ยุย : เอ๋!? ....ถูกเรียกตัวไปโบสถ์ต่างประเทศ? ต้องออกเดินทางพรุ่งนี้เลย...
พ่อ : ไม่ต้องเสียงดังขนาดนั้นหรอก ยุย ใจเย็นก่อน
ยุย : จะใจเย็นได้ยังไง...อยู่ ๆ ก็พูดเรื่องแบบนั้นมากะทันหัน ใครก็ต้องเป็นแบบนั้นกันทั้งนั้นแหละ?
ยุย : แล้วงานที่ต่างประเทศที่ว่า...คือที่ไหนเหรอ?
พ่อ : อืม เรื่องนั้น เหมือนว่าจะเป็นทางยุโรปตะวันออก
ยุย : มะ หมายถึงทางตะวันออกของยุโรปเหรอ?
พ่อ : ใช่ ตอนพ่อหนุ่ม ๆ เคยไปแถวนั้นมาก่อนน่ะ
พ่อ : เอกสารอย่างเป็นทางการจากคริสตจักรมาถึงกะทันหัน
ยุย : อะไรกัน ถ้าอย่างนั้นโบสถ์นี่จะทำยังไงเหรอ?
พ่อ : บอกว่าเจะส่งคนมาแทนทันที เกี่ยวกับเรื่องนั้นลูกไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ
บอกว่า ตัวเองต้องแถวยุโรปพรุ่งนี้เนื่องจากมีธุระ แต่ไม่เอายุยไปด้วย ยุยไม่ยอมจะตามไปด้วย แต่พ่อบอกว่า "ที่ต้องห่างกันพ่อก็เป็นทุกข์นะ นี่เป็นการทำเพื่อยุย เป็นงานที่ทำมีแต่พ่อเท่านั้นที่ทำได้" ยุยต้องไปอยู่ที่อื่นและบอกว่าฝากยุยไว้ที่บ้านของญาติห่างๆ (ซาคามากิ) ยุยบอกว่าอยู่ที่โบสถ์ไม่ได้เหรอ พ่อบอกว่าไม่ได้ แล้วในบ้านนั้นจะดีกว่า มีพวกพี่น้องในบ้านนั้นเขารับรู้แล้วและห้ามยุยทำไม่ดีกับคนพวกนั้น ให้ยุยทำอะไรก็ได้เพื่อเป็นการตอบแทนแทนพ่อ ยุยก็ตอบรับ ตัดกลับมาที่หน้าบ้าน
ยุยกำลังคิดในใจว่า "ไม่นึกว่าจะเป็น "บ้านผีสิง" แบบนี้เลยนะ" แล้วยุยก็กำลังคิดว่าพ่อเดินทางไปทำงานอะไรกันนะ อยู่ ๆ ประตูเปิดเอง!! ยุยเลยร้องเรียกคนพร้อมแนะนำตัวแล้วเดินเข้าไปในบ้าน ไปห้องโถงและเหลือไปเห็นคนนอนอยู่
ยุยลองปลุกดูแต่ไม่มีการตอบสนอง พอแตะตัวก็เย็นเฉียบ ลองฟังหัวใจดูไม่เต้น
แต่หัวใจตัวเองอยู่ๆก็กระตุกขึ้นมา แล้วมีเสียงผู้ชายพูดขึ้นมาในหัว
??? : อยู่ที่ไหนกันครับ? อยู่ที่ไหน?
แต่ยุยก็เป็นห่วงอายาโตะเลยกดโทรศัพท์เรียกรถพยาบาล ผู้ชายที่นอนอยู่ก็ครางแล้วลืมตาขึ้นมา
A : หนวกหู
ยุยตกใจกรีดร้อง อายาโตะก็ลุกขึ้นมาบอกว่า A : หา? อะไรกันเธอ มาเอะอะในบ้านคนอื่นซะได้ยุยงงว่าเมื่อกี้หัวใจยังไม่เต้นเลยนี่น่าแล้วทำไมลุกได้
A : อะไรกัน ผู้หญิงหรอกเหรอ? มาทำอะไรที่นี่หา?
