[บทสรุปเกม Guide & Walkthrough]
DIABOLIK LOVERS
LUNATIC PARADE
(ขบวนพาเหรดบ้าคลั่ง)
__________________________________________________________
เฉลยคำตอบทั้งหมดในภาค
__________________________________________________________
เริ่มเกม
จะให้กรอกชื่อตัวเอกที่เราต้องเล่น
ชื่อที่ตั้งมาคือ 小森 ユイ (โคโมริ ยุย) เปลี่ยนหรือไม่ก็ได้
ตอนที่ให้ตั้งชื่อของนางเอก ถ้าหากให้เป็นชื่อเริ่มแรกไว้ 小森 ユイ (โคโมริ ยุย)
เหล่าตัวละครจะมีเสียงเรียกชื่อนางเอกด้วยนะ
เมื่อได้แล้วกด start ตกลง Yes
เลือก LUNATIC PARADE
"ตกลงเลือกเล่นเรื่องราวนี้ใช่หรือไม่ YES / NO"
LUNATIC PARADE (เนื้อเรื่องหลัก)
---ติ๊ด ๆ ๆ!
*เสียงนาฬิกาปลุก*
ยุย : อือ...!
(...อะ...เวลาป่านนี้แล้วเหรอเนี่ย...)
*ลุกจากเตียง*
ยุย : ....
(อื--อ รู้สึกเหมือนหัวเบลอ ๆ ...เมื่อวานก็นอนเร็วแล้วนะ น่าจะไม่น่านอนไม่พอนะ)
(ทำไมกันนะ...เป็นหวัดรึเปล่านะ...ไว้ไปดื่มยาทีหลังดีกว่า)
(...ยังไงก็ตื่นไปทานอาหารดีกว่า)
*ลุกจากเตียง*
*เปลี่ยนชุด*
*เสียงกระดาษตก*
ยุย : หือ? มีอะไรตก...
---ไหน...เอ๊ะ...นี่คืออะไรกันนะ?
*เสียงกระดาษ*
ยุย : จดหมาย? จากใครกัน...?
*เปิดซองจดหมาย*
ยุย : นี่มันอะไรกัน...
---ขอรับสิ่งสำคัญที่สุดของคุณไปนะครับ
ถ้าต้องการรับคืนให้มาที่วังแบร์นชไตน์ เอิร์ลวอลเดอร์
---ขอรับ...สิ่งสำคัญที่สุดเหรอ...
*สำรวจตัวเอง*
ยุย : โล่งอกไปทีที่สร้อยไม้กางเขน(โรซาริโอ้)ยังอยู่
(...ของสำคัญอย่างอื่นเหรอ...ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษเลยนี่นา)
แกล้งเล่น? แต่ว่า...จะว่าไปแล้ว ในฝันเมื่อคืนนี้...
--- ตัดฉาก ---
ชายปริศนา : ---จงลืมตาตื่นขึ้น
ชายปริศนา : จงลืมตาตื่นขึ้น โคโมริ ยุย
ยุย : ...?
ที่นี่คือ...
(ห้องสารภาพบาป? เอ๋? ทำไมฉัน...ถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?)
ชายปริศนา : จงสารภาพมา
ยุย : เอ๊ะ?
ชายปริศนา : จงสารภาพมา ถึงบาปของเจ้า
ยุย : สารภาพ...? บาป...?
(ช่วงนี้ทำบาปอะไรลงไปด้วยเหรอ...?)
คือว่า...หนูขอสารภาพเรื่องที่เมื่อเย็นวานทานมากเกินไปค่ะ
อาหารอร่อยมากเลยเผลอตักทานไม่หยุด โปรดอภัยให้กับหนูที่ตะกละด้วยค่ะ
ชายปริศนา : ---แค่นั้นเองเหรอครับ?
ยุย : เอ...
ชายปริศนา : เจ้ามีบาป...ที่ยิ่งใหญ่กว่านี้อยู่ไม่ใช่หรือ?
ยุย : ...?
ชายปริศนา : เนื่องจากเหมือนจะไม่เข้าใจ งั้นจะบอกให้ครับ
เจ้านั้นได้ทำกระทำการเหนือเหตุผลเรียนรู้จิตใจกันกับผู้ที่ไม่ใช่คนและหล่อเลี้ยงความรัก
...ถูกต้องตามนั้นสินะครับ
ยุย : ...อะ ค่ะ...เรื่องนั้น...ถูกต้องตามนั้นเลยค่ะแต่ว่า...
ชายปริศนา : แต่ว่า?
ยุย : เรื่องนั้น...ถือเป็นบาปเหรอคะ?
ชายปริศนา : ถ้าหากเรื่องนั้นไม่ใช่บาปแล้วสิ่งใดกันเล่าที่จะถือเป็นบาปครับ
ยุย : อะไรกัน...
ชายปริศนา : คนนั้นเป็นสิ่งที่มีชีวิตอยู่เพื่อผูกสัมพันธ์กับคนให้กำเนิดและเลี้ยงดู
ชายปริศนา : พระเจ้ายังไม่มีเหตุอันใดที่ต้องทำลายตรรกะนั่น ดั้งนั้นจึงถือว่าเป็นบาปครับ
ยุย : อึก...
ชายปริศนา : ---จะกลับตัวกลับใจไหมครับ
ยุย : นั่น...กำลังบอกว่าอยากให้ฉันทำยังไงเหรอคะ?
ชายปริศนา : ตัดความสัมพันธ์ทั้งหมดกับสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์และกลับไปสู่เหตุผลของมนุษย์ครับ
ยุย : อะไรกัน...
ชายปริศนา : ---จะกลับตัวกลับใจไหมครับ?
ยุย : เรื่องนั้นทำไม่ได้ค่ะ
ยุย : จริงอยู่ที่ว่าอาจไม่ได้รับการให้อภัยจากพระเจ้า แต่ว่า...
ยุย : ถ้าขาดเขาไปฉันก็มีชีวิตอยู่ไม่ได้ค่ะ
ยุย : เพราะอย่างนั้น...ถ้าบอกว่าเรื่องนั้นถือเป็นบาปแล้วล่ะก็ ฉันจะขอแบกรับบาปนั่นไว้เองค่ะ
ชายปริศนา : ---จะบอกว่าถึงพระเจ้าไม่ให้อภัยก็ไม่เป็นไรสินะครับ
ยุย : ......ค่ะ
ชายปริศนา : ให้ตายสิ...แบบนั้นมัน...ใช้ไม่ได้เลยนะครับ คุณนี่เป็นคนบาปหนามากเลยนะครับ
ยุย : .....
ชายปริศนา : จะมอบการลงโทษให้กับคุณครับ
ยุย : การลงโทษ...?
ชายปริศนา : จนกว่าจะสำนึกกลับตัวในความคิดนั่น จะขอรับฝากสิ่งสำคัญที่สุดของคุณเอาไว้ครับ
ยุย : สิ่งสำคัญที่ว่าคือ...?
