[บทสรุปเกม Guide & Walkthrough]
DIABOLIK LOVERS
- Haunted Dark Bridal -
(เจ้าสาวที่ถูกความมืดหมายตัว)
***ภาคนี้จะเป็นจุดเริ่มต้นของปริศนาของทั้งซีรีส์
**เราจะไม่สปอยและไม่เฉลยช่วงตอน 1-6 ก่อนนะคะ อยากให้เล่นแบบอ่านเนื้อเรื่องด้วย
เพราะเกมแบบนี้มันสนุกตรงที่ผลคำตอบที่เลือก
เพื่อความฟิน (ฮา)
**พยายามจะแปลให้หมด แต่บางช่วงขอแค่สรุปนะคะ**
______________________________________________________________________
______________________________________________________________________
เลือกบท
Dark , Maniac , Ecstasy
-------------------------------------------------------------
DARK
-------------------------------------------------------------
逆巻ライト CV.平川大輔
ซาคามากิ ไรโตะ CV.ฮิราคาว่า ไดสุเกะ
Prologue (บทนำ)
--- ตัวหนังสือ ---
...นั่นมิใช่ความรัก
ไม่มีความรัก
เป็นเพียงความต้องการ
หรือก็คือความต้องการนั้นไม่ใช่ความรัก
และไม่มีความรัก
ความต้องการเป็นสัตว์เดรัจฉานที่หิวโหย
ถูกปลุกเร้าด้วยความอยากอย่างเลี่ยงไม่ได้
เป็นเรื่องธรรมชาติ
มิใช่ความรัก
(เซอร์ริชเตอร์)
--- สถานที่ : ห้องนอนนางเอก ---
ยุย : เฮ้อ...
(แต่ว่าต้องพูด ไม่แคล้วต้องถูกดูดเลือดแน่เลย พูดซะดิบดีเลย)
(ถึงจำเป็นต้องเอ่ยชื่อใครสักคนด้วยความลำบากใจก็เถอะ....)
(แต่ทำไมถึงได้เลือกคนที่น่าสงสัยแบบนี้ด้วยกันนะ)
(ทำไมกันนะ...?)
ยุย : อึก...!!
(เหมือนว่าตั้งแต่มาที่บ้านนี้การเต้นของหัวใจจะแรงขึ้น...รู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออกเลย)
(น่าจะเป็นเพราะ...อยู่ในที่แบบนี้ล่ะมั้ง...)
(...เฮ้อ วันนี้พักก่อนดีกว่าแล้วพรุ่งนี้ค่อยไปซื้อมือถือใหม่แล้วก็ติดต่อไปหาคุณพ่อ)
(ที่จริงไม่อยากอยู่บ้านผีสิงแบบนี้แม้แต่คืนเดียวเลยนะ...)
(ยังไงวันนี้ก็ดึกแล้วคงทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะนะ)
นอนดีกว่า...
*ปิดไฟ*
ยุย : (ขอให้หลบหนีออกจากบ้านนี้ได้โดยปลอดภัยด้วยเถิด...พระเจ้า โปรดคุ้มครองลูกด้วย)
ยุย : ...
*เสียงดังมาจากชั้นล่าง*
อายาโตะ : เฮ้ เรย์จิ! แกมากินทาโกะยากิของฉันใช่ไหม!
เรย์จิ : หา? ผมเหรอครับ? อย่ามาพูดอะไรตลกนะครับ คิดว่าผมจะกินของพรรค์นั้นเหรอครับ?
อายาโตะ : หนวกหู! ถ้างั้นแล้วใครเป็นคนกิน! หา? คานาโตะ! นายรึเปล่า?
ยุย : ...
(โธ่เอ้ย กลางดึกแท้ ๆ หนวกหูที่สุดเลย!)
(ถ้างั้นเอาหมอนปิดหูดีกว่า...)
*เสียงดังมาจากชั้นล่าง*
ชู : เฮ้ เจ้าคนที่ทำตัวยิ่งใหญ่ตรงนั้นน่ะ เงียบหน่อยได้ไหม...นอนกลางวันไม่ได้เลย
อายาโตะ : หา? ที่ว่าเจ้าคนที่ทำตัวยิ่งใหญ่หมายถึงฉันเหรอ?