ยุย : คะ ...คุณ เมื่อกี้นี้ยัง...
A : เมื่อกี้มีอะไร? ฉันกำลังนอนหลับได้ที่เลย มีปัญหาอะไรรึไง? (คนละเรื่องเลยพี่ -..-)
ยุย : นอน? แต่เมื่อกี้มันจริง ๆ นี่ ...
ยุย : (หัวใจไม่เต้นนี่น่า?)
A : เมื่อกี้นี้จริง ๆ อะไร?
ยุย : !? (ถูกผลักกดที่โซฟา)
A : แมงเม่าที่บินเข้ากองไฟ คือเธอสินะ พอดีเลยเพิ่งตื่นก็เลยหิวพอดี มาเลี้ยงอาหารให้ถึงหน้าเลยสินะ (เลีย)
ยุย : ปล่อยนะ อยู่ๆ ทำอะไร?
A : นั่นเป็นคำพูดของทางนี้ต่างหาก คนที่บุกเข้ามาน่ะคือเธอไม่ใช่เหรอ?
ยุย : เรื่องนั่นมันก็ใช่แต่ฉันมาที่นี่เพราะ...
A : หนวกหูน่า
ยุยดิ้น
A :: เป็นเหยื่อที่มีชีวิตชีวาดีนะ อย่าดิ้นน่า อยู่เฉยๆ (ฉีกเสื้อ)
ยุยคิดว่าผู้ชายคนนี้แปลกมากเลย อยู่ๆก็ทำแบบนี้ แล้วร้องเรียกพระเจ้า อยู่ๆหัวใจก็เต้น อายาโตะผงะไป
A : เมื่อกี้มันอะไร?
มีเสียงคนเดินเข้ามา
??? : เอะอะอะไรกัน ช่วยกรุณาอย่าทำเสียงดังตอนนอนได้มั้ยครับ อายาโตะ
อายาโตะ : เรย์จิ...
เรย์จิ : อะไรกันครับ สภาพตกใจแบบนั้น?
ยุยคิดว่า ต้องหนีตอนนี้ล่ะ แล้วไปขอความช่วยเหลือจากเรย์จิ
เรย์จิ : หา? คุณเป็นใคร?
ยุยบอกว่าฉันชื่อโคโมริยุย จากนี้ไปต้องมาขออาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้
เรย์จิ : เอ๊ะ ? ขออาศัย? มันอะไรกันครับ อายาโตะ?อายาโตะ : ...ไม่รู้เฟ้ย ! ว่าแต่ ยัยอกไม้กระดาน ! เมื่อกี้ไม่เห็นบอกเรื่องแบบนั้นเลยนี่น่า
ยุยก็บอกว่าเป็นเพราะว่าอยู่ๆอายาโตะก็รุกเข้ามาเองนี่ แล้วชิชินาชินี่อะไร?
อายาโตะ : บ้าเหรอ มันก็ต้องเธออยู่แล้ว ชิชินาชิ(ยัยอกไม้กระดาน)
ยุยเริ่มโมโห อายาโตะเปลี่ยนเรื่อง
อายาโตะ : ว่าแต่เรย์จิเคยได้ยินเรื่องเมื่อกี้มั้ย?
เรย์จิ : ไม่ครับ ไม่เคยได้ยินเลย
ยุยบอกว่าคงมีอะไรผิดพลาดแน่ แล้วพวกคุณเป็นใคร
เรย์จิ : เรย์จิครับ ซาคามากิ เรย์จิ
ยุยคิดว่าถ้าเป็นเรย์จิคงพูดรู้เรื่องว่าอายาโตะคนนั้น
อยู่ๆก็มีเสียงผู้ชายขึ้นมาอีก
??? : แหมๆๆๆๆๆ ? มีเด็กสาวมนุษย์น่ารักอยู่ในที่แบบนี้ด้วยเหรอ?