ชายปริศนา : เรื่องนั้นถ้าคุณตื่นขึ้นก็น่าจะรู้ได้เอง...ถ้าอยากได้คืน...ก็ทำตามข้อความที่เขียนไว้บนการ์ดครับ
ยุย : เอ๊ะ? การ์ดเหรอ...พูดเรื่องอะไร---
---ฟึ่บ!!
*ไฟดับกะทันหัน**
ยุย : เอ๊ะ!? ดะ เดี๋ยวก่อนสิ
รอก่อนสิคะ!!
ยุย : (---ฝันแบบนั้นสินะ...การ์ดที่คนคนนั้นพูดถึง หรือว่าจะเป็น...)
ยุย : ...อะ...
ยุย : (หมายความว่ายังไงกันนะ? ความฝันกับความจริงลิ้งค์กันเหรอ?)
ยุย : (แล้วยัง...สิ่งสำคัญสำหรับตัวฉัน...ถ้านอกเหนือจากสร้อยไม้กางเขนแล้วนั่นคือ---)
ยุย : .....
ยุย : (ขนาดในฝันยังถูกตำหนิเรื่องของเขาเลย...โดยให้กลับตัวกลับใจ...)
(เพราะงั้นถ้าเกิดที่บอกว่าขอรับฝากไว้....ขืนเป็นเขาละก็)
(ไปหาเขาเดี๋ยวนี้เลยดีกว่า ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเขาละก็----)
—ตึกตัก
*เสียงวิ่งออกจากห้องไป*
1. 逆巻家リビングへ (ไปห้องรับแขกบ้านซาคามากิ)
2. 無神家リビングへ (ไปห้องรับแขกบ้านมุคามิ)
3. 万魔殿 大広間へ (ไปห้องโถงใหญ่ ราชวังหมื่นปิศาจ) ถ้าเลือก 逆巻家リビングへ (ไปห้องรับแขกบ้านซาคามากิ)
ยุย : (ขอให้ปลอดภัยด้วยเถิด)
???(อายาโตะ) : ...ให้ตายสิ...มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
ยุย : (ได้ยินเสียงคนคุยกัน...)
???(คานาโตะ) : ในเมื่อกลายเป็นแบบนี้คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้วมั้งครับ
???(ไรโตะ) : แบบนั้นงั้นก็หมายความว่า บิทช์จังเองก็คง...
--แอ๊ด!
*เสียงเปิดประตู*
--- สถานที่ : ห้องรับแขกบ้านซาคามากิ ---
ยุย : ...ทุกคน...
(โล่งอกไปทีที่ปลอดภัย คิดมากไปเองรึเปล่านะ?)
(...แต่ว่า...)
อายาโตะ : โอ๊ะ พอพูดถึงก็มาเลย ยัยอกไม้กระดานไม่ใช่เหรอ
ยุย : ทุกคนอรุณสวัสดิ์ มารวมตัวทำอะไรกันในที่แบบนี้กันเหรอ?
อายาโตะ : ก็ไม่อะไรทั้งนั้นแหละ...
อายาโตะ : ก็ดันฝันแปลก ๆ เลยกะว่าจะมาเพื่อหันเหความสนใจให้ลืม...
อายาโตะ : แล้วก็ดันมารู้ว่าเจ้าพวกนี้ก็ฝันแบบเดียวกันน่ะสิ...
ยุย : ฝัน...
เรย์จิ : ครับ... ฝันว่ามีผู้ชายแปลก ๆ เรียกร้องให้ทำการสารภาพบาปน่ะครับ
คานาโตะ : ฮึก...ถูกผู้ชายที่ไม่รู้จักบอกว่าให้สารภาพบาป กลัวมากเลยครับ...หมอนั่นเป็นใครกันครับ
ยุย : ...!
ไรโตะ : ปฏิกิริยาแบบนั้น... หรือว่าบิทช์จังเองก็เห็นอะไรที่คล้าย ๆ กันงั้นเหรอ?
ยุย : อะ อืม...จริง ๆ แล้วก็ฝันแบบนั้น
ยุย : รู้สึกไม่สบายใจยังไงก็ไม่รู้ ก็เลยมาที่นี่ แต่ไม่นึกเลยว่าทุกคนเองก็...
ชู : เฮ้อ...รู้สึกเหมือนจะเกิดเรื่องวุ่นวายใหญ่โตขึ้นมาเลย...
เรย์จิ : มีความเป็นไปได้ว่าได้เกิดขึ้นแล้วนะครับ
สุบารุ : ...ชิ....
*--ตุ๊บ! x2*
*สุบารุทุบกำแพง*
เรย์จิ : ---ยังไงก็ตาม ทุกคนมีอะไรสะกิดใจกันบ้างไหมครับ
เรย์จิ : เช่นเรื่องแปลก ๆ อะไรอื่นในฝัน...
ยุย : ---อ๊ะ! มีการ์ดแบบนี้วางอยู่ในห้องฉันด้วยค่ะ
*โชว์การ์ดให้ดู*
เรย์จิ : ...ผู้ส่งคือ...เอิร์ลวอลเดอร์!?
ยุย : คือว่า...เอิร์ลวอลเดอร์ที่เป็นคนส่ง สนิทกับทุกคนเหรอคะ?
เรย์จิ : ไม่ครับ แต่ว่า...ที่โลกปีศาจคงไม่มีใครที่ไม่รู้จักเขาหรอกครับ
เรย์จิ : เป็นแวมไพร์เช่นเดียวกับพวกเรา...
เรย์จิ : และมีชื่อเสียงในฐานะนักสะสม เก็บสะสมสมบัติที่ขโมยมาครับ
ยุย : สมบัติที่ขโมยมา...?
เรย์จิ : ครับ เหมือนอย่างเช่นจอมโจรที่เรียกกันในโลกมนุษย์ละมั้งครับ
ยุย : จอมโจร!?
เรย์จิ : ครับ ที่วังแบร์นชไตน์ในโลกปีศาจที่เขาอาศัยอยู่นั้น
เห็นว่าเก็บรวบรวมสมบัติที่ขโมยได้จากที่ผ่าน ๆ มา มีถึงหลายสิบ...ไม่สิ หลายร้อยชิ้นอยู่หรือไงนี่แหละ
เรย์จิ : มีผู้ที่บุกเข้าปราสาทพยายามที่จะนำเอาสมบัติที่ถูกขโมยไปกลับคืนมาอยู่หรอกครับ
เรย์จิ : แต่เหมือนว่าเคี้ยวไม่ลงเลยครับ
เรย์จิ : เอิร์ลนั้นดูจะมีความภูมิใจกับการที่สมบัติที่เคยขโมยมาได้ครั้งหนึ่งไม่เคยถูกแย่งกลับไปได้เลยอยู่ครับ
เรย์จิ : ---ก็หมายความว่าเป็นบุคคลที่ยุ่งยากเป็นพิเศษเลยครับ
ยุย : ยะ อย่างนี้นี่เอง
เรย์จิ : บางที อาจมีความเป็นไปได้ว่าพวกเราเองก็ถูกขโมยสิ่งสำคัญอะไรไปด้วยน้ำมือของเขาก็เป็นได้ครับ
เรย์จิ : ยังไงทุกคนช่วยสำรวจรอบ ๆ ตัวเองสักครั้งกันด้วยครับ
--- หลังจากที่ค้นหากันแล้ว
ยุย : (อืม...ดูจนทั่วคฤหาสน์แล้ว ดูเหมือนจะไม่มีอะไรถูกขโมยไปเป็นพิเศษเลยนะ)
อายาโตะ : ให้ตายสิ...จะโฮลเดอร์ หรือ ฟิลเตอร์ ก็ไม่สนหรอก แต่คิดจะทำอะไรกันแน่
(โฮลเดอร์ = ที่จับ / ฟิลเตอร์ = ที่กรอง (ฮาาาา))
คานาโตะ : ไม่ใช่เป็นงานอดิเรกแย่ ๆ อย่างแกล้งอำกันเล่นหรอกเหรอครับ?