สุบารุ : คือว่านะ...นอกจากนายแล้วจะมีใครทำตัวยิ่งใหญ่อีกเล่า รู้ตัวบ้างสิ
อายาโตะ : หนอย เจ้าเด็กบ้านี่ เป็นน้องสุดท้องแท้ ๆ อ้า...! หรือว่านายสินะที่เป็นคนกินทาโกะยากิน่ะ?
สุบารุ : สมองบวมไปแล้วรึไง? บอกว่าฉันกินทาโกะยากิงั้นเหรอ?
เฮอะ! อย่ามาทำให้ขำน่า
ยุย : นะ หนวกหูจังเลยยยยยยยย! นอนไม่หลับเลย!!
(กับแค่ทาโกะยากิเอง คนพวกนั้นเป็นแวมไพร์จริงเหรอ?)
(อีกอย่างแวมไพร์เนี่ยกินทาโกะยากิด้วยเหรอ?)
ไม่ใช่ว่าฉัน....ถูกคนพวกนั้นแกล้งเอาเหรอ...มะ มันต้องเป็นแบนั้นแน่...
อีกอย่างไม่น่าเป็นไปได้ที่จะมีแวมไพร์ในยุคปัจจุบันนี้...
ไรโตะ : หรือว่ากำลังคิดว่าพวกเราไม่ใช่แวมไพร์จริง ๆ อยู่หรอกนะ?
ยุย : ...!? คะ คุณคือ...! มาตั้งแต่เมื่อไหร่!?
ไรโตะ : อะฮึ...อยู่ตรงนี้ตลอด...ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ?
ยุย : ...อุ...
(มะ ไม่รู้สึกตัวเลย...!)
ไรโตะ : ฮึฮึฮึ บิทช์จังเป็นอะไรไปเหรอ ทำหน้าตาแบบนั้น
ยุย : ปะ เปล่า...ไม่มีอะไรค่ะ...
ไรโตะ : งั้นเหรอ? แต่ผมเห็นว่าสั่นกลัวอย่างมากอยู่นะ?
ยุย : เรี่องนั้น...เพราะคุณเข้ามาให้ห้องฉันกะทันหัน...แล้วทำไม...ยิ่ง...
ไรโตะ : ยิ่ง?
ยุย : ...ขยับเข้ามาใกล้..
ไรโตะ : อะฮึ ก็เพราะอยากรู้สึกถึงลมหายใจของบิทช์จัง...ให้มากกว่านี้อีกน่ะสิ
ยุย : ลมหายใจ? ทำไม...กันคะ?
ไรโตะ : ทำไม? ฮึฮึ บิทช์จังเนี่ยเป็นผู้หญิงที่หัวทึบกว่าที่คิดอีกนะ ทำให้อยากลงโทษเอาทีหลังเลย
ยุย : ...ไม่ได้เป็นคำตอบเลยนะคะ
ไรโตะ : อ้อ ขอโทษ ๆ เหตุผลที่อยากรู้สึกถึงลมหายใจสินะ...นั่นสินะ ถ้าจะให้พูด
*กระซิบ*
ไรโตะ : เพราะอยากรู้จักบิทช์จังล่ะมั้ง?
ไรโตะ : ไม่สิ ผิดแล้ว...ยิ่งกว่าได้รู้สึกถึงลมหายใจของเธอผมอาจจะ...
ไรโตะ : อยากรู้สึกถึงมนุษย์ที่กำลังมีชีวิตอยู่มากกว่าก็ได้นะ ฮึฮึฮึ...
ยุย : ...!? จะทำอะไรเหรอ!?
ไรโตะ : ทำอะไรน่ะเหรอ? เธอเนี่ยบ๊องจังเลยนะ บิทช์จัง
ไรโตะ : ก็จะกอดแล้วเอ็นดูเธอให้ยังไงล่ะ?
ยุย : ...!
ไรโตะ : ไม่ต้องกลัวหรอก เพราะผมไม่ได้คิดจะทำอะไรเธอในตอนนี้เลยหรอกนะ
ยุย : ทำอะไรที่ว่าคือ...
ไรโตะ : อะฮึ เนื้อหานั่น...ยังบอกให้รู้ไม่ได้หรอก
ไรโตะ : แต่ว่า...ถ้าบิทช์จังบอกว่าสนใจแล้วล่ะก็ จะบอกให้ฟังนิดหน่อยก็ได้นะ?