ยุยตกใจว่าทำไมอยู่ๆก็โผล่มาได้
??? : สายันต์สวัสดิ์ กับยินดีที่ได้รู้จักนะ บิทช์จัง *เลีย*
เรย์จิ : ไรโตะ กับหญิงสาวที่เพิ่งเจอหน้าช่วยสุภาพหน่อยได้มั้ยครับ?
ไรโตะ : เรย์จิยังเคร่งครัดเหมือนเดิมนะ ไม่เห็นเป็นไรเลย ก็แค่ชิมอาหารที่น่าอร่อยเท่านั้นเอง
อายาโตะ : หนอย เดี๋ยวก็ฆ่าซะหรอกแก บังอาจมาชิมยัยอกไม้กระดานก่อนหน้าฉันได้
ไรโตะ : ฮึฮึ ของอร่อยถ้าชักช้าเดี๋ยวก็ถูกพี่น้องที่หิวโหยงาบไปกินพอดี เนอะคานาโตะคุง?
คานาโตะ : ขอให้ผมได้ชิมด้วยสิครับ อย่าขยับนะครับ (เลีย)
คานาโตะ : อื้ม หวาน เป็นมนุษย์แท้ๆ เป็นของอร่อยที่หายากไม่ใช่เหรอครับ?
ยุยงงว่าอยู่ๆก็โผล่มาอีกแล้ว หมายความว่าไง แล้วยังมาเลียด้วย
คานาโตะ : ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงมาอยู่นี่ได้
ไรโตะ : ก็อาหารเย็นไม่ใช่เหรอ?
อายาโตะ : บ้าสิ ไม่ใช่อาหารเย็นของคนไร้สมองอย่างพวกนายหรอก ของฉันต่างหาก
อายาโตะ : เพราะฉันคนนี้เป็นคนเจอคนแรกนี่น่า? ฮะๆๆๆ
เรย์จิ : แต่ว่าของกินมีมลทินซะแล้วนะ
อายาโตะ : อย่ามาล้อเล่นนะ เรย์จิ ไม่ต้องพูดเรื่องไร้สาระน่า
อยู่ ๆ ก็มีเสียงผู้ชายพูดขึ้น
?? : "เหอะ ทุเรศ"
ยุยคิดว่า เสียงมาจากไหน
อายาโตะ : หา? เฮ้ย เสียงนั่นเจ้าสุบารุสินะ!? รีบ ๆออกมาซะ
ยุย งงว่าเมื่อกี้ยังไม่เห็นไม่รู้สึกเลย มาจากไหน เข้ามาได้ยังไง
สุบารุ : ก็ยังว่าได้กลิ่นของมนุษย์ ... เพราะเธอสินะ
สุบารุ : เวลานอนที่มีค่าต้องพังหมดเลย คิดจะชดใช้ให้ยังไง?
ยุยก็ปฏิเสธไป แล้วคิดว่าคนพวกนี้แปลกจังเลย ทำยังไงดี
สุบารุ : เฮ้ย ตอบสักหน่อยเป็นไรเล่า หา? *พังของ*
ยุย : ว้าย !!
ไรโตะ : วิ้ว เป็นน้องชายที่เลือดร้อนเหมือนเดิมเลยนะ ฮึๆๆ
สุบารุ : หนวกหูเฟ้ย ไอ้คนตกมันตลอดปี ! ไม่เคยคิดว่าคนอย่างนายเป็นพี่เลยสักนิดเฟ้ย
คานาโตะ : ....ไม่ชอบใจเลย ปากที่พูดจาอวดดีนั่น เดี๋ยวก็ตัดให้หรอกครับ ?