ไรโตะ : อาจจะแค่เกิดเหงาเพราะอยู่คนเดียวโดดเดี่ยวในปราสาทเลยมาแหย่กันก็ได้นะ
ยุย : (จะใช่แบบนั้นเหรอ...)
สุบารุ : ชิ...ไอ้การที่ฝันแบบเดียวกันอะไรนั่น ยังไงซะก็เป็นแค่เรื่องบังเอิญไม่ใช่เหรอ
ชู : ยังไงก็ตาม ถือว่าคุยจบแล้วเลยได้ไหม ฉันจะไปนอนแล้ว....ฮ้าว
ยุย : (แต่รู้สึกสังหรณ์ไม่ดีเลย รู้สึกติดใจแปลก ๆ อย่างที่คิดเลย จะบอกว่าได้ความรู้สึกแปลก ๆ ดีไหมนะ....)
เรย์จิ : .....
ยุย : คุณเรย์จิ...?
เรย์จิ : คุณ ไม่มีสิ่งสำคัญอะไรถูกขโมยไปจริง ๆ เหรอครับ?
ยุย : เอ๊ะ...? อะ ค่ะ
เรย์จิ : อย่างนี้นี่เอง
---ถ้างั้น จากร่างกายนั่นล่ะ?
ยุย : ระ ร่างกาย? ไม่มีของที่ถูกขโมยไปจากที่แบบนั้นหรอกค่ะ
เรย์จิ : จะใช่เหรอครับ
ลองเอามือทาบที่อกแล้วคิดดูให้ดีสิครับ ...ไม่สิ ลองรู้สึกดูสิครับ
สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับร่างกายของคุณ...
ใช่...ว่าหัวใจยังเต้นอยู่รึเปล่า
ยุย : (...หัวใจของฉัน...)
*ยุยหลับตา*
*ยุยสำรวจที่อกตัวเอง*
ยุย : ......
ยุย : .........
ยุย : ............
ยุย : (...หรือว่า...อะ อะไรกัน....)
*ยุยลืมตา*
ยุย : ...มะ ไม่เต้นค่ะ....
อายาโตะ & คานาโตะ & ไรโตะ : หา....!?
ชู & สุบารุ : อะ.....!?
เรย์จิ : ....นึกแล้วใช่อย่างนั้นจริงด้วยสินะครับ ที่ถูกขโมยไปคือหัวใจของคุณครับ
ยุย : เอ๋!!!!
อายาโตะ : พอพูดแบบนั้นแล้ว ก็ไม่ได้กลิ่นเลือดของยัยอกไม้กระดานเลยนะ จริงดิ....
ยุย : แล้ว...มันเกิดอะไรขึ้นคะ? ทำยังไงถึงทำเรื่องแบบนี้ได้....
ยุย : (ไม่สิ ยิ่งไปกว่านั้น...)
ยุย : ทะ ทำไมฉันที่...หัวใจหายไปแล้วยังอยู่ได้โดยไม่ตายกันล่ะคะ
เรย์จิ : เรื่องที่คิดออกมีเพียงเรื่องเดียว
เรย์จิ : คงเป็นเพราะเอาแร่พิเศษจากโลกปีศาจที่เรียกว่าไคร์โน๊ตใส่เข้าไปแทนที่หัวใจน่ะครับ
ยุย : ไคร์โน๊ต....
เรย์จิ : คุณในเวลานี้นั้นไม่ใช่ทั้งมนุษย์หรือแวมไพร์ เป็นสถานการณ์พิเศษที่ผิดปกติอย่างมากครับ
เรย์จิ : แล้วก็ ไคร์โน๊ต เองก็คงอยู่ได้ไม่นานนัก
เรย์จิ : ต้องรีบไปนำหัวใจกลับคืนมาเดี๋ยวนี้เลย
ยุย : (อะ อะไรกัน...!)
--- ตัวหนังสือ ---
ไคร์โน๊ตของโลกปีศาจนั้น
จะหมดลงเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
ต้องหาทางเอาหัวใจ
กลับคืนมาจากเอิร์ลวอลเดอร์
ก่อนหน้านั้นให้ได้
พวกเรานั้นเร่งรุดไปที่โลกปีศาจ
สถานที่ตั้งวังแบร์นชไตน์
ที่เอิร์ลพักอาศัย---
--- สถานที่ : ชานเมืองรอบปราสาท วังแบร์นชไตน์---
ไรโตะ : ฮึฮึ...พาเหรดกำลังสนุกกันเลยนะ ♪
อา อุตส่าห์มีพาเหรดทั้งทีอยากเดินเที่ยวเล่นกันสองคนกับเธอจังเลยน้า
ยุย : ไรโตะคุง....
สาวแวมไพร์ A : ---ฮิฮิ พาเหรดปีนี้คึกคักเป็นพิเศษเลยนะ
สาวแวมไพร์ B : ใช่แล้ว เมื่อวานตื่นเต้นจนนอนไม่หลับเลยล่ะ
สาวแวมไพร์ C : ตั้งตารอดูช่วงฟินาเล่สุด ๆ เลย~!
ยุย : (ถ้าไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นก็คงได้เที่ยวสนุกแล้วแต่ในเวลานี้คงช่วยไม่ได้แหละนะ)
???(รุกิ) : ที่อยู่ตรงนั้นคือ...
ยุย : (พวกรุกิคุง...!)
อายาโตะ : พวกแก ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้กันเล่า!
โคว : อายาโตะคุง ยะโฮ่♪ พวกเราได้รับบัตรเชิญถึงได้มาไงล่ะ
สุบารุ : บัตรเชิญ? ส่งไปหาพวกนายด้วยเหรอ
รุกิ : ...ก็แปลว่าส่งไปที่บ้านซาคามากิด้วยอย่างนั้นเหรอ...
เรย์จิ : ครับ
ไรโตะ : เอะอะขึ้นมาทันตาเลยนะ
คานาโตะ : หนวกหูล่ะไม่ว่าครับ
อาซึสะ : คุณคานาโตะ ไอศกรีมพริกนี่อร่อยนะ?
*อาซึสะเดินขยับเข้าใกล้คานาโตะ*
ยูมะ : เฮ้ อาซึสะ อย่าเที่ยวเดินเป๋ไปมาเซ่!
