี่สิ

*อายาโตะจับยุย*
ยุย : อะ- อะไร ?
อายาโตะ : ชอบสุนัขมากไม่ใช่เหรอ ?
ยุย : เอ๊ะ ...
อายาโตะ : ถ้าอย่างนั้น ...

*เสียงใส่ปลอกคอ*
ยุย : ดะ- เดี๋ยวก่อน อายาโตะคุง ...! อึดอัดนะ ...
อายาโตะ : ฉันจะให้เธอเป็นสุนัขเอกสิทธิ์เฉพาะฉันให้เอง
อายาโตะ : ฮะ ๆ เหมาะดีนี่น่า ปลอกคอสีแดงนั่นน่ะ
ยุย : หะ ... อะ- เอาออกไปนะ
อายาโตะ : ยัยบ้า ฉันไม่รับฟังคำสั่งของเธอหรอกเฟ้ย
อายาโตะ : ตอนนี้เธอเป็นสุนัขของฉันคนนี้ ...ไปจนกว่าฉันจะพอใจเลยล่ะ
ยุย : อะไรกัน ...
อายาโตะ : เอ้า เจ้าหมา สิ่งที่ต้องทำเรื่องแรกคือ ?
ยุย : เรื่องที่ต้องทำเหรอ ...
อายาโตะ : เร็วเข้าสิ ถ้าไม่ทำล่ะก็... ได้อยู่แบบนี้ไปตลอดแน่เลยนะ ?
ยุย : อุก...


   ตรงนี้เป็นตัวเลือก                   

1. 顔を舐める (เลียหน้า)
2. 四つん這いになる (เดินสี่ขา)

ถ้าเลือก 顔を舐める (เลียหน้า)

ยุย : (ว่าแล้วเชียวอย่างที่น้องหมาทำเมื่อกี้ ... เลียที่หน้าสินะ ?)
ยุย : (แต่ว่าเรื่องแบบนั้นมันน่าอายออกนี่น่า...)
อายาโตะ : เป็นอะไรไป ? มัวเขินอายอะไรอยู่ ?
ยุย : มะ- ไม่ได้อายสักหน่อย !
ยุย : (ถ้าเป็นแบบนี้ ...มีแต่จะต้องทำแล้วสินะ)
อายาโตะ : โอ๊ะ

ถ้าเลือก 四つん這いになる (เดินสี่ขา)
ยุย : (ว่าแล้วเชียวถ้าพูดถึงสุนัขล่ะก็...คงต้องเดินสี่ขาสินะ ?)
       (ถ้าคุกเข่าลงดินก็ต้องเปื้อนสินะ...ลังเลหน่อย ๆ แหะ...)
*ยุยคุกเข่า*
อายาโตะ : ... อื๋อ ?
ยุย : บะ- แบบนี้เหรอ ?
อายาโตะ : นี่เธอ ... โพสท่าเซ็กซี่ไปทำไมน่ะ ? 
ยุย : เอ๊ะ ? ไม่ได้เซ็กซี่สักหน่อย ! ฉันกำลังเลียนแบบท่าเดินของน้องหมาต่างหากล่ะ !
อายาโตะ : ยัยบ้า มองเห็นแต่กำลังยั่วกันอยู่ต่างหากเล่า !
--ปั่บ !
ยุย : ว้าย ! ธะ-โธ่เอ้ย ! อย่ามาตีก้นกันสิ !
อายาโตะ : ฮะ ๆ ว่าแล้วเชียวเธอเนี่ยตลกชะมัด
อายาโตะ : เอาเถอะ ไอ้นั่นมันก็ดีอยู่หรอก ... แต่ยังมีเรื่องที่เจ้าตัวนั้นทำเมื่อกี้อยู่ไม่ใช่เหรอ ? ทำซะสิ
ยุย : เอ๊ะ ? (ระ- หรือว่าจะบอกว่าให้เลียหน้างั้นเหรอ ?)
อายาโตะ : รีบทำเร็ว ๆ เข้าสิ เอ้า
ยุย : อะ- เอ่อคือ ...

---ต่อ---
ยุย : (นี่แน่ะ !)
อายาโตะ : ...อะ...
ยุย : ทะ- เท่านี้พอใจรึยัง ?
อายาโตะ : ...ยัง ? ยังไม่พอเลย
*อายาโตะจับยุย*
ยุย : อุ !?
อายาโตะ : อื้ม ..*จุ๊บ*
ยุย : อืมม...!
อายาโตะ : ... ฮ่า มันต้องให้ได้ขนาดนี้สิ ...อื้ม ... *จูบ*
ยุย : อะ...ไร เรื่องแบบนี้สุนัขไม่ได้ทำสักหน่อย ...!
อายาโตะ : ฮึ ๆ เอาล่ะ ต่อไปก็ ...
ยุย : ยะ- ยังจะทำอีกเหรอ !?
อายาโตะ : ก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอ ? จนกว่าฉันจะเบื่อน่ะ
อายาโตะ : นั่นสินะ ... อ๊ะ ไอ้นั่นดีกว่า
อายาโตะ : เธอเองก็มาด้วยสิ
ยุย : ม้านั่ง ? จะให้นั่งข้าง ๆ เหรอ ?
อายาโตะ : ไม่ใช่สักหน่อย ที่เธอจะนั่งน่ะ ...คือตรงนี้
ยุย : ...เอ๊ !? (บะ- บนตักเหรอ !?) 
อายาโตะ : ก็บอกว่าจะกอดให้ไงเล่า มาด้วยความซาบซึ้งซะ
ยุย : มะ- ไม่ไหวหรอก !
อายาโตะ : ไม่มีไม่ไหวเฟ้ย !
*อายาโตะดึงยุยไป*
ยุย : ว้าย ...!!
*ยุยนั่งบนตัก*

อายาโตะ : ดีมาก ๆ
ยุย : มะ- ไม่เอานะ มันจั๊กจี๋นะ ...!
อายาโตะ : ฮะ ๆ ๆ รู้สึกดีใช่มั้ยล่ะ ?
ยุย : โธ่เอ้ย ...!
อายาโตะ : ถ้าเป็นสุนัขแบบเธอล่ะก็ จะยอมเลี้ยงไว้ก็ได้นะ
ยุย : อุ...ปล่อยนะ ...!
อายาโตะ : ก็บอกแล้วว่าจนกว่าฉันจะเบื่อไม่ใช่รึไง ?
อายาโตะ : แต่ก็ คงจะไม่เบื่อไปอีกสักพักล่ะนะ
ยุย : อะ- อะไรกัน ...
อายาโตะ : เอ้า ผ่อนแรงลงอีกหน่อย พิงมาที่ตัวของฉันสิ
อายาโตะ : ฮะ ๆ ใช่ ๆ จะเอ็นดูให้เต็มที่เลยล่ะ ?

  Maniac 04                  

--- ฉาก : ห้องสันทนาการ ---

อายาโตะ : มาเล่นบิลเลียดกัน
ยุย : เอ๊ะ ? (ก็นึกว่าพามาที่ห้องสันทนาการทำไม ...)
อายาโตะ : พอดีมีอารมณ์จะเล่นน่ะสิ มาเล่นเป็นเพื่อนที เอ้า ไม้คิว

---ฟึ่บ *เสียงโยนไม้คิวให้*
ยุย : หว๋า ! ...แต่ฉันไม่เคยเล่นบิดเบียดเลยนะ...
อายาโตะ : จริงดิ ? ชิ ใช้การไม่ได้เลย
ยุย : ก็เพราะว่าบ้านคนปกติเค้าไม่มีโต๊ะบิดเลียดกันนี่น่า 
อายาโตะ : ช่วยไม่ได้นะ ฉันคนนี้จะสอนให้อย่างละเอียดทุกขั้นตอนเอง
ยุย : จริงเหรอ ?


   ตรงนี้เป็นตัวเลือก                   

1. やってみようかな (จะลองเล่นดู)
2. ちょっと不安... (เป็นกังวลเล็กน้อย)

ถ้าเลือก やってみようかな (จะลองเล่นดู)
ยุย : ถ้าอย่างนั้น จะลองเล่นดูนะ
อายาโตะ : ก็นะ ถ้าถึงมือฉันคนนี้แล้วล่ะก็ เป็นโปรได้ในทันทีเลยล่ะ
ยุย : ฮิ ๆ ขอรบกวนด้วยนะคะ คุณครู !
อายาโตะ : โอ้ ไม่เลวเลยนี่น่า คำพูดนั่น

ถ้าเลือก ちょっと不安... (เป็นกังวลเล็กน้อย)
ยุย : (แต่ว่า เป็นกังวลอยู่นิดหน่อยนะแหะ...) 
      (อายาโตะคุงจะสอนบิลเลียดให้ดี ๆ รึเปล่านะ?)
อายาโตะ : อะไรกันทำหน้าแบบนั้น ? อุตส่าห์จะสอนให้แล้วแท้ ๆ นะ
ยุย : อะ ขอ- ขอโทษนะ (ไม่ควรจะไปสงสัยในความหวังดีของคนอื่นเลยสินะ)
ยุย : งั้น ขอรบกวนด้วยนะ !
อายาโตะ : ดีมาก

---ต่อ---
อายาโตะ : ก่อนอื่นก็ ...ท่าจับไม้คิวสินะ
อายาโตะ : จับไม้ด้วยมือขวา ใช่ แล้วก็ จรดปลายไม้ไว้ที่ลูกที่อยู่ใกล้ตัว ...มือซ้ายไว้อย่างนี้
ยุย : เอ ... แบบนี้ ?