สุบารุ : เฮอะ ด้วยความสูงแบบนั้นจะทำได้เหรอ เจ้าเปี๊ยก! (สุบารุสูงกว่าคานาโตะ >.<)
คานาโตะ : อึก ... เท็ดดี้ ดูไว้นะ หมอนี่คือเหยื่อคนต่อไปของพวกเราล่ะ
เรย์จิ : ฮึ่ม ... ให้ตายสิ ๆ พอได้แล้วมั้งครับ? ถึงผมจะใจเย็นแค่ไหนแต่ก็เริ่มมีน้ำโมโหแล้วนะ เรย์จิ : กับคนคนนี้จะต้มหรือย่างก็ช่างเถอะ ...ก็อยากจะบอกว่าแบบนั้นอยู่ เรย์จิ : แต่คงทนดูพวกน้องชายที่ซุกซนแย่งผู้หญิงคนนี้ไม่ไหว เรย์จิ : ก่อนอื่นทำไมถึงหลงทางมาที่นี่ได้ ขอฟังเหตุผลนั่นหน่อยนะครับ
แต่ยุยพูดไม่ออก ยุย : คือว่า.. ก็บอกว่า ... คิดในใจว่า จะทำยังไงดีล่ะ น่ากลัวจัง ยุย : เพราะว่า ..
อายาโตะ : อะไรกันยัยอกไม้กระดาน สั่นอยู่เหรอ?
ไรโตะ : อะฮึ ว่าแล้วน่ารักจริง ๆ อยากจะกินซะตอนนี้เลยล่ะ
คานาโตะ : ฟันกระทบกันดังแกร๊ก ๆ เลย คงกลัวพวกเราสินะครับ
ยุย : ก็แน่อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ต้องมาอยู่ที่ที่ให้ความรู้สึกไม่ดีแบบนี้ แล้วก็พวกคุณทั้งหมด ... พูดอะไรก็ไม่รู้เรื่องด้วย
อายาโตะ : ไม่เข้าใจอะไรตรงไหน ? พวกฉันน่ะเข้าใจง่ายจะตาย เนอะ?
ไรโตะ : แต่ก็นะ อย่างอายาโตะคุงน่ะไม่ได้เข้าใจง่ายเลยนะ ?
เรย์จิ : เดี๋ยวเถอะ อย่ามัวแต่คุยไร้สาระสิครับ เลยคุยไม่ไปไหนเลย พอสักทีผมจะโกรธจริง ๆ แล้วนะ
เรย์จิ : แล้วก็คุณตรงนั้นน่ะ เอาแต่สั่นแบบนั้นก็คุยไม่ได้กันพอดี รีบๆอธิบายสถานการณ์มาซะ
แล้วขู่ยุย
เรย์จิ : ถ้าไม่อยากถูกแส้ของผมฟาดเอานะครับ ?
ยุยเลยรีบบอกหมดเลย เข้าใจแล้วค่ะ ! จะเล่าแล้ว ! จะเล่าแล้วค่ะ !!