ชู : ปกติก็วุ่นวายน่ารำคาญอยู่แล้ว ยังมีเจ้าพวกน่ารำคาญโผล่มาอีก
ยูมะ : หาา!? อะไรของแก! ทางนี้แค่บังเอิญผ่านมาเท่านั้นเฟ้ย!
โคว : ใจเย็นน่า ยูมะคุง อุตส่าห์เป็นวันพาเหรดที่วิเศษทั้งทีนะ
อาซึสะ : ใช่แล้วล่ะ แต่ว่า...อีฟ...รู้สึกเหมือน...สีหน้าไม่ดีเลย...เป็นอะไรไปเหรอ...?
ยุย : ....เรื่องนั้น คือว่า...
???(ชิน) : ยังไงซะก็คงเข้าไปพัวพันกับสถานการณ์ไร้สาระอีกนั่นแหละ
ยุย : พวกชินคุง....
ชิน : เอาเข้าไป ๆ....การที่ได้มาบังเอิญพบพวกฉันแบบนี้เอง อาจจะเป็นแผนอะไรบางอย่างก็ได้
คาร์ล่า : ......
เรย์จิ : ให้ตายสิ...นี่มันเวรกรรมอะไรกัน....
ช่วยไม่ได้นะครับ ครั้งนี้มีผู้ร่วมมือมากน่าจะเป็นการดีกว่าสินะครับ
เรย์จิ : ที่จริงแล้ว---
--- หลังจากเล่าสถานการณ์ให้ฟัง ---
คาร์ล่า : ---โฮ่ การที่จะเสียผู้หญิงคนนั้นไป สำหรับพวกเราต้นตระกูลแล้วไม่ใช่เรื่องที่น่าพิศมัยเลย
รุกิ : สงบศึกชั่วคราวสินะ ถือว่าเป็นการตัดสินใจที่ชาญฉลาดในสถานการณ์แบบนี้
ชู : ก็แบบนั้นแหละ เฮ้อ...ไม่อยากอยู่กับพวกนายในที่แบบนี้เลย ไปล่ะ
ยุย : (ฉันเองก็อยู่เฉย ๆ ไม่ได้แล้ว ที่จะตามไปก็คือ----)
________________________________________________________________________
ถ้าเลือก 無神家リビングへ (ไปห้องรับแขกบ้านมุคามิ)
ยุย : ทุกคน...!
--- สถานที่ : ห้องรับแขกบ้านมุคามิ ---
ยุย : (โล่งอกไปที...ดูเหมือนทุกคนจะปลอดภัยสินะ...)
โคว : อ๊ะ แม่แมวน้อยมาโซ (เอ็มเนโกะจัง)
อาซึสะ : อรุณสวัสดิ์ อีฟ...เป็นอะไรไปเหรอ ทำหน้าตาตื่นตกใจ...
ยุย : อ๋อ เอ่อคือ...นิดหน่อยน่ะ ยิ่งไปกว่านั้นทุกคนมีอะไรกันเหรอ?
ทุกคนมารวมตัวกันในเวลาแบบนี้ หายากนะ?
โคว : อืม...จะว่ายังไงดี...วันนี้นอนไม่ค่อยหลับเลยน่ะ...
พอตื่นขึ้นมาคนอื่นก็มารวมตัวกันแล้วน่ะสิ
ยูมะ : ฮ้าวววว...ง่วง....
รุกิ : กำลังคุยกันว่าฝันแปลก ๆ พร้อมกันทั้งสี่คนอยู่น่ะ
ยุย : เอ๊ะ...ฝัน...?
โคว : เหมือนว่าฝันว่าถูกผู้ชายพิลึก เอยังไงนะ...ถูกบอกว่าให้ทำอะไรนี่แหละ
โคว : รุกิคุง มันอะไรนะ เอ่อ...
รุกิ : สารภาพบาปน่ะ บอกว่าจงสารภาพบาปของตนเอง...แบบนั้นน่ะ
ยุย : อ๋า...!
(นั่นมัน...แบบเดียวกับที่ฉันฝันเลยนี่...?)
ยูมะ : อะไร? ปฎิกิริยาแบบนั้น...คงจะไม่บอกว่าเธอเองก็ฝันแบบเดียวกันหรอกนะ
ยุย : ที่จริง...เป็นแบบนั้นเลยล่ะ...
โคว : เอ๋! เอ็มเนโกะจังด้วยเหรอ!?
รุกิ : นั่นเป็นเรื่องแปลกประหลาดเลยนะ...
การที่ฝันแบบเดียวกันทั้ง 5 คนพร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้...
ยุย : (ทุกคนเองก็ฝันแบบเดียวกันกับฉันนี่เอง...มีเรื่องบังเอิญแบบนั้นด้วยเหรอ...)
อ๊ะ งั้น...ทุกคนก็ได้รับการ์ดนี้เหมือนกันสินะ?
อาซึสะ : การ์ด...?
ยุย : อืม แบบนี้น่ะ...
*โชว์การ์ดให้ดู*
ยูมะ : ไม่ล่ะ ไม่รู้เรื่อง พวกฉันไม่ได้รับอะไรทั้งนั้น
รุกิ : แล้วนั่นเขียนอะไรไว้?
ยุย : เอ่อคือว่านะ---
--- หลังจากอ่านข้อความให้ฟัง ---
รุกิ : อืม....
ยุย : พอจะนึกเรื่องของคนส่งมาได้รึเปล่า...?
อย่างเช่นเป็นคนรู้จักของใครสักคน...
รุกิ : ไม่ ไม่ได้รู้จักกันหรอก...แต่ก็พอรู้จักชื่ออยู่บ้าง
ควรพูดว่าเอิร์ลวอลเดอร์ค่อนข้างเป็นคนมีชื่อเสียงในโลกปีศาจจะดีกว่าสินะ
ยุย : อย่างนั้นเหรอ...?
รุกิ : เขา...เป็นบุคคลที่คล้ายกับ...จอมโจรที่เรียกกันในโลกมนุษย์น่ะ
ยุย : จอมโจร...!?
รุกิ : เป็นเผ่าพันธุ์แวมไพร์อาศัยอยู่ในปราสาทที่เรียกว่าวังแบร์นชไตน์ที่ตั้งอยู่ในโลกปีศาจ
โคว : อ๋อ เหมือนจะเคยได้ยินเรื่องนั้นเลย
ถ้าจำไม่ผิด เป็นคนที่เก็บสะสมสมบัติทั่วโลกปีศาจสินะ?
รุกิ : ใช่ ดูเหมือนสมบัติที่ขโมยไปจะมีเยอะจนนับไม่ถ้วนเลย
รุกิ : ตามข่าวลือบอกว่ามีคลังสมบัติอยู่ในปราสาทและได้ยินว่ามีของล้ำค่ามากมายหลับไหลอยู่
ยุย : (เห...เป็นคุณจอมโจรที่สุดยอดมากเลยสินะ....)
(เอ๋ เดี๋ยวก่อนนะ?)
ยุย : เอ...งั้นการที่จดหมายจากคุณจอมโจรที่เก่งขนาดนั้นฉบับนี้มาถึงก็แปลว่า....