อายาโตะ : ...ก้มตัวลงไปให้มากกว่านี้อีกหน่อยสิ ให้หน้าอกเกือบจะแนบโต๊ะเลย ...
ยุย : อ๊า ...ยะ- อย่าดันสิ
อายาโตะ : แล้ว มือซ้ายก็ไว้แบบนี้...
ยุย : (อ๊า มือมัน...)
อายาโตะ : อะ ฮะ ๆ อย่าเกร็งไหล่มากเซ่ ...ผ่อนแรงลงอีกสิ
ยุย : ไม่นะ ... ยะ- อย่ามากระซิบที่ข้างหูสิ ...!
อายาโตะ : ทำไมล่ะ เธอมีจุดอ่อนที่หูเหรอ ? จะรู้สึกไวเกินไปแล้วมั้ง ... *เลีย*
ยุย : อย่า... !
อายาโตะ : เอ้า มีสมาธิหน่อยสิ
ยุย : (มะ-มันเป็นความผิดของใครกันล่ะ...อุ)
อายาโตะ : กางขาออกซะ
ยุย : เอ๊ะ ...!?
อายาโตะ : อย่ามัวแต่ชักช้าน่า เดี๋ยวจะฝืนกางให้เองเลย 
*อายาโตะกางขายุย* ยุยบรรยาย
ยุย : (มะ- ไม่นะ...ขาของอายาโตะคุงกั้นอยู่ระหว่างเข่าสองข้าง...)
อายาโตะ : ถ้ากางออกแล้วจะคุมบาลานซ์ของร่างกายได้ดีกว่านะ
ยุย : เอ๊ะ ? อ่า จะว่าไป ...
อายาโตะ : ฮะ ๆ อะไร คาดหวังอะไรไว้อยู่รึไง ?
ยุย : มะ- ไม่ได้หวังอะไรนะ !
อายาโตะ : โกหกชัด ๆ ฮะ ๆ
ยุย : (โธ่เอ้ย แทนที่จะได้รับการสอนบิดเลียดแต่รู้สึกเหมือนว่าได้รับการลวนลามมากกว่าซะอีก !)
อายาโตะ : ลองตั้งใจเล็งให้ดี ๆ แล้วแทงไปที่ลูกบอลดูสิ
ยุย : บะ- แบบนี้ (เอ ...มือซ้ายจับไว้ที่ท่านี้...) 
      (อะ อ่าว ? ยังคุมไม้คิวได้ไม่ดีเลย...)
อายาโตะ : ... *ฮึ่ย* (อายาโตะเริ่มหงุดหงิด)
ยุย : อื้ม...แบบนี้ รึเปล่านะ ?

--- ตัดฉาก ---

ยุย : ว้าย ...! อะ- อะไร ?
อายาโตะ : เพราะมัวแต่ชักช้าน่ะสิเลยต้องลงโทษกันหน่อย
ยุย : (อะ-เอาไม้คิวมาตีอ่ะ !)
ยุย : กะ-ก็ตอนนี้ฉันกำลังตั้งใจเล็งอยู่ไงล่ะ !
อายาโตะ : ช้า !
ยุย : ...เจ็บ !
ยุย : ทำอะไรน่ะ !? ยะ- อย่านะ ..
อายาโตะ : ฮะ ๆ อะไรกัน ? รู้สึกดีขนาดนั้นเลยเหรอ ? ไม้คิวเนี่ย
ยุย : ดีอะไรกัน ...
อายาโตะ : แต่มันเขียนไว้บนหน้าว่า รู้สึกดี น่ะ ? เอ้า
ยุย : มะ- ไม่นะ ... !
อายาโตะ : ฮะ ๆ
ยุย : บะ- แบบนี้ ... ก็เล่นบิลเลียตไม่ได้กันพอดีน่ะสิ ... !
อายาโตะ : ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่ 
ยุย : อะ- อายาโตะคุงเป็นคนบอกว่าอยากจะเล่นเองแท้ ๆ นะ !
อายาโตะ : ก็นะ ยิ่งกว่าบิลเลียต ...
ยุย : อุ ... !
อายาโตะ : ทางนี้มันสนุกกว่านี่น่า ฮะ ๆ
ยุย : (ก็กะไว้นิด ๆ อยู่หรอก ...)
ยุย : (แต่ว่าแล้วเชียวว่าไม่ได้คิดจะสอนบิลเลียตให้เลยแม้แต่นิดเดียว ... )

  Maniac 05                  

--- ฉาก : ห้องเรียน ---

อายาโตะ : ยุย กลับกันได้แล้ว
ยุย : ไม่ได้หรอก วันนี้พวกเราเป็นเวรทำความสะอาดไม่ใช่เหรอ ? อายาโตะคุงเองก็อยู่กลุ่มเดียวกันด้วยไม่ใช่เหรอ
อายาโตะ : ยัยบ้า ตัวฉันน่ะช่างมันเถอะ 
ยุย : ไม่ดีหรอก ! เพราะทุกคนช่วยกันทำนะ
ยุย : เอ้า ถือถังไว้เลย
อายาโตะ : นี่เธอ ... กล้ามาสั่งท่านอายาโตะคนนี้ ใจกล้าดีนี่
ยุย : สั่งเหรอ ... แต่เดิมแล้วมันก็เป็นหน้าที่ของอายาโตะคุงนี่ ?
อายาโตะ : อ๋อ งี้นี่เอง ... ทำความสะอาด เหรอ
ยุย : เอ๊ะ ?
อายาโตะ : ถ้างั้น ...

--- สาดน้ำใส่ ---
ยุย : ว้าย !?
อายาโตะ : ฉันจะทำความสะอาดเธอให้เอง
ยุย : ยะ- เย็นจัง ! ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเอาถังใส่น้ำมาสาดใส่กันน่ะ ... !
อายาโตะ : ฮะ ๆ ก็เธอเป็นคนพูดเองนี่ ? ว่าให้ทำความสะอาดน่ะ
ยุย : บะ- แบบนี้ไม่ใช่ทำความสะอาดสักหน่อย ไม่ใช่สักหน่อย ...! 
ยุย : ว้าย ... !
อายาโตะ : เอ้า อยากจะให้ทำความสะอาดที่ไหนดีล่ะ ? ลองพูดมาสิ
ยุย : ที่แบบนั้นไม่มีหรอก
อายาโตะ : ถ้าไม่พูดล่ะก็ ... งั้นฉันจะเลือกให้เองนะ ? ... อย่างเช่นตรงนี้เป็นไง ?
ยุย : อย่า ... ดะ- เดี๋ยว อย่าจับที่แปลก ๆ สิ ... !
อายาโตะ : ฮะ ๆ เอ้า ถ้าไม่รีเควสมาล่ะก็ ฉันจะทำให้มากขึ้นกว่านี้อีกนะ ?
ยุย : (... โธ่เอ้ย !)

   ตรงนี้เป็นตัวเลือก                   

1. 手 (มือ)
2. 足 (ขา)

ถ้าเลือก 手 (มือ)

ยุย : งั้นก็ ... ที่มือ 

อายาโตะ : มือ นะ

---เสียงน้ำ

ยุย : (ยะ- อย่างกับล้างมือให้จริง ๆ เลยแหะ ...)
ยุย : ... อุ ...
(วิธีการถูมัน ... รู้สึกอย่างกับ ...!)
อายาโตะ : ตัวสั่นอะไรอยู่น่ะ ? แค่ถูมือเท่านั้นเองแท้ ๆ ?
อายาโตะ : เธอเนี่ย ลามกจริง ๆ เลยนะ
ยุย : มะ- ไม่ใช่ ... นะ ! เพราะวิธีที่อายาโตะคุงถูต่างหากล่ะ ... !

ถ้าเลือก 足 (ขา)

ยุย : ขา ล่ะมั้ง ? 

อายาโตะ : เห ? ฮะ ๆเธอเนี่ยกล้าใช่เล่นเลยนะ

อายาโตะ : ได้สิ ? จะทำให้สะอาดให้เอง
*จับขายุย*
ยุย : ว้าย ... ! ดะ- เดี๋ยวสิ ! อย่าอยู่ ๆ ก็ยกขาขึ้นสิ ... !
อายาโตะ : ฮะ ๆ ถ้าจะล้มล่ะก็ จะจับฉันก็ได้นะ ? เอ้า
ยุย : ยะ- เย็นจัง ... อุ
อายาโตะ : เย็นแล้วรู้สึกดีใช่มั้ยล่ะ ?
ยุย : อะ- อื้ม ...
ยุย : (ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ตอนนี้อายจะแย่อยู่แล้ว ... !)