---ยุยเล่าเรื่อง ----
พอฟังจบอายาโตะก็หัวเราะบอกว่า อายาโตะ : เธอเป็นลูกสาวของโบสถ์หรอกเหรอ? ยุย : มันก็ใช่อยู่หรอก...แล้วมีอะไรงั้นเหรอ ?สุบารุ : มิน่าล่ะถึงได้เหม็นแบบนี้เรย์จิ : เป็นลูกสาวของทางโบสถ์มาที่คฤหาสน์นี้งั้นเหรอ เป็นผลกรรมอะไรเนี่ยเรย์จิ : อยู่ ๆ ก็มาบอกว่าเป็นญาติกระทันหัน นึกอะไรที่สะกิดใจไม่ออกเลยนะครับยุย : ...อุ...นึกแล้วเชียว คงเป็นความผิดพลาดของทางนี้เองสินะคะ ?ไรโตะ : น่าเสียดาย แต่ก็นั่นสินะ ไม่ว่าจะคิดยังไงก็ไม่มีทางที่ผู้เกี่ยวข้องกับทางโบสถ์จะแนะนำมาที่คฤหาสน์นี้หรอกคานาโตะ : ไรโตะ นั่นน่ะซ้ำเติมตัวเองเหรอครับ ? ไรโตะ : อะฮึ ยังไงกันนะ ยุยก็บอกว่า งั้นก็ต้องขอโทษที่มารบกวนตอนกลางคืน แล้วคิดว่าต้องรีบออกไปจากที่นี่ ! รู้สึกว่าถ้าอยู่นานต้องเกิดเรื่องไม่ดีกับตัวเองแน่อายาโตะพูดขึ้นมา
อายาโตะ : เดี๋ยวก่อนสิยุยตกใจ คิดว่า คนคนนี้หายตัวได้เหรอ !? อยู่ ๆ ก็มาอยู่ข้างหน้าตัวเองซะงั้น ...อายาโตะ : ท่าทางแบบนั้นคงไม่มีที่ไปหรอกใช่มั้ย ? อยู่ที่นี่แหละไรโตะ : เรื่องนั้นเห็นด้วย บ้านนี้มีแต่ผู้ชายที่แสนเหี่ยวเฉาน่าเศร้ามากเลย ไรโตะ : ถ้าบิทช์จังยอมอยู่ด้วย ... ชีวิตคงมีความชุ่มฉ่ำขึ้นกว่านี้นะแต่ยุยก็บอกว่า "ขอปฏิเสธค่ะ!" แล้ววิ่งหนีไป อายาโตะ : เฮ้ย ! หยุดก่อนเดี๋ยวนี้นะ !!ยุย : (เรื่องอะไรจะหยุด ...!?)
ยุยวิ่งมาหน้าบันได แล้วคิดว่า (มันเกิดอะไรขึ้น ฝันอยู่รึไงกันนะ ? นึกว่าคฤหาสน์ผีสิงจะเป็นแค่เรื่องเล่าในเมืองเท่านั้นแท้ ๆ ... แต่มีจริง ๆ เหรอ ... คิดได้แต่เป็นผีหรือปีศาจอะไรแบบนี้เท่านั้นนี่น่า!!)ยุย : อาเมน ... พระเจ้าได้โปรดช่วยลูกด้วยเถิดค่ะ
??? : ...เฮ้ วิ่งเตาะแตะอยู่ได้หนวกหูน่า
ยุยก็ตกใจว่าอยู่ๆก็มาหน้าตัวเองอีกแล้ว แล้วถามว่าเป็นพวกเดียวกับคนในบ้านนี้เหรอ ชู : พวกเดียวกัน ? ...พอถูกพูดแบบนั้นใส่แล้วรู้สึกแย่ชะมัดเลยนะยุย : งะ งั้น ...ชู : ถ้าให้ฝืนพูดล่ะก็ ก็คงเป็น ความสัมพันธ์ที่เน่าเฟะ ซะล่ะมั้งยุย : ความสัมพันธ์ที่เน่าเฟะ?
ชู : เธอคือผู้หญิงที่หมอนั่นพูดเหรอ?
ยุย : หมอนั่น?
อายาโตะ : เฮ้ ชู ! รู้เรื่องของยัยนี่เหรอ? ชู : ก็นะ
คานาโตะ : .. ไม่ใช่ "ก็นะ" นะครับ เรื่องนี้หมายความว่ายังไงอยากให้อธิบายให้ชัดๆ ครับ
ชู : หมอนั่น ... จะว่าไปติดต่อมาเมื่อวันก่อน "เป็นคนที่จะมาอาศัยอยู่ร่วมกับพวกนาย สนิทสนมกันไว้ให้ดีล่ะ" แค่นั้น
อายาโตะ : หาาาา? งั้นก็หมายความว่าที่ยัยอกไม้กระดานพูดถึงบ้านเมื่อกี้นั่นก็ ...