พวกเราเองก็อาจโดนขโมยอะไรบางอย่างไปก็ได้เหรอ...?
ยุย : (แถม...ในจดหมายเขียนไว้ว่าสิ่งสำคัญที่สุดซะด้วยสิ...)
รุกิ : เรื่องที่ว่าทำไมเขาถึงได้ส่งจดหมายแบบนั้นมาให้คาชิคุนั้นก็ไม่มั่นใจนักหรอกนะ
แต่ว่ากันตามตรงแล้ว ก็ปฎิเสธความเป็นไปได้นั่นไม่ได้ซะด้วย...
โคว : เอ๋--! ทำไงดี! ฉันขอไปดูห้องตัวเองหน่อยนะ!
ยูมะ : ฉันด้วย! ถ้าเกิดอะไรกับพวกผักแสนสำคัญของฉันเข้าละก็....!
อาซึสะ : ฉันเอง...ก็ขอไปดูด้วย...
รุกิ : นั่นสินะ เฮ้ คาชิคุ เธอเองก็ไปตรวจเช็คของส่วนตัวเผื่อไว้ก่อนซะ
ยุย : อะ อื้ม...! จะทำตามที่บอก
ยุย : (อืมมม...ไม่มีของที่ถูกขโมยไปเป็นพิเศษเลยนะ...)
พวกรุกิคุงเป็นยังไงบ้าง?
รุกิ : ของส่วนตัวของฉันไม่มีปัญหาอะไรเป็นพิเศษ
ฉันเดินดูรอบคฤหาสน์เผื่อไว้แล้ว...แต่ดูเหมือนไม่มีของที่ถูกขโมยไปเลย
โคว : ทางฉันเองก็ปลอดภัย!
อาซึสะ : ฉันด้วย....
ยูมะ : พวกผักเองก็ปลอดภัยดี
ยุย : (อืมมม...ดูเหมือนทุกคนจะไม่มีของที่ถูกขโมยไปนะ...)
(งั้นแล้วการ์ดอันนั้น....เป็นการแกล้งกันเล่นอะไรสักอย่างรึเปล่านะ...?)
ยุย : ....เอ๊ะ?
ยุย : (ระ รู้สึกเหมือนทุกคนกำลังมองมาที่ฉันอยู่..?)
ยุย : อะ เอ่อคือ...
รุกิ : คาชิคุ...เธอไม่ได้ถูกเอาอะไรไปจริง ๆ เหรอ?
ยุย : เอ๊ะ? อะ อื้ม...นี่ไงสร้อยไม้กางเขนก็ยังอยู่ดีตรงนี้...
อาซึสะ : .......
*อาซึสะเดินเข้ามาใกล้*
ยุย : (เอ๊ะ... อาซึสะคุง...?)
อาซึสะ : อีฟ...อยู่นิ่ง ๆ สักแปบนะ...
อาซึสะ : ...... *ดม*
ยุย : (อาซึสะคุง หรือว่า...กำลังดมกลิ่นอยู่เหรอ...!?)
อาซึสะ : ...อื้ม...
ยุย : ดะ เดี๋ยวก่อนอาซึสะคุง...!?
โคว : อ๊ะ-! แตะเนื้อต้องตัวเอ็มเนโกะจังทำไมน่ะ!?
ยูมะ : เฮ้ย อาซึสะ! อยู่ดี ๆ ทำอะไรน่ะ!?
อาซึสะ : ...ก็เพราะ...ร่างของอีฟแปลก ๆ ไปนี่นา...
ยุย : ปะ แปลก...?
รุกิ : ...งั้นเหรอ อาซึสะเองก็รู้สึกงั้นเหรอ
อาซึสะ : อื้ม...หัวใจของอีฟ...มันหายไป...
ยุย : เอ๊ะ!?
(หัวใจหายไปเหรอ...ไม่น่าเป็นแบบนั้นได้หรอกเนอะ...)
(ชีพจรก็ยังเต้นตามปกติอยู่เลย---)
*ยุยสำรวจที่อกตัวเอง*
ยุย : .......
ยูมะ : ...เฮ้ เป็นอะไรไป
ยุย : .......อะ......หัวใจ...ไม่เต้น....
โคว : เอ๋!? จริงเหรอ!?
ยูมะ : เรื่องจริงเหรอ!? แต่...จะว่าไปแล้ว...ก็ไม่ได้กลิ่นเลยนะ...
อาซึสะ : ...งั้น...ก็แปลว่าที่ถูกขโมยไปคือหัวใจของอีฟเหรอ...?
รุกิ : น่าจะเป็นแบบนั้น
ยุย : เอ๊ะ...ฉันทั้งที่หัวใจไม่มีแล้วแต่ทำไมยังมีชีวิตอยู่ได้แบบปกติล่ะ...!?
(มีชีวิตอยู่ทั้งที่หัวใจไม่เต้นแบบนี้ อย่างกับเป็นพวกอมตะเลย--)
รุกิ : ---ใจเย็นก่อน คาชิคุ
ยุย : รุกิคุง...
รุกิ : คาดว่าเธอในตอนนี้คงมีของใช้ทดแทนหัวใจใส่อยู่นั่นแหละ
เคยได้ยินมาว่าที่โลกปีศาจมีแร่พิเศษที่เรียกว่าไคร์โน๊ตอยู่
ถูกใส่สิ่งนั่นเข้าไปแทนเลยน่าจะทำให้เธอในตอนนี้ยังมีชีวิตอยู่ได้
อาซึสะ : ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่า...สบายใจไปได้สักพักสินะ...?
รุกิ : ...ไม่หรอก ไคร์โน๊ตยังไงก็เป็นแค่ของใช้ทดแทนเท่านั้นอยู่ได้ไม่นานหรอก
ถ้าไม่รีบเอาหัวใจของจริงกลับมาโดยเร็วแล้วล่ะก็ ชีวิตของเธอคง....
ยุย : ...อะ....!
โคว : งั้นเอ็มเนโกะจังที่หัวใจไม่เต้นในตอนนี้คือ....
รุกิ : เป็นสิ่งที่ไม่ใช่ทั้งคนหรือแวมไพร์นั่นเอง
อาซึสะ : งั้น...ที่เมื่อกี้ไม่ได้กลิ่นก็เป็นเพราะเรื่องนั้นนี่เอง....
ยูมะ : ถ้าเป็นแบบนั้น...ถ้าไม่รีบไปหาหัวใจจะแย่เอาสินะ?
ไคร์โน๊ตนั่นน่ะจะอยู่ได้ถึงเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ใช่ไหม?
โคว : งั้นต้องรีบไปที่โลกปีศาจไปหาเอิร์ลนั่นกันเดี๋ยวนี้แล้วสิ!
โคว : เอ้า รีบไปกันเถอะเอ็มเนโกะจัง!