---ต่อ---
อายาโตะ : งั้นข้างนี้ล่ะเป็นไง ?

---เสียงสาดน้ำ
ยุย : อ๊ะ ...!
ยุย : (มะ- เมื่อกี้จับที่หน้าอกด้วย ... !)
อายาโตะ : ฮะ ๆ เห็นผิวแล้วนะ ? ลามกจริง ๆ
ยุย : เพราะ- เพราะใครล่ะ ... อุ
ยุย : ว้าย !
อายาโตะ : ฮะ ๆ เปียกไปทั้งตัวแล้วนะ !
ยุย : โหด- โหดร้าย ... !
อายาโตะ : อ่า โทษที ๆ. เอ้า จะทำให้แห้งให้เอง มาทางนี้สิ

---หมับ
*เสียงจับยุย*
ยุย : เอ๊ะ ... !?

*ดูด*
อายาโตะ : ... อื้ม
ยุย : ยะ ... !
อายาโตะ : ... จุ๊บ ... ฮะ ๆ หยดลงมาทีละเม็ด ๆ ... ไม่หมดสักทีเลยนะ
ยุย : ธะ- โธ่พอที ! หยุดเถอะ อายาโตะคุง ... !
*ดูด*
อายาโตะ : ฮะ ๆ
อายาโตะ : ถ้าทำให้หลาบจำด้วยสิ่งนี้แล้วล่ะก็ คงไม่มีทางทำฝีปากกล้าอีกเป็นครั้งที่สองแน่. จะมาสั่งสอนฉันน่ะมันเร็วไปหมื่นล้านปีเฟ้ย 
ยุย : (ถีง-ถึงอย่างนั้นแต่เรื่องแบบนี้ ... !)
ยุย : ... อุ ...
ยุย : เรื่องแบบนั้นไม่สัญญาหรอกนะ
อายาโตะ : หา ?
ยุย : ถ้าเกิดอายาโตะคุงทำเรื่องไม่ดีเข้าล่ะก็ พอถึงเวลานั้น ฉันก็จะตักเตือนนะ
อายาโตะ : เห ...
อายาโตะ : เธอเนี่ย อวดดีจริง ๆ เลยนะ !
อายาโตะ : เอาเถอะ แบบนั้นหมายความว่าเป็นคนที่จะให้รังแกก็ได้งั้นเหรอ ? ... *จุ๊บ*
ยุย : ว้าย ... !
อายาโตะ : จะเลียไปจนกว่าเธอจะยอมจำนนเลยก็แล้วกัน. ฮะ ๆ จะฝืนทนได้เท่าไรกัน ?
ยุย : อื้มมม ....
ยุย : (ถะ- ถึงจะถูกทำขนาดไหนก็เถอะ ...)
ยุย : (จะไม่มีทางยอมแพ้หรอก ... !)

  Maniac 06                  

--- ฉาก : ห้องครัว ---

--เสียงทำอาหาร
ยุย : ฮึมฮื้ม ...
(ทำอาหารเนี่ยสนุกจริง ๆ ซะด้วยสิ. อาจจะเป็นคนเดียวในบ้านนี้ที่สามารถสนุกได้ก็ได้)
อายาโตะ : ... มนุษย์เนี่ย ยุ่งวุ่นวายชะมัดเลยนะ
ยุย : เอ๋ ?
อายาโตะ : ทำไมต้องใช้เวลาในเตรียมอาหารนานขนาดนั้นด้วยนะ ?
อายาโตะ : กัดเข้าไปทั้ง ๆ แบบนั้นก็ได้นี่น่า มันไม่ใช่ของที่กินไม่ได้สักหน่อยนี่
ยุย : โธ่ แบบนั้นก็ไม่ได้รสชาติน่ะสิ ?
ยุย : ถ้าได้รอล่ะก็ ก็จะได้อยากกินของอร่อยไม่ใช่เหรอ 
อายาโตะ : ... แล้วไง ? ไอ้นั่นอีกนานแค่ไหนกว่าจะเสร็จน่ะ ?
ยุย : อื้ม ประมาณ 20 นาทีล่ะมั้ง ? อายาโตะคุงจะกินด้วยกันมั้ย ?
อายาโตะ : ยัยบ้า อาหารของแวมไพร์ก็คือเลือดต่างหากเล่า
อายาโตะ : ขืนกินของพรรค์นั้นเข้าไปก็ไม่ได้รับสารอาหารกันพอดีน่ะสิ
ยุย : แต่ว่า คุณเรย์จิเคยบอกว่ามีการกินเพื่อที่จะได้สนุกไปกับรสชาติอยู่ด้วยนะ ?
ยุย : แล้วบางครั้งบางคราวทุกคนก็ยังต้องไปนั่งร่วมโต๊ะอาหารกันด้วยไม่ใช่เหรอ
อายาโตะ : ไอ้เรื่องนั้นมันเป็นเรื่องที่หมอนั่นล้อเล่นตลกครั้งใหญ่ไม่ใช่รึไง
ยุย : หมอนั่น ? ล้อเล่นครั้งใหญ่ ?
อายาโตะ : ช่างมันเถอะน่า 
อายาโตะ : ที่เธอมาชวนฉันเนี่ย แสดงว่ามีความมั่นใจในรสชาติมากเลยสินะ ?
ยุย : ก็นะ การทำอาหารเป็นของถนัดกว่าอย่างอื่นเลยล่ะ
อายาโตะ : ... เอาเถอะ ถ้าพูดถึงขนาดนั้นจะกินให้ก็ได้
ยุย : ค่า ๆ

--เสียงทำอาหาร
ยุย : (ดีล่ะ ทอดอีกนิดก็จะเสร็จเรียบร้อยแล้ว ...)
อายาโตะ : ...
ยุย : (ไฟ แรงอีกนิดจะดีกว่ามั้ยนะ ?)
อายาโตะ : ....

*อายาโตะเดินเข้ามาใกล้*
*กอดยุยอยู่ด้านหลัง*

ยุย : ว้าย ... 
อายาโตะ : ...
ยุย : อะ อะไร ? มีอะไรเหรอ อายาโตะคุง ?
อายาโตะ : ...
ยุย : เอ่อคือ ... ถ้ามากอดจากข้างหลังเอาไว้แบบนั้น ฉันก็ทำอาหารไม่ได้นะ ...
อายาโตะ : 20 นาทีมันนานไปแล้ว
ยุย : เอ๊ะ ?
อายาโตะ : รอไม่ไหวหรอก
ยุย : ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ ... งั้นถ้าเสร็จแล้วจะเรียกนะ ไปรออยู่ที่ห้องของตัวเองก็ได้ ...
อายาโตะ : น่าเบื่อ
ยุย : (โธ่ แล้วจะให้พูดว่ายังไงดีล่ะ ...)
อายาโตะ : ... นี่ (ยุย) หันมาทางนี้สิ

ยุย : เอ๊ะ ... ? อื้ม ...
*จูบ*
อายาโตะ : .... 
ยุย : ... อื้มมม ! ธะ โธ่ ทำอะไรน่ะ ... 
อายาโตะ : ทำอะไรน่ะเหรอ ? .. *จุ๊บ* ... ก็เกะกะล่ะมั้ง ? ฮะ ๆ
ยุย : ... อุ ...
ยุย : (รู้สึกเหมือนกับเด็กที่เหงาเพราะรอแม่ที่มัวแต่ง่วนทำอาหารอยู่เลย ...)
ยุย : (อายาโตะคุงก็เหงาเพราะรอเหมือนกันเหรอ ?)


   ตรงนี้เป็นตัวเลือก                   

1. 頭を撫でる (ลูบหัว)
2. 味見をしてもらう (ให้ลองชิม)

ถ้าเลือก 頭を撫でる (ลูบหัว)

ยุย : (รู้สึกน่ารักนิด ๆ แฮะ)

อายาโตะ : ทำอะไรของเธอเนี่ย เฮ้ย
ยุย : ก็คือว่า รู้สึกว่าอายาโตะคุงทำตัวน่ารักเหมือนเด็กเลยน่ะสิ
อายาโตะ : หา ? อะไรล่ะนั่น เด็กจะทำเรื่องแบบนี้งั้นรึไง ? ... อื้ม ... (จูบ)
ยุย : ... อึ้ม ...
ยุย : ธะ โธ่ ! พอแล้วก็ปล่อยได้แล้ว ! แบบนี้ฉันทำอาหารไม่ได้นะ ... !
อายาโตะ : ฮะ ๆ ปฏิบัติกับฉันเหมือนเป็นเด็กมันไม่แย่ไปหน่อยเหรอ ?

ถ้าเลือก 味見をしてもらう (ให้ลองชิม)

ยุย : ช่วยไม่ได้นะ งั้นก็ ... เอ้า 

อายาโตะ : หา ? อะไรล่ะ ?
ยุย : ถึงจะยังไม่เรียบร้อย แต่จะให้ลองชิมดูนะ
อายาโตะ : ชิ ยัยบ้า ใครจะไปทำตัวอย่างเป็นคนทดสอบพิษกันเล่า 
ยุย : แต่ว่าถ้าลองชิมดูล่ะก็ จะได้ปรุงรสอย่างที่ชอบให้ได้แท้ ๆ เลยนะ ...
ยุย : (ช่วยไม่ได้ งั้นชิมเองก็ได้)
ยุย : ... อื้ม อร่อย !
ยุย : (ถ้าใส่เกลือกับพริกไทยอีกหน่อยล่ะก็ ...)
อายาโตะ : ...