ไรโตะ : อะฮะๆ ! แบบนี้ก็ลาภลอยน่ะสิ
เรย์จิ : ดูเหมือนจะเป็นที่นี่ไม่ผิดนะครับ
ยุย : โกหก !?
อายาโตะ : ยัยบ้า พูดโกหกไปแล้วจะมีความหมายอะไรเล่า
ยุย : กะ ก็มันแปลกนี่น่า พ่อของฉันเป็นคนจากโบสถ์ แล้วโบสถ์จะแนะนมาที่ได้ยังไง ...
ชู : ก็ด๊แล้วไม่ใช่เหรอ ที่โบสถ์แนะนำมาน่ะ คือที่นี่
คานาโตะ : มีอะไรแปลกอย่างนั้นเหรอครับ ?
ยุย : ที่แปลกก็แน่นอนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ก็พวกคุณน่ะ ...
อายาโตะ : พวกคุณ ทำไม ?
ยุย : อุ ... เรื่องนั้น ...
ชู : เพราะพวกฉันเป็นแวมไพร์น่ะเหรอ?
ยุย : เอ๊ะ? แวม ...แวมไพร์ ?
อายาโตะ : เฮ่อ ดันเฉลยไปง่าย ๆ ซะได้
ยุย : เฉลยเหรอ ...เดี๋ยวก่อนนะ พูดอะไรกันไม่เข้าใจเลย
คานาโตะ : ก็หมายความตามนั้นเลยนี่ครับ พวกผมน่ะเป็นเผ่าพันธุ์ที่เรียกว่าแวมไพร์ ไม่มีมากหรือน้อยไปกว่านั้นเลย
ยุย : เอ๊ะ ...!? โกหก ... ใช่มั้ย ? แวมไพร์ ? เรื่องแบบนั้นไม่น่า ...
เรย์จิ : ... คุณนี่เอาแต่พูดว่าโกหก ๆ อยู่ได้ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ไม่สบอารมณ์เลยครับ เหมือนที่อายาโตะพูดเมื่อกี้ ไม่มีเหตุผลที่จะต้องโกหก
ยุย : ตะ...แต่ว่า...!
ไรโตะ : เอาน่า ๆ บิทช์จังคงไม่อยากจะยอมรับสินะ ? ตัวตนอย่างพวกเราน่ะ ?
สุบารุ : ยอมรับได้หรือไม่ได้ก็ไม่เห็นเกี่ยวเลย น่ารำคาญ
ยุยคิดว่า แวมไพร์อะไรกัน ...ต้องแกล้งล้อกันเล่นแน่ ๆ เลย... ตัวตนแบบนั้นไม่มีอยู่หรอกน่า ...ต้องติดต่อพ่อเพื่อถามความจริง... โทรศัพท์ ๆ ...
อายาโตะเลยพูดขึ้นว่า
อายาโตะ : ไอ้ที่เธอหาอยู่น่ะคือนี่เหรอ (อายาโตะถือโทสับยุย)
ยุยขอให้คืนมาแต่อายาโตะไม่ยอมให้
อายาโตะ : ฮะ ๆ เอาไงดีนะ?
ยุยก็เลยโมโหอายาโตะว่าอายาโตะไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้นนะ
อายาโตะ : อะไรกันวิธีการพูดนั่น ฉันเห็นมันตกอยู่เลยหยิบขึ้นมาให้เชียวนะ
อายาโตะ : แล้วนั่นคือการขอบคุณกับคนที่หยิบมาให้งั้นเหรอ ?
ยุย : อุ...