พวกเรารีบรุดออกจากคฤหาสน์
ทั้งที่ยังถูกโควคุงดึงแขนไปแบบนั้น
ได้มุ่งไปยังโลกปีศาจอย่างเร่งรีบ
ตามข้อมูลที่เขียนไว้บนการ์ด
ในขณะที่นึกถึงความกังวลใจ
เรื่องไคร์โน๊ตของโลกปีศาจ
ที่ไม่รู้ว่าจะหมดลงเมื่อไหร่----
--- สถานที่ : ชานเมืองรอบปราสาท วังแบร์นชไตน์---
ยูมะ : เฮ้ ๆ ...คนไม่เยอะไปหน่อยเหรอไงเนี่ย...?
ยุย : โลกปีศาจเนี่ยเป็นแบบนี้ตลอดเหรอ...?
รุกิ : เปล่า...จะว่าไป ถ้าจำไม่ผิดวันนี้มัน---
???(เรย์จิ) : วันนี้มีพาเหรดของโลกปีศาจยังไงครับ
รุกิ : หือ...?
อาซึสะ : อ๊ะ...ตรงนั้น...
รุกิ : ...นายคือ...ซาคามากิ เรย์จิ.....
อายาโตะ : อ๋า! ยัยอกไม้กระดานไม่ใช่เหรอ! เธอมาทำอะไรในที่แบบนี้กัน?
ยุย : อ๊ะ คุณเรย์จิ...แล้วยังอายาโตะคุง...!
เรย์จิ : หรือว่าพวกคุณเองก้ได้บัตรเชิญมาพาเหรดด้วย...?
ยุย : อะ ค่ะ...
(การ์ดนั่นคือบัตรเชิญ...รึเปล่านะ เหมือนว่าซาคามากิทุกคนจะอยู่ด้วย)
???(ชิน) : เดี๋ยวสิ ๆ ....ก็คิดอยู่ว่าเป็นกลุ่มที่เสียงดังน่ารำคาญชะมัดเลย เป็นพวกนายเองหรอกเหรอ?
ยุย : เอ๊ะ?
คาร์ล่า : เกะกะสายตา
ยุย : (สึกินามิทั้ง 2 คน...มาอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!?)
สุบารุ : หา? ใครเป็นกลุ่มเสียงดังน่ารำคาญกัน!
ชิน : ก็แค่พูดออกไปตามที่เห็นเอง
โคว : โธ่! ทั้งสองคนตรงนั้นน่ะ! อย่าทะเลาะกันสิ เอ็มเนโกะจังกำลังเกิดเรื่องใหญ่นะ!
ยูมะ : ยิ่งไปกว่านั้น ทำไมกระทั่งเจ้าพวกชนชั้นสูงถึงมาได้เล่า?
รุกิ : หรือว่าพวกนายเองก็ได้รับบัตรเชิญด้วย?
ชิน : หา? บัตรเชิญ? ไม่รู้หรอก
คาร์ล่า : มันเรื่องอะไรกัน
คานาโตะ : หืม...พวกคุณไม่ได้ถูกรับเชิญสินะครับ
คาร์ล่า : ถ้ากำลังโวยวายด้วยเรื่องจิ๊บจ๊อยไร้สาระกันอยู่ละก็ รีบไปให้พ้นเดี๋ยวนี้เลย
ยูมะ : ก็ - บอก - ว่า! ไม่ใช่เรื่องไร้สาระไงเล่า!
รุกิ : ใจเย็นก่อน ยูมะ
ถึงจะเป็นพวกขี้เอะอะโวยวายก็เถอะแต่ถ้าคิดถึงสถานการณ์ในตอนนี้แล้ว
รุกิ : ผู้ช่วยควรมีให้มากขึ้นแม้สักนิดจะดีกว่า
รุกิ : นี่ พวกนาย ตั้งใจฟังในเรื่องที่ฉันจะพูดจากนี้ให้ดี
หัวใจของคาชิคุที่กำลังยืนอยู่ตรงนี้น่ะ----
--- หลังจากเล่าสถานการณ์ให้ฟัง ---
ชู : ...บอกว่าหัวใจโดนขโมยไปเหรอ...เธอนี่...น่าเห็นใจจริง ๆ
ไรโตะ : จริงด้วย น่าสงสารจังนะ แต่ถ้าขืนปล่อยไว้แบบนี้
การจะไม่ได้เลือดแสนอร่อยของบิทช์จังแล้วเนี่ยมันก็เดือดร้อนอยู่นะ
เรย์จิ : ถึงจะไม่เต็มใจเท่าไหร่ก็เถอะครับ แต่จะให้ยืมกำลังก็แล้วกันนะครับ
รุกิ : ถ้าอย่างนั้นก็แยกย้ายกันตามหาเถอะ แบนนั้นจะมีประสิทธิภาพมากกว่า
ยุย : (ฉันเองก็ต้องพยายามค้นหาด้วยเหมือนกัน ที่จะตามไปก็คือ----)
ทำการเลือกตัวละคร
________________________________________________________________________
ถ้าเลือก 万魔殿 大広間へ (ไปห้องโถงใหญ่ ราชวังหมื่นปีศาจ)
--แกร๊ก
*เสียงเปิดประตู*
ยุย : ทั้งสองคน...!
ชิน : อ้าว? เธอมีอะไรเหรอ? เลือดสูบฉีดหน้าจนแดงขนาดนั้น
คาร์ล่า : เสียงดังน่ารำคาญน่า แม่ผู้หญิง
ยุย : อ๊ะ...ขอโทษค่ะ...
(อะ อ้าว...? ทั้งสองคนเหมือนจะปลอดภัยนะ...?)
(งั้น...หรือว่าเมื่อกี้เป็นแค่การแกล้งกันเล่นงั้นหรอกเหรอ...?)
ชิน : ...อะไร? ทำหน้าเหมือนอยากพูดอะไรเลยนะ
ยุย : อะ...คือว่า...ไม่มีอะไร ฉันอาจจะแค่คิดไปเองก็ได้...!
ชิน : เหรอ? งั้นก็แล้วไป
ยุย : คือว่า...พวกชินคุงกำลังคุยอะไรกันอยู่เหรอ?
ชิน : กำลังคุยเรื่องขบวนพาเหรดแบบพิเศษที่จัดขึ้นที่โลกปีศาจในตอนนี้กันอยู่น่ะ
ยุย : ขบวนพาเหรดแบบพิเศษ...? ดูท่าทางน่าสนุกจัง...!
ชิน : ใช่ไหม? อยู่ในราชวังหมื่นปิศาจมาตลอดเลยน่าเบื่อจะตาย ไหน ๆ ก็ได้มีอิสระแล้วทั้งที
เลยบอกให้ไปพักผ่อนหย่อนใจกันสักหน่อยแต่...
คาร์ล่า : ...ฮึ ไร้สาระ
ชิน : ...พี่อยู่ในอารมณ์แบบนี้มาตลอดตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้วน่ะสิ
ยุย : (อ่า...)
คาร์ล่า : ผู้เป็นราชานั้นไม่จำเป็นต้องไปเข้าร่วมเรื่องพรรค์นั้นหรอก
ชิน : เอ๋...แต่ว่า...
คาร์ล่า : ....
ชิน : อึก...เชอะ
ยุย : (อืม...ดูท่าทางคุณคาร์ล่าไม่คิดจะอนุญาตเลยนะ...)