ยุย : !
อายาโตะ : ... *จุ๊บ* ...
ยุย : อื้มมม !
อายาโตะ : ... *จุ๊บ* ก็ไม่เลวนี่ (โอ้ยท่าน ชิมด้วยช้อนไม่เอา ต้องชิมด้วยปากโดยตรงเลยสินะ !!)
ยุย : บะ แบบนั้นไม่มีทางรู้รสชาติได้หรอกไม่ใช่เหรอ ... !
อายาโตะ : ฮะ ๆ

---ต่อ---
อายาโตะ : เอ้า รีบ ๆ ทำเร็ว ๆ เข้าสิ
ยุย : คนที่เข้ามาเกะกะน่ะคืออายาโตะคุงไม่ใช่เหรอ ... โธ่
ยุย : (สุดท้ายแล้วก็ไม่ยอมปล่อยสักที)
ยุย : อายาโตะคุงเนี่ยมีส่วนที่ขี้อ้อนกว่าที่คิดอีกนะ ... ?
อายาโตะ : หา ? ว่าอะไรนะ ?
ยุย : อะ เปล่า ! คือว่า อายาโตะคุงเนี่ยมีของที่ชอบกินรึเปล่านะน่ะ ?
อายาโตะ : มีสิ อย่างน้อยก็มี
ยุย : เอ๊ะ ? อะไรเหรออะไร ?
อายาโตะ : ทาโกะยากิ ไอ้นั่นมันอร่อยดี
ยุย : ทะ ทาโกะยากิ ... !?
อายาโตะ : อะไรเล่า มีปัญหาอะไรรึไง ?
ยุย : ปะ- เปล่า ไม่มีหรอก ... ฮิ ๆ
ยุย : (รู้สึกยิ่งน่ารักขึ้นเรื่อย ๆ เลย !)
อายาโตะ : อะไรเล่า นี่เธอหัวเราะอะไรน่ะ !
ยุย : มะ ไม่ได้หัวเราะสักหน่อย !
ยุย : แต่ว่า งั้นเหรอ ... ฮิ ๆ งั้นคราวหน้าจะทำให้กินนะ
อายาโตะ : จริงเหรอ !? ทำเป็นด้วยเหรอ !?
ยุย : อื้ม ถ้ามีกะทะสำหรับทำทาโกะยากิล่ะก็นะ
อายาโตะ : ยอดไปเลย ! ทำตอนนี้เลยสิ ทำเลย !
ยุย : ก็บอกว่าตอนนี้ทำไม่ได้ไงล่ะ 
ยุย : คราวหน้าจะทำให้นะ แล้วมาปาร์ตี้ทาโกะยากิกับทุกคนกันเถอะ !
อายาโตะ : .... *กัด*
อายาโตะ : ... *ดูด*
ยุย : ว้าย !? จะ เจ็บนะ !
อายาโตะ : .... 
ยุย : ดะ เดี๋ยวก่อน ... ! อยู่ ๆ ก็มากัดกันแบบนี้ใจร้าย !
อายาโตะ : ... ฮ่า ลงโทษไง
ยุย : ละ ลงโทษเรื่องอะไร !?
อายาโตะ : ... ห้ามให้คนอื่นกินนะ
ยุย : เอ๊ะ ... ?
อายาโตะ : ทำเพื่อฉันคนเดียวเท่านั้นซะ ... อื้ม ... *ดูด*
ยุย : อุ ...
ยุย : (วะ ว่าแล้วเชียวอายาโตะคุงเนี่ย ...)
ยุย : (ขี้อ้อนแบบไร้เหตุผลสุด ๆ เลย !)

  Maniac 07                  

--- ฉาก : โถงทางเดินโรงเรียน ---

ยุย : วันนี้ตั้งแต่หมดคาบเรียนก็ไม่เจอตัวอายาโตะคุงเลยนะ...
       (ทุกทีต้องโผล่มาให้เห็นตลอดแท้ๆ...แปลกจัง)
       (แต่ว่ารู้สึกเหมือนถูกปลดปล่อยที่ไม่ได้รู้สึกซะนานเลย!)
       ดีล่ะ นานๆทีไปอ่านหนังสือในห้องสมุดสบายๆแล้วค่อยกลับบ้านดีกว่า!

--- ฉาก : ห้องสมุด ---

ยุย : (ตั้งแต่ย้ายมาเป็นครั้งแรกเลยที่ได้มาที่ห้องสมุด มีเครื่องไม้เครื่องมือพร้อมดีจริงๆด้วย)
       (หนังสือเองก็มีมากกว่าที่โรงเรียนเก่าอีก! แค่มองก็ทำเอาตาลายแล้ว)
       จะอ่านออกไรดีนะ?
       หือ? เมื่อกี้เสียงอะไรกันนะ...
       (ข้างในมีใครอยู่งั้นเหรอ?)
อายาโตะ : .... 
ยุย : (เอ๊ะ...รูปร่างด้านหลังนั่น อายาโตะคุง!?)
อายาโตะ : เอ้า เข้ามาใกล้ๆอีกสิ...
ยุย : (ที่อยู่ด้วยนั่น...เป็นเพื่อนร่วมห้องใครสักคนนี่นา...)
       (คนที่บอกว่าไม่ค่อยได้มาโรงเรียนเพราะงานไอดอลยุ่งมากนี่นา)
       (วันนี้มาโรงเรียนนี่เอง)
       (แต่จะว่าไปแล้ว ดารากับอายาโตะคุงทำอะไรกันอยู่ในที่แบบนั้นกัน...)
       (...หรือว่า จะแอบมาเดทกัน!?)
อายาโตะ : ฮึๆ ถูกฉันคนนี้ดูดเลือด เธอนี่มันเป็นคนที่โชคดีมากเลยนะ?
ยุย : อะ ... !
อายาโตะ : ... *ดูด* ....
ยุย : ... อ๊า ... !
       (เพิ่งเคยเห็น...อายาโตะคุงดูดเลือดเด็กผู้หญิงคนอื่น)
ยุย :  *หัวใจเต้น* ... !
       (ทำไมก็ไม่รู้...? ทำไมหัวใจถึงเป็นแบบนี้...)
       (เหมือนกับว่าบีบรัดเลย)
       (...นี่ฉัน รู้สึกไม่ชอบอยู่เหรอ...? ทำไมล่ะ...)
       (อายาโตะคุงเนี่ย...ถ้าให้ดูดเลือดล่ะก็จะเป็นใครก็ได้งั้นเหรอ?)
        ... ฮึก ...
       (ฉันนี่แปลกจัง...ธรรมดาแล้วไม่ชอบถูกดูดเลือดแท้ๆ...)
       (ดันคิดไปว่า...ไม่อยากดูดเลือดเด็กผู้หญิงคนอื่น...ซะได้)
       (ทำอย่างกับว่าหึงไปได้...)
       (คงไม่ใช่แบบนั้น...หรอกนะ?)
อายาโตะ : ฮึๆ สีหน้าดีนี่
ยุย : ... เอ๊ะ!?

ยุย : อะ อายาโตะคุง!?
       (มะ มาอยู่ใกล้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...! จะว่าไปแล้วเด็กคนนั้นล่ะ...?)
ยุย : อ๊า...
       (นอนล้มอยู่ที่พื้น...เหมือนกับถูกเขวี้ยงทิ้งออกไปเลย...)
       ยะ แย่แล้ว...ต้องเรียกครูห้องพยาบาลแล้ว!
อายาโตะ : โอ๊ะ
               ปล่อยไว้แบบนั้นล่ะ
ยุย : ทะ ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก...
อายาโตะ : ที่สำคัญกว่านั้นเธอมีงานสำคัญที่ต้องทำไม่ใช่เหรอ?
ยุย : งะ งานสำคัญ?
อายาโตะ : งานที่ต้องมอบเลือดให้ฉันยังไงล่ะ
ยุย : ดะ เดี๋ยวก่อน...! เมื่อกี้ได้จากเด็กคนนั้นแล้วไม่ใช่เหรอ!?
อายาโตะ : ห่วยขนาดนั้น ใครจะไปกินลงกัน
ยุย : งั้น แล้วทำไม...
อายาโตะ : หึงใช่ไหมล่ะ? ฮะๆ
ยุย : อะ... !
อายาโตะ : หน้าเธอตอนที่เห็นฉันเอาเขี้ยวไปกัดที่คอของยัยนั่น วิเศษไปเลยล่ะ?
               เขียนแปะไว้ว่าช็อคเลยล่ะ! เธอนี่มันซื่อจนบ้าจริงๆเลยนะ
               ฮะๆ ค่อยคุ้มกับการอดทนกับของห่วยเลย
ยุย : หรือว่า...เพื่อเรื่องแค่นั้น!?
อายาโตะ : ก็ใช่น่ะสิ
ยุย : (ชะ เชื่อเขาเลย...)
อายาโตะ : ไง หึงใช่ไหมล่ะ? บอกมาตามจริงซะ
ยุย : มะ ไม่ใช่สักหน่อย! หึงอะไรกัน...!
อายาโตะ : เห งั้นไปดูดเลือดจากคนอื่นเอาดีกว่า?
ยุย : ระ เรื่องนั้น...