ยุย : ขะ ขอปฏิเสธค่ะ!!
ไรโตะ : บอกว่าขอปฏิเสธ แต่ทำหน้าเหมือนหวังอยู่เลยนะ? ฮึฮึ...
ยุย : ไม่ได้ทำค่ะ...!
(ขะ ข้อมือ...ถูกจับไว้...)
ไรโตะ : เอ้า พูดออกมาสิ ว่าแอบหวังว่าจะโดนทำอะไรสักอย่าง
ยุย : อย่า...นะ!
ไรโตะ : ไม่ได้ อุตส่าห์ถึงเวลาออกเคลื่อนไหวแล้วทั้งทีนะ? ฮึฮึ...
ไรโตะ : เพราะสามารถทำสิ่งที่บิทช์จังหวังไว้ได้
ยุย : ไม่ได้...หวังอะไรไว้สักหน่อย
ไรโตะ : หืม...ถ้างั้นแล้วทำไม...
ยุย : อ๊ะ...!
ไรโตะ : หัวใจ...ถึงได้เต้นรัวแบบนี้ล่ะ?
ยุย : มะ ไม่ได้เต้นรัวสักหน่อย!
ไรโตะ : ฮึฮึ ...เฮ้อ ไม่ไหว ถึงชูจะบอกไว้ก็เถอะ...
ไรโตะ : หัวใจดวงนี้กำลังสูบฉีดเลือดไปทั่วทุกซอกทุกมุมของร่างกายของบิทช์จัง ลองนึกภาพดูสิ
ยุย : อะ...อ๊ะ!!
(ที่ด้านหลังต้นคอ...มีอะไรอุ่น ๆ สัมผัสมัน...กำลังถูกเลียอยู่เหรอ?)
ไรโตะ : *เลีย*...อืม...*เลีย*
ยุย : อย่า...นะ!
ไรโตะ : นั่นหมายความว่าช่วยทำอีกสินะ?
ยุย : ไม่ใช่!
(...มันเรื่องอะไรกัน! ไม่เข้าใจเลยจริงๆ...!)
*เสียงนาฬิกาตีบอกเวลา*
ไรโตะ : อ้าว...!
ยุย : เสียงนาฬิกาตีบอกเวลา?
ไรโตะ : เฮ้อ น่าเสียดายถึงเวลานี้แล้วเหรอ บิทช์จัง เอาไว้ต่อกันตอนกลางคืนนะ? จุ๊บ!
ยุย : อ๊ะ...!
(เกือบไปแล้วสิ! แต่จะว่าไปแล้วเมื่อกี้ถูกจุ๊บที่ปากด้วย!)
*ไรโตะเดินถอยออกไป*
ไรโตะ : ว่าแต่ บิทช์จัง จากนี้ไปต้องไปโรงเรียนแล้วนะ? ทำไมถึงใส่ชุดนอนอยู่ล่ะ
ยุย : เอ๊ะ!? ไปโรงเรียน?
ไรโตะ : ใช่แล้วล่ะ ไม่ได้บอกเหรอ? ยิ่งไปกว่านั้นบิทช์จังน่ะ
ไรโตะ : ตั้งใจจะใส่ชุดนอนเซ็กซี่นั่นไปโชว์ผู้ชายที่โรงเรียนเหรอ? อะฮึ ชักหึงแล้วสิ
ยุย : มะ ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ ที่ใส่ชุดนี้...ก็เพราะเป็นกลางคืนนี่นา
ไรโตะ : เพราะเป็นกลางคืนโรงเรียนก็เลยเปิดไงใช่ไหม?
ยุย : มะ ไม่ค่อยเข้าใจความหมายเลยนะ...โรงเรียนที่ว่าคือ?
ไรโตะ : โรงเรียนก็คือโรงเรียนไง? เด็กบ้า กลางวันของพวกเราก็คือกลางคืนของพวกเธอ กลางคืนก็คือกลางวันสำหรับพวกเธอไง
ไรโตะ : ถ้าไม่เข้าใจได้ผมลงโทษเธอเข้าจริง ๆ แน่?
ยุย : อ๊ะ! ขะ เข้าใจแล้วค่ะ! เข้าใจอย่างดีเลยค่ะ!