ชิน : เฮ้อ รู้สึกน่าเบื่อขึ้นมากะทันหันเลยนะ
นี่ เธอน่ะ ช่วยเล่นเรื่องสนุก ๆ ให้ฟังหน่อยได้ไหม?
ยุย : เอ๊ะ เรื่องสนุก ๆ !?
ชิน : ใช่ ก็ไปดูพาเหรดไม่ได้เลยว่างเลย มีเรื่องเล่าอยู่ใช่ไหมล่ะ
ยุย : (จู่ ๆ ก็บอกแบบนั้นก็เถอะ...อ๊ะ)
...อาจจะไม่สนุกก็ได้นะ...แต่จะเล่าเรื่องความฝันเมื่อกี้ให้ฟังแล้วกัน
ชิน : เห...ความฝันเหรอ?
คาร์ล่า : ....
ยุย : อื้ม คือว่านะ---
--- หลังจากเล่าความฝันให้ฟัง ---
ยุย : ...ก็เป็นความฝันแบบนั้น แถมยังมีการ์ดแบบนี้ทิ้งไว้ข้างเตียงอีกด้วย....
ชิน : ...หืม
ความฝันถึงชายพิลึกนั่น...ฉันเองก็ฝันเหมือนกันนะ
ยุย : เอ๊ะ...ชินคุงก็ด้วยเหรอ!?
คาร์ล่า : ...ฮึ ถูกฝันพรรค์นั้นทำให้ใจปั่นป่วน พวกเจ้ายังใช้ไมไ่ด้เลยนะ
ยุย : เอ๊ะ...งั้นก็หมายความว่า คุณคาร์ล่าเองก็ฝันเหมือนกันเหรอคะ...?
คาร์ล่า : ....
ยุย : (ไม่นึกเลยว่าจะฝันแบบเดียวกันพร้อมกันทั้ง 3 คน...เกิดอะไรขึ้นรึเปล่านะ...?)
คาร์ล่า : ...แม่ผู้หญิง เอาการ์ดนั่นมาให้ดูหน่อย
ยุย : อ๊ะ...นี่ เชิญค่ะ
*โชว์การ์ดให้ดู*
ชิน : จะขโมยสิ่งสำคัญที่สุดไปงั้นเหรอ กล้าพูดจาดูถูกกันได้นะ
ยุย : แต่ว่า...ที่ว่าสิ่งสำคัญที่สุดเนี่ยคืออะไรกันนะ...?
(สร้อยไม้กางเขนของฉันก็ยังสวมไว้ที่คออยู่อย่างดีซะด้วย...)
คาร์ล่า : .... *ดม*
ชิน : พะ พี่?
คาร์ล่า : ...เจ้า ทำไมถึงไม่รีบบอกว่าหัวใจถูกขโมยไป
ยุย : ...เอ๋!? หัว หัวใจเหรอคะ!?
ชิน : ....*ดมกลิ่น*
อ๊ะ จริงด้วย ไมไ่ด้กลิ่นตามปกติจากเธอเลยนะ
ยุย : เอ๋....!? รอก่อนสิคะ! บอกว่าหัวใจถูกขโมยไปนั่นแปลว่า...
*ยุยสำรวจที่อกตัวเอง*
ยุย : .......
ยุย : (โกหกน่า...หัวใจ...ไม่เต้น...)
ทะ ทำยังไงดี...ฉัน...
ชิน : ...แต่จะว่าไป ทำไมเธอถึงขยับตามปกติได้ล่ะ?
ยุย : ฉันเองก็ไม่รู้...คุณคาร์ล่ารู้อะไรบ้างไหมคะ?
คาร์ล่า : ...ไคร์โน๊ต
ยุย : เอ๊ะ...? ไคร์โน๊ตเหรอคะ...?
ชิน : ...เหมือนจะเคยได้ยินเรื่องนั้นมาก่อนเลยนะ...
แร่พิเศษที่มีอยู่ในโลกปีศาจ...ใช่ไหม?
คาร์ล่า : ...ใช่ แล้วสิ่งนั้นถูกใส่เข้าไปแทนที่หัวใจของเจ้าในตอนนี้อยู่
ชิน : เห? งั้นเธอในตอนนี้ที่มีหินประหลาดนั่นใส่อยู่ก็
เป็นสิ่งที่ไม่ใช่ทั้งคนหรือแวมไพร์สินะ
ยุย : ...อะ...แต่ว่า ยังไงตอนนี้ก็อยู่รอดได้เพราะไคร์โน๊ตอย่างนั้นสินะ
ชิน : ...ทำสบายใจแบบนั้นจะดีเหรอ?
....ถึงจะบอกว่าเป็นแร่ของโลกปีศาจก็เถอะ
คิดว่ากับแค่หินพรรค์นั้นจะคงอยู่แทนที่หัวใจไปได้ตลอดรึไง?
คาร์ล่า : ...ฮึ การที่ขโมยหัวใจไปจากเจ้าได้เนี่ย...ชายคนนั้นก็พอมีฝีมือใช่ได้เหมือนกันนี่
ยุย : (เอ๊ะ...?)
คาร์ล่า : ...ถ้าอยากรู้เรื่องของชายคนนั้น เปิดหนังสือที่อยู่ตรงนั้นอ่านเอาก็ได้
—ตึกตัก
*คาร์ล่าเดินออกไป*
ยุย : (ไปซะแล้ว...)
ยุย : ......
(...ถ้าเกิดผลของหินหมดลงก่อนที่หัวใจของจริงจะกลับมา...)
(ฉันจะเป็นยังไงกันนะ...)
ชิน : ......
--- สถานที่ : ราชวังหมื่นปีศาจ ห้องตัวเอก---
ยุย : เห...เอิร์ลวอลเดอร์เนี่ยเป็นคนที่เก็บสะสมสมบัติทั่วโลกปีศาจนี่เอง...
(...เป็นคนที่คล้ายกับจอมโจรรึเปล่านะ...?)
(แต่ว่าการที่มีแต่คนที่เคี้ยวไม่ลงไปเอาสมบัติที่ถูกขโมยไปกลับคืนมาเนี่ย
...อาจเป็นคนที่สุดยอดมากก็ได้)
(แต่ว่าทำไมคนแบบนั้นถึงมาขโมยหัวใจของฉันไปกันนะ)
---ก๊อก ๆ
*เสียงเคาะประตู*
--แกร๊ก!
*เสียงเปิดประตู*
ยุย : อ๊ะ...ชินคุง
ชิน : นี่เธอน่ะ...อยากไปเอาหัวใจกลับคืนมารึเปล่า?
ยุย : ระ เรื่องนั้นก็ต้องอยากอยู่แล้วล่ะ...!
เหตุผลที่ว่าทำไมถึงมาขโมยเอาหัวใจของฉันไปเองก็ไม่รู้ซะด้วยสิ...
ชิน : ถ้าอย่างนั้นคงต้องไปขอร้องให้พี่เองก็ไปด้วยกันแล้วล่ะ
ดูจากที่พูดเมื่อกี้แล้ว เหมือนว่าเจ้าคนที่ส่งการ์ดมาให้เธอ
จะเป็นคนรู้จักกับพี่ซะด้วย
ยุย : ...นึกแล้วเชียว เป็นอย่างนั้นสินะ...