   ตรงนี้เป็นตัวเลือก                   

1. 私は構わないけど (ฉันไม่ว่าหรอกนะ)
2. それは... (เรื่องนั้น...)

ถ้าเลือก 私は構わないけど (ฉันไม่ว่าหรอกนะ)

ยุย : ...ฉันไม่ว่าอะไรหรอกนะ?
อายาโตะ : หา?
ยุย : ถ้าอายาโตะคุงทนกับเลือดห่วยๆนั่นได้ล่ะก็นะ

อายาโตะ : ...เห พูดได้ดีนี่
ยุย : ที่จริงแล้ว อยากใช้เลือดฉันล้างปากจนทนไม่ได้ไม่ใช่เหรอ?

อายาโตะ : เป็นแค่ชิชินาชิ(ยุย)แท้ๆ อย่ามาทำเป็นปากดีนะ
               แต่ก็นะ ไม่ปฎิเสธหรอก? ฮึๆ แล้วไง? จะให้งั้นเหรอ? เลือดล้างปากน่ะ
ยุย : ...ได้สิ
*ยุยถอดคอซองค์ออก*
อายาโตะ : ...ใจกล้าดีนี่ ได้สิ แบบนั้นก็ไม่ได้เกลียดหรอกนะ?
ยุย : (มะ ไม่นะ พอพูดแล้วก็เกิดอายขึ้นมาซะอย่างนั้นเลย...!)
ยุย : อ๊ะ ...

ถ้าเลือก それは... (เรื่องนั้น...)
ยุย : เรื่องนั้น...มันออกจะ...
อายาโตะ : ฮะๆ ออกจะ? อะไร พูดมาให้ชัดๆสิ
ยุย : (ทำไมถึงไม่ชอบถึงขนาดนั้นกันนะ?)
       (ถ้ามีคนอื่นเป็นเป้าแทนฉันจะได้ถูกปลดปล่อยแท้ๆ...)
อายาโตะ : พูดมาตามตรงซะสิว่า "ไม่อยากให้ไปดูดเลือดผู้หญิงคนอื่นเลยค่ะ" น่ะ
ยุย : มะ ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย...แต่ว่า ถ้าหมายตาคนอื่นแล้วทำให้ต้องเจอเรื่องอันตรายเข้าล่ะก็...
       ให้เป็นฉันโดนเองดีกว่า...คิดแบบนั้นเท่านั้นเอง...
อายาโตะ : ...หึ
              คนเสแสร้ง
*ถอดคอซองค์ยุยออก*
ยุย : อ๊ะ...


---ต่อ---

อายาโตะ : วางใจได้ เลือดของเธอเป็นของชั้นเลิศที่แทบจะหามาเทียบไม่ได้เลยล่ะ
              ไม่มีใครมาแทนได้หรอก ...*ดูด*...
ยุย : ....
*ดูด*
อายาโตะ : ...อึก ... ฮ่า ว่าแล้วเลือดเธอเยี่ยมที่สุดเลย
               ฮะๆๆ อันตรายชะมัดเลยนะ *ดูด*...พอชินกับรสชาติของเธอแล้ว ลิ้นมันก็เรื่องมากขึ้น
               ...*ดูด*...
               ร่างกายจะกลายเป็นว่าไม่ว่าจะเป็นคนสวยแค่ไหนก็ยังไม่พอใจอยู่ดี
               ...ไม่สิ เป็นแล้วต่างหาก
ยุย : ถึง ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ...
อายาโตะ : รับผิดชอบด้วยล่ะ (ยุย)?
              ...*ดูด*...


  Keyword selection            

เพี้ยนไปแล้วจริงๆด้วย

ตัวเองที่โล่งอกไปกับ คำพูดของอายาโตะคุง[アヤトくんの言葉] แบบนั้น ...

รู้สึกดีใจไปแบบนั้น...

ฉันที่ความรู้สึก ปะทุขึ้นมา[湧き上がってくる] ปฎิเสธอยู่หลายครั้งหลายหนว่า "ไม่ใช่" "ไม่มีทางเป็นแบบนั้น" 

ไม่ได้การ ขืนเป็นแบบนี้ หัวใจต้อง ตกหลุม[堕ちていく]แน่เลย

กลัวตัวเองซะจนทนไม่ไหว

  Maniac 08                  

--- ฉาก : ห้องนอนนางเอก ---

ยุย : เรียบร้อย ทำการบ้านเสร็จแล้ว!
       (ชักจะหิวนิดหน่อย...แต่ต้องนอนแล้วด้วยสิ คงต้องทนเอาแล้วล่ะมั้ง?)
       อ๊ะ ไปดื่มโกโก้สักหน่อยดีกว่า? ทำให้ร่างกายอบอุ่นด้วยสิ

---ก๊อกๆ
*เสียงเคาะประตู*

ยุย : หือ...? ค่า?
       (อายาโตะคุง...หรือเปล่านะ? แต่ว่าปกติก็เข้ามาตามอำเภอใจแท้ๆ...)

---แกร๊ก 
*เสียงเปิดประตู* 

--- ฉาก : ทางเดิน ---

คานาโตะ : ...สายันห์สวัสดิ์ครับ
ยุย : เอ๊ะ...คานาโตะคุง!?
       (แปลกจังเลยที่คานาโตะคุงมาที่ห้องของฉันแบบนี้...)
คานาโตะ : สีหน้าแบบนั้น...เป็นสีหน้าที่หวังว่าคนที่มาเป็นคนอื่นสินะครับ
ยุย : มะ ไม่ใช่หรอกจ้ะ!
คานาโตะ : หืม...
ยุย : ยิ่งไปกว่านั้นมีอะไรเหรอ มีธุระอะไรกับฉันเหรอ?
คานาโตะ : ...คิดจะคุยกับผมทั้งๆที่ยืนอยู่ตรงทางเดินงั้นเหรอครับ?
ยุย : เอ๊ะ?
คานาโตะ : อย่างน้อยที่นี่ก็เป็นเขตของคุณเพียงหนึ่งเดียว เพราะงั้นเลยรอคำเชิญให้เข้าห้องอยู่ยังไงล่ะครับ
คานาโตะ : เรื่องแค่นี้คุณก็ทำไม่ได้เหรอครับ?
ยุย : ขะ ขอโทษนะ เชิญจ้ะ เข้ามาเลย
คานาโตะ : ...ขอบคุณมากครับ

--- ฉาก : ห้องนอนนางเอก ---

ยุย : แล้ว...ธุระคือ...
คานาโตะ : ...นอนไม่หลับน่ะครับ
ยุย : เอ๊ะ?
คานาโตะ : เหมือนว่าอารมณ์จะดีเกินไป...เลยไม่รู้สึกอยากนอนครับ
               เคยเป็นใช่ไหมครับ? ความรู้สึกแบบนั้น
ยุย : อะ อืม จริงสินะ
       (แต่ว่า...ถึงเป็นแบบนั้นแล้วมาที่ห้องฉันทำไม?)
คานาโตะ : ถ้าเป็นคุณ...หวังอยู่นิดๆว่าน่าจะช่วยให้ผมนอนหลับสบายได้ก็ได้ครับ
               ดีใจไหมครับ?
ยุย : เอ่อ คือ...
       (ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ)
       อ๊ะ จริงด้วยสิ! ฉันกะว่ากำลังจะไปชงโกโก้อยู่พอดีเลย
       ดื่มด้วยกันไหม?
คานาโตะ : โกโก้...?
ยุย : อืม ดื่มโกโก้ร้อนก่อนนอนจะช่วยให้หลับสบายได้ล่ะ
คานาโตะ : ...
               ฮึๆๆๆ ... ฮะๆ อย่างนี้นี่เอง ดูเหมือนจะเป็นมนุษย์ที่หัวช้าไม่ผิดจริงๆด้วยนะครับ
ยุย : อุ...มะ ไม่ได้เหรอ?
คานาโตะ : เปล่าครับ ไม่ได้แย่หรอกนะครับ ผมเองก็ชอบรสชาติของโกโก้มากครับ
ยุย : อย่างนั้นเอง! งั้น...
คานาโตะ : แต่...
ยุย : เอ๊ะ....?
       คะ คานาโตะคุง!?
       (แขนคานาโตะคุง...จับฉันไว้...ขยับไม่ได้เลย)
       (แขนเล็กบอบบางแบบนั้นแท้ๆไปเอาแรงแบบนี้มาจากไหนกัน...!)
คานาโตะ : ไม่จำเป็นต้องไปชงของพรรค์นั้น...
               ที่นี่เองก็มีเครื่องดื่มชั้นเลิศอยู่ไม่ใช่เหรอครับ

*ถูกถลกเสื้อ*
ยุย : อ๊า...!