ไรโตะ : ฮึฮึ บิทช์จังน่ารักจริง ๆ เลยนะ
ยุย : ตะ แต่ว่า...
ไรโตะ : ยังมีอะไรอีกเหรอ?
ยุย : ฉัน...คิดว่าปัจจุบันยังต้องไปเรียนโรงเรียนตอนกลางวัน...แล้วต้องไปโรงเรียนทั้งกลางวันกลางคืนมันแปลก
ไรโตะ : อ้อ เรื่องนั้นเองเหรอ ถ้างั้นไม่มีปัญหาหรอก ชูบอกว่าจัดการยื่นเรื่องให้เรียบร้อยแล้ว
ยุย : เอ๊ะ? ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!? แต่ว่ามาทำเอาเองแบบนี้โหดร้ายจัง!
ไรโตะ : อาเถอะ ยอมเถอะน่า ยิ่งกว่านั้นบิทช์จังเลือกผมแล้ว เท่ากับว่าเปิดประตูต้องห้ามเข้าแล้วนะ
ไรโตะ : โรงเรียนพวกผมสนุกนะ? เพราะยังไงซะก็ยังมีผมอยู่ไงล่ะ?
ไรโตะ : เดี๋ยวก็ลืมการใช้ชีวิตตามเดิมไปแล้ว และบิทช์จังก็จะมอบทั้งตัวและหัวใจให้กับผม...
ไรโตะ : แล้วก็จะกลายเป็นผู้ใช้ชีวิตยามค่ำคืนไปทันที
ยุย : ...!
ไรโตะ : ฮึฮึ ไม่เลวเลย สายตาที่ทำเข้มแข็งนั่น...ชักตื่นเต้นแล้วสิ...
ไรโตะ : ยิ่งทำให้อยากทำร้ายบิทช์จังขึ้นอีกไม่ใช่รึไงกัน
*ดีดนิ้ว*
ยุย : (!? ยะ อยู่ ๆ เสื้อผ้าก็โผล่ออกมาตรงหน้า)
ไรโตะ : เอ้า ถ้าไม่รีบเดี๋ยวจะสายนะ เปลี่ยนชุดซะสิ
ยุย : ...อุ...
ไรโตะ : เอ้า เร็วสิ
ยุย : ตะ แต่ว่า...มีคุณยืนอยู่ตรงนั้น...เปลี่ยนเสื้อได้ได้ที่ไหน
ไรโตะ : อ้อ ไม่ต้องใส่ใจผมหรอก เพราะอย่างน้อยผมเองก็ยังไม่ใส่ใจเลย
ยุย : ...ถึงคุณจะไม่ใส่ใจ แต่ฉันใส่ใจนี่!
เพราะอย่างนั้น...
ไรโตะ : บิทช์จัง ถ้าพูดไม่เข้าใจถึงเป็นผมก็เริ่มจะโกรธแล้วนะ? *เสียงเข้ม*
ยุย : ...!?
ไรโตะ : *เสียงเข้ม* เอาเถอะน่า ถอดซะ นี่ไม่ใช่คำขอแต่เป็นคำสั่งต่างหาก
ยุย : ...อุ...
*ยุยยอมเปลี่ยนชุด*
ไรโตะ : อะฮึ ใช่ ๆ ค่อย ๆ เปลี่ยนนะ เปลี่ยนแบบให้ผมเห็นได้ชัด ๆ ด้วย
ยุย : ทำเรื่องแบบนี้...มันสนุกตรงไหนกันนะ ไม่เข้าใจเลย...
ไรโตะ : อะฮึ งั้นเหรอ? ถ้างั้นคงต้องสอนให้เธอรู้แล้วสินะ
*เข้ามาใกล้*
ไรโตะ : ความหรรษาที่ร่วงหล่นลงไปน่ะ
ยุย : ...อุ...
ไรโตะ : อย่าได้ลืมนะ ว่าคนที่กระโจนเข้ามาคือตัวเธอเองนะ
ไรโตะ : จะเอ็นดู...ให้ทุกซอกทุกมุมเลยนะ บิทช์จัง ...ฮึฮึ *เลีย*
ไรโตะ : เอ้า กลางคืนเริ่มต้นขึ้นแล้วนะ
__________________________________________________________
**กำลังอยู่ในระหว่างจัดทำ**