(แต่ดูท่าทางไม่ค่อยมีอารมณ์ร่วมเท่าไหร่เลย---)
--แกร๊ก!
*เสียงเปิดประตู*
คาร์ล่า : ......
ยุย : อ๊ะ คุณคาร์ล่า...
ชิน : พี่...?
คาร์ล่า : ---ไปโลกปีศาจกันเดี๋ยวนี้เลย
ยุย : เอ๋!?
คาร์ล่า : อย่ามัวแต่ชักช้า รีบเข้า
ยุย : คือ...ที่จะพาไปก็ดีใจอยู่หรอกค่ะแต่...ทำไมกระทันหัน...
คาร์ล่า : ...เพราะนั่น
*ยุยหยิบมาดู*
ยุย : (นิตยสาร...?)
ชิน : อ๊ะ นิตยสารโลกปีศาจที่ฉันดูเมื่อกี้นี่...
ยุย : (หน้าที่คุณคาร์ล่าชี้ไปมีอะไรอยู่เหรอ...?)
ชิน : ...พานินี่แฮมอันเลิศหรูที่ใช้เนื้อหมูโลกปีศาจลวงตามาทำ...?
ชิน : อ๊ะ หน้านั่นฉันกะว่าจะให้พี่ดูทีหลังนี่น่า!
ยุย : (เห...! จำกัดให้กินได้แค่เฉพาะในช่วงเวลาพาเหรดนี่เอง...)
คาร์ล่า : เจ้าบอกว่าอยากไปหาหัวใจสินะ
ยุย : อะ ค่ะ...!
คาร์ล่า : เหตุผลที่เหมาะแก่การให้ฉันคนนี้ออกไปนั้นครบครันแล้ว
คาร์ล่า : จากนี้มุ่งไปที่โลกปีศาจกัน
ยุย : ค่ะ...!
ชิน : ...เหตุผลจะยังไงก็ช่าง แต่ดูเหมือนว่าจะมีอารมณ์ไปงานพาเหรดแล้วสินะ...
ชิน : รีบไปกันในระหว่างที่อารมณ์ของพี่ยังไม่เปลี่ยนกันดีกว่า
ยุย : อะ อื้ม...!
ด้วยเหตุนั้นพวกเราจึงได้
มุ่งหน้าไปที่สถานที่จัดงานพาเหรดกัน
ถึงจะมีแต่ความกังวล...ในเรื่องหัวใจก็เถอะ
แต่จะให้อยู่เฉย ๆ ก็ไม่ได้
ฉันจึงตัดสินใจ
ที่จะตามหลัง
คุณคาร์ล่ากับชินคุงไป---
--- สถานที่ : ชานเมืองรอบปราสาท วังแบร์นชไตน์---
คาร์ล่า : ....ชิน ร้านขายพานินี่แฮมอยู่ที่ไหน
ชิน : เอ๊ะ!? ระ ร้านอยู่ตรง---
???(ไรโตะ) : อ้าว ๆ
ยุย : (หือ...? เสียงนี่คือ...)
ไรโตะ : ยะโฮ่ บิทช์จัง♪
...กับ คุณ ๆ สึกินามิทั้งสองคน (น้ำเสียงเย็นชา)
ยุย : (ไรโตะคุง...! แล้วยังซาคามากิทุกคน...มุคามิทุกคนเองก็อยู่ด้วย)
ชิน : เห...ไม่นึกเลยว่าจะมาเจอพวกนายในที่แบบนี้ได้นะ
เรย์จิ : หรือว่าพวกคุณเองก็ได้รับบัตรเชิญมางานพาเหรดเหมือนกันหรือครับ?
คาร์ล่า : บัตรเชิญ? ...ไม่รู้เรื่อง
โคว : เอ๋ อย่างนั้นเหรอ!? ไม่มีสิ่งนี้หรอกเหรอเนี่ย น่าสงสาร-- (น้ำเสียงเยาะเย้ย)
รุกิ : เอาเถอะ ถึงจะไม่มีบัตรเชิญแต่ก็สามารถสนุกกับพาเหรดได้อยู่หรอก
ยุย : (อย่างนี้นี่เอง...)
ชิน : หื-ม ...ถึงจะเกะกะสายตา แต่ก็มาได้จังหวะเลย
นี่ พวกนาย มีเรื่องอยากให้ช่วยอยู่นะ
เรย์จิ : ...มีอะไรครับ อยู่ดี ๆ ก็พูดขึ้นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
คาร์ล่า : เฮ้ ชิน
มีเรื่องต้องทำก่อนหน้านั้นไม่ใช่เหรอ
ชิน : พี่ ขอเวลาเดี๋ยวสิ
คาร์ล่า : ...อะไร
ชิน : *กระซิบ* เรามีธุระที่ต้องไปหาหัวใจของยัยนี่อยู่ด้วย...
ถ้าเป็นแบบนั้นให้มีคนช่วยเยอะ ๆ จะดีกว่าไม่ใช่เหรอ?
เพราะงั้นนะ...
ยุย : (อ๊ะ...ชินคุงกับคุณคาร์ล่ากำลังกระซิบกันอยู่...)
ชิน : ...เนอะ?
คาร์ล่า : ...ตามใจ
--- หลังจากเล่าสถานการณ์ให้ฟัง ---
ชิน : ---เรื่องก็เป็นแบบนั้นแหละ
โคว : หัวใจถูกขโมยไปคงตกใจสินะ เอ็มเนโกะจัง
ชู : เฮ้อ...บอกให้ไปหาเหรอ...น่าเบื่อ...
รุกิ : แต่ถ้าไม่เอาหัวใจของยัยนี่กลับคืนมา พวกเราเองก็ไม่สะดวกเหมือนกันนะ
ยูมะ : ...ถ้างั้นก็มีแต่คงต้องไปตามหาแล้วสินะ?
สุบารุ : ...ชิ....น่ารำคาญ...แต่มีแต่ต้องทำไม่ใช่เหรอ?
คานาโตะ : เพราะถ้าไม่ทำแบบนั้น...เลือดของเธอจะดื่มไม่ได้เอาครับ...
อาซึสะ : อีฟ...พวกเราจะช่วยหาให้นะ...
อายาโตะ : ช่วยไม่ได้แหะ สำนึกในบุญคุณกันด้วยล่ะ ยัยอกไม้กระดาน!
เรย์จิ : ไปด้วยกันหมดเลยคงไม่ได้ แยกย้ายกันหาเถอะครับ
ยุย : (...ฉันเองก็ต้องไปด้วย ที่จะตามไปก็คือ----)
ทำการเลือกตัวละคร
_____________________________________________________________
[อายาโตะ] [คานาโตะ] [ไรโตะ] [ชู] [เรย์จิ] [สุบารุ]
[รุกิ] [โคว] [ยูมะ] [อาซึสะ]
[คาร์ล่า] [ชิน]
**กำลังอยู่ในระหว่างจัดทำ**