คานาโตะ : ...อา ได้กลิ่นหอมหวาน...
ยุย : คา คานาโตะคุง...หยุดเถอะ...
คานาโตะ : ...หยุด? คิดจะสั่งผมเหรอครับ?
ยุย : มะ ไม่ใช่แบบนั้น
คานาโตะ : น่าโมโหจังนะครับ...

*เสียงโดนผลัก*
ยุย : ว้าย!?
       ...อุก!
คานาโตะ : หือ? หรือว่าหัวกระแทกงั้นเหรอครับ?
               อาหะ ซุ่มซ่ามจังนะครับ ...ก็เพราะอาละวาดยังไงล่ะครับ
ยุย : (แย่แล้ว...สติ...มันเลือนราง)
คานาโตะ : สบายใจได้ครับ ผมไม่คิดว่าเหยื่อที่ไร้ปฎิกิริยาจะน่าเบื่อเหมือนกับอายาโตะหรอกนะครับ
               กลับกัน เสร็จแบบที่ไม่ต้องได้ยินเสียงน่ารำคาญ ดีกว่าอีกครับ
ยุย : (สติ...จะไปแล้ว...)
คานาโตะ : จะขอลิ้มรสให้เต็มที่...ในระหว่างที่นอนอยู่เลยครับ
ยุย : (ไม่...นะ...)


*ฉากมืดลง*

อายาโตะ : เฮ้ (ยุย)
               จะนอนหมดสติไปถึงเมื่อไหร่ รีบๆตื่นขึ้นมาได้แล้ว

--- เพียะ!
ยุย : ...อื้ม...

อายาโตะ : ในที่สุดก็ตื่นได้สักทีนะ
ยุย : อะ อ่าว...นี่ฉัน...
       (เจ็บหัวจัง...)
       อ๊ะ!
       (จริงด้วยฉันถูกคานาโตะมาขอดูดเลือดนี่นา...!)
อายาโตะ : ฮึ วางใจเถอะ เจ้าฮิลทีเรียนั่นโดนฉันไล่กระเจิงไปแล้ว 
ยุย : ฮิลทีเรียที่ว่า... พูดถึงคานาโตะคุงอยู่เหรอ?
อายาโตะ : ใช่
ยุย : (มาช่วยไว้...นี่เอง)
       ขอบคุณนะ...
       (คงไม่ถูกกัดตรงไหน...สินะ?)
อายาโตะ : ไม่ถูกกัดหรอก ก็เข้ามาก่อนหน้านั้นนี่นา ...ไม่ถูกทำให้เป็นแผลหรอกน่า

อายาโตะ : เอ้า ตรงคอก็ด้วย...มีแค่รอยกัดของฉันเท่านั้น
ยุย : ...อะ!
อายาโตะ : อะไร แค่แตะนิดหน่อย...ก็รู้สึกซะแล้วเหรอ?
ยุย : มะ ไม่ใช่นะ! แค่จั๊กจี้เท่านั้นเอง...
อายาโตะ : หือ?
               หน้าแบบนั้น คงไม่ได้ทำให้หมอนั่นเห็นหรอกนะใช่ไหม?
ยุย : ...! ของแบบนั้น ไม่ได้ทำ...
อายาโตะ : ...ไม่ยกโทษให้หรอก

ยุย : อา อายาโตะคุง...! อึดอัด...
       (แรงของมือที่จับคออยู่...)
อายาโตะ : ใบหน้าที่ทำให้คนอื่นนอกจากฉันอยากดูดเลือดเอาน่ะ...!
ยุย : ...อึก...!
อายาโตะ : ทรมานงั้นเหรอ? ฮะฮะ เป็นการลงโทษยังไงล่ะ? เอ้า จะรัดให้แน่นกว่านี้อีกนะ
ยุย : อึก...!!
       (อะ อึดอัด...!!)
อายาโตะ : เธอเป็นของฉัน ...เข้าใจไหม?


   ตรงนี้เป็นตัวเลือก                   

1. 身体の力を抜く (ผ่อนแรงลง)
2. 抵抗する (ขัดขืน)

ถ้าเลือก 身体の力を抜く (ผ่อนแรงลง)

ยุย : ...อึก...!

       (มะ ไม่ได้การ...ส่งเสียงไม่ออก...!!)
       (ต้องทำยังไง...ถึงจะสื่อให้เข้าใจได้กัน...)
อายาโตะ : ...
ยุย : (จริงด้วย ลองปล่อยตัวไปกับอายาโตะคุงดูแล้วกัน)
       (เพราะอายาโตะคุง...ไม่น่าจะคิดฆ่าฉันจริงๆหรอก)
       (ถ้าสื่อไปว่าเชื่อใจแล้วล่ะก็จะต้อง...)
ยุย : ...อึก...!!
อายาโตะ : ชิ...!
               นี่หล่อน

ถ้าเลือก 抵抗する (ขัดขืน)

ยุย : ...อึก...
       (อึดอัด...ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ...ตาบ้า...!)
*ขัดขืน*
อายาโตะ : เวลาแบบนี้ยังคิดจะขัดขืนอีกงั้นเหรอ?...จะอวดดีไปแล้ว
*ผลัก*
ยุย : ...อ๊า! ...อึก!!
       (มีแรงกระตุ้นดันขึ้นมาจากในตัวของฉัน...อะไรน่ะ? ที่กำลังอาละวาดอยู่คือ...ของฉัน...)
อายาโตะ : ฮะฮะ ส่งเสียงไม่ออกล่ะสิ?
              ไม่ต้องกังวลไปหรอกน่า ....พวกเราในตอนนี้ไม่ต้องใช้คำพูดหรอก

---ต่อ---
ยุย : แค่ก แค่ก! ...ฮ่า ...เฮ่อ!
       (นะ ในที่สุดก็ปล่อย)
อายาโตะ : ...
ยุย : ...อ๊า!
ยุย : (เอ๊ะ....?)
อายาโตะ : ...แค่นี้คงไม่พอสินะ
               จะปลูกฝังเข้าไปในร่างกายของเธอให้เลย ว่าเธอเป็นของใครกันแน่
               จะทำสัญลักษณ์ให้ ขนาดที่คนอื่นต้องเบือนหน้าหนีเลย
               รอยจูบที่ฝังแน่น...*จุ๊บ* กับรอยเขี้ยว...
               จะฝังไว้ให้เต็มทั่ว...ร่างกายเลย
               ....*ดูด* ...
ยุย : อื้ม...!
       (หาย หายใจไม่ออก...! ทรมาน...)
อายาโตะ : ...*จุ๊บ* ฮ่า  ...(ยุย)  เธอเป็นของฉัน
ยุย : (หัวมัน...เลือนราง...)
       (แต่ว่าไม่รู้ทำไม? ร่างกายถึงได้...สั่นไม่หยุด)
อายาโตะ : อะไรกัน? กำลังสั่นอยู่งั้นเหรอ?
               กลัวงั้นเหรอ? ...วางใจได้
               จะทำให้เจ็บแบบเต็มที่ไปเลย
อายาโตะ : ...*จุ๊บ*!　...*ดูด*
ยุย : ...อึก...
อายาโตะ : ...นี่ (ยุย) รู้รึเปล่า?
               เลือดของผู้หญิงที่เสียความบริสุทธิ์ไป รสชาติจะเปลี่ยนไปล่ะ
ยุย : ...!
อายาโตะ : แล้วเธอ...รสชาติจะกลายเป็นแบบไหนกันนะ...? ฮะฮะฮะ....
               ....*ดูด* ฮ่า....ฮะฮะ
ยุย : ...!


  Keyword selection            

ชั่วขณะที่ร่างกายทาบทับกัน อายาโตะคุง ได้ยิ้ม[微笑んで] ขึ้น

ไม่ใช่ใบหน้าที่ดูสนุกสนานเหมือนทุกที 
เหมือนว่ามี ความโล่งใจ[安堵した] บางอย่าง เหมือนว่าดีใจจนแทบทนไม่ได้

รอยยิ้มแบบนั้น

"เธอเป็นของของฉัน"

เป็นถ้อยคำที่พูดออกมานับครั้งไม่ถ้วน
ขณะที่ปลุกปล้ำไปทั่วร่างกายของฉัน

เสียงนั่น ราวกับคำบอกใบ้
ที่ กัดเซาะ[侵食] ลึกเข้าไปลึกเข้าไปในใจของฉัน

  Maniac 09                  

--- ฉาก : สวน---

ยุย : (หยุด...โรงเรียนจนได้)
       (หัวหมุนไปหมด...เป็นเพราะเลือดไม่พอรึเปล่านะ?)
       ...
       (ร่างกายของฉัน...มีรอยจูบ...กับรอยเขี้ยว...ของอายาโตะคุงนับไม่ถ้วนเลย)
       ...อุ...
       (ร่างกาย...รู้สึกระบมไปหมด)
       (ฉันเป็นอะไรไปแล้วนะ? ทำแบบนั้นกับคนที่ไม่ได้ชอบ...)
       คนที่...ชอบ...
       (...ไม่ค่อยเข้าใจ...ความรู้สึกตัวเองเลย...)
       (เป็นเพราะขาดเลือดหัวเลยตือไปล่ะมั้ง...?)
ยุย : ...อ่าว? ที่นี่...ที่ไหนกัน...?
       (กลิ่นกุหลาบที่รุนแรง...จนแทบสำลัก?)
       (นี่ฉันเดินมาตลอดเลยเหรอ? ทำไมถึงมาถึงที่นี่ได้...?)
ยุย : อ๊า...!
       (ขาหมดแรงแล้ว...)
       ...อุ...