สุบารุโผล่มา
สุบารุ : เฮ้ย อายาโตะ เอาไอ้นั่นมาสิอายาโตะ : หา ?สุบารุ : ชิ ...ก็บอกว่าเอามาให้ฉันไงเล่า !ยุย : ดะ เดี๋ยวก่อน คิดจะทำอะไรน่ะ ...!?สุบารุ : ก็ทำแบบนี้ ... ไงเล่า !!แล้วก็พังโทสับ ยุย : อ๊าา !!สุบารุ : เธอมันน่ารำคาญตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ยุยก็คิดว่า โทรศัพท์นั่นเพิ่งจะเปลี่ยนมาใหม่ พังซะแล้ว ...!! ยุย : ใจร้าย ... !!ไรโตะมากล่อมบอกว่าไรโตะ : น่าน่า บิทช์จัง ต่อจากนี้ต้องสนิทกับพวกเราทั้งหกคนแล้ว ของไร้ประโยชน์อย่างโทรศัพท์อะไรนั่นไม่จำเป็นหรอก เนอะ ? ยุยบอกว่าใครจะไปสนิทกับคนอย่างพวกคุณกัน ...!คานาโตะเลยถามว่า คานาโตะ : งั้น จะออกไปจากที่นี่เหรอ? ยุย : มันก็แน่อยู่แล้วนี่ ! ไม่อยู่ด้วยหรอก จะออกไปแน่นอน !คานาโตะ : อ่า งั้นเหรอครับ งั้น ก็พอดีเลยสินะครับยุย : พอดีอะไร !? คานาโตะ : ผมน่ะนะท้องร้องตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้วล่ะครับ ยุย : ... แล้วไง? คานาโตะ : เธอเนี่ยบ้าจริง ๆ สินะ ? ถ้าแวมไพร์บอกว่าหิว มันต้องเป็นเรื่องนั้นอยู่แล้วนี่ครับ (จับตัวจะดูดเลือด) ยุย : ว้าย !! (ถูกผลักล้มซะแล้ว...!?)อายาโตะท้วงขึ้น แต่คานาโตะไม่สนใจ อายาโตะ : เดี๋ยวก่อนสิ คานาโตะ ของแบบนี้มันต้องตามลำดับอายุเซ่ !คานาโตะ : ฮะ ๆ พูดบ้าบออะไรน่ะครับ ของแบบนั้น...ไม่มีทางอยู่แล้วนี่ คานาโตะ : มาเสียใจทีหลังเอาป่านนี้ก็สายไปแล้วครับ ? เลือดของเธอดูท่าทางหวานน่าอร่อยซะด้วยสิ ...ฮึ ๆ
ยุย : (เขี้ยวมัน ...วางอยู่ ... บนคอ ..?)
คานาโตะ : จะดูดไม่ให้เหลือแม้แต่หยดเดียวเลยล่ะครับ ...นะ ?
ยุย : (ทะ-ทำไงดี ...!! อ๊ะ จริงด้วยสิ...!! )
ยุย : ระ-รอเดี๋ยวก่อน !!!!คานาโตะ : อะไรเหรอ ?ยุย : กะ-กิน...นี่ซะ !!*เสียงยุยยื่นไม้กางเขนมา*คานาโตะ : เอ๊ะ ?