--- หมับ !
*อายาโตะจับยุย*
ยุย : (อ่าว...? ไม่เจ็บเลย?)
อายาโตะ : มาอยู่ที่นี่เองเหรอ
ยุย : ...!
อายาโตะ : นี่เธอโดดเรียนมาทำอะไรอยู่?
ยุย : อายาโตะ...คุง...
อายาโตะ : โอ๊ะ ไม่ให้ไปมากไปกว่านี้หรอกนะ
ยุย : เอ๊ะ...?
อายาโตะ : อย่าเที่ยวเดินโซเซไปมาสิ
               ถ้าถูกหนามกุหลาบบาดเป็นแผล เลือดไหลเสียเปล่าไปจะทำยังไง?
ยุย : ...
อายาโตะ : ไม่อนุญาตให้อย่างอื่นนอกจากฉันทำให้เธอเป็นแผลหรอก...เข้าใจแล้วนะ?
อายาโตะ : ... *จุ๊บ* ...
ยุย : ...อุ... 
       (เขี้ยวของอายาโตะคุง...อยู่บนคอของฉัน...)


   ตรงนี้เป็นตัวเลือก                   

1. 目を閉じる (หลับตา)
2. 振り払う (สบัดออก)

ถ้าเลือก 目を閉じる (หลับตา)

ยุย : ...อุ... 
อายาโตะ : ...?
              ฮะฮะ หน้าแบบนั้นมันอะไร? บอกว่า "ได้โปรดดูดเลือดทีค่ะ" งั้นเหรอ?
ยุย : ...ไม่ใช่เหรอ?
อายาโตะ : ว่าง่ายขึ้นเยอะเลยนะ ไม่ขัดขืนงั้นเหรอ?
ยุย : ถึงทำ ก็กัดอยู่ดีแท้ๆ...

อายาโตะ : ฮึฮึ ก็แน่อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?
               เอาเถอะ เวลาในการกินอาหารมีอีกตั้งเยอะแยะ

ถ้าเลือก 振り払う (สบัดออก)

ยุย : อย่านะ...!

อายาโตะ : อะ...!?
ยุย : ถ้าดูดเลือดมากกว่านี้มีหวังได้ตายกันพอดี!
       อายาโตะคุงเอง...ก็คงลำบากใช่ไหม? ถ้าเลือดของฉันจำเป็น จำไว้ให้ดีสิว่าห้ามฆ่าน่ะ
อายาโตะ : ยัยบ้า เข้าใจผิดอะไรถึงได้โมโหไปคนเดียว?
ยุย : (โมโหเหรอ...ใช่หรือเปล่านะ? ปากมันพูดไปเอง...)
อายาโตะ : ไม่ได้ตั้งใจจะกัดสักหน่อย
ยุย : งั้น...


---ต่อ---
อายาโตะ : สีหน้าแย่ชะมัดเลยนะ?
ยุย : ...!
อายาโตะ : ช่วยไม่ได้นี่ ...ก็ตอนนั้นดื่มซะจนเกือบคิดไปว่าคงไม่ได้ฆ่าตายไปแล้วใช่ไหมนี่นา
ยุย : เพราะเลือดนั่น...อร่อยมากเลย...?
อายาโตะ : ใช่
               แต่เธอไม่ใช่แล้วนี่?

--- ตึกตัก!
*เสียงหัวใจเต้น*
ยุย : ...อุ... 
อายาโตะ : กะว่าจะลองดูว่ารสชาติของเลือดที่เปลี่ยนไปให้แน่ใจสักหน่อย แต่วันนี้จะยอมทนเอาแล้วกัน
อายาโตะ : เพราะถ้าฆ่าตายไปมันจะน่าเบื่อน่ะสิ

ยุย : (...โล่งอกไปที...)
อายาโตะ : ...วันนี้จะพอแค่เท่านี้แล้วกัน
ยุย : เอ๊ะ...

--- แคว่ก !
*เสียงฉีกเสื้อ*
ยุย : อ๊า...!
อายาโตะ : ... *จุ๊บ* ...
              ฮะฮะ ...*จุ๊บ* ... เป็นรอยชัดเจนเลยนี่
              รอยจูบน่ะ ถ้าทำทับไปมันจะเป็นรอยเข้มขึ้นด้วยนะ?
              จะทำให้ไม่ให้หายไปตลอดชีวิตเลย...*จุ๊บ* ... 

  Keyword selection            

เขี้ยวกับปากของอายาโตะคุง ตามรอยของสัญลักษณ์สีแดงไป
ในทุกๆครั้งนั้น สัญลักษณ์ก็เข้มขึ้น จารึก[刻まれる] ลงไปบนร่างกาย

--ไม่ได้ทำการขัดขืนเลย
เลือดมีไม่พอ แรงกายก็เลยไม่มีงั้นหรือ

หรือว่าตนเองค่อยๆยอมรับ การกระทำนั่น [この行為] กันแน่

ไม่เข้าใจ

ฉัน เลิก [放棄] ที่จะคิด แล้วทำเพียงแค่จมไปกับความสำราญเท่านั้น
นี่ฉัน...คงเพี้ยนไปซะแล้วล่ะมั้ง?

พระเจ้า ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย

  Maniac 01                  

--- ฉาก : ห้องน้ำ ---

ยุย : เฮ้อ...

        (รอยยังเหลืออยู่เลย ถึงอาการโลหิตจางจะดีขึ้นแล้วก็เถอะ...)

        (อายาโตะคุง หลายวันนี้คงกำลังอดทนอยู่สินะ เลือด...) 

        (สงสัยเป็นห่วงร่างกายของฉันนิดหน่อยรึเปล่านะ? คงไม่มั้ง)

        วันนี้นอนเร็วหน่อยดีกว่า

        การฟื้นฟูนั้นที่ดีที่สุดคือการพักผ่อน

อายาโตะ : อะไรกัน ขึ้นมาแล้วเหรอ

ยุย : อะ อายาโตะคุง!?

        (ไม่เคาะประตูอีกแล้ว! ดีว่าเข้ามาหลังจากเปลี่ยนชุดแล้ว!)

อายาโตะ : ชิ น่าเบื่อ ...เอาเถอะใส่เสื้อผ้าอยู่ก็ได้

ยุย : เอ๊ะ?

อายาโตะ : ชิชินาชิ มานี่หน่อย

ยุย : ...อะ!

        ว้าย!? นะ นี่มันอะไรกัน!?

        (อะไรมันเหนียว ๆ!)

อายาโตะ : ฮะฮะ

ยุย : (นี่มัน ขวดที่อายาโตะคุงกำลังถืออยู่...!)

        ไม่นะ! นี่มันอะไรกัน!

        (กลิ่นหวาน ๆ... นี่หรือว่าจะเป็นน้ำผึ้ง!?)

อายาโตะ : วันนี้ฉันจะทนไม่ดูดเลือด ทำให้ฉันสนุกกับเรื่องแค่นี้หน่อยน่า

ยุย : ทะ ทำให้สนุกเหรอ...ทำยังไงล่ะ...

อายาโตะ : อยู่ในสถานการณ์แบบนี้แล้วไง? คงรู้ใช่ไหม

ยุย : อ๊ะ...!

อายาโตะ : อื้ม...*จูบ*...อื้ม...

ยุย : ว้าย...!

        (กำลังเลียน้ำผึ้งบนอกอยู่...!)

อายาโตะ : หวาน!

ยุย : ฮึ ๆ แต่ว่าไม่เลว เหมือนกำลังลิ้มรสน้ำผึ้งของเธออยู่เลย

ยุย : ...อะ!

อายาโตะ : เอ้า ขยับเข้ามานี่อีกสิ

                    จะเลียให้สะอาดทั้งร่างให้เอง

ยุย : ไม่ ไม่เป็นไร! ฉันจะไปอาบฝักบัวแล้วลงแช่อ่างใหม่เอา!

อายาโตะ : แบบนั้นที่ราดลงไปก็ไม่มีความหมายน่ะสิ

ยุย : อ๊ะ...อย่า อย่าจับนะ...!

อายาโตะ : ถูกสัมผัสแล้วหนืด ๆ แบบนี้รู้สึกดีใช่ไหมล่ะ?

ยุย : อย่านะ...!

อายาโตะ : ฮะฮะ ความแตกแล้วว่าเธอก็รู้สึก

ยุย : ...อุ... 

   ตรงนี้เป็นตัวเลือก                   

1. 逃げる (หนี)
2. 自分でハチミツを舐める (เลียน้ำผึ้งด้วยตัวเอง)

ถ้าเลือก 逃げる (หนี)

ยุย : ...ฉะ ฉันจะออกไปแล้ว!
อายาโตะ : ฮะ ๆ ออกไปทั้งที่แหนะหนะแบบนี้เหรอ?

ยุย : ดีกว่าให้อายาโตะคุงเล่นตามใจชอบ...อ๊ะ เจ็บ...!

อายาโตะ : หา?

ยุย : ตา...น้ำผึ้งเข้าตา...!

อายาโตะ : เฮอะ ยัยบ้า เป็นเพราะอาละวาดนั่นแหละ?

                  เอ้า มาทางนี้สิ

ยุย : ว้าย...!

อายาโตะ : ...*เลีย*

ยุย : (ว้าย...! กะ กำลังเลียเปลือกตาอยู่...!)

อายาโตะ : หลับตาไว้ให้ดี ๆ ล่ะ...*เลีย*

ยุย : ...อุ... 

ถ้าเลือก 自分でハチミツを舐める (เลียน้ำผึ้งด้วยตัวเอง)

ยุย : ...แพร่บ

อายาโตะ : ทำอะไรของเธอ?

ยุย : ถ้าฉันเป็นคนเลียเอง ก็ไม่จำเป็นที่ต้องให้อายาโตะคุงเลีย

อ๊ะ หวานอร่อยจัง

(เอ้่ย ไม่ใช่เวลามาพูดแบบนั้นสักหน่อย ฉันนี่ล่ะก็!)

อายาโตะ : อุ๊บ นี่เธอจะบ้ารึไง?

อายาโตะ : ถ้าเธอมาไม้นั้น...ฉันก็แค่ทำแบบนี้เท่านั้นไง?

ยุย : ...อุ... 

อายาโตะ : ...*เลีย*

ยุย : ว้าย!

อายาโตะ : ฮะฮะ ลิ้นของเธอมีแต่น้ำผึ้งเปรอะไปหมดแล้ว *เลีย*

อายาโตะ : ...*จูบ*...หวาน...*จูบ*

ยุย : อื้ม...!

---ต่อ---

อายาโตะ : ...*เลีย*...เฮ้อ นึกแล้วของพรรค์นี้ไม่พอจริง ๆ นั่นล่ะ....

ยุย : เอ๊ะ?

อายาโตะ : กลิ่นเลือดใหม่ของเธอ...ผสมปนเปกับน้ำผึ้งแล้วนะ?

ฮ่า...อยากเจาะกินผิวนี่...แล้วค่อย ๆ จิบทีละนิด....

ยุย : ...อุ... 

  Keyword selection            

อายาโตะคุงเอาเขี้ยวมาโดนผิว

กัดในแรงที่พอดี จูบและเลีย

ทั้งเขี้ยวและลิ้นอาละวาดไปบนผิว

ราวกับพยายามแพร่ แรงกระตุ้นความอยากดูดเลือด [吸血衝動] ออกไปให้ได้แม้สักนิด

ถูกทำ รุนแรง [乱暴] แท้ ๆ แต่กลับดีใจนิด ๆ กับความรุนแรงนั่น

ก็เพราะนั่นคือ...

หลักฐานที่ว่าอายาโตะคุงพยายาม อดกลั้น [我慢] จนถึงขีดจำกัดยังไงล่ะ

เรื่องนั้น...มีความสุข

นึกแล้วเชียวการที่ฉันมาที่นี่นั้น

ต้องมีอะไรผิดพลาดอย่างแน่นอนเลย

  Epilogue (บทส่งท้าย)               

--- ฉาก : ฟ้าตอนกลางคืน ---

อายาโตะ : ...เฮ้อ 

                    พระจันทร์เต็มดวงงั้นเหรอ มิน่าถึงได้นอนไม่หลับ

                    เฮ้อ! ต้องมาอนทนไม่ดูดเลือดในวันแบบนี้ซะได้!

                    เอาเถอะ ตอนนั้นที่ไม่ยอมออมมือไว้ก็ผิดอยู่หรอก

                    ไม่นึกว่าจะเป็นโลหิตจางถึงขนาดนั้น

                     ...

                    อีกนิดเดียวเท่านั้น...

                    ถ้าจะกิน....เลือดอุ่น ๆ ย่อมดีกว่าเลือดแห้งเย็นชืดกว่าอยู่แล้ว

                    ถ้าเป็นเลือดของยัยนั่น...หลังจากที่เปลี่ยนแล้วก็คง...ฮึฮึ

                    ตั้งตารอเลย...

--- ฉาก : ระเบียง---

ยุย : (ว้าว ลมเย็นจัง...)

        (อายาโตะคุง...ไปอยู่ที่ไหนกันนะ?)

        (พอตื่นขึ้นมา...ก็ชินเรื่องที่ไปอยู่ในไออ้อนเมเด้นของอายาโตะคุงแแล้วล่ะ...)

        (แต่การที่อายาโตะคุงไม่อยู่ข้าง ๆ เพิ่งจะเคยมี...)

         อายาโตะคุ---ง?

ยุย : ...อุ... 

        (ทำไมถึงได้เจ็บที่หัวใจแบบนี้กันนะ...)

อายาโตะ : เฮ้ (ยุย)

ยุย : อายาโตะคุง?

อายาโตะ : ทางนี้ไง ทางนี้

ยุย : เอ๊ะ ทางไหน?

        (ได้ยินเสียงมาจากทางนี้...?)

อายาโตะ : ฮะฮะ

                   ก็บอกว่าทางนี้ไง

ยุย : (เอ๊ะ? คราวนี้มาจากทางนี้?)

ยุย : อายาโตะคุง! อยู่ไหน?

อายาโตะ : ฮะฮะ

ยุย : อายาโตะคุง?

ยุย : ...หือ?

(ไม่ตอบ...)

ยุย : อายาโตะคุง!

ยุย : ...!!

อายาโตะ : ก็บอกว่าทางนี้ไง

*อายาโตะโผล่มา*

ยุย : อายาโตะคุง...

อายาโตะ : ฮะฮะ พยายามอะไรอยู่?

                   ฉันไม่อยู่แล้วเหงาขนาดนั้นเลยเหรอ?

ยุย : เรื่องนั้น...

        (ในอ้อมแขนของอายาโตะคุง...ไม่ค่อยรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิร่างกายแท้ ๆ...)

        (แต่ทำไมกันนะ? รู้สึกสบายใจ...)

อายาโตะ : ฉันไม่อยู่แล้วอยู่ไม่สุขล่ะสิ? ฮะฮะ

                   ...สบายใจเถอะ ไม่ว่าเธอจะพยายามหนีแค่ไหนฉันก็ไม่ยอมปล่อยไปเด็ดขาดเลย

ยุย : ...อุ... 

อายาโตะ : ฮะฮะ ว่าแต่เธอก็บ้านะเนี่ย

ยุย : เอ๊ะ...?

อายาโตะ : มาให้ดูดเองเลยรึไง? ...*เลีย*

ยุย : อ๊ะ...

อายาโตะ : เพราะถ้ามีเธออยู่ข้าง ๆ ... มันจะอดทนไม่ไหวเอาก็เลยออกห่างมาแท้ ๆ

                   *เลีย* แบบนี้ถ้าขืนยังทนก็เป็นการทรมานกันเลยนะ ...*เลีย*....

ยุย : ...อุ... 

        ...ได้สิ
อายาโตะ : หา?

ยุย : จะดูดเลือด...ก็ได้นะ
อายาโตะ : นี่เธอ (ยุย)...

ยุย : (เพราะช่วยอดทนให้นี่นา?)

        (ฉัน...เลยคิดอยากให้เลือดกับอายาโตะคุง...)

อายาโตะ : ยัยบ้า

ยุย : ...อืม... 

อายาโตะ : *จูบ*

                   ยังไม่พร้อมดีเลย...

ยุย : แต่อาการโลหิตจางหายแล้ว...อืม... 

อายาโตะ : คนโกหก

ยุย : (ก็จริงนะ...หัวยังเบลอ ๆ อยู่เลย...)

อายาโตะ : วันนี้ขอเล่นทางด้านนี้ก็พอ

อายาโตะ : *จูบ*

ยุย : ...อืม...!

----ตัวหนังสือ----

ได้รับจูบที่ราวกับสายลม

ถูกกักขังในความรู้สึกที่มึนงงและแสนหวาน

อยู่วนเวียนรอบตัวฉันเช่นนี้...เสมอ

ไปหลงเสน่ห์แวมไพร์เข้า...

...เพี้ยนไปแล้ว

แต่หนีไม่พ้นแล้ว

แม้หัวจะปฏิเสธก็ตามที

ทั้งร่างกายและจิตใจต่างก็ร่ำร้องต้องการ

ฉันถูกอายาโตะคุง

ถูกแวมไพร์ที่กินฉัน

ชิงเอาหัวใจไปซะแล้ว

________________________________________________________