ไรโตะ : อุ๊บฮะ ๆ บิทช์จังตลกจัง ! พกสร้อยไม้กางเขนเอาไว้ด้วยเหรอ ? เรย์จิ : ใช้วิธีโบราณจังนะครับ ไร้สาระจริง ๆ ยุย : อ่าว ? แวมไพร์กลัวไม้กางเขน น้ำมนตร์ กระเทียม ไม่ใช่เหรอ ...อายาโตะ : เรื่องเล่าขานของที่ไหนกันล่ะ ไร้สาระยุย : ไม่อยากถูกคุณที่เป็นพวกแวมไพร์ในเรื่องเล่ามาพูดใส่หรอกนะ !!คานาโตะเริ่มไม่พอใจ คานาโตะ : น่าโมโห ... ความรู้สึกที่ทำให้อาหารกร่อยลงไปก่อนหน้าที่จะกิน ...จะชดใช้ยังไงครับ ?ยุย : อาหารเหรอ ... อย่ามาพูดแบบนั้นนะ ! ฉันเป็นมนุษย์ไม่ใช่เหรอ ?ชู : เฮ่อ ... น่ารำคาญ ก็บอกว่าสำหรับพวกเราแล้วมนุษย์ก็คืออาหารไงล่ะ จะดูถูกกันเหรอ ?อายาโตะ : เธอเนี่ย บ้า จริง ๆ เลยนะยุย : แวมไพร์น่ะไม่มีอยู่หรอก !ไรโตะ : อืม ...แบบนั้นค่อนข้างเสียใจนิด ๆ นะ นึกแล้วเชียว บิทช์จัง เพื่อให้เธอยอมรับในตัวของพวกเราได้นั้นน่ะ ... ไรโตะ : ---คงมีแต่ต้องทำแบบนี้แล้วไม่ใช่เหรอ ?ยุย : (อยู่ ๆ ก็มาใกล้อีกแล้ว ...!!)ไรโตะ : ขอทานล่ะนะครับ ...อะฮึ ! ยุย : เข้าใจแล้ว! เข้าใจแล้วล่ะ ! รอก่อน ! ไรโตะ : ไม่เอา ยุย : ไม่เอาเหรอพูดแบบนั้นได้ไง ...ละ เลือดของฉันไม่ใช่ถูก ๆ นะ !!ยุย : ฉันเอง ยะ- อยากจะเป็นคนเลือก ...คนที่จะดูดเลือดฉันด้วยตัวเอง !!อายาโตะ : ...เอ๋ ?ยุย : (...ถึงจะทำเพื่อหยุดคนพวกนี้ก็เถอะ...แต่ดันพูดออกไปซะได้ ...)เรย์จิ : ไม่ชอบใจเลย เธอจะมีเลือดแบบไหนก็ไม่รู้หรอก... แต่ไม่ทำตัวเป็นโสเภนีชั้นสูงไปหน่อยเหรอครับ
รอบแรก
สุบารุ : ไร้สาระ ฉันจะไปนอนแล้ว เชิญพวกแกทำกันตามใจเถอะอายาโตะ : โอ๊ะ ! คิดจะหนีไปคนเดียวเหรอ? แล้วสุบารุก็เดินไป เรย์จิ : ผมก็ขอปฏิเสธผู้หญิงน่ารำคาญแบบนี้ครับชู : ไร้สาระ พวกแกรีบทำเรื่องตลกนี้ให้จบ ๆไปซะ แล้วก็เดินไปกันหมด เหลือแค่อายาโตะ ไรโตะ คานาโตะ เท่านั้น แล้วแย่งกันบอกว่า
ไรโตะ : อะไรกัน ให้ตายสิ ทุกคนมาผ่อนคลายแล้วสนุกกับเรื่องบันเทิงให้มากขึ้นกว่านี้ก็ได้นี่น่าอายาโตะ : เอาน่า ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ? คนที่จะถูกยัยนี่เลือกลดไปก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ? เนอะคานาโตะ : ฮึ ตัวขัดขวางหายไปซะให้หมดก็ดีครับคานาโตะ : ถ้าไม่เลือกผมล่ะก็ ...เนอะ ? เทดดี้ มาตัดผู้หญิงคนนั้นให้เป็นสองท่อนกันเถอะ ?
อายาโตะ : ชักรู้สึกสนุกขึ้นมาแล้วสิ ยังไงซะต้องเลือกฉันแน่อยู่แล้วใช่มั้ย ? แน่อยู่แล้วนี่ ?
ไรโตะ : บิทช์จัง ถ้าไม่เลือกผมคนนี้ล่ะก็ ... จะต้องเสียใจภายหลังแน่เลยล่ะ ?
ยุย : (พูดออกไปแบบนั้นซะได้ ... จะทำไงดีเนี่ย)